Мэйдзи дәуіріндегі Жапониядағы жаңа саяси жүйенің қалыптасуы
МАЗМҰНЫ
КІРІСПЕ ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .2
I. Мэйдзи дәуіріндегі конституциялық құқық
1.1. Заң шығарушы орган . парламенттің құрылуы ... ... ... ... ... ... ... ... ... 6
1.2. Мэйдзи дәуіріндегі Жапонияның сайлау жүйесі ... ... ... ... ... ... ... ... .10
1.3. Жапониядағы саяси партиялардың құрылуы ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...14
1.4. Алғашқы жапон конституциясы ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...18
II. Мэйдзи дәуіріндегі үкіметтің еуропалық үлгіде құрылуы
2.1. Атқарушы билік органы . министрлер кабинетінің құрылуы ... ... ... 23
2.2. Император жанындағы жоғарғы консультативті орган . құпия
кеңес (сумицуин) ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..27
2.3. Гэнро институтының құрылуы ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .30
2.4. Мемлекеттік идеологияның қалыптасуы. Кокутай доктринасы ... ... .32
III. Мэйдзи дәуіріндегі полиция мен қарулы күштерді реформалау
3.1. Тұрақты қарулы күштерді және полицияны құру ... ... ... ... ... ... ... ...37
3.2. Құқықтық.сот жүйені реформалау ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .. 42
ҚОРЫТЫНДЫ ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...48
Пайдаланылған әдебиеттер ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..50
КІРІСПЕ ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .2
I. Мэйдзи дәуіріндегі конституциялық құқық
1.1. Заң шығарушы орган . парламенттің құрылуы ... ... ... ... ... ... ... ... ... 6
1.2. Мэйдзи дәуіріндегі Жапонияның сайлау жүйесі ... ... ... ... ... ... ... ... .10
1.3. Жапониядағы саяси партиялардың құрылуы ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...14
1.4. Алғашқы жапон конституциясы ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...18
II. Мэйдзи дәуіріндегі үкіметтің еуропалық үлгіде құрылуы
2.1. Атқарушы билік органы . министрлер кабинетінің құрылуы ... ... ... 23
2.2. Император жанындағы жоғарғы консультативті орган . құпия
кеңес (сумицуин) ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..27
2.3. Гэнро институтының құрылуы ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .30
2.4. Мемлекеттік идеологияның қалыптасуы. Кокутай доктринасы ... ... .32
III. Мэйдзи дәуіріндегі полиция мен қарулы күштерді реформалау
3.1. Тұрақты қарулы күштерді және полицияны құру ... ... ... ... ... ... ... ...37
3.2. Құқықтық.сот жүйені реформалау ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .. 42
ҚОРЫТЫНДЫ ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...48
Пайдаланылған әдебиеттер ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..50
КІРІСПЕ
Күншығыс елінің, яғни жапон халқының тарихнамасында «Мэйдзи исин» атымен белгілі 1868 жылғы төңкеріс мемлекет өмірінің барлық салаларына түбегейлі өзгерістер әкелді. XIX ғасырдың 70-80 жылдарындағы буржуазиялық қайта құрулар Токугава сегунаты кезіндегі феодалдық қатынастардың ыдырап, саяси биліктің жаңа жүйесі – абсолюттік типтегі орталықтанған мемлекеттің орнауына жол ашты. Сан ғасырлар бойы жалғасқан император билігі қайта жандандырылып, 1889 жылы Ұлы Жапон Империясының алғашқы Конституциясы қабылданды.
Зерттеу жұмысының өзектілігіне келетін болсақ, біріншіден, Конституцияның қабылдануы, парламенттің және алғашқы саяси партиялардың құрылуын қамтитын Мэйдзи дәуірінде қалыптасқан жаңа мемлекеттік құрылым мен саяси жүйе ерекшеліктерін танып-білу, 1947 жылғы Конституцияның жария етілуіне дейін, тіпті, бүгінгі күнге дейін жалғасқан жапон мемлекетінің демократиялық даму жолын зерттеуде аса маңызды болып табылады. Екіншіден, елдегі саяси, экономикалық және әкімшілік реформалардан кейін күшейе түскен Жапонияның XX ғасыр табалдырығында әлемдік сахнада ең мықты әрі саяси ықпалды мемлекеттер қатарына еніп, империалистік елге айналуы өз алдына маңызды мәселе болып отыр. Өйткені, Жапонияда жаңа билік жүйесі мемлекет үшін ауыр зардаптармен ерекшеленді десек, артық айтпағанымыз. Қалай дегенмен де, мұндай саяси жүйенің ертеңі елде монархиялық-фашистік режимнің орнауымен аяқталғанын естен шығармаған жөн. Мемлекеттің милитаризациялану жолын басқан Жапонияның «Үлкен соғысқа» бастамашылық ретінде жүргізген экспансиялық саясатының алғышарттарын қарастыру, синтодан бастау алатын кокутай идеологиясының қалыптасу себептерінің шымылдығын ашуға мүмкіндік береді. Үшіншіден, жапон мемлекетінде орын алған басқару түрінің абсолюттік конституциялық монархиядан біртіндеп шектеулі дуалистік монархияға өту үрдісін зерттеу қазіргі таңда жапон елі тарихы ғылымы шеңберінде аса маңызды саяси мәселеге айналып отыр. Себебі, халық құқықтары мен бостандықтарының кеңеюі және император билігінің әлсіреуі, келешекте микадоны биліктің символы ретінде ғана танитын жаңа конституцияның қабылдануына әкелді.
Мэйдзи дәуіріндегі мемлекеттік аппарат реформасының алғышарттары мен нәтижелерін белгілеу, оның ішінде 1889 жылғы еуропалық үлгіде құрастырылған елдің алғашқы Конституциясының моделімен танысу, әрі оның құрылымының негізінде әрбір мемлекеттік органның атқаратын қызметі мен міндеттеріне, халықтың құқық-бостандықтарына толыққанды талдау жүргізу – жұмыстың негізгі мақсаты болып саналады.
Осы мақсаттың мүддесінен шығу үшін зерттеуде мынадай міндеттерді шешу көзделді:
♦ Мэйдзи дәуіріндегі конституциялық құқық нышандарын қарастыру
♦ Парламенттің құрылуы, оның құрылымы, құрамы, қызметін, саяси жүйедегі ролін анықтау
♦ Сайлау жүйесі және саяси партиялардың қызметіне тиісті баға беру
♦ Еуропалық үлгідегі үкіметтің – министрлер кабинетінің өкілеттік шеңбері мен өзге мемлекеттік органдарға тәуелділігін анықтау
♦ Гэнро институты мен Сумицуин Құпия Кеңестің қызметі мен мемлекеттік аппаратта алатын орнын айқындау
♦ Кокутай доктринасының мемлекеттік идеология болып қалыптасуының жаңа мемлекеттік құрылым үшін нәтижелерін нақтылау
♦ Тұрақты әскер мен полицияның құрылуының алғышарттарын мен нәтижелерін анықтау, жаңа қарулы күштер жүйесінің кемшіліктері мен артықшылықтарын белгілеу
♦ Жаңа құқықтық-сот жүйесінің моделі, құрылымы және басты ерекшеліктерін жан-жақты қарастыру
Зерттеу барысында негізінен 1889 жылғы Ұлы Жапон Империясының Конституциясы басты дереккөздердің бірі болып табылады. Салыстырмалы талдаулар жүргізу мақсатында 1947 жылғы Конституцияның мәтіні де қолданылды. Сонымен қатар, Мэйдзи дәуіріне жататын түрлі заң актілері мен мемлекеттік құжаттар зерттеу жұмысының құнды дереккөздері ретінде пайдаланылды.
Мэйдзи дәуіріндегі жаңа саяси жүйенің қалыптасуы тақырыбында зерттеу жүргізген жапон, орыс, американ, неміс тарихшылары мен саясаттанушы ғалымдар орасан зор. Жапон еңбектеріне келетін болсақ,
С. Тадагаваның «1889 ж. Жапонияның Конституциясы және елдің модернизациялануы» атты шығармасының бұл саланы зерттеуде тигізетін пайдасы мол болатыны даусыз. Бұл еңбекте Мэйдзи дәуірінің қайта құрулары, олардың алғышарттары мен нәтижелері жан-жақты сипатталған. Сонымен қатар, Конституцияның қабылдану тарихы мен оны жасауда Ивакура Томоми, Ито Хиробуми және Окума Сигэнобу тәрізді тәжірибесі мол білгір саясаткерлердің мемлекеттік құрылымның реформалануы барысында атқарған еңбектері жөнінде сөз етілген.
С. Тояманың «Мэйдзи исин. Жапонияда феодализмнің жойылуы» еңбегінде Токугава дәуірінің соңғы кезеңіндегі (бакумацу) күншығыс елінің феодалдық бытыраңқылықтан орталықтанған билік жүйесіне өту үрдісі, Мэйдзи дәуірінде жүргізілген экономикалық, саяси және әкімшілік реформалары жөнінде орасан зор ақпарат табуға болады.
Орыс ғалымдары да жапон тарихын зерттеу саласында тер төгіп еңбектеніп, асқан белсенділік танытқаны сөзсіз. Орыс тарихшылары мен саясаттанушылары еңбектерінің ішінде В.В. Маклаковтың «Шетел мемлекеттерінің конституциялары» деген кітабын ерекше атап өткен жөн. Бұл еңбекте 1855 жылы Жапонияның ашылуынан бастап, 1947 жылғы Конституцияның қабылдануына дейінгі кезең қамтылған. Сондай-ақ, 1889 жылғы Конституцияның құрылымы мен құрамын толық баяндалып, құқықтық сот жүйесіндегі қайта құрулар, оның ішінде неміс үлгісінде дайындалған қылмыстық және қылмыстық іс жүргізу кодекстері жөнінде біраз құнды мәлімет жинақталған.
О.А.Жидкова, Н.А.Крашенникованың «Шет елдердің мемлекетігі мен құқығының тарихы» атты кітабы Мэйдзи төңкерісінің барысы, нәтижелері туралы мағлұматтарға бай еңбек болып табылады. Мұнда 1890 жылғы сайлау құқығының реформасы, қарулы күштерді қайта құру және сот жүйесіндегі жаңашылдықтар сөз етілген. «Шет елдердің мемлекетігі мен құқығының тарихы» - сот жүйесіндегі адвокатура және прокуратура органдарының атқаратын қызметі, құзырындағы негізгі мәселелер егжей-тегжейлі қарастырылған саны жағынан аз еңбектердің бірі. Сегунаттың құлауымен қалыптасқан жаңа саяси жүйедегі әрбір мемлекеттік органға жүктелетін басты функциялар мен міндеттер және олардың өзара бір-бірінің алдындағы жауапкершілігі секілді мәселелерді қарастыру барысында атақты орыс заңгер ғалымы, З.М.Черниловскийдің «Мемлекет пен құқықтың жалпы тарихы» еңбегі құнды материал болатыны сөзсіз. Бітіру жұмысын жазуға төмендегі ғалымдардң еңбектері де арқау болды:Минору Сонода. «Мир синто» (19), Молодякова Э.В. «Синто в послевоенные годы» (20), Молодякова Э.В., Маркарьян С.Б. «Японское общество: книга перемен (полтора века эволюции)» (17), Георгиев Ю. «Закулисный реформатор эпохи Мэйдзи»(13).
Бітіру жұмысы кіріспе, негізгі бөлім және қорытындыдан тұрады. Жұмыстың кіріспе бөлімінде Мэйдзи дәуіріндегі жаңа саяси жүйенің қалыптасуы жөнінде жалпы сөз қозғалады. Сонымен қатар, зерттеу жұмысының өзектілігі, мақсаты мен міндеттері, пайдаланылған дереккөздер мен мұндай саланы қамтыған түрлі ғалымдардың еңбектері, бітіру жұмысының құрылымы сипатталған.
Зерттеу жұмысының негізгі бөлімі үш тараудан тұрады. Бірінші тарау «Мэйдзи дәуіріндегі конституциялық құқық» деп аталады. Бұл тарауда 1890 жылы Жапонияда заң шығарушы орган – парламенттің құрылу мәселесі толығымен қамтылған. Бір ғана үкіметтік партиядан құрылған парламенттің қызмет ету мерзімінің тым қысқалығы, әрі жұмысының әлжуаздығына қарамастан, оның тіпті саяси орган ретінде құрылу фактінің өзі, елдегі әскери-бюрократтық қоғам өкілдерінің ақыры парламенттің және саяси партиялардың мемлекет өміріндегі маңыздылығын мойындатқаны жөнінде сөз қозғалады. 1890 жылы сайлау құқығының реформасы өткізіліп, елдегі дауыс беру құқығына ие азаматтардың санының айтарлықтай өсуі, 1890 жылы және 1892 жылы өткізілген алғашқы парламент сайлаулары сол кездегі саяси мәдениеттің аяғына дейін қалыптасып бітпеуі салдарынан парақорлықпен, әрі жемқорлықпен ерекшеленуі, елде алғашқы Дзиюто конституциялық-либералдық және Кайсинто конституциялық реформалар мен прогресс саяси партияларының құрылуы тәрізді мәселелер егжей-тегжейлі қарастырылған. Сонымен бірге, 1889 жылғы алғашқы Конституцияның жария етілуі, оның моделі мен құрылымы анық сипаттталады. 1947 жылға дейін өз күшінде болған бұл Конституция елдің капиталистік дамуының мемлекеттік-құқықтық іргетасын қалады. Оның нәтижесінде, Жапония мықты империалистік державаға айналды. Саяси изоляция қыспағынан шыққан күншығыс елінің бұдан былай дүниежүзілік сахнада маңызды орынға иеленуіне қатысты мәселелер осы тарауда қарастырылған.
Екінші тарау «Мэйдзи дәуіріндегі үкіметтің еуропалық үлгіде құрылуы» деген атқа ие. Мұнда дадзеканның жойылып, атқарушы билік органы – министрлер кабинетінің құрылуы, құрамына кірген барлық министрліктер, олардың құзырындағы мәселелер жөнінде бірқатар құнды мәліметтер бар. Оларға қоса, найкаку органының құрылуынан бастап билік еткен премьер-министрлердің жалпы тізімі де осында берілген. Бұл тарауда император жанындағы жоғарғы консультативті орган – Құпия Кеңестің (Сумицуин) құрылу тарихы, қызмет ету тәртібі мен өкілеттік шеңбері нақты көрсетілген. Сонымен қатар, «ақсақалдар кеңесі» - Гэнро институтының мемлекеттік орган ретінде қалыптасуы жөнінде біраз сөз қозғалған. Гэнро институты күншығыс еліне ғана тән өзіндік саяси институт ретінде мемлекеттің ішкі және сыртқы саясатына қатысты премьер-министрдің тағайындалуы, соғыс ашу, бейбітшілік жариялау, шетел державаларымен түрлі келісім-шарттар жасасу сияқты маңызды мәселелерді қарастыруда шешуші рольге ие болғаны, органның сол замандағы билік жүйесінде күшті саяси беделімен ерекшеленгені екінші тарауда қозғалатын негізгі мәселелердің бірі болып табылады. Тараудың соңғы бөлігі, синто ілімінің саяси билікпен бірігіуі, яғни Кокутай доктринасының мемлекеттік идеология деңгейіне көтерілуі мәселесіне арналған.
Негізгі бөлімнің үшінші тарауы «Мэйдзи дәуіріндегі полиция мен қарулы күштерді реформалау» деп аталады. Өзінің атынан-ақ белгілі, бұл тарауды оқи отырып, 1873 жылы күшіне енген «жалпыға бірдей әскери міндет» туралы Заң негізінде тұрақты құрлық және теңіз әскерін құру және орталықтанған полиция жүйесін қалыптастыру жөнінде көптеген құнды мәліметтер мен ақпарат жинауға болады. Қарулы күштерді реформалау мәселесімен бірге, бұл тарауда жапон мемлекетінің құқықтық-сот жүйесіндегі қайта құруларға да толыққанды сипаттама жасалған. Нақты айтқанда, 1872 жылы жапон үкіметі Әділеттік министрлігінде лауазымды тұлғалардың қызеттік міндеттері жөніндегі Ережеге сәйкес төтенше, апелляциялық, жылжымалы, префектуралық, аймақтық соттардың құрылуы. Сонымен қатар, үшінші тарауда адвокатура және прокуратура органдарының құрылуы және олардың сот жүйесіндегі қызметі мен өкілеттік ету шеңбері жан-жақты баяндалған.
Бітіру жұмысының қорытындысында жалпы Мэйдзи дәуіріндегі жапон мемлекетінің саяси құрылымын егжей-тегжейлі қарастырудың маңыздылығы, зерттеудегі әрбір тараушаға сәйкес шығатын қорытындылар мен тұжырымдар келтірілген. Сондай-ақ болашақта одан әрі зерттеуді қажет ететін мәселелер де осы қорытындыда берілген.
Күншығыс елінің, яғни жапон халқының тарихнамасында «Мэйдзи исин» атымен белгілі 1868 жылғы төңкеріс мемлекет өмірінің барлық салаларына түбегейлі өзгерістер әкелді. XIX ғасырдың 70-80 жылдарындағы буржуазиялық қайта құрулар Токугава сегунаты кезіндегі феодалдық қатынастардың ыдырап, саяси биліктің жаңа жүйесі – абсолюттік типтегі орталықтанған мемлекеттің орнауына жол ашты. Сан ғасырлар бойы жалғасқан император билігі қайта жандандырылып, 1889 жылы Ұлы Жапон Империясының алғашқы Конституциясы қабылданды.
Зерттеу жұмысының өзектілігіне келетін болсақ, біріншіден, Конституцияның қабылдануы, парламенттің және алғашқы саяси партиялардың құрылуын қамтитын Мэйдзи дәуірінде қалыптасқан жаңа мемлекеттік құрылым мен саяси жүйе ерекшеліктерін танып-білу, 1947 жылғы Конституцияның жария етілуіне дейін, тіпті, бүгінгі күнге дейін жалғасқан жапон мемлекетінің демократиялық даму жолын зерттеуде аса маңызды болып табылады. Екіншіден, елдегі саяси, экономикалық және әкімшілік реформалардан кейін күшейе түскен Жапонияның XX ғасыр табалдырығында әлемдік сахнада ең мықты әрі саяси ықпалды мемлекеттер қатарына еніп, империалистік елге айналуы өз алдына маңызды мәселе болып отыр. Өйткені, Жапонияда жаңа билік жүйесі мемлекет үшін ауыр зардаптармен ерекшеленді десек, артық айтпағанымыз. Қалай дегенмен де, мұндай саяси жүйенің ертеңі елде монархиялық-фашистік режимнің орнауымен аяқталғанын естен шығармаған жөн. Мемлекеттің милитаризациялану жолын басқан Жапонияның «Үлкен соғысқа» бастамашылық ретінде жүргізген экспансиялық саясатының алғышарттарын қарастыру, синтодан бастау алатын кокутай идеологиясының қалыптасу себептерінің шымылдығын ашуға мүмкіндік береді. Үшіншіден, жапон мемлекетінде орын алған басқару түрінің абсолюттік конституциялық монархиядан біртіндеп шектеулі дуалистік монархияға өту үрдісін зерттеу қазіргі таңда жапон елі тарихы ғылымы шеңберінде аса маңызды саяси мәселеге айналып отыр. Себебі, халық құқықтары мен бостандықтарының кеңеюі және император билігінің әлсіреуі, келешекте микадоны биліктің символы ретінде ғана танитын жаңа конституцияның қабылдануына әкелді.
Мэйдзи дәуіріндегі мемлекеттік аппарат реформасының алғышарттары мен нәтижелерін белгілеу, оның ішінде 1889 жылғы еуропалық үлгіде құрастырылған елдің алғашқы Конституциясының моделімен танысу, әрі оның құрылымының негізінде әрбір мемлекеттік органның атқаратын қызметі мен міндеттеріне, халықтың құқық-бостандықтарына толыққанды талдау жүргізу – жұмыстың негізгі мақсаты болып саналады.
