ХІХ ғ. екінші жартысында Қазақстанға капиталистік қатынастардың енуі және дамуы

Жұмыс түрі: Материал
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 16 бет
Таңдаулыға:

ЖОСПАР

Кіріспе 1
1 ХІХ ғ. екінші жартысында Қазақстанға капиталистік қатынастардың енуі және
дамуы 2
2 Қазақстанның Ресей империясының шикізат базасына айналуы 9
Қорытынды 14
Қолданылған әдебиеттер 16

Кіріспе

Қазақстанда өнеркәсіптің қарқынды салына бастау менің ойымша екі
кезеңнен тұратын секілді. Біз тоқталайын деп отырған кезең сонау XIX
ғасырдың екінші жартысында Ресейлік капиталистік экономиканың өрлеу
жылдарына келсе, екіншісі біздер индустрияландыру деп жүрген кезеңге келеді
(соңы 1941-1945 жж соғысқа байланысты өнеркәсіптердің көшіріліп әкелінуін
қамтиды).
XIX ғасырдың екінші жартысында Қазақстан экономикасында натуралды
шаруашылықтың көлемі қысқарды, өлке өнеркәсіп товарларын өткізу рыногы және
бағалы ауыл шаруашылығы шикізатының қайнар көзі жағдайында капиталистік
Россияға барынша байлаулы болып шықты.
Қазақстан қалалары әлі де болса өнеркәсіп өндірісі шоғырланған ірі
орталықтар болмаған еді. Россия империясының алыс шет аймағы ретіндегі
Қазақстанның географиялық жағдайы мұнда ауыл шаруашылығы шикізатын алғаш
өңдеумен байланысты негізінен ұсақ өнеркәсіптің таралуына себепші болды.
Ұсақ өндірістің үлес салмағының жоғары болуы мен оның сипатына
байланысты шағын қалалар басым болды. Қалаларда ең алдымен тамақ салалары,
тері илеу өнеркәсібі және механиқалық ұстаханалар негізінен депо жанындағы
темір жол ұстаханалары шоғырланды.
Өндірістік қызмет көрсету территориясы біршама шағын әдеттегі үй-
жайларға орналастыруға мүмкіндік беретін ұсақ және орташа кәсіпорындардың
басым болуы олардың салалық құрылымы — осының бәрі қайсыбір ерекше
өнеркәсіп аудандарынсыз-ақ өнеркәсіпті тұрғын кварталдар арасында
орналастыруға себептесті. Бұрынғы слободалар өнеркәсіп аудандарының ролін
атқарды. Темір жол ұстаханалары орналасқан аудандар өзгеше болды.
Қазақстан қалалары қалай болғанда да ауылдарға саяси және мәдени
жарынан қызмет көрсетті, мұның орнына одан тікелей болып не жанамалай
болып тіршілік құралдары, шикізат пен жұмыс күшін алып отырды.
Қазақстанда өндіріс орындарында алғашқы қазақ жұмысшылары жұмыс
істеді.

1 ХІХ ғ. екінші жартысында Қазақстанға капиталистік қатынастардың енуі және
дамуы

Қазақстанның Ресей құрамына қосылуының нәтижесінде аймақтың
экономикалық өмірінде түбегейлі өзгерістер жүзеге асты:
— аймақ жалпыресейлік еңбек бөлінісі мен жалпыресейлік және
дүниежүзілік рынокқа тартылды;
— ортақ салмақ, өлшем, ақша белгілері жүйесі орнады;
— ауыл шаруашылығының тауарлық салалары өсті;
— тау-кен және өңдеу өнеркәсібі дамыды;
— білім беру, баспа ісі, денсаулық сақтау, мал дәрігерлік ісі дамыды.
Қазақстанда капитализмнің алдыңғы қатарлы белгілері пайда болып
дамыды:
— қалалар мен темір жолдар салынды;
— тауар-ақша қатынастары дамыды;
—көшпелі қазақтар шаруашылықтың жартылай көшпелі және отырықшы
түрлеріне ауыса бастады;
— әлеуметтік жіктеліс тереңдеп, жаңа әлеуметтік топтар пайда болды
(жұмысшылар, жатақтар, батырақтар және т.б.).
