Оңтүстіктің табиғаты, суы

Қазақ елінің, қазақ жерінің қарыс-сүйеміне дейін қасиетті де сүйікті болмағының себебі белгілі. Асыл текті ата-бабаларымыз ай¬тып кеткен. Қазақ баласына қазақ жерінің қай тұсы, қандай аймағы, нендей өңірі де етене, қымбат, киелі. Ұлтымыздың жыр сырбаз¬дары¬ның бірегейі Сырбай ақын бір сұхбатында өзінің онша шетелшіл еместігін, шет мемлекеттерге шық¬пағанын, шыққысы да келмей¬тінін, мүмкіндік туып жатса, қо¬лайы түсіп жатса, қайран Қазақ¬станды асықпай араламаққа, та¬би¬ғаты таңғажайып, түрлі-түрлі тұста¬рын тамашалап таңдан¬баққа құш¬тарлығы молдығын меңзеген еді. Сол Сырбай Мәуленов ағамыз Шымкент¬ке, Түркістанға, Отырарға, Со¬заққа, Кентауға, Шардараға, Сарыағашқа, Келеске келіңкірейтін. “Оңтүстіктің тарихи-мәдени орын¬дарын бір кісідей білетін сияқ¬тымын, ал табиғи тамашаларына, таулары мен бауларына, даласы мен құмына, шөлі мен шөлейтіне онша қанық емеспін”, дейтін.
Әдетте зиялы-зиятты қауым болсын, басқалар болсын, туған еліңіз, туған жеріңіз, өскен өлкеңіз, республикаңыз, атамекеніңіз ха¬қында өзара әңгімелей келе: “Біз шынында да өзіміздің тауларымыз бен даламызды біле бермейміз-ау. Қит етсе, шекара асып, алыс-жақын шетелдерге шапқылап кете барамыз. Ал Қазақстанда көрмеген, қадіріне жетпеген жерлеріміз жетіп-артылады ғой...” дейтіні бар. Өкінішке қарай, көбісі осылай айтады-дағы, артынша ұмытып кетеді. Сіз-дағы сөйтіп сөйлеп, со-лай айтып, алайда, атамекеніңіздің айшықты аймақтарын, өзгешелеу өңірлерін көрмекке, саяхат жа¬са¬маққа соншалықты мән бере қой¬майсыз. Әуелден белгілі әуенге са¬лың¬қырап: “Осы жұрт Оңтүс¬тікті біле ме екен?” деп отыруы¬мыздың мәнісі де осыдан.