Тарихи маңыздылығы

Жұмыс түрі: Курстық жұмыс
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 19 бет
Таңдаулыға:

МАЗМҰНЫ

КІРІСПЕ ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... 3

І ТАРАУ. С. АСФЕНДИЯРОВ - КӨРНЕКТІ ҚОҒАМ ҚАЙРАТКЕРІ.
1.1 С. Асфендияровтың өмір жолы ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..5
1.2 Ғылыми, революциялық және саяси қызметі ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .8

ІІ ТАРАУ. С. АСФЕНДИЯРОВТЫҢ ҚАЗАҚ ТАРИХЫНЫҢ ЗЕРТТЕЛУІНЕ ҚОСҚАН ҮЛЕСІ.
2.1 Ғалымның тарих саласы бойынша атқарған қызметі ... ... ... ... ... ... ... ... ..12
2.2 Қазақстан тарихы еңбегінің тарихи құндылығы ... ... ... ... ... ... .. ... ... ... 16

ҚОРЫТЫНДЫ ... ... ... ... ... ... .. ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... 19
ПАЙДАЛАНЫЛҒАН ӘДЕБИЕТТЕР ... ... ... ... ... ... . ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..20

КІРІСПЕ

Жұмыстың өзектілігі. Ұлттық идеялогияны қалыптастыруда тарихымызды кеңінен таныту, өткеніміздің беймәлім тұстарын толықтай зерттеу қазіргі күні маңызды болып табылады. Ел тарихының зерттелуіне өлшеусіз үлес қосқан, өзінің еңбектері арқылы қазақ халқының санасының пісіп жетілуіне себебін тигізген бірден-бір тұлға, қоғам-қайраткері, профессор С.Асфендияров. Көптеген ғалымдардың пікірінше, Қазақстан тарихында халықаралық ауқымдағы үш көрнекті тарихшы болған. Бұлар Шоқан Уәлиханов, Әлихан Бөкейханов және Санжар Асфендияров. Олар ұсынған тарихи гипотезалардың жаңалығы оларға әлемдік атаулары бар тарихшылар арасында лайықты орын алуға мүмкіндік берді.
Қазір біз Санжар Асфендияровтың "Қазақстан тарихын" оқығанда, ол ойдың тереңдігі мен эрудицияның орасан зор кеңдігімен таң қалдырады. С.Асфендияровтың ғылыми еңбектерін талдау арқылы оның тарихи зерттеу әдістерін жақсы меңгергендігін байқаймыз. Сонымен қатар оның ұстанымы тарихтағы шындықты бұрмаламау болатын.
С. Асфендияров Қазақстан тарихы бойынша: "Қазақстанның ежелгі дәуірден бергі тарихы", "Қазақстанның өткені дереккөздер мен материалдарда", "Қазақстандағы 1916 жылғы ұлт-азаттық көтеріліс" монографиясы, "Қазақтар тарихының очерктері", "Бейбітшілік шатыры"сияқты көптеген еңбектер жазды.
Тарихнамалық зерттелу деңгейі. С. Асфендияровтың тарихи еңбектері отандық тарихнаманың құрамдас бөлігіне айналған болатын. С. Асфендиаровтың тарихи еңбектерінде негізінен кеңестік идеологияның нышандары айқын көрініс береді. Сондықтан ғылыми зерттеулерінде субъективті факторлар мен партиялық принциптер қазақ тарихының объективті жазылуына кедергі болды.
30-жылдарда тарих ғылымының алдында Сталин қазан революциясының заңды, объективті әлемдік құбылыс екенін дәлелдеу мақсатын қойды. Қазақ тарихын маркстік-лениндік тұрғымен жазу міндеті С. Асфендиаровқа жүктелді. Неліктен осындай мақсат қойылды? Бұл маңызды сұрақ. Өйткені маркстік-материалистік тарихи концепция қоғамдық экономикалық формациялар тізбегі ретінде жалпы адамзаттық біртұтас тарих теориясын енгізіп, бүкіл әлемде социалистік (коммунистік) қоғамның әлеуметтік революция арқылы жеңіске жететіндігін жариялады. Қазақстан да осы жолдан өтуі тиіс болды. Ол - Қазақстан тарихы жөніндегі көптеген жұмыстың авторы, сондай-ақ қабілетті зерттеуші-филолог және жазушы. Шығыс халықтарының өмірі туралы "Әлем шатыры" деген повесть, қазақ ұлтының мәдениеті жөнінде мақалалар жазды.
