Орта ғасырдағы қала мен дала

Жұмыс түрі: Материал
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 26 бет
Таңдаулыға:

Орта ғасырдағы қала мен дала

Қазақстанның орта ғасырдағы қалалары.

Архелогиялық зерттеулерде ерте орта ғасырға қарағанда орта ғасырдың дамыған кезінде отырықшылықмәдениет өркендеп, қалалар саны көбейген.

Егер бұрын Оңтүстік қазақстанда 30 қаланың орны белгілі болса, ал кейнгі кезде зерттеулер бойынша, олардың саны 37 қалаға жеткен. Жазба деректерде алғашқы кезенде 6 қала ғана аталса, соңғы кезде 33-ке жетті.

Қалалар санының өсуі Шығыстың экономикалық, мәдени байланыстар жүйесіне қатысуға байланысты қалалар маңызының артқандығын көрсетеді. Екіншіден, қала манында жартылай көшпелі мал өсірушілердің отырықшылана бастауы қала санының өсуіне әсер тигізген.

Оңтүстік Қазақстанда қалалардың топтаса орналасқан жерлері - Арыс өзенінің Сырдариядағы қосылатын тұсындағы сағалары. Арыстың орта ағысында орталығы Осбаникент қаласы болған Кенже аймағы құрылса, ал өөзеннің сырдарияға құяр жерінде орталығы Отырар қаласы болған Фараб аймағы орын тепкен. Ал Шауғар аймағында

Қарнақ, Шур, Шағылжан қалалары болған. Сырдың орта ағысында - Сүткент, төменгі ағысында Сығанақ, Жанкент, Асынас Жент, Баршынкент қалалары өмір сүрген.

Қалаллық отырықшылық мәдениеттің тағы бір қанат жайған жері - Жетісу аймағы. Әсірісе оңтүстүк-батыс Жетісудың орталығы Таразда да қала мәдениеті өркендеген. Бұл аймақта 36 қала жұрты табылды. Солтүстік-шығыс Жетісудан (орталығы - Лабан, Алматы, Талхир қалалары) 70 қала жұрты ашылған.

Қалалар тек саны жағынан ғана емес, көлемі, экономикалық жағынан да өсіп отырған. Оны негізінен үш топқа бөліп қарауға болады. Бірінші топқа көлемі 30 гектардан асатын қала жұрттары жатады. Ондай қалалар Испиджаб, Отырар, Сауран, тағы басқалар. Екінші топқа 10 гектардан 30 гектарға дейінгі қалалар жатады. Мұндай қалалар Бурух, Хурлуг, тағы басқалар. Ал үшінші топқа көлемі 10 гектарға жетпейтін қалалар - Алмалық, Лавар, Қапал, Ақтам, Арасан, тағы басқалар жатқызылған.

Мұнадай қалалар 1 және 2- топқа қарағанда өте көп кездеседі. Қалалар көлеміндерінің үлкен-кіші болуының өзі, олардың тұрғындарының санына ғана емес, ішкі құрұлыс жүйелеріне, қоғамдық сауда, діни орындардың орналасуына да байланысты.

X-XII ғасырлардағы қалалар дамуының өзіне тән бір ерекшелігі - бұл кезде отырықшылық мәдениеттің дамуы Қазақстанның орталық және шығыс аймақтарына қарай жайыла бастауы. Мәселен, Ұлытау етегіндегі Басқамыр, Аяққамыр немесе Кеңгір өзенінің бойындағы Сарайлы, Торайлы қалаларының өмір сүруі қалалық мәдениеттің дамуын көрсетеді.

Қала құрылысындағы өзгерістер. Қалаларға жүргізілген археологиялық зерттеу жұмыстары олардың ішкі құрылыс жүйелерінен толық мағлұмат береді.

