Қазақ әдіби тілінің лексикалық нормасы

Жұмыс түрі: Курстық жұмыс
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 18 бет
Таңдаулыға:

Bolashaq Академиясы

Bolashaq Академиясы

Кiрicпe
8
1
Қазақ әдіби тілінің лексикалық нормасы
10
1.1
А.Байтұрсынұлы мен Н.Уәли еңбегіндегі лексикалық норма мәселесі

10
1.2
Лексикалық бейнорма себептері (пароним, синоним, сөз мағынасын танымау туралы нақты әдебиеттерден көрсету және жалпылама мысалмен тиянақтап отыру)

12
2
БАҚ тіліндегі лексикалық бейнорма
30
2.1
Семантиканы танымаудан туындайтын лексикалық бейнорма (пароним, синоним, сөз мағынасын танымау туралы БАҚ тілінен нақты мысалдар келтіре отырып талдау)
30
2.2
Калькалау салдарынан туындайтын лексикалық бейнорма
30

Қoрытынды
58

Қoлданылған әдeбиeттeр тiзiмi
60

Кіріспе

1923 жылы "К(А)КСР аумағында қырғыз (қазақ - ш. м.) және орыс тілдерін мемлекеттік тіл деп тану туралы" үкім қабылдаудың тікелей салдары болған қазақ тілінің қоғамдық функцияларын кеңейту, бастауыш және орта мектептер, жоғары оқу орындары желісін құру, мерзімді баспасөзді өрістету қазақ тілінің лексикасын 20-30-жылдары байытуға ықпал етті.
Тіл-халықтың рухани және материалдық мәдениетінің жарқын көрсеткіші. Қоғамда болып жатқан барлық жаңалықтар халықтың тілінде көрініс табады. Қарқынды дамып келе жатқан экономика, мәдениет, техника, өмір осы кезеңде тілдің дамуы мен сөздік құрамын талап етті, өйткені жаңа ұғымдар мен жаңа қызмет саласы оларды лексикада көрсетуді талап етеді.
Белгілі болғандай, терминдер-бұл тілдің сөздік құрамын байытудың бір көзі, сондықтан мен осы дипломдық жұмысымда 20-30 жылдардағы терминдерді құрудың негізгі принциптерін, әр түрлі авторлардың терминдер жасау туралы көзқарастарын, А.Байтұрсыновтың, Х. Басымовтың және т. б. қосқан үлестерін қарастырамын.
Егер 20-шы жылдары Орта мектептің оқу материалы көлемінде терминдер жасау мәселелеріне басты назар аударылса, 30-шы жылдардан бастап барлық негізгі ғылыми пәндер бойынша терминдік жүйелерді әзірлеуге және құруға баса назар аударыла бастады.
20-30 жылдары ғылыми терминдерді құрудың негізі әртүрлі көздері болды. 20-жылдардың басында араб-парсы элементтері де, кеңестік-халықаралық сөздер де осы мақсатта қолданылды. Терминологиялық жүйелерді толықтырудың негізгі көзі негізінен осы кезеңде ана тілінің лексикалық және грамматикалық мүмкіндіктері болды. Қазақ тіліндегі терминологиялық шығармашылықтың көптеген кемшіліктеріне қарамастан, көрсетілген кезең терминологиялық шығармашылықта ішкі және сыртқы ресурстарды анықтауға дұрыс көзқараспен сипатталады. Мысалы, қоғамдық-саяси терминдерді құру кезінде бір жағынан қазақ тілінің лексикасы қолданылды (мысалы: kenes - "кеңес"; tonkeris - "революция"; toraqa - "Төраға"; ςospar - "жоспар"; sana - "сана"; qun - "құны"; ondiris - "өндіріс"; onerli - "өнеркәсіп" және т.б.). Екінші жағынан, дәл осындай ұғымдар араб немесе парсы тілдерінен алынған сөздермен белгіленді (mektep - "мектеп"; muqalim - "мұғалім"; cakirt - "оқушы"; tarςime - "аударма" және т.б.).
Сонымен қатар, орыс тілінен немесе орыс тілі арқылы келген сөздер қолданылды, мысалы, жоспар, революция, тоқу, термин, жоба, кеңес, одақ және т. б.
20-жылдардың басында термин жасаудың ғылыми негізделген принциптері әлі әзірленбеген. Әрқайсысы өз қалауы бойынша терминдер жасаған. Бұл қызмет бақыланбады, әр түрлі авторлар жасаған терминдер еш жерде бекітілмеді, соның нәтижесінде синонимдік терминдер пайда болды, Бірыңғай терминологияны жасау үшін Орынборда академиялық орталықтың (Акцентр) жанында терминологиялық комиссия құрылды, ол тілдің варваризммен бітелуіне жол бермеу үшін белгілі бір қағидаларды қатаң сақтауға мәжбүр болды. Акцентр мүшелері әзірлеген принциптерді қырғыз-қазақ ғылыми қызметкерлерінің бірінші съезі қабылдап, мақұлдады. Бұл принциптер:
а) терминдер үшін басқаларға қарағанда қазақ сөздерін осы ұғымға сәйкес келетін мағынасы туралы қабылдаған жөн;
