Шет елдерде сот шешімдерін қайта қарау институтының пайда болуы және дамуы

Пән: Құқық, Криминалистика
Жұмыс түрі: Материал
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 47 бет
Таңдаулыға:

ШЕТ ЕЛДЕРДЕ СОТ ШЕШІМДЕРІН ҚАЙТА

ҚАРАУ ИНСТИТУТЫНЫҢ ПАЙДА БОЛУЫ

ЖӘНЕ ДАМУЫ

1. Ежелгі Греция және Көне Рим мемлекеттеріндегі сот шешімдерін кайта қарау институты

Істі бірінші сатыда толық жөне әділ қарауға кепілдік орнату, ең алдымен әділ үкім шығаруды қамтамасыз ету мен сотты кездейсоқ қателесуден қорғау міндеттерін алдыға тартады. Сол себепті де сот шешімдерін қайта қарау институты осы талаптарға негізделеді, яғни сот жауабы соттық тексеруге жатқызылады.

Сот өндірісінің осындай нысанының бірі апелляция болып табылады. Оның шығу тарихы сонау ежелгі Греция құқығы мен Коне Римдік кұқықтан бастау алады. Ол заңдық күшіне енбеген сот шешімдерін қайта қарау сатысы ретінде жақсы таныс. С. И. Ожегов орыс тілі сөздігінде бұл терминге мынадай анықтама береді: "Апелляция - істі қайта қарату мақсатымен жоғары сатыдағы сотқа Сот шешімі жөнінде шағымдану". XIX ғасырдың белгілі орыс криминалисі И. Фойницкий өзінің "Қылмыстық сот өндірісінің курсы" деген еңбегінде, апелляцияны толық. күшіне енбеген төменгі сатыдағы соттың шағым түскен үкімін нақты және заңдық негізде (арызда көрсетілген көлемде) жоғары инстанцияның қайта қарауы деп түсіндіреді. Апелляция сот өндірісінің басқа да нысандары сияқты әр уақытта дұрыс көзқараспен кабылданып, түрлі жолдармен дамытылып отырған.

Жалпы сот қаулыларына шағымдану институтының, соның ішінде апелляциялық және кассациялық шағымдану институттарының пайда болу және даму тарихын сөз етпес бұрын, ең алдымсн алғашқы қоғам пайда болғаннан оның мүшелерінің арасында қоғамдық катынастардың орныға бастағандығына назар аударғанымыз жөн. Нәтижесінде, сол қоғам мүшелерінің арасында дау-жанжалдардың туындауы заңды құбылыс еді. Ал, бұл өз кезегінде соларды шешуді қажет етті. Қазір тарихты пайымдасаңыз, ерте дәуірде адамдардың іс-қылықтарын және оқиғаларды бір-біріне мүлдем қарама-қарсы екі топқа: "оң және теріс", "адамгершілікті және адамгершіліксіз" деп бөліп қарағанын аңғару қиын емес. Бір ру мүшелерінің арасындағы дауды шешу, сондай-ақ жасалған іс-әрекеттердің дұрыс немесе бұрыс екендігін бағалау ертедегі соттардың шексіз құқығын танытты. Ал, дәстүрлі қүқық алғашқы мәдениеттің ең маңызды элементтерінің бірі ретінде мемлекеттік билік аппаратының қатысуынсыз қоғамдық тәртіпті сақтаудың басты қүралына жатқызылды.

Алғашқы қоғам тұрақты емес, ол үнемі даму үстінде болды. Әрі сол даму барысында адамзат біртіндеп экономиканы жасаушы дәрежесіне көтеріліп, алғашқы қауымдастық қоғамды өзінің шарықтау шегіне (қоғамның әлеуметтік жіктелуі, таптардың пайда болуы, мемлекеттің дүниеге келуі) жеткізді.

