Қайта құру саясаты және Қазақстан Республикасы

Жұмыс түрі: Материал
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 12 бет
Таңдаулыға:

“Қайта құру” саясаты және Қазақстан
М.Горбачевтің КСРО басшылығына келуімен жарияланған әлеуметтік-
экономикалық қайта қамтамастыруларға қарай бағыт өзінің басталу кезеңінен
билікке шығар кезде өздерін демократиялық басшылар әрекеттерінікіндей
тенденцияға ие болды. Қоғамды реформалауға бағытталған әлеуметтік-
экономикалық және саяси акциялар жүйесі тарихқа “қайта құру” деген атпен
енді. Осы кезең дамуында бірнеше этаптарға бөлінеді.
Бірінші: 1985ж. көктем – 1987ж. жаз. Осы этап шеңберінде жеделдету деп
аталған концепцияны жүзеге асыруға әрекеттер жасалды. Ел басшылығы қоғамды
тоңыраудан алып шығуға ішкіштікпен және салғырттықпен күрес көмектеседі деп
сенді. Күткендегідей бұл шаралар еңбек өнімділігін арттыруда, сондай-ақ
қоғамдық дамуды жеделдетуде тез көрініс беруге тиіс болды.
Алайда жеделдетудің басты факторы ретінде өндірістік аппараты жаңарту
идеясы көрінді. Кейбір “қайта құру архитекторлары” есептегендей валюталық
ресурстарды тұтыну тауарларын сатып алудан негізінен машина жасау импортын
алуға бөлу арқылы 1990 жылға таман әлемдік стандарттарға жауап беретін
машина жасаудың азаматтық салаларындағы машиналар, құрал-жабдықтардың
үлесін 90%-ке дейін жеткізу болады. Нәтижесінде еңбек өнімділігі мен
жеделдетуді арттыру көзделген.
Аграрлық салада жеделдету мүмкіндігі НТР жетістіктерін, жаңа
технологияларды және ауылшаруашылық өндірісін интенсификациялаудың басқа
факторларын енгізуден көрінді. 1985ж. қыркүйекте Целиноградта сөйлеген
сөзінде М.С.Горбачев атап өткендей бұл уақыт келешегі сондай зор делінген,
колхоз-совхоз жүйесіне күш беру қажеттілігін атап өтті.
Сондай-ақ рынок пен жеке меншіктің нәтижесінде тұтынушы үшін бәсеке
күрестің жоқтығы жағдайында жеделдетудің барлық идеялары елес қана болып
қалды. Расында да монопольді өндіруші болып табылатын зауытқа айталық,
телевизорлардың, жаңа технологиялық желілердің, егер жалпылама
жеттіспеушілік жағдайда тіпті оның ең ескірген және сапасыз өнімін
тұтынушылар талап алып жататын болса қажеті қанша. Өйткені тұтынушының
таңдауға мүмкіндігі жоқ қой және өзіне монополист-өндіруші монопольді түрде
қымбат бағамен ұсынатын нәрсені алуға мәжбүр болады. Олай болса, жаңа
технологияларда, станоктарда, т.с.с. қандай мән бар? Оларсыз-ақ монополист-
кәсіпорындар гүлденетін болады. Сондықтан зауыттар мен фабрикалар өздеріне
жеделдетуге партиялық бағыт аясында таңылған импорттық жабдықтардан бас
тартты. Ал бұл іс жүзеге аспаған соң контейнерлердегі немесе ашылған соңғы
заттар желдің, қар мен жауынның өтіндегі артқы қораларға жасырылды.
Жеделдету концепциясының қауқарсыздығы ауыл шаруашылығында кері әсер
етті. Мұнда да бәрі жеке мүлік қатынастарымен түсіндірілді. Мемлекеттік
колхоз-совхоз жүйесі өзінің табиғи қуатымен ғылыми-техникалық төңкерестің,
ең жаңа технологиялар мен жер өңдеудің ғылыми жүйелерінің жетістіктерін
қабылдауға қабілетсіз болып шықты. Колхозшылар мен совхоз жұмысшылары
мемлекетте құқықсыз тап, өндірістен, сондай-ақ еңбек нәтижесінен
аластатылған күйінде қала отырып, қоғамдық өндіріске мән бермеді.
Мотивацияның осындай үлкен шеңберінде интенсификация туралы айту тым артық
еді.