Дамыған ортағасырлық қалалар Отырар, Тараз, Талғар, Баба-Ата, Құйрықтөбеге кең көлемде жүргізілген қазаба жұмыстары, бұл қалалардың қоғамдық құрылыс орындары жобаларының қанадай дәрежеде болғандығын көрсетті. Көшелер онын екі жағына салынған үйлер, шаруаға қажетті бөлмелер, олардан аулақтау жерге шеберханалар аршылған. Шеберханалар - қыш-құмыралардың махалласы тұрғын үйлерден алыстау салынатын болған. Жазба және археалогиялых деректерді салыстырғанда, ертедегі орта ғасырдағы қыш құмырашылар махалласына қарағанда дамыған орта ғасырдағы құмырашылар шеберханалары екі-екі жарым есе ұлғайған. Бұған байланысты үйлер саны да өскен. Отырар қаласын қазған кезде сауда орны анықталған. Оған басты дәлел, бұл аумақта жүріс-тұрыс көп болғандықтан, көшеге қыш-құмыралардың сынағы төселген. Құмыршылардың шеберханасы қаланың оңтүстік жағында, биіктеу жерге салынған. Қолөнер шеберлері шоғырланған қала көшелелері сол негізгі кәсіп атымен (Зергерлер көшесі) аталған.

X-XII ғ. Қалаларыедағы басты бір жаналық - жаңадан салына бастаған қала құрылысының ерекше бір жүйесі - мұсылман дінінің енуі байланысты мешіттердің пайда болуы. Осы кездегі қалалардың құрылыс жүйесінің тағы бір жаңа түрі - шығыс моншасы. Отырар қаласының екі жерінен шығыс моншасының орны табылған. Мұндай моншалар Тараз, Йасы, тағы басқа қалалардан да белгілі болған. Тараз, Отырар моншаларына су қыш құбырлармен тартылған. Мұның өзі орта ғасыр мәдениетінің даму дәрежесін көрсетеді.

Зерттеу жұмыстары қалалардың бекінісітері жайлы да мәлімет береді. Отырар қаласының дуалы да мәлімет береді. Отырар қаласының дуалы табанының қалындығы 6, 2 м болса, ол жоғарылаған сайын сүйірленіп, 1, 5 м-ге дейн жұқарған. Қалалардың қорғаныс жүйелері олардың үлкен-кішілігіне байланысты әрқалай болған. Мәселен, Х ғасырдағы Баба-Ата қаласының шахристанының дуалы екі қатар етіп кірпіштен тұрғызылған. Дуалдың жиегіне кірпіштен кемер жасалған. Ол жерге қарауыл немесе қаланы немесе шабуылдан қорғаушылар тұрған.

Жетісу аймағындағы қалалардың қорғаныс жүйелері, ішкі құрылыс жүйесі де өзгеше болған. Жергілікті ру-тайпалардың отырықшылануына байланысты, Талғар қаласының ішіндегітұрған үйлердің жанында малға арналған қора-жайлар да салынған.

Сонымен, Х ғасырдан ХІІІ ғасырдың басына дейінгі кезенде Қазақстандағы қалалардың құрылыс жүйелерінде елеулі өзгерістер болды. Ол қаланың үшінші сыртқы бөлігінде қалыптасуы, махаллалар көлемнің ұлғаюы, қала құрлымындағы жаңа элементтер - мешіт, монша сияқты қоғамдық құрылыстар салынып, қорғаныс бекіністерінің неғұрлұм мықты бола түсуіне көрінеді.

Тұрғын үйлер. Х-ХІІ ғасырлар қалаларына жүргізілген қазба жұмысының кезінде аршылған үйлердің құрылыс жұйелері ерте орта ғасыр кезінде (VІ-ІХғасырлар) салынған үйлерге ұқсас екендігі байқалды. Бірақ Х ғасырдың тұрақ-жайларында бөлме сандары көбйе бастайды. Бөлменің еден дейіңгі тек кіреберіс алдындында ғана сақталды. Сәкілер бөлменің жартысын, тіпті үлкен бөлігін алып тұрады. Бөлмеге аузын есік жаққа қаратып тандыр ошақ орнатылды. Мұражасы тандырдың артқы жағынан тесіліп, түтін қабырғаның бойымен үйдін төбесі арқылы шығарылған. Ал тандырдың жанында төрт бұрышты 30х30 см, беті ашық ошақ болады. Оған қазап тұрған шоқ салып қояды. Ол үйге жылу пайдаланылған. Үйдің төбесі бір немесе 3-тен 5-ке дейін белағаш қойылып немесе итарқа етіліп жабылған. Үйдің төбесінің жабылуы оның көлеміне байланысты болған.

