Әріптестердің өзара қатынасының ерекшеліктері.

Жоспар.
I Кіріспе.
II Негізгі бөлім
2.1Ұжым мен тұлға арасындағы байланыс.
2.2«Медбике.дәрігер» арасындағы қарым.қатынастар.
2.3«Медбике.медбике» арасындағы қарым.қатынастар.
2.4«Медбике.кіші медицина қызметкері» арасындағы қарым.қатынастар.
III Қорытынды.

Пайдаланылған әдебиеттер.
1. http://ond.kz/index.php?option=com_content&view=article&id=21&Itemid=25&lang=kz
2. «Дәрігердің тұлғасына қойылатын психологиялық талаптар» атты мақала Гүлдана Сахова (Шымкент медицина колледжінің оқытушысы)
3. Malimetter.kz

Пән: Медицина
Жұмыс түрі: Материал
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 10 бет
Таңдаулыға:

Кіріспе.
Этика дегеніміз гректің мінез, әдет-ғұрып деген сөзінен шықкан философиялық ұғым. Яғни адамдардың мінез-құлқы, әдептілігі туралы ілім. Этика адамдар мен адамдардың арасындағы адамгершілікке толы қарым-қатынастардың озық үлгілерін, жақсы дәстүрлерін оқытатын қағидалар жиынтығы.
Этика - мораль туралы ілім, яғни адамгершілікті, ізеттілікті, кішіпейілділікті, әдептілікті оқытады. Ал мораль дегеніміз қоғамдық сананың бір түрі немесе бір көрінісі. Адамдардың арасында ежелден қалыптасқан жақсы мінез-құлқы мен инабатты, адамгершілікке толы қарым-қатынастарын реттейтін принциптер мен жиынтық ережелерін мораль дейміз. "Адам - адамға дос, жолдас, бауыр" деген ұлағатты сөз этиканың ең негізгі қағидаларының бірі. Медициналық этика - медициналық қызметкерлер жұмысындағы гуманизм көрінісі, деонтологияның теориялық негізі болып саналады.
Деонтология - (гректің - тиіс, керек деген сөзінен шыққан) дегеніміз әрбір жеке адамның бүкіл адам баласы мен қоғамның алдындағы атқаруға тиіс міндетін, борышын, парызын оқытатын этиканың негізгі бір саласы.
Деонтологияның негізгі принципі - адам жеке басының қамын ойламай, өз мүддесін халық пен қоғамның қажеттілігіне саналы түрде бағындыра отырып, жеке басының мүддесін қоғамдық мүддемен гармониялық түрде үйлестіре алуында.
Медициналық деонтология дегеніміз - медицина қызметкерлерінің адам баласы алдындағы, қоғам алдындағы атқаруға тиіс кәсіптік парызы мен өтеуге тиіс борышын оқытатын ілім.
Дүние жүзі халықтарының әрқайсысының өздерінің ұлттық, діни, қоғамдық мәдени ерекшеліктеріне қарай әр дәуірде денсаулықты сақтау этикасы мен медициналық этика жөніндегі көзқарастары әртүрлі болған. Тарихқа жүгінсек, әртүрлі қоғамдық-экономикалық формацияларда адамның денсаулығы мен өнерін сақтауға байланысты этикалық нормалардың көптеген түрлері болғанына көзіміз жетеді.
Қай заманда болмасын дәрігерлер мен емшілерден, медицина қызметкерлерінен адамзатқа қызмет ету жолында олардың бойында адамгершіліктің мейірімділіктің ізгі ниеттіліктің, адамға деген сүйіспеншіліктің, жанашырлықтың мол болуын талап етіп отырған.

