Мемлекеттің әкімшілік - аумақтық құрылысы ұғымы

Жұмыс түрі: Реферат
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 14 бет
Таңдаулыға:

Коммерциялық емес ашық акционерлік қоғам

ҒҰМАРБЕК ДӘУКЕЕВ АТЫНДАҒЫ АЛМАТЫ ЭНЕРГЕТИКА ЖӘНЕ БАЙЛАНЫС УНИВЕРСИТЕТІ

Әлеуметтік пәндер кафедрасы

№ _1_ С Е М Е С Т Р Л І К Ж Ұ М Ы С

Қазақстанның қазіргі заман тарихы пәні

Тақырып: Біріккен түркістан республикаларының ұлттық территориялық бөлінуі мен құлдырауы

Мамандығы:Электротехника және автоматтандыру

Орындаған:Жамадилова Бота Тобы:АУк-20-13

Тексерген: Саргизова Г. Б

«» 2020__ж.

(бағасы) (қолы)

Жоспар

I. КІРІСПЕ 2

1. 1Мемлекеттің әкімшілік-аумақтық құрылысы ұғымы2

II. НЕГІЗГІ БӨЛІМ.

2. 1. Орта Азия Республикалары аумағын межелеу 4

2. 2. Әкімшілік бөлінісі6

III. ҚОРЫТЫНДЫ БӨЛІМ.

3. 1 Қазақ жерлерінің бірлестігі8

3. 2 Әдебиеттер тізімі12

Кіріспе

Тақырыптың өзектілігі. Араға ұзақ уақыт салып жеткен ояну ұлттық тарихымыздың өскелең ұрпаққа көмескі тұстарын ашып, қайта қарап, шынайы тарихты баяндауға мүмкіндік беріп отыр. Ұлттық идея үшін басын бәйгеге тігіп, алаштың мұңын мұңдап, жоғын жоқтаған үркердей арыстардың ғасырдың үш ширегіне жақын санаға байлау, өреге тұсау болған қасаңдықтан арылып, арыстар төккен әрбір маңызды еңбекті ақтауға қол жеткізе бастадық.
Төл тарихымызда толық шешімін таппаған, әлі зерттелу деңгейі тым мардымсыз тақырыптар өте көп. Сондай зерттелуі жұтаң, әйтсе де өте көп бұрмалаушылыққа ұшыраған тақырыптардың бірі . Түркістан Республикасындағы қазақ зилыларының тарихы Аласапыраны мол, асау ағыстарға толы ХХ ғасырдың алғашқы ширегінде тілі, діні мен ділі бір, бауырлас түркі халықтарының ортақ мемлекеті . Түркістан Республикасы қазақ зиялыларының өнегелі жұмыстарының нәтижесінде құрылды. Осы республиканың 6. 7 жылдық ғұмырында айыр тілді әділ үнді қазақ элитасы халықтың көзін ашып, көкірегін ояту мақсатында көптеген кемелді істердің ұйытқысы бола білді.
1917 жылғы большевиктер зұлматынан құлаған Түркістан автономиясының жалғасы ретінде құрылған Түркістан кеңестік социалистік Республикасын билік әдеттегідей қазақ өлкесін басқарудың «ұзын арқан кең тұсау» формуласымен билеп. төстемек болды.

1. 1 Мемлекеттің әкімшілік-аумақтық құрылысы ұғымы

Мемлекеттің аумағы әрқашан белгілі бір жолмен ұйымдастырылады, оны басқару мақсатында халық тұратын әкімшілік немесе саяси маңызы бар бөліктерге бөлінеді. Конституциялардың тиісті тараулары кейде "мемлекетті ұйымдастыру туралы"деп аталады. Бұл жағдайда біз мемлекеттік органдар жүйесі туралы емес, мемлекеттің аумақтық ұйымы туралы айтып отырмыз.

Мемлекеттің әкімшілік-аумақтық бөлінісі деп мемлекеттік аумақты белгілі бір бірліктерге бөлу түсініледі, оған сәйкес мемлекеттік және өңірлік (жергілікті) басқару жүйесі құрылады. Бұл тұжырымдама мемлекет пен оның құрамдас бөліктері арасындағы қатынастардың сипаты мен ерекшеліктерін көрсетеді.