Алайда Қазақстанға капитализм белгілері өте баяу енді, мұнда көпке
дейін экономиканың артта қалған түрлері үстем болды. Қазақстан шаруашылық
жағынан тек шикізат көзі тұрғысынан ғана игерілді. Өз кезегінде ресейлік
өнеркәсіп орындары шығарған тауарларды өткізетін рынокқа айналды. Сонымен
қатар, Орталық Ресейдің сауда-өнеркәсіп және монополистік буржуазиясының
капиталы салынатын аймаққа айналды. Орыс, шетел және аз-маз жергілікті
капитал негізінде тау-кен және мұнай орындарын игеретін акционерлік
өндірістер құрыла бастады. Банк тораптары мен несие мекемелері құрылуы
нәтижесінде капитал елдің шеткері аймақтарына да келіп жетті.
Қазақстандағы несие жүйесін барлық Ресей империясындағы сияқты
Мемлекеттік банк бөлімшелері, акционерлік, коммерциялық банк филиалдары,
өзара несие қоғамдары, қалалық қоғамдық банктер жүзеге асырды. Мемлекеттік
және ірі коммерциялық банк бөлімшелері ХІХ ғ. 70—80-жылдары Оралда,
Петропавловск, Семей, Омбы, Верный қалаларында ашылды. ХХ ғасырдың басында
өнеркәсіптің, ауыл шаруашылығының дамуы ақша рыногын кеңейтіп, несие жүйесі
ресурстарын ұлғайтты. Бұл кезеңде өлкеде ірі коммерциялық банктердің
бөлімдері: Орыс-Азия, Петербург, Халықаралық коммерция, Азов-Дон
коммерциялық, Орыс сыртқы сауда, Орыс сауда-өнеркәсіп, Сібір сауда,
Петербург есеп және қарыз, Құрама банк, Еділ-Кама, Мәскеу көпестері
банктері ашылды.
Қазақстан мен Қырғызстан аумағында 1914 ж. 44 банк мекемелері мен 345
несие және қарыз жинақтау серіктестіктері жұмыс істеді. Бұл 1900 жылғымен
салыстырғанда 4,5 есе артық. Өлке облыстары арасында несиелік мекемелер
саны жағынан Ақмола облысы бірінші орынға шықты. Петропавловск осы
аудандағы сауда-өнеркәсіп қызметінің орталығына айналды. Мал, мал
шаруашылығы өнімдері саудасы және ұн тарту өнеркәсібінің ірі орталығы
Семейде орналасты. Ал Орал және Қостанай Еділ өңірін мал өнімдерімен
жабдықтап тұратын маңызды пунктке айналды. Ресейдегі өнеркәсіптің, қала
халқы санының өсуімен байланысты ауылшаруашылық, өнеркәсіп шикізатына
сұраныс арта түсті. Қазақстанның экономикалық байланысы банк капиталы
түрінде еніп, сауда операцияларына белсенді қатысу арқылы сауда өнеркәсіп
топтарын өлкенің бай табиғи ресурстарын пайдалануға ықпал етті. Банк
несиесі сауда операциялары, әсіресе тұрақты сауда дамыған кезде үстем бола
түсті.
Аймақта сауда өндірісі өнеркәсіп өндірісімен салыстырғанда біршама
жоғары деңгейде болды. Саудада орта және ұсақ сауда өнеркәсіптерінің үлес
салмағы үлкен болды. Кәсіптік куәліктердің 79%-ы сауда ісімен айналысуға,
ал небары 4,7% өнеркәсіп өндірісімен айналысуға берілген. Аймақта көтерме
сауда дүкендері, тауар сататын ірі қоймалар, ауылшаруашылық өнімдерін сатып
алумен айналысатын, сауда айналымы жылына 50 мыңнан 300 мың сомға жететін
компаниялар жұмыс істеді. Кішігірім бөлшек сауда дүкендері де сауда
операцияларына белсене араласты.