Европалық мемлекеттердің ертедегі даму кезеңінде орталық мемлекеттік биліктің тым әлсіз, әрі өзінің мекемелері арқылы сотты бағындыруға және оны бақылауға бейімсіз болғандығын атап өткеніміз жөн. Сондықтан да сот өз қызметінде тәуелсіз болды. Оның қабылдаған шешімі түпкілікті әрі ешбір шағымдануға жатпайтын. Алайда кейінірек орталықтандырылған мемлекеттік биліктің өркендеп нығаюының нәтижесінде, сот өзінің тәуелсіздігін біртіндеп жоғалта бастады. Сөйтіп орталық билік тарапынан сот шешімдерін тексеру қүқығы пайда бола бастады. Сот шешімдерін қайта қараудың бұл түрі тергеу процесіне тән еді. Мұндағы тексеру бастамасының мәні сол, процесс барысы мүдделі адамдардың еркіне ешқандай байланысты болмады. Тергеу процссі сот өндірісінде тараптардың іс-әрекетін мүлдем назарға алмағандықтан, соттағы қайта қарауда бұл тіпті де мойындалмады. Әрбір іс міндетті түрде төменгі са-тыдан жоғары қарай алдын ала заңмен белгіленген тәртіп бойынша жылжуы тиістін. Әрі сот шешімдерін қайта карау жөніңдегі инстанциялар ол кезде өте көп болатын. Сол үшін де істер кебіне өте ұзақ қаралды.

Мемлекеттің бұл даму кезеңінде апелляция және кассация шағымдану тәсілдері ретінде әлі белгісіз еді. Бір соттың шешімін басқа бір сот түзетпейтін, яғни қабылданған шешімді, сол шешім қабылдаған соттың өзі ғана өзгерте алатын.

Сот шешімдерін қайта қарау институтының өмірге келуіне, тек мемлекеттік билік күшейіп, халық сотын өзінің бақылауына бағындырғаннан кейін ғана мүмкіндік туды. Бұл иерархиялық. бағынушылыққа, яғни төменгі соттьң өзінен жоғары тұрған сотқа бағыну жүйесіне иегізделген еді.

Мұнда тексеру бастамасы біртіндеп жеке бастамаға ауыса бастады. Яғни, жоғарғы инстанция тек төменгі сатыдағы соттың шешімімен кұқығы бұзылған адамның өтініші бойынша ғана шағымдалған шешімді қарауға кіріседі. Бұл жерде сот шешімдерін кайта қарайтын инстанциялар саны әлдеқайда азая түседі. Бұл жөнінде И. Фойницкий былай дейді: " . . . істерді тездетіп қарау мәселесі алға тартылып, ендірістік инстанциялардың санын қысқарта отырып, сот шешімдерінің тұрақтылығына қол жеткізу кеңінен мойындала бастады. Сөйтіп, қайта қараудың мынадай түрлері белгіленді: жеке шағымдану, апелляция, кассация және қылмыстық істерді қайтадан қарау. Бұлардың бір-бірінен өзгешелігі сот шешімдерінің айырмашылығына байланысты болды. Мәселен, каулылар мен ұйғарымдар жеке шағымдануға жатқызылса, түпкілікті емес үкімдер - апелляция тәртібімен, түпкілікті үкімдер (егер олар әлі үзілді-кесілді заңдык күшіне енбесе) кассация тәртібімеи кайта қаралды. Ал, егер түпкілікті үкімдер үзілді-кесілді заңдық күшіне енсе, онда оларға тек жалғыз тәсіл - істі қайта қарау қолданылды".

Осы ереже ежелгі Грецияның және Көне Римнің, сондай-ақ еуропалық елдердің мемлекеттік және құқықтық тарихында өзіндік дәлелін тауып отыр.

Мемлекеттік жүйе жаңадан орнығып жатқан кезде ежелгі Грецияда қылмыстық сот қандай еді?

Егер таратып айтар болсақ, ол замандарға мынадай өзіндік ерекшеліктер тән еді: біріншіден, дауды шешудің ескі тәсілдері әлі де сақталынып, пайдаланылды. Мысалы, қайсыбір қиын мәселелер әкімшілік билігі бар халық жиындарында, ақсақалдар кеңесінде (ареопаге) талқыланды. Сондайақ жекпе-жек, ант беру, т. б. осы сияқты көне дәстүрлі тәсілдер қолданылды. Екіншіден, сол уақыттарда мем-лекеттік биліктің арнайы органы ретінде соттар қалыптаса бастады. Олардың бұрынғы рулық институттармен ешқандай байланысы жоқтын.

Гректердің мемлекет қалаларында халық жиыныңдағы сот ежелгі сот нысандары ретінде б. д. д. VII-VI ғасырларға дейін сақталынып келді. Бұл соттар "гелиэя" деп аталды. Гелиэя - гректің "гелиос" - күн деген сөзінен алынған. Өйткені халық жиындары тек күндіз басталып, содан күн батқанға дейін созылатын.