Әкімшілік-аумақтық құрылым ұзақ уақыт, кейде тіпті ғасырлар бойы дамып келеді. Оның негізінде экономикалық, саяси, әлеуметтік және басқа да факторлар жатыр, азаматтардың нақты аумаққа нақты қоныстануы міндетті түрде ескеріледі. Тікелей мағынада, талданған тұжырымдама тек унитарлы мемлекетке қолданылады, өйткені федерация үшін алғашқы федералды құрылым. Соңғы жағдайда аумақтық бөлінудің өзі Федерация субъектілеріне - Штаттарға, провинцияларға, жерлерге тән.

Аумақтық бірліктер жиынтығы Мемлекеттік аумақтың аумақтық бөлінуін құрайды. Аумақтық бірліктер мемлекеттік биліктің аймақтық (жергілікті) институттарының жұмыс істеуінің кеңістіктік шегі болып табылады. Көбінесе, үлкен аумағы бар мемлекеттерде әкімшілік-аумақтық құрылымның үш буынды жүйесі бар. Сонымен, Ұлыбританияның көп бөлігі уездерге бөлінеді, уездер өз кезегінде уездерге бөлінеді, ал уездер приходтардан тұрады. Францияда төрт буынды жүйе жұмыс істейді: департаменттер - округтер - Кантондар - коммуна (қауым) . Саяси және әкімшілік бөліністің сатыларының саны халықтың санына және ел аумағының көлеміне байланысты, бірақ бұл тәуелділік қатал емес: кейде аз елдерде сатылардың саны үлкенірек елдерге қарағанда көп болады. Әдетте төменгі әкімшілік-аумақтық бірлік-бұл кішігірім қалалық немесе ауылдық елді мекен, мысалы, қауым (коммуна), ал кейбір афро-Азия елдерінде бұл рөлді көшпелі тайпа немесе ру ойнайды. Саяси-әкімшілік бөліністің дамуындағы қазіргі тенденциялар төменгі бірліктерді кеңейту және аймақтандыру - жоғары бірліктерді кеңейту арқылы да, олардың жаңа жоғары деңгейін құру арқылы да ірі аймақтарды құру, мысалы, Францияда, Испанияда, Италияда. Тарихтан мұраға қалған шағын бірліктер жергілікті әлеуметтік қажеттіліктерді тиісті түрде қанағаттандыра алмайды, ал қазіргі заманғы көлік және байланыс құралдары қашықтықты жылдам еңсеруге және тұрғындарға әкімшілік қызмет көрсету мәселелерін жедел шешуге мүмкіндік береді. Бұл жағдайда біз барлық жерде көрінбейтін үрдістер туралы айтып отырмыз.

Әкімшілік-аумақтық бірліктерде тиісті аумақты басқаратын жоғары тағайындалған адам не азаматтар таңдаған өкілді орган немесе тағайындалған лауазымды адам болады. Биліктің өкілді органдары барлық әкімшілік-аумақтық бірліктерде құрылмайды. Кейбір елдерде жергілікті өзін-өзі басқарудың" мемлекеттік " теориясы қабылданды: бұл органдар орталық биліктің жалғасы, орталық агенттері, министрліктер ретінде қарастырылады. Бұл тәсіл көбінесе жергілікті өзін-өзі басқару органдары қаражаттың негізгі бөлігін мемлекеттік бюджеттен алатындығымен негізделеді, ал олардың негізгі мәселелер жөніндегі саясаты мемлекеттік органдармен бірдей болуы керек және Орталықпен анықталуы керек.

Аумағы мен халқы аз мемлекеттерде тәуелсіз және оқшауланған әкімшілік-аумақтық бірліктер жоқ (мысалы, Мальтада, Брунейде) .

Әкімшілік-аумақтық бірліктерге дербес мәртебесі бар астаналық округтер жанасады. Олар Астана мен оның айналасын біріктіреді (АҚШ, Бразилиядағы федералды округтер) . Бұл жағдайда жергілікті (қалалық) өзін-өзі басқару шектеулі.

Унитарлық мемлекеттердегі әкімшілік-аумақтық құрылымдардың құқықтық мәртебесін орталық билік анықтайды. Ол сондай-ақ мемлекеттің қандай әкімшілік-аумақтық бірліктерге бөлінетінін, осы бірліктердің басқару элементтері мен құзыреті қандай екенін, әкімшілік-аумақтық құрылымның неше сатысы бар екенін анықтайды. Федералды мемлекеттерде әкімшілік - аумақтық бөлініс-бұл федерация субъектілерінің бөлінуі, оны өздері белгілейді. Шағын субъектілер (Штаттар, провинциялар, жерлер және т. б. ) әкімшілік-аумақтық бірліктердің тек бір деңгейіне ие - коммуналдық, бірақ ірі субъектілерде екі байланыс бар - аудандық және коммуналдық.

