Париж бейбіт конференциясы

Жұмыс түрі: Курстық жұмыс
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 28 бет
Таңдаулыға:

ЖОСПАР

Кіріспе2

1-тарау. Бірінші дүние жүзілік соғыстан кейінгі көпполярлы әлем құрылымының қалыптасуы4

1. 1 Бірінші дүниежүзілік соғыстың аяқталуы. 1918 жылғы Компьен бітімі4

1. 2 Париж конференциясына барар жолда7

ІІ-тарау. Париж бейбіт конференциясы және ұжымдық қауіпсіздік идеясы10

2. 1 Париж бейбіт конференциясы10

2. 2 Ұлы державалардың жоспарлары мен мақсаты11

ІІІ-тарау. Париж бейбіт конференциясының негізгі жетістіктері мен кемшіліктері15

3. 1 Ұлттар Лигасының құрылуы15

3. 2 В. Вильсонның «14 пункті» және Версаль келісімі16

ҚОРЫТЫНДЫ27

ПАЙДАЛАНҒАН ӘДЕБИЕТТЕР ТІЗІМІ28

КІРІСПЕ

Тақырыптың өзектілігі. Бірінші дүниежүзілік соғыс аяқталғаннан соң соғысушы елдердің бір жағының жеңілуіне байланысты ғана емес, Орталық Европа мемлекеттерінің кейбіреулерінің Қазан революциясы тәжірибесімен соғыстан революция жолымен шығу қаупі төнгендіктен, бейбітшілік проблемасы ең негізгі мәселеге айналды. Бүкілресейлік Кеңестердің II съезінде қабылданған «Бітім туралы декрет» кейбір елдерде революцияға шақыру үндеуі ретінде қабылданды. Ал конференцияның өзі Германияда да революция оты қаулай түсіп ІІ Вильгельм тақтан тайдырылғаннан (9 қараша) кейін ғана басталды. Яғни революция қаупінен сескенген соғысушы елдер бітім жасауға асықты. Осындай әлем картасын кесіп-пішу үшін Париж бейбіт конференциясы шақырылды.

Өткен жылы Британияда Сэмуэль Джонсон атындағы (Samuel Johnson prize), әдеби премияны Канада тарихшысы Маргарет Макмиллан (Margaret MacMillan) атты әйел жеңіп алды. Оның кітабы «Бітімгерлер: 1919 жылғы Париж конференциясы» (Peacemakers: the Paris Conference of 1919) деп аталады.

Мұндағы мәселе бұрыннан көпшілікке белгілі деп есептелген пікір мүлде басқаша қарастырылып Версаль келісімі Гитлердің билік басына келуіне жол ашқан жоқ деген тұжырым жасалған. Яғни біздің қарастырып отырған тақырыбымыз әлі күнге тарихшылардың талай-талай зерттеулерін қажет ететін тақырып екендігі осы келтірілген жаңалықтың өзінен-ақ менмұндалап тұр. Сол себепті де тақырыптың өзектілігі біз үшін айқындала түседі.

Курстық жұмыстың мақсаты: Париж конференциясы туралы материалдарды саралай отырып конференцияның қол жеткізген жетістіктері мен кемшіліктерін пайымдау.

Курстық жұмыс жоғарыда аталған мақсатқа қол жеткізу үшін мынадай міндеттерді қарастырады:

- Париж конференциясының туындауына себеп болған соғыстың аяқталуы;

- Париж бейбіт конференциясы;

- Ұлы державалардың көзқарастары;

- Париж бейбіт конференциясының негізгі қорытындылары.

Дерек көздері және тақырыптың бұған дейін зерттелу деңгейі.

Адамзат тарихында 1919 жылы өткен Париж бейбіт конференциясының маңызы зор десек, әлі де әлем жұртшылығының алдында шешімін таппаған жұмбақтығы бүгінгі талап тұрғысынан үңіле қарастыруды қажет етеді.