Сот істерін қараумен "фесмофеттер гелиэясы" (халық жиындары қаулыларының білгірлері) айналысты. Фесмофеттер әділ сот жүргізу міндетінен басқа, заңның маңызды анықтамаларын жазып, оларды кейін даулы істерді шешу барысында пайдалану үшін сақтап отыру қызметін атқарды. Сондай-ақ, лауазымды адамдардың шешіміне жасалған апелляцияларды қарау да гелиэялардың міндетіне жатқызылды. Бұл құқық гелиэяға б. д. д. 594 жылы Солон жүргізген саяси реформалардың нәтижесінде берілген еді.

Аталмыш реформалар негізінен үш бағытты ұстанды, әрі сол заман үшін олар өте демократияшыл деп танылды. Мәселен, бірінші бағыт - өмірлік құ- лдықты жоюды, екінші бағыт - кез келген адамның жәбірленушіні қорғап, сотқа немесе жиынға талапкер ретінде шығуына мүмкіндік жасауды (бұрын, егер жәбірленуші қандай да бір зиян шексе, өзі немесе біреулер арқылы талапкер ретінде шағымдана алатын, ал енді жәбірленушіні көрген кез келген азамат оны қорғап, араға түсуге мүмкіндік алды), үшінші бағыт - жоғары сот және заң шығарушылық өкілеттіктерін жүктей отырып, халық жиынындағы халық сотына апелляция қүқығын беруді көздеді.

Б. д. д. V ғасырда гректердің құқықтық санасының даму үрдісінде іс жүргізу құқығын шектеу басталды.

Дәл осы кезінде Афиндегі ең басты сот мекемесі - гелиэя (ант бергендер соты) деп танылды. Оған ең алдымен Солон бекіткен ежелгі фесмофеттер гелиэясының міндеттері тапсырылды. Алайда, бүл екеуінің арасында елеулі өзгешеліктер де бар еді. Мысалы, фесмофеттер гелиэяларында барлық істерді архонттар - ақсүйек өкілдері атқарса, ант бергендер соты халық арасынан сайланған толық қүқылы судьялардан құрылды.

Іс жүргізу нысанына қарай афиндік гелиэяда сот талқылауының екі түрі болды: мемлекеттік маңызы бар істер бойынша және жеке істер бойынша. Мемлекеттік істерге мемлекеттің немесе мемлекеттің зандарын бұзудан жапа шеккен оның жеке азаматының мүдделеріне байланысты қозғалған жайттар жатқызылды. Ал, жеке істер деп адамдардың өз басы мүдделерінің бұзылуынан пайда болған жағдайлар танылды.

Гелиэя халық жиынында алдын ала қарауға тиіс істерде шешуші дауысты иеленді. Ол бұрын ареопагқа тиеселі болған вето қүқығын пайдаланды. Сондай-ақ гелиэя архонттарды және басқадай жоғары лауазымды қызметкерлерді сайлаудың дүрыстығын тексеру һәм лауазымды қызметкерлерді олардың сайлау мерзімдерінің аяқталуы бойынша немесе қызметтерін теріс пайдаланғаны үшін өкілеттіктерін тоқтатуы женінде жауаптылыққа тарту туралы істерді қарау барысында жоғары инстанция болып танылды. Осы істер бойынша бірінші сатыға Бесжүздік кеңес жатқызыдды. Ол лауазымды түлғалардың өз қызметтерін теріс пайдалануы туралы істерді қарап, оларға айып ақша төлетіп, кейде тіпті өлім жазасын қолданды (соңғы қүқықты кейін Кеңестен алып қойды) . Бесжүздік кеңес соттаған адам, оның шешімі жөнінде гелиэяға шағымдана алды. Ал, гелиэя шығарған шешім түпкілікті болып есептелді.

Дегенмен де, гелиэяның басты назары қылмыстық сот ретінде, ең алдымен қылмыстық істер бойынша әділ сот жүргізуге бағытталды.

Қүқықтары мен міндеттерін бұзуға байланысты азаматтық істерді, сондай-ақ аса маңызды емес қылмыстық істерді диэтеттер қарады. Олар әрбір тайпадан теңдей мөлшерде, алпыс жасқа толған адамдардан сайланды.