Қазақстан мен Қырғызстанда несие көлемі жағынан бірінші орынды мал
және ет саудасы, екінші орынды нан, үшіншіден — өнеркәсіп тауарлары
иеленді.
Қазақстанның өндіргіш күштерінің өсуіне темір жолдардың салынуының
үлкен маңызы болды. Темір жолдар торабы жүк тасудың, сыртқы сауданың өсуі
капиталистік өндіріс тәсілінің орнығуындағы басым факторға айналды. ХІХ
ғасырдың соңында Рязань — Орал, Самара — Орынбор, Самарқан қаласын
Каспиймен қосатын темір жолдар, Сібір темір жолы құрылысының аяқталуы
Ресеймен байланысты күшейте түсті. Осы кезеңде Қазақстанға шаруалардың
жаппай қоныс аударуы жүріп жатқандықтан, сырттан келгендер осы маңызды
темір жол, тас жол, су жолдары бойларына орналаса бастады.
ХІХ ғ. екінші жартысы — ХХ ғ. басындағы сауданың дамуы. Жәрмеңкелер.
Қазақстанға капиталистік қарым-қатынастардың енуі қазақтардың шаруашылық
өміріне көптеген өзгерістер әкелді. Бұның өзі Қазақстанда сауда
қатынастарының дамып, ішкі рыноктың құрылуына, біртіндеп сауда капиталының
енуіне жол ашты.
Өлке экономикасы жалпыресейлік шаруашылық жүйесінің құрамдас бөлігі
ретінде біркелкі дамыған жоқ. Оған әр жерлердегі өндірістің даму деңгейі
мен қоғамдық-экономикалық укладтардың (феодалдық, ұсақ тауарлы,
капиталистік) пісіп-жетілу дәрежесі ықпал етіп отырды.
Кез келген мемлекетте ішкі және сыртқы сауда түрлерінің болатыны
белгілі. Қазақстандағы ішкі сауданың дамуына жергілікті рыноктың құрылуы,
ақша қатынастарының енуі әсер етті. Дегенмен Қазақстанның барлық
аймақтарының арасында бір-бірімен байланыс жүйелі түрде орнады деп айту
қиын.
Қазақтардың басты тауары — мал мен мал шаруашылығы өнімдері болды.
Қазақстанда сауданың дамуына Ресеймен сауда байланыстарының өсуі зор ықпал
етті. Қазақстан капитализм жедел қарқынмен дамып келе жатқан ресейлік
рынокқа тартыла бастады. Ресейден қант, галантерея және басқа да
мануфактуралық тауарлар әкелінді. Ресейге мал мен шикізат шығару, әсіресе
өлкеде темір жол салынғаннан кейін ұлғая түсті, егіншілік өнімдерін шығара
бастады. Егіншілік өнімдерінің тауарлығы артты. Бұл өз кезегінде қоғамдық
еңбек бөлінісін туғызды. ХІХ ғ. соңы — ХХ ғ. басында Қазақстанда сауданың
үш түрі болды: қозғалмалы айырбас саудасы, маусымдық жәрмеңкелер, тұрақты
сауда.
Сауданың аралап айырбастау түрімен алыпсатарлар айналысты. Олар алыс
ауылдағы қазақтарға әр түрлі арзанқол тауарларды малға айырбастады. Айырбас
саудада балама ретінде көбінесе бағасы 1 сом күміс ақшаға бағаланатын ісек
қой жүрді. Дегенмен, ХХ ғ. басында, мәселен 1904—1905 жылдары қойдың бөлшек
саудада құны 3,40 сомнан — 6,5 сомға дейін, көтерме бағасы 3 сомнан — 7
сомға дейін өскендігі байқалады. Айырбас саудада көбіне ірі сауда және
өсімқорлық капиталының тұрпайы түрлері үстемдік еткендіктен сауда тең емес,
тонаушылық сипатта болды.