1933 жылы Большевик Казахстана журналда Қазақстан тарихын тұтастай алып зерттеу жөнінде ғалым, Қазақтар тарихының кейбір негізгі мәселелері деген мақаласында былай деп жазды: Біз мәселені тұтасынан тұңғыш рет қойып отырмыз, қазақтардың тарихын құрауға біз тұңғыш рет кірісіп отырмыз
Тарихи маңыздылығы. С. Асфендияровтың еңбектері - отан тарихын зерттеуде, әсіресе қазақ жерінің ХІХ-ХХ ғғ. әлеуметтік-саяси жағдайын танып білуде құнды материал боп есептеледі. Оның еңбектері тарихи шындықтың бейнесі іспеттес. Кеңестік идеялогияның қысымына қарамастан, тарихтың басты обьектілерін ашып көрсету ерлік пен пара-пар еді. Сол үшін де біз ғалымың еңбектерін зерттеу жұмысы барысында кеңінен қолдана білуіміз қажет.
Мақсат-ᴍіндеттері. Жобаның ʜегізгі ᴍақсаты - С. Асфендияровтың ғұмырының барлық ᴋезеңдерін қамти ᴏтырып, ᴏның қоғамдық-ᴄаяси, ғылыми және медициналық қызметін ᴛұтастай, бірізділікпен ᴈерттеу. С. Асфендияровтың қоғамдық-ᴄаяси қызметіне, шығармашылық ᴍұрасына ᴄүйене ᴏтырып, әскери дәрігер, профессор, тарихшы, ғалым және қоғам қайраткері ретінде қарастыруды ᴍақсат еттік. Осы ᴍақсатқа жету жолында ᴛөмендегідей ᴍіндеттерді алға қойдық:
- С. Асфендияровтың ɵмір жолы ᴍен ᴛарихи ᴋөзқарасының қалыптасу ᴋезеңдерін анықтау;
- Ғалымның ᴋеңестік ᴋезеңдегі ᴈерттеулерінің ᴍаңызын айқындау;
- Тұлғаның қоғамдық-ᴄаяси қызметіне баға беру;
- Ғалымның ағарту ісіне қосқан үлесін ᴄаралау;
Ғылыми жаңалығы. Қазақ ғылымының дамытудағы С. Асфендияровтың жарық ᴋөрген ᴍұраларын ᴄараптау, қоғамдық, ағартушылық қызметтеріне бірізділікпен ᴛұтас баға бере жеке ᴛұлғаның ᴛарихи қырын ашу.
Хронологиясы. ХІХ ғасырдың соңы және ХХ ғасырдың басы.
Зерттелу ʜысаны. Ғалым, тарихшы, қоғам қайраткері С. Асфендияров.

І ТАРАУ. С. АСФЕНДИЯРОВ - КӨРНЕКТІ ҚОҒАМ ҚАЙРАТКЕРІ
1.1 С. Асфендияровтың өмір жолы
Асфендияров Санжар Жафарұлы (1889-1938) - мемлекет қайраткері, ғалым-тарихшы, профессор, Алматы медициналық институтының ұйымдастырушысы және бірінші ректоры (қаз. С. Асфендияров атындағы Қазақ ұлттық медицина университеті), шығыстанушы-тарихшы, Қазақстан тарихы бойынша маман, бірінші дүниежүзілік соғысқа қатысушы.
Асфендияров Санжар Жафарұлы 1898 жылы Ташкент қаласында дүниеге келген. Ол Әбілқайыр ханның ұрпағы, оның ұлы Айшуақ хан, Сығалы Айшуақ-ұлы (Айшуақтың 4-ші ұлы және Санжардың арғы атасы), оның ұлы Асфендияр Сыгалин, содан кейін Санжардың әкесі - Сейтжапар Асфендияров - патша армиясының генерал-майоры, Түркістан генерал-губернаторы жанындағы шығыс тілдерінің аудармашысы, Бұхара орденінің иегері Алтын Жұлдыз 1-ші ст.
