Қазақ халқының жоңғарларға қарсы күресі

Кіріспе

ХVІІІ ғасырда Алтайдан Атырауға дейінгі байтақ даланы алып жатқан қазақ халқы жерінің географиялық жағдайына қарай үш жүзге бөлініп өмір сүрді. Оның әрбір жүзінің өзі Еуропадағы әлденеше шағын елдер мен мемлекеттерді сыйдырарлық көлемдегі жерлерді жайлады. Қазіргі Маңғыстау, Атырау, Батыс Қазақстан, Ақтөбе, Қызылорда облыстарын мекендеген Кіші жүз, Орталық Қазақстанға жататын аймақтарды мекендеген Орта жүз, елдің Оңтүстік және Оңтүстік – Шығысын қоныс еткен Ұлы жүздің әрқайсысының өз хандары болды. Кіші жүзде - Әбілхайыр, Орта жүзде – Сәмене /Шахмұхамбет/. Ұлы жүзде – Жолбарыс, Түркістан қаласын астана еткен Үлкен Орданың ханы Тәуке еді. Бұл хандардың ақылшысы болған, үш жүздің басын біріктіріп, даулы істеріне билік айтып, береке бастаушы болған Кіші жүздегі Әлім руынан шыққан Әйтеке биді, Орта жүздің биі арғын, Қаракесен руынан шыққан Қаз дауысты Қазыбек биді, Ұлы жүздің биі үйсін, жаныс руынан шыққан атақты шешен Төле биді, Үлкен Орданың сарай ақыны Бұқар жырауды бүкіл қазақ жұрты, алты алаштың адамдары жақсы біледі.
Қазақ және ойрат әміршілерінің арасында жайылымдық жерлер үшін ірі қақтығыстар ХV ғасырдың өзінде басталған болатын. ХV ғ. Аяғында ойраттардың шағын бір бөлігі сәтсіз шабуылдан кейін қазақ ханы Тәуекелге бағынышты болып шықты. 1635 ж қоңтайшы Батурдың бастауымен Жоңғар хандығы құрылды. Осыдан соң, олар ХVІғ аяғында ХVІІ ғ басында қазақ хандығына бытыраңқы ойрат тайпалары қарсы болса, ХVІІ ғ екінші ширегінде күштердің ара салмағы жоңғар тайпаларының пайдасына өзгере бастады. Қазақ-жоңғар қатынастары, әсіресе Батур-Қоңтайшы /1634-54 ж/ билік құрған кезде ерекше шиеленісе түсті. Одан кейін Ғалдан – Бошакту (1670-1697) билеген кезде, оның мұрагері Цеван-Рабтан (1697-1727) өкімет басына келгенде қазақ-қалмақ қатынастары қатты шиеленісіп кетті.
1698 жылдан ойраттар мен қазақ хандары арасындағы қарулы қақтығыстардың жаңа кезеңі басталды. Жоңғарлардың әскер басшылары

Пән: Қазақстан тарихы
Жұмыс түрі: Материал
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 9 бет
Таңдаулыға:

Қазақ халқының жоңғарларға қарсы күресі.
ХVІІІ ғасырда Алтайдан Атырауға дейінгі байтақ даланы алып жатқан
қазақ халқы жерінің географиялық жағдайына қарай үш жүзге бөлініп өмір
сүрді. Оның әрбір жүзінің өзі Еуропадағы әлденеше шағын елдер мен
мемлекеттерді сыйдырарлық көлемдегі жерлерді жайлады. Қазіргі Маңғыстау,
Атырау, Батыс Қазақстан, Ақтөбе, Қызылорда облыстарын мекендеген Кіші жүз,
Орталық Қазақстанға жататын аймақтарды мекендеген Орта жүз, елдің Оңтүстік
және Оңтүстік – Шығысын қоныс еткен Ұлы жүздің әрқайсысының өз хандары
болды. Кіші жүзде - Әбілхайыр, Орта жүзде – Сәмене Шахмұхамбет. Ұлы жүзде
– Жолбарыс, Түркістан қаласын астана еткен Үлкен Орданың ханы Тәуке еді.
Бұл хандардың ақылшысы болған, үш жүздің басын біріктіріп, даулы істеріне
билік айтып, береке бастаушы болған Кіші жүздегі Әлім руынан шыққан Әйтеке
биді, Орта жүздің биі арғын, Қаракесен руынан шыққан Қаз дауысты Қазыбек
биді, Ұлы жүздің биі үйсін, жаныс руынан шыққан атақты шешен Төле биді,
Үлкен Орданың сарай ақыны Бұқар жырауды бүкіл қазақ жұрты, алты алаштың
адамдары жақсы біледі.