Ірі және орта қалалар әдетте жеке әкімшілік-аумақтық бірліктерге бөлінеді, олардың кейбіреулері бұрынғы уақыттардан бастап өзін-өзі басқару хартияларына ие. Мұндай қалалар неғұрлым кең өкілеттіктері бар қауымдастықтар мәртебесіне ие болуы мүмкін немесе орталық бағыныстағы қалалар болуы мүмкін (тоталитарлық социализм елдерінде) .

2. 1 Орта Азия Республикалары аумағын межелеу

Ресей отаршылары жойған ұлттық мемлекеттілікті жаңғырту барысында Орта Азия республикаларының жерлерін белгілеу үшін 1917 - 25 жылдары атқарылған іс-шаралардың нәтижесі. Ақпан революциясынан кейін, бұрынғы патша өкіметіне бағынышты болған Орта Азия елдерінің аумақтық тұтастығын қалпына келтіру мәселесі алдыңғы орынға шықты. оның ішінде қазақ халқын жер-суымен бір құрылымға біріктіру мақсаты '1917 жылы желтоқсанда өткен Екінші жалпықазақ съезінде көтеріліп, оған қатысушылар: “Бөкей елі, Орал, Торғай, Ақмола, Семей, Жетісу, Сырдария облыстары, Ферғана, Самарқанд облысындағы һәм Алтай губерниясындағы іргелес болыстардың жері бірыңғай, іргелі халқы қазақ-қырғыздың тұрмысы, тілі бір болғандықтан өз алдына ұлттық-жерлі автономия құруға” қаулы алды. Оны жүзеге асыру үшін Алаш үкіметін құрды. Алайда Алаш автономиясын Кеңес үкіметі мойындағысы келмеді. 1918 жылы ақпанда құрамына оңтүстіктегі қазақ аймақтары кіретін Түркістан автономиясы (Қоқан) да большевиктердің қарулы күштерінің арқасында құлатылды.

Оның орнына 1918 жылы 1 мамырда РКСФРқұрамындағы Түркістан Автономиялық Кеңестік Республикасы дүниеге келді. Дегенмен қазақ халқын Кеңес өкіметі жағына шығару мақсатында, В. И. Ленин 1919 жылдың 10 шілдесінде “Қырғыз (Қазақ) өлкесін басқаратын революциялық комитет туралы уақытша ережеге” қол қойды. Комитет мүшелігіне алғашында А. Байтұрсынов, Ә. Жангелдин, Б. Қаратаев, т. б. еніп, әкімшілік орталығы Орынборда орналасты.

1919 жылы 27 тамызда Сібір өлкесін басқару үшін Сібір Төңкеріс комитеті құрылып, әкімшілік орталығы болып Омбы қаласы белгіленді. Орта жүз қазақтары қоныстанған Сарыарқа атырабы, атап айтқанда, бұрынғы Қостанай уъезді түгелдей Челябі губерниясына қосылып, ал Ақмола облысы Омбы губерниясы атанып, оның құрамына осы облыстан Көкшетау, Атбасар, Петропавл және Омбы уъездері де енді. Павлодар, Қарқаралы, Аягөз, Зайсан және Өскемен уъездері Сибревкомның құзырына көшті.

Қазақ зиялыларының ұсынысы ескерілмей, 1920 жылы 4 тамызда “Сібірді аудандарға бөлу” деп аталатын қаулы қабылданды. Қаулы бойынша Павлодар уъездерінің солтүстігіндегі 10 болыс, 12 тұзды көл мен бірнеше аудан толық Омбы уъездіне өтіп, Павлодар қаласының төңірегіндегі елді мекендер тұз өндірілетін көлдері мен ормандарын қоса Славгород уъездіне қосылды. Осы мәселеге байланысты басталған екі жақты талас-тартысты шешу үшін 1920 жылы тамызда Ленин бұрынғы Дала өлкесінің батысы мен шығысындағы даулы аймақты бөлшектемей, жаңадан құрылатын Қазақ автономиясы Республикасына тұтас қалпында қосуға нұсқау берді.