С. Асфендияровтың 4 әпкесі мен 3 ағасы болған. Гүлсім апа Ташкентте дәрігер болып жұмыс істеді, ал Анель апа Ташкент медициналық институтында үш жыл оқыды, бірақ генералдың қызы ретінде оқудан шығарылды, соның салдарынан ол Ленинградқа ауыстырылды, онда ол университетті бітірді. Әкесі Сейітжафар Асфендиарұлы (Жағыпар, Сейітжағыпар) - сұлтан, Найман тайпасының Қаракерей руының Сыбан тобынан бүкіл Ташкентке бек болған Нарынбай бидің ұрпағынан тараған патша әскерінің полковнигі шенінде отставкаға шыққан, жарты ғасырдан астам уақыт Түркістан өлкесінде қызмет еткен қазақ қайраткері, анасының есімі - Гүландам Қасымова (кейбір гипотезалар бойынша Кенесары Қасымұлының ұрпақтарынан тараған).
Ташкенттегі реалдық училищені (1907), Санкт-Петербургтағы әскери-дәрігерлік академияны 1912 жылы бітіріп шығады. Санжар онда әскери министрліктін теңіз ведомствосының стипендиясына оқып, 4 жыл қатардағы әскерде қызмет етуге міндеттелінді[1].
Санжар өз әскери-медициналық қызметін Түркістан генерал-губернаторлығы мен Бұқара әмірлігінің шекарасындағы Термез мекенінде жергілікті лазаретте кіші дәрігер ретінде бастап, 10-шы Түркістан атқыштар полкына бекітілді. Артынан 9-шы атқыштар полкының аға дәрігер қызметкерінің міндеттерін уақытша атқарушы қызметіне ауысып, Самарқандта және Ашхабадта шоғырланған атқыштар поктарында дәрігерлік қызметпен айналысады. 1914 жылы тамызда Санжар 5-ші Түркістан атқыштар полкының аға дәрігері қызметінде І дүние жүзілік соғыстың Шығыс майданына аттандырылады. Осы майданда 1914 жылдың қыркүйек-желтоқсан айларында орын алған ұрыстарда Санжар жараланған және науқас болған сарбаздарға медициналық көмек көрсетумен айналысты. 1914 жылы желтоқсанда жоғары әскери басшылықтың өрескел қателіктерді жіберу салдарынан 5-ші Түркістан атқыштар полкы Лодзь (қазіргі Польшаның ірі қалаларының бірі, ол уақытта Шығыс Пруссия территориясында орналасқан) неміс қоршауына түсіп, басына ауыр жарақат алған Санжар жау тұтқынына түседі. Неміс тұтқынында Санжар патша үкіметі тағдырдың тәлкегіне тастаған мыңдаған жауынгерлердің қатаң тағдырына ортақтасып, күрделі санитарлық жағдайларда иммитацияланған лазареттерде медициналық қызметпен шұғылданып, Торн, Кутно, Александровка концентрационды лагерьлерінде бір жылға жуық уақыт өткізеді. 1915 жылдың аяғында Қызыл Кресттің тұтқындармен алмасу бағытында жүргізген қажырлы еңбегінің көмегімен, Балтық теңізі арқылы алдымен Щвеция, сосын темір жол арқылы Санкт-Петербургқа қайтып оралады.
Астанада неміс тұтқынына амалсыздан түскен жауынгерлерді қатаң бақылауға алға, патшаның күзет орындары оларды сенімсіз элементтер ретінде қара тізімге қосты. Арнайы медициналық қараудан өтіп, денсаулығы нашар деп танылған Санжар Түркістан әскери-медициналық басқарманың резервіне жіберіліп, 1919 жылы қаңтардың басында Ташкентке қайта оралады.
