Азаматтық әңгіме мен үкіметті, саяси партияларды біріктіретін қажетті байланыс

Жұмыс түрі: Курстық жұмыс
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 26 бет
Таңдаулыға:

МАЗМҰНЫ

КІРІСПЕ . . .

КІРІСПЕ . . .: 1 ТАРАУ. МЕМЛЕКЕТ ПЕН ҚОҒАМ АРАСЫНДАҒЫ БАЙЛАНЫС ЖӘНЕ ОНЫҢ ТҮРЛЕРІ

КІРІСПЕ . . .: 1. 1 Мемлекет және қоғамның өзара қатынастары . . .

3: 5

КІРІСПЕ . . .: 1. 2 Мемлекет функциялары . . .

3: 13

КІРІСПЕ . . .: 2 ТАРАУ. АЗАМАТТЫҚ ҚОҒАМНЫҢ ҚАЛЫПТАСУЫ ЖӘНЕ МЕМЛЕКЕТТІҢ ДАМУЫ

КІРІСПЕ . . .: 2. 1 Азаматтық қоғамның ұғымы мен құрылымы . . .

3: 17

КІРІСПЕ . . .: 2. 2 Бүгінгі таңдағы азаматтық қоғамның қалыптасыуы . . .

3: 18

КІРІСПЕ . . .: ҚОРЫТЫНДЫ . . .

3: 24

КІРІСПЕ . . .: ПАЙДАЛАНЫЛҒАН ӘДЕБИЕТТЕР ТІЗІМІ . . .

3: 26

КІРІСПЕ . . .: ҚОСЫМША . . .

3: 27

КІРІСПЕ

Курстық жұмыстың өзектілігі: Қоғамның қалыптасуына оның жедел дамуына ықпал ету. Формациялық талдау методологиясы қоғамның бір формациядан басқасына күрделі өту процесін, бұл өтудің жолдары мен тәсілдерін, субъективтік және обьективтік факторлардың өзара байланысын зерттеуге негізделген.

Қоғам туралы философиялық ілімнің тарихи дамуы үзақ уақытқа созылды. Ежелгі дүниенің өзінде ақ оның көптеген маңызды нұсқалары қалыптасты. Әйгілі көне грек ойшылы Демокрит адамзат тарихын табиғи процес деп білді, ал адамдардын қоғамдық емес кезеңнен қоғамдық сатыға өтуінің басты себебі ретінде «қажеттілікті» қарастырды. Басқа көне грек ойшылы Платон қоғамдық өмірдің парасатты құрылысы ретіндегі «идеалды мемлекет» туралы ілімді қалыптастырып, әділеттілік пен адам табиғаты арасындағы байланысты айқындауға тырысты. Аристотель де қоғам туралы маңызды идеялар айтқан болатын. Ол, қоғамды әлеуметтік инстинктерді қанағаттандыру мақсатында бірлестікте болатын жеке индивидтердің жиынтығы деп білді. Адам туралы ілімінде оның рухани мен өнегелік қасиеттерін атап көрсетіп, қоғамды болмыстын әлеуметтік және саяси түп негізі деп таныды. Сөйтіп қоғам туралы ілімнің негіздері қалана бастады. Ортағасыр философиясында қоғамдық өмірді діни түсініктер негізінде түсіндіру басым болды. Жаңа дәуір философиясы ойшылдары діни түсініктерді терістей келе қоғам табиғи жолмен пайда болып, дамиды деп есептеді. Қоғамның келісімдік ұйымдасуы туралы концепциялар пайда бола бастады (Гоббс, Руссо және т. б. ) .