Бұл тақырыпқа қалам тартқан тұлғалар көп-ақ, бірақ біз өзіміз қол жеткізген деректерге тоқталуды жөн көрдік. Әрине қазіргі таңда бұл кезең кеңестік идеология сарқыншақтарынан арылып қайтадан бағалануды талап ететіні сөзсіз.

Сонымен тарихнаманың басы ретінде ағылшын жазушысы Г. Никольсон «Как делался мир в 1919 году» атты бірінші дүниежүзілік соғысты тоқтату жөнінде өткен халықаралық конференцияға арналған еңбегін атауымыз жөн1. Бұл - Париж конференциясы туралы естеліктер, ойлар, алған әсердің ерекше жиынтығы. Автор өз кітабының мақсаты мен маңызын былай анықтайды: «Мен қандай болмасын халықаралық конгрессте тек тірі адамдар ғана келісімдердің сипаты мен мақсаттарын өздері анықтайтынына сенемін. Бұл жазуларымның мақсаты уақыт өтіп ұмытылып кетпей тұрғанда тірі куәгердің алған сезімін жеткізу болып табылады»2. Никольсон шығармасы екі үлкен бөлімнен тұрады: «Қазір ол қалай көрінеді» және «Сол кезде ол қалай көрінген». Ол өз мақсаты «тарихи оқиғаларды баяндау емес», тек Париж бен Версальдың «атмосферасын жасау» деп таныды. Сол күндері Парижде Еуропа мен Американың саяси қайраткерлері жиналған еді: Вильсон мен Ллойд-Джордж, Клемансо мен Венизелос, Бальфур мен полковник Хауз, Орландо мен Падеревский, Пашич пен Братиану . . . Никольсон кітабында, дәлірек айтқанда, күнделігінде Париж сахнасымен жылжыған түгел саяси тұлғалар галлереясы көз алдымызға келеді.

Ал И. Ф. Ивашинның «Создание Версальской системы» еңбегінде осы Париж конференциясына қатысты біршама деректер келтіріліп тақырып одан әрі өрби түсіп, Версаль-Вашингтон жүйенің құрылуы баяндалып, Кеңестік Ресей ерекше дәріптеледі: «Версаль-Вашингтон жүйесі дүние жүзін шарпымады. Ол капиталистік дүниедегі қатынастарды реттеді. Жер бетінің алтыдан бір бөлігін құраған Кеңестік Ресей капиталистік қоршауда әрекет етіп, дамыды, бірақ ол версаль-вашингтон жүйесіне бағынбай, өз бетінше дамыды»3. Міне, көріп отырғанымыздай, автор АҚШ, Англия, Франция империалистерін демократиялық қозғалыстарды тұншықтырушы ретінде көрсетсе, Кеңестік Ресейді дүние жүзіндегі жұмысшы табының жол сілтеуші шамшырағы ретінде көрсетеді.

Париж конференциясы бірнеше үзілістермен өтіп бір жылдай уақытқа созылды. Бұл конференцияның негізінде Бірінші дүниежүзілік соғыс қорытындыланып Бірнеше келісімнің негізінде құрылған Версаль жүйесі жаңа қарама-қайшылықтарының алдын алу әрекеті болғанмен, ол іс жүзінде қатты шиеленіске әкелген еді. Оны араға көп уақыт салмай алдымен Европаны, артынша бүкіл әлемді қайтадан шарпыған Екінші дүниежүзілік соғыстың болуынан анық байқаймыз.

Осындай мәселелерді қозғайтын бұл жұмыс құрылымы кіріспе, үш тараудан, қорытынды және қолданылған әдебиеттер тізімінен тұрады.