1920 жылы 26 тамызда қабылданған “Қазақ (қырғыз) Автономиялы Социалистік Кеңес Республикасын құру туралы” Декрет бойынша автономия аумағы Семей, Ақмола, Торғай, Орал облыстары, Закаспийский облысынндағы Маңғыстау уъезді, Красноводск уъездінің Адай болыстары, Астрахань губерниясының Синемор болысы, Бөкей ордасы мен Примор округтеріне тиіп жатқан бұрынғы қазыналық алым алу (оброк) жерлерінің аумағы, 'Жағалық жолақ пен Сафрон, Ганюшин, Николай болыстарының бұрынғы әкімшілік шектерімен белгіленеді. Бүкілресейлік ОАК-тың 1920 жылы 22 қыркүйектегі' декретімен жаңадан ұйымдастырылып жатқан Қазақ АКСР-іне қосымша Орынбор губерниясы мен Орынбор қаласы беріліп, 4 - 12 қазанда Қазақстан Кеңестерінің бірінші құрылтай съезі болып өтті. Орынбор қаласы - Қазақстанның алғашқы астанасы болды (1920 - 25) .

Қазақ АКСР-і мен Сибревком арасындағы шекараға байланысты даулы мәселе Қазақстан пайдасына шешіліп, 1922 жылы 26 қаңтарда ұлан байтақ жерлер толық, біржола берілді. 1921 жылы11 сәуірде Орта Азияда ұлттық-аумақтық межелеу мәселесі көтерілді. Мұндағы халықтардың тарихи байланыстарының тереңдігі мен ұлттардың бір-бірімен аралас және тығыз орналасуы ұлттық республикалардың шекараларын анықтауда көптеген қиындықтар туғызды. Қазақ АКСР-інің басшылығы РК(б) П ОК-нен Жетісу мен Сырдария облысының қазақ аудандарын республика құрамына қосуды сұрап, өтініш білдірді. 1924 жылы 9 сәуірде РКП ОК-нің саяси бюросы жергілікті ұйымдардың ұсыныстарын қарап, Орта Азияны ұлттық республикаларға бөлуге әзірлеу комиссиясын құрды. 1924 жылы 27 - 28 қыркүйекте РК П Қазақ облысы комитетінің (Қазобком) II пленумы болды. Қазақ АКСР ОАК төрағасы С. Меңдешев пен Р) П ОК Орта Азиялық Бюросының (Средазбюро) мүшесі С. Қожановтың “Орта Азиядағы ұлттық межелеу туралы” баяндамалары тыңдалып, талқыланды. 1924 жылы 27 қазанда қабылданған КСРО Конституциясына сәйкес КСРО ОАК-нің екінші сессиясында Түркістан АКСР-інің құрамындағы қазақтар мекендеген жерлердің Қазақ АКСР-іне қосылғандығы туралы қаулысы бекітілді. Межелеу нәтижесінде Орта Азия аумағының 45, 7%-ы, яғни 797, 9 мың км² жері Қазақ АКСР-іне қосылды (оның ішінде 112 мың км² Қарақалпақ автономиялық округі бар, ол 1930 жылы шілдеде РКСФР-ге берілгенге дейін Қазақстанның құрамында болды) .

2. 2 Әкімшілік бөлінісі

Түркістан АКСР-і бұрынғы Түркістан генерал-губернаторлығының әкімшілік бөлінісін өзгеріссіз мұра етті, құрамында бес облыс: Каспий сырты, Самарқанд, Жетісу, Сырдария және Ферғана бар. Облыстың, өз кезегінде, ой арналған уездері.

1920 жылдың қазан айында Каспий маңы облысының Маңғышлақ уезі (бұдан біраз уақыт бұрын Адаев деп аталған) жаңадан құрылған Қырғыз АССР - не (Қазіргі Қазақстан) берілді. Сол кезде Сырдария облысының аттас бөлімінен Әмудария облысы құрылды.

1921 жылы Каспий маңы облысы түрікмен деп аталды. 1922 жылы Жетісу облысы Жетісу облысы болып қайта аталды.

Халықты аумақтық бірліктер бойынша бөлу мемлекеттің маңызды белгілерінің бірі болып табылады. Кез-келген мемлекетте тарихи, ұлттық, мәдени дәстүрлерге байланысты белгілі бір аумақтық бірліктер бөлінеді: провинциялар, уездер, жерлер, провинциялар, аймақтар. Олар өздерін ортақ мемлекеттің бір бөлігі деп тани отырып, көптеген мәселелерді өз бетінше шешкілері келеді. Осылайша, мемлекет тұтастай алғанда, яғни оның орталығы мен бөліктері - әкімшілік - аумақтық бірліктер мен автономды құрылымдар арасындағы саяси, экономикалық және басқа қатынастарды нақты анықтау қажет. Бұл проблемалар көпұлтты мемлекеттер үшін ерекше маңызды.

