Үнді - Будда діні

Жұмыс түрі: Реферат
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 5 бет
Таңдаулыға:

ЖОСПАР

1.Ежелгі үнді діндері ... ... ... ... ... ... ... ... ... 3
2.Ежелгі үнді мәдениеті ... ... ... ... ... ... ... ... .3-5
3.Қорытынды ... ... ... ... ... ... ... ... ..5
4. Пайдаланылған әдебиеттер ... ... ... ... ... ... ... .. 6.

Ежелгі үнді діндері.

Б.з.б. VI-ғ. Буддизм діні-дамыған құлдық қоғамның идеологиясына
айнала бастады. Оның Үнді жерінде ең шарықтаған кезеңі б.з.б.Vғ. мен
б.з-ң І мыңжылдығының басы болды. Буддизм –ведалық дін мен брахманизммен
тығыз байланыста дамыды. Буддизмнің мемлекеттік дінге айналуы –
сәулет өнері мен мүсін өнерінің дамуына жол ашты. Буддизмді насихаттауда
бейнелену өнерінің дамуына, сансыз ғибадат- ханаларды салуға көп көңіл
бөлінді.
Б.з.б І мыңжылдықта индуизм дамуының бастауында- брахманизм
тұрды. Дін ендігі жерде қоғамдық теңсіздікті ақтау үшін қолданыла
бастады, сөйтіп Құдайлар иерархиясы қалыптасты.Олардың ішіндегі ең
мәртебелілері- Брахма әлемді жаратушы,Вишна оны сақтаушы және Шиба
оны талқандаушы құдайлары болды. Бұл діни ілімнің негізінде – адамдардың
қайғы-қасіретін елемеу, олардың бақытсыздығына мән бермеу сияқты
мағыналар жатты.
Б.з.б. І мыңжылдықтың аяғында ведалық діннің, брахманизмнің дамуы
нәтижесінде және халықтыңнаным-сенімдерінің тығыз араласу процесі арқасында
“индуизм” діні пайда болды. Бұл процесс адамның ізгілік немесе қатігездік
іс-әрекетіне баға беру кармазаңдылығына сәйкес жүзеге асырылды. Демек,
үндістанның материалдық, рухани, көркемдік мәдениеті - дүниежүзілік
өркениетте өзінің лайықты да қастерлі орнын таба білді.

Ежелгі үнді мәдениеті.
Үндістан-адамзат баласының ең көне мәдени ошақтарының бірі. Баға
жетпес мәдени қазынаның иесі осы бір дарынды халықтың мәдени мұраларын
басқа халықтардың мәдени жетістіктерімен ауыстырып алуға болмайтындығын
ерекше атап өтеміз . Талай шапқыншылықты басынан өткізсе де өздерінің еш
уақытта да басқыншылыққа бармауы, бұл ұлы халықтың ұлттық ерекше қасиетіде
болар . Ал осы бір ұлттық ерекшелік – үнді халқының мәдени дамуына өз
ықпалын тигізбеуі тіпті мүмкін де емес сияқты . Бірақ үнді мәдениеті
жайындағы толық мағлұматтарды беріге дейін кездестіруге мүмкін емес еді .
Тек ХХ ғасырдың 20- шы жылдарында ғана археологиялық қазба жұмыстарының
нәтижесәнде палеолит және неолит дәуірінде кездесетін баға жетпес
материалдық мәдинеттің ескерткіштері табылады . Инд өзенінің аңғарында
жүргізілген қазба жұмыстарын Б.з.б. ІІІ-ІІ мыңжылдықтардың өзінде–ақ үнді
жерінде мәдениеттің дамуының жоғары қарқында болғандығын дәлелдеп отыр.
Б.з.б. ІІІ мыңжылдықтың аяғында қалыптасқан Махенджо – Даро
(Синд,Пәкістан) және Харапа (Пенджап,Пәкістан) мәдениетінің дамуының
ескерткіштеріне қарағанда үнділіктер дәстүрлі тас құралдарымен қатар мыстан
және қоладан жасалған заттарды да кеңінен пайдаланған . Бұл алқаптың
тұрғындары дүние жүзінде тұңғыш рет мақтадан иіріп, тоқуды игерген. Көне
үнді зергерлері мен қышшыларының даңқы бүкіл дүние жүзіне кең тараған .
Осы дәуірде таптық қарым-қатынастардың дамуы , мемлекеттер мен
қалалардың пайда болуы , ал олардың өз кезегінде көршілес жатқан елдермен
сауда – саттық қарым – қатынастарын жасауы , сөзсіз , қала мәдениеттінің
өрістеуіне қолайлы жағдайлар жасады.
Осы орайда , Харапа өркениеті көне Шығыстағы ең ірі мәдени
ошақтардың бірі болғандығын атап өтуіміз қажет .
Шындығына жүгінетін болсақ , үнді археологтары Р.Сахни мен
Р.Д.Банерджиждің Инд алқабынан көне өркениет орталғын ашуы – үнді халқының
тарихына ғана емес, сонымен бірге оның мәдениетіне деген көзқарастарды
мүлдем өзгертіп жіберді. Үнді халқы басқа халықтардан жырақ тұратындықтан,
олардың өзіндік мәдениетінің болмауынан, даму дәрежесі ... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.