Біздің дәуірімізге дейін IX ғасырда өмір сүрген атақты үнді дәрігерінің "Өмір кітабы (Аюр-Веде) атты еңбегінде дәрігерге былай деген өсиет айтады':"Дәрігер іс жүзінде табысқа жету үшін; өзінің дені сау, мұнтаздай таза, қарапайым, шыдамды сақалы қысқа етіп бастырылған, тырнақтары алынған, ақ жейде, жұпыны киім киген болу керек. Сөйлеген сөзі жұмсақ, жағымды, тартымды және үлкен үмітпен айтылуы қажет. Дәрігердің ақ жүректі адал, қайғыға ортақтасқыш, сезімтал, тура мінезді байсалды, ерекше сабырлы, асқан ақылды, әрқашанда жақсылық істеуге тырысып тұратын адам болғаны абзал. Жақсы дәрігер сырқатты үнемі уақтылы қарап, мұқият тексеруге міндетті. Қорқақтық және жасқаншақтық дәрігерге жат мінез.
Сол сияқты біздің дәуірімізге дейін VIII ғасырда өмір сүрген үнді-дәрігері Чарака өзінің "Чарака-с\-мхита" деген дәрігер этикасында: "Көп жылдар бойы ұстазыңнан оқып-үйреніп қана қоймастан, өзіңді белгілі бір ақылдылық пен төзділікке де тәрбиелеуің керек. Науқасқа кетіп бара жатқанда өзіңнің ойыңды, сезіміңді тыныштандыр, мейірімді, адамгершілікті бол, істеген ісіңнен пайда іздеме, сырқатты аялай біл, сауығып кетсе қуан, тіпті жауыңды да емдеуге тырыс - бұл қасиеттердің бәрі дәрігердің мінез-құлқын, жүріс-тұрысын анықтайды, адамгершілік қасиеттерің аңғартады. Науқас туған-туыстарына, бала-шағасына, тіпті әке-шешесіне күдіктенсе де дәрігерге имандай сенуі қажет, сондықтан да сырқатқа оның балаларынан да, әке-шешесінен де артық қарауға тиіссің".
Ежелгі медициналық этиканың бірі біздің дәуірімізге дейінгі XVIII ғасырда тастын бетіне қашалып жазылып, осы уақытқа дейін сақталып келген ертедегі Вавилонда (Бабылда) шықкан "хааурапи заңы. Осы заң жазылған екі тас Ригадағы Павла Страдыня атындағы медицина тарихы музейінде сақтаулы. Оңда: "Егер дәрігер кез келген адамға қола пышақпен өте жауапты операция жасап, оны өлтіріп алатын болса немесе көзі катаракт болып ауырған адамның катарактыны алу кезінде көзін зақымдап алса, ол дәрігерді қолын кесу арқылы жазалау керек" депті. Әрине, адамгершілік көзқараспен қарасаң бұл өте қатал жаза. Дегенмен, жаны ауырып, тәні зақымдалған адамдарды жазықсыздан-жазықсыз пышаққа салып, дәрігердің немқұрайдылығынан, білімсіздігінен, тасжүректілігінен өлтіріп алмаулары үшін емдеушілерді үнемі жинақылықта, сақтықта, не істесе де істеген ісіне толық жауап бере алатындай дәрежедегі сергектікте жүруді қажет ететін заманына лайықты заң болса керек.
Қателескені үшін дәрігердің қолын кесіп тастау арқылы жазалаудың өзі барып тұрған қатыгездік болғанымен, түптеп келгенде сырқатқа жандары ашығандықтан, емдеу кезінде дәрігердің өте ұқыпты болуын талап ететін, адамгершілікті көздеген ізгі ниеттен туындаған, әділетті көксеген, қатыгез болса да қайырымдылыққа шақыруға тырысқан өз дәуіріне тән қатал заң екеніне көзің жетеді. Ал енді біздің дәуірде, яғни адамзат мәдениетінің өркендеуі мен ғылыми-техникалық прогрестің үздіксіз дамуы кезеңінде дәрігерлердің тексеру, емдеу кезінде қателесуге, қателеспек түгіл мүлт кетуге қақылары жоқ. Мысалы, тек қана дәрінің немесе басқа да шипалық әсері бар құрал-жабдықтардың (рентгенмен, лазермен, ультрадыбыстармен, инемен т.