1-тарау. Бірінші дүние жүзілік соғыстан кейінгі көпполярлы әлем құрылымының қалыптасуы

1. 1 Бірінші дүниежүзілік соғыстың аяқталуы. 1918 жылғы Компьен бітімі

1918 жылдың басында герман әскерлері Бельгия, Люксембургтың территорияларын және Францияның солтүстік аудандарындағы маңызды бөліктерін иемденді. Империалистік Австрия-Венгрия және герман әскерлерінің қатерлі шабуылдары нәтижесінде (18 ақпанда кеңестік Ресейге жасалған) Шығыс Еуропада олар басып алған территория үш есеге дерлік ұлғайды. Германияның қолдауына сүйенген түрік империалистері Ардаган, Каре, және Батули аудандарын басып алды. АҚШ, Англия және Франция өкіметтерінің Кеңестік Ресейге қатысты бәсекелестік саясатын пайдаланып, империалистері оған тонаушылық мақсатын көздеген Брест бітімін ұсынды. Герман оккупанттарының қарамағында Прибалтика, Белоруссия, Украина, Қырым, Донбасс, Закавказье болды. Германия өз әскерлерін Финляндияға енгізіп, оны фин реакциясының ықпалымен антисоветтік плацдармға айналдырды. Брест бітімін қатал түрде бұзған Германия РСФСР-re қарсы жорық дайындады (батыстан, солтүстік-батыстан, оңтүстік-батыстан және оңтүстіктен) . Әскери жетістіктерге мәз болған герман империалистері өз әскерінің «жеңілмейтіндігі» туралы жар салды және жаңа жаулап алушылық әрекеттердің жоспарларын жасау үстінде еді.

Бірақ кайзерлік Германия құлдырауға жақындаған болатын. «Германияның жеткен жетістіктері ұлғая бастаған сайын, оның тығырыққа тірелгендігі айқындала түсті»4.

Сонымен бipге гepман блогындағы мемлекеттердің өз ішінде әлсіреген әрі аштыққа ұшыраған халықтың ұзаққа созылған соғысқа қарсы, осы мемлекеттердің империалистік басшылығына қарсы наразылығы күшейе бастады. Бұл жерде Қазан революциясының да әсері болмай қойған жоқ.

Осындай жағдайлардың нәтижесінде герман әскерлерінің арасында бейбітшілікке ұмтылыс байқалды, олар өздерінің бұрынғы әскери қабілеттігілігінен айрыла бастады. Бұл 1918 жылдың бірінші жартысында герман командованиесімен ұйымдастырылған төрт әскери операцияның барысы мен нәтижесінде көрініс тапты.

Герман басшылығы тез арада жеңіске жету үшін барлық күшін біріктірді. Ол өзіне Франция мен Англия әскерін қиратып, тас-талқан етуді мақсат етіп қойды, ал егер мұны іске асыру мүмкіндік болмаса, осы мемлекеттердің өкіметімен Германия үшін тиімді империалистік бітім жасасуға мәжбүрлемек болды. 1918 жылы 21 наурыз күні немістер Батыс майданда шабуыл бастады. 50-60 километрге алға жылжып, Амьен ауданында біраз жетістіктерге жетті. 1918 жылы сәуір айында немістер екінші рет басқыншылық жасады. Бірақ бұл жолы да көптеген шығынға ұшыраған неміс әскерінің әрекеті тоқтатылды. 27 мамырда немістер Парижге үшінші басқыншылық әрекет бастады. Олар Марнаға қарай жылжып, Парижден 70 километр қашықтықта болды. Реймс ауданындағы үшінші басып алу әрекеті де жетістікке жетпеді, себебі Германияның күші соңғы шегінде тұрған болатын.

Осының арасында Еуропа континентіне американ әскерлері келе бастады. 1917 жылдың сәуіріне дейін формальды түрде «бейтарап» саясатын ұстанған АҚШ мемлекеті Антанта мемлекеттеріне әскери тауарлар әкелу нәтижесінде байыды. Барынша қаруланған АҚШ соғыстың соңғы кезінде қосылып, бітімді өз пайдасына қарай жасау мақсатында екі жақтың соғыстан әбден әлсіреуін күтті. Осы мақсаттарын жүзеге асыратын сәт туды деп шешті олар.