Әкімшілік-аумақтық бөліну принципі мемлекеттің конституциялық құрылысының негіздерінің бірі болып табылады, өйткені ол ең алдымен қоғамдық-саяси қатынастардың жергілікті өзін-өзі басқару сияқты маңызды институтына әсер етеді.

Бұл мәселенің өзектілігі көбінесе әкімшілік-аумақтық құрылым ұғымы мемлекеттік құрылым формасымен шатастырылатындығына байланысты. Бұл жағдайда әкімшілік-аумақтық бөлініс тікелей мемлекеттік құрылымның біртұтас нысаны бар елдерге, сондай-ақ мемлекеттердің федералды нысаны бар федерациялардың субъектілеріне тән екенін атап өткен жөн.

Осы және басқа да көптеген мәселелерді біз нақты жұмыста қарастырамыз. Бұл жұмыстың мақсаты-"мемлекеттің әкімшілік-аумақтық бөлінуі"ұғымын ашу. Біздің алдымызда келесі міндеттер тұр: мұндай бөлінудің тұжырымдамасын, мәні мен түрлерін ашу, Францияның әкімшілік-аумақтық құрылымын белгілеу, Италия мен Қытайдың әкімшілік-аумақтық бөлінісінің жұмыс істеу принциптерін ашу, осы елдердің әрқайсысы үшін негізгі ерекшеліктер мен ерекшеліктерді бөліп көрсету. Алға қойылған мақсаттарға жету үшін біз, ең алдымен, осы мәселені қамтитын әртүрлі ғылыми дереккөздерге жүгінуіміз керек, осы мәселе бойынша кейбір зерттеушілердің тұжырымдарын талдауымыз керек, сонымен қатар қолданылатын терминге анықтама беріп, оның негізгі ерекшеліктерін, түрлерін бөліп көрсетуіміз керек.

Бұл жұмыстың объектісі шет мемлекеттердің, атап айтқанда Франция, Италия және ҚХР конституциялық құрылысының негіздері болып табылады. Зерттеудің мәні осы мемлекеттердің әкімшілік-аумақтық құрылымы болып табылады.

3. 1 Қазақ жерлерінің бірлестігі

Бухар және Әндіжан республикасының әзірге социалистік болып табылмады. Сонымен қатар, Кеңес өкіметі бұл республикаларда тек 1920 жылы орнатылды. 1924 жылға дейін оларда ұлтшылдық сезім әлі де күшті болды, олардың аумақтарында басмашылықпен күрес жүргізілді. Сондықтан Бұхара мен Хорезм аумағында революциялық қызмет жүргізген Түркістан БОАК және РСФСР ХКК Түркістан АКСР шеңберінде Ұлттық-аумақтық межелеу туралы мәселені қарап, мұндай шараны мерзімінен бұрын деп таныды. Комиссия мүшелері В. В. Куйбышев және М. в. Фрунзе 1920 жылғы маусымда "Түркістанның бірқатар жекелеген ұлттық республикаларға дереу бөлінуі Түркістандағы барлық жұмыстарға хаос әкеледі және саяси жағдай біртұтас Түркістан республикасын уақытша сақтау қажеттілігін талап ететін ұлтшыл элементтердің қолына түсетіні сөзсіз"деп атап өтті. Мүмкін 1920-1921 жылдары РСФСР мен Хорезм және Бұхара республикалары арасында одақтық шарттар жасасу осы жағдайдан туындаған шығар. Бұл шарттарда мемлекеттік шекараны жүргізу үшін екі тараптан да өкілдерінің саны тең аралас комиссиялар құру көзделді; бұл комиссиялар "шекара белгілерін"орнату арқылы Уағдаласушы Тараптар арасында мемлекеттік шекара өткізуі керек еді. Шекараны белгілеу кезінде комиссиялар ұлттық және экономикалық белгілерді басшылыққа алып, мүмкіндігінше табиғи шекараларды ұстануы керек, ал елді мекендер толығымен бір мемлекеттің құрамына кіруі керек. Шекара көлдер, өзендер мен каналдар арқылы өтетін жағдайларда, ол осы су кеңістіктерінің ортасы бойынша жүргізіледі . Осылайша, большевиктер азаматтық соғысқа байланысты бірқатар себептерге байланысты аймақтағы пантюркизм, панисламизм және басмашылық идеяларын қолдаушылардың күшті ұстанымдарын кейінге қалдыруды шешті

