Прагматизм философиясы

Тақырыбы: Прагматизм философиясы

Жоспар

Кіріспе

Негізгі бөлім

Прагматизм философиясы

Шығу тарихы

Ақиқат философиясы

Қорытынды

Пайдаланылған әдебиеттер тізімі

Прагматизм (от др. -греч. гр. փ - "іс, іс-әрекет" деген мағынаға негізделген философиялық ағым. Оның шығу тегі XIX ғасырдың американдық философы Чарльз Пирс есімімен байланысты. Бұдан әрі прагматизм дамыды еңбектерінде Уильям Джеймс, Джон Дьюи және Джордж Сантаяны. Прагматизмнің негізгі бағыттарының ішінде инструментализм, фалибилизм, антиреализм, радикалды эмпиризм, верификационизм және т. б. белгілі. Прагматизм философиясы метафизиканың түсінігін жоққа шығарады және осы саланы зерттейтін адамдар арасындағы уақытша консенсус ретінде білімнің қандай да бір саласындағы ақиқатты қайта айқындайды. Прагматизмге назар XX ғасырдың екінші жартысында прагматизмнің жеке нұсқасына сүйене отырып, логикалық позитивизмді сынауға бағытталған жаңа философиялық мектептің пайда болуымен айтарлықтай өсті. Бұл аналитикалық философияның өкілдері Уиллард Куайн, Уилфрид Селларс және т. б. болды. Қазіргі философиялық прагматизм осыдан кейін аналитикалық және релятивистік бағыттарға бөлінді. Сонымен қатар, Сьюзан Хаак (ағылш. ) .

Тарихи ғылымдағы Прагматизм-әртүрлі мағынада қолданылатын термин. Алғашқы сын есім "прагматикалық "(грек. πραγματικός) қолданылмауға тиісті заңды қолданса тарихы Полибий, назвавший прагматикалық тарихы (грек. мемлекеттік оқиғаларға қатысты өткеннің бейнесі, сонымен бірге соңғылары олардың мән-жайларымен және олардың салдарларымен еріп жүретін себептеріне байланысты қарастырылады, ал оқиғалардың бейнесі белгілі ілімді үйрету мақсаты болып табылады. Прагматик-философиялық жүйе ретінде прагматизмнің ізбасары. Тұрмыстық мағынада прагматик - бұл іс жүзінде пайдалы нәтижелер алу аспектісінде өмірге деген қылықтар мен көзқарастар жүйесін қалыптастыратын адам. "Бұл біз үшін жақсы, сену - нағыз", - қағанның негізін қалаушы прагматизм. У. Джеймс.

Прагматизм философиялық ағым ретінде XIX ғасырдың соңғы онжылдығында пайда болды. Прагматизмнің философиялық тұжырымдамасының негіздері Чарльз Пирспен қаланды. Прагматизм 1906 жылдан бастап танымал болып, Пирстің ізбасары Уильям Джемс осы атаумен басылып шыққан жалпыға қолжетімді дәрістер курсын оқып шықты.

Прагматизм эпистемологиясы Ерте прагматизм дарвинизмнің күшті ықпалында болды. Осыған ұқсас ойлау бейнесін бұрын Шопенгауэр ұстанған: болмыс туралы идеалистік түсінік, ағзаға пайдалы, шындықтан өте өзгеше болуы мүмкін. Прагматизм, алайда, таным мен өзге де әрекеттерді қызметтің екі тәуелсіз саласына бөліп, осы идеалистік тұжырымдамадан кетеді. Сондықтан прагматизм өз өмірін сақтау бойынша ағзаның іс-қимылынан кейін тұратын танымдық іс-әрекетінен абсолюттік және трансценденттік ақиқаттың болуын мойындайды. Осылайша танымның экологиялық құрамдас бөлігі пайда болады: ағзада қоршаған орта туралы түсінік болуы керек. Бұл аспектіде "шынайы" және "шынайы" ұғымдары таным процесінің терминдері болып саналады және осы үдерістен тыс мағынасы жоқ. Прагматизм, демек, осы сөздің әдеттегі қатаң мағынасында емес, объективті шындықтың болуын мойындайды (ол Патнемді метафизикалық деп аталды) . Уильям Джемстің кейбір сөздері прагматизмді субъективті идеализм теорияларының бірі деп санауға себеп болғанмен, сенімдер шындықты шынайы етеді деген көзқарас, философтар-прагматиктерде кең қолдау таппады. Прагматизмде ештеңе пайдалы немесе практикалық міндетті түрде шынайы емес, сондай-ақ қысқа уақытта ағзаға аман қалуға көмектеседі. Мысалы, алдамшы жұбайдың шынайы болып қалатынына сенім, оның алдамшы күйеуіне қазіргі уақытта өзін жақсы сезінуге көмектеседі, бірақ, егер мұндай сенім шындыққа сәйкес келмесе, ұзақ мерзімді перспективада оған көмектеспейді.