Педагогикалық жүйелердің әдіснамасы

«Педагогика» оқу пәні ретінде бұрыннан бері оқытылып келеді. Оқытудың әдіснамалық, теориялық, әдістемелік негіздері анық және толық меңгерілген. Педагогиканы оқытудың әдістемесін оқу пәні ретінде оқыту көбінде эмпирикалық ыңғайға негізделген. Педагогиканың оқу пәні ретінде қалыптасуы мен әдістемелік жүйенің қалыптасу үдерісі қатар жүргендіктен, педагогиканы оқыту әдістемесі әлі жеке тұтас жүйе бола қойған жоқ. Айта кеткен жөн, педагогиканы оқытушылардың тәжірибесі және жоғары мектептегі дидактика саласындағы жекелей түрдегі ғылыми зерттеулер педагогиканы оқыту әдістемесіндегі теориялық ұстанымдар, қағидалар, ережелер мен ұсыныстарды жүйелеуге мүмкіндік берді.
Педагогиканы оқыту әдістемесі екі бөлімнен тұрады (жалпы және жеке) . Әдістеменің жалпы бөліміне педагогиканың әдіснамалық және жалпы педагогикалық негіздері кіреді.
Әдістеме қолданбалы дидактика ретінде қарастырылған кезеңде, әдіснаманы жасап шығаруға қажеттілік болмады, себебі мұндай түрде дидактика әдіснама ретінде саналған еді. Оқыту әдістемесінің әдіснамасын ұғынбастан, берілген ғылым саласының негізін, оның тәжірибелік қолданылуын да, таным үдерісінің ерекшеліктерін де түсіне алмаймыз. Педагогиканы оқытудың оқу құралдарында әдіснама жайлы сұрақтар тура қойылмаған, алайда олардың авторлары әдіснамаға әдістеменің нысаны мен пәнін, арнайы ғылыми саламен дидактикамен, философиямен, психологиямен байланысын жатқызады. Зерттеушілер әдіснамалық негіз ретінде философиялық және педагогикалық концепциялар мен теорияларды, оқытушылардың, психологтар мен әдіскерлердің еңбектерін санайды. Осыдан оқу пәнінің әдістемелік әдіснамасы деп нені түсінеміз деген сұрақ туындайды.
Ғылым әдіснамасының жалпы сипатына қысқаша тоқталсақ. Анықтамалық әдебиеттерде әдіснама танымның ғылыми әдісі ретінде; теориялық және практикалық іс-әрекетті ұйымдастыру тәсілдері мен принциптерін зерттейтін ілім ретінде; ғылымдарда қолданылатын әдістердің үйлесімділігі ретінде анықталады [13, 118-бет] .
Философияда әдіснаманың мазмұнына біртұтас көзқарас қалыптаспаған. Оны көп жағдайда белгілі саладағы іс-әрекеттің қисындық ұйымдастыруына, әдістері мен құралдарына жатқызады [2, 108-бет] .
Әдіснаманың философиялық және арнайы-ғылыми деңгейлері бар. Осы деңгейлерді педагогиканы оқыту әдістемесіне қатысты қарастырамыз.
Әдіснаманың жоғарғы деңгейі - философия. Педагогиканы оқыту әдістемесіне келсек, кеңес кезінде философиялық негіз ретінде сөзсіз материалистік диалектика танылды. Қазіргі уақытта педагогиканы оқыту әдістемесінің көптеген әдіснамалық жағдайы қайтадан қарастырылып отыр. Алайда, көптеген ғалымдар қазіргі кездегі амалдардың көптүрлілігіне қарамастан, бұрынғыдай әдістеменің философиялық негізі ретінде диалектиканы есептейді. Олар келесі көзқарасты ұстанады: диалектиканың жағдайы жалпылама болып табылады, сондықтан да тәрбие, оқыту, педагогикалық жүйе құбылыстарына қолданылады. Сондықтан философиялық теориялардың маңызды негіздерін еске түсіргеніміз жөн, өйткені педагогиканы оқыту әдістемесі тұрақты түрде онымен байланысты болады.
Философияда ғылымның белгілері болып идеялар, принциптер, заңдар, заңдылықтар, ұғымдар, категориялар саналады. Бұл белгілердің мазмұндық жағы педагогиканы оқыту әдістемесінде ерекше. Материалистік диалектиканың басты идеялары ішінен детерминизм, құбылыстар мен дамудың өзара жалпы байланысы принциптерін ерекшелейік.