Осы мақсаттың мүддесінен шығу үшін зерттеуде мынадай міндеттерді шешу көзделді:
♦ Мэйдзи дәуіріндегі конституциялық құқық нышандарын қарастыру
♦ Парламенттің құрылуы, оның құрылымы, құрамы, қызметін, саяси жүйедегі ролін анықтау
♦ Сайлау жүйесі және саяси партиялардың қызметіне тиісті баға беру
♦ Еуропалық үлгідегі үкіметтің – министрлер кабинетінің өкілеттік шеңбері мен өзге мемлекеттік органдарға тәуелділігін анықтау
♦ Гэнро институты мен Сумицуин Құпия Кеңестің қызметі мен мемлекеттік аппаратта алатын орнын айқындау
♦ Кокутай доктринасының мемлекеттік идеология болып қалыптасуының жаңа мемлекеттік құрылым үшін нәтижелерін нақтылау
♦ Тұрақты әскер мен полицияның құрылуының алғышарттарын мен нәтижелерін анықтау, жаңа қарулы күштер жүйесінің кемшіліктері мен артықшылықтарын белгілеу
♦ Жаңа құқықтық-сот жүйесінің моделі, құрылымы және басты ерекшеліктерін жан-жақты қарастыру
Зерттеу барысында негізінен 1889 жылғы Ұлы Жапон Империясының Конституциясы басты дереккөздердің бірі болып табылады. Салыстырмалы талдаулар жүргізу мақсатында 1947 жылғы Конституцияның мәтіні де қолданылды. Сонымен қатар, Мэйдзи дәуіріне жататын түрлі заң актілері мен мемлекеттік құжаттар зерттеу жұмысының құнды дереккөздері ретінде пайдаланылды.
Мэйдзи дәуіріндегі жаңа саяси жүйенің қалыптасуы тақырыбында зерттеу жүргізген жапон, орыс, американ, неміс тарихшылары мен саясаттанушы ғалымдар орасан зор. Жапон еңбектеріне келетін болсақ,
С. Тадагаваның «1889 ж. Жапонияның Конституциясы және елдің модернизациялануы» атты шығармасының бұл саланы зерттеуде тигізетін пайдасы мол болатыны даусыз. Бұл еңбекте Мэйдзи дәуірінің қайта құрулары, олардың алғышарттары мен нәтижелері жан-жақты сипатталған. Сонымен қатар, Конституцияның қабылдану тарихы мен оны жасауда Ивакура Томоми, Ито Хиробуми және Окума Сигэнобу тәрізді тәжірибесі мол білгір саясаткерлердің мемлекеттік құрылымның реформалануы барысында атқарған еңбектері жөнінде сөз етілген.
С. Тояманың «Мэйдзи исин. Жапонияда феодализмнің жойылуы» еңбегінде Токугава дәуірінің соңғы кезеңіндегі (бакумацу) күншығыс елінің феодалдық бытыраңқылықтан орталықтанған билік жүйесіне өту үрдісі, Мэйдзи дәуірінде жүргізілген экономикалық, саяси және әкімшілік реформалары жөнінде орасан зор ақпарат табуға болады.
Орыс ғалымдары да жапон тарихын зерттеу саласында тер төгіп еңбектеніп, асқан белсенділік танытқаны сөзсіз. Орыс тарихшылары мен саясаттанушылары еңбектерінің ішінде В.В. Маклаковтың «Шетел мемлекеттерінің конституциялары» деген кітабын ерекше атап өткен жөн. Бұл еңбекте 1855 жылы Жапонияның ашылуынан бастап, 1947 жылғы Конституцияның қабылдануына дейінгі кезең қамтылған. Сондай-ақ, 1889 жылғы Конституцияның құрылымы мен құрамын толық баяндалып, құқықтық сот жүйесіндегі қайта құрулар, оның ішінде неміс үлгісінде дайындалған қылмыстық және қылмыстық іс жүргізу кодекстері жөнінде біраз құнды мәлімет жинақталған.
О.А.Жидкова, Н.А.Крашенникованың «Шет елдердің мемлекетігі мен құқығының тарихы» атты кітабы Мэйдзи төңкерісінің барысы, нәтижелері туралы мағлұматтарға бай еңбек болып табылады. Мұнда 1890 жылғы сайлау құқығының реформасы, қарулы күштерді қайта құру және сот жүйесіндегі жаңашылдықтар сөз етілген. «Шет елдердің мемлекетігі мен құқығының тарихы» - сот жүйесіндегі адвокатура және прокуратура органдарының атқаратын қызметі, құзырындағы негізгі мәселелер егжей-тегжейлі қарастырылған саны жағынан аз еңбектердің бірі. Сегунаттың құлауымен қалыптасқан жаңа саяси жүйедегі әрбір мемлекеттік органға жүктелетін басты функциялар мен міндеттер және олардың өзара бір-бірінің алдындағы жауапкершілігі секілді мәселелерді қарастыру барысында атақты орыс заңгер ғалымы, З.М.Черниловскийдің «Мемлекет пен құқықтың жалпы тарихы» еңбегі құнды материал болатыны сөзсіз. Бітіру жұмысын жазуға төмендегі ғалымдардң еңбектері де арқау болды:Минору Сонода. «Мир синто» (19), Молодякова Э.В. «Синто в послевоенные годы» (20), Молодякова Э.В., Маркарьян С.Б. «Японское общество: книга перемен (полтора века эволюции)» (17), Георгиев Ю. «Закулисный реформатор эпохи Мэйдзи»(13).
Бітіру жұмысы кіріспе, негізгі бөлім және қорытындыдан тұрады. Жұмыстың кіріспе бөлімінде Мэйдзи дәуіріндегі жаңа саяси жүйенің қалыптасуы жөнінде жалпы сөз қозғалады. Сонымен қатар, зерттеу жұмысының өзектілігі, мақсаты мен міндеттері, пайдаланылған дереккөздер мен мұндай саланы қамтыған түрлі ғалымдардың еңбектері, бітіру жұмысының құрылымы сипатталған.
Зерттеу жұмысының негізгі бөлімі үш тараудан тұрады. Бірінші тарау «Мэйдзи дәуіріндегі конституциялық құқық» деп аталады. Бұл тарауда 1890 жылы Жапонияда заң шығарушы орган – парламенттің құрылу мәселесі толығымен қамтылған. Бір ғана үкіметтік партиядан құрылған парламенттің қызмет ету мерзімінің тым қысқалығы, әрі жұмысының әлжуаздығына қарамастан, оның тіпті саяси орган ретінде құрылу фактінің өзі, елдегі әскери-бюрократтық қоғам өкілдерінің ақыры парламенттің және саяси партиялардың мемлекет өміріндегі маңыздылығын мойындатқаны жөнінде сөз қозғалады. 1890 жылы сайлау құқығының реформасы өткізіліп, елдегі дауыс беру құқығына ие азаматтардың санының айтарлықтай өсуі, 1890 жылы және 1892 жылы өткізілген алғашқы парламент сайлаулары сол кездегі саяси мәдениеттің аяғына дейін қалыптасып бітпеуі салдарынан парақорлықпен, әрі жемқорлықпен ерекшеленуі, елде алғашқы Дзиюто конституциялық-либералдық және Кайсинто конституциялық реформалар мен прогресс саяси партияларының құрылуы тәрізді мәселелер егжей-тегжейлі қарастырылған. Сонымен бірге, 1889 жылғы алғашқы Конституцияның жария етілуі, оның моделі мен құрылымы анық сипаттталады. 1947 жылға дейін өз күшінде болған бұл Конституция елдің капиталистік дамуының мемлекеттік-құқықтық іргетасын қалады. Оның нәтижесінде, Жапония мықты империалистік державаға айналды. Саяси изоляция қыспағынан шыққан күншығыс елінің бұдан былай дүниежүзілік сахнада маңызды орынға иеленуіне қатысты мәселелер осы тарауда қарастырылған.
Екінші тарау «Мэйдзи дәуіріндегі үкіметтің еуропалық үлгіде құрылуы» деген атқа ие. Мұнда дадзеканның жойылып, атқарушы билік органы – министрлер кабинетінің құрылуы, құрамына кірген барлық министрліктер, олардың құзырындағы мәселелер жөнінде бірқатар құнды мәліметтер бар. Оларға қоса, найкаку органының құрылуынан бастап билік еткен премьер-министрлердің жалпы тізімі де осында берілген. Бұл тарауда император жанындағы жоғарғы консультативті орган – Құпия Кеңестің (Сумицуин) құрылу тарихы, қызмет ету тәртібі мен өкілеттік шеңбері нақты көрсетілген. Сонымен қатар, «ақсақалдар кеңесі» - Гэнро институтының мемлекеттік орган ретінде қалыптасуы жөнінде біраз сөз қозғалған. Гэнро институты күншығыс еліне ғана тән өзіндік саяси институт ретінде мемлекеттің ішкі және сыртқы саясатына қатысты премьер-министрдің тағайындалуы, соғыс ашу, бейбітшілік жариялау, шетел державаларымен түрлі келісім-шарттар жасасу сияқты маңызды мәселелерді қарастыруда шешуші рольге ие болғаны, органның сол замандағы билік жүйесінде күшті саяси беделімен ерекшеленгені екінші тарауда қозғалатын негізгі мәселелердің бірі болып табылады. Тараудың соңғы бөлігі, синто ілімінің саяси билікпен бірігіуі, яғни Кокутай доктринасының мемлекеттік идеология деңгейіне көтерілуі мәселесіне арналған.
Негізгі бөлімнің үшінші тарауы «Мэйдзи дәуіріндегі полиция мен қарулы күштерді реформалау» деп аталады. Өзінің атынан-ақ белгілі, бұл тарауды оқи отырып, 1873 жылы күшіне енген «жалпыға бірдей әскери міндет» туралы Заң негізінде тұрақты құрлық және теңіз әскерін құру және орталықтанған полиция жүйесін қалыптастыру жөнінде көптеген құнды мәліметтер мен ақпарат жинауға болады. Қарулы күштерді реформалау мәселесімен бірге, бұл тарауда жапон мемлекетінің құқықтық-сот жүйесіндегі қайта құруларға да толыққанды сипаттама жасалған. Нақты айтқанда, 1872 жылы жапон үкіметі Әділеттік министрлігінде лауазымды тұлғалардың қызеттік міндеттері жөніндегі Ережеге сәйкес төтенше, апелляциялық, жылжымалы, префектуралық, аймақтық соттардың құрылуы. Сонымен қатар, үшінші тарауда адвокатура және прокуратура органдарының құрылуы және олардың сот жүйесіндегі қызметі мен өкілеттік ету шеңбері жан-жақты баяндалған.
Бітіру жұмысының қорытындысында жалпы Мэйдзи дәуіріндегі жапон мемлекетінің саяси құрылымын егжей-тегжейлі қарастырудың маңыздылығы, зерттеудегі әрбір тараушаға сәйкес шығатын қорытындылар мен тұжырымдар келтірілген. Сондай-ақ болашақта одан әрі зерттеуді қажет ететін мәселелер де осы қорытындыда берілген.
Пайдаланылған әдебиеттер
1. Дурденевский В.Н., Лудшувейт Е.Ф. Конституция Востока: Египет, Турция, Персия, Афганистан, Индия, Китай, Монголия, Япония. Л., 1926.
2. Все о Японии. Энциклопедия. М., 1996.
3. А.Е. Жуков. История Японии. Т. II. 1868-1998. 2-изд., исправленное и дополненное. М., Институт востоковедения РАН, 1999.
4. Faribank J., Reischauer E., Craig A. East Asia/ the Modern Transformation. Boston, Houghton Mufflin Co., 1965.
5. Hane M. Peasants, Rebels and Outcasts. The Underside of Modern Japan. N.Y., Pantheon Books, 1982.
6. История государства и права зарубежных стран. Под общ. Ред. О.А. Жидкова, Н.А. Крашенниковой. М. 1996 г.ч. II. М. 1998 г.ч. II.
7. Черниловский З.М. Всеобщая история государства и права. М., 1996.
8. Ким Г.Ф. Востоковедение в условиях перестройки. – Народы Азии и Африки. 1988, № 5.
9. Акимото Рицуо. Сэйдзи Сякайгаку дзесэцу. Гэндай сякайни окэру кэнреку то санка (Введение в политическую социологию. Власть и участие в современном обществе). Токио, 1974.
10. Ike Nobutake. A Theory of Japanese Democracy. Boulder, 1978.
11. Всеобщая история государства и права. Учебник/Под ред. проф. К.И. Батыра. – М.: Юристъ, 1999.
12. Дневники осмотра Америки и европейских стран Чрезвычайным и полномочным послом/Под ред. К. Кумэ: В 100 т. Токио, 1878 (на яп. языке)
13. Георгиев Ю. Закулисный реформатор эпохи Мэйдзи. // Электронный журнал «Япония сегодня» japantoday.ru/arch/jur№ al/0106/10shtml.
14. Конституция Японии 1889 г. и «модернизация» страны /С. Тадагава. Правоведение. – 2002 . - № 4 (243).
15. Ito H., count. Commentaries on the Constitution of the Empire of Japan/ Translated by Miyoji Ito. Tokyo, 1889.
16. Научное издание. Япония: экономика, политика, история. / Под ред. Б. Е. Косолапов. М.: Наука, 1989.
17. Молодякова Э.В., Маркарьян С.Б. Японское общество: книга перемен (полтора века эволюции). М., 1996.
18. Тояма С. Мэйдзи исин. Крушение феодализма в Японии. М., Изд.ин. лит., 1959.
19. Минору Сонода. Мир синто. – М., 2001.
20. Молодякова Э.В. Синто в послевоенные годы // Синто – путь японских богов. – СПб., 2002. – Т.1.
21. Эрхарт Х.Б. Религиозные традиции Японии.
22. Гришелева Л.Д Чегодарь Н.И. Японская культура нового времени. Эпоха Мэйдзи. М., Изд. фирма «Восточная литература» РАН. 1998.
23. Черниловский З.М. Хрестоматия по всеобщей истории государства и права. М., Фирма Гардарика. 1996.
24. Квигли Г.С. Правительство и политическая жизнь Японии. М., 1934.
25. А.Я. Сухарев. Правовые системы стран мира. Энциклопедический справочник. Издательство НОРМА. М., 2000.
26. Конституция зарубежных государств: Учебное пособие / Сост. проф. В.В. Маклаков. – 4-е изд., перераб. и доп. – М.: Волтерс Клувер, 2003.
1. Дурденевский В.Н., Лудшувейт Е.Ф. Конституция Востока: Египет, Турция, Персия, Афганистан, Индия, Китай, Монголия, Япония. Л., 1926.
2. Все о Японии. Энциклопедия. М., 1996.
3. А.Е. Жуков. История Японии. Т. II. 1868-1998. 2-изд., исправленное и дополненное. М., Институт востоковедения РАН, 1999.
4. Faribank J., Reischauer E., Craig A. East Asia/ the Modern Transformation. Boston, Houghton Mufflin Co., 1965.
5. Hane M. Peasants, Rebels and Outcasts. The Underside of Modern Japan. N.Y., Pantheon Books, 1982.
6. История государства и права зарубежных стран. Под общ. Ред. О.А. Жидкова, Н.А. Крашенниковой. М. 1996 г.ч. II. М. 1998 г.ч. II.
7. Черниловский З.М. Всеобщая история государства и права. М., 1996.
8. Ким Г.Ф. Востоковедение в условиях перестройки. – Народы Азии и Африки. 1988, № 5.
9. Акимото Рицуо. Сэйдзи Сякайгаку дзесэцу. Гэндай сякайни окэру кэнреку то санка (Введение в политическую социологию. Власть и участие в современном обществе). Токио, 1974.
10. Ike Nobutake. A Theory of Japanese Democracy. Boulder, 1978.
11. Всеобщая история государства и права. Учебник/Под ред. проф. К.И. Батыра. – М.: Юристъ, 1999.
12. Дневники осмотра Америки и европейских стран Чрезвычайным и полномочным послом/Под ред. К. Кумэ: В 100 т. Токио, 1878 (на яп. языке)
13. Георгиев Ю. Закулисный реформатор эпохи Мэйдзи. // Электронный журнал «Япония сегодня» japantoday.ru/arch/jur№ al/0106/10shtml.
14. Конституция Японии 1889 г. и «модернизация» страны /С. Тадагава. Правоведение. – 2002 . - № 4 (243).
15. Ito H., count. Commentaries on the Constitution of the Empire of Japan/ Translated by Miyoji Ito. Tokyo, 1889.
16. Научное издание. Япония: экономика, политика, история. / Под ред. Б. Е. Косолапов. М.: Наука, 1989.
17. Молодякова Э.В., Маркарьян С.Б. Японское общество: книга перемен (полтора века эволюции). М., 1996.
18. Тояма С. Мэйдзи исин. Крушение феодализма в Японии. М., Изд.ин. лит., 1959.
19. Минору Сонода. Мир синто. – М., 2001.
20. Молодякова Э.В. Синто в послевоенные годы // Синто – путь японских богов. – СПб., 2002. – Т.1.
21. Эрхарт Х.Б. Религиозные традиции Японии.
22. Гришелева Л.Д Чегодарь Н.И. Японская культура нового времени. Эпоха Мэйдзи. М., Изд. фирма «Восточная литература» РАН. 1998.
23. Черниловский З.М. Хрестоматия по всеобщей истории государства и права. М., Фирма Гардарика. 1996.
24. Квигли Г.С. Правительство и политическая жизнь Японии. М., 1934.
25. А.Я. Сухарев. Правовые системы стран мира. Энциклопедический справочник. Издательство НОРМА. М., 2000.
26. Конституция зарубежных государств: Учебное пособие / Сост. проф. В.В. Маклаков. – 4-е изд., перераб. и доп. – М.: Волтерс Клувер, 2003.
БІТІРУ ЖҰМЫСЫ
Мэйдзи дәуіріндегі Жапониядағы жаңа саяси жүйенің қалыптасуы
МАЗМҰНЫ
КІРІСПЕ ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..
... ... ... ... ... 2
I. Мэйдзи дәуіріндегі конституциялық құқық
1.1. Заң шығарушы орган – парламенттің
құрылуы ... ... ... ... ... ... ... ... ... 6
1.2. Мэйдзи дәуіріндегі Жапонияның сайлау
жүйесі ... ... ... ... ... ... ... . ... 10
1.3. Жапониядағы саяси партиялардың
құрылуы ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...14
1.4. Алғашқы жапон
конституциясы ... ... ... ... ... .. ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..18
II. Мэйдзи дәуіріндегі үкіметтің еуропалық үлгіде құрылуы
2.1. Атқарушы билік органы – министрлер кабинетінің құрылуы ... ... ... 23
2.2. Император жанындағы жоғарғы консультативті орган – құпия
кеңес
(сумицуин) ... ... ... ... ... ... . ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..
... ... ... ... ... ... 27
2.3. Гэнро институтының
құрылуы ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .30
2.4. Мемлекеттік идеологияның қалыптасуы. Кокутай доктринасы ... ... .32
III. Мэйдзи дәуіріндегі полиция мен қарулы күштерді реформалау
3.1. Тұрақты қарулы күштерді және полицияны
құру ... ... ... ... ... ... ... ... 37
3.2. Құқықтық-сот жүйені
реформалау ... ... ... ... ... ... . ... ... ... ... ... ... ... . 42
ҚОРЫТЫНДЫ ... ... ... ... ... ... .. ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..
... ... ... ... ... ... 48
Пайдаланылған
әдебиеттер ... ... ... ... ... ... . ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..