Батысында Антанта мемлекеттерімен соғысқан Германия сол уақытта Кеңестік Ресейге қарсы интервенциялық саясат жүргізіп, оны тұншықтыру үшін қолынан келген барлық әрекеттерді жасады. Германия Батыста басып алу кампанияларын жүргізген уақытта да Шығыстағы күшін әлсіретпеді. 1918 жылдың қазан айынан ақпан айына дейін герман әскери басшылығы Шығыстағы әскер санын 1, 5 миллионнан 900 мың адамға дейін қысқартты, яғни 87-ден 53 дивизияға дейін жетті. Бұл Германияның Батыс майданында әрбір солдат қажет болған уақыты еді.

1918 жылдың ортасында ағылшын-француздар және Еуропаға келген американ әскерлері үшін Германияға қарсы іс-әрекеттерді жандандыруға қолайлы жағдай туды. Жаз айларында бүкіл майданда басталған басқыншылық саясаты оларға жеміс әкелді. 1918 жылы 8 тамызда Анкр мен Авр арасындағы ауданда одақтастар майданды бұзып өтіп, 16 неміс дивизиясын қатардан шығарды. Людендорфтың мойындауы бойынша, бұл күн герман әскері үшін «қаралы күн» болды.

1918 жылы 14 тамызда Гинденбург не болса да, бітімге келуді талап етті. Ол әскерді, әсіресе, басшылық құрамды құлдыраудан сақтау қажет екендігін айтты. Бітім жасауды талап етудегі мақсаты - Германия территориясында әскери қимылдарды болдырмау, оның әскери-өндірістік аппаратын сақтап қалу. Германияның одақтастары да сұрапыл соғыстан шаршап, әлсіреген болатын. Австро-Венгрия империясы терең дағдарысты басынан кешірді, жұмысшы табының басшылығымен революциялық қимылдар жасалды. Ұзаққа созылған империалистік соғыс пен Қазан революциясының тигізген үлкен әсері бұл қозғалысты күшейте түсті. Чехия мен Венгрияда да халық көтерілістері етек алды. Австро-Венгрия империясы құлау шегіне жетсе, неміс және венгер помещиктері мен капиталистерінің қанауында болған халықтар мемлекеттік тәуелсіздікті талап ете бастады.

Германияның одақтастары Болгария мен Түркия да өте қиын жағдайға душар болды.

Германия өз одақтастарынан көмек ала алмады. 1918 жылы 29 қыркүйекте Спадада болған екінші кеңесте Людендорф «демократиялық» қайта құрулардың көрінісін жасау үшін бітімге келді және «реформалар» өткізуді талап етті. 1918 жылы 3 қазанда Макс Баденскийдің басшылығымен кабинет құрылды.

Қазанның 4-нен 5-не қараған түні Макс Баденский Вильсонға келісімге келу туралы ұсыныс жасады. Вильсон Германияға жауап беруге асықпай өз жауабын 3 аптадай уақытқа созды. Германия нотасына жауабын кешіктірудегі мақсаты - соғыстың созылуын болжап, АҚШ империалистерінің одан әрі байи түсуін қамтамасыз ету болатын. Неміс әскерлерінің майданына қосымша соққы беру нәтижесінде Германия өкіметі АҚШ үшін пайдалы бітімнің шарттарына келіседі деп ойлады.

Бұл уақытта герман өкіметі Вильсон жауабын күту үстінде еді. 1918 жылы қазан айы мен қарашаның басында кайзерлік Германия жаңа шығындарға тап болды. Ағылшын-француз әскерлері Сирия мен Палестинада ұрыс операцияларын бастаған еді. 1918 жылы 30 қарашада Мудроста келісімге қол қойылып, Түркия капитуляция жасады. Осы уақыттан бастап Франция мен Англия бұрын Түрік империясының құрамына кірген маңызды территорияларды иемденді. Австро-Венгрияның мүшкіл жағдайын пайдаланған итальян әскері басып алушылық әрекеттерін жүргізді. 1918 жылы 3 қарашада Австро-Венгрия да капитуляция жасады.