Әлеуметтік және көптеген күрделі құбылыстар, яғни жалпылама педагогикалық үдеріс пен оны құрайтын қосалқы үдерістер (оқыту мен тәрбие) педагогиканы оқыту әдістемесінде қолданылатын даму қағидасы ретінде түсіндіріледі. Педагогикалық үдерісті құраушылар өзара байланысты және өзара әрекеттеседі, мысалы, қоғамның сұранысы мен оқытудың, тәрбиенің мақсаттары, педагог пен оқушы, оқытылатын материал мен ақпаратты алу, беру әдістері, оқытушы қадағалауымен жүргізілетін сабақ пен оқушының өзіндік жеке дайындалуы, оқу және тәрбиелік жұмыстар және т. б.
Педагогиканы оқыту үдерісіндегі даму жайлы айтсақ, кешегі мектептің оқушысы студент болып, оқу жылының аяғында таңдалған мамандығына деген тұрақты және оң уәжі болып, педагогикалық мәселелерді шешу мен талдауға қажетті нақты білім жүйесіне иеленеді. Ал балалармен бірге жұмыс істеу қажеттілігі, педагогикалық мәселелерді шығармашылық түрде шешуге тырысу, педагогикалық ойлау қабілетін иелену сияқты басқа сипаттық өзгерістер 3-4 курстарда педагогикалық іс-тәжірибеден өту кезінде байқалады. Соның бәрі даму қағидасымен анықталады.
Педагогиканы оқыту әдістемесінде ұдайы қарама-қайшылықтармен күрес және тұтастық заңы көрініс табады. Осыдан қарама-қайшылық туралы сұрақ туындайды. Қарама-қайшылықтар дегеніміз бір-бірін жоққа шығаратын кереғарлықтар бірлігі. Қарама-қайшылықтардың өзара әрекеттесуінде кереғарлықтың жүргізу күші тұр. «Кереғарлық барлық қозғалыс пен өміршеңдіктің тамыры», - деп Г. Гегель жазған
Қарама-қайшылықтың күресі мен біртұтастық заңдарының қызметін кеңес педагогы М. А. Данилов 1969 ж. дәлелдеп, келесі маңызды қорытындыны жасады: «Оқу үдерісінің қозғаушы күші - оқушылардың ақыл-ойы мен икемділігінің, білімінің даму деңгейі мен оқыту кезінде алдыға қойылатын оқу және практикалық міндеттері арасындағы кереғарлық» [15, 22-бет] . Осыдан бері дидактикада кереғарлық оқытудың басты қозғалтқышы ретінде сипатталады.
Кереғарлық қозғаушы күш тек қана дидактикада емес, педагогиканы оқыту әдістемесінде көрініс береді. Мысалы, білім алушының педагогиканы меңгеру ықыласы мен оның дайындығы педагог іс-әрекетінің қорытындысы мен мақсаты арасындағы кереғарлықтар. Осындай кереғарлықтың ерекшеліктері олардың бірлесіп өзара бағынуларында тұрады. Кереғарлықтың басты және бағынушы, негізгі және туынды түрлері бар. Педагогтың міндеті болып кереғарлықтарды анықтау, олардың бірлесіп бағынуын айқындау және қай кезеңде екендігін, қандай екендігін, кім шешу керек екендігін - педагог пе, әлде нақты бір студент пе, соны белгілейді.
Педагогиканы оқыту әдістемесіндегі сандық өзгерістердің сапалыққа ауысу заңын қарастырайық. Педагогика бойынша бірнеше рет орындалған жаттығулар іс-әрекеттің қорытындысы ретінде бір үлгідегі педагогикалық міндеттердің шешімін табуға көмектеседі. Мысалы, педагогика бойынша іс-әрекетті бірнеше қайталау нәтижесінде, сонымен қатар педагогтың өз бойында қалыптасқан іскерлігі мен дағдысына байланысты оқу сабағының ұйымдастырушылық кезеңін тез әрі нақты өткізу мәселесін шешу - педагогикалық міндеттің бір түрі. Сонымен қатар, оқытушыдағы аналитикалық, прогностикалық, құрылымдық іскерліктер мен дағдылардың қалыптасуы мақсатты түрде бағытталған әрекеттер мен оларды түзету және қайталауларының қорытындысы болып табылады. Көптеген дамушы әрекеттердің (сандық өзгерістер) кезінде біртіндеп жаңа қорытынды - құзыреттілік (сапалық өзгеріс) пайда болады.