Ал “бүкіл әлемнің тәртіп үшін күресіне ие артуға келсек, онда осы
шараның көмегімен өнеркәсіп нәтижелілігін тек 1%-ке ғана көтеруге қол
жетті, оның өзі қайта құрудың бірінші жылы болды. Ішімдікке қарсы әрекет
госбюджет жетіспеушілігінің өсуі мен тұтынушылар рыногындағы ахуалдың
ұшығуына әкеп соқты.
Екінші кезең. 1987ж. жаз – 1989ж. мамыр. Қайта құрудың алғашқы
кезеңінің нәтижелері экономиканы жеңілдетілген жолдармен реформалау
әрекеттерінің қабілетсіздігін көрсетіп берді. Анық болған нәрсе реформаның
стилі болған “косметикалық әдістер” бұл істе көмектесе алмайды, өйткені
дағдарыс себептері тіптен тереңде-өндірістік қатынастар жүйесінде жатыр.
Осыған байланысты елдің динамизациясы мен игілігіне жолды рынок пен жеке
мүлік арқылы, яғни барлық дамыған өркениетті мемлекеттер өз эволюцияларында
жүріп өткен бағыт арқылы табуға болады деген аксиома қоғамның санасын
кеңінен билеп алды.
Алайда ел басшылығы бұрынғыдай сенімсіздік, баяулық және шектен тыс
байқампаздық көрсетті. Жоспар мен нарықтық апатты жалғау, сол арқылы
социалистік нарықтың бір үлгісіне шығу, жеке меншікті ойдан шығарылған
тәртіптермен алмастыру әрекеттері осымен түсіндіріледі. Осы кезең
кемістіктерінің жарқын мысалы мемлекеттік кәсіпорын туралы және кооперация
туралы жартылай заңдар болды. Олар қоғамға ілгерілеуді хабарласа да,
бәрібір проблемаларды шешпеді. Радикалды шаралар керек болды.
Үшінші кезең 1989ж. май – 1991 ж. тамыз. Тек шешімдер қабылдау
орталығының бюрократиялық орындардан белсенділеу реформатырлыққа
бағытталған орғанға көшуі ғана әлеуметтік жаңарулардың нәтижелі өтуіне
үміттенуге себеп болды. Мұндай жорамалдар 1989 жылғы көктемгі ұлттық
парламенттің сайлауы нәтижесінде құрылған болатын. Парламент мінбелерінде
тоталитарлық империяның қалдықтары үстіне демократиялық қоғам орнатудың
маңызды шарты ретінде нарық пен жеке меншікке өту үшін қызу талас-тартыс
өріс алды.
Сол уақыттарда бұқаралық ақпарат құралдарында биліктегілерге
жеңілдікпен күресу бойынша әрекеттер кеңінен насихатталды. Еңбекшілерге
бір-екі нашар партиялық санаторийдің берілуі туралы жар сала хабарланды
немесе ертеңмен дүкенге өзі барып, азық-түлік алатын жаңа республика
басшысының “қарапайымдылығы мен демокаттығы айтылып жатты.
Өсуін жалғастыра берген қылмыспен күресуге бостан бос күш салынды.
Горбачевтік ішімдікке қарсы кампания шеңберінде “қала мен селоны
алкоголизмнен тазартамыз” деген ұран көтерілді. Кәсіпорындарда саулық
қоғамдары құрылып жатты, әр жерде “құрғақ” тойлар өткізілуде болды, ал
милиция болса тіке ресторан залдарынан ішкендерді аулап жүрді десекте
болады. Алкоголизм бәрібір азаймады. Бұл ауруға ұшыраған адамдар
есірткіқұмарлыққа көшті, самогон қайнатумен айналысып кетті және т.б.
Осылайша республикада байқалған қоғмдық-саяси өмір тенденциялары ел
орталығындағы процестермен бірге өрбіп жатты. “Жариялылық туралы мәлімдеп,
жүйе өзін-өзі құрту инерциясын қолдан шығарып алды. Өзгерістер дауылы
Қазақстанға да жете бастады.
Қарастырылып отырған кезеңде Қазақстанда формальді емес қозғалыс
қалыптаса бастайды. 1989ж. қарашадан 1990ж. наурызға дейінгі аралықтың
өзінде 103 қоғамдық қозғалыстар, партиялар, бірлестіктер мен топтар болды.