Осылайша Германия Англия, Франция, АҚШ және тағы басқа мемлекеттердің алдында жалғыз өзі бетпе-бет қалды.

Германияның бейбітшілік сұрауы Антанта билеушілері арасында үлкен келіспеушілікке алып келді. 23 қазанда В. Вильсон Германияға келісім берді. Англия мен Франция өкіметтері Вильсонның өз бетінше шешім қабылдауына наразы болды. Бұл екі мемлекет халықаралық қатынас саласындағы соғыстан кейінгі режимді қайта құруда басты ролді Еуропадан тысқары жатқан елге ұсынғысы келмеді, өз империалистік мүдделерін жерге тастамайтын ниет білдірді. Олардың талабымен 23 қазан күні Парижде халықаралық кеңес ашылып, онда кескілескен дипломатиялық пікірталастан кейін Германиямен келіссөз жүргізу үшін уақытша шарттар белгіленді. 1918 жылы қарашада одақтас мемлекеттердің басшылары Германиямен келіссөз жүргізуге келісетіндігі жөнінде салтанатты түрде жариялады. Германиядағы революциялық қозғалыстардың күшеюіне байланысты жауапты ары қарай созу АҚШ, Англия және Францияның империалистері үшін қауіпті болды.

Германияда бұл уақытта революциялық дағдарыс басталып, 4 қарашада Килде көтеріліс болды. Көтерілістер толқыны Германияның басқа аудандарын да шарпыды. 8-9 қарашада Берлинде революциялық қозғалыс туып, император Вильгельм II Германиядан қашып кетті. Өкімет басшылығына Макс Баденскийдің орнына Эберт отырды.

Осындай жағдайлар негізінде бейбітшілік туралы шарттарды келісу үшін орталық католиктік партияның лидері Эрцбергер басқарған делегация құрылды. 8 қараша күні герман делегациясы Компьен орманында Одақ әскерінің бас қолбасшысы Фоштың салон-вагонында болды.

Келіссөздер кезінде герман делегациясы «большевиктік қауіп» шуын табанды пайдаланды. Эрцбергер революцияның таралу жылдамдық қаупін Германияда ғана емес, Антанта мемлекеттерінде де қанат жаю мүмкіндігін айтты. Оның айтуы бойынша революцияны басу үшін қару-жарақтың барлығын герман өкіметінің қолында қалдыру керек еді.

1918 жылы 1 қарашада Компьен бітімі деген атпен белгілі келіссөз жасалды. Компьен бітімі 36 күнге бекітіліп, ол әскери қимылдар тоқтатылып, француздарға, Бельгия мен Люксембургтың, сонымен бірге Рейнның оң жақ жағалауы мен оған қарайтын жерлер 15 күн ішінде босатылуын білдірді. Одақтастарға 15 вагон, 5000 паровоз, 5000 жүк машинасы, 5000 зеңбірек берілу мәселесі қаралды. Герман су асты флотының одақтастық немесе бейтарап порттарын қарусыздандыру шешілуі тиіс болды. Германия өз әскерлерін Австро-Венгрия, Румыния және Түркиядан алып кетуге міндетті еді.

Кеңестік Ресей терииториясындағы оккупант ретіндегі герман әскерінің мәселесі мүлде басқаша шешілді. Бейбітшілік келісіміне қарағанда, Германия әскерін тек ағылшын-американ-француз басшылары ғана талап еткенде алып кетеді. Осыдан көріп отырғанымыздай, аталған блок империалистерінің талабымен герман әскерлері Кеңестік республикамен күресу үшін басшабар рөлін атқарды. Герман буржуазиясына революцияны басуға көмектесу үшін ағылшын-американ-француз блогының басшылары олардың қолында қажет қару-жарақты қалдырды. Келіссөз шарты бойынша герман әскері сәтті эвакуация жасауға мүмкіндік алды. Бейтарап зонаға (Рейннің оң жақ жағалауына) өту үшін герман әскері қосымша тағы бір апта алды.