Далалық аралап айырбастау саудасының кең қанат жаюы қалалық тұрақты
сауда орындарының дамуына әсер етті. Далалық ұсақ саудагерлер үстінен
қарайтын ірі сауда капиталы осы бекініс шептері маңындағы қалаларда
шоғырланды.
Дала өлкесінің Омбы, Петропавл тағы басқа қалалары орыстың сауда
капиталының қазақ даласына енуінде маңызды рөл атқарды. Қалалардағы айырбас
сарайлары жәрмеңкелік сауданың ірі орталықтарына айналды. Мұнда қалалық
сауда далалық айырбас саудасымен бір арнаға тоғысты.
Сауда нүктелері тек қалаларда ғана емес, бекініс пункттері мен казак-
орыс станицаларында қазақтар тығыз орналасқан жерлерде, темір жол бекеттері
бойында ашылды.
ХІХ ғасырдың екінші жартысынан бастап қазақтардың шаруашылық
мұқтаждықтарына неғұрлым ыңғайлы жәрмеңкелік сауда кең етек ала бастады.
Олардың ішіндегі ең ірісі Семей облысындағы Қарқаралы уезі Қоянды (немесе
1948 ж. негізін салушы көпес С.Ботовтың есімімен аталған) жәрмеңкесі болды.
ХІХ ғасырдың соңында оның сауда айналымының көлемі 3 млн. сомға дейін
жетсе, 1869—1913 жылдары 10 есе өсіп, 1,5 млн. сомды құрады. Орал облысында
Ойыл, Темір жәрмеңкелері, Ақмола облысындағы Петров (Атбасар станицасы),
Константинов (Ақмола уезі), Тайыншакөл (Петропавл уезі), Жетісу облысында
ең ірі — Қарқара жәрмеңкесі, Сырдария облысында — Әулиеата жәрмеңкесі
болды. ХІХ ғ. 80- жылдарынан 1909 жылға дейін тек Семей облысында 15
жәрмеңке (Екатеринск, Шар, Семей, Мешіт, т.б.) болды.
ХІХ—ХХ ғ. шегінде Қырғызстан мен Қазақстан аумағында жылдық айналымы
60—70 млн сомнан асатын 270 ірілі-ұсақты жәрмеңкелер болды.
Жәрмеңкелік сауда ауданаралық және жалпыресейлік маңызға ие болды.
Мұнда мал, мал шаруашылығы мен жер өңдеу өнімдері сатылды. Қазақстанға орыс
өнеркәсіп өнімдері, тоқыма тауарлар (мақта-мата бұйымдары), өңделген тері,
металл бұйымдары (ауылшаруашылық құралдары), қант, сабын, керосин,
галантереялық тауарлар, тұрмыстық заттар әкелінді. Орта Азиядан кептірілген
жемістер, киім, мата, қалы кілемдер, Қытайдан шәй, маталар тасылды.
Жәрмеңкелерде сауда операциялары айырбас түрінде немесе ақша түрінде
жүрді. Қазақстанда ақша-тауар қатынастарының негізінде орыс көпестері
жәрмеңкелерден өте үлкен пайда түсірді. Ұсақ саудагерлер неше түрлі алдап-
арбау арқылы тікелей өндірушілер есебінен байып отырды. Патша үкіметінің
қазақ даласындағы сауда саясатының тонаушылық, отаршылдық сипаты
болғандығына қарамастан, қазақтардың табиғи томаға-тұйық шаруашылығының
ыдырауына жол ашты.
Жәрмеңкелер жылдың төрт мезгілінде өткізілді. Сондықтан оларды
маусымдық жәрмеңкелер деп атайды. Қазақтар үшін, әсіресе, жазда өтетін
жәрмеңкелердің маңызы зор болды. Бұған алыс аудандардан жылқы, ірі қара,
қой, ешкі және мал шаруашылығы өнімдері: тері, жүн, киіз, май, мүйіз,
жылқының қылын әкеліп өткізіп, өздеріне қажетті заттарға, ұн, шай, ыдыс-аяқ
және т.б. айырбастады. Бұлардың ішінен өнімдерінің белгілі бір бөлігін
рынок үшін арнайы өндіретін ұлттық сауда буржуазиясы өсіп шықты.