ә) қазақ тілінде мұндай сөздер болмаған жағдайда, оларды қазақ тіліне ұқсас тілдерден алуға болады;
б) жалпыға ортақ қолданылатын әлемдік терминдер қазақ тілінің табиғатына сәйкес келетін өзгерістермен қабылдануы мүмкін. Қазақ сөздері бар болса, оларды алмастыра алатын болса, таңдау құқығы қоғамға берілуі керек. Жалпы терминдер бойынша біз қазіргі кең таралған еуропалық терминдерді айтамыз, бірақ араб емес;
в) қазақ тілінің табиғатымен үйлеспейтін барлық қазақ емес сөздер қазақ тіліне сәйкес өзгерістерге тура келуі тиіс. Бұл, біріншіден, қазақ тіліне жат дыбыстардың барлығында соңғылары тиісінше қажетті дыбыстармен алмастырылады: екіншіден, қазақ емес сөздердегі жұрнақтар қазақ дыбыстарымен алмастырылады: үшіншіден, қос дыбыстар ординарлық түрде қабылданады: төртіншіден, қазақ тіліне жат дыбыстардың аяқталуы талап етілетін дыбыстардың шегінде өзгеруі керек мысалы, Оренбург - Орынбор, Самара-Самар, Пухова - Пухов, Покров - Покрова, Адамовский - Адамов және т.б.
Осылайша, А. Байтұрсынов. Х. Досухамедов, Ж. Аймауытов, Н.Төреқұлов және тағы басқалары 20-шы жылдары қарызға алынған терминдердің фонеттелген жазуына бағдарлауды ұсынды, олар ана тіліне бағынуы тиіс еді, яғни оларға тілдің үйреншікті артикуляцияларынан туындайтын қазақ тілінің дыбыстық заңдары қолданылуға тиіс еді.
1924 жылы Орынборда қабылданған қағидаттар лексиканың дамуын қазақ тілінің өзінің ресурстарына және ішінара қарызға алынған лексикаға бағыттады. Терминологиялық комиссия да үлкен практикалық жұмыс жүргізді. Ол комиссияда қазақ лексикасының нормаларын тұжырымдап, аталған қағидаттар негізінде жасалған көптеген терминдерді қарап, бекітті, сондай-ақ мерзімді баспасөз беттерінде терминдер тізімін жариялады.
20-30 жылдардағы терминология мәселелері әрдайым назарда болды және оларды талқылауға мәдениет қызметкерлерінің үлкен тобы қатысты. Филологиялық кадрлардың, мамандардың жетіспеушілігінен терминологиялық жұмыс үлкен қиындықтарға тап болды.
Терминология мәселелері Бүкілодақтық түркологиялық съездің күн тәртібінде тұрды. Бүкілодақтық түркология съезінде А.Байтұрсынов Қазақ ғылыми және әдеби қызметкерлерінің терминологияны қалай құратыны және терминологияны жасауда қандай принципті ұстанатыны туралы баяндама жасады. А. Байтұрсынов жаңа түсініктер мен идеяларды білдіру үшін ана тілінің лексикасы жеткіліксіз екенін жақсы түсінді: "барлық түркі халықтарының алдында бөтен тілден сөз алу, немесе өз тілінің лексиконын қабылданатын мәдениет ұғымдары мен идеяларын білдіру үшін бейімдеу қажеттігі туындады". Терминдерді құру кезінде А.Байтұрсынов көптеген пәндердегі ғылыми ұғымдар үшін ана тілінде терминдер жасамау, қолда бар дайын еуропалық терминдерді қабылдау ұтымды әрі орынды болады деп есептеді: "... жалпыға ортақ пайдаланылатын әлемдік терминдер қазақ тілінің табиғатына сәйкес келетін өзгерістермен қабылдануы мүмкін. Қазақ сөздері бар болса, оларды алмастыра алатын болса, қоғамға таңдау құқығын беру үшін екеуі де орналастырылуы керек". Жалпы қолданыста А. Байтұрсынов қазіргі кең таралған еуропалық терминдерді (бірақ араб емес) келтіреді. Алайда, екінші жағынан, ол ана тілін шамадан тыс варваризмнен қорғауға тырысты.
Қазақ терминологиясының қалыптасуы мен қалыпқа келуінде Қ.Кемеңгеровтің "қазақша - орысша тілмаш" (1927) сияқты алғашқы лексикографиялық жұмыстары да маңызды рөл атқарды.
20-шы жылдардағы мерзімді баспасөз беттерінде жарияланған материалдарда осы кезеңде қазақ тілінің терминдерін жасау принциптері туралы көптеген пікірлер мен көзқарастарды кездестіруге болады.
Осылайша, қазақ тілінің терминологиясын жасауға және оны жүйелеп пайдалануға бағытталған нақты іс-шаралар 20-шы жылдары басталады.
Терминдерді құруға және дамытуға мамандар ғана емес, журналистер, жазушылар, сондай-ақ барлық сауатты адамдар қатысты. Мысалы, С.Сейфуллин жазған мақалалар және ол ұсынған терминдер мен оларды қабылдау принциптері біздің заманымызға дейін өзектілігін жоғалтқан жоқ.
