Ойын – психологиялық феномен ретінде

Ойын әлеуметтік-мәдени феномен ретінде жеке тұлғаның құндылық бағдарын қалыптастыруға мүмкіндік береді. Мәдениеттанушылар ойынның бірнеше қызметін атап көрсетеді. Оның ең басты қызметі – жеке тұлғаны дамыту. Ойынның шындықтың өзі емес, көшірмесі екендігі және қиялдан туындауы оның символикалық қызметке де ие бола алатындығын дәлелдейді. Мұнда ойын нақты тәжірибе мен абстрактілі ойлаудың арасындағы алтын көпір болып саналады.
Ойынның тағы бір ерекше қызметі — тұлғааралық қарым-қатынасты дамытуы: шиеленістерді шешуі мен сезімдерді жеткізудің құралы болуы. Ойынның оған қатысатын ересектер үшін де, балалар үшін де өзін көрсету мен тұлғааралық қарым-қатынас жасайтын ортаға бейімделудің жолы екендігі дау тудырмайды.
Сан түрлі өмірлік жағдайяттарында ойнап көру адамдардың эмоциясының сыртқа шығуына ықпал етеді, оған сырттай баға беріп, қажет жағдайда басқаруға үйретеді. Ойындағы қақтығыстар оның кеңістігін ұлғайтудың элементі ретінде қызмет етеді.
Ойынның этикалық қызметі –адамдардың әрекет үстіндегі адамгершілік қасиеттерін танытуынан көрінеді. Әрекет үстіндегі моральдың механизміне ойынға қатысушының (жасына тәуелсіз) өз басынан барлық сезімді кешетіні және өздігінен шешім қабылдау алдында толқитыны, таңдау жасауда үлкен жауапкершілікті сезінетіні жатады. Ойынның адам іс-әрекеті ретіндегі ерекшелігі оның нәтижесінің материалдық емес, өнегелік сипатқа ие болуында жатыр.
Ойын міндеттері оның жоғарыда аталған қызметтерінен туындайды. Индивид үшін ол — әлеуметтік тәжірибені игерудің (мінез-құлық пен адамгершілік нормалары), нақты бір мәселелерді шешудің, белгілі бір білімдерді алудың, өзін-өзі бағалауын дамытудың, жағдаят пен тұлғааралық қарым-қатынасқа талдау жасауды үйренудің құралы. Қоғам үшін ол –қоғамның өнегелік және моралдық нормаларын қалыптастырудың, тұрмыстың барлық саласындағы мәселелерді шығармашылықпен шешуге үйретудің жолы.
Ойын өз табиғаты бойынша адам қызметінің барлық түрлерінің қайталамасы іспетті әрекет деп есептелінеді. Ойын барысында адам шартты белгіленген формада өзінің дүниеге, басқа адамдарға, өзіне деген қатынасын көрсетеді. Бұл адамның өзін-өзі көрсетуінің ерекше тәсілі болғандықтан, ойын үстінде әлеуметтік болмыстың белгілі бір типі қалыптасады, өмірдегі шындық жағдайларда кездесетін әр қилы сыни сәттерді болжаудың амалдары меңгертіледі.

1. Әлімбаев М., Баянбаев Қ. Шынашақ. – Алматы: Қайнар, 2001.
2. Төтенаев Б. Қазақтың ұлттық ойындары. – Алматы: Қайнар, 1994.