Мәскеуде жұмыс жасаған мерзімде Асфендиярұлының талантының жаңа қыры ашылды, оның тарих саласындағы белсенді ғылыми-ізденімпаздық қызметі ғалымның келешектегі шығармашылығын айқындап берді. Мәскеуде болған алғашқы күндердің өзінде-ақ КСРО ОАК жанындағы Шығыстану институтымен қызмет жасасады, МГУ-де сабақ береді. Бұл жылдарда Санжар шетел шығысының өкілдерімен жиі кездеседі. Оның ғылыми еңбек сіңіргенінің айғағы 1927 жылы Шығыстану институтының директоры қызметіне жоғарылатып, МГУ профессоры деген атақ берілгені болып табылады. Ғұламаның өмірі мен қызметіндегі неғұрлым жемісті кезең - 1928-1937 жылдарға дейінгі Қазақстанда өткен мерзім. Бұл мерзімде ол республикадағы алғашқы оқу орындары мен ғылымын ұйымдастыруға көп күш салады. 1928 жылдан 1931 жылға дейінгі аралықта ол - Қазақтың педагогикалық институтының алғашқы ректоры. 1931 - 1933 жылдары Денсаулық сақтау ісінің халық комиссары, Қаз КСР оқу ісі халкомының орынбасары болып қызмет жасайды және бүгінде оның есімімен аталынатын Алматы дәрігерлік институтын басқарады. Санжар Қазақстанның академиялық ғылымының дамуына маңызды үлес қосты. 1931-1933 жылдары ол КСРО ғылым академиясының Қазақстандық базасы төрағасының орынбасары болады, ғылыми консультация мен насихат комиссиясын, тарих-археология комиссиясын, қазақ сөздігі комиссиясын басқарады, ұлттық мәдениет жөніндегі Қазақ ғылыми-зерттеу институты тарих секторының меңгерушісі болады. Ол - Қазақстан тарихы жөніндегі көптеген жұмыстың авторы, сондай-ақ қабілетті зерттеуші-филолог және жазушы. Шығыс халықтарының өмірі туралы "Әлем шатыры" деген повесть, қазақ ұлтының мәдениеті жөнінде мақалалар жазды [2]. Алматыда Асфендиаровтың есімін мәңгілік есте қалдыру үшін көше мен мемлекеттік медицина университетіне аты берілген.
"Санжар Асфендияров Санкт-Петербургтегі жерлестік кешінде Рабиганы көрді. Мұнда оқыған қазақтар елордалық өмір салтына тез бейімделіп, кештерде полонездер, вальс, полькалар билейді. Ол әскери медицина академиясының студенті, ол "смолянка". Елордада заң кеңсесін ашқан Сераланың әкесі Лапиннің арқасында алты қазақ қызы ғана оқыған асыл қыздар институтына түсті. 1916 жылғы көтерілістен кейін ол өзінің әділетсіз сотталған тайпаларын қорғады. Санжар оған алғашқы кездесуден бастап ғашық болды. Қатаң ережелерде тәрбиеленген жас қыз Асфендияров үшін қандай да бір идеалға айналды. Академияны бітіргеннен кейін Асфендияров кронштадтқа жолдама алады, бірақ шыдамсыздық пен болашақ қалыңдығын жоғалтып алудан қорқып, әкесіне үйленуге барады.
Алматыда Асфендияровтар мен Халел Досмұхамедовтың отбасы қазір түрік консулдығы орналасқан үйде тұрды. Сол кезде бұл архитектуралық шедеврдің қандай болғанын елестетуге болады. Асфендияров үйі өткен ғасырдың 30-жылдарының ортасында Алматыда үздіктер қатарында болды. Бай кітапхана мен хосттың ұзақ уақыт бойы әр түрлі қалаларда жинаған тарихы туралы сирек кездесетін еңбектері ерекше әсер қалдырды, онда ол қызметтің қарызына тап болды. Ал Санжар Асфендияров қозғалысының географиясы сол уақыт үшін өте кең болды. Олар әрқашан әйелімен бірге, қол ұстасып тұрады.

1.2 Ғылыми, революциялық және саяси қызметі.
Еліміздің дамуында жоғары білім беру мен білікті ғылыми мамандар даярлау ісінің алатын орны ерекше. Осы орайда бұл жоғары білім өз бастауын қайдан алды жəне оның ошағы қайда қаланған еді деген сауалға жауап іздеу орынды сияқты.