Сөйтіп Германия капитуляция жасады. Герман империалистерінің әлемдік билікті аңсаған авантюралық сандырақ жоспары күйреуге ұшырады. Герман империализмінің күйреуін В. И. Ленин мына сөзінде ашық сипаттады: «Басында ол адам нанғысыз болып Eypoпaның төрттен үш бөлігіне ісініп семірді, ал одан кейін нақ сол жерде жарылып, артынан сасық иіс қана қалдырды»5.

1. 2 Париж конференциясына барар жолда

1918 жылдың соңғы айларында Антанта мен АҚШ елдерінің алдағы конференцияға дайындалуы қауырт жүріп жатты. Оны Париж маңындағы Версальдағы айналы сарайда өткізбекші болып келісілді.

АҚШ пен еурпопалық державалар арасында пікір бірлігі болмады, олардың әрқайсысы форум міндетін әрқалай түсінді. Халықаралық қатынастардың дамуы жөніндегі көзқарастары да біркелкі емес еді. Клемансо мен Ллойд Джордж Германияның гегемондыққа жетуін ауыздықтап көпполярлы тепе-теңдік жүйесін қалпына келтіруге ұмтылды. Бұл жөнінде Париж бен Лондон көзқарастары бір жерден шыққанымен Германияның жақын көршісі Франция герман үкіметінің күш-қуатының бұрынғы қалпына келуден қауіптеніп Ұлыбританияға қарағанда Берлинге қарсы қатаң саясат ұстанды.

Еуропаның соғыстан кейінгі даму барысына өзгеше көзқарас танытқан Вудро Вильсон болатын. Оның пікірінше халықаралық қатынастарды реттеудің жаңа механизмін жасау конференцияның басты мақсаты болып табылды. Кез келген халықаралық щиеленістерді әскери күш қоллдану арқылы шешпестен ірі мемлекеттер мен кіші елдердің мүдделерін үйлестіре алатын ұйым құру Вильсонның негізгі мақсаты еді. АҚШ президентінің барлық үміті Ұлттар Лигасын құрып сол арқылы оған халықаралық қатынастар кепілдігін сақтауды жүктеп әрі барлық оған кіретін елдердің халықаралық құқықтың әмбебап нормаларын орындауды талап ете алатын орган ретінде қарастыруы мүлде соны, бұрын-соңды халықаралық қатынастарда болып көрмеген уақиға болатын. Бұл ұйымды Вильсон егерде елдер арасында әскери қақтығыстар орын алу қаупі туған сәтте өзіндік келіссөздерге мүмкіндік бере алатын ұйым деп те қарастырды.

Жеңіп шыққан коалиция мүшелері арасындағы қайшылықтар бейбіт конференцияны қай жерде өткізуді таңдаудан-ақ байқалды: Вилсон бұл конференцияны бейтарап Швейцарияның бір қаласында өткізуді ұсынса, Клемансо герман делегациясының өз агрессиясын жақсы жадында сақтаған қоғамдық пікір аумағында, яғни Парижде өткізуді талап етті.

Одақтастар келіссөздерге кірісуге асыға қоймады. Британ кеңесі алдағы кезекті сайлау науқанына кірісіп кетсе, ал француздар өз шекараларының маңындағы Германияда революция өртінің қаулай түсуін қадағалаумен отырды. Антанта мен АҚШ басшыларының позицияларын үйлестіру бірнеше аптаға созылды. Сөйтіп тек 1919 жылдың 12 қаңтарында Антантаның Жоғарғы әскери кеңесі алдағы мәжілістердің күн тәртібін жария етті: Ұлттар лигасын құру, репарациялар жөніндегі мәселе, жаңа мемлекеттер мәселелері, территориялық мәселелер мен колониалдық иеліктердің тағдырын шешу. АҚШ осылайша жаңа халықаралық ұйымның құрылуын күн тәртібінің бірінші мәселесі ретінде қарастырылуына қол жеткізді. Форумның ашылуының прелюдиясы ретіндегі жеңіп шыққан елдердің басшыларының алғашқы кездесуі 1919 жылдың 12 қаңтарында болды. Онда конференцияның жұмыс тәртібі мен ұйымдастырылу рәсімі әзірленді.