Қазақ және ойрат әміршілерінің арасында жайылымдық жерлер үшін ірі
қақтығыстар ХV ғасырдың өзінде басталған болатын. ХV ғ. Аяғында ойраттардың
шағын бір бөлігі сәтсіз шабуылдан кейін қазақ ханы Тәуекелге бағынышты
болып шықты. 1635 ж қоңтайшы Батурдың бастауымен Жоңғар хандығы құрылды.
Осыдан соң, олар ХVІғ аяғында ХVІІ ғ басында қазақ хандығына бытыраңқы
ойрат тайпалары қарсы болса, ХVІІ ғ екінші ширегінде күштердің ара салмағы
жоңғар тайпаларының пайдасына өзгере бастады. Қазақ-жоңғар қатынастары,
әсіресе Батур-Қоңтайшы 1634-54 ж билік құрған кезде ерекше шиеленісе
түсті. Одан кейін Ғалдан – Бошакту (1670-1697) билеген кезде, оның
мұрагері Цеван-Рабтан (1697-1727) өкімет басына келгенде қазақ-қалмақ
қатынастары қатты шиеленісіп кетті.
1698 жылдан ойраттар мен қазақ хандары арасындағы қарулы
қақтығыстардың жаңа кезеңі басталды. Жоңғарлардың әскер басшылары маңызды
сауда (басшылары) жолдары өтетін және ірі сауда орталықтары орналасқан
Оңтүстік Қазақстан жерін басып алуды көздеді. Қазақтың Сығанақ, Түркістан,
Отырар, Сайрам, әсіресе Созақ қалалары жоңғарлармен күресте өзіндік
стратегиялық тірек бекетіне айналды. Тәуке ханның ойраттармен күрестегі
кейбір сәтті шайқастары оған үлкен жеңіс әкелмеді, соғыс барысындағы
басымдық ойраттардың жағында болды.
Жан-жақты әскери дайындығы бар және шабуыл жасайтын жерлердегі жағдай
жөнінде толық мағлұмат жинаған жоңғарлар 1710-1711жылдары қазақ жеріне
басып кіріп, қырғын соғыс жүргізді. Көп олжа алып, кері оралған олар 1711
ж жазда Аякөз өзенінің жағасында қазақтардың 30 мың жасағын талқандап
жеңді. Келесі жылы жоңғарлардың әскері тағы да қанды жорыққа аттанып,
Бөген, Шаян, Арыс өзендерінің бойында қазақтарды қырғынға ұшыратты.
1718 ж Тәуке хан өліп, билік оның баласы Болат ханға өткен тұста
қалмақтардың қазақ жерлеріне жорығы күшейді. Бұл жорықтардың табысты
болуына шведтің артиллерия сержанты Иогани Густав Ренаттың тигізген әскері
үлкен. 1709 ж Полтава түбінде орыстардың қолына түскен Ренат Тобыл қаласына
айдалады, осында Ертістің бойымен жоғары өрлеп бара жатқан Бухгольцтың
экспедициясы құрамында Кереку қаласының маңында 1715 ж қыста ол қалмақтарға
тұтқынға түседі. 1733 ж дейін қалмақтардың қолында болған ол қалмақтарды
темір балқытып зеңбірек жасауға, оның оғын дайындауға, тіпті баспахана
жасап, әріп қоюға үйретеді. Сонымен бірге қазақтарды өз қол астына түсуге
мәжбүр еткісі келген Ресей қалмақтарға Сібір бойындағы бекіністерден
зеңбірек берген деседі. Ренаттың көмегімен зеңбірек атыс жарақтарын жасап,
жүз мыңнан астам әскер құрап, қалмақтар қазақтарға қарсы соғысқа дайындалып
жатқанда қазақтар жағы олардан қауіп күтпей, ішкі талас-тартыспен жүрген
болатын. Бұл тұста қазақтар мен қалмақтардың шекарасы Ертіс өзені, Балқаш
көлі, Шу, Талас өзендерінің аралығымен өтетін.