Қазақтардың арасынан шыққан саудагерлерді ұсақ, орта және ірі деп үшке
бөлуге болады. Мәселен, ХІХ ғасырда қазақ байларының, алыпсатарларының,
саудагерлерінің, приказчиктерінің, делдалдардың ірілі-ұсақты жалпы саны 40
мыңға жеткен. Солардың арқасында сауда мен өсімқорлық капитал қазақ жеріне
орнықты. Дегенмен ресейлік және ортаазиялық сауда буржуазиясының
бәсекелестік әсерінен қазақ буржуазиясы әлсіз болды. Ұлттық капитал
толығымен қалыптаса алмады, тек сауда капиталы түрінде қалды. Өсімқорлық
капитал өзінің жоғары түрі — өнеркәсіп капиталы дәрежесіне көтеріле алмады.
Жәрмеңкелік сауданың төмендеуін Қазақстандағы 1911 жылдардан басталған
мал шаруашылығының дағдарысы, ақша-тауар қатынастарының тереңдей түсуі,
тұрақты сауда орындарының үстемдік алуымен түсіндіруге болады. Тұрақты
сауда әсіресе дүкен, дүңгіршек, көтерме сауда қоймалары түрінде ХХ ғасырдан
бастап үстем бола бастады. Алайда революцияға дейінгі Қазақстанда
жергілікті рыноктардың бірігуі негізінде ұлттық рынок қалыптасып үлгермеді.
Оған отарлық езгі, жекелеген аймақ арасындағы экономикалық байланыстардың
әлсіздігі, ру қатынастарының сақталуы әсер етті.
Қазақстан мен Қытайдың шекаралас аудандарында сауда-экономикалық
ынтымақтастық ұлғайды. Қазақ-қытай сауда орталықтары ретінде Омбы,
Петропавл, Семей, Көкшетау, Верный және т.б. қалалар өсіп-көркейді.
Қазақстан жері арқылы жүргізілетін орыс-қытай сауда қарым-қатынастары
Құлжа, Айгүн, Пекин, Петербург келісімдері негізінде жандана түсті. Сонымен
қатар, Сібір темір жол торабы мен Ертіс бумен жүретін кеме жолының ашылуы,
кеден бекеттері салынуының ықпалы зор болды. Мысалы, Бақты, Қосағаш,
Зайсан, Қатонқарағай, Жаркент, Ыстықкөл, Нарын кеден бекеттері жұмыс істеп
тұрды.
Қазақстанның Қытаймен ғана емес, Монғолиямен, Батыс Еуропа елдерімен
сауда байланысы болды. Мәселен, Монғолиямен, Англиямен саудада астық сату
үстем орын алса, АҚШ-қа мал өнімдерін шығарды.
Қазақстандағы өңдеу өнеркәсібінің құрылымы, оның сипаты және
ерекшеліктері. Сібір темір жолы салынғаннан кейін Қазақстан тауарлы мал
шаруашылығымен айналысатын ауданға айналды. Тері, жүн, ет, май өңдейтін
өнеркәсіптің дамуына жол ашылды. Ақмола облысында 2,1 мың адам, Семей
облысында 1 мың адам рынок үшін мал шаруашылығы өнімдерін өңдеумен
айналысты. Петропавл және Семей қалалары мал саудасымен айналысатын ірі
орталық болды.
Етті консервілеу фабрикасы 1912 ж. Петропавлда салына бастады. 1915
ж. фабрика күніне 50 мың банкі консервілерін шығарды. Онда 500 жұмысшы
еңбек етті.
Май өндіретін өнеркәсіптер ашылды. ХІХ ғасырдың соңында Ақмола
облысында — 126, ал Семейде — 65 май зауыттары болды. Аймақтағы май өндіру
жеке және кооперативтік өндіріс түрінде орыс сауда-өсімқор және шетел
капиталы қолына шоғырланды. Май өндіру өндірісінің маусымдық сипатынан
ондағы жалдамалы жұмыскерлер ауылдық жерлермен байланысын бірден үзіп кете
алмады.