б.; көмегімен емдеу кезінде терапевтің, невропатологтың, нефрологтың, ревматологтың, аллергологтың, инфекционистің жіберген қателері және операция жасау алдында диагнозын дқрыс қою кезі мен операция жасау кезінде жіберген қателердің арасы жер мен көктей. Тек қана дәрімен гана емделетін кеселдердің дәрігерлері қате жіберсе, ол адам тез арада сауығып кете алмаса да, өміріне бірден кауіп төне қоймайды: ауруы созылмалыға айналып, ұзақ уақыт төсек тартып жатып қалуы мүмкін де, немесе ілініп-салынып бір күн ауру, бір кун сау, таңды таңға, күнді күнге ұрып, әртүрлі маман дәрігер қабылдауында болып, олардың есігін қағып, босағасын тоздырып жазылып та кетпей, не біржолата ауырыпта тынбай, күн өткен сайын ауруына ауру жамап, біртіндеп қатып-семіп, шөккен үстіне шөге беруі мүмкін. Сырт көзге онша білінбегенімен, тереңіне ой жіберсең көптеген созылмалы кеселдердің пайда болуының басты себептерінің бірі дәрігерлердің шала сауаттылығы мен немқұрайдылығы, өресіздігі мен жалқаулығы екеніне оп-оңай-ақ көз жеткізуге болады.
Медициналық этика (лат. ethica, грек тілінен алғанда ethice - адамгершілікті зерделеу), немесе медициналық деонтология (греч. deon - парыз; деонтология термині соңғы жылдардағы отандық әдебиетте кеңінен қолданылуда), - яғни бұл - медициналық қызметкерлердің кәсіби міндеттерін орындау барысындағы этикалық нормалар мен қағидаттар жиынтығы. Қазіргі заманғы түсінік бойынша, медициналық этикаға келесі аспектілер кіреді:
ғылыми - медициналық қызметкерлердің жұмысының этикалық және адамгершілік аспектілерін зерттейтін медициналық ғылым тарауы;
практикалық - кәсіби медицициналық қызмет барысында этикалық нормалар мен ережелерді қалыптастыру және қолдану міндеті болып табылатын медициналық тәжірибие саласы.
Медициналық этика үш негізгі бағыт бойынша тұлғаралық қарым-қатынастардың әртүрлі мәселелерін зерделейді және шешеді:
медициналық қызметкер - емделуші,
медициналық қызметкер - емделушінің туысқандары,
медициналық қызметкер - медициналық қызметкер.
Төрт этикалық қағидаттар: қайырымдылық, автономия, әділеттілік және және толыққанды медициналық көмек. Қағидаттардың күнделікті қолданылуын талқыламас бұрын әрбіріне жеке сипаттама бергеніміз жөн болар.
Қайырымдылық қағидаты: "Мен емделушіге мейіріммен қараймын немесе ең болмағанда зиян келтірмеймін Қайырымдылық дегеніміз емделушіге зерек және ілтипатты көзқараспен қарау, науқас денсаулық жағайының күрделігімен барабар емдеудің оңтайлы әдістерін таңдау, емделушінің медициналық араласуға дайындығы және қабілеттілігі. Ең бастысы, медициналық қызметкердің кез келген әрекеті нақты емделушінің жағдайын жақсартуға бағытталуы шарт!
Автономия қағидаты әрбір емделушіге және оның шешімдеріне сыйластықпен қарауды талап етеді. Кез келген адам мақсат ретінде қарастырылғанмен, сол мақсатқа жеткізетін құрал ретінде қарастырылмайды. Медициналық көмектің құпиялылықты, емделушінің мәдениетін, дінін, саяси және өзген де көзқарастарын сыйлау, медициналық шара қолдануларға ақпаратты келісім ... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.