Қазақта қара шаңырақ деген ұғым біреу, əрі ол аса құрметті, киелі. Ал ағарту саласындағы қара шаңырақ - бүгінгі Абай атындағы Қазақ ұлттық педагогикалық университеті. Осыдан келіп, Неге басқа емес, осы оқу орны, дəл сол болса, ол қайда, қашан жəне қалай құрылған? деген сұрақ туындайды.
1919 жылы 26 желтоқсанда Халық Комиссарлар Кеңесі сауатсыздықты жою жөніндегі декретке қол қойды. Бұл мəселемен айналысатын төтенше комиссия құрылды. Сауатсыздықты жоюдың жылжымалы бөлімшелері жұмыс істей бастады. Əйелдерді оқыту үшін қызыл отаулар құрылды. Білім беру жүйесінің бастауыш, толық емес орта білім, орта білім беретін мектептері қалыптаса бастады. Ересек балаларға арналған мектептер мен мектеп-интернаттар ашылды. Өндіріс орындары жанынан жұмысшы факультеттері (рабфак) құрылды. Ауылдарда кішігірім мектептер ашылып, онда қарапайым əріп таныту, санау, жазу, оқуға үйрету сабақтары жүргізілді.
Өткен ғасырдың жиырмасыншы жылдарында зиялы қауымды, əсіресе педагог мамандарды, дайындау мəселесінің ерекше маңызы болды. Мысалы, 1924 жылы мұғалімдердің 5,8 % ғана жоғары білімді болды. Мұғалімдерді дайындау үшін тұрақты жəне қысқа мерзімді курстар, педагогикалық техникумдар ашылды. Жоғары оқу орындарының мамандары негізінен Мəскеу, Ленинград, Ташкент қалаларында дайындалды [3].
Сондықтан да Қазақ XКК қаулысымен 1928 жылы 1 қазанда Алматы қаласында үш факультеттен (педагогикалық, ауыл шаруашылық жəне медициналық) тұратын Қазақ мемлекеттік университетін құру ұйғарылды. Ұйымдастыру жұмыстарына Халық ағарту комиссариатының жанынан жеті адамнан тұратын арнайы үкіметтік комиссия жауап берді. ҚазМУ-нің ашылуына байланысты Ташкент қаласындағы Қазақ жоғарғы педагогикалық институтты жойып, институттың барлық мүлкін құрылып жатқан ҚазМУ-нің қарауына тапсыру жəне институттың орнына оған дейін қызмет еткен орта педагогикалық білім беру мекемесі ретінде Қазақ ағарту институтын қалпына келтіру жоспарланды. РКП (б) Қазақ өлкелік комитетінің өтінішімен құрылған ҚазМУ-нің тұңғыш ректоры болып үш жылдай Мəскеуде түрлі жауапты қызметтерде жемісті еңбек еткен Санжар Жағыпарұлы Асфендияров тағайындалды, С.Асфендияровтың алдында қалада оқуға жарамды болатын ғимараттарды тауып, оларды аудиториялар мен лабораторияларға сəйкестендіру, білікті, тəжірибелі оқытушылық кадрларды жұмысқа тарту, қосымша қаражаттарды іздестіру жəне осыған ұқсас көптеген мəселелерді шешу міндеті тұрды. Ректордың өтініш білдіруімен барлық облыстық жəне қалалық партия ұйымдарында ең алдымен қазақ ұлтынан шыққан дарынды балалардың арасынан болашақта университеттің даярлық курстарының тыңдаушыларын жəне студенттерін іріктеп алу жұмысы басталды.
Тез арада жүргізілген жұмыстардың нəтижесінде 19281929 оқу жылының қыркүйек-қазан айларында ҚазМУ-да бiлім алуға ниет білдірген 124 студент (96 ұл, 28 қыз) оқуға құжат тапсырып, ұстаздар саны 9 адамды құрады. Олардың арасында 3 профессор (Санжар Асфендияров, Ахмет Байтұрсынұлы, Николай Фатов), 4 доцент (Eдігей Мансұров, Халел Досмұхамедов, Əлімхан Ермеков, Василий Потапов), 2 ассистент (Борис Ровинский, Владислав Дубощин) 1-курс студенттеріне сабақ берді. Ал, студенттер құрамы болса түрлi ұлт өкілдерінен тұрып, көпшілігi жұмысшы, кедей шаруалардың балалары еді. Оның ішінде 76 қазақ, 42 орыс, 3 татар, 2 еврей, 1 немic ұлтының өкілдері оқыды [4].