Терминология бойынша өте үлкен жұмыс қазақ әдеби тілінің бірыңғай лексикалық нормаларының қалыптасуына көп жағынан ықпал етті. Оның арқасында көркем, ғылыми, ғылыми-техникалық және оқу әдебиеттерінің жақсы аудармалары жасалды. 20-шы жылдары орыс тілінен аудармалар қажет болған жағдайда түпнұсқаны еркін аудару болды. Бірақ уақыт өте келе мұндай ерікті аудармаларға, әсіресе тұрақты оқулықтарға, саяси және ғылыми әдебиеттерге қанағаттануға болмайды. Аудармаларға неғұрлым қатаң талаптар қойылды, оларды терминологиялық сөздіктер жасалғаннан кейін және аудармашылардың білікті кадрларын дайындағаннан кейін ғана қанағаттандыра бастады. Бұл орыс тілінен қазақ тіліне терминологияға кең жол ашты.
Аудармалар жаңа терминдердің ағымын және лексикалық нормалардың дамуын анықтап қана қоймай, калькуляцияны кеңінен қолдану нәтижесінде тілдің семантикалық жүйесінің байытылуы мен дамуына әкелді.
Тілді әлеуметтік өмірдегі ең маңызды қарым - қатынас құралы ретінде бағалайтын қоғам оның өзгеруі мен дамуын мұқият қадағалайды.
Қоғамда болып жатқан барлық нәрсе тілде өз орнын табады, сондықтан лексика арқылы сіз халықтың өмірін елестете аласыз, ал қоғамның дамуында тілдің дамуын көре аласыз.
Қоғамның дамуы арқылы тілдің дамуы да жүреді. Алайда, тілдің жеке сөздерінің даму деңгейі жалғыз емес. Олардың кейбіреулері үлкен өзгеріске ұшырамайды (мысалы, тілдің грамматикалық категориялары, дыбыстық жүйе).
Тілді осы тұрғыдан қарастыра отырып, тілдің даму көрсеткіштерінің бірі тілдің әлеуметтік функциясының кеңеюі мен дамуы болып табылады деген сенімге келесіз. Тілдің дамуына, оның ішінде терминологиялық қабатына елеулі өзгерістер енгізуде халық өміріндегі түбегейлі өзгерістер, мысалы, сауатсыздыққа қарсы күрес, жаңа мекемелердің, бастауыш мектептердің ашылуы, газеттер мен журналдар шығару және т.б. қазақ тіліндегі жаңа лексиканың дамуына серпін берді.
Осы кезеңде қазақ лексикасының күшеюі мен дамуы ғана емес, қазақ тіліндегі халық лексикасының кеңеюі де байқалады.
Бүгінгі таңда терминология процесі жалғасуда, әлеуметтік функция сәйкесінше күшейтілуде. Бұл лек-тілді байытатын, оның функцияларын кеңейтетін тілдің шартты қабаты терминдер деп аталады.
Қарастырылып отырған тақырыптағы үлкен қиындық термин ұғымының ғылыми анықтамасын ұсынады. Бұл мәселені шешуде белгілі бір жетістік бар.
Бұрынғы КСРО - да терминология мәселелері халықаралық және Ұлттық терминдер жүйесінде қарастырылды. Ғылыми-техникалық прогресс жағдайында бұл мәселені басқаша қарау мүмкін болмады. Әлеуметтік, жаратылыстану және техникалық ғылымдардың терминологиялық лексикасы өзінің даму жолымен жүреді және осыған байланысты бірқатар ерекше проблемалар туғызады. Тілдік материалды қолдана отырып, ұғымдар жүйесін белгілеу үшін пайда болған Терминология ғылымның логикалық мазмұнының негізі болып табылады, демек, терминология-ғылымның тілі.
Кеңес заманында дамыған қазақ терминологиясы деп айтуға болмайды. тіл толық және жан-жақты зерттелген.
Терминологиялық жүйені құру және реттеу кезінде- біз лексикалық тілдің халықаралық қасиеттерін көрсететін және уақытша қажеттіліктің пайда болуында практикалық рөл атқарған әрекеттер болды. Алайда бірқатар ғылыми және теориялық проблемалар тереңірек зерттеуді қажет етеді. Бұл, ең алдымен, қоғамдық өмірдің барлық салаларында түбегейлі өзгерістер болып, тілдің, әсіресе терминологиялық лексиканың рөлі артып келе жатқандығына байланысты, осы өзгерістерді дұрыс және дәл көрсетуге арналған және олардың сәйкесінше жұмыс істеуіне мүмкіндік береді.
Әдебиеттерде қандай сөздер терминдерге жататындығы туралы жалпы идеялар бар, бірақ терминдердің мағынасын, құрамын, қалыптасу принциптерін анықтауда әртүрлі көзқарастар анықталады.
1920-1930 жылдардағы Кеңестік тіл мамандарының еңбектерінде ғылымның дамуына ықпал ететін лексика ретінде терминдер туралы пікір айтылды [2].

