Вакуумдық және жартылай өткізгіштік фотоэлементтер, олардың медицинада қолданылуы

Жұмыс түрі: Материал
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 4 бет
Таңдаулыға:

Орындаған:Таласова Аружан
Тексерген:Абдрасилова.В.О.

Вакуумдық және жартылай өткізгіштік фотоэлементтер, олардың медицинада қолданылуы
1887 жылы неміс физигі Генрих Герц Электромагниттік толқындарды шығару үшін разрядтағышпен - металл шарлармен тәжірибе жасады; олардың арасындағы ықтимал айырмашылықты қолдану кезінде ұшқын пайда болды. Ол ультракүлгін сәулелермен шарлардың бірін жарықтандырған кезде разряд күшейе түсті. Осылайша, сыртқы Фото эффект табылды .1888 жылы Вильгельм Гальвакс ультракүлгін сәулемен Сәулеленген металл пластинаның оң зарядталатынын анықтады. Осылайша, фотоэлектрлік эффекттің екінші ашылуы болды. Үшіншісі, Герц пен Галвакстың тәжірибелері туралы білмей, оны сол жылы Итальяндық Августо Рига байқады. Ол фотоэлектрлік эффект металдарда да, диэлектриктерде де мүмкін екенін анықтады. Александр Григорьевич Столетов басқалардан тәуелсіз фотоэлектрлік эффект ашқан төртінші ғалым болды. Ол екі жыл бойы жаңа құбылысты зерттеп, оның негізгі заңдылықтарын ашты. Фототок күші, біріншіден, оқиғаның Жарық қарқындылығына тура пропорционал екендігі белгілі болды, екіншіден, сәулеленудің белгіленген қарқындылығында алдымен потенциалдар айырмасы жоғарылаған сайын өседі, бірақ белгілі бір мәнге (қанықтыру тогы) жеткенде, ол бұдан былай жоғарыламайды.
1899 жылы неміс Филип Ленард пен ағылшын Джозеф Томсон металл бетіне түсетін жарық одан электрондарды шығаратынын дәлелдеді, олардың қозғалысы фототок пайда болуына әкеледі. Алайда, классикалық электродинамиканың көмегімен фотоэлектрлік эффекттің табиғатын түсіну мүмкін болмады. Неліктен фототүсірілім тек оқиға сәулесінің жиілігі әр металл үшін қатаң белгіленген мәннен асқан кезде пайда болғандығы түсініксіз болып қалды. Тек 1905 жылы Эйнштейн бұл жұмбақты толығымен мөлдір суретке айналдырды. Ол электромагниттік сәуле тек бөліктерде ғана шығарылмайды - ол кеңістікте таралады және затпен де бөліктер түрінде сіңеді-жарық кванттары (фотондар). Сондықтан фотоэлектрлік эффекттің пайда болуы үшін оқиғаның жарық сәулесінің қарқындылығы маңызды емес. Ең бастысы, жеке Жарық квантында электронды заттан шығару үшін жеткілікті энергия бар ма. Бұл үшін қажет минималды энергия а шығу жұмысы деп аталады, нәтижесінде Эйнштейн фотоэлектрлік эффект теңдеуін шығарды.Фотоэффект тек жоғары жиіліктегі Жарық толқынынан туындауы мүмкін, ал фототок күші сіңірілген жарықтың қарқындылығына, яғни заттан электрондарды шығара алатын фотондар санына пропорционалды. 1907 жылы Эйнштейн кванттық гипотезаға тағы бір нақтылау жасады. Неліктен дене тек бөліктерде жарық шығарады? Сондықтан Эйнштейн атомдарда тек энергия мәндерінің дискретті жиынтығы бар деп жауап берді. Осылайша, сәулелену және сіңіру теориясы толық форманы қабылдады.
1922 жылы американдық Артур Комптон заттың электрондарына шашыраған кезде рентген толқынының ұзындығы өзгеретінін анықтады. Бірақ,классикалық электродинамикаға сәйкес, шашыраған кезде жарық толқынының ұзындығы өзгермейді! Содан кейін Комптон электрондарда толқындар емес, бөлшектер (фотондар) шашырайды деп есептеп, есептеуді жүргізді. Нәтиже экспериментпен сәйкес келді. Бұл фотондардың бар екендігінің тікелей дәлелі болды. Фотоэлектрлік эффект анықтамасы
Фотоэлектрлік әсер (фотоэффектом) деп атайды тобына
жарықтың затпен өзара әрекеттесуі кезінде пайда болатын
электрондардың эмиссиясынан (сыртқы фотоэф-
немесе заттың электр өткізгіштігінің өзгеруінде немесе
электр қозғаушы күштің пайда болуы (ішкі фотоэф-
фект).1888 жылы Гальвакс ультракүлгін сәулемен сәулелендірілген кезде электрлік бейтарап металл пластина оң зарядқа ие болатындығын көрсетті. Сол жылы Столетов алғашқы фотоэлементті жасап, оны іс жүзінде қолданды, содан кейін ол фототок күшінің түсетін жарық қарқындылығына тікелей пропорционалдылығын орнатты. 1899 Жылы Дж. Дж. Томпсон мен Ф.Ленард фотоэффект ... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.