1723 ж көктемінде қазақ жерін бет қаратпай басып алуға әбден бекінген
жоңғарлар шешуші жорыққа шықты. Мол әскер жинап, барынша толық
қаруландырып, оның қолбасшылығына Шуно Дабо деген қалмақ баһадүрін
тағайындайды. Оның тактикалық жоспары бойынша қалмақ әскерлері стратегиялық
екі бағытта қимыл жасауға тиісті болды. Бірінші бағыт Қаратауды басып өтіп,
Шу мен Талас өзендеріне шығу болса, екінші бағыт – қазақтарға ес жиғызбай
соққы беріп, Шыршық өзенінің қойнауына жету еді. Бұл жоспарды іске асыру
үшін әскерлер жеті топқа бөлініп, оның бірі Жетісу Алатауының етегіндегі
Балқаш көліне құятын төрт өзеннің бойына топтастырылды. Қалмақтың ірі
қолбасшысы Амурсана басқарған 70 мың адамнан тұратын екінші бір тобы Іле
өзенінің күншығыс бойына, Кеген өзенінің күншығыс жағындағы Кетпен тауының
баурайына орналасты.
Сөйтіп, Алатау баурайын жайлаған қаннен-қаперсіз отырған қалың елге
шабуылға шыққан қалмақ әскерлері қазақтардың қанын судай ағызды. Еркек
кіндікті адамдарды қырып, әйелдерді, қыздарды байлап-матап алып кетті.
Бейғам отырған ел басқыншыларға ешқандай қарсылық көрсете алмады.
Шапқыншылықтың басты ауыртпалығы Ұлы жүздің, Жетісудың халқына түсті. Ешбір
бөгетсіз, қарсылықсыз, жолындағының бәрін жайпап келе жатқан зұлым жау
араға көп уақыт салмай Орта жүз бен Кіші жүздің жеріне жетті.
Малын, қонысын тастап, бала-шағасынан, туысқандарынан айырылып босқан
халық беті ауған жаққа қашып-пысуға мәжбүр болды. Ұлы жүз бен Орта жүздің
қазақтары Самарқанд пен Ходжентке қарай шұбырды. Кіші жүз қазақтары Хиуа
мен Бұқараға ағылды. Босқындардың біразы Алакөл маңына келіп паналады.
Мұхаметжан Тынышбаевтың айтуынша, орта Азияда осындай екі көл болған. Оның
біріншісі - сырдың сол жақ бетінде, Бетпақдала каналы екіге бөлінетін
жерде, ал екіншісі – Ташкенттің 90 шақырым жерде, ол да Сыр бойында. Халық
осылардың алғашқысына барып паналаған. Бұл кезеңді қазақ Ақтабан
шұбырынды. Алқакөл сұлама деп атады. Яғни, қазақтардың табаны ағарғанша
шұбырып, Алқакөлге жетіп азап пен аштықтан сұлаған жерлер еді дейді. Сол
сұлағаннан талай қазақ жан тәсілім қылып, басын қайта көтермеген. Осы ауыр
жылдарда шыққан қазақтың қаралы да қайғылы, ән ұраны сияқты Елім-ай әнін
білмейтін, оны айтқанда тебіреніп, қатыгездіктің құрбаны болған боздақтарын
еске түсіріп, бүгінге дейін көзіне жас алмайтын қазақтың кәрі-жасы кемде-
кем. Елім-ай әнінің сөзі былай болып келеді, авторы Қожамберді би:
Қаратаудың басынан көш келеді,
Көшкен сайын бір тайлақ бос келеді.
Ел жұртынан айырылған қиын екен,
Екі көзден мөлтілдеп жас келеді.
Мына заман қай заман, бағы заман?
Баяғыдай болар ма тағы заман!
Атадан ұл, енеден қыз айырылды.
Көздің жасын көлдетіп ағызамын.
Мына заман қай заман, қысқан заман?
Басымыздан бақ-дәулет ұшқан заман!
Шұбырғанда ізіңнен шаң борайды.
Қаңтардағы қар жауған қыстан жаман!...
Мұнан үш жүз жылға жуық уақыт бұрын ығарылған осы өлеңмен оның әні
қазақтың басына түскен сол бір ауыр күндердің өшпес ескерткіші іспеттес.
Қазақты бірлікке, елдікке, ерлікке үндейтін бұл өлеңді білу, ұмытпау жастар
үшін бүгінгі таңда да тарихты білу болып табылады.
Ақтабан шұбырынды да ауа көшкен жұрт көптеген қалалар мен елді
мекендердегі отырықшы халықтарды жұтқа ұшыратты. Оның нәтижесінде
Самарқанд, Бұқар, Хиуа, Ферғана сияқты қалалар қаңырап қалды. Сол жылдарда
Хиуа маңындағы мекендер мен егіндік жерлер иесізденіп, қаланың өзінде
қырық шақты ғана отбасы қалған.
1729 ж көктемде Балқаш көлінің маңында қазақ пен қалмақтардың
арасында ... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.