Терісті теріске шығарудың заңы педагогиканы оқыту әдістемесінің теориясы мен практикасында көрініс тапқан. Оның философиялық мәні төмендегідей. Даму - қарама-қайшылықтар күресінің қорытындысы. Даму үдерісі кезінде санның сапаға ауысуы жүріп, бұрынғы сапа жоғалып, жаңасы пайда болады. Бұл қозғалыс түзу және шеңбер бойымен жүрмей, шиыршық тәрізді жүреді, яғни, бір жерден шыққан шиыршықтар бастапқы жағдайларға қайта оралып, сол жерде түйісіп, келесінде алдыңғыдан неғұрлым жоғары орналасады. Олардың арасындағы өзгерістер мен байланыс, философтардың есептеуінше, терісті теріске шығару заңына бағынады. Бұл заңның дамуы мен көрініс табуында өзара байланысты екі ерекшелік бар: қайталанушылық және үдемелілік. Педагогиканы оқыту әдістемесіндегі терісті теріске шығару заңының көрініс табуының мысалдары көп, себебі педагогиканы оқыту үдерісі білім алушыларды дамытуға бағытталған, ал оның қорытындысы болашақ педагогтың тұлғасын қалыптастырады, өзгертеді, яғни алдыңғы жағдайы теріске шығарылып, жаңасы осындай болып тек бірнеше уақытқа дейін ғана сақталып, одан кейін тағы теріске шығарылады.
Оқыту әдістемесінің философиялық негізін қарастыра отырып, мазмұн мен форма және олардың өзара байланысы деген келесі категорияларды сипаттауымызға болады. Осы категориялармен педагог үнемі қатынаста болады, сондықтан оның практикада маңызы зор.
Философиялық категориялар ретіндегі мазмұн мен форма табиғат пен қоғамдағы байланысты көрсетеді. Мазмұн - құбылыс немесе нысанды құрайтын бір ретке келтірілген элементтер мен үдерістердің жиынтығы . Форма - мазмұнның бар екендігінің және оның көрінісінің, әр түрлі модификациясының тәсілі . Форма мазмұнның сыртқы жағы мен ішкі ұйымдастыруын көрсетеді.
Мазмұн мен форманың өзара байланысы төмендегідей. Мазмұн әрқашан қандай болса да формада көрінеді. Форма да өз кезегінде мазмұнды болып келеді. Мазмұн формаға қарағанда жетекші мәнге ие. Бұл оқыту үдерісіндегі басымдылық мазмұнда дегенді білдіреді. Жұмыстың формасын мазмұнға қарап таңдайды және ұйымдастырады. Бір мазмұн әр формада көріне алады, бір формада бірнеше мазмұн бола алады. Мысалы, педагогикалық міндеттерді (мазмұн) шешуге үйрету тәжірибелік сабақтарда (форма), кеңес беруде (форма), басқа білім алушылармен бірге жұптасып шешуде (тағы бір форма) болады. Бұл жерде бір мазмұн бірнеше форманы иеленген. Дәріс барысында (форма) педагогиканы (мазмұн), педагогиканы оқыту әдістемесін (мазмұн), психологияны (мазмұн) және басқа оқу пәндерін (мазмұн) оқуға болады. Бұл жағдайда біз бір формада бірнеше мазмұн бар екенін көреміз. Аталған немесе басқа мазмұн бір формада жақсы көрініс табады, ал екіншісінде нашар көрініс беретіндігін айтамыз. Мысалы, педагогиканы оқыту әдістемесінде оқу сабақтарының (мазмұн) талдауы мен өзіндік талдауы туралы оқытылса, ал мектепке экскурсия (форма) жасау сабақта дәрісті оқудан (форма) қарағанда қолайлырақ. Олай болса, мазмұн бір болса да, бір форма екінші формаға қарағанда қолайлырақ болып отыр. Форма мазмұнға қарағанда қолайлы болғанына қарамастан, белгілі автономиялыққа ие. Бұл оның мазмұнның ішкі ұйымдастырушысы болу қызметіне байланысты. Осы автономиялық кез келген мазмұндағы бір немесе басқа форманың ішкі ұйымдастырушылық бірлігімен сақталады.
Мазмұн формаға қарағанда қозғалмалы, ал форма кертартпа. Бұл мазмұн да, форма да бірдей «жылдамдықпен» болмаса да ұдайы өзгеріп, жаңарып тұратындығын көрсетеді. Кейбір жағдайларда жаңа мазмұн жаңа формада да, бұрынғы формада да көрініс береді. Сонымен қатар бұрынғы мазмұн бұрынғы формада да, жаңа формада да беріледі.
Осылайша, біз педагогиканы оқыту әдістемесінде қолданылатын, педагогиканы оқыту әдістемесінің әдіснамалық негіздері ретінде саналатын философиялық заңдар мен негізгі философиялық категорияларды қарастырдық. Олар әдіснаманың философиялық деңгейін құрастырады.
Арнайы-ғылыми әдіснама жалпы ғылыми, нақты-ғылыми және технологиялық деңгейлерден құралған. Сол деңгейдерді қарастырайық.
Жалпы ғылыми әдіснама ғылымның кең ауқымында қолданылатын ғылыми танымның әмбебап принциптерімен, құралдарымен, формаларымен сипатталады. Бұл деңгейге педагогиканы оқыту