Азаматтық қоғамды индивидтердің жиынтығы ретінде қарастырып, оны механистік тұрғыдан түсіндірді. Объективтік идеализмнің өкілі Гегель азаматтық қоғамды әлеуметтік мақсаттарға жету жолында адамдардын «бір-біріне тәуелділігі» деп білді. Классикалық неміс философиясының басқа бір өкілі Л. Фейербах азаматтық қоғамды табиғи субстанция негізінде байланыста болатын индивидтердің жиынтығы ретінде қарастырды. Орыс әлеуметтану ғылымында да қоғамдық өмірге ерекше назар аударылды (А. И. Герцен, Н. Г. Чернышевский, В. С. Соловьев және т. б. ) . Жалпы айтқанда, сол кездегі социологиялық ғылым қоғамды түсіндіруде жаңа деңгейге көтеріліп, жеке рационалды ойлар қорытқанымен қоғам туралы идеалистік және утопиалық түсініктерден құтыла алмады. Қоғамды әлеуметтік жүйе ретінде қарастыру О. Конт пен Г. Спенсердің әлеуметтік философиясына тән. Бұл тұралы белгілі бір көзқарастарды М. Вебердің, П. Сорокиннің, Т. Парсонсонның және А. Тойнбидің ілімдерінен көруге болады. К. Маркс өзінің қоғамдық- экономикалық формациалар туралы ілімінде жүйе ретіндегі қоғамға келесі түсінік берді. Бұл ілімнің жақтаушылары мен қарсыластары бар. Маркс пен Энгельстің еңбектеріне сүйене отырып, қоғамдық-экономикалық формацианы оған тән өндіріс тәсілі, әлеуметтік құрылымы, саяси жүйесі мен рухани өмірі бар өзінің дамуының белгілі бір тарихи сатысында тұрған қоғам ретінде қарастырамыз. Бес қоғамдық- экономикалық формация атап көрсетілді: алғашқы- қауымдық, құлиеленушілік, феодалдық, капиталистік және коммунистік. Олардың әрқайсысы, біріншіден, сапасы жағынан қоғамның белгілі бір типі ретінде, екіншіден, қоғамдық прогрестің сатысы ретінде сипатталады. «Қоғамдық- экономикалық формация » ұғымы қоғамды біртұтас әлеуметтік жүйе ретінде түсінуге мүмкіндік берді. Жоғарыда көрсетілген қоғамдық- экономикалық формациялар әлемдік тарихи процестің объективтік үрдісін көрсетеді. Олар тарихи процестің әртүрлі сатыларында дүниеге келе бастады. Әрбір жаңа формация қоғамның оданда гөрі жоғары типі болып саналады.

Курстық жұмыстың мақсаты мен міндеті: Қазіргі қоғам мен мемлекеттің өзара байланысының тиімді жолдарын қарастыру және дамыту. Қоғамдық өмірде ең басты мәселелердің қойылуы мен шешілуін қарастыру. Демократиялық қоғамда мемлекеттің халықпен бірге болуын қадағалау.

Курстық жұмыстың құрылымы : кіріспе, екі тараудан, қорытынды және пайдаланылған әдебиеттер тізімінен тұрады.

1 ТАРАУ. МЕМЛЕКЕТ ПЕН ҚОҒАМ АРАСЫНДАҒЫ БАЙЛАНЫС ЖӘНЕ ОНЫҢ ТҮРЛЕРІ

1. 1 Мемлекет және қоғамның өзара қатынастары

Мемлекет - белгілі бір аумаққа иелік етіп, сол жердегі халықтың еркін дамуына мүмкіндік беретін, қоғам табиғатынан туындайтын ортақ істерді атқаруға қажетті басқарудың жоғарғы дәрежеде ұйымдасқан жүйесі, саяси билік ұйымы. Егемендікке, заңдастырылған зорлықты пайдалануға монополияға ие және қоғамды басқаруды арнайы механизмдер (аппарат) арқылы жүзеге асыратын қоғамдағы саяси билікті ұйымдастырудың еркеше түрі, саяси жүйенің орталық институты[1] .

Мемлекеттің пайда болу теориялары:

Патриархалды теория (Р. Фалмер, Н. Михайловский және басқалары) мемлекетті кіші отбасылардың ерікті түрде бір отандық биліктің қоластына бірігуі ретінде қарастырады.

Теологиялық концепция (Ф. Аквинский, Маритен, А. Августин, Мерсье және басқалары) мемлекетті құдайдың әмірімен пайда болған құрылым деп көрсетеді.

Қоғамдық келісім теориясы (Т. Гоббс, Б. Спиноза, Дж. Локк, Ж-Ж. Руссо және басқалары) мемлекетті қоғамдық өмір тәртібін және оның ұйымдастырылуын қамтамасыз ету мақсатында билеушілер мен бағынушылар, жалпы адамдар арасындағы өзара ерікті келісім негізінде пайда болады деп тұжырымдайды.

Күштеу теориясы (Шан Ян, Е. Дюринг, Л. Гумплович, К. Каутский, Ф. Оппенгеймер және басқалары) бойынша мемлекет ішкі және сыртқы күштердің, жаулаушылықтың нәтижесі ретінде қарастырылады.

