Қылмыстық процесстегі дәлелдеу

1. Дәлелдемелердң көздері

2. Дәлелдемелердің қатыстылығы және іске жіберуі

3. Дәлелдемелер мен жедел.іздестіру арқылы алынатын процессуалдық емес ақпараттың арақатынасы

Қолданылған әдебиеттер тізімі

Дәлелдеме көздері немесе дәлелдеу тәсілдері ҚІЖК-нің 115-бабының 2-бөлігінде егжей-тегжейлі тізбеленген және мыналарды қамтиды: куәгердің жауап беруі, жәбірленушінің жауап беруі, сезіктінің жауап беруі, айыпталушының жауап беруі, сарапашының корытындысы, заттық айғақтар, процессуалдық іс-қимыл хаттамалары және өзге де құжаттар.
Кең ауқымды мағынасында дөлелдеудің көздері деп деректердің тікелей көздерін, сондай-ақ оларды алудың әдістерін, дәлелдеу барысында тексеру мен пайдалануды түсіну керек.
"Көз" ұғымын кең ауқымды мынада түсіңдірудің қүқықтық негізі бар, Мәселен, ҚІЖК-нің 116-бабында былай деп белгілен: көзі белгісіз немесе сот мәжілісінде анықталуы мумкін емес көздің мәліметтеріне негізделген куәгердің және жәбірленушінің жауаптары дәледемелер санында кызмет ете алмайды. Бұл ереже көз фактілер туралы мәлімет сақтаушы деп есептеуге мүмкіндік береді. Дәлелдемелер сипатында сақтаушылар емес, оларда негізі қаланған ақпарат есептеледі.
Дәлелдемелер көздерінің тізбесіне қатысты ғылыми әдебиетте әртүрлі көзқарастар калыптасты, олардың мәні негізінен тізбеткену қажеттілігіне сүйенеді мәселен, П. П. Якимов дәлелдемелердің дербес көздері ретінде азаматтық талапкердің жауаптарын, азаматтық жауапкердің жауаптарын, олардың екілдерінің жауаптарын қарауды ұсынады. А. С. Ландо осыған ұқсас кезқарасты білдіреді, ол көздер тізбесін кәмелетке толмаған айыпталушының занды өкілінің жауаптарымен толықтыруды орынды деп есептейді.
В. Д. Арсеньевтің пікірі бойьшша заттық айғақтар көздер бола алмайды, өйткені олар дәледдеу тәсілдері мен дәлелдеме фактілер арасындағы аралық жағдайда орналасқан. Ол сондай-ақ заттық айғақтарға қатысты олардың "алғашқы кездері", яғни олар табылған және алынған орын туралы айтуды орынды санайды.
Дәлелдеме көздері түрлерінің мәні туралы көзқарастарға сыны талдау жасау П. П. Якимов пен А.С. Ландоның үсыныстары ғылыми және практикалық мүдделілік туғызады және заң шығарушы қабыдап алуға тұрады деп есептеуге мумкіндік береді. В. Д. Арсеньев көзкарасының жақтастары да, карсыластары да бар. Іс жүргізушілік мағынада дөлелдеме көздері заттың өзі емес, іс үшін маңызы бар іс жүзіндегі деректермен ұсынылған, яғни дәлелдеме бола алатындай заттай қасиеттері деген Р. С. Белкин мен А. И. Винбергтің пайымдауы да дүрыс көрінеді. Сараптамалық зерттеуге арналған үлгілерге катысты айтатын болсақ, онда М. М. Михеенконың пікірі бойынша олар заттық айғақтар да, ерекше түрдегі дәлелдемелер де, дәлелдеудің тәсілдері де болып табылмайды. Бұл көзқарас Н. А. Селивановтың пайымдауымен сәйкес келеді, ол былай деп жазды: «Затты заттық айғақ деп тану, осы затпен істің анықталған мән-жайы арасындағы байланыстың болуын көздейді. Ал салыстырмалы үлгілерге қатысты мұндай байланыс туралы айтудың; өзі артық. Олар тергеліп жатқан оқиғамен емес, тергеумен байланысты және оның кылмыстық іске қатысуға қарамастан белгілі бір субъектіні немесе объектіні сипаттайды.

1) Уголовно процессуальное право РФ ( общая часть )
2) Горский Г.Ф., Кокорев Л.Д., Элькинд П.С. Проблемы докозательств...
3)Словарь оснавных уголовно – процессуальных понятий и терминов. Караганда, 1992. С.27;Мотовиловкер Я.О. « о допустимости средств доказования и достоверности докозательств в советском уголовном процессе// Актуальные проблемы доказывания и сов. Уголовном процессе. М.,1981 С.82; Фаткулин Н. Общие проблемы процессуального доказования. Казань, 1979. С. 99-118; Горский Г.Ф., Кокорев Л.Д. Элькинд П.С. Проблемы докозательств...С.103-106.