... 50
КІРІСПЕ
Күншығыс елінің, яғни жапон халқының тарихнамасында Мэйдзи исин
атымен белгілі 1868 жылғы төңкеріс мемлекет өмірінің барлық салаларына
түбегейлі өзгерістер әкелді. XIX ғасырдың 70-80 жылдарындағы буржуазиялық
қайта құрулар Токугава сегунаты кезіндегі феодалдық қатынастардың ыдырап,
саяси биліктің жаңа жүйесі – абсолюттік типтегі орталықтанған мемлекеттің
орнауына жол ашты. Сан ғасырлар бойы жалғасқан император билігі қайта
жандандырылып, 1889 жылы Ұлы Жапон Империясының алғашқы Конституциясы
қабылданды.
Зерттеу жұмысының өзектілігіне келетін болсақ, біріншіден,
Конституцияның қабылдануы, парламенттің және алғашқы саяси партиялардың
құрылуын қамтитын Мэйдзи дәуірінде қалыптасқан жаңа мемлекеттік құрылым мен
саяси жүйе ерекшеліктерін танып-білу, 1947 жылғы Конституцияның жария
етілуіне дейін, тіпті, бүгінгі күнге дейін жалғасқан жапон мемлекетінің
демократиялық даму жолын зерттеуде аса маңызды болып табылады. Екіншіден,
елдегі саяси, экономикалық және әкімшілік реформалардан кейін күшейе түскен
Жапонияның XX ғасыр табалдырығында әлемдік сахнада ең мықты әрі саяси
ықпалды мемлекеттер қатарына еніп, империалистік елге айналуы өз алдына
маңызды мәселе болып отыр. Өйткені, Жапонияда жаңа билік жүйесі мемлекет
үшін ауыр зардаптармен ерекшеленді десек, артық айтпағанымыз. Қалай
дегенмен де, мұндай саяси жүйенің ертеңі елде монархиялық-фашистік режимнің
орнауымен аяқталғанын естен шығармаған жөн. Мемлекеттің милитаризациялану
жолын басқан Жапонияның Үлкен соғысқа бастамашылық ретінде жүргізген
экспансиялық саясатының алғышарттарын қарастыру, синтодан бастау алатын
кокутай идеологиясының қалыптасу себептерінің шымылдығын ашуға мүмкіндік
береді. Үшіншіден, жапон мемлекетінде орын алған басқару түрінің абсолюттік
конституциялық монархиядан біртіндеп шектеулі дуалистік монархияға өту
үрдісін зерттеу қазіргі таңда жапон елі тарихы ғылымы шеңберінде аса
маңызды саяси мәселеге айналып отыр. Себебі, халық құқықтары мен
бостандықтарының кеңеюі және император билігінің әлсіреуі, келешекте
микадоны биліктің символы ретінде ғана танитын жаңа конституцияның
қабылдануына әкелді.
Мэйдзи дәуіріндегі мемлекеттік аппарат реформасының
алғышарттары мен нәтижелерін белгілеу, оның ішінде 1889 жылғы еуропалық
үлгіде құрастырылған елдің алғашқы Конституциясының моделімен танысу, әрі
оның құрылымының негізінде әрбір мемлекеттік органның атқаратын қызметі мен
міндеттеріне, халықтың құқық-бостандықтарына толыққанды талдау жүргізу –
жұмыстың негізгі мақсаты болып саналады.
Осы мақсаттың мүддесінен шығу үшін зерттеуде мынадай
міндеттерді шешу көзделді:
♦ Мэйдзи дәуіріндегі конституциялық құқық нышандарын қарастыру
♦ Парламенттің құрылуы, оның құрылымы, құрамы, қызметін, саяси
жүйедегі ролін анықтау
♦ Сайлау жүйесі және саяси партиялардың қызметіне тиісті баға
беру
♦ Еуропалық үлгідегі үкіметтің – министрлер кабинетінің
өкілеттік шеңбері мен өзге мемлекеттік органдарға тәуелділігін анықтау
♦ Гэнро институты мен Сумицуин Құпия Кеңестің қызметі мен
мемлекеттік аппаратта алатын орнын айқындау
♦ Кокутай доктринасының мемлекеттік идеология болып
қалыптасуының жаңа мемлекеттік құрылым үшін нәтижелерін нақтылау
♦ Тұрақты әскер мен полицияның құрылуының алғышарттарын мен
нәтижелерін анықтау, жаңа қарулы күштер жүйесінің кемшіліктері мен
артықшылықтарын белгілеу
♦ Жаңа құқықтық-сот жүйесінің моделі, құрылымы және басты
ерекшеліктерін жан-жақты қарастыру
Зерттеу барысында негізінен 1889 жылғы Ұлы Жапон Империясының
Конституциясы басты дереккөздердің бірі болып табылады. Салыстырмалы
талдаулар жүргізу мақсатында 1947 жылғы Конституцияның мәтіні де
қолданылды. Сонымен қатар, Мэйдзи дәуіріне жататын түрлі заң актілері мен
мемлекеттік құжаттар зерттеу жұмысының құнды дереккөздері ретінде
пайдаланылды.
Мэйдзи дәуіріндегі жаңа саяси жүйенің қалыптасуы тақырыбында
зерттеу жүргізген жапон, орыс, американ, неміс тарихшылары мен саясаттанушы
ғалымдар орасан зор. Жапон еңбектеріне келетін болсақ,
С. Тадагаваның 1889 ж. Жапонияның Конституциясы және елдің
модернизациялануы атты шығармасының бұл саланы зерттеуде тигізетін
пайдасы мол болатыны даусыз. Бұл еңбекте Мэйдзи дәуірінің қайта құрулары,
олардың алғышарттары мен нәтижелері жан-жақты сипатталған. Сонымен қатар,
Конституцияның қабылдану тарихы мен оны жасауда Ивакура Томоми, Ито
Хиробуми және Окума Сигэнобу тәрізді тәжірибесі мол білгір саясаткерлердің
мемлекеттік құрылымның реформалануы барысында атқарған еңбектері жөнінде
сөз етілген.
С. Тояманың Мэйдзи исин. Жапонияда феодализмнің жойылуы
еңбегінде Токугава дәуірінің соңғы кезеңіндегі (бакумацу) күншығыс елінің
феодалдық бытыраңқылықтан орталықтанған билік жүйесіне өту үрдісі, Мэйдзи
дәуірінде жүргізілген экономикалық, саяси және әкімшілік реформалары
жөнінде орасан зор ақпарат табуға болады.
Орыс ғалымдары да жапон тарихын зерттеу саласында тер төгіп
еңбектеніп, асқан белсенділік танытқаны сөзсіз. Орыс тарихшылары мен
саясаттанушылары еңбектерінің ішінде В.В. Маклаковтың Шетел
мемлекеттерінің конституциялары деген кітабын ерекше атап өткен жөн. Бұл
еңбекте 1855 жылы Жапонияның ашылуынан бастап, 1947 жылғы Конституцияның
қабылдануына дейінгі кезең қамтылған. Сондай-ақ, 1889 жылғы Конституцияның
құрылымы мен құрамын толық баяндалып, құқықтық сот жүйесіндегі қайта
құрулар, оның ішінде неміс үлгісінде дайындалған қылмыстық және қылмыстық
іс жүргізу кодекстері жөнінде біраз құнды мәлімет жинақталған.
О.А.Жидкова, Н.А.Крашенникованың Шет елдердің мемлекетігі мен
құқығының тарихы атты кітабы Мэйдзи төңкерісінің барысы, нәтижелері туралы
мағлұматтарға бай еңбек болып табылады. Мұнда 1890 жылғы сайлау құқығының
реформасы, қарулы күштерді қайта құру және сот жүйесіндегі жаңашылдықтар
сөз етілген. Шет елдердің мемлекетігі мен құқығының тарихы - сот
жүйесіндегі адвокатура және прокуратура органдарының атқаратын қызметі,
құзырындағы негізгі мәселелер егжей-тегжейлі қарастырылған саны жағынан аз
еңбектердің бірі. Сегунаттың құлауымен қалыптасқан жаңа саяси жүйедегі
әрбір мемлекеттік органға жүктелетін басты функциялар мен міндеттер және
олардың өзара бір-бірінің алдындағы жауапкершілігі секілді мәселелерді
қарастыру барысында атақты орыс заңгер ғалымы, З.М.Черниловскийдің
Мемлекет пен құқықтың жалпы тарихы еңбегі құнды материал болатыны сөзсіз.
Бітіру жұмысын жазуға төмендегі ғалымдардң еңбектері де арқау болды:Минору
Сонода. Мир синто (19), Молодякова Э.В. Синто в послевоенные годы (20),
Молодякова Э.В., Маркарьян С.Б. Японское общество: книга перемен (полтора
века эволюции) (17), Георгиев Ю. Закулисный реформатор эпохи Мэйдзи(13).
Бітіру жұмысы кіріспе, негізгі бөлім және қорытындыдан тұрады.
Жұмыстың кіріспе бөлімінде Мэйдзи дәуіріндегі жаңа саяси жүйенің қалыптасуы
жөнінде жалпы сөз қозғалады. Сонымен қатар, зерттеу жұмысының өзектілігі,
мақсаты мен міндеттері, пайдаланылған дереккөздер мен мұндай саланы
қамтыған түрлі ғалымдардың еңбектері, бітіру жұмысының құрылымы
сипатталған.
Зерттеу жұмысының негізгі бөлімі үш тараудан тұрады. Бірінші
тарау Мэйдзи дәуіріндегі конституциялық құқық деп аталады. Бұл тарауда
1890 жылы Жапонияда заң шығарушы орган – парламенттің құрылу мәселесі
толығымен қамтылған. Бір ғана үкіметтік партиядан құрылған парламенттің
қызмет ету мерзімінің тым қысқалығы, әрі жұмысының әлжуаздығына қарамастан,
оның тіпті саяси орган ретінде құрылу фактінің өзі, елдегі әскери-
бюрократтық қоғам өкілдерінің ақыры парламенттің және саяси партиялардың
мемлекет өміріндегі маңыздылығын мойындатқаны жөнінде сөз қозғалады. 1890
жылы сайлау құқығының реформасы өткізіліп, елдегі дауыс беру құқығына ие
азаматтардың санының айтарлықтай өсуі, 1890 жылы және 1892 жылы өткізілген
алғашқы парламент сайлаулары сол кездегі саяси мәдениеттің аяғына дейін
қалыптасып бітпеуі салдарынан парақорлықпен, әрі жемқорлықпен ерекшеленуі,
елде алғашқы Дзиюто конституциялық-либералдық және Кайсинто конституциялық
реформалар мен прогресс саяси партияларының құрылуы тәрізді мәселелер егжей-
тегжейлі қарастырылған. Сонымен бірге, 1889 жылғы алғашқы Конституцияның
жария етілуі, оның моделі мен құрылымы анық сипаттталады. 1947 жылға дейін
өз күшінде болған бұл Конституция елдің капиталистік дамуының мемлекеттік-
құқықтық іргетасын қалады. Оның нәтижесінде, Жапония мықты империалистік
державаға айналды. Саяси изоляция қыспағынан шыққан күншығыс елінің бұдан
былай дүниежүзілік сахнада маңызды орынға иеленуіне қатысты мәселелер осы
тарауда қарастырылған.
Екінші тарау Мэйдзи дәуіріндегі үкіметтің еуропалық үлгіде құрылуы
деген атқа ие. Мұнда дадзеканның жойылып, атқарушы билік органы –
министрлер кабинетінің құрылуы, құрамына кірген барлық министрліктер,
олардың құзырындағы мәселелер жөнінде бірқатар құнды мәліметтер бар.
Оларға қоса, найкаку органының құрылуынан бастап билік еткен премьер-
министрлердің жалпы тізімі де осында берілген. Бұл тарауда император
жанындағы жоғарғы консультативті орган – Құпия Кеңестің (Сумицуин) құрылу
тарихы, қызмет ету тәртібі мен өкілеттік шеңбері нақты көрсетілген. Сонымен
қатар, ақсақалдар кеңесі - Гэнро институтының мемлекеттік орган ретінде
қалыптасуы жөнінде біраз сөз қозғалған. Гэнро институты күншығыс еліне ғана
тән өзіндік саяси институт ретінде мемлекеттің ішкі және сыртқы саясатына
қатысты премьер-министрдің тағайындалуы, соғыс ашу, бейбітшілік жариялау,
шетел державаларымен түрлі келісім-шарттар жасасу сияқты маңызды
мәселелерді қарастыруда шешуші рольге ие болғаны, органның сол замандағы
билік жүйесінде күшті саяси беделімен ерекшеленгені екінші тарауда
қозғалатын негізгі мәселелердің бірі болып табылады. Тараудың соңғы бөлігі,
синто ілімінің саяси билікпен бірігіуі, яғни Кокутай доктринасының
мемлекеттік идеология деңгейіне көтерілуі мәселесіне арналған.
Негізгі бөлімнің үшінші тарауы Мэйдзи дәуіріндегі полиция мен
қарулы күштерді реформалау деп аталады. Өзінің атынан-ақ белгілі, бұл
тарауды оқи отырып, 1873 жылы күшіне енген жалпыға бірдей әскери міндет
туралы Заң негізінде тұрақты құрлық және теңіз әскерін құру және
орталықтанған полиция жүйесін қалыптастыру жөнінде көптеген құнды
мәліметтер мен ақпарат жинауға болады. Қарулы күштерді реформалау
мәселесімен бірге, бұл тарауда жапон мемлекетінің құқықтық-сот жүйесіндегі
қайта құруларға да толыққанды сипаттама жасалған. Нақты айтқанда, 1872 жылы
жапон үкіметі Әділеттік министрлігінде лауазымды тұлғалардың қызеттік
міндеттері жөніндегі Ережеге сәйкес төтенше, апелляциялық, жылжымалы,
префектуралық, аймақтық соттардың құрылуы. Сонымен қатар, үшінші тарауда
адвокатура және прокуратура органдарының құрылуы және олардың сот
жүйесіндегі қызметі мен өкілеттік ету шеңбері жан-жақты баяндалған.
Бітіру жұмысының қорытындысында жалпы Мэйдзи дәуіріндегі жапон
мемлекетінің саяси құрылымын егжей-тегжейлі қарастырудың маңыздылығы,
зерттеудегі әрбір тараушаға сәйкес шығатын қорытындылар мен тұжырымдар
келтірілген. Сондай-ақ болашақта одан әрі зерттеуді қажет ететін мәселелер
де осы қорытындыда берілген.
1-ТАРАУ. МЭЙДЗИ ДӘУІРІНДЕГІ КОНСТИТУЦИЯЛЫҚ ҚҰҚЫҚ
Заң шығарушы орган – парламенттің құрылуы
Жапон парламенті императорлық парламент (Тэйкоку гикай) деген атқа
ие болғаны белгілі. Бұл тегін емес еді. Сол кездегі бірқатар жапон
жазушылары байқағанындай, конституцияны императордың халыққа деген асқан
мейірімі ретінде халық санасына ұялату заң шығарушы биліктің басты
мақсатына айналды (1, 162).
Жапон парламетінің жұмысы 1890 жылы басталды. Парламент ел
басшысы, император бұйрығымен шақыралатын және таратылатын болды.
Император өз еркімен әр түрлі саяси жағдайларға байланысты парламент
сессиясын уақытша тоқтатуға не болмаса мүлдем таратып жіберуге толық
құқылы еді.
Парламент екі палатадан тұрды: пэрлер палатасы (Кидзоку-ин) және
өкілдер палатасы (Сюги-ин). Пэрлер палатасы немесе жоғары палата
таратылмайды, оның отырыстары тек кейінгі мерзімге қалдырылуы мүмкін.
Парламенттің пэрлер палатасының құрамы келесідей болды:
1) император тұқымындағы ханзадалар;
2) 25 жастан асқан маркиздер мен княздар;
3) өз жетістіктерімен көзге түскен, еңбегі сіңген императордың өзі
тағайындайтын тұлғалар;
4) ақсүйектер қатарынандағы салық төлеушілер ішінен сайланатын әр
префектурадан бір өкіл.
Палатаның құрамына енетін соңғы аталған үш топтың әрбіреуі жалпы
мүшелер санының бестен бір бөлігінен асып кетпеуі тиіс еді. Екі соңғы топ
мүшелерінің жасы 30-дан аспауы керек болды. Жалпы жоғары палата құрамына
300-дей депутат кірді.
Өкілдер палатасы құрамына 25 жасқа толған және 3 иен құнынан
асатын тікелей салық төлейтін жапондық ер адам қызметшілермен сайланатын
депутаттар кірді.
Жоғары палата мүшелері өмір бойы қызмет ету құқығына ие болатын. Ол
палатаның көп бөлігі халыққа сыйлы ақсақалдар тобын құрады. Төменгі палата
мүшелері 4 жыл бойы қызмет істейтін еді.
Пэрлер палатасының президенті мен вице-президентін императордың өзі
сайлады. Ал төменгі палата президенті мен вице-президенті палата таңдаған
кандидаттар арасынан сайланады. Император өз таңдауын палатада көпшіліктің
даусына ие болған кандидатқа тоқтатады. Палатаның президенттері жылына бес
мың иен, вице-президенттер үш мың иен, палата мүшелері екі мың иен жалақы
алатын.
Парламенттің келесідей құқықтары болды:
1) петициялар қабылдау;
2) императорға жолығу;
3) үкіметтен түрлі мәселелерге байланысты түсініктемелер талап ету
(министрлер кабинеті талапты орындамаған жағдайда, парламенттің төменгі
палатасы императорға шағым тастауға құқылы, ал император заң шығарушы орган
мен атқарушы биліктің арасындағы келіспеушіліктер шектен шығып жатса,
палатаны таратып жіберуге құқығы бар);
4) мемлекеттік шығындар мен кірістердің тиісті түрде тіркелуін
қадағалау. Сонымен қатар, парламент, оның ішінде оның төменгі палатасы
министрлердің қаржылық ұсыныстарынан бас тартуға, қажетті жағдайларда
белгілі бір шараларға қаражат бөлмеуге де құқылы болды.
Парламент палатасындағы депутаттың алатын орны жребий бойынша түсетін
нөмірімен анықталды. Ал бұл дегеніміз, жапон парламентінде, еуропалық
палаталарындағыдай, оң, сол, орта қанаттар сияқты бөлініс болмады.
Парламент жұмысын бақылауға бағытталған арнайы комиссия құрылды.
Ол комиссия жұмысына министрліктен жіберілген өкілдер де араласып отырды.
Екі жақ бірігіп, ортақ шешім қабылдайтын еді. Екі палата арасында бегілі
бір заң жобасына байланысты келіспеушіліктер туындаған жағдайда жоғарыда
сөз болған комиссия бітім жасасуға ықпалын тигізетін. Комиссияларда тынбай
еңбек еткеннің арқасында аз уақыт ішінде жапон парламентінің палаталары
көптеген заң жобаларын талқылып үлгеріп отырған. Мысалы, 1898 жылдың
желтоқсанынан бастап 1899 жылдың наурыз айына дейін депутаттар палатасы
280 рет дауыс берді. Яғни, орташа есеппен депутаттар күн сайын төрт рет
дауыс беріп отырған. Палаталар қызметінің қарқындылығы айтарлықтай қарама-
қайшылықтардың болмауымен түсіндіріледі. Палата барлық жағдайларда
комиссияның шешімін басшылыққа алып отырды. Палата мәжілістеріне министрлер
сирек қатысатын, өйткені мұндай отырыстар іс жүзінде емес, қағаз жүзінде
іске асып отыратын шаралар ғана болып есептелді. Маңызды заң жобаларын
талқылау кезінің өзінде министрлер өз орындарына үкіметтік комиссарлар мен
заң кеңесшілерін жіберіп отырды (2, 328).
1890-1923 жылдар аралығында парламенттің төменгі палатасында
өткізілген сессиялар саны 45-ке жетті. Төтенше сессиялардың мұндай көп
болуының себебі ретінде келесі фактіні келтіреміз: парламенттің
құрылғанынан кейінгі алғашқы он жыл уақыт ішінде өкілдер палатасындағы
оппозиция күштерінің мықты болғаны сонша, үкімет парламентті жиі-жиі
таратып отыруға мәжбүр болған еді. 1890-1898 жылдары парламенттің бес
сессиясы таратылды. Елде мемлекетті басқарудың түрі ретінде өкілдік
конституциялық монархия билігінің қалыптасқандығын ескере отырғанымен де,
орын алған жағдайды қалыпты деп санауға келмейтін еді. Осыған орай,
парламент тікелей репрессияларға жол беруден бас тартып, өзінің аталмыш
парламенттік қаруын, яғни көпшілікті құрайтын топты құруды көздеді.
