Қилы заман

Кіріспе

Салт атпен сапар шегіп келе жатқан қарияға бейтаныс бозбала жолықты делік. Өз көзіне өзі сенбесе де, әлде бір соншалық жақын танысын шырамытқан қалыппен, жас жігіттің бетіне қадала қарап, кенет дауысы дірілдеп: «Япыр-ау, атам заманғы жоғалтқан жүйрігімнің көзіндей жылы ұшырап кеттің ғой, қайдан жүрсін, балам?» десе, есіне бәрі бірден түсері хақ: өзінің жас шағы, мынау ұлы айнымай тартқан баяғыда кеткен досы, сол жол, сол ат тұяғының дүбірі мен айдарынан ескен жел, сол дауыстар, сол пішіндер...
Бүгін, «Қилы заман» повесін қайталап оқығанда, менің де солай дер шағым екен-ау, өйткені қазір мен, жас жағынан болса да, сонда-ақ, жиырмасыншы жылдардың аяқ шеніндегі, жас жазушы Мұхтар Әуезовтің әкесінің болмаса да ағасының жасында екенмін.
Таңғаларлық бір жағдай — бұл повесть жазылғаннан қырық бес жылдан соң, авторы қайтыс болғаннан көп жыл кейін оқырмандарына алғаш рет ұсынылып отыр.
Шығарма оқырман қауымның құзырына жазушының көзі тірісінде ұсынылуы бір басқа да, ал өлгесін, өзі жоқта ұсынылуы екінші басқа. Және бұл өзі ертерек жазылған, тіпті ен алғашқы шығармалардың бірі дерлік дүние. Және әдебиет табалдырығын ешкім де бірден ұлы жазушы болып аттамайтындығын түсіне тұрсаң да, тәуекелмен айтсақ: Әуезов есімін әрқашан дүние жүзі классиктерінің қатарында, мәнгі өлмес «Абай жолы» эпопеясының шыңында көру оқырман қауымның санасына әбден сіңген.

Пән: Әдебиет
Жұмыс түрі: Материал
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 5 бет
Таңдаулыға:

ҚИЛЫ ЗАМАН
(АЛҒЫСӨЗ ОРНЫНА)

Салт атпен сапар шегіп келе жатқан қарияға бейтаныс бозбала жолықты
делік. Өз көзіне өзі сенбесе де, әлде бір соншалық жақын танысын шырамытқан
қалыппен, жас жігіттің бетіне қадала қарап, кенет дауысы дірілдеп: Япыр-
ау, атам заманғы жоғалтқан жүйрігімнің көзіндей жылы ұшырап кеттің ғой,
қайдан жүрсін, балам? десе, есіне бәрі бірден түсері хақ: өзінің жас шағы,
мынау ұлы айнымай тартқан баяғыда кеткен досы, сол жол, сол ат тұяғының
дүбірі мен айдарынан ескен жел, сол дауыстар, сол пішіндер...
Бүгін, Қилы заман повесін қайталап оқығанда, менің де солай дер шағым
екен-ау, өйткені қазір мен, жас жағынан болса да, сонда-ақ, жиырмасыншы
жылдардың аяқ шеніндегі, жас жазушы Мұхтар Әуезовтің әкесінің болмаса да
ағасының жасында екенмін.
Таңғаларлық бір жағдай — бұл повесть жазылғаннан қырық бес жылдан соң,
авторы қайтыс болғаннан көп жыл кейін оқырмандарына алғаш рет ұсынылып
отыр.
Шығарма оқырман қауымның құзырына жазушының көзі тірісінде ұсынылуы бір
басқа да, ал өлгесін, өзі жоқта ұсынылуы екінші басқа. Және бұл өзі ертерек
жазылған, тіпті ен алғашқы шығармалардың бірі дерлік дүние. Және әдебиет
табалдырығын ешкім де бірден ұлы жазушы болып аттамайтындығын түсіне тұрсаң
да, тәуекелмен айтсақ: Әуезов есімін әрқашан дүние жүзі классиктерінің
қатарында, мәнгі өлмес Абай жолы эпопеясының шыңында көру оқырман
қауымның санасына әбден сіңген.
Алайда Қилы заманды оқып шыққан соң Әуезов творчествосына табынушылар
журнал редакциясына ризашылық рахметін айтар деп сенемін. Су анасы —
бұлақ дегендей, онсыз ұлы өзен бола ма? Демек, Абай жолына дейін де
Әуезов айтулы шебер болатын. Қилы заман Әуезовтің Абай жолынан көп
бұрын, сол кездің өзінде-ақ, кең тынысты эпикалық баяндау формасын
игергендігін дәлелдейді. Осы тұрғыдан алғанда Қилы заман —кейін Әуезовтің
телегей-теніз эпопеясын тудырған ең алғашқы қуатты арналардың бірі.
Дегенмен де әр шығарманың өз орны бар ғой. Сонау өткен жылдарда жас
Әуезов жазған осы бір қиян-қилы қайғылы повесть — жазушы талантының
революциялық қалыптасуының айқын мысалы. Міне оқырмандар назарын повестің
дәл осы революциялық мазмұнына аударсам деп едім. Царизмге, оның зорлықшыл
аппаратына деген өшпенділікті жас Әуезовтен соншалық суреткерлік
нанымдылықпен көрсеткен, патшаның отаршылық саясатының безбүйрек қаталдығы
мен айуандығын соншалықты ашына әшкерелеген, көшпенді халықтың өзіне жат
патшалық әкімшілік жүйесін қабылдамауының табиғатын мол мысалымен ала
отырып соншалық тереңдікпен ашып берген, сорына қарай көтеріліске шығып,
сонысы үшін қан жоса қырғынға ұшырап, туып-өскен жерінен қуылған қарапайым
халықтың қасірет-қайғысын ет жүрегі езіле отырып айғып бергеп мұндай
шығарманы мен шығыс әдебиеттерінен сирек кездестірдім.
Қилы заманды оқи отырып, егер Октябрь революциясы болмаса көшпенді
қазақтар мен қырғыздардың одан арғы тағдыры не боларын мезгіл өткен соң
ойлаудың өзі қорқынышты. Айтуға аузым бармайды — мүмкін тіпті біз болмас та
едік. Ал мәңгілік өмір сүргісі келмейтін халық бар ма? Тек жалғыз осы үшін
— Октябрь революцинсының Россияда туып, империялық отаршылдықты талқандап,
сол арқылы менің халықтарымды бір жола жойып жіберуден құтқарып қалғандығы
үшін ғана мен өле-өлгенше революцияны мадақтап өтуге әзірмін және
балаларымның балаларына: күніміздің туғанын Октябрьден санаңдар!—деп өсиет
қалдырамын.
Әуезов повесін оқи отырып, куәгерлердің әнгімелерін еске алдым...
Жазалаушылардан қашып құтылу үшін бүкіл халық боп қар кешіп, асулардан
асқанда, аналар ең алдымен сәбилерін аялап, сақтаған. Пулемет оқтары баудай
түсіргенде, аналар сәбилерін кеудесімен қорғап құлаған. Сол қырғында сау
қалған сабилер қазір елу жастан әлдеқшан асып кетті. Көбінің есімдері сол
қилы кезеңнің естелігіне Тенті (кезбе), Қашқын, Үркін деп аталады.
Сан алуан шапқыншылардың салдарынан босып, туып-өскен жерлерін тастап
қоныс аударғанда көшпенділер үйір-үйір малын, дүние-мүлкін емес, үміт
артқан болашақ ұрпағын — балаларын құтқарған.
Әуезов жазып отырған сол қанды 1916 жылы ... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.