Қоғамда әлеуметтік-саяси күштің әркелкі спектрі қалыптасты.
Сонда да айта кету керек, жеке меншік пен нарықтық қатынастардың
жетілген институтының жоқтығы жағдайында қоғамда бір-бірінен ажыратылатын
таптық мүдделердің болуы мүмкін емес еді және ол болған да емес. Сондықтан
да қозғалыстардың әлеуметтік базасы негізінен біркелкі болды. Ал, таптық
мүдделерге келсек, олар этникалық немесе барлық бағыттарға тиімді жолдар
бойынша құрылды. Мұны айтпақшы, электорат дифференциациясының негізгі
принципі этникалық топпен идентификация екенін анықтап берген парламентке
сайлау да нақтылай түсті.
Қоғамның әлеуметтік құрылымының біркелкілілігі, демократияның құқықтар
мен еркіндіктердің басты жоқтаушысы – орта топтың болмауы Қазақстанда осы
кезеңде демократиялық бағытпен белгіленген қозғалыстар мен партиялардың
неге халықтық қолдауға ие болмағандығынан деп түсіну керек. Егер олардың
құқықтық демократиялық мемлекет құруға абстракті үндеулері халық арасында
біршама құнтталып жатса, ал жеке меншік пен қоғамның нарықтық қатынасына
нақты бағдарламалық бағыт көбіне өзін-өзі ақтай алмады.
Осы жылдары коммунистік партия өзінің “қоғамның бірден-бір басқарушы
және бағыттаушы күші” ролін сақтап қалуға тырысып жатты. Алайда оның беделі
түсе берді. 1990ж. басында КСРО қалаларында, оның ішінде Алматыда өткен
әлеуметтік сұрау салулар жауап берушілердің тек 17%-і ғана КОКП-ның қоғамды
қайта құруды басқарып, оның табысын қамтамасыз ету қабілетіне сенетіндігін
көрсетті. Осындай пікірлер партия мүшелерінің өздерінің қатарында да,
көбейіп келе жатты. Сонымен, 1989ж. қазанда Алматыда сайлаушылардың
қалалық “Кеңес” клубы құрылды. Оның бастамашылары партия мүшелері
С.Әбдірахманов, Қ.Мезенцов, т.б. болды. Осы клуб отырыстарында КОКП-ға сын
айтылды, оны түбірімен реформалау талаптары қойылды. Алайда мұндай елестің
жүзеге аспайтындығы анық болды. 1988 ж. ортасында өткен КОКП Бүкілодақтық
конференциясы, одан кейінгі партия съезі партияның өзін-өзі жаңартуға және
реформалауға қабілетсіздігіне толық көз жеткізді. Қоғам тарапынан оған
деген сын мен қарсы келу жоғары тенденциямен өсе түсті. Мұның нәтижесі
1991 жылғы тамыз оқиғалары болды. 1991ж. қыркүйекте Қазақстан Компартия
таратылды. Республика дамуының, қоғамдық-саяси өмірінің жаңа кезеңі
басталды.
Халықтың тұрмыстық — әлеуметтік жағдайы
60ж. ортасында аз елдің партиялық-мемлекеттік басшылығы халықтың
ақшалай табысын арттыру бағытын ұстады. Мұның өзі халықтың тұрмыс
дәрежесінің 40-50 жылдар мен салыстырғанда артыуында белгілі дәрежеде оң
рөл атқарды. 70ж. бірінші жартысында халық шаруашылығының өндірістік
салаларында жаңа ставкамен жалақы белгіленді, ең төменгі жалақы 70 сомға
жеткізілді. 1977—1978жж. өндірістік емес салалардың қызметкерлері үшін жаңа
өлшемдер мен жалақылар белгіленді. Егер 1965ж. халықтың 4% ғана табысы
айына жанұя мүшелеріне шаққанда 100 сомнан және одан жоғары болса, ол
1977ж. олардың саны 40% жетті. Тұтас алғанда республика жұмысшылары мен
қызметкерлерінің орташа айлық табысы 1971—1989жж. 89%, 123,7 сомнан 233,7
сомға дейін, өнеркәсіп жұмысшыларының табысы осыған сай 93,6% 133,9 сомнан
259,3 сомға ... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.