Өзбектер Түркістан АКСР-де Ферғана және Самарқанд облыстарын, Сырдария облысының Ташкент және Мирзачул уездерін мекендеді. Өзбектердің жекелеген топтары сол облыстың Шымкент және Түркістан уездерінің кейбір аудандарында өмір сүрді. Бұхара Республикасында олар Байсун, Бұхар, Гузар, Каршин, Кермен, Нұр-Атин, Шахрисяб, Ширабад және сары-Асси вилайеттерінде, Хорезм республикасында - Новоургенск облысында және Хива қаласында өмір сүрді

Түрікмендер Түркістан АКСР-нің түрікмен облысында, Бұхар Республикасының оңтүстігінде (Чарджу облысы), Хорезм республикасының оңтүстік және оңтүстік-батыс бөліктерінде (Түрікмен және Ташауз облыстары) жаппай өмір сүрді.

Тәжіктердің негізгі бөлігі Бұхара Республикасының шығыс бөлігінде шоғырланған. Олар Самарқанд облысының Ходжент уезіндегі халықтың көп бөлігін құрады. Тәжіктер сол облыстың Самарқанд уезінің кейбір аудандарында, сондай-ақ Түркістан АКСР-нің Ферғана облысының бірқатар аудандарында (Памир, Канибадам, Исфара және т. б. ) және Орталық Бұхарада өмір сүрді.

Қырғыздар Түркістан АКСР-де Жетісу (Жетісу) облысының Қаракөл (Пржеваль), Пишпек, Нарын уездерінің аумағын, Сырдария облысының Әулие-Ата уезінің бір бөлігін және Ферғана облысының кейбір аудандарын (ОШ уезі, Әндіжан уезінің Жалалабад болысы және т. б. ) алып жатты. Қарақалпақтар Түркістан АКСР-нің Амудария облысы мен Хорезм республикасының солтүстік-шығыс аудандарында жинақы өмір сүрді. Ферғана облысының кейбір аудандарында қарақалпақтардың жеке топтары қоныстанды. Қазақтардың басым бөлігін Түркістан АКСР-нің солтүстік, солтүстік-батыс және солтүстік-шығыс бөліктері: Алматы, Жаркент, Лепсі, Жетісу (Жетісу) облысының Талды-Қорған уездері және Сырдария облысының Ақ-мешіт, Әулие-Ата, Қазалы, Түркістан және Шымкент уездері алып жатты. Қазақтар Ташкент және Мирзачул уездерінің кейбір аудандарында да тұрған. Қазақстандағы отаршылдық саясаттың ауыр мұрасы өлкенің жекелеген әкімшілік-аумақтық бөлімдер арасында бөлінгендігі болды. Образование Казахской АССР қол жеткізуі мәселесін бірлестігінің қазақ жерін. 1921 жылы республиканың батысы мен солтүстігінде және Батыс Сібірде демаркация болды. Орта Азияны ұлттық-аумақтық межелеуді шешу және қазақ жерлерін қосу бойынша үлкен дайындық жұмыстары жүргізілді.

Түркістанның құрамына кіретін Жетісу және Сырдария облыстарын Қазақстанға қосу идеясы азаматтық соғыс кезінде пайда болды. Бұл облыстардың қазақ халқы Солтүстік аудандармен бір республикаға бірігуді үнемі жақтап отырды. Бұл ұлттық республикаларды күшейтуге мүдделі емес Орталық биліктің жоспарларымен сәйкес келді. 1924 жылы 16 қыркүйекте Түркістан Орталық сайлау комиссиясының төтенше сессиясы Орталық Азия республикаларын ұлттық-мемлекеттік межелеу туралы қаулы қабылдады. Осының нәтижесінде Қазақ АССР халқы шамамен 1, 5 млн адамды құрайтын бұрынғы Түркістан, Хорезм және Хиуа республикалары аумақтарының 40 пайызы берілді. Қазақстан аумағы 1920 жылғы 2 млн шаршы шақырымнан 1925 жылы 2, 8 млн шаршы шақырымға дейін ұлғайды.

Оңтүстік аумақтар ҚазССР-ҒА қосылғаннан кейін оның халқы 1920 жылғы 4, 8 млн адамнан 1925 жылы 6, 5 млн адамға дейін өсті. Осының арқасында аумағы мен халық саны артып, Қазақстанның экономикалық әлеуеті артты. Сонымен бірге Орынбор қаласы РСФСР - ге іргелес аудандармен, ал Өзбекстанға Қарақалпақстан келді.

... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.