Қазақстанда ерітілген тоң май өндірісі кең түрде дамығандықтан,
олардан балауыз және сабын өндіру басталды. Тек қана Ақмола облысында 33
май шайқайтын зауыттар болды. Алайда ондағы артта қалған техника жергілікті
тұрғындардың сұранысын түгелдей қанағаттандыруға мүмкіндік бермеді. Қажетті
сабын мөлшері Ресейден әкелінді, жергілікті май шикізаты орталыққа тасып
әкетілді. Мал шаруашылығы өнімдерін өңдеу кәсіпорындарының ішінде былғары
шығару ісі жетекші орын алды. ХХ ғасырдың басында Ақмола және Семей
облыстарында 162 былғары зауыты болды, оларда толық емес мәліметтерге
қарағанда 700 адам жұмыс істеп, 1116 мың сомның өнімін шығарды. Кейбір тері
өңдейтін ірі орталықтар жыл бойы жұмыс істеді. Олардың тұрақты және
мерзімді жұмысшылары еңбек етті.
Былғары өңдейтін шеберханалар мен зауыттар судың бойында орналасты
және былғары өңдейтіндердің жұмысы ауыр, көбінесе қолөнер деңгейінде болды,
мануфактура үлесі тек 17% ғана болды.
Былғары өндірісімен қатар қолғап тігетін, пима басатын кәсіпорындар
жанында қой терісінен тон тігу қолға алына бастады. Тон тігетін
кәсіпшіліктер Петропавл және Ақмола уездерінде жедел дамыды. Олардағы 88
кәсіпорында 271 жұмысшы 69 мың сомның бұйымын шығарды. Мәселен, тек Семей
облысындағы 13 мекемеде 54 жалдамалы жұмысшы болды. Кәсіпорындардың
көпшілігі ұсақ тауарлы өндіріске жатты. Мануфактура үлесі төмен, тек 12,3%
ғана құрады.
Жергілікті жерлерде жүн шикізаты алғашқы ғана өңдеуден өтіп, Ресейге
жөнелтілді. 1908 ж. Семей облысында әрқайсысында 80-нен 100 жұмысшысы бар 6
жүн жуатын және жүн тарайтын зауыттар жұмыс істеді. Сондай-ақ Семей және
Ақмола облыстарында шағын кірпіш құятын зауыттар жұмыс істеді. Мәселен, бұл
жазда жұмыс істейтін зауыттар 1912 ж. 2 млн сомның өнімін шығарды. Ақмола
облысындағы құрылыстардың 50%-ы саманнан жасалған кірпіштерден салынды.
Далалық өлкеде өңдеу өнеркәсібінде ұн тарту ісі маңызды орын алды.
1897—1913 жылдарда Ақмола облысында астық алқаптарының көлемі 973 мың
десятина, Семей облысында 300 мың десятинаға жетті. Астық алқаптарының
жартысынан көбінде бидай өсірілгендіктен, олардың артық бөлігі тауарлы ұн
тарту кәсіпорындарына жөнелтілді. Жергілікті ауылдық жерлерде су, жел,
атпен қозғалтатын, керосинмен жүретін диірмендер болғанымен, аймақта бумен
жүретін ұн тарту өнеркәсібі жетекші орынға шықты. Ұн тарту кәсіпорындары
Сібір темір жолы бойында орналасқан Омбы, Семей, Петропавл, Орал, Ақмола
сияқты қалаларда шоғырланды. 1889 ж. Семейде 700 диірмен болса, 1913 ж. 11
су диірмені, жылына 3 мың пұт ұн өндіретін 6 фабрика болды. Семей
аймағындағы ірі ұн тартатын сауда үйлері “П.Плещеев и КӘ", “М.Красинников и
КӘ", “Мұхамед Мусин-Садык и КӘ” 1908 ж. өз диірмендерін бір акционерлік
қоғамға біріктірді. Бұл “Семей бу диірмендерінің акционерлік қоғамы” аса
жоғары сапалы бидайдың қатты сорттарынан ұн тартып шығарды. Бұл қоғам
бірнеше рет Ресейдегі және халықаралық көрмелерде алтын алқа мен құрмет
грамоталарын жеңіп алды. 1908 ж. құрылған “Семей бу диірмендерінің
акционерлік қоғамының” негізгі капиталы 1,8 мың сомға жеткен алғашқы
синдикат болды. Осылайша өлкеде ұн тарту өнеркәсібінде біртіндеп өнеркәсіп
және қаржы буржуазиясының одағы қалыптаса бастады. Оларды Дала өлкесіндегі
Орыс-Азия банкі қаржыландырып, ұн тарту өндірісін ғана емес, оны өткізу
жағын да бақылап отырды.