Диэтеттер соты гелиасттар сотына қарағанда тез өткізілетіндігімен, аз шығын жүмсалатындығымен, айыпталушы үшін пәлендей қауіпті емес екендігімен ерекшеленді. Диэтеттердің шешіміне қанағаттанбаған тараптар гелиасттар сотына шағымдана алды. Алайда, бірінші сатыда қаралмаған жаңа дәлелдемелерді гелиэя сотына ұсынуға рүқсат етілмеді. Гелиасттардың үкімдері апелляцияға жатқызылмады.

Тек өте сирек жағдайларда ғана гелиэя шешімінің күші жойылып, іс қайтадан қаралды. Мүңдайға кебіне мынадай себептерге байланысты жол берілді: біріншіден, сотталушы бірнеше процестерде куәның жауабының жалған екен-дігін дәлелдесе(жалған куәларға айып салынды) ; екіншіден, сотталушы өзінің сотқа шақырылмағандығын, немесе белгіленген уақытта дәлелді себептермен келе алмағандығын дәлелдесе.

Сонымен, ежелгі Грецияның қылмыстық іс жүргізуіңде сол замандарда-ақ апелляция түрғысында сот шешімдерін қайта қарау институтының қолданылғандығы және үдайы дамып отырғандығы жайлы түжырым жасауға болатын сияқты. Ал, ежелгі Грецияның сот қылмысы мен сот өндірісі осы елдің демократиялық принциптерге негізделген мемлекетгік құрылымына сәйкес құрылды деуге толық негіз бар.

Ежелгі Грецияның сот жүйесіне талдау жасай отырып, Көне Римнің сот органдарының құрылымына да назар аударғанымыз жөн-ау. Әрине, бұл жерде олардың қайсыбір ішкі жүйесі туралы біржақты кесіп-пішіп айтудың қиын екендігін де мойындауымыз қажет. Өйткені, әр кезендерде олардың саны, құрылымы, құзыры көбіне өзгеріп түратын. Оның үстіне Римде жеке-дара, бірыңғай сот органдары жоқ болатын. Сот міндеттерін атқарушы барлық ор-гандар мен лауазым иелері бұдан басқа саяси, қаржылық жүмыстармен, әкімшілік басқарулармен, т. б. айналысты.

Патшалық дәуірде (б. д. д. VIII-VI ғ. ) римдік мемлекет түрлері өзгертілгенмен, іс жүзінде рулық құрылыстың барлық органдарын /халық жиыны, қауым басшыларының кеңесі (Сенат), патшалық билік (Rex) / сақтаған еді. Ол кезде Римде мемлекеттік билік органдарының арасындағы басқару міндеттері нақты белгіленбегендіктен, олар көп мәселелерде бір-бірінің ісіне килігіп жататын. Дәл осындай қосарлану жағдайы сот билігіне де тән болатын. Мысалы, халық жиыны да (куриаттық комиция), патша да соттың кейбір міндеттерін қатар атқарды.

Көне Римдік мемлекеттің осынау даму кезеңінде сот қаулыларына шағымдану институты жоқ болатын. Аса маңызды қылмыстық істерді патшаның жеке өзі немесе Сенаттың қатысуымен бірлесіп қарады. Ал, кейбір жағдайларда патша істі қарауды өзінің делегаттарына (квесторлар, дуумвирлер) тапсырып, олардың ісәрёкеттеріне бақылау жүргізу қүқығын өзіне қалдыратын.

Біздің дәуіріміздің VI ғасыры қарсаңында мемлекеттіліктің қауымдастық нысаны жойылып, оның орнына құл иеленуші Рим республикасы келді. Республиканың күрделі басқару әкімшілігі болды және ондағы барлық органдар-дың, лауазым иелерінің қызметтік міндеттері нақты белгіленді. Дәл осы түста магистратура пайда болып, ол бүкіл римдік қүқық жүйесінің аяғынан тік тұру жолында үлкен рөл атқарды.

Патша билігі жойылғаннан кейін оның сот саласындағы міндеті республикалық магистраттарга, дәлдірек айтқанда екі консулға жүктелді. Олар бүрынғыға қарағанда едәуір шектеулерді иеленді. Мәселен, патша халық жиынына апелляция беруге рүқсат ету немесе тыйым салу туралы мөселені шешу қүқығын иемденсе, ал консулдар Валерия заңына (б. д. д. 509ж. ) сәйкес, азаматты өлім жазасына кесуге, дене мүшелеріне қатысты жаза қолдануға, айыппұл салуға (егер ол белгілі бір шектен асқан жағдайда) шығарылған әрбір үкім бойынша апелляцияға рұқсат етуге міндетті еді.