1 Қазақ әдіби тілінің лексикалық нормасы

Қазақ әдеби тілі-қазақ халқының қоғамдық өмірдің түрлі салаларында көркем әдебиетте және мерзімді баспасөзде, радио және теледидар бағдарламаларында, білім беру, ғылым және іс жүргізу саласында пайдаланатын тілі. Жалпыхалықтық тілдің нормаланған нұсқасы. Бастапқыда зерттеушілер әдеби тілді жазбаша тілдің баламасы ретінде түсінді және оны ауызекі тілге қарама-қарсы құбылыс деп санады. Әдеби тілді мұндай түсіну, әдетте, жазудың ерте дәстүрлеріне, жазбаша мұраға бай тілдерге негізделген. Кейбір зерттеушілер тілдің әдебиетін оның қоғам мүшелеріне ортақ болу қасиетінен іздеді. Әдеби тілдің ортақтығы оның барлық алуан түрлілігінде диалект, жаргон сияқты жергілікті ерекшеліктерден ерекшеленеді. Мұндай көзқарасты ұстанушылар әдеби тіл халықтың поэтиклық сөз өнері, әдет-ғұрып заңдарының тілі ретінде жазуға дейінгі кезеңде де болуы мүмкін деп пайымдайды. Қазақ әдеби тілінің тарихын зерттеген еңбектерде әр түрлі пікірлер айтылды. Бірқатар зерттеушілер қазақ әдеби тілінің тарихын жазба әдебиет пайда болып, халық тілінің нормасына айналған, стильдік символизм пайда болған кезеңмен байланыстырады (ХVІІІ ғасыр) (Қ.Жұмағалиев, М.Балақаев). Зерттеушілердің бір тобы Қазақ әдеби тілінің тарихын XIX ғасырдың екінші жартысынан-Ыбырай, Абай (Қ.Жұбанов. С. Аманжолов, И.Кеңесбаев және т. б.).
Кейбір зерттеулерде XIX ғасырдың екінші жартысы әдеби тілдің басталу кезеңі ретінде емес, Ұлттық жазбаша әдеби тілдің қалыптасу дәуірі ретінде қарастырылады және ежелгі әдеби тіл мен жаңа жазбаша әдеби тілдің категорияларын бөліп көрсетуге болады (А.Ысқақов, Р. Сыздықова). Әдеби тілдің стильдік тармақтарының саралануына және қоғамдық іс-әрекеттің жан-жақты жандануына байланысты әдеби тіл іс жүзінде Қазан төңкерісінен кейін пайда болды деген тұжырым бар (Т.Қордабаев). Әдеби тіл жазудың дәстүрлі тәсілінен өзгеше болатын зерттеулер-сурет салу (Р.Сыздықова) фольклорлық, мұралық (А. Өмірәлиев, Е. Жұбанов).
Әдеби тілдің табиғатын ашатын негізгі белгілер:
* сұрыпталған, редакцияланған әдеби тіл нормаларының болуы;
* барлық осы нормалардың міндеттілігі және ұзақ сақталуы;
* функционалдық-стильдік аймақтардың болуы;
* қоғамдық қызметтің алуан түрлілігі.
Әдеби тілге тән мұндай белгілер бірден бір дәуірде болуы мүмкін құбылыс емес, ал егер олардың кейбір белгілері белгілі бір кезеңге айқын болса, басқалары мүлдем түсініксіз немесе тіпті болмауы мүмкін. Жалпыхалықтық тілдің байлығы мәдени өңдеуден өтеді, әдеби тілдің сөздік құрамына кіреді, сөздің мағынасы мен қолданылуы, дыбысы мен жазылуы, сөздер мен сөздерді байланыстыру тәсілдері жалпыға бірдей қабылданған жалпы үлгіге бағынады және барлығына міндетті болады.