«Бейбіт» конференция шақыру туралы мәселе революциялық қозғалыстар күшейіп кетпесе, одан әрі созылып кетуі мүмкін еді. Нақ осы қауіп империалистерді конференцияны шақыруын тездетуге итермеледі. Нәтижесінде конференцияны Парижде шақыру шешілді. Конференция өз жұмысын 1919 жылы 18 қаңтарда Париж қаласында бастады. Конференцияға барлығы 1000-ға жуық делегат келіп, 27 жеңуші мемлекеттердің буржуазиялық саяси қайраткерлері қатысты. Арнайы делегаттардан басқа, Париждегі бейбіт конференцияда отар мемлекеттер, кішігірім державалар, жаңадан құрылған мемлекеттер, қоғамдық ұйымдар өкілдері болды.

12 қаңтарда Кэ д" Орсэде премьер-министрлердің, сыртқы істер министрлері мен бес басты державалар өкілетті делегаттарының бірінші кеңесі болып өтті. Француз сыртқы істер министрі Пишон конференция жұмысының жүргізілу тәртібін талдауды ұсынды. Конференцияның жүргізілу тілі ағылшын және француз тілдері деп шешілгеннен кейін, конференция регламентін талқылауға көшті. Бұл мәселе көптеген қиыншылықтарға тап болып, 27 ұлттардың барлығы кеңестер мен жиналыстарға қатысуында табандылық көрсетті. Клемансо алдымен ұлы державалардың пікірі назарға алынуы керек деді. Англия Клемансоның ұсынысына қарсы болмады, бірақ азшылық ұлттарға да конференция жұмысына қатысуға мүмкіндік берілуін талап етті. Ұзақ талдаудан кейін Бертело құрастырған француз үлгісі қабылданды.

Конференцияға қатысушы барлық мемлекеттер 4 категорияға бөлініп, біріншісіне «жалпы мүдде көздеген» соғысушы державалар кірді - АҚШ, Британ империясы, Франция, Италия, Жапония. Бұл мемлекеттер барлық жиналыстар мен комиссияларға қатысатын болды. Екінші категорияда «жеке сипаттағы мүддені көздеген» соғысушы мемлекеттер - Бельгия, Бразилия, Британ доминиондары, Үндістан, Греция, Гватемала, Гаити, Геджас, Гондурас, Қытай, Куба, Никарагуа, Панама, Польша, Португалия, Румыния, Сербия, Чехословак республикасы. Олар тек өздеріне қатысты жиналыстарға қатысты. Үшінші категорияға герман блогымен дипломатиялық қарым-қатынасы тоқтау үстіндегі державалар енді - Эквадор, Перу, Боливия және Уругвай. Төртінші категорияны енді құрылу үстіндегі бейтарап державалар мен мемлекеттер құрады. Олар тек өздеріне қатысты мәселелер қаралған отырысқа бес басты державалардың шақыруымен қатысып, өз ойларын тек жазбаша немесе ауызша білдіруге мүмкіндік алды.

Регламент бойынша бейбіт конференцияны Франция республикасының президенті ашу керек болған. Осыдан кейін Уақытша француз министрлер кеңесі төрағалық ету керек болған. Бірақ нәтижесінде осы ойластырылған жоспарлар бұзылды. «Дипломатия тарихында Париж конференциясы сияқты тәртіпсіз конференция болған емес: оның маңызды кеңестері мүлде протоколсыз, тіпті секретарлық анықтамасыз өтті»6.

... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.