Әр түрлі сот міндетттерін мынадай магистраттар атқарды: халық трибундары, преторлар, диктаторлар, провинциялық магистраттар (бүрынғы преторлар мен консуддар) . Халық трибуны өзінің қалауы бойынша қамауға алуға және ашық жауап алуға құқылы болды. Претордың басты міндетіне сот қызметі жатқызылды. Ол негізінен процессуалдық әрекеттермен айналысып, көп жағдайда судьяның рөлін жалыз атқарды. Сонымен қатар, преторларға заңдарды тусіндіру міндеті де жүктелді. Бүл, әрине, олардың сот ісіндегі құзіретін едәуір кеңейтті. Ал, диктаторлық билік орнаған кезде, мемлекеттің барлық билігі, соның ішінде сот билігі де диктатордың қолына берілді. Ол кез келген шешім шығаруға қүқылы болды.

Римдік республика кезеңінің бірінші жартысында қылмыстық әділ сот процесін бақылауға алуға халықтың қолы жетті. Сөйтіп, осының нәтижесінде сот жүйесінде елеулі өзгерістер жасалды. Қылмыстық істерді талқылау біртіндеп халық жиындарының қолына шоғырлана бастады. Бүл жөнінде И. Я. Фойницкий былай дейді: " . . . халықтың сотқа қатысуы, тараптардың жеке әрекеттерінің кеңінен мойындалуы мен істің ашық жүргізілуі үйлесім тауып, нәтижесінде керемет процессуалдық жүйе қальштасты. Бүл Римнің даңқына сай әрі күні бүгінге дейін таңырқауға лайықты жетістік еді".

Әр түрлі магистраттар қабылдайтын жекелеген сот шешімдері біртіндеп халық жиындарының бақылауына көшірілді. Ал халық жиындары оларды қайта қарауға қүқылы-тын. Консулдардың екінші жылында қабыдданған Валерия заңы әрбір римдік азаматқа кез келген шенеунік шығарған үкімнің халық жиынында қайта қаралуын талап етуге ерік берді.

Осындай өкімдердің ықпалымен консулдардың қылмыстық сот жүргізу қүқығы мүлдем жойылып, ал, басқа римдік магистраттар өздерінің билігін халық соттарына тапсырды (quaestiones perpetuae), немесе халық жиындарына бағыныштылық жағдайға көшті.

Апелляция қүқығы диктаторларға қатысты тым шектеулі болды. Бүл жерде істі халық жиынына ауыстыру халықтың өтінішіне және диктатордың өз еркіне байланысты шешілді. Бұл диктатор халықтың жоғары өкілі болып таны-латындығының логикалық нәтижесі сияқты еді. Халық төтенше жағдайларға орай кезінде оған барлық билікті бере отырып, тіпті қайта қарау қүқығынан да бас тартқанды. Сондай-ақ, халық өзінің басқа сайланбалы магистраттарын да кейбір жағдайларда апелляциядан босатып отырды (тек едәуір шектеулі мөлшерде), мысалы, квесторлар және триумвирлер.

Рим республикасында қайта қарау процессінің дамуына мүмкіндік туғызушы саяси себептер, оның заңдық түзілісіне де біршама ықпалын тигізді.

Судьялардың шешімдерін қайта қарауды талап ету құқығы түлғаның немесе тараптардың процесс нәтижесіне мүдделілігінен емес, қайта сол шенеуніктердің іс-әрекеттерін қадағалау және олардың өз қызметін теріс пайдаланғандығы туралы халыққа хабарлау сияқты жалпыазаматтық қүқықтарынан туындайтын. Осы қағидаға байланысты, тек тараптар ғана емес, сонымен қатар әрбір римдік азамат та аталмыш қүқықтың субъектісі бола алатын. Осыған орай Римде цензорлардың және трибундардың өзіндік институттары құрылды. Олар бұл мәселеде басты рөл атқарды. Мысалы, трибунның тілегі бойынша шенеуніктің шешімінің орындалуы тоқтатылып, іс Римдегі халық сотына ауыстырылатын.

Республикалық кезеңде апелляция, халықтың сот үстінен қарау ерекшелігін таныта отырып, ол туралы тек магистраттардың шешім қабылдауына рұқсат етілді. Ал, комицияларда халық шығаратын шешімдер, сосын халық соттарында халық өкілдері шығаратын шешімдер апелляция қатарына жатқызылмады. Апелляция халыққа, оның жиынына ұсынылды.