Тіл нормасы -- тарихи құбылыс. Ол сөйлеу және жазу арқылы қалыптасып, адамдардың санасында сақталып, ұрпақтан-ұрпаққа ұласып, дамып, жетіліп отырады. Соған орай, әр кезде тіл колдану заңдылықтарын білдіретін үғымдар да өзгеше болады. Мысалы, белгілі бір тарихи кезең үшін "дәстүр" деп қолдану орынды болса, қазір "тіл нормасы", "әдеби норма", "әдеби тіл" теминдері қалыптасты. Әдеби тіл ұғымын дұрыс түсіну үшін, алдымен "әдеби" сөзінің терминіне түсінік бере кеткен жөн. Әдебиет сөзінің қазақ тіліне арабшадан ауысқаны белгілі.
Ал әдеби тіл, әдеби норма деп жоғары тіл нормасы мағынасында қолдану орыс тілінің ықпалы екенін аңгару қиын емес. Әдебиет ұғымына әлеуметтік мәні бар жазу үлгілерінің бәрі енеді, мысалы, саяси әдебиет, ғылыми әдебиет, медициналық әдебиет және көркем әдебиет (поэзия, проза драма т. б.). Ал бұлардың барлығы да жалпы халықтық тілдің жазбаша түріне жатады да әдеби тілде (жазба тілге қойылатын талапқа сай) жазылады. Сонымен бірге, сөйлеудің ауызша және жазбаша формалары бір-бірімен ара қатынаста болады.
Қазақ ауызекі тілі өзінің қалыптасуы барысында түркі тілдерімен қатар басқа да тілдердің ықпалына түсті. Түркі халықтарының жекелеген тайпалық одақтарға бөлінуімен тек қазақ қана емес, қарақалпақ және өзбек тілдері де қалыптасқан XV ғасыр оның түпкілікті қалыптасу кезеңі болып саналады. Қазақ тілінің дамуы Половцы тайпалық одағы, Алтын Орда және Үлкен Ноғай Ордасы мемлекеттерінің тарихымен тығыз байланысты. Сонымен қатар, оған Орта Азияда өмір сүрген, қазақ тілін Иран тілдерінің элементтерімен байытқан бірқатар басқа аумақтық құрылымдар мен тайпалардың одақтары әсер етті[12].
XV ғасырда қазақ тілі ауызша қарым-қатынас және ауызша-поэтикалық шығармашылық салаларына қызмет етті, ал жазба ретінде түркілердің әдеби тілінің ортаазиялық нұсқасы қолданылды. XVI - XIX ғасырдың ортасындағы жазбаша тіл көне қазақ әдеби тілі деп аталады, ол түркілердің әдеби дәстүрлері мен грамматика элементтері мен ауызекі тіл лексикасы негізінде қалыптасады. Бұл әдеби тіл ресми қағаздарда, хат-хабарларда, көркем және тарихи әдебиеттерде қолданылды. Қазіргі әдеби тіл XIX ғасырдың екінші жартысынан бастау алады, оның бастауында ақындар мен ағартушылар Абай Құнанбаев пен Ыбырай Алтынсарин тұрды
Әдетте лексика жалпы тіл деп түсініледі. Біз оны басқа мағынада қолданамыз, лексемалардың жанрлық-стилистикалық ерекшеліктерін, сөздердің жіктелуін және баспа тіліндегі сөзжасамдылықты ескере отырып.
Қарастырылып отырған кезеңнің Баспа тілі, әсіресе джур нала "Айқап" жанр мен стильде біркелкі болған жоқ. Оларға
жинақта кітап, шет тілі және творчестволық сөздер, ауызекі сөздер мен диалектизмдер, сондай-ақ терминологиялық лексиканың бір түрі ретінде ологизмдер қолданылмады.
Бірақ осы кезеңдегі газеттер мен журналдардың лексикасының басым көпшілігінде жиі қолданылатын сөздер анықталды.