Тандыр ошақтың оң жақ бұрыш қабырғасында ыдыс-аяқ қоятын

ұя-тақта жасалады. Қабырғанын ортасында шырақ немесе әр түрлі ұсақ-түйек құрал-саймандар қоятын ойықтар болады. Ал ошақтың алдында күл түсетін шұңқырлары бар.

ХІ-ХІІ ғасыр тұрғын үйлері құрылысында да өзгерістер болған. Мәселен, Құйрықтөбе қаласын қазғанда қатар жасалған үш бөлмелі, бір-бірімен байланысты үйлер аршылған. Қазақтар ондай үйлерді “қоржын үй” деп атаған. Ондай үйлер қазақ қыстауларында көптеп кездеседі. Олардың сәкілері бөлмелердің тең жартысын алып жатады. Сәкілердің үстіне, еденге орналасқан ашық ошақтар соқпақша, дөңгелек, таға тәрізді болып келеді. Бөлмелердің көлемі әртүрлі болған. 30 шаршы метрден 40-50 шаршы метрге дейін жететіндері кездеседі. ХІІ ғасырдың тұрғын үйлеріндегі тағы бір ерекшелік - еденге орнатылған дөңгелек немесе тік бұрышты темір ошақтар. Олар өсімдік және геометриялық өрнектермен безендірілген. Бұл ошақтар Орта Азия тұрғын үйлері бөлмесінің ортасындағы сандалдарға ұқсас. Бірақ тардың кигіз үй ортасындағы ошақтарынан ешбір айырмашылығы жоқ. Мұндай ошақтардын маңызы өте зор болған Олар үйге әрі жылу, әрі жарық берген. Ошақ айналасына отырған отбасы мүшелері әңгіме-дүкен құрған, тәлім тәрбие мәселелерін талқылаған.

ХІІ ғасырдағы және бір жаңалық, бөлмелерде ошақ алдында ташнау болған. Ташнау деген бүгінгі күнде көп қабатты үйлерде пайдаланып жүрген канализацияның қарапайым түрі. Ол үшін ошақ алдында терендігі екі үш метр шұқыр қазылып, оған түбі арнайы тесілген күбі құбыр орнатылады. Тесіктін үстінен қалындығы 4 - 5 см, төрт бұрышты 30х30 см күдірілген кірпіштер төселіп, олардың тесігінің астындағы күбі құбыр тесігінің тұсы ашық қалдырылады. Кейбір ірі қалаларда ташнаудан арнайы қыш құмыралар тартылып, қаланың сыртына қарай шығарылған.

Х - ХІІ ғасырлардағы Жетісу аймағындағы қалалардың үй құрлыстарында өзіне тән жергілікті ерекшеліктері болды. Үй бөлмөлері белгілі бір негізгі құрылыстың төңірегіне топтастырылып салынады. Көлемі 500 - 600 шаршы метр келетін аумақ дуалмен қоршалып, оның ішкі жағынан дуалға тақап жағалай тұрғын үйлер салынады да, ортасы аула ретінде пайданылады. Мұндай тұрақжайлар кішігірім қорған сияқты болған. Бөлмелері қатар - қатар орналасқан. Ортадағы ашық аланаға мал қораланып, киіз үйлерде тігіледі. Мұндай жағдай Жетісу қалаларында жиі кездеседі.