Әлеуметтік-экономикалық теориясы (К. Маркс, Ф. Энгельс, В. И. Ленин және басқалары) мемлекеттің пайда болу себептерін әлеуметтік экономикалық факторлармен (еңбектің бөлінісі, экономикалық мүдделер, әлеуметтік қоғам қайшылықтары және т. б. ) түсіндіреді.

Психологиялық теория (Л. Петражицкий, Г. Тард, З. Фрейд және басқалары) мемлекеттің шығуын адамның психологиялық ерекшеліктерімен түсіндіреді.

Органикалық теория (Г. Спенсер, Прейс және басқалары) бойынша мемлекет биологиялық организм іспеттес эволюция процесін бастан кешіреді.

Мемлекеттің белгілері:

мемлекеттің орталық және жергілікті билік органдары жүйесі болады, оған заңды, атқарушы және сот органдары, әскер, полиция жатады;
мемлекеттің тұрғындары әкімшілік-аумақтық бірлестіктерге (облыс, аудан, ауыл, т. с. с. ) бөлінеді (ол бірліктер әр елде түрліше аталады) ;
мемлекеттің шекарасы анық белгіленген аумағы болады;
мемлекеттің әскерді, полицияны, сотты, басқа мемлекеттік мекемелерде қызмет істейтін шенеуніктерді ұстау үшін салық жинайды;
мемлекет заңдар және басқа нормативтік-құқықтық актілер шығарады, солардың көмегімен қоғамды тәртіп орнатады[2] .

Қоғам - мүдделердің өзара сәйкестігі негізінде құрылады, ал олардың орындалуы, жеке адамдардың өзара қарым-қатыныстарына байланысты болады. Яғни, бірігіп жұмсаған күштің нәтижесінде, жеке адамның жете алмайтын мақсаттарына жетуге болады. Мысалы, К. Маркс қоғамды «адамдардың қарым-қаттынасының жемісі» - деп қысқа анықтаған.

Бірақ, ондай мүдделері бір-біріне сай адамдардың жиынтығы, бірігіп қоғам болмайды. Дегенмен, бәрі бірдей бір-бірімен қарым-қатынастағы адамдардың жиынтығы, жалпы мүдделердің негізінде қоғам құрмайды. Қоғам - деп айтуға тек, адамдардың, бір-бірімен қарым-қатынасы ғана емес, олардың мүдделеріне сай, тұрақты және объективтік сипаттағы адамдар жиынтығы болуы қажет. Мұндай қоғамдық қатынастар, қоғамдас адамдардың өз мәніндегі жұмыстарын қамтамасыз етеді, оның ұдайы өндірісімен өзін-өзі дамытады[3] .

Қоғам түсінігіне мынадай негізгі бөліктер, белгілер кіреді:

саналы және ерікті адамдардың жиынтығы.
тұрақты және объективті сипаттағы жалпылама мүдделердің болуы.
жалпы мүдделердің негізінде әрекеттік және ынтымақтастық.
қоғамның ішкі тәртібін және сыртқы қауіпсіздікті қамтамасыз етуге қабілеті бар, ұйымдасқан күштің құрылуы.

Мемлекеттің қоғамнан және басқа да қоғамдық ұйымдардан айырмасын білуге көмектесетін, өзіне тән белгілері болады.

Біріншіден, мемлекеттің тұтас аумағы болады, онда сол елдің өз халқы тұрады және оған сол мемлекеттің саяси өктемдігі жүреді. Сол аумақта өмір сүретін адамдар конституциялық құқықтары мен міндеттерін пайдаланып сол мемлекеттің азаматтарына айналады. Қандай мемлекет болмасын өзінің аумағын сыртқы басқыншылықтан қорғау үшін көп жағдайларды ұйымдастырады және шешеді.

Мемлекеттің даму барысында халықтың аумақтық принципі бірқатар мемлекеттік-құқықтық институттармен тұтас алғанда жанама түрде байланыс орната алды, ол оны нақтылай түсуге, тереңдетуге, айқын мазмұнмен толықтыруға бағытталған еді. Олардың ішінде қандай да бір мемлекетке тиесілілігі бекітілген азаматтық институт ерекшеленеді.