0.1 А.Байтұрсынұлы мен Н.Уәли еңбегіндегі лексикалық норма мәселесі

Сөз дәлдігі немесе айқындығы дегеніміз - сөздің шынайы өмірдегі заттар мен құбылыстардың атауларына барынша дәлме-дәл келуі. Сөздің дәлдігі, бір қарағанда, сөздің дұрыстығына ұқсас көрінеді.
Дегенмен, олардың арасындағы айырмашылықты білудің елеулі мәні бар. Айталық, бір адам екіншісінің қал-жағдайын сұрағанда, жаман емес деген жауап алуы әбден мүмкін. Бұл жауап - сөз дұрыстығы тұрғысынан талапқа сай келеді, өйткені олар -- әдеби тіл нормасына сәйкес айтылып тұр және дағдыда оны айтуға үйреніп қалғанбыз. Демек, жауап берушінің халінің жағымды екеніне көзіміз жетеді. Ал, сөздің нақтылығы талабынан келетін болсақ, бұл жауап қанағаттандырмайды, өйткені сол жаман еместің мағынасы көп: оған орташа, жақсы, тіпті өте жақсы деген ұғымдар да сияды. Объективті баға беру ыңғайында әлгі жаман еместің не орташа, не жақсы, не өте жақсы екендіктерінің беруін дәлелдесек, сөйлеу мәдениетіндегі дәлдікті, айқындықты пайдаланғанымыз болып шығады. А.Байтұрсынұлы: Тіл дәлдігі деп ойлаған ұғымға сөз мағынасының сәйкес келуі айтылады. Ұғымға сөз дәл келу үшін сөздің мағынасын дұрыс айыра білу керек, -- дей келіп мәндес сөздердің тіл дәлдігін бұзатындығына мысалдар келтіреді. Ғалым: Мәндес сөздер деп мағынасы жақын сөздер аталады. Мәселен: батырлық, ерлік, батылдық, өткірлік, өжеттік деген сияқты сөздер. Мұның бәрі жүректілікті көрсеткенмен әрқайсысының өз алдына өңі бар. Өңін танымай яки аңғармай бірін бірінің орнына айтса, лұғат дәлдігіне кемшілік келтіреді, -- деп орынды ескерту жасайды. Сөздің дәлдігі ұғымына оның қисындылығы да енеді. Логикалық деп ойдың қайшылыққа ұрынбауын айтамыз. Бұл сапа ойлауға қатысты бола отырып, тілдік категориялармен тығыз байланысты болып келеді. Сөз арқылы қарым-қатынас жасағанда, формальдық логиканың заңдарының сақталуы талап етіледі. Ал мұндай қателер көп реттерде ауызекі сөйлеу тілінде кездеседі. Жазба тілде де логикалық қателердің ұшырасып отыратыны бар. Ол қателіктердің орын алуының бір себебі логикалық ... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.