Сөйтіп 1900 жылы император рұқсатымен Ито Хиробуми Сэйюкай үкіметтік
партиясын құрды. Партия жұмысы ұйымдастырылғаннан кейін үкімет пен
парламент арасындағы өзаралық қызмет жөнге келе бастады. Ито партияны
құрғаннан соң өзінің парламенттік қызметі аяқталды деген оймен үкіметтік
жұмыстарына қайта оралды. Партия Ито Хиробумидан оның әріптесі Сайондзи
Киммоти басшылығына өтіп, билік басына келетін әрбір министрлер кабинетінің
өзіндік басқару бағытына сай жеңіл де жедел өзгеріп отыратын үкімет
қолындағы күшті құралға айналды. Ито мен Сайондзидің либералдық кабинеті
болсын, немесе Ямагата мен Кацураның консервативтік кабинеті болсын,
Сэйюкай партиясы тең дәрежеде барлық іс-шараларға қолдау көрсетіп,
парламентте көпшіліктің даусына ие болып, үкіметке оппозиция күштерімен
жемісті күресуге мүмкіндік берді. Дегенмен жапон саяси сахнасында
оппозициялық партия да, Сэйюкай партиясының құрылуының себептеріне
байланысты, әрі міндетті түрде император рұқсатымен пайда болғанын естен
шығармаған жөн. Сэйюкай партиясының парламентегі саяси маңызы күннен-күнге
өсіп, үкіметтің партияға деген тәуелділігі арта келген сәтте, ол үкіметке
бағынбаушылық көрсете бастайды. Соның салдарынан, 1908 жылы сол кездегі
премьер-министр Кацура Сэйюкайды жойып, өзге партияны құруды және дәл осы
партияға үкіметтік мәртебесін беруді шешеді. Нәтижесінде Досикай
партиясы құрылады. Алайда, Сэйюкай париясы біртіндеп өзінің парламенттегі
бұрынғы беделінен айырылып бара жатқанын байқаған соң, қол қусырып
отырмады. Өз орнын білмей, шектен шыққан партия үкіметке өз кінәсін
мойындайтындығын жеткізуге асықты. Ескі дос екі жаңа достан да артық
демекші, Сэйюкай партиясы саяси алаңдағы өз маңызын қайтарып, үкіметтің
сенімді қызметшісі ролінде қалу мүмкіндігіне иеленеді. Ал Досикай партиясы
оппозициялық партияға айналып, аты Кэнсэйкай деп өзгереді. Сэйюкай
партясымен парламенттегі орындарды бөле отырып, Кэнсэйкай нақты саяси
мақсаттары жоқ, оппозициялық деген аты ғана бар партиялардың біріне
айналады.
Үкіметтік партияға да, оппозициялық партиялардың құрамына да енбеген
тұлғалар өздерінің кішігірім саяси топтарын құрай бастады. Олардың
қатарында болған Дайдо, Дококай, Сэйкоку-рабу т.б. Парламенттегі
мұндай қосымша топтар өміршеңдігімен ерекшеленбеді. Тұрақты болған жоғарыда
аталып кеткен екі партия болды (Сэйюкай, Кэнсэйкай).
1917 жылғы парламенттік сайлауда Сэйюкай партиясы төрт жүз алпыс төрт
орыннан екі жүз сексен орынды иеленді. Ал Кэнсэйкай жүз он бір орынмен
қанағаттанды. Жалпы партияларды белгілі қоғамдық топтардың мүддесін
қорғаушылар ретінде қарастырудың негізі болмады. Өйткені бұл екі партияның
нақты саяси бағдарламалары болған жоқ. Парламент өз жұмысын бастаған кезде
құрылған сэйюкай партиясы мүшелерінің көпшілігі ауыл шаруашылықпен
айналысатын адамдар еді. Бұл партия аграрлық партия деп аталды. Ал
өндіріске деген қызығушылық арта түскен кезде пайда болған кэнсэйкай
партиясы сауда-өндірістік партиясы ретінде танылды. Ал дүниежүзілік соғыс
кезінде қоғамдық таптар пайда түсіру мақсатында коммерцияға ұмтылғаны
белгілі.
Жапонияның үстем тап өкілдері, шенеуіктер мен император ұрпақтарының
өздері алып-сатуға салынды. Екі партия да феодалдық-бюрократтық таппен
тығыз байланыстағы ірі буржуазия мүддесін қорғағандықтан, саяси мақсаттары
бір жерден шығып отырды. Аграрлық және өндірістік болып бөлінген екі партия
парламент өміріне сапырылыс енгізді. Осы кезде саяси сахнаға парламент
жұмысын белгілі бір ретке келтіруді мақсат еткен жаңа Дзицугио Досикай
атты яғни, іскер адамдардың партиясы шығады. Ассоциацияның көшбасшысы
Сандзи Муто болды
Партияның саяси бағдарламасының негізгі қағидалары оның
декларациясында айқын белгіленген: Қоғамның дамуы өндіріс күшінің дамуынан
тікелей туындайтын нәтиже. Экономика – саясаттың негізі. Іскер адамдар
саясатқа араласуы тиіс. Олардың бұндай мәселелердегі енжарлығы, бұқара
халықтың нақты саяси ұстанымының қалыптаспауына, әрі оның саяси білімінің
жұтандығына әкеледі. Өндірістік күштің жетілуі ұлттық күш-қуаттың қайнар
көзіне айналуы қажет. Ал оның жүзеге асуы салық ауыртпашылығының
жеңілдетілуін қажет етеді. Қазіргі таңдағы жаңадан пайда болып жатқан
партияларға сенімділік артуға болмайды. Бірақ, Дзицугио Досикай партиясын
жаңа саяси партиялардың бірі ретінде ғана қарастыру дұрыс емес. Ол өзінің
көздейтін басты мақсаты – саясатты жағымсыз нәрселерден тазартуды жүзеге
асырғаннан кейін өздігінен таратылатын, уақытша құрылған ұйым болып
табылады.
Дзицугио Досикай партиясының саяси бағдарламасын көз жүгіртіп қана
қарастырғанның өзінде, жаңа партияның өз шешімін талап ететін өзекті
мәселелерді қоя білуінде бір түрлі сақтықтың болғанын бірден-ақ байқауға
болады. Осындай жолмен жаңа партия елдегі милитаристер мен бюрократтарға
қолдау көрсетіп, олардың қызметіне заң жүзінде рұқсат бергендей болды.
Партияның саяси бағдарламасында жұмыс заңнамасы жөнінде мүлде сөз
қозғалмайды. Сонымен қатар, цензура, полиция т.б. секілді мәселелер туралы
аз-маз ғана айтылады. Партияның бағдарламасының утилитаритік сипаты анық
білінген болатын. Соның себебінен бе екен, партия бағдарламасы атына
сәйкес, іскер адамдар былай тұрсын, ел патриоттарының өздерінің де
көңілдерінен шықпай, нәтижесінде, халықтың Дзицугио Досикай қызметіне деген
үлкен қызығушылық туындамаған еді.
Партияның бағдарламасы буржуазияның өндірістің дамуының алғышарттарын
жасау секілді талабы мен осы буржуазияның егер халық өзгерістерді талап
ететін болса, арты көтеріліспен аяқталады деген қорқынышы арасындағы
компромисстің өзі болса керек. Бұндай жағдайда Дзицугио Досикай
парламенттік арпалысқа ешбір өзгеріс алып келе алмады. Анық болған бір
мәселе – партия мемлекеттің саяси өмірін басқаруға капиталистік күштердің
көптеп араласуын жүзеге асыруды өзінің басты мақсатына айналдырды.
Капиталистік әлемде аты шыққан ірі тігін компанисының директоры Сандзи
Мутоның партияның басшысы болып табылуы және Дзицугио Досикай қызметіне
Жапонияның жүз жиырма төрттен астам ықпалды кәсіпорындары өкілдерінің
қолдау көрсетуі осыған айғақ (2, 357).
1.2. Мэйдзи дәуіріндегі Жапонияның сайлау жүйесі
1890 жылы Жапонияда сайлау құқығының реформасы өткізілді. Сайлау
жүйесінің қайта ұйымдастырылуының нәтижесінде, елдегі сайлаушылардың саны
өсті.
Өкілдер палатасы мүшелері жапон Конституциясымен бір уақытта жария
етілген сайлау туралы заңның негізінде сайланып отырды.
Өкілдер палатасы құрамына 25 жасқа толған және 3 иен құнынан асатын
тікелей салық төлейтін жапондық ер адам қызметшілермен сайланатын
депутаттар кірді.
Заң жүзінде төменгі палатаның мүшесі болып сайлана алмайтындарға:
1) император үйінің шенеуніктері;
2) соттар;
3) мемлекеттік бақылау шенеуніктері;
4) діни лауазымды тұлғалар;
5) салық жинаушылар жатады.
Төменгі палатаның депутаты ретінде сайлануға да, сайлаушы ретінде
дауыс беруге де құқығы жоқ болып келесі азаматтар есептелді:
1) армия және әскери флотта қызмет ететіндер;
2) квазоку әулетінің басылары;
3) әлеуметтік жағдайы нашар қарыздар адамдар;
4) сот шешімімен азаматтық құқықтарынан айрылған адамдар.
1890 жылы қабылданған жаңа сайлау заңы бойынша 25 жастан асқан 15 иен
құнынан асатын тікелей салық төлейтін және өзінің сайлау округінде бір
жарым жылдан көп уақыт бойы тұрған жапондық қызметші дауыс беру құқығына ие
болды. Сайлау заңы бойынша, өкілдер палатасына депутаттыққа сайланатын
үміткер 30 жастан асуы тиіс. Сонымен қатар, сайлауға қатысу үшін ол үлкен
ақшалай жарна төлеуі қажет болды. Депутаттық мандат 4 жылға созылды.
Сайлау туралы заң әр префектурада сайлау бөлімшелерінің орнатылуын
және әрбіреуінен сайланатын депутаттар санын белгіледі. Оған қоса,
электорат құрамын, кандидаттық корпусты және дауыс берушілер тізімін
дайындау ережелері мен сайлау кампаниясының өткізілу тәртібін анықтады.
Мұндай шараларға жұмсалатын қаражат жергілікті бюджет қорынан бөлінді.
Бұл сайлау заңына халықтың көңілі толмағаны белгілі. Оның себебін
былай түсіндіруге болады. Сол кезде Жапонияда 25 жастан асқан
жапондықтардың саны 16 миллионға жуық адамды құрады. Оның ішінде заң
бойынша бекітілген тікелей салықтың қажеттті сомасын төлейтіндер 510 мың
ғана адам болды. Сонымен қатар, бұлардың арасында белгілі бір себептерге
байланысты дауыс беруге құқығы жоқ азаматтар да кездесті. Яғни, орташа
есеппен алғанда, мың жапондықтың тек 11-ы ғана дауыс беру құқығына ие болды
деген нәтиже шығады. Олай болса, жапон парламенті халықтың мүлдем аз ғана
бөлігінің мүддесін қорғағаны айқын болып тұр.
1900 жылдың ақпан айында жаңа сайлау заңы бекітілді. Бұл заңның
алдындағы заңнан айырмашылығы, сайлаушы құқығына ие болу үшін азаматтың
төлейтін тікелей салық құны азайтылып, 10 иенді құрағанында.
Төменгі палата мүшелерінің саны көбейіп, 300-ден 369-ға жетті.
Сонымен бірге, сол кезде көптеп орын алған дауысты сатып алу деген
парақорлыққа қарсы бағытталған қатаң жазалау шаралары бекітілді. Халықтың
сауда және өндірістік табынан сайланатын депутаттар саны көбейтілді
(өкілдер палатасының барлық мүшелерінің 6-29%-на дейінгі бөлігін құрады)
(4, 143).
Алғашқы парламенттік сайлауды өткізу мақсатымен Жапония 257 сайлау
бөлімшелеріне бөлінді. Әрбір бөлімшеден бір депутаттан сайланып отырды.
Бөлімшенің халқы 180 мың адамнан асқан жағдайда, 2 депутаттан сайланды.
Сайлаудың нәтижесінде 214 бөлімшеден – 1 депутаттан, ал 43 бөлімшеден – 2
депутаттан сайланды.
Парламенттік сайлау ережелеріне сәйкес әрбір сайлаушы азамат сайлау
қағазына өзінің жеке мөрін қойған болатын.
Осы алғашқы парламенттік сайлауға дауыс беруге құқылы азаматтардың
жалпы санының 93,9 % - ы қатысты. Оппозициядан – 170, үкіметтік – 130,
жалпы барлығы 300 депутат сайланды. Шамамен депутаттардың 13-і – дворяндық
(сидзоку), ал қалған бөлігі – хэймин, яғни бұқара халық санатынан болды (3,
123).
1890 жылы қараша айында өткізілген парламент палаталарының алғашқы
сессиясында бюджет мәселелеріне байланысты айқастар басталды. Оппозиция
үкіметтен жалпы салықтарды азайтуды, мемлекеттік аппаратты арзандатуды және
әскери қажеттіліктерге кететін шығындар көлемін азайтуды талап етті. Оның
нәтижесінде оппозиция күштері бюджеттің шығындық бөлігінің 10%-ке
қысқартылуына қол жеткізді. Демократиялық өзгерістермен күрескен сол
кездегі министрлер кабинетінің басшысы Ямагата Аритомо бұндай жағдайда
парламентті таратуға бел буды. Алайда екі жақтың да мүдделерін қорғайтын
ортақ шешім қабылданып, бюджет жартылай қалпына келтірілген болатын.
Үкіметтің де, оппозиция қатарында да талас-тартыс көбейіп, көпшілікті бір
ортаға жинайтын бірлік пен ынтымақтастық болмады. Әсіресе Ито мен Ямагата
арасындағы дау-жанжалдар өрши түсіп, арты екі әскери және азаматтық
топтың бір-бірімен айқасып, тартысуына әкелді. Бірлік жоқ жерде тірлік жоқ
демекші, 1891 жылы желтоқсан айында парламент мерзімінен ерте таратылып
жіберіледі.
1892 жылы өткізілген жаңа сайлау кампаниясы жемқорлық, парақорлықпен
ерекшеленді. Мұндай қылмыстарға Ішкі істер министрінің жазалау шаралары
белгіленді. Бұл шаралар құпия түрде өтетін. Бұл әрекеттердің барлығы
оппозиция кандидаттарына қарсы бағытталды. Мәселен, Итагаки және Окума
сайлау бөлімшелері орналасқан Ко:ти мен Сага префектураларында орын алған
халық пен полиция арасында болған қанды шайқастар ел аузынан әлі де түсер
емес. Бұл шайқаста 388 адам жарақат алып, 25 адам мерт болды. Оған
қарамастан оппозиция парламенттегі көпшілік орынға, нақтырақ айтқанда, 163
орынға иеленді. Сайлау кампаниясының кезіндегі үкіметтің жасаған адал емес
істері үшін парламент сессиясында үкіметке сенімсіздік вотумы шығарылды.
Дегенмен үкімет таратылмады. Оның себебі ретінде үкімет ел басшысы тэнно
билігіне ғана бағынатынын сылтау етті.
Дәл осы сессия барысында екі палата арасында бюджетке байланысты
мәселелер төңірегінде келіспеушіліктер орын алды: төменгі палата оның
көлемін қысқартса; жоғарғы палата қалпына келтірді. Осыған орай өкілдер
палатасы императорға шағымданды. Нәтижесінде император бұл мәселенің
шешілуін құпиялы кеңеске тапсырды. Құпиялы кеңес бюджет мәселелеріне
байланысты сұрақтар төменгі палата өкілеттілігінде екенін растап, оларды
шешуде осы палата құқығының басым екенін көрсетті. Бұған да қарамастан
үкімет 1889 жылғы конституциядағы тиесілі бабына сілтеме жасап, бұрынғы
жылдың бюджетін жаңа жылда да өз күшінде қалдырды. Мұндай жағдайдың орын
алуы мемлекеттік биліктің заң шығарушы бұтағының небір әлсіздігінің
көрінісі болды (4, 143).
Жергілікті басқару органдарының мүшелеріне сайлану туралы айтудан
бұрын, олардың құрылымы мен құрамы жөнінде сөз қозғағанды жөн деп санаймыз.
Жапониядағы жергілікті басқару билігі француздық мекемелердің үлгісінде
қалыптасты. Олар екі негізгі бұтаққа бөлінді: орталықтан тағайындалатын
үкіметтік әкімшілік пен халықпен сайланатын жергілікті басқару органдары.
Әкімшілік жағынан Жапония мемлекеті префектураларға (кэн)
бөлінеді (барлығының саны – 47). Префектураларды губернаторлар (чидзи)
басқарды,
Әрбір префектурада ең кем дегенде, 30 адамнан құралатын жергілікті
префектуралық жиналыстар (кейконай) да қызмет етті. Губернаторлар
префектураға басшылық етсе, жиналыстар атқарушы билік органы ретінде
қарастырылды. Мұндай жиналыстар Францияның генералдық кеңестеріне сәйкес
еді. Оларды халықтың өзі сайлады. Жиналыс мүшелерінің қызмет ету мерзімі 4
жылға тең болды.
Белсенді сайлау құқығына 25 жастан асқан, тікелей салықтың белгілі
мөлшерін төлейтін жапон ер адам қызметшісі ие болды. Ол бір жылдан астам
уақыттай сайлау аймағы болып саналатын префектурасының тұрғыны болуы тиіс
еді.
Кэндер қалалар (си) мен уездерге (гундарға) бөлінді. Уездерді
(гун) уездік басшылар (гунче) биледі. Гунче жұмысына уездік жиналыстар
жәрдемдесті. Губернаторлар мен уезд басшылары бюрократтар тобына жатты
және орталыққа жергілікті істер жөнінде есеп беруге міндетті болды. Оларды
Ішкі істер министрі тағайындайтын еді. Халық саны 25 мың адамнан асатын
қалалар си болып есептелді. Си жергілікті билік органдары деп қалалық
басқарманы (сандзикуая) және қалалық кеңесті (сикуай) атайды. Қалалық
басқарма әкімнен (сиче) және оның жолдастары мен кеңесшілерінен құралады.
Олардың қызмет ету мерзімі – 6 жыл. Сиче қалалық кеңестің ұсынысымен үш
үміткердің ішінен императордың өзімен тағайындалады. Әкім жолдастары де
сикуайдың кеңесімен ұсынылған үміткерлер қатарынан губернатормен
тағайындалады. Сандзикуая кеңесшілері өз кезегінде 30 жастан асқан жапон
қызметшілері арасынан сайланады. Сандзикуая органының төрағасы және кеңес
мүшелері болады. Кеңес мүшелерінің саны қаланың халық санына тікелей
байланысты еді. Мысалы, халқы 50 мың адамнан асқан сидағы Сандзикуая
мүшелерінің саны 30 болса, 50 мыңнан 100 мың адамға дейінгі халқы бар
қалаларда кеңесшілер саны 36-ға жеткен. Сикуай төрағасы әр жыл сайын
сайланды. Әкім кеңесшілерін сайлау правосы өз бостандықтары мен құқықтарына
ие ер адам қала тұрғынына (сикомин) берілді. Сикомин болып 25 жасқа
толған, сайлау аймағы болып табылатын қалада 2 жылдан көп уақыт өмір сүрген
жылына 2 иеннен кем емес мөлшердені салықты төлейтіндер ғана саналды. Айта
кететін жайт, егер ірі салық төлеушілердің қатарында әйел адам немесе заңды
түрде құрылған ұйым болған жағдайда, олар да қалалық сайлауға қатысу
құқығына иеленетін еді (5, 12).