Орта ғасырдағы қала мәдениетінің сипаты (I бөлім)

Ортағасырлық Қазақстан тарихы - қала мен даланың тұрақты өзара әрекеттестігі мен ықпалының жарқын тарихы. Бұл Ұлы Даланың көшпенді халықтарының отырықшы қала мәдениетіне бейімделуін көрсететін айқын мұра. Карл Байпақов, Дмитрий Воякин сынды археолог ғалымдарымыздың еңбегіне сүйене отырып ұсынылған мақала беттеріндегі ортағасырлық Қазақстан туралы түсінік беру кең аймақтың тарихи болмысының негізгі бағыттарына айналған бірнеше құбылыстарға көмектеседі. Олардың ішінде: дала мен қала, Жібек жолы және ортағасырлық урбанизация туралы айтылады.

Жалпы Қазақстан, әсіресе оның кейбір жекелеген аймақтары үшін малшылар мен егіншіліктердің, дала мен қалалардың өзара іс-қимылы айқын көрінеді. Мұнда өзара іс-қимылдар әртүрлі болды: саяси, экономикалық, мәдени, этникалық. Олар материалдық мәдениетте қандай да бір дәрежеде көрініс тапты.

Диқаншылар мен малшылардың арасында ешқандай қатаң бөліну болмағанын байқау керек. Ортағасырлық жазба дереккөздерінің беттерінде бізге жеткен «өзеннің артында орналасқан «көшпелілердің арындаған теңізі» туралы анық саяси және үгіттік сипатының кейбір анықтамаларына қарамастан, белгілі бір жағдайлар мен тоғысулар кезінде халықтың жекелеген топтары өздерінің әдет-ғұрпын өзгертіп, отырықшы өмір салтына көшті немесе керісінше, мал өсіруші болды. Тұтастай алғанда, әртүрлі жергілікті өзгерістер кезінде отырықшылық, егіншілік және урбанизация аймағын кеңейту үрдісі әрдайым орын алды.

Жазба деректердің аздығы ескерткіштердегі археологиялық зерттеуді өзекті етеді. Қалалық мәдениетті археологиялық зерттеу жаңа материалды анықтауға, оны жүйелендіруге және бірқатар мәселелерді, соның ішінде қала мәдениетін көшпелілікпен тығыз қарым-қатынаста дамыту аспектісін қарастыруға мүмкіндік берді.

Көне түркі мемлекеттері дәуірінде, әсіресе Қараханид мемлекеті кезінде көшіп-қонудың аумағы шектеледі, қоныстардың бағыттары тұрақталады, тұрақты қыстау мен жайлау бекітіледі, егіншілік дамып, жеке рулық бөлімдердің отырықшылыққа ауысуы орын алады. Мемлекеттік бюрократиялық аппарат, жалпы тіл мен жазба қалыптасады, сауда және дипломатиялық байланыстар дамиды. Қалаларды әкімшілік тұрақтар, қолөнер, сауда, мәдениет орталықтары ретінде қалыптастыру үрдісі жүреді.

Қала мен даланың өзара іс-қимылының мәдени аспектісі өзара әрекеттесу, алыс-беріс, еліктеу, интеграция сияқты құбылыстармен сипатталады. Мысалы, отырықшы халық көшпелілерден қару-жарақтың, әшекейлердің, бағалы металдардан жасалған ыдыстардың түрлерін қабылдап алды. Алайда, отырықшы халық толықтай көшіру жолымен емес, бұл бұйымдарға өздерінің ерекше элементтерін әкелді.

Өз кезегінде көшпелілер өздеріне қажетті бұйымдарға деген сұраныстарды тек дамыған қала қолөнері болған жағдайда ғана толық қанағаттандыра алды. Осылайша, көшпелілердің, малшылардың сұранысы қалалық қолөнердің дамуын ынталандырды, ал ежелгі түркі қағандары қалалардың құрылысына мүдделі болды. Отырықшы өмірге ауысқан мал шаруашылығымен айналысатын халық отырықшылардан құрылыс ісінің қалыптасқан дәстүрінен қабылдап алды, ал түркі ақсүйектері сарай кешендерін салуға және безендіруге құрылысшыларды отырықшы халық арасынан шақырды.