Алғашқы апелляция, тек аса маңызды істер үшін (өлім жазасына немесе дене мүшелеріне қатысты жазада, бірақ айыппұл салуда емес), әрі тек толық құқылы римдік азаматтардың мүддесіне байланысты жағдайларда ғана қабыл-данды.

Алелляция өндірісі негізінен пәлендей қиын емес болтын. Әрбір азамат үкім орындалғанға дейін: "Шағымдана-мын!" (provoco) деген бір ауыз сөзбен оның жүзеге асырылуын тоқтата алатын. Осындай кезде іс халық жиынына жіберіліп, шешім шығарған шенеунік, өзінің үкімін қорғауға тиістін. Апелляциялық қарау тараптар арасында емес, шешімге қанағаттанбаған адам мен сол шешімді қабылдаған шенеуніктің арасында жүргізілді. Халық апелляцияның дүрыстығына көз жеткізу үшін істі жан-жақты тексеріп, қайсысының кінәлы екендігіне байланысты ша-ғымданушыға немесе судьяға жаза қолданды.

Шағымдану институтының әрмен қарай дамуы кейін империя кезеңінде жалғасын тапты. Бүл кезең принципат және доминат деп аталатын екі уақыт бөлігінен құралды. Сот органдарының көзқарасы бойынша аталмыш бөліктердің бір-бірінен айырмашылығы пәлендей үлкен емес. Мәселен, принципат кезінде мемлекеттік билік пен басқарудың республикалық органдары сақталынды да, теориялық жағынан олар сот міндетгерін атқаруға тиіс болғанымен, іс жүзінде барлық сот билігі императордың - принцепсаның қолында болды (Мысалы, Октавиан азаматтық соттың да, қылмыстық соттың да жүргізу қүқығын иеленді, Август халық жиындардның міндетін езіне қаратып алды. Сондай-ақ, жаңадан біраз мемлекеттік оргавдар ұйымдастырылып, олар тікелей императорға бағындырылды ) . Ал, доминат кезінде (б. д. 284ж. ) барлық республикалық орган-дар таратылып, магистраттар муниципалды лауазым иелеріне айналды. Бұл барлық сот органдары мен лауазым иелері тікелей императорға бағынады деген сөз еді.

Бастапқы кезде императорлар апелляция институтын жекелеген магистраттардың сот ісіне билік жүргізу құралын иемденуі ретінде мадақтап жүрді. Себебі халық өкілдері ретінде олардың қүқын және трибундардың қүқын мүрагерлікпен иеленген императорлар, апелляциялық шағымдануды да қолдарына шоғырландыруға тырысты. Бірақ соттарды императорлық билікке бағындыру ісі аяқталған сәтте, апелляциялық шағымдану императорларға үлкен салмақ түсіргендіктен, әр түрлі шектеулерге тап болады.

Апелляциядан босатылған магистраттардың мекемелеріне қарамастан (Мысалы, Үлы Константин заманында әскери қызметтегі когорт преторларының үкімдері апелляцияға жатпайтын және оларды шешу үшін тек мирасқордың сол істі қайта қарауы туралы өтінішіне рұқсат етілді), апелляция қьшмыстық процессте саяси қылмыстар, жалған ақша жасау туралы істер және тағы басқа ауыр қылмыстар бойынша алынып тасталынды. Бүл негізінде істерді тезірек талдау қажеттілігінен туындаған еді. Сондай-ақ қылмыс жасаудағы кінәлылығын көрсететін бұлтартпас дәлелдемелер жинақталған жағдайдың барлығында апелляцияға рұқсат етілмеді.

Императорлық кезеңде апелляциялық талқьілаудың субъектілері қатты реформалауға ұшырады. Апелляциялық қайта қарауды талап ету қүқығы тараптардың қолына жинақталып, олар белгіленген бір мерзім ішінде өздерінің келіспеушілігін жазбаша немесе ауызша түрде білдіруі тиіс болды. Апелляцияға тілек біддіру үкімнің орындалуын тоқтататын.

Сонымен қатар апелляциялық өндіріс шешімге қанағаттанбаған түлға мен судьяның арасында ерекше дауға айналмастан, керісінше бірінші сатыда қаралған, сол іс бойынша тараптардың таласының жалғасы іспетті саналды.

... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.