Барлық дауыс берушілер қала басқармасына төлейтін тікелей салықтардың
мөлшеріне қарай, үш категорияға бөлінді. Әрбір топ өздерінен әкім
кеңесшілері мен сикуай мүшелерін сайлайды. Бірінші категорияға орташа
есеппен алғанда, аса ірі салық төлеушілер кірді. Олардың барлығының
төлейтін салықтары дерлік қалалық тікелей салықтардың үштен бір бөлігін
құрады. Орташа тікелей салық төлеушілер екінші топты құрады. Бұл топ
қалалық салықтардың үштен екінші бөлігін төледі. Үшінші бөлігін жапқан саны
жағынан көп болған, ұсақ салықтарды төлеуші жапондықтар болды.
Қалалық басқармаға кеңесшілікке үміткерлерден мүліктік ценз талап
етілген жоқ. Кеңесшілер жалақы алмайды. Кеңесшілік мандат 6 жылды құрады.
Олар әрбір үш жыл сайын сайланып отырады. Сайлау кезінде сикуайдың құрамы
жартылай ғана жаңартылады.
Уездердің өздері шағын қалалардан (че) және ауылдардан (сон)
тұрды. Ірі қалалар мен шағын қалашықтардың әкімдері және ауыл старшындары
тікелей емес халықтық сайлау негізінде 4 жылдық мерзімге сайланады. Қалалық
кеңес мүшелері дауыс берушілердің екі тобымен сайланады. Бірінші тобы –
қаланың жоғары салықтарын төлеушілер. Олар ұйымдасқан түрде қалалық тікелей
салықтардың жарты бөлігін төлейтін еді. Ал екінші топқа салықтың қалған
жартысын төлейтіндер кірді. Алғашқы топ мүшелері негізгі дауыс берушілер
болып саналса, екінші топ қосымша сайлаушылардан құралды. Бірінші класқа
жататын дауыс берушілер қалалық кеңестің жартысын сайлауы тиіс болды.
Қосымша топтың міндеті болса, кеңес мүшелерінің қалған бөлігін сайлау еді.
Пассивті сайлау құқығына ие болу үшін келесі талаптарға сай болу қажет
еді:
1) жапон қызметшісі болу;
2) 25 жасқа толу;
3) қалалық сайлау аймағында 2 жылдан көп уақыт тұру;
4) қандай болмасын тікелей салық мөлшерін төлеу (2, 358-361)
1.3. Жапониядағы саяси партиялардың құрылуы
Мэйдзи төңкерісіне дейін саяси партия деген ұғым жапондық
мемлекеттік құрылымға жат болып келді. Елде мұндай дәстүрдің
қалыптаспауының себебі сегунаттың мемлекттік істерге қандай да болмасын
қызуғышылық білдірген топтарды бағындырып отыруында.
1881 жылдың қазан айында бостандық және халық құқығы үшін қозғалыс
көшбасшылары Жапониядағы бірінші партияның негізін салды. Бұл –
конституциялық-либералдық партия (Риккэн дзиюто, кейін дзиюто аталып
кетті). Оны Итагаки Тайсукэ басқарды. Итагаки Тайсукэ, Накаэ Темин, Ои
Кэнтаро және Дзиюто және басқа да партиялардың басшылары француз
ағартушылары мен ағылшын авторларының шығармаларына қанық еді. Дәл осы
негізде жаңа партияның идеологиясы қалыптасты.
Дзиюто либералдық помещиктер, ауыл буржуазиясы, зиялы қауым, ірі
кәсіпкерлер мүдделерін қорғады. Жаңа партияны сол кезде помещиктермен де,
буржуазиямен де тығыз байланыста болған, тоқыма өндірісінің монополиясы
саналған Мицуи фирмасы қаржыландырып, қолдау көрсетті.
Дзиюто партиясының жалпы саяси бағдарламасы келесі қағидаларға
негізделді:
1. Біздің партия бостандыққа қол жеткізу және әрбір адамның құқықтарын
қамтамасыз етуді мақсат етеді. Қоғамдық реформалар жасайды, адамдардың
тұрмысының жақсаруына ықпал етеді.
2. Біздің партия елде жетілген конституциялық жүйені енгізу үшін бар
күшін салады.
3. Біздің партия біз қалыптастырған ұстанымдарды қолдайтындармен бірге
өз міндеттерін орындау жолында бірлесе жұмыс істейді.
Дзиюто партиясының саяси бағдарламасын бостандық, теңдік, бірлік
деген ұғымдарды негізге ала отырып жасалған. Оның құрамында монархия
жөнінде мүлдем сөз қозғалмағандықтан, бағдарламаның мазмұны радикалдық
сипатта болды. Соның салдарынан партия мүшелері қуғынға ұшырады. Тіпті
партия басшысы Итагаки Тайсукэнің өміріне қауіп төнген жағдайлар орын алды.
Партия мұндай жағдайды өз мақсаттарында пайдалануға тырысып, Итагаки өлсе
де, бостандық өлмейді! үндеуін тастады.
1882 жылдың маусым айында үкімет либералдық партияның жұмысына ресми
түрде рұқсат берді
Конституциялық-либералдық партия орталық Жапонияда, астананың маңында
орналасқан префектураларда және Осака, Нагоя тәрізді өндірістік қалаларда
саяси ықпалы жағынан ең мықты болған партия еді. Жергілікті ұсақ буржуазия
мен шаруалар сыртқы нарық көздерін, яғни жібек мата, шай өндірістерін басты
шаруашылықтың түріне айналдырды. Сондықтан олардың саяси белсенділігі де
жоғары болды.
Провинциялардағы либералдық партияның саяси беделінің өсуі үкіметті
біраз алаңдаттырды. 1882 жылдың маусым айында префектура губернаторларына
өздерінің жауапты аумақтарында партиялардың жұмысын шектеу құқығы
берілетіні жөнінде жаңа заң қабылданды. Бұл заң бойынша партияларға
жергілікті бөлімшелер құруға не болмаса түрлі ұйымдармен бірлесіп, саяси
жиналыстар мен лекциялар өткізуге қатаң тыйым салынды. Оның нәтижесінде
бірқатар жергілікті бірлестіктер мен топтар таратылды. Алайда, Дзиюто
партиясы қол қусырып отырмады. Партияның радикалды қанаттары өз жұмыстарын
жалғастырды. Партияның кейбір мүшелері шаруалар шеруіне де қатысқан еді (6,
38).
Жапонияның саяси сахнасы жалғыз бір партиямен ғана шектелген жоқ. 1882
жылдың наурыз айында Риккэн кайсинто, кейінірек Кайсинто деген атқа ие
болған реформалар мен прогрестің Конституциялық партиясы құрылды. Оны
үкіметтен шыққан Окума Сигэнобу басқарды. Конституциялық либералдық
партиясына Мицуи фирмасы қолдау көрсетсе, Кайсинто партиясына қаржылық
көмекті Мицубиси концернінің негізін салушы Ивасаки Ятаро және Жапонияның
шенты батыстанушысы, ағартушысы Фукудзава Юкити берді.
Дзиюто партиясының саяси бағдарламасымен салыстырғанда бұл партияның
көздеген мақсаттары біршама дәйектелген, жан-жақты таразыланған
консервативтік сипатта болды. Партияның саяси бағдарламасына тікелей келер
болсақ, оның ұстанымдары төмендегідей:
1. Император үйіне сый-сияпат көрсете отырып, халық қамын ойлау; 2.
Ішкі саяси реформалар басты мақсаттар көзіне айналдырып, саяси
құқықтардың шеңберін кеңейту;
3. Орталық биліктің араласуын болдырмай, жергілікті өзін-өзі басқару
органдарының қызметін нығайту;
4. Қоғамның даму сатыларына сәйкес сайлау құқықтарын кеңейту;
5. Шетел мемлекетерімен келіссөздер жүргізу, сауда байланыстарын
күшейту;
6. Ақша айналымын асыл металмен қамтамасыз етілуін қадағалау.
Жалпы Кайсинто партиясының, басқа партиялармен салыстарғандағы,
ерекшелігі император билігіне аса маңызды баға бергендігінде. Оған дәлел
партия бағдарламасындағы мынадай үзінді:
Біз император үйінің гүлденуі мен халықтың жақсы өмір сүруін аңсайтын
адамдардың саяси партиясын құрғымыз келеді. Біздің партия шектелген,
ескелікті көксейтін ұстанымдардан қашық; дегенмен де, асығыс қабылданған
шешімдерден бойын аулақ ұстайды. Біздің партия саяси өзгерістерге дайын.
Ақыл мен парасаттылыққа негізделген шешімдер қабылдай отырып, алдыға қадам
басу.
Екі партияға да ортақ болған екі нәрсені атап айтуға болады. Біріншісі
– партиялар құрамындағы адамдар санының аз болғандығы, ал екіншісі –
олардың билік басындағыларының жүргізіп жатқан саясатына көңілдері
толмағандығы. Партия басшыларының үкіметтің бетке ұстар көрнекті тұлғалары
екендігін ескере отырсақ, бұл олардың өзі-өздеріне қарсы шыққанымен бірдей
болғаны.
Екі партияның идеологиясын алсақ, айырмашылықтарына қарағанда
ұқсастықтарының көбірек болғандығын айтуға болады. Оған қарамастан,
партиялар бірлесе жұмыс істеудің орнына, үнемі бір-біріне қарсы шығып
отырды. Әрбіреуі өздігінен үкіметке қарсы шығуға бел байлаған партиялар бар
күш-жігерлерін бір-бірімен күресу үшін жіберді. Екі партия арасындағы
арасындағы келіспеушіліктер мен қайшылықтар әр түрлі аумақтық және
экономикалық мәселелерге байланысты туындап отырды (7, 291).
Оған қоса, партиялардың өз ішінде ауызбіршілік болмады, олар бірнеше
фракцияға бөлініп кетті. Дәлел ретінде парламенттің жұмысы басталған кезде,
Дзиюто партиясы құрамындағы фракциялардың саны төртке жеткендігін айта
аламыз. Бұл жөнінде Г.Ф. Кимнің былай айтқанын білеміз: Даже политическое
развитите Японии, страны давно не развивающейся, проходит в форме борьбы
патронатных (феодальных по типологии) клик внутри правящей партии (8, 9).
Фракциялар партияның негізгі басшыларының айналасында құрылды. Олардың
қалыптасуында фракция мүшелерінің ортақ фурусатоның, яғни, туған
жерінің болуы айтарлықтай маңызды рольге ие болды. Фракциялардың құрылу
заңдылықтары жапон қоғамына тән белгілі бір әлеуметтік байланыстар
жүйесінің негізінде жүзеге асып отырды. Басқаша сөзбен айтқанда,
конфуцийлік этиканың негіздеріне сүйенген жанұя, қауым, қоғам ішіндегі
оябун кобун атты қарым-қатынас жасаудың қағидалары. Жапондық
саясаттанушы ғалым Акимото Рицуоның байқағанындай, По воззрениям Алмонда,
каждая политическая система с точки зрения политической культуры, имеет
форму соединения традиционности и рациональности (9, 216). Оябун
кобун жүйесі өзіндік жапон мәдениетінің саясаттағы көрінісі болса керек.
Бұл жүйе бойынша, партияның әрбір мүшесінің ондағы өзіндік орны, әрі
міндеттері болады. Мысалы, жапон ғалымы Н.Икэ мұндай конфуцийлік
қағидаларды бастық – қызметші деген схемада қарастырады (10, 16).
Оябун кобун пинциптеріне сәйкес, әрбір саясаткер өзін қоршаған
ортаның, яғни топтың көңілінен шығып, артқан үміттерін ақтай білуге
борыштар еді. Мұндай қағидалар жүйесі партиядағы ынтымақтастық пен топ
ішінде қалыптасқан иерархиялық тәртіпті сақтауға зор маңызын тигізді. Бұл
жерде Н.Икэнің мынадай сөздерін келтіргенді жөн санаймыз: В социальной
жизни японцев присутствует несомненная групповая ориентация. Групповая
ориентация обнаруживается в политике, поскольку социальные связи, в которые
вовлечены индивиды, могут служить в качестве промежуточных переменных(10,
16).
Дегенмен оябун кобун жүйесінің ұтымсыз жақтары да болды. Партия
мүшелерінің өз тарапынан ниет білдіру және жеке жауапкершілік сезімдерінің
әлсіреуі, белгілі дәрежеде партия жұмысына мін тигізді.
Кайсинто партиясының құрылуымен қабаттаса, жапон саяси аренасында жаңа
үкіметтік партия пайда болды. Бұл – Конституциялық императорлық партия
(Риккэн тэйсэйто, кейінірек Тэйсэйто атымен ғана аталды). Партияның алдына
қойған негізгі мақсат-міндеттері тәуелсіз саяси ұйымдардың қарқынды
таралуын тоқтатумен байланысты болды. Тэйсэйто құрамына көбінесе жапон
шенеуніктері кірді, ал партияның ресми түрдегі басшылары болған – Ито
Хиробуми мен Иноуэ Каору. Өзінің аты айтып тұрғандай партияның саяси
бағдарламасы монархиялық негізде жасалды. Партияның саяси бағдарламасы мұны
растайды:
Мемлекеттегі жоғарғы биліктің иесі болып император саналады. Билік
конституциялық жүйе негізінде жүзеге асырылады. Елде екі палаталы
парламентті құру қажет. Шектелген сайлау құқығын енгізу керек. Император
парламент шешімімен келісуге де, бас тартуға да құқылы. Мемлекеттік заңдар
шеңберінде сөз және баспасөз бостандығын орнату қажет.
Конституциялық императорлық партияның үкіметтегі ықпалы әлсіз болды,
ал оның қызметі нағыз саяси мәнге ие бола алмады.
Жоғарыда аталған партиялармен қатар, 1882 жылдан бастап Жапонияда
социалистік бағыттағы ұйымдар да құрыла бастады. АҚШ-қа сапардан қайтып
келген жапондық жастар Генри Джорджтың жерді ұлттандыру ілімін елге
әкелді. Бұл ілім жерді мемлекеттің меншігіне айналдыру негізінде
құрастырылған. Бірақ Жапониядағы жердің басым бөлігі шаруалардың меншігі
болғандықтан, Генри Джорджтың концепциясы қолдау таппады.
Он бес жылдан кейін ғана Жапониядағы социализм бағытындағы ұйымдардың
жұмысы жандана түсті. Нақтырақ айтсақ, Токио қаласында белгісіз бір
Катаяманың басшылығымен ұйымдастырылған социалистік дәріс беретін арнайы
үйірме ашылды.
1901 жылы Токиода еңбек шарттарына қанағаттанбаған темір жол
жұмысшылардың толқуы өтеді. Дәл осы кезде Жапонияда жұмысшылар партиясы
құрылады. Алайда, кейінірек Жапонияда жұмысшы табының бірлестіктер құруға
тыйым салатын арнайы заң қабылданды. Заңды бұзғандар үкімет тарапынан
қуғынға ұшырады. Социалистік газеттердің жұмысы тоқтатылды. Газет
редакторларын соттап, айыппұл белгіледі не абақтыға қамады. Оған
қарамастан, күншығыс еліндегі социалистік қозғалыстың шоғы сөнбеді. 1903
жылы Осака қаласында жұмысшылар табы партиясының алғашқы съезі өткізілді.
Съезге бұрын Қытайда жапон елшісі қызметін атқарған Фуннио Яно қатысты.
Партия мемлекет ішінде бірқатар кооперативтік қоғамдастықтар және өзара
көмек бірлестіктерін ұйымдастырған болатын. Партияның ресми органы болып
саналған Хаймин-Шинбун газеті еді. Бұл мерзімді басылым жапон
оқырмандарын партияның басшыларымен ұйымдастырылған, халыққа социалистік
бағыттағы білім беру мақсатында өткізілген жиналыстар жөнінде толық
мәліметпен қамтамасыз етіп отырды. Билік басындағылар партияның мұндай үгіт-
насихат жүргізуіне наразы болды. Үкімет оларға қарсы қатаң жазалау
шараларын белгіледі. Бірақ, шындығына келгенде, партия өз қызметінде заңмен
белгіленген шектен шықпады. Ресеймен соғысты жапондақтырдың өз ұлтын сақтап
қалу жолындағы күрес деп білген сол кездегі қоғамның қарсы
көзқарастарына қарамастан, елдің социал-демократтары барынша бейбітшілік
пен халықтар бірлігін уағыздауға бет алды. Үгіт жүргізген социалистер
саны жағынан көп болған жапон пролетариатына Ресеймен соғыс орын алған
жағдайда, мемлекеттің аса үлкен көлемді шығындарға ұшырап, аяғында елдің
экономикалық құлдырауына әкелетіндігін ұғындыруды көздеді. Социалистік
сипаттағы насихат жұмыстарының қарқынды жүргізілуінің себебі партияның
алдына қойған осындай мақсаттарымен тығыз байланысты болды.
Жапон елінде жұмысшылар табының партиясынан басқа өзге социалистік
ұйымдар құрылды. Алайда, олар сан жағынан өте аз болды және партиялардың
жұмыстары көпке созылмады. Билік басындағылардың елдегі социализмнің
таралуына қатаң түрде тыйым салғанын ескеретін болсақ, мұндай саяси
ұйымдардың тез жойылып отырғанының себебі айқындала түседі. Олардың
қатарында, Тоёсякайто (Шығыс социалистік партиясы) болды. Бұл партияның
жұмысы не бары бір айға ғана созылды, кейін полиция күштері ұйымды таратып
жібереді (2, 350).
1.4. Алғашқы жапон конституциясы
1889 жылы қабылданған жапон Конституциясы ел тарихындағы алғашқы
конституция еді. Алайда, Жапонияның алғашқы Конституциясының конституция
деген аты ғана болды, ал іс жүзінде ол мемлекеттің Ата заңы ретіндегі ролін
толыққанды атқара алмады. Бұған қатысты Құқықтардың жүзеге асырылуы
қамтамасыз етілмейтін, әрі билік бөлінісі белгіленбеген қоғамда конституция
жоқ деуге болады ... жалғасы
Мэйдзи дәуіріндегі Жапониядағы жаңа саяси жүйенің қалыптасуы
МАЗМҰНЫ
КІРІСПЕ ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..
... ... ... ... ... 2
I. Мэйдзи дәуіріндегі конституциялық құқық
1.1. Заң шығарушы орган – парламенттің
құрылуы ... ... ... ... ... ... ... ... ... 6
1.2. Мэйдзи дәуіріндегі Жапонияның сайлау
жүйесі ... ... ... ... ... ... ... . ... 10
1.3. Жапониядағы саяси партиялардың
құрылуы ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...14
1.4. Алғашқы жапон
конституциясы ... ... ... ... ... .. ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..18
II. Мэйдзи дәуіріндегі үкіметтің еуропалық үлгіде құрылуы
2.1. Атқарушы билік органы – министрлер кабинетінің құрылуы ... ... ... 23
2.2. Император жанындағы жоғарғы консультативті орган – құпия
кеңес
(сумицуин) ... ... ... ... ... ... . ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..
... ... ... ... ... ... 27
2.3. Гэнро институтының
құрылуы ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .30
2.4. Мемлекеттік идеологияның қалыптасуы. Кокутай доктринасы ... ... .32
III. Мэйдзи дәуіріндегі полиция мен қарулы күштерді реформалау
3.1. Тұрақты қарулы күштерді және полицияны
құру ... ... ... ... ... ... ... ... 37
3.2. Құқықтық-сот жүйені
реформалау ... ... ... ... ... ... . ... ... ... ... ... ... ... . 42
ҚОРЫТЫНДЫ ... ... ... ... ... ... .. ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..
... ... ... ... ... ... 48
Пайдаланылған
әдебиеттер ... ... ... ... ... ... . ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..