Материалдық мәдениет саласындағы өзара іс-қимыл этникалық үрдістермен тығыз байланысты. Соңғылар үшін көші-қонның екі түрі тән болды: макромиграция, халықтың үлкен топтарының ауысуы - «Халықтардың ұлы қоныс аударуы» (соғды отарлауы және түркі (қарлұқтар, оғыздар, қимақтар, қыпшақтар) жаулап алу, моңғол шапқыншылығы) және микромиграция, яғни халықтың шағын топтарының қоныс аударуы (уағыздаушылар, саудагерлер, жекелеген рулар) . Бұл қоныс аударулар бір мезгілде интеграциялық сипатқа ие болған қарқынды этногенетикалық үрдістермен сүйемелденді.

Б. з. I мыңжылдығының екінші жартысы-II мыңжылдықтың басы Қазақстан аумағы үшін «ежелгі түркі дәуірі» ұғымымен сипатталады. Белгілі ресей археологы, ежелгі түркілердің тарихы мен мәдениетін зерттеу саласындағы бірегей маман Д. Г. Савинов «ежелгі түркі кезеңі», «ежелгі түркі дәуірі» сияқты анықтамаларды нақтылайды. Соңғы ұғым ғұн-сармат және моңғол дәуірінің арасындағы кезеңді енгізеді, осылайша, б. з. І мыңжылдығының екінші жартысы-II мыңжылдығының басын қамтиды. Ежелгі түркі дәуірі түркі этногенезінің келесі үдерістерінің негізінде жатқан біртұтас мәдени кеңістікті құрайтын материалдық, рухани және әлеуметтік мәдениеттің барлық түрінің тұтастығымен ерекшеленеді.

«Уақыт» ұғымының «дәуір» ұғымына жіктемелік бағынуы ежелгі түркі дәуірінің ерте түркі, түркі және кейінгі түркі дәуірі деп шартты түрде бөлінуіне мүмкіндік береді. Ерте түркі уақыты Бірінші, Батыс түркі және Түркеш қағанаттарының кезеңіне, ал Түркі уақыты Екінші Түркі қағанаты, Ұйғыр және Қарлұқ қағанаттары кезеңіне сәйкес келеді.

Кейінгі түркі уақыты бұл Енисей қырғыздары, қимақ және қыпшақ мемлекеттерінің өмір сүруімен, шамасы, аталған тізімге Қараханидтер мемлекетін енгізу керек.

XV-XVIII ғғ. кезеңі - бұл Моңғол империясы ұлыстарымен бірге, кейіннен Алтын Орда, Ақ Орда, Шейбанидтер мемлекеті, Қазақ хандығы, Сібір, Қазан және Астрахан хандықтары сияқты мемлекеттердің пайда болу және даму уақыты.

Ежелгі түркі дәуіріне тарихи-археологиялық түсіндірмесі, ең алдымен, нақты уақытқа сәйкес құрылуы тиіс ескерткіштердің үлкен қабаты жатады. Д. Г. Савиновтың пікірінше, ежелгі түркі дәстүрі өзіндік түркі триадасы ретінде ұсынылған: жылқымен қоса жерлеу, ғұрыптық құрылыстар (тас мүсіндер мен қоршаулар), жартас бейнелері. Сондай-ақ түркі тарихи-мәдени кешеніне түркілердің қоныстары мен қалалары, жиынтық белдіктер, ат әбзелдері және салт аттының қару-жарағы, жазба (руника, кейінірек ұйғыр, араб, шағатай хаты) жататыны сөзсіз.

Сауда артериясы - Ұлы Жібек жолы

Түркілер Орта Азияны жаулап алғаннан және эфталиттерді талқандағаннан кейін кең кеңістіктердің билеушісі ғана емес, сонымен қатар Жібек жолының сауда бағыттарының да иесі болды. Көп жағдайда Жібек жолының болуы мен жұмыс істеуі академик Байпақов бөлген урбанизацияның бірнеше негізгі кезеңдерін байланыстырады.