1928 жылдан ҚазМУ-дың тұңғыш ректоры болған Санжар Асфендияров 1930 жылы 25 желтоқсанда Қазақ мемлекеттік педагогика институты (КазМПИ) болып қайта құрылған оқу орнында (бүгінгі таңдағы жоғары оқу орны -- Абай атындағы Қазақ ұлттық педагогикалық университеті) 1931 жылдың 16 ақпанына дейін директор (ректор) жəне тарих кафедрасының мeңгepушіci болып қызмет атқарды. Оқу орнының педагогикалық институт болып қайта құрылуының бipiншi ceбeбi, кеңестік саясат бойынша республикада сауатсыздықты жою мақсатында жүргізілген шаралар тұңғыш жоғары оқу орнынан тек педагогикалық бағытта ғaнa мұғалім кадрлар даярлауды талап еткендіктен болса, екінші ceбeбi студенттер санының аздығы мен материалдық-техникалық базаның əлсіздігінде еді. 1928 жылдан бepгi институттың (бұрынғы ҚазМУ) өткен 3 жылы негізінен алғанда жаппай ұйымдастыру кезеңі болған. Осы тұрғыда Санжар Асфендияров 1928 - 1931 жылдары университет жұмысына Ленинград, Мəскеу, Киев, Харьков, Владивосток, Қазан, Ташкент қалаларынан ең таңдаулы оқытушыларды тарта білді. Олардың арасында О.Қ.Жандосов, В.А Захваткин, Н.Л.Караваев, И.Г.Автухов, Б.Л.Кругляк, Е.В.Тарле, М.М.Маркович, В.Н.Кун, А.Х.Линчевский, Е.В.Васильева, В.Ф.Литвинов, В.М.Зимин, І.Ж.Қабылов, Т.Ш.Шонанов, М.А.Солонино, А.И.Смирнов, т.б. белгілі ғалымдар мен қоғам қайраткерлері бар eдi [5].
1931 жылы 27 желтоқсанда институттан тұңғыш рет 59 студент түлеп ұшып, оның ішіндe 10 қыз, 49 ер бала алғаш бiлім əлеміне жолдама алды. Олар институтта 5 бөлімшеде оқып мамандық алып шықса, оның ішінде тарих-экономика бөлімшесін 21 адам (18 ұл, 3 қыз), əдебиет-лингвистика бөлімшесін 11 адам (9 ұл, 2 қыз), физика-математика бөлімшесін 10 адам (10 ұл), биология бөлімшeciн 8 адам (5 ұл, 3 қыз), химия бөлімшесін 9 адам (7 ұл, 2 қыз) бітірген екен [6].
Бұлар халық ағарту саласы үшін даярланып, ҚазМПИ-ден тұңғыш түлеп ұшқан жоғары білімді педагог мамандар еді.
Үш жыл бойы Қазақстанда алғашқы жоғары оқу орнын құру бағытында қажырлы еңбек етіп, құнды тəжірибе жинақтаған С.Асфендияровқа дарынды ұйымдастырушы ретінде 1931 жылы Қазақ медициналық институтын кұру тапсырмасы жүктелді.
1931 - 1933 жылдары Алматыдағы Медициналық институтының тұңғыш ректоры болған ол осы институтта жалпы химия, биология, физика пəндерімен бipгe анатомия, қалыпты физиология, iшкi аурулар, гистология, микробиология, фармакология, биологиялық химия, гигиена бөлімдерін жəне хирургиялық кафедралар ашты. Ғұлама ғалым жұқпалы аурулармен күреске, аурулар мен індеттердің алдын алу шараларына, халыққа ақысыз дəрігерлік көмек көрсету жұмыстарын жолға қоюға көп еңбек сіңірді. Халық арасында жиі кездесетін туберкулез, шешек, оба, сүзек, тері ауруларына қарсы медициналық көмек ісін ұйымдастырды. Орта дəрежелі оқу орындарында, қысқа мерзімді арнаулы курстарда əр түрлі буындағы медицина мамандарын көптеп даярлауға күш салды [7].