Дала өлкесінде спирт, арақ-шарап өндіретін Қаржы министріне бағынатын
Томск-Семей және Тобыл-Ақмола акциздік мекемелері құрылды. 1894 ж.
мемлекеттік қосымша салықтың бір түрі — қазыналық шарап монополиясы
енгізілді. Шарап монополиясы мемлекет кірісінің 30%-ын жауып отырды.
Сонымен қатар, спирт өнеркәсібі сыра қайнату өнеркәсібінің дамуына да ықпал
етті.
Құрылыстарға және шаруашылыққа қажетті орман ағаштарын кесетін
өнеркәсіп дамыды. Мәселен, Сібір темір жолы құрылысына көп ағаш жұмсалды.
Көбінесе олармен қазыналық мекемелер айналысты. Қазақстанда ұсақ тауар
өндірісінің үлесі қашан да ірі өнеркәсіп үлесінен жоғары деңгейде болды.
Өңдейтін кәсіпорындар негізінен ауылдық жерлерге жақын орналасып, жер
өңдеу және мал шаруашылығымен тығыз байланыста дамыды.
Кәсіпшілік пен қолөнер түрлері әр аймақтағы шикізат түрлеріне қарай
дамыды. Ауылшаруашылық өнімдерін өңдеу, тері өңдеу, киіз басу, кілем тоқу
кеңінен таралды. Мысалы, Ақмола уезіне қоныс аударған шаруа қожалықтарында
жер өңдеуден кейін астық тарту, май тарту, май шайқау кәсіпшіліктері
екінші орын алды. Әсіресе ауыл шаруашылығы шикізатын өңдеу кәсіпшілігімен
егістік жерлері жоқ немесе аз шаруашылықтар айналысты.
1900 ж. Ақмола облысында кәсіпшіліктерге барып жұмыс істейтін қазақтар
12 мыңға жетті, ал Торғай облысында бүкіл шаруашылықтар санының 50%-ы шетке
барып жалданатын болды. Бұл кәсіпшіліктерге көбіне кедейленген қазақтар
мұқтаждықтан жалдануға мәжбүр болды.
Жалдамалы еңбектің пайдаланылуы ұсақ тауарлы өндірістен мануфактуралық
өндіріске өтуге мүмкіндік берді. Мануфактура өндірісі Қазақстанда ХХ
ғасырдың басында тері бұйымдары, шырақ жасау, сыра жасау өндірісінде пайда
болды.
Баяу болса да ұсақ өнеркәсіптерге жаңа техника мен технология
енгізіле бастады. Мәселен, тоқыма, ұста, пима басу, тері өңдеу, ұн тарту,
май шайқау өнеркәсіптерінде жаңа өндіріс құрал- жабдықтары пайда болды.
Жетісуда шарап жасау өнеркәсібі ХІХ ғ. 60-жылдары пайда болды, ХХ ғ.
мануфактура өндірісі механикаландырылып, өнімдері жоғары сапалығы жағынан
бірнеше рет шет жерлерде жүлделерге ие болды. Сол сияқты Верныйда темекі
жасау, ағаш өңдеу, шұға тоқу өнеркәсіптері дамыды. Түркістан мен Шымкентте
мақта тазалайтын ... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.