VII-IX ғ. бірінші жартысының кезеңі - осы жағдайда урбанизацияның маңызды факторларының бірі ретінде айқындалатын Жібек жолының тармақтарын Оңтүстік Қазақстан аумағына ауыстыру уақыты болып табылады. ІХ - ХІІІ ғ. басы - «мұсылман ренессансының» дәуірі. XIII - XV ғ. бірінші жартысы - Моңғол империясының, Алтын Орданың, Ақ Орданың және Моғолстанның дәуірі. XV ғ. 60-ж. - XIX ғасырдың екінші жартысының басы - Қазақ хандығы дәуірі және Қазақстанның Ресейге қосылуы.

Ұлы Жібек жолын елестету, сонымен қатар урбанизация үрдісін сауда артерияларының жұмыс істеуімен байланыстыру өте қиын, бірақ егер оны ғалымдарымыз картада нүктелермен (қалалармен) және желілермен схемалық түрде көрсетсе, онда созылған учаскелері Қытай, Қазақстан, Қырғызстан, Тәжікстан, Түркіменстан, Өзбекстан арқылы өткен Еуразияның батысы мен шығысын жалғайтын керуен жолдарының жүйесі ашылады. Олар шығыста Корея мен Жапонияға, батыста Ресейге, Шығыс және Батыс Еуропаға, оңтүстікте Үндістанға, оңтүстік-батыста Орта және Таяу Шығысқа әкелді. Бұл екі жақты тауар қозғалысымен, ғылыми ойлардың жетістіктерімен, мәдени құндылықтар мен діндердің жолы болды. Бұл көпестер, саяхатшылар, дипломаттар арқылы ақпаратты тарату үшін маңызды және жылдам желі болды.

Бұл жол қашан «жұмыс істеді» деген сұраққа әлі күнге дейін нақты жауап жоқ. Оның жекелеген бөліктері, б. з. д. III-II мыңжылдықта шыққан айырбас және сауда байланыстарының басталғаны туралы айтуға болады. Бұл байланыстар Бадахшан тауларындағы лазурит кен орындарын игерудің арқасында жолға қойылған. Бадахшанда өндірілетін лазурит Иран Месопотамияға, Анатолий, Египет және Сирияға шығарылды. Б. з. д. І мыңжылдықтың ортасында бадахшан лазуриті Қытайда пайда болды. «Лазурит жолымен» қатар Шығыс Түркістан мен Қытайды байланыстырған «Нефрит жолы» болды. Б. з. д. І мыңжылдықтың ортасында «Дала жолы» қызмет ете бастады. Ұлы Жібек Жолы бірыңғай дипломатиялық және сауда артериясы ретінде б. з. д. ІІ ғасырдың ортасынан жұмыс істей бастады деп саналады. Бұл оқиғаны Чжан Цзянь бастады. 138 жылы Хань астанасынан император У Ди Батыстың беймәлім елдеріне жіберген князь Чжан Цзянмен бірге жүретін елшілік керуен жолға шықты. Он үш жылдан кейін Чжан Цзянь кері оралды. Ол қазіргі Ауғаныстан аудандарына жете алды, сонымен қатар алғашқы болып Қытайдың ішкі аудандарынан Орталық Азияға тіке жолмен өтті. Оның соңынан осы жолмен Батысқа жібек керуені, ал Қытайға - Жерорта теңізі, Таяу және Орта Шығыс, Орта Азияның тауарлары бар керуендер барды. Алайда Орта Азияда, Қазақстанда, Алтайда, Сібірде, Қытайда кеңінен ашылған археологиялық зерттеулер Еуразия аумағында қытай жібегі, иран кілемдерінің Чжан Дзянның миссиясына дейін таралғандығы туралы даусыз материалдар берді. Б. з. д. V ғасырға мерзімделетін Алтайдағы Пазырық «патшалық» обаларын қазу кезінде феникс кестеленген жібек жабу, иран кiлемi табылды. Қазақстандағы Жетісу өңірі Есік обасынан, Сібірдегі Аржаннан жібек маталары табылды.