... 50
КІРІСПЕ
Күншығыс елінің, яғни жапон халқының тарихнамасында Мэйдзи исин
атымен белгілі 1868 жылғы төңкеріс мемлекет өмірінің барлық салаларына
түбегейлі өзгерістер әкелді. XIX ғасырдың 70-80 жылдарындағы буржуазиялық
қайта құрулар Токугава сегунаты кезіндегі феодалдық қатынастардың ыдырап,
саяси биліктің жаңа жүйесі – абсолюттік типтегі орталықтанған мемлекеттің
орнауына жол ашты. Сан ғасырлар бойы жалғасқан император билігі қайта
жандандырылып, 1889 жылы Ұлы Жапон Империясының алғашқы Конституциясы
қабылданды.
Зерттеу жұмысының өзектілігіне келетін болсақ, біріншіден,
Конституцияның қабылдануы, парламенттің және алғашқы саяси партиялардың
құрылуын қамтитын Мэйдзи дәуірінде қалыптасқан жаңа мемлекеттік құрылым мен
саяси жүйе ерекшеліктерін танып-білу, 1947 жылғы Конституцияның жария
етілуіне дейін, тіпті, бүгінгі күнге дейін жалғасқан жапон мемлекетінің
демократиялық даму жолын зерттеуде аса маңызды болып табылады. Екіншіден,
елдегі саяси, экономикалық және әкімшілік реформалардан кейін күшейе түскен
Жапонияның XX ғасыр табалдырығында әлемдік сахнада ең мықты әрі саяси
ықпалды мемлекеттер қатарына еніп, империалистік елге айналуы өз алдына
маңызды мәселе болып отыр. Өйткені, Жапонияда жаңа билік жүйесі мемлекет
үшін ауыр зардаптармен ерекшеленді десек, артық айтпағанымыз. Қалай
дегенмен де, мұндай саяси жүйенің ертеңі елде монархиялық-фашистік режимнің
орнауымен аяқталғанын естен шығармаған жөн. Мемлекеттің милитаризациялану
жолын басқан Жапонияның Үлкен соғысқа бастамашылық ретінде жүргізген
экспансиялық саясатының алғышарттарын қарастыру, синтодан бастау алатын
кокутай идеологиясының қалыптасу себептерінің шымылдығын ашуға мүмкіндік
береді. Үшіншіден, жапон мемлекетінде орын алған басқару түрінің абсолюттік
конституциялық монархиядан біртіндеп шектеулі дуалистік монархияға өту
үрдісін зерттеу қазіргі таңда жапон елі тарихы ғылымы шеңберінде аса
маңызды саяси мәселеге айналып отыр. Себебі, халық құқықтары мен
бостандықтарының кеңеюі және император билігінің әлсіреуі, келешекте
микадоны биліктің символы ретінде ғана танитын жаңа конституцияның
қабылдануына әкелді.
Мэйдзи дәуіріндегі мемлекеттік аппарат реформасының
алғышарттары мен нәтижелерін белгілеу, оның ішінде 1889 жылғы еуропалық
үлгіде құрастырылған елдің алғашқы Конституциясының моделімен танысу, әрі
оның құрылымының негізінде әрбір мемлекеттік органның атқаратын қызметі мен
міндеттеріне, халықтың құқық-бостандықтарына толыққанды талдау жүргізу –
жұмыстың негізгі мақсаты болып саналады.
Осы мақсаттың мүддесінен шығу үшін зерттеуде мынадай
міндеттерді шешу көзделді:
♦ Мэйдзи дәуіріндегі конституциялық құқық нышандарын қарастыру
♦ Парламенттің құрылуы, оның құрылымы, құрамы, қызметін, саяси
жүйедегі ролін анықтау
♦ Сайлау жүйесі және саяси партиялардың қызметіне тиісті баға
беру
♦ Еуропалық үлгідегі үкіметтің – министрлер кабинетінің
өкілеттік шеңбері мен өзге мемлекеттік органдарға тәуелділігін анықтау
♦ Гэнро институты мен Сумицуин Құпия Кеңестің қызметі мен
мемлекеттік аппаратта алатын орнын айқындау
♦ Кокутай доктринасының мемлекеттік идеология болып
қалыптасуының жаңа мемлекеттік құрылым үшін нәтижелерін нақтылау
♦ Тұрақты әскер мен полицияның құрылуының алғышарттарын мен
нәтижелерін анықтау, жаңа қарулы күштер жүйесінің кемшіліктері мен
артықшылықтарын белгілеу
♦ Жаңа құқықтық-сот жүйесінің моделі, құрылымы және басты
ерекшеліктерін жан-жақты қарастыру
Зерттеу барысында негізінен 1889 жылғы Ұлы Жапон Империясының
Конституциясы басты дереккөздердің бірі болып табылады. Салыстырмалы
талдаулар жүргізу мақсатында 1947 жылғы Конституцияның мәтіні де
қолданылды. Сонымен қатар, Мэйдзи дәуіріне жататын түрлі заң актілері мен
мемлекеттік құжаттар зерттеу жұмысының құнды дереккөздері ретінде
пайдаланылды.
Мэйдзи дәуіріндегі жаңа саяси жүйенің қалыптасуы тақырыбында
зерттеу жүргізген жапон, орыс, американ, неміс тарихшылары мен саясаттанушы
ғалымдар орасан зор. Жапон еңбектеріне келетін болсақ,
С. Тадагаваның 1889 ж. Жапонияның Конституциясы және елдің
модернизациялануы атты шығармасының бұл саланы зерттеуде тигізетін
пайдасы мол болатыны даусыз. Бұл еңбекте Мэйдзи дәуірінің қайта құрулары,
олардың алғышарттары мен нәтижелері жан-жақты сипатталған. Сонымен қатар,
Конституцияның қабылдану тарихы мен оны жасауда Ивакура Томоми, Ито
Хиробуми және Окума Сигэнобу тәрізді тәжірибесі мол білгір саясаткерлердің
мемлекеттік құрылымның реформалануы барысында атқарған еңбектері жөнінде
сөз етілген.
С. Тояманың Мэйдзи исин. Жапонияда феодализмнің жойылуы
еңбегінде Токугава дәуірінің соңғы кезеңіндегі (бакумацу) күншығыс елінің
феодалдық бытыраңқылықтан орталықтанған билік жүйесіне өту үрдісі, Мэйдзи
дәуірінде жүргізілген экономикалық, саяси және әкімшілік реформалары
жөнінде орасан зор ақпарат табуға болады.
Орыс ғалымдары да жапон тарихын зерттеу саласында тер төгіп
еңбектеніп, асқан белсенділік танытқаны сөзсіз. Орыс тарихшылары мен
саясаттанушылары еңбектерінің ішінде В.В. Маклаковтың Шетел
мемлекеттерінің конституциялары деген кітабын ерекше атап өткен жөн. Бұл
еңбекте 1855 жылы Жапонияның ашылуынан бастап, 1947 жылғы Конституцияның
қабылдануына дейінгі кезең қамтылған. Сондай-ақ, 1889 жылғы Конституцияның
құрылымы мен құрамын толық баяндалып, құқықтық сот жүйесіндегі қайта
құрулар, оның ішінде неміс үлгісінде дайындалған қылмыстық және қылмыстық
іс жүргізу кодекстері жөнінде біраз құнды мәлімет жинақталған.
О.А.Жидкова, Н.А.Крашенникованың Шет елдердің мемлекетігі мен
құқығының тарихы атты кітабы Мэйдзи төңкерісінің барысы, нәтижелері туралы
мағлұматтарға бай еңбек болып табылады. Мұнда 1890 жылғы сайлау құқығының
реформасы, қарулы күштерді қайта құру және сот жүйесіндегі жаңашылдықтар
сөз етілген. Шет елдердің мемлекетігі мен құқығының тарихы - сот
жүйесіндегі адвокатура және прокуратура органдарының атқаратын қызметі,
құзырындағы негізгі мәселелер егжей-тегжейлі қарастырылған саны жағынан аз
еңбектердің бірі. Сегунаттың құлауымен қалыптасқан жаңа саяси жүйедегі
әрбір мемлекеттік органға жүктелетін басты функциялар мен міндеттер және
олардың өзара бір-бірінің алдындағы жауапкершілігі секілді мәселелерді
қарастыру барысында атақты орыс заңгер ғалымы, З.М.Черниловскийдің
Мемлекет пен құқықтың жалпы тарихы еңбегі құнды материал болатыны сөзсіз.
Бітіру жұмысын жазуға төмендегі ғалымдардң еңбектері де арқау болды:Минору
Сонода. Мир синто (19), Молодякова Э.В. Синто в послевоенные годы (20),
Молодякова Э.В., Маркарьян С.Б. Японское общество: книга перемен (полтора
века эволюции) (17), Георгиев Ю. Закулисный реформатор эпохи Мэйдзи(13).
Бітіру жұмысы кіріспе, негізгі бөлім және қорытындыдан тұрады.
Жұмыстың кіріспе бөлімінде Мэйдзи дәуіріндегі жаңа саяси жүйенің қалыптасуы
жөнінде жалпы сөз қозғалады. Сонымен қатар, зерттеу жұмысының өзектілігі,
мақсаты мен міндеттері, пайдаланылған дереккөздер мен мұндай саланы
қамтыған түрлі ғалымдардың еңбектері, бітіру жұмысының құрылымы
сипатталған.
Зерттеу жұмысының негізгі бөлімі үш тараудан тұрады. Бірінші
тарау Мэйдзи дәуіріндегі конституциялық құқық деп аталады. Бұл тарауда
1890 жылы Жапонияда заң шығарушы орган – парламенттің құрылу мәселесі
толығымен қамтылған. Бір ғана үкіметтік партиядан құрылған парламенттің
қызмет ету мерзімінің тым қысқалығы, әрі жұмысының әлжуаздығына қарамастан,
оның тіпті саяси орган ретінде құрылу фактінің өзі, елдегі әскери-
бюрократтық қоғам өкілдерінің ақыры парламенттің және саяси партиялардың
мемлекет өміріндегі маңыздылығын мойындатқаны жөнінде сөз қозғалады. 1890
жылы сайлау құқығының реформасы өткізіліп, елдегі дауыс беру құқығына ие
азаматтардың санының айтарлықтай өсуі, 1890 жылы және 1892 жылы өткізілген
алғашқы парламент сайлаулары сол кездегі саяси мәдениеттің аяғына дейін
қалыптасып бітпеуі салдарынан парақорлықпен, әрі жемқорлықпен ерекшеленуі,
елде алғашқы Дзиюто конституциялық-либералдық және Кайсинто конституциялық
реформалар мен прогресс саяси партияларының құрылуы тәрізді мәселелер егжей-
тегжейлі қарастырылған. Сонымен бірге, 1889 жылғы алғашқы Конституцияның
жария етілуі, оның моделі мен құрылымы анық сипаттталады. 1947 жылға дейін
өз күшінде болған бұл Конституция елдің капиталистік дамуының мемлекеттік-
құқықтық іргетасын қалады. Оның нәтижесінде, Жапония мықты империалистік
державаға айналды. Саяси изоляция қыспағынан шыққан күншығыс елінің бұдан
былай дүниежүзілік сахнада маңызды орынға иеленуіне қатысты мәселелер осы
тарауда қарастырылған.
Екінші тарау Мэйдзи дәуіріндегі үкіметтің еуропалық үлгіде құрылуы
деген атқа ие. Мұнда дадзеканның жойылып, атқарушы билік органы –
министрлер кабинетінің құрылуы, құрамына кірген барлық министрліктер,
олардың құзырындағы мәселелер жөнінде бірқатар құнды мәліметтер бар.
Оларға қоса, найкаку органының құрылуынан бастап билік еткен премьер-
министрлердің жалпы тізімі де осында берілген. Бұл тарауда император
жанындағы жоғарғы консультативті орган – Құпия Кеңестің (Сумицуин) құрылу
тарихы, қызмет ету тәртібі мен өкілеттік шеңбері нақты көрсетілген. Сонымен
қатар, ақсақалдар кеңесі - Гэнро институтының мемлекеттік орган ретінде
қалыптасуы жөнінде біраз сөз қозғалған. Гэнро институты күншығыс еліне ғана
тән өзіндік саяси институт ретінде мемлекеттің ішкі және сыртқы саясатына
қатысты премьер-министрдің тағайындалуы, соғыс ашу, бейбітшілік жариялау,
шетел державаларымен түрлі келісім-шарттар жасасу сияқты маңызды
мәселелерді қарастыруда шешуші рольге ие болғаны, органның сол замандағы
билік жүйесінде күшті саяси беделімен ерекшеленгені екінші тарауда
қозғалатын негізгі мәселелердің бірі болып табылады. Тараудың соңғы бөлігі,
синто ілімінің саяси билікпен бірігіуі, яғни Кокутай доктринасының
мемлекеттік идеология деңгейіне көтерілуі мәселесіне арналған.
Негізгі бөлімнің үшінші тарауы Мэйдзи дәуіріндегі полиция мен
қарулы күштерді реформалау деп аталады. Өзінің атынан-ақ белгілі, бұл
тарауды оқи отырып, 1873 жылы күшіне енген жалпыға бірдей әскери міндет
туралы Заң негізінде тұрақты құрлық және теңіз әскерін құру және
орталықтанған полиция жүйесін қалыптастыру жөнінде көптеген құнды
мәліметтер мен ақпарат жинауға болады. Қарулы күштерді реформалау
мәселесімен бірге, бұл тарауда жапон мемлекетінің құқықтық-сот жүйесіндегі
қайта құруларға да толыққанды сипаттама жасалған. Нақты айтқанда, 1872 жылы
жапон үкіметі Әділеттік министрлігінде лауазымды тұлғалардың қызеттік
міндеттері жөніндегі Ережеге сәйкес төтенше, апелляциялық, жылжымалы,
префектуралық, аймақтық соттардың құрылуы. Сонымен қатар, үшінші тарауда
адвокатура және прокуратура органдарының құрылуы және олардың сот
жүйесіндегі қызметі мен өкілеттік ету шеңбері жан-жақты баяндалған.
Бітіру жұмысының қорытындысында жалпы Мэйдзи дәуіріндегі жапон
мемлекетінің саяси құрылымын егжей-тегжейлі қарастырудың маңыздылығы,
зерттеудегі әрбір тараушаға сәйкес шығатын қорытындылар мен тұжырымдар
келтірілген. Сондай-ақ болашақта одан әрі зерттеуді қажет ететін мәселелер
де осы қорытындыда берілген.
1-ТАРАУ. МЭЙДЗИ ДӘУІРІНДЕГІ КОНСТИТУЦИЯЛЫҚ ҚҰҚЫҚ
Заң шығарушы орган – парламенттің құрылуы
Жапон парламенті императорлық парламент (Тэйкоку гикай) деген атқа
ие болғаны белгілі. Бұл тегін емес еді. Сол кездегі бірқатар жапон
жазушылары байқағанындай, конституцияны императордың халыққа деген асқан
мейірімі ретінде халық санасына ұялату заң шығарушы биліктің басты
мақсатына айналды (1, 162).
Жапон парламетінің жұмысы 1890 жылы басталды. Парламент ел
басшысы, император бұйрығымен шақыралатын және таратылатын болды.
Император өз еркімен әр түрлі саяси жағдайларға байланысты парламент
сессиясын уақытша тоқтатуға не болмаса мүлдем таратып жіберуге толық
құқылы еді.
Парламент екі палатадан тұрды: пэрлер палатасы (Кидзоку-ин) және
өкілдер палатасы (Сюги-ин). Пэрлер палатасы немесе жоғары палата
таратылмайды, оның отырыстары тек кейінгі мерзімге қалдырылуы мүмкін.
Парламенттің пэрлер палатасының құрамы келесідей болды:
1) император тұқымындағы ханзадалар;
2) 25 жастан асқан маркиздер мен княздар;
3) өз жетістіктерімен көзге түскен, еңбегі сіңген императордың өзі
тағайындайтын тұлғалар;
4) ақсүйектер қатарынандағы салық төлеушілер ішінен сайланатын әр
префектурадан бір өкіл.
Палатаның құрамына енетін соңғы аталған үш топтың әрбіреуі жалпы
мүшелер санының бестен бір бөлігінен асып кетпеуі тиіс еді. Екі соңғы топ
мүшелерінің жасы 30-дан аспауы керек болды. Жалпы жоғары палата құрамына
300-дей депутат кірді.
Өкілдер палатасы құрамына 25 жасқа толған және 3 иен құнынан
асатын тікелей салық төлейтін жапондық ер адам қызметшілермен сайланатын
депутаттар кірді.
Жоғары палата мүшелері өмір бойы қызмет ету құқығына ие болатын. Ол
палатаның көп бөлігі халыққа сыйлы ақсақалдар тобын құрады. Төменгі палата
мүшелері 4 жыл бойы қызмет істейтін еді.
Пэрлер палатасының президенті мен вице-президентін императордың өзі
сайлады. Ал төменгі палата президенті мен вице-президенті палата таңдаған
кандидаттар арасынан сайланады. Император өз таңдауын палатада көпшіліктің
даусына ие болған кандидатқа тоқтатады. Палатаның президенттері жылына бес
мың иен, вице-президенттер үш мың иен, палата мүшелері екі мың иен жалақы
алатын.
Парламенттің келесідей құқықтары болды:
1) петициялар қабылдау;
2) императорға жолығу;
3) үкіметтен түрлі мәселелерге байланысты түсініктемелер талап ету
(министрлер кабинеті талапты орындамаған жағдайда, парламенттің төменгі
палатасы императорға шағым тастауға құқылы, ал император заң шығарушы орган
мен атқарушы биліктің арасындағы келіспеушіліктер шектен шығып жатса,
палатаны таратып жіберуге құқығы бар);
4) мемлекеттік шығындар мен кірістердің тиісті түрде тіркелуін
қадағалау. Сонымен қатар, парламент, оның ішінде оның төменгі палатасы
министрлердің қаржылық ұсыныстарынан бас тартуға, қажетті жағдайларда
белгілі бір шараларға қаражат бөлмеуге де құқылы болды.
Парламент палатасындағы депутаттың алатын орны жребий бойынша түсетін
нөмірімен анықталды. Ал бұл дегеніміз, жапон парламентінде, еуропалық
палаталарындағыдай, оң, сол, орта қанаттар сияқты бөлініс болмады.
Парламент жұмысын бақылауға бағытталған арнайы комиссия құрылды.
Ол комиссия жұмысына министрліктен жіберілген өкілдер де араласып отырды.
Екі жақ бірігіп, ортақ шешім қабылдайтын еді. Екі палата арасында бегілі
бір заң жобасына байланысты келіспеушіліктер туындаған жағдайда жоғарыда
сөз болған комиссия бітім жасасуға ықпалын тигізетін. Комиссияларда тынбай
еңбек еткеннің арқасында аз уақыт ішінде жапон парламентінің палаталары
көптеген заң жобаларын талқылып үлгеріп отырған. Мысалы, 1898 жылдың
желтоқсанынан бастап 1899 жылдың наурыз айына дейін депутаттар палатасы
280 рет дауыс берді. Яғни, орташа есеппен депутаттар күн сайын төрт рет
дауыс беріп отырған. Палаталар қызметінің қарқындылығы айтарлықтай қарама-
қайшылықтардың болмауымен түсіндіріледі. Палата барлық жағдайларда
комиссияның шешімін басшылыққа алып отырды. Палата мәжілістеріне министрлер
сирек қатысатын, өйткені мұндай отырыстар іс жүзінде емес, қағаз жүзінде
іске асып отыратын шаралар ғана болып есептелді. Маңызды заң жобаларын
талқылау кезінің өзінде министрлер өз орындарына үкіметтік комиссарлар мен
заң кеңесшілерін жіберіп отырды (2, 328).
