Тәуелсіздіктің алғашқы жылдары және Қазақстан Президентінің әлеуметтік-саяси бастамалары

1991 жылдың желтоқсан айында бұрынғы «Советтік социалистік республикалар одағы» деп аталған біздің отанымыз және заманындағы ұлы державаның аяқ астынан ыдырап түскен шағын мен Мәскәу қаласында қарсы алған едім. Ғылыми іс-сапармен бұл қалада болған күндері тәңертең Мәскәу радиосы хабарларын тыңдайтынмын. Оныншы желтоқсан күні әдеттегідей радионы қоса қалғанымда «Қызыл империя құрыды, оның орнына жаңа «Славян одағы» құрылды!» дегенді естідім және осы хабар әрбір бес минут сайын зор салтанатпен қайталанып тұрды.
Мен сасқалақтап қалдым. Басыма келген алғашқы ойлар: «Қалайша ұлы держава бір түнде ыдырап түсуі мүмкін?», «Біздер мыңдаған жіптермен байланған орта едік қой, ендігі жерде елдің ертеңгісі не болар екен?». Шырмаған ойлар маза бермей ИНИОН кітапханасына жеттім. Уақыт аз, мүмкіндігінше жұмыс істеп үлгеру керек. Түскі тамақ уақытында асханада маған жақын отырған мәскеулік үш орыс ұлтты ғалымның өзара әңгімесінің куәсі болдым. Олардың талқылап отырғаны да мені мазалаған сұрақтар екені байқалды. «Ресей қалайша өзін славян мемлекеті етіп қана бейнелейді. Жерінің үлкен бөлігі Азиялық және халқының да үлкен бір бөлігі мұсылмандық орта емес пе? Қалыптасқан жағдайға Нұрсұлтан Назарбаев не айтар екен?» дейді біреуі.
Соңында естігенімізше, сол «Белобеж» орманында үш президеттің (Ельцин, Кравчук және Шушкевич) түн ортасында халықтан жасырын қол қойған үш жақты «Славян одағын» орнатқан келісімі жасалған уақытта Нұрсұлтан Назарбаевтың Мәскәу қаласында болғанын, бірақ үштіктің шақыру жасағанына қарамастан ол жерге бармағаны туралы, М. Горбачевтің азамат соғысын болдырмау мақсатында үштікке қарсы күш қолдануға талпыныс та жасамағаны туралы әңгімелер гуілдеп естіліп жатты.
Ресейді қоса алғанда барлық бұрынғы одақтас 15 республика халқы «Тәелсіздік! Тәуелсіздік келді!» деп қуанып, ғасырлар бойы күткен арманы орындалып, мерекелік көңіл-күй толқыны аспандады. Бірінен соң бірінде тәуелсіз мемлекеттің орнағаны арнайы жария етілді.
Әрине бұл Күн өзінен өзі келмеген. Ғасырдан ғасырға берілген арман-тілектер 80-жылдардағы ресми саясатқа айналған «демократия мен жариялылық» жылдары жаңа серпін алды, тұншығып келген ойлар мен үндерді дауыстап айту, жазу мүмкіндігі артты. Одақтың бұрынғысынша қала алмайтыны айқын болып, жылдар бойы оны жаңаша қайта құру мәселесі талқылауда жүрді. Аталған жылы конфедеративтік негіздегі жаңа Одақ жобасы талқыланып, ол 22-ші желтоқсанда арнай қаралып, бекітілуге тиіс болатын. Жаңа одақтың Егеменді республикалардың одағы болып қайта құрылуы күтілген. Әрі 1990 жылы-ақ Қазақстанның Егемендігі Декларациясы қабылданып та қойған болатын.
Тәуелсіздік келген алғашқы күндері–ақ бұрынғы өмір шындығының тағы бір қыры айқындалып қалды. Кешегі «Менің мекен-жайым Совет Одағы» деген сенім және көңіл күймен тіршілігік етіп жатқан көп ұлтты елдің біршама халқы «Мен енде қай елдің азаматымын?» деген сұрақтың алдында тұрды. Егер Қазақстан халқының 43 пайызын 1989 жылы тек орыс этносы құрап тұрғанын ескерсеңіз, мәселенің қарапайым еместігін бірден сезінуге болады. Оның үстіне