Зат алмасудағы типтік бұзылу патофизиологиясы

Француз ғалымы К.Бернар (1878) өзінің көптеген зерттеулерінің нәтижесінде организмнің ішкі ортасының тұрақтылығының маңызы жөнінде бірінші болып пікір айтқан болатын.Ол организмнің ішкі ортасының өзін қоршаған сыртқы ортаға үздіксіз бейімделіп тұруы тіршіліктің бірден бір шарты деп есептеген.
В.Кеннон (1929) осы ішкі орта тұрақтылығын гомеостаз деп атаған.Ол осы тұрақтылықты сақтап тұратын физиологиялық механизмдер,организмнің қоршаған ортаға төзімділігінің негізі екендігін айқындады.
Гомеостаз деп-организмнің қоршаған орта жағдайларына бейімделу реакциясын атайды.Бұл реакция эволюция барысында дамып жетілген.Гомеостаздың тұрақтылығына тұқым қуалаудың нерв және эндокрин жүйесінің иммундық реактивтіліктің тканьдерді қайта қалпына келтіру процестерінің маңызы зор.Ревматизмге байланысты дамыған жүрек ақауына душар болған адам өзін көпке дейін сау адамдай сезінеді.Тек қана жүрекке қосымша күш түскенде ауру белгілері байқалып,бара-бара жүрек қызметі нашарлайды.
И,В Давыдовский орнын толтыру және бейімделу процестерінің дамуын компенсация,субкомпенсация және декомпенсация кезеңдеріне бөледі.Бірінші кезеңді Ф,З Меерсон "апат" кезеңі деп атаса ,екінші кезеңді А,И Струков компенсациясының "беку" кезеңі деп атағанды жөн көреді.
Декомпенсация кезеңінде жүректің барлық бөлімдері кеңейіп жүрек қақпақтарының фиброзды сақинасы әлсіреп,олардың жетіспеушілігі қосыла дамиды.Жалпы гипоксия жағдайына байланысты жүректің өзінде көптеген майда некроз ошақтары майлы дистрофия,кардиосклероз процестері көрінеді.