Екіншіден, мемлекеттің қоғамды, оның қызметін өз жөнінде басқаруға құрылып, ерекше аппараты бар, саяси (өкіметі) билігі болады. Демократиялық қоғамда өкімет халықпен бірге болады, себебі ол мемлекеттің аппаратын құрғанда тікелей қатынасып, бөліктерінің қызметіне бақылау жүргізеді. Өзіне жүктелген қызметті орындау үшін, саяси өкімет, заңдар қабылдайды және басқа да бәріне бірдей шешімдер шығарады.

Қоғам мен мемлекет - әртүрлі түсініктер. Біріншісі екіншісіне қарағанда кең болып келеді, себебі, қоғамда мемлекетпен қатар мемлекеттік емес құрылымдар да (саяси партиялар, саяси қозғалыстар, қоғамдық ұйымдар мен бірлестіктер, еңбек ұжымдары және т. б. ) болады. Мемлекет қоғамның саяси бөлігі, элементі болып табылады[4] .

Мемлекет қоғамда орталық орынды және басты рөлді иеленген. Мемлекеттің сипаты бойынша бүкіл қоғамға. Оның мәніне сипаттама беруге болады. Мемлекет қоғамға қатысты оның істерін шешу, басқару құралы рөлін атқарады. Қоғам мен мемлекеттің хронологиялық шектері де әртүрлі болып келеді: біріншісі екіншісіне қарағанда ерте пайда болған және бай даму тарихына ие. Дамыған қоғамның негізінде пайда болған мемлекет оған қатысты салыстырмалы түрдегі дербестікті иеленеді. Мемлекет пен қоғам өзара тығыз қарым-қатынаста болады бір-бірінсіз жүйе мүмкін болмайды. Мемлекеттің арқасында қоғам бірлестігі өркениетке кіріп, қоғамға айналады. Мемлекеттік әңгіме тек орта білім беру мекемесі ғана емес, сонымен қатар азаматтық күрес, қоғамдық мүдделерге қарсы тұру, анти-әлеуметтік мінез-құлық, мафия және т. б. болып табылады, бұл тек үкімет жеңе алады. Ақыр соңында, азаматтық қоғам тұжырымдамасының мәні бұл қоғамды мемлекет алдында қарастырған кезде ғана. Сонымен бірге, үкімет қоғамнан тыс жерлерге баруға мүмкіндігі жоқ. Бұл азаматтық қоғамның туындысы және оның мақсаты - оған жұмыс істеу. Мемлекеттің әңгімесі қоғамға үстемдік етуде оның өзгеріссіз тартылуына мемлекеттің теңгерімі болып табылады. Елдің демократиялық деңгейі азаматтық қоғам дамуының дәрежесіне байланысты. Елдегі қоғамдағы рөлі туралы хабардар болғанда соңғы екі позиция бар - анархизм және этиятизм. Анархизм тұтастай алғанда үкіметтен бас тартады және адамдарға қатысты зорлық-зомбылық органы ретінде. Этизм, керісінше, қоғамның өміріндегі ел рөлін көбейтеді. Этизмнің (француз итатасынан - мемлекет) - қоғамның қаржылық, әлеуметтік, саяси және рухани өміріндегі басымдықтары. Теориялық деңгейде этицизм елдің жалпыға ортақ құндылығы, ең жоғары нәтижесі және әлеуметтік даму мақсаты ретінде қабылдануына байланысты қоғамдық өмірдің барлық салаларына қарқынды араласу қажеттілігін дәлелдейді. Этизизм саяси билікті орталықтандыру, шоғырландыру және бюрократизациялау, ел мен қоғамның ұтымды пропорцияларынан тыс елдің ұйымдастырушылық және басқару функцияларын кеңейтуде орын алады. Әлеуметтік өмірді жүзеге асыру үдерісі азаматтық қоғамның әлсіреуіне, оның үкіметке тигізетін әсеріне әкеліп соғады, бұл өз кезегінде дағдарысты тудыратын мемлекет үшін кері әсерін тигізеді. Әлеуметтік өмірдің дамуы негізінен демократиялық емес, соғұрлым тоталитарлық саяси режимге айналады. Тоталитаризм үшін билікті орталықтандыру, адамның құқықтары мен бостандықтарын бұзу, билеуші элитаның еріксіздігі мен еріктілігі соңғы формаларды сатып алады. Этизмнің кейбір ерекшеліктері де демократиялық қоғамда сақталады, бірақ бұл жерде экономиканың саласын және азаматтық қоғамның саяси институттары бақылайды. Ел мен азаматтық қоғам арасындағы өзара іс-қимыл нысаны саяси режим ретінде саяси режим ретінде қарастырылады және саяси режимдердің барлық түрлері - демократиялық, авторитарлық және тоталитарлық - бұл өзара әрекеттестіктің әртүрлі әдістері. Тоталитарлық саяси режимнің басты ерекшелігі - әлеуметтік және жеке өмірді жан-жақты ұлттандыру, қоғамға және азаматтарға зорлық-зомбылықты үнемі енгізуге негізделген толық бақылау. Тоталитаризм үшін әңгіме үкіметке елеулі әсер етпейді. Сондықтан КСРО социализмі үшін қоғамдық өмірдің барлық салаларын ұлттандыру болды. Үкімет іс жүзінде барлық өндіріс құралдарының иесі болды, билеуші партия тарапынан, қоғамдағы саяси әкімшілікті монополияландырды, оған бірыңғай идеология енгізді және қоғамдық ұйымдардың жұмысын бастады. Әңгіме үкіметке әсер етудің нақты әдісі болмады. Тұсаукесер биліктерге және осы органдардың өздеріне сайлау формалды сипатқа ие болды. Тікелей демократияның басқа жолдары, немесе шешілмеген түрде қолданылады, немесе формальды болды. Көп партиялы жүйе жоқ, қоғамдық ұйымдардың жұмысы Коммунистік партия тарапынан басқарылып, агрессивті түрде бақыланды. Бұл жаһандық ақпарат құралдарына да қатысты. Тоталитарлық режимге сәйкес, үкімет азаматтық әңгіме іс жүзінде жейді. Бұл қоғамның эмбрионы - отбасында, отандық экономикада, шіркеуде, бірақ олар елдің немесе жеңілген партияның кездейсоқ араласуынан айырылмайды. елдің бұзылуына мемлекеттік қорғасын қоғамның әсер жұмыс және саяси жоғары оқу орындарының, - жеке меншік - оның барлық қаржылық жер жоғарыда қоғамның дамыған азаматтық құрылымдардың, болмауы. Ол зорлық-зомбылыққа ұшырайды, қоғамда кездейсоқ эксперименттер жасайды, соғысқа қатысады және т. б.