Б. з. д. IV-III ғғ. мерзімделетін жібек маталары спектрометрияның жедел массасын қолдану арқылы радиокөміртекті мерзімдеу талдауын пайдалана отырып, Түркістан облысы аумағында орналасқан Қаратұм қорымының кейінгі сақ дәуірінің қатардағы жерлеу орындарындағы археологиялық қазба жұмыстары барысында табылды. Бағалы жібектің таралуына сақтар мен скифтердің көшпелі және жартылай көшпелі тайпалары қатысты. Олар арқылы жібек Орта Азия мен Жерорта теңізіне, Еуропа мен Үндістанға түсті. Бұл «Дала» жолы Хуанхэнің үлкен иреңінен бастау алып, Алтайдың шығыс және Солтүстік сілемдерін, Қазақстан даласы мен Қара теңізді кесіп өтіп, гректер мен этрустардың жерлеріне жетті.

Сонымен, Ұлы Жібек жолы Қытайдың астанасы - Чанъанда басталып, Хуанхэ арқылы Ланчжоу ауданына, одан әрі Нань-Шаньнің солтүстік сілемдері бойымен Ұлы Қытай қабырғасының батыс шетінде және «Яшмов қақпаларының заставасында» жүріп өтті. Мұнда бір жол солтүстік пен оңтүстіктен Такла-Макан шөлін жиектеп, тармақталған. Солтүстік тас жолы Хами оазистері, Турфан, Бешбалық, Шихо арқылы Іле өзенінің алқабына, ортаңғысы - Гаочаннан Қарашарға, Ақсу және Бедел асуы арқылы Ыстықкөл жағалауына, оңтүстігі - Дунхуан, Хотан, Жаркент және Қашғар арқылы Орта Азияға, Бактрияға, Үндістан мен Жерорта теңізіне жүрді. «Солтүстік жол» Хами, Тұрфаннан Жетісуға, Қазақстанның оңтүстігіне, Арал маңына, Шығыс Еуропаға жүрді. VI-VII ғғ. солтүстік жол жандана түседі, мұны келесі себептермен түсіндіруге болады. Біріншіден, Жетісуда сауда жолдарын бақылайтын түркі қағандарының тұрақтары болған, екіншіден, бай түркі қағандары мен олардың ортасы теңіз маңындағы тауарлардың ірі тұтынушылары болды. Осылайша, бұл басты жолға айналып, VІІ-ХІV ғғ. елшілік пен сауда керуендерінің негізгі саны осында жүрді.

Жетісуда Қытайдан келген Жоңғар маңындағы, дәлірек айтқанда Батыс аумақтарынан (қазіргі Синьзян) Жоңғар қақпасы арқылы, Алакөл жағалауына және Жоңғар Алатауының бөктерінде Лепсі мен Қаратал алқабында, Қапшағай ауданы арқылы өтті. Одан кейін жол Іле Алатауына апарып, оны бойлай Қастек немесе Қордай асуы арқылы Шу және Талас алқабына Суяб, Навакет, Тараз қалаларына және Түркістан облысының ең ірі қаласы Испиджаб, ол Сайрам қаласына алып келді. Осы жерден жол Ташкентке (Шаш) және одан әрі Самарқанд, Бұқара, Мерв, Иран, Ауғаныстан, Үндістанға жүрді. Жібек жолының қазақстандық бөлігі - Испиджаб қаласына византиялық елші Земархтың түркі қағаны Дизабулдың жолымен Еуропаға бару үшін аттанатын нүктелердің біріне оралайық. Керуен жолы Испиджабтан Арыстағы Арсубаникетке, Отырар-Фарабқа және одан әрі Арал өңіріндегі Сырдария бойымен төмен қарай жүрді.

... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.