1917-1919 жылдары ғалым бір мезгілде Бұхара (қаған), Ташкент совдепов, Түркістан өлкелік кеңесінің мүшесі болды, әскери дәрігер болып жұмыс істеді, сондай-ақ Черняев полкінің мұсылман бюросының және мұсылман депутаттарының Старгород Ташкент кеңесінің мүшесі болды. 1917 жылы желтоқсанда Асфендияров Түркістан (Қоқан қ.) жұмысшы, солдат және дехкан мұсылман депутаттарының 1-ші төтенше съезі Президиумының мүшесі болды. Съезд Түркістан автономиясын қолдауды жақтап, оның үкіметінің құрамына өз мүшелерін енгізуді ұсынды.
1918 жылы әскери дәрігер болып жұмыс істеді, мусс мүшесі болды. Черняев полкінің бюросы, сондай-ақ мұсылман депутаттарының Старгород Ташкент кеңесі.
С. Асфендияров 1919-1920 жылдары денсаулық сақтау халық комиссары, ал 1920 жылы Түркістан Республикасының Жер-Су шаруашылығы халық комиссары болды. 1920 жылдың 19 шілдесінен бастап-ҚБТ уақытша ОК мүшесі (Т.Рысқұлов пен оның "түркі Компартиясы"деп аталатын жақтастарының тобы өздігінен отставкаға кеткеннен кейін сайланды).
Асфендияровтың қызметі әрдайым Қазақстан мен Орта Азиядағы әлеуметтік-экономикалық және мәдени өзгерістермен байланысты болды. Басшы қызметкер ретінде ол Шығыс халықтарының тұрмыс ерекшеліктерін, тарихы мен мәдениеті мәселелерін жақсы білетін құнды және сирек маман болды.
CBT 6-шы съезінде (1921 ж. тамыз) CBT ОК мүшесі болып сайланды. 1921 жылдың желтоқсан айынан-Түркия жанындағы Қырғыз (қазақ) бөлімінің мүшесі. 14.12.1921 жылдан-РСФСР Ұлттар ҰК алқасының мүшесі (РКП ОК (б) Т.Рысқұлов шешімімен бірге енгізілген). Осыған байланысты 1921 жылдан 1922 жылға дейін Асфендияров Мәскеудегі Түркістан республикасының өкілі, сонымен бірге РСФСР Халық Комиссарлары Кеңесінің ұлттық мәселелер жөніндегі алқасының мүшесі болып табылады. Тәжірибелі аграршы ретінде ол ВЦИК-тің жерге орналастыру жөніндегі арнайы комиссиясының құрамына кіреді.
1922 жылы желтоқсанда Х Бүкілресейлік Кеңес съезінің делегаты Асфендияров КСРО-ны құру туралы шешімді қолдады. 1923 жылы Асфендияров тағы да Ташкентке оралады, онда Халық денсаулығы және халық комиссариатындағы жұмысымен қатар Түркістан Компартиясы ӨК хатшысы болып табылады. 1924 жылы ол РКП (б) Орта Азия бюросының құрамына сайланды. 1925 жылы ЖІӨ хатшысының орынбасары және төралқа.
Асфендияровтың қызметі әрқашанда Қазақстандағы және Орта Азиядағы әлеуметтік-экономикалық және мәдени өзгерістермен байланысты болды. Басқарушы қызметкер бола жүріп, ол тұрмыс ерекшеліктерін, Шығыс халықтарының тарихы мен мәдениеті мөселесі жөнінде жақсы білетін еді. Осы қабілет-біліміне сай 1921 жылдан 1922 жылға дейін Асфендиярұлы Түркістан республикасының Мәскеудегі өкілі, сонымен қатар РКФСР Кеңхалкомы үлттық мәселе жөніндегі коллегиясының мүшесі болды. Тәжірибелі аграршы ретінде оны БОАК-тің жер бөлінісі жөніндегі Айрықша комиссиясының құрамына қосады. 1922 ж. Кеңестердің Бүкілресейлік X съезінің делегаты Асфендияров ... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.