Жамбыл Жабаев

Кіріспе

АҚЫН ӨМІРІ
Шу өзенінің бойымен жүре берсеңіз Хан және Жамбыл деген екі тауға кез боласыз. Менің әкем Жабай бір кезде осы тауларда көшіп-қонып жүрген. Жамбыл тауының етегінде, қақаған қатты боранды күні мен туыппын! Маған сол көне Жамбыл тауының есімі ат болып тағылыпты. Бұл 1846 жылы февраль айы екен.Менің әкем Жабай шоқпыт шапанды көшпелі кедей болған. Тұрған жеріміз құлазыған кең, жазық дала еді. Сондықтан да мен балалық шағымда егісті де, бақты да, арықты да көрмедім. Жазық кең дала менің Отаным болды. Мен киіз үйде өстім. Сол кездегі барлық қазақ балаларындай мені де көшкенде бесігіммен алып жүрді. Бала кезімде мен тентектеу болдым. Қарттарды да, әкемді де тыңдағым келмеді. Мені қозы бағуға жіберетін, мен бармай қоятынмын. Маған отын тер дейтін — мен тіл алмай қасаратынмын. Менің ағам, әкемнің інісі белгілі домбырашы еді. Мен домбыра тыңдауға әуес едім. Он екі жасымда одан домбыраны үйрендім. Домбыра қолыма тигенде барлық тентектікті ұмытып, бүкіл жан жүйем елжірегендей болатын еді. Менің қой баққым келмеді. Домбыра тартып, ән салу мені қатты қызықтырды. Табиғат маған күшті де жуан дауыс берді. Мен далада ән шырқағанда дауысым бүкіл даланы күңіренткендей сезінетін едім. Он төрт жасымда әкемнен қол үзіп, өзімше күн көруге мықтап бел байладым. Ораза кезінде үй-үйді аралап, жарапазан айтатын болдым. Менің өлеңім жұртқа ұнап, маған сый-сипат көрсете бастады. Он беске толғанда мен

Пән: Тарихи тұлғалар
Жұмыс түрі: Материал
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 4 бет
Таңдаулыға:

ЖАМБЫЛ ЖАБАЕВ
(1846 - 1945)
АҚЫН ӨМІРІ
Шу өзенінің бойымен жүре берсеңіз Хан және Жамбыл деген екі тауға кез
боласыз. Менің әкем Жабай бір кезде осы тауларда көшіп-қонып жүрген. Жамбыл
тауының етегінде, қақаған қатты боранды күні мен туыппын! Маған сол көне
Жамбыл тауының есімі ат болып тағылыпты. Бұл 1846 жылы февраль айы
екен.Менің әкем Жабай шоқпыт шапанды көшпелі кедей болған. Тұрған жеріміз
құлазыған кең, жазық дала еді. Сондықтан да мен балалық шағымда егісті де,
бақты да, арықты да көрмедім. Жазық кең дала менің Отаным болды. Мен киіз
үйде өстім. Сол кездегі барлық қазақ балаларындай мені де көшкенде
бесігіммен алып жүрді. Бала кезімде мен тентектеу болдым. Қарттарды да,
әкемді де тыңдағым келмеді. Мені қозы бағуға жіберетін, мен бармай
қоятынмын. Маған отын тер дейтін — мен тіл алмай қасаратынмын. Менің ағам,
әкемнің інісі белгілі домбырашы еді. Мен домбыра тыңдауға әуес едім. Он екі
жасымда одан домбыраны үйрендім. Домбыра қолыма тигенде барлық тентектікті
ұмытып, бүкіл жан жүйем елжірегендей болатын еді. Менің қой баққым келмеді.
Домбыра тартып, ән салу мені қатты қызықтырды. Табиғат маған күшті де жуан
дауыс берді. Мен далада ән шырқағанда дауысым бүкіл даланы күңіренткендей
сезінетін едім. Он төрт жасымда әкемнен қол үзіп, өзімше күн көруге мықтап
бел байладым. Ораза кезінде үй-үйді аралап, жарапазан айтатын болдым. Менің
өлеңім жұртқа ұнап, маған сый-сипат көрсете бастады. Он беске толғанда мен
атақты ақын Сүйімбай тұратын ауылға келдім. Домбырамды ұстап оның үйіне
таяп келдім де, мен әндете бастадым. Өлеңіме риза болған Сүйімбай мені
үйіне шақырып алып: — Сенің ақындық дарының бар екен, дауысың да жақсы,
ұнайсың жігітім,— деді Сүйімбай. Қарт ақынның тілеуі бойынша мен көптеген
әндерді құйкылжыта айтып бердім. Оның біреуін сол үйде отырып шығардым.
Сүйімбайдың ақындық шеберлігіне бас иіп, қошеметімді өзімнің жастығым мен
тәжірибесіздігімді өлеңге қосып, Сүйімбайды аспан әлемін нұрға бөлеген таң
шапағына, жарық жұлдызға теңеп, өзімді ақынның інісімін деп атап, көмегін,
қолдауын сұрадым. Ол уәде берді. Бұл менің өмірімдегі еқ бақытты
минуттердің бірі еді. Сүйімбай түні бойы ақындық шеберлік жайында
әңгімеледі. Сөйтіп мен оның шәкірті болдым, оның өлеңдерін жұртқа
тараттым. Тек он алты жасымнан бастап қана мен өз бетіммен жырлауға бел
байладым, бірақ көрнекті, тәжірибелі ақындармен айтысқа түспедім. Қазақ
даласында айтыста жеңілу—ақынның өлгенімен теқ саналатын. Сондықтан да мен
алғашқы кезде тек жас, онша әйгілі емес ақындармен сөз таластырып жүрдім.
Мен Шу өзенін бойлап көшіп-қонып жүрген ауылдарды аралап, оларға халық
өлеңдерін, ертегілерін, қиссаларын, атақты ақындардық өлеңдерін, өз
өлеңдерімді айтып беріп жүрдім. Ғасырлар бойы қалыптасқан жәйт: суырып
салма ақын — рулар мен тайпаларды, ру ақсақалдарын, атақты адамдарды,
оқиғалардың бәрін білуге тиіс еді. Ол барлық жаңалықтарға үн қосып,
жағдайды ескере білуге тиіс еді. Ақын тілінің өткірлігі қысылтаяңда
тапқырлығы, тез де ұтқыр жауап беруі арқылы бағаланады. Ол әріптесін күлкі,
сықақ уытына бөлеп, өзі байсалды, ұстамды болуға тиіс еді. Мен осының
барлығын үйрендім. Қазақ және қырғыз даласының көптеген қарт та даңқты
ақындарымен кездестім. Оларды мұқият тыңдадым, үйрендім, солар сияқты
болуға әзірлендім. Кедейшілікті көре жүріп,- мен халықты жақсы түсіндім.
Мен еңбекші халық жайында ғана шынайы сыр шертетін едім. ... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.