1890-1923 жылдар аралығында парламенттің төменгі палатасында
өткізілген сессиялар саны 45-ке жетті. Төтенше сессиялардың мұндай көп
болуының себебі ретінде келесі фактіні келтіреміз: парламенттің
құрылғанынан кейінгі алғашқы он жыл уақыт ішінде өкілдер палатасындағы
оппозиция күштерінің мықты болғаны сонша, үкімет парламентті жиі-жиі
таратып отыруға мәжбүр болған еді. 1890-1898 жылдары парламенттің бес
сессиясы таратылды. Елде мемлекетті басқарудың түрі ретінде өкілдік
конституциялық монархия билігінің қалыптасқандығын ескере отырғанымен де,
орын алған жағдайды қалыпты деп санауға келмейтін еді. Осыған орай,
парламент тікелей репрессияларға жол беруден бас тартып, өзінің аталмыш
парламенттік қаруын, яғни көпшілікті құрайтын топты құруды көздеді.
Сөйтіп 1900 жылы император рұқсатымен Ито Хиробуми Сэйюкай үкіметтік
партиясын құрды. Партия жұмысы ұйымдастырылғаннан кейін үкімет пен
парламент арасындағы өзаралық қызмет жөнге келе бастады. Ито партияны
құрғаннан соң өзінің парламенттік қызметі аяқталды деген оймен үкіметтік
жұмыстарына қайта оралды. Партия Ито Хиробумидан оның әріптесі Сайондзи
Киммоти басшылығына өтіп, билік басына келетін әрбір министрлер кабинетінің
өзіндік басқару бағытына сай жеңіл де жедел өзгеріп отыратын үкімет
қолындағы күшті құралға айналды. Ито мен Сайондзидің либералдық кабинеті
болсын, немесе Ямагата мен Кацураның консервативтік кабинеті болсын,
Сэйюкай партиясы тең дәрежеде барлық іс-шараларға қолдау көрсетіп,
парламентте көпшіліктің даусына ие болып, үкіметке оппозиция күштерімен
жемісті күресуге мүмкіндік берді. Дегенмен жапон саяси сахнасында
оппозициялық партия да, Сэйюкай партиясының құрылуының себептеріне
байланысты, әрі міндетті түрде император рұқсатымен пайда болғанын естен
шығармаған жөн. Сэйюкай партиясының парламентегі саяси маңызы күннен-күнге
өсіп, үкіметтің партияға деген тәуелділігі арта келген сәтте, ол үкіметке
бағынбаушылық көрсете бастайды. Соның салдарынан, 1908 жылы сол кездегі
премьер-министр Кацура Сэйюкайды жойып, өзге партияны құруды және дәл осы
партияға үкіметтік мәртебесін беруді шешеді. Нәтижесінде Досикай
партиясы құрылады. Алайда, Сэйюкай париясы біртіндеп өзінің парламенттегі
бұрынғы беделінен айырылып бара жатқанын байқаған соң, қол қусырып
отырмады. Өз орнын білмей, шектен шыққан партия үкіметке өз кінәсін
мойындайтындығын жеткізуге асықты. Ескі дос екі жаңа достан да артық
демекші, Сэйюкай партиясы саяси алаңдағы өз маңызын қайтарып, үкіметтің
сенімді қызметшісі ролінде қалу мүмкіндігіне иеленеді. Ал Досикай партиясы
оппозициялық партияға айналып, аты Кэнсэйкай деп өзгереді. Сэйюкай
партясымен парламенттегі орындарды бөле отырып, Кэнсэйкай нақты саяси
мақсаттары жоқ, оппозициялық деген аты ғана бар партиялардың біріне
айналады.
Үкіметтік партияға да, оппозициялық партиялардың құрамына да енбеген
тұлғалар өздерінің кішігірім саяси топтарын құрай бастады. Олардың
қатарында болған Дайдо, Дококай, Сэйкоку-рабу т.б. Парламенттегі
мұндай қосымша топтар өміршеңдігімен ерекшеленбеді. Тұрақты болған жоғарыда
аталып кеткен екі партия болды (Сэйюкай, Кэнсэйкай).
1917 жылғы парламенттік сайлауда Сэйюкай партиясы төрт жүз алпыс төрт
орыннан екі жүз сексен орынды иеленді. Ал Кэнсэйкай жүз он бір орынмен
қанағаттанды. Жалпы партияларды белгілі қоғамдық топтардың мүддесін
қорғаушылар ретінде қарастырудың негізі болмады. Өйткені бұл екі партияның
нақты саяси бағдарламалары болған жоқ. Парламент өз жұмысын бастаған кезде
құрылған сэйюкай партиясы мүшелерінің көпшілігі ауыл шаруашылықпен
айналысатын адамдар еді. Бұл партия аграрлық партия деп аталды. Ал
өндіріске деген қызығушылық арта түскен кезде пайда болған кэнсэйкай
партиясы сауда-өндірістік партиясы ретінде танылды. Ал дүниежүзілік соғыс
кезінде қоғамдық таптар пайда түсіру мақсатында коммерцияға ұмтылғаны
белгілі.
Жапонияның үстем тап өкілдері, шенеуіктер мен император ұрпақтарының
өздері алып-сатуға салынды. Екі партия да феодалдық-бюрократтық таппен
тығыз байланыстағы ірі буржуазия мүддесін қорғағандықтан, саяси мақсаттары
бір жерден шығып отырды. Аграрлық және өндірістік болып бөлінген екі партия
парламент өміріне сапырылыс енгізді. Осы кезде саяси сахнаға парламент
жұмысын белгілі бір ретке келтіруді мақсат еткен жаңа Дзицугио Досикай
атты яғни, іскер адамдардың партиясы шығады. Ассоциацияның көшбасшысы
Сандзи Муто болды
Партияның саяси бағдарламасының негізгі қағидалары оның
декларациясында айқын белгіленген: Қоғамның дамуы өндіріс күшінің дамуынан
тікелей туындайтын нәтиже. Экономика – саясаттың негізі. Іскер адамдар
саясатқа араласуы тиіс. Олардың бұндай мәселелердегі енжарлығы, бұқара
халықтың нақты саяси ұстанымының қалыптаспауына, әрі оның саяси білімінің
жұтандығына әкеледі. Өндірістік күштің жетілуі ұлттық күш-қуаттың қайнар
көзіне айналуы қажет. Ал оның жүзеге асуы салық ауыртпашылығының
жеңілдетілуін қажет етеді. Қазіргі таңдағы жаңадан пайда болып жатқан
партияларға сенімділік артуға болмайды. Бірақ, Дзицугио Досикай партиясын
жаңа саяси партиялардың бірі ретінде ғана қарастыру дұрыс емес. Ол өзінің
көздейтін басты мақсаты – саясатты жағымсыз нәрселерден тазартуды жүзеге
асырғаннан кейін өздігінен таратылатын, уақытша құрылған ұйым болып
табылады.
Дзицугио Досикай партиясының саяси бағдарламасын көз жүгіртіп қана
қарастырғанның өзінде, жаңа партияның өз шешімін талап ететін өзекті
мәселелерді қоя білуінде бір түрлі сақтықтың болғанын бірден-ақ байқауға
болады. Осындай жолмен жаңа партия елдегі милитаристер мен бюрократтарға
қолдау көрсетіп, олардың қызметіне заң жүзінде рұқсат бергендей болды.
Партияның саяси бағдарламасында жұмыс заңнамасы жөнінде мүлде сөз
қозғалмайды. Сонымен қатар, цензура, полиция т.б. секілді мәселелер туралы
аз-маз ғана айтылады. Партияның бағдарламасының утилитаритік сипаты анық
білінген болатын. Соның себебінен бе екен, партия бағдарламасы атына
сәйкес, іскер адамдар былай тұрсын, ел патриоттарының өздерінің де
көңілдерінен шықпай, нәтижесінде, халықтың Дзицугио Досикай қызметіне деген
үлкен қызығушылық туындамаған еді.
Партияның бағдарламасы буржуазияның өндірістің дамуының алғышарттарын
жасау секілді талабы мен осы буржуазияның егер халық өзгерістерді талап
ететін болса, арты көтеріліспен аяқталады деген қорқынышы арасындағы
компромисстің өзі болса керек. Бұндай жағдайда Дзицугио Досикай
парламенттік арпалысқа ешбір өзгеріс алып келе алмады. Анық болған бір
мәселе – партия мемлекеттің саяси өмірін басқаруға капиталистік күштердің
көптеп араласуын жүзеге асыруды өзінің басты мақсатына айналдырды.
Капиталистік әлемде аты шыққан ірі тігін компанисының директоры Сандзи
Мутоның партияның басшысы болып табылуы және Дзицугио Досикай қызметіне
Жапонияның жүз жиырма төрттен астам ықпалды кәсіпорындары өкілдерінің
қолдау көрсетуі осыған айғақ (2, 357).
1.2. Мэйдзи дәуіріндегі Жапонияның сайлау жүйесі
1890 жылы Жапонияда сайлау құқығының реформасы өткізілді. Сайлау
жүйесінің қайта ұйымдастырылуының нәтижесінде, елдегі сайлаушылардың саны
өсті.
Өкілдер палатасы мүшелері жапон Конституциясымен бір уақытта жария
етілген сайлау туралы заңның негізінде сайланып отырды.
Өкілдер палатасы құрамына 25 жасқа толған және 3 иен құнынан асатын
тікелей салық төлейтін жапондық ер адам қызметшілермен сайланатын
депутаттар кірді.
Заң жүзінде төменгі палатаның мүшесі болып сайлана алмайтындарға:
1) император үйінің шенеуніктері;
2) соттар;
3) мемлекеттік бақылау шенеуніктері;
4) діни лауазымды тұлғалар;
5) салық жинаушылар жатады.
Төменгі палатаның депутаты ретінде сайлануға да, сайлаушы ретінде
дауыс беруге де құқығы жоқ болып келесі азаматтар есептелді:
1) армия және әскери флотта қызмет ететіндер;
2) квазоку әулетінің басылары;
3) әлеуметтік жағдайы нашар қарыздар адамдар;
4) сот шешімімен азаматтық құқықтарынан айрылған адамдар.
1890 жылы қабылданған жаңа сайлау заңы бойынша 25 жастан асқан 15 иен
құнынан асатын тікелей салық төлейтін және өзінің сайлау округінде бір
жарым жылдан көп уақыт бойы тұрған жапондық қызметші дауыс беру құқығына ие
болды. Сайлау заңы бойынша, өкілдер палатасына депутаттыққа сайланатын
үміткер 30 жастан асуы тиіс. Сонымен қатар, сайлауға қатысу үшін ол үлкен
ақшалай жарна төлеуі қажет болды. Депутаттық мандат 4 жылға созылды.
Сайлау туралы заң әр префектурада сайлау бөлімшелерінің орнатылуын
және әрбіреуінен сайланатын депутаттар санын белгіледі. Оған қоса,
электорат құрамын, кандидаттық корпусты және дауыс берушілер тізімін
дайындау ережелері мен сайлау кампаниясының өткізілу тәртібін анықтады.
Мұндай шараларға жұмсалатын қаражат жергілікті бюджет қорынан бөлінді.
Бұл сайлау заңына халықтың көңілі толмағаны белгілі. Оның себебін
былай түсіндіруге болады. Сол кезде Жапонияда 25 жастан асқан
жапондықтардың саны 16 миллионға жуық адамды құрады. Оның ішінде заң
бойынша бекітілген тікелей салықтың қажеттті сомасын төлейтіндер 510 мың
ғана адам болды. Сонымен қатар, бұлардың арасында белгілі бір себептерге
байланысты дауыс беруге құқығы жоқ азаматтар да кездесті. Яғни, орташа
есеппен алғанда, мың жапондықтың тек 11-ы ғана дауыс беру құқығына ие болды
деген нәтиже шығады. Олай болса, жапон парламенті халықтың мүлдем аз ғана
бөлігінің мүддесін қорғағаны айқын болып тұр.
1900 жылдың ақпан айында жаңа сайлау заңы бекітілді. Бұл заңның
алдындағы заңнан айырмашылығы, сайлаушы құқығына ие болу үшін азаматтың
төлейтін тікелей салық құны азайтылып, 10 иенді құрағанында.
Төменгі палата мүшелерінің саны көбейіп, 300-ден 369-ға жетті.
Сонымен бірге, сол кезде көптеп орын алған дауысты сатып алу деген
парақорлыққа қарсы бағытталған қатаң жазалау шаралары бекітілді. Халықтың
сауда және өндірістік табынан сайланатын депутаттар саны көбейтілді
(өкілдер палатасының барлық мүшелерінің 6-29%-на дейінгі бөлігін құрады)
(4, 143).
Алғашқы парламенттік сайлауды өткізу мақсатымен Жапония 257 сайлау
бөлімшелеріне бөлінді. Әрбір бөлімшеден бір депутаттан сайланып отырды.
Бөлімшенің халқы 180 мың адамнан асқан жағдайда, 2 депутаттан сайланды.
Сайлаудың нәтижесінде 214 бөлімшеден – 1 депутаттан, ал 43 бөлімшеден – 2
депутаттан сайланды.
Парламенттік сайлау ережелеріне сәйкес әрбір сайлаушы азамат сайлау
қағазына өзінің жеке мөрін қойған болатын.
Осы алғашқы парламенттік сайлауға дауыс беруге құқылы азаматтардың
жалпы санының 93,9 % - ы қатысты. Оппозициядан – 170, үкіметтік – 130,
жалпы барлығы 300 депутат сайланды. Шамамен депутаттардың 13-і – дворяндық
(сидзоку), ал қалған бөлігі – хэймин, яғни бұқара халық санатынан болды (3,
123).
1890 жылы қараша айында өткізілген парламент палаталарының алғашқы
сессиясында бюджет мәселелеріне байланысты айқастар басталды. Оппозиция
үкіметтен жалпы салықтарды азайтуды, мемлекеттік аппаратты арзандатуды және
әскери қажеттіліктерге кететін шығындар көлемін азайтуды талап етті. Оның
нәтижесінде оппозиция күштері бюджеттің шығындық бөлігінің 10%-ке
қысқартылуына қол жеткізді. Демократиялық өзгерістермен күрескен сол
кездегі министрлер кабинетінің басшысы Ямагата Аритомо бұндай жағдайда
парламентті таратуға бел буды. Алайда екі жақтың да мүдделерін қорғайтын
ортақ шешім қабылданып, бюджет жартылай қалпына келтірілген болатын.
Үкіметтің де, оппозиция қатарында да талас-тартыс көбейіп, көпшілікті бір
ортаға жинайтын бірлік пен ынтымақтастық болмады. Әсіресе Ито мен Ямагата
арасындағы дау-жанжалдар өрши түсіп, арты екі әскери және азаматтық
топтың бір-бірімен айқасып, тартысуына әкелді. Бірлік жоқ жерде тірлік жоқ
демекші, 1891 жылы желтоқсан айында парламент мерзімінен ерте таратылып
жіберіледі.
1892 жылы өткізілген жаңа сайлау кампаниясы жемқорлық, парақорлықпен
ерекшеленді. Мұндай қылмыстарға Ішкі істер министрінің жазалау шаралары
белгіленді. Бұл шаралар құпия түрде өтетін. Бұл әрекеттердің барлығы
оппозиция кандидаттарына қарсы бағытталды. Мәселен, Итагаки және Окума
сайлау бөлімшелері орналасқан Ко:ти мен Сага префектураларында орын алған
халық пен полиция арасында болған қанды шайқастар ел аузынан әлі де түсер
емес. Бұл шайқаста 388 адам жарақат алып, 25 адам мерт болды. Оған
қарамастан оппозиция парламенттегі көпшілік орынға, нақтырақ айтқанда, 163
орынға иеленді. Сайлау кампаниясының кезіндегі үкіметтің жасаған адал емес
істері үшін парламент сессиясында үкіметке сенімсіздік вотумы шығарылды.
Дегенмен үкімет таратылмады. Оның себебі ретінде үкімет ел басшысы тэнно
билігіне ғана бағынатынын сылтау етті.
Дәл осы сессия барысында екі палата арасында бюджетке байланысты
мәселелер төңірегінде келіспеушіліктер орын алды: төменгі палата оның
көлемін қысқартса; жоғарғы палата қалпына келтірді. Осыған орай өкілдер
палатасы императорға шағымданды. Нәтижесінде император бұл мәселенің
шешілуін құпиялы кеңеске тапсырды. Құпиялы кеңес бюджет мәселелеріне
байланысты сұрақтар төменгі палата өкілеттілігінде екенін растап, оларды
шешуде осы палата құқығының басым екенін көрсетті. Бұған да қарамастан
үкімет 1889 жылғы конституциядағы тиесілі бабына сілтеме жасап, бұрынғы
жылдың бюджетін жаңа жылда да өз күшінде қалдырды. Мұндай жағдайдың орын
алуы мемлекеттік биліктің заң шығарушы бұтағының небір әлсіздігінің
көрінісі болды (4, 143).
Жергілікті басқару органдарының мүшелеріне сайлану туралы айтудан
бұрын, олардың құрылымы мен құрамы жөнінде сөз қозғағанды жөн деп санаймыз.
Жапониядағы жергілікті басқару билігі француздық мекемелердің үлгісінде
қалыптасты. Олар екі негізгі бұтаққа бөлінді: орталықтан тағайындалатын
үкіметтік әкімшілік пен халықпен сайланатын жергілікті басқару органдары.
Әкімшілік жағынан Жапония мемлекеті префектураларға (кэн)
бөлінеді (барлығының саны – 47). Префектураларды губернаторлар (чидзи)
басқарды,
Әрбір префектурада ең кем дегенде, 30 адамнан құралатын жергілікті
префектуралық жиналыстар (кейконай) да қызмет етті. Губернаторлар
префектураға басшылық етсе, жиналыстар атқарушы билік органы ретінде
қарастырылды. Мұндай жиналыстар Францияның генералдық кеңестеріне сәйкес
еді. Оларды халықтың өзі сайлады. Жиналыс мүшелерінің қызмет ету мерзімі 4
жылға тең болды.
Белсенді сайлау құқығына 25 жастан асқан, тікелей салықтың белгілі
мөлшерін төлейтін жапон ер адам қызметшісі ие болды. Ол бір жылдан астам
уақыттай сайлау аймағы болып саналатын префектурасының тұрғыны болуы тиіс
еді.
Кэндер қалалар (си) мен уездерге (гундарға) бөлінді. Уездерді
(гун) уездік басшылар (гунче) биледі. Гунче жұмысына уездік жиналыстар
жәрдемдесті. Губернаторлар мен уезд басшылары бюрократтар тобына жатты
және орталыққа жергілікті істер жөнінде есеп беруге міндетті болды. Оларды
Ішкі істер министрі тағайындайтын еді. Халық саны 25 мың адамнан асатын
қалалар си болып есептелді. Си жергілікті билік органдары деп қалалық
басқарманы (сандзикуая) және қалалық кеңесті (сикуай) атайды. Қалалық
басқарма әкімнен (сиче) және оның жолдастары мен кеңесшілерінен құралады.
Олардың қызмет ету мерзімі – 6 жыл. Сиче қалалық кеңестің ұсынысымен үш
үміткердің ішінен императордың өзімен тағайындалады. Әкім жолдастары де
сикуайдың кеңесімен ұсынылған үміткерлер қатарынан губернатормен
тағайындалады. Сандзикуая кеңесшілері өз кезегінде 30 жастан асқан жапон
қызметшілері арасынан сайланады. Сандзикуая органының төрағасы және кеңес
мүшелері болады. Кеңес мүшелерінің саны қаланың халық санына тікелей
байланысты еді. Мысалы, халқы 50 мың адамнан асқан сидағы Сандзикуая
мүшелерінің саны 30 болса, 50 мыңнан 100 мың адамға дейінгі халқы бар
қалаларда кеңесшілер саны 36-ға жеткен. Сикуай төрағасы әр жыл сайын
сайланды. Әкім кеңесшілерін сайлау правосы өз бостандықтары мен құқықтарына
ие ер адам қала тұрғынына (сикомин) берілді. Сикомин болып 25 жасқа
толған, сайлау аймағы болып табылатын қалада 2 жылдан көп уақыт өмір сүрген
жылына 2 иеннен кем емес мөлшердені салықты төлейтіндер ғана саналды. Айта
кететін жайт, егер ірі салық төлеушілердің қатарында әйел адам немесе заңды
түрде құрылған ұйым болған жағдайда, олар да қалалық сайлауға қатысу
құқығына иеленетін еді (5, 12).