Авторитарлық саяси режимнің басты ерекшелігі - биліктің біреуінде, бір адамның немесе бір адамның қолында, билік етуді күштеп, мәжбүрліктен бас тарту арқылы жүзеге асырады. елдің өзара іс-қимыл тұрғысынан және азаматтық қоғам тарапынан ең жақсы жолмен тоталитаризм бастап Авторитаризм тұр. авторитарлық режимдер үшін, өзін-өзі сақталған жеке және қоғам тікелей-lіtichnih аудандарға экономиканың мемлекеттік емес қимасы бар, үкімет қоғамның толық бақылауға жүзеге асыруға бар, ол бір идеологиясын жүктейді емес. Авторитаризм де-юре өкілеттіктердің аражігін ажырату, көппартиялық жүйе, мемлекеттік билік сайлау органдары, және басқа да үміттенуге бар. Бірақ, бәлкім, қалалық әкімшілігі атқарушы билік басшыларының қолында шоғырланған. 1 басым саяси партия; басқа партиялар, қоғамдық-саяси ұйымдар, ғаламдық ақпарат беру әдістері мемлекеттік биліктің құрылуына елеулі әсер етпейді. Аудандық өзін-өзі басқару органдары, егер олар бар болса, орталық үкіметтің қатаң бақылауында. Көрнекі билікке сайлау формальды сипатқа ие, биліктің энергетикалық әдісі басым. Бұл, шын мәнінде, қарарда азаматтық әңгіме үкіметтің бақылауында емес. Бұл еліміздің және сол немесе өзге де азаматтық қоғам сырттай әлемдегі көптеген елдер үшін ортақ болып табылады, өйткені, бірақ олар елдің құқықтық және демократиялық саяси режимнің белгілері болуы үшін барлық мүмкіндік бар. Азаматтық серіктес демократиялық саяси режим үшін құқықтық мемлекетте ғана сөйлейді[5] .

... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.