Барлық дауыс берушілер қала басқармасына төлейтін тікелей салықтардың
мөлшеріне қарай, үш категорияға бөлінді. Әрбір топ өздерінен әкім
кеңесшілері мен сикуай мүшелерін сайлайды. Бірінші категорияға орташа
есеппен алғанда, аса ірі салық төлеушілер кірді. Олардың барлығының
төлейтін салықтары дерлік қалалық тікелей салықтардың үштен бір бөлігін
құрады. Орташа тікелей салық төлеушілер екінші топты құрады. Бұл топ
қалалық салықтардың үштен екінші бөлігін төледі. Үшінші бөлігін жапқан саны
жағынан көп болған, ұсақ салықтарды төлеуші жапондықтар болды.
Қалалық басқармаға кеңесшілікке үміткерлерден мүліктік ценз талап
етілген жоқ. Кеңесшілер жалақы алмайды. Кеңесшілік мандат 6 жылды құрады.
Олар әрбір үш жыл сайын сайланып отырады. Сайлау кезінде сикуайдың құрамы
жартылай ғана жаңартылады.
Уездердің өздері шағын қалалардан (че) және ауылдардан (сон)
тұрды. Ірі қалалар мен шағын қалашықтардың әкімдері және ауыл старшындары
тікелей емес халықтық сайлау негізінде 4 жылдық мерзімге сайланады. Қалалық
кеңес мүшелері дауыс берушілердің екі тобымен сайланады. Бірінші тобы –
қаланың жоғары салықтарын төлеушілер. Олар ұйымдасқан түрде қалалық тікелей
салықтардың жарты бөлігін төлейтін еді. Ал екінші топқа салықтың қалған
жартысын төлейтіндер кірді. Алғашқы топ мүшелері негізгі дауыс берушілер
болып саналса, екінші топ қосымша сайлаушылардан құралды. Бірінші класқа
жататын дауыс берушілер қалалық кеңестің жартысын сайлауы тиіс болды.
Қосымша топтың міндеті болса, кеңес мүшелерінің қалған бөлігін сайлау еді.
Пассивті сайлау құқығына ие болу үшін келесі талаптарға сай болу қажет
еді:
1) жапон қызметшісі болу;
2) 25 жасқа толу;
3) қалалық сайлау аймағында 2 жылдан көп уақыт тұру;
4) қандай болмасын тікелей салық мөлшерін төлеу (2, 358-361)
1.3. Жапониядағы саяси партиялардың құрылуы
Мэйдзи төңкерісіне дейін саяси партия деген ұғым жапондық
мемлекеттік құрылымға жат болып келді. Елде мұндай дәстүрдің
қалыптаспауының себебі сегунаттың мемлекттік істерге қандай да болмасын
қызуғышылық білдірген топтарды бағындырып отыруында.
1881 жылдың қазан айында бостандық және халық құқығы үшін қозғалыс
көшбасшылары Жапониядағы бірінші партияның негізін салды. Бұл –
конституциялық-либералдық партия (Риккэн дзиюто, кейін дзиюто аталып
кетті). Оны Итагаки Тайсукэ басқарды. Итагаки Тайсукэ, Накаэ Темин, Ои
Кэнтаро және Дзиюто және басқа да партиялардың басшылары француз
ағартушылары мен ағылшын авторларының шығармаларына қанық еді. Дәл осы
негізде жаңа партияның идеологиясы қалыптасты.
Дзиюто либералдық помещиктер, ауыл буржуазиясы, зиялы қауым, ірі
кәсіпкерлер мүдделерін қорғады. Жаңа партияны сол кезде помещиктермен де,
буржуазиямен де тығыз байланыста болған, тоқыма өндірісінің монополиясы
саналған Мицуи фирмасы қаржыландырып, қолдау көрсетті.
Дзиюто партиясының жалпы саяси бағдарламасы келесі қағидаларға
негізделді:
1. Біздің партия бостандыққа қол жеткізу және әрбір адамның құқықтарын
қамтамасыз етуді мақсат етеді. Қоғамдық реформалар жасайды, адамдардың
тұрмысының жақсаруына ықпал етеді.
2. Біздің партия елде жетілген конституциялық жүйені енгізу үшін бар
күшін салады.
3. Біздің партия біз қалыптастырған ұстанымдарды қолдайтындармен бірге
өз міндеттерін орындау жолында бірлесе жұмыс істейді.
Дзиюто партиясының саяси бағдарламасын бостандық, теңдік, бірлік
деген ұғымдарды негізге ала отырып жасалған. Оның құрамында монархия
жөнінде мүлдем сөз қозғалмағандықтан, бағдарламаның мазмұны радикалдық
сипатта болды. Соның салдарынан партия мүшелері қуғынға ұшырады. Тіпті
партия басшысы Итагаки Тайсукэнің өміріне қауіп төнген жағдайлар орын алды.
Партия мұндай жағдайды өз мақсаттарында пайдалануға тырысып, Итагаки өлсе
де, бостандық өлмейді! үндеуін тастады.
1882 жылдың маусым айында үкімет либералдық партияның жұмысына ресми
түрде рұқсат берді
Конституциялық-либералдық партия орталық Жапонияда, астананың маңында
орналасқан префектураларда және Осака, Нагоя тәрізді өндірістік қалаларда
саяси ықпалы жағынан ең мықты болған партия еді. Жергілікті ұсақ буржуазия
мен шаруалар сыртқы нарық көздерін, яғни жібек мата, шай өндірістерін басты
шаруашылықтың түріне айналдырды. Сондықтан олардың саяси белсенділігі де
жоғары болды.
Провинциялардағы либералдық партияның саяси беделінің өсуі үкіметті
біраз алаңдаттырды. 1882 жылдың маусым айында префектура губернаторларына
өздерінің жауапты аумақтарында партиялардың жұмысын шектеу құқығы
берілетіні жөнінде жаңа заң қабылданды. Бұл заң бойынша партияларға
жергілікті бөлімшелер құруға не болмаса түрлі ұйымдармен бірлесіп, саяси
жиналыстар мен лекциялар өткізуге қатаң тыйым салынды. Оның нәтижесінде
бірқатар жергілікті бірлестіктер мен топтар таратылды. Алайда, Дзиюто
партиясы қол қусырып отырмады. Партияның радикалды қанаттары өз жұмыстарын
жалғастырды. Партияның кейбір мүшелері шаруалар шеруіне де қатысқан еді (6,
38).
Жапонияның саяси сахнасы жалғыз бір партиямен ғана шектелген жоқ. 1882
жылдың наурыз айында Риккэн кайсинто, кейінірек Кайсинто деген атқа ие
болған реформалар мен прогрестің Конституциялық партиясы құрылды. Оны
үкіметтен шыққан Окума Сигэнобу басқарды. Конституциялық либералдық
партиясына Мицуи фирмасы қолдау көрсетсе, Кайсинто партиясына қаржылық
көмекті Мицубиси концернінің негізін салушы Ивасаки Ятаро және Жапонияның
шенты батыстанушысы, ағартушысы Фукудзава Юкити берді.
Дзиюто партиясының саяси бағдарламасымен салыстырғанда бұл партияның
көздеген мақсаттары біршама дәйектелген, жан-жақты таразыланған
консервативтік сипатта болды. Партияның саяси бағдарламасына тікелей келер
болсақ, оның ұстанымдары төмендегідей:
1. Император үйіне сый-сияпат көрсете отырып, халық қамын ойлау; 2.
Ішкі саяси реформалар басты мақсаттар көзіне айналдырып, саяси
құқықтардың шеңберін кеңейту;
3. Орталық биліктің араласуын болдырмай, жергілікті өзін-өзі басқару
органдарының қызметін нығайту;
4. Қоғамның даму сатыларына сәйкес сайлау құқықтарын кеңейту;
5. Шетел мемлекетерімен келіссөздер жүргізу, сауда байланыстарын
күшейту;
6. Ақша айналымын асыл металмен қамтамасыз етілуін қадағалау.
Жалпы Кайсинто партиясының, басқа партиялармен салыстарғандағы,
ерекшелігі император билігіне аса маңызды баға бергендігінде. Оған дәлел
партия бағдарламасындағы мынадай үзінді:
Біз император үйінің гүлденуі мен халықтың жақсы өмір сүруін аңсайтын
адамдардың саяси партиясын құрғымыз келеді. Біздің партия шектелген,
ескелікті көксейтін ұстанымдардан қашық; дегенмен де, асығыс қабылданған
шешімдерден бойын аулақ ұстайды. Біздің партия саяси өзгерістерге дайын.
Ақыл мен парасаттылыққа негізделген шешімдер қабылдай отырып, алдыға қадам
басу.
Екі партияға да ортақ болған екі нәрсені атап айтуға болады. Біріншісі
– партиялар құрамындағы адамдар санының аз болғандығы, ал екіншісі –
олардың билік басындағыларының жүргізіп жатқан саясатына көңілдері
толмағандығы. Партия басшыларының үкіметтің бетке ұстар көрнекті тұлғалары
екендігін ескере отырсақ, бұл олардың өзі-өздеріне қарсы шыққанымен бірдей
болғаны.
Екі партияның идеологиясын алсақ, айырмашылықтарына қарағанда
ұқсастықтарының көбірек болғандығын айтуға болады. Оған қарамастан,
партиялар бірлесе жұмыс істеудің орнына, үнемі бір-біріне қарсы шығып
отырды. Әрбіреуі өздігінен үкіметке қарсы шығуға бел байлаған партиялар бар
күш-жігерлерін бір-бірімен күресу үшін жіберді. Екі партия арасындағы
арасындағы келіспеушіліктер мен қайшылықтар әр түрлі аумақтық және
экономикалық мәселелерге байланысты туындап отырды (7, 291).
Оған қоса, партиялардың өз ішінде ауызбіршілік болмады, олар бірнеше
фракцияға бөлініп кетті. Дәлел ретінде парламенттің жұмысы басталған кезде,
Дзиюто партиясы құрамындағы фракциялардың саны төртке жеткендігін айта
аламыз. Бұл жөнінде Г.Ф. Кимнің былай айтқанын білеміз: Даже политическое
развитите Японии, страны давно не развивающейся, проходит в форме борьбы
патронатных (феодальных по типологии) клик внутри правящей партии (8, 9).
Фракциялар партияның негізгі басшыларының айналасында құрылды. Олардың
қалыптасуында фракция мүшелерінің ортақ фурусатоның, яғни, туған
жерінің болуы айтарлықтай маңызды рольге ие болды. Фракциялардың құрылу
заңдылықтары жапон қоғамына тән белгілі бір әлеуметтік байланыстар
жүйесінің негізінде жүзеге асып отырды. Басқаша сөзбен айтқанда,
конфуцийлік этиканың негіздеріне сүйенген жанұя, қауым, қоғам ішіндегі
оябун кобун атты қарым-қатынас жасаудың қағидалары. Жапондық
саясаттанушы ғалым Акимото Рицуоның байқағанындай, По воззрениям Алмонда,
каждая политическая система с точки зрения политической культуры, имеет
форму соединения традиционности и рациональности (9, 216). Оябун
кобун жүйесі өзіндік жапон мәдениетінің саясаттағы көрінісі болса керек.
Бұл жүйе бойынша, партияның әрбір мүшесінің ондағы өзіндік орны, әрі
міндеттері болады. Мысалы, жапон ғалымы Н.Икэ мұндай конфуцийлік
қағидаларды бастық – қызметші деген схемада қарастырады (10, 16).
Оябун кобун пинциптеріне сәйкес, әрбір саясаткер өзін қоршаған
ортаның, яғни топтың көңілінен шығып, артқан үміттерін ақтай білуге
борыштар еді. Мұндай қағидалар жүйесі партиядағы ынтымақтастық пен топ
ішінде қалыптасқан иерархиялық тәртіпті сақтауға зор маңызын тигізді. Бұл
жерде Н.Икэнің мынадай сөздерін келтіргенді жөн санаймыз: В социальной
жизни японцев присутствует несомненная групповая ориентация. Групповая
ориентация обнаруживается в политике, поскольку социальные связи, в которые
вовлечены индивиды, могут служить в качестве промежуточных переменных(10,
16).
Дегенмен оябун кобун жүйесінің ұтымсыз жақтары да болды. Партия
мүшелерінің өз тарапынан ниет білдіру және жеке жауапкершілік сезімдерінің
әлсіреуі, белгілі дәрежеде партия жұмысына мін тигізді.
Кайсинто партиясының құрылуымен қабаттаса, жапон саяси аренасында жаңа
үкіметтік партия пайда болды. Бұл – Конституциялық императорлық партия
(Риккэн тэйсэйто, кейінірек Тэйсэйто атымен ғана аталды). Партияның алдына
қойған негізгі мақсат-міндеттері тәуелсіз саяси ұйымдардың қарқынды
таралуын тоқтатумен байланысты болды. Тэйсэйто құрамына көбінесе жапон
шенеуніктері кірді, ал партияның ресми түрдегі басшылары болған – Ито
Хиробуми мен Иноуэ Каору. Өзінің аты айтып тұрғандай партияның саяси
бағдарламасы монархиялық негізде жасалды. Партияның саяси бағдарламасы мұны
растайды:
Мемлекеттегі жоғарғы биліктің иесі болып император саналады. Билік
конституциялық жүйе негізінде жүзеге асырылады. Елде екі палаталы
парламентті құру қажет. Шектелген сайлау құқығын енгізу керек. Император
парламент шешімімен келісуге де, бас тартуға да құқылы. Мемлекеттік заңдар
шеңберінде сөз және баспасөз бостандығын орнату қажет.
Конституциялық императорлық партияның үкіметтегі ықпалы әлсіз болды,
ал оның қызметі нағыз саяси мәнге ие бола алмады.
Жоғарыда аталған партиялармен қатар, 1882 жылдан бастап Жапонияда
социалистік бағыттағы ұйымдар да құрыла бастады. АҚШ-қа сапардан қайтып
келген жапондық жастар Генри Джорджтың жерді ұлттандыру ілімін елге
әкелді. Бұл ілім жерді мемлекеттің меншігіне айналдыру негізінде
құрастырылған. Бірақ Жапониядағы жердің басым бөлігі шаруалардың меншігі
болғандықтан, Генри Джорджтың концепциясы қолдау таппады.
Он бес жылдан кейін ғана Жапониядағы социализм бағытындағы ұйымдардың
жұмысы жандана түсті. Нақтырақ айтсақ, Токио қаласында белгісіз бір
Катаяманың басшылығымен ұйымдастырылған социалистік дәріс беретін арнайы
үйірме ашылды.
1901 жылы Токиода еңбек шарттарына қанағаттанбаған темір жол
жұмысшылардың толқуы өтеді. Дәл осы кезде Жапонияда жұмысшылар партиясы
құрылады. Алайда, кейінірек Жапонияда жұмысшы табының бірлестіктер құруға
тыйым салатын арнайы заң қабылданды. Заңды бұзғандар үкімет тарапынан
қуғынға ұшырады. Социалистік газеттердің жұмысы тоқтатылды. Газет
редакторларын соттап, айыппұл белгіледі не абақтыға қамады. Оған
қарамастан, күншығыс еліндегі социалистік қозғалыстың шоғы сөнбеді. 1903
жылы Осака қаласында жұмысшылар табы партиясының алғашқы съезі өткізілді.
Съезге бұрын Қытайда жапон елшісі қызметін атқарған Фуннио Яно қатысты.
Партия мемлекет ішінде бірқатар кооперативтік қоғамдастықтар және өзара
көмек бірлестіктерін ұйымдастырған болатын. Партияның ресми органы болып
саналған Хаймин-Шинбун газеті еді. Бұл мерзімді басылым жапон
оқырмандарын партияның басшыларымен ұйымдастырылған, халыққа социалистік
бағыттағы білім беру мақсатында өткізілген жиналыстар жөнінде толық
мәліметпен қамтамасыз етіп отырды. Билік басындағылар партияның мұндай үгіт-
насихат жүргізуіне наразы болды. Үкімет оларға қарсы қатаң жазалау
шараларын белгіледі. Бірақ, шындығына келгенде, партия өз қызметінде заңмен
белгіленген шектен шықпады. Ресеймен соғысты жапондақтырдың өз ұлтын сақтап
қалу жолындағы күрес деп білген сол кездегі қоғамның қарсы
көзқарастарына қарамастан, елдің социал-демократтары барынша бейбітшілік
пен халықтар бірлігін уағыздауға бет алды. Үгіт жүргізген социалистер
саны жағынан көп болған жапон пролетариатына Ресеймен соғыс орын алған
жағдайда, мемлекеттің аса үлкен көлемді шығындарға ұшырап, аяғында елдің
экономикалық құлдырауына әкелетіндігін ұғындыруды көздеді. Социалистік
сипаттағы насихат жұмыстарының қарқынды жүргізілуінің себебі партияның
алдына қойған осындай мақсаттарымен тығыз байланысты болды.
Жапон елінде жұмысшылар табының партиясынан басқа өзге социалистік
ұйымдар құрылды. Алайда, олар сан жағынан өте аз болды және партиялардың
жұмыстары көпке созылмады. Билік басындағылардың елдегі социализмнің
таралуына қатаң түрде тыйым салғанын ескеретін болсақ, мұндай саяси
ұйымдардың тез жойылып отырғанының себебі айқындала түседі. Олардың
қатарында, Тоёсякайто (Шығыс социалистік партиясы) болды. Бұл партияның
жұмысы не бары бір айға ғана созылды, кейін полиция күштері ұйымды таратып
жібереді (2, 350).
1.4. Алғашқы жапон конституциясы
1889 жылы қабылданған жапон Конституциясы ел тарихындағы алғашқы
конституция еді. Алайда, Жапонияның алғашқы Конституциясының конституция
деген аты ғана болды, ал іс жүзінде ол мемлекеттің Ата заңы ретіндегі ролін
толыққанды атқара алмады. Бұған қатысты Құқықтардың жүзеге асырылуы
қамтамасыз етілмейтін, әрі билік бөлінісі белгіленбеген қоғамда конституция
жоқ деуге болады ... жалғасы
Ұқсас жұмыстар
Пәндер
- Іс жүргізу
- Автоматтандыру, Техника
- Алғашқы әскери дайындық
- Астрономия
- Ауыл шаруашылығы
- Банк ісі
- Бизнесті бағалау
- Биология
- Бухгалтерлік іс
- Валеология
- Ветеринария
- География
- Геология, Геофизика, Геодезия
- Дін
- Ет, сүт, шарап өнімдері
- Жалпы тарих
- Жер кадастрі, Жылжымайтын мүлік
- Журналистика
- Информатика
- Кеден ісі
- Маркетинг
- Математика, Геометрия
- Медицина
- Мемлекеттік басқару
- Менеджмент
- Мұнай, Газ
- Мұрағат ісі
- Мәдениеттану
- ОБЖ (Основы безопасности жизнедеятельности)
- Педагогика
- Полиграфия
- Психология
- Салық
- Саясаттану
- Сақтандыру
- Сертификаттау, стандарттау
- Социология, Демография
- Спорт
- Статистика
- Тілтану, Филология
- Тарихи тұлғалар
- Тау-кен ісі
- Транспорт
- Туризм
- Физика
- Философия
- Халықаралық қатынастар
- Химия
- Экология, Қоршаған ортаны қорғау
- Экономика
- Экономикалық география
- Электротехника
- Қазақстан тарихы
- Қаржы
- Құрылыс
- Құқық, Криминалистика
- Әдебиет
- Өнер, музыка
- Өнеркәсіп, Өндіріс
Қазақ тілінде жазылған рефераттар, курстық жұмыстар, дипломдық жұмыстар бойынша біздің қор #1 болып табылады.
Ақпарат
Қосымша
Email: info@stud.kz