Ерітінділерді дайындау технологиясы

І. Кіріспе
1. Ерітінділер, еріткіштер дегеніміз не? Ерітінділер туралы жалпы ұғым.
2. Ерітінділердің бөлінуі. Олардың қасиеттері.
3. Ерітінділердің физикалық және химиялық теориясы.
ІІ. Негізгі бөлім
2.1. Идеалды ерітінділер. Рауль заңы.
2.2. Ерітінділер түрлері.
2.3. Сулы ерітінділерді дайындау технологиясы
2.4. Бейсу ерітінділерді дайындау технологиясы
ІІІ. Қорытынды
IV. Дереккөздер

Ерітінділер – инъекцияға, ішуге сыртқа қолдануға арналған, бір немесе бірнеше дәрілік заттарды еріту арқылы алынған сұйық дәрілік түрі.
Ерітінділер құрамына және қолдану тәсіліне қарай әртүрлі болады. Бұл тарауда ең алдымен нағыз ерітінділер қаралады. Нағыз ерітінділер бөлшектерінің диаметрі 1 ни-ден төмен, еріген заттары молекулаға немесе ионға дейін ыдыраған сұйық дисперсті жүйе. Нағыз ерітінділер бір фазалы, гомогенді жүйелер. Олар мөлдір, ультрафильтрден еркін өтетін және біртектілігін ұзақ уақыт аралығында сақтайтын сұйықтықтар.
Нағыз ерітінділер еріген зат пен еріткіш арасындағы байланыстың беріктігімен сипатталады.
Сулы ерітінділер салмақ – көлемдік тәсілмен дайындалады, яғни, дәрілік заттардың жазылған мөлшері салмақ бойынша (гармм), еріткіш – дистилденген су- көлемі бойынша (л) алынады.
Ерітінді негізгі әсер етуші (Basis) және форма түзгіш заттардан, яғни еріткіштен (Constituens) тұрады. Қарапайым ерітінді бір ғана ерітілген препараттан, ал күрделілер бірнеше ингридиенттерден тұрады.
Еріткіш есебінде әдетте дистильденген су (Aqua destillata), этил спирті (Spiritus acthylicus), глицерин (Glicerinum), вазелин майы (oleum Vaselinum) және де басқа сұйықтар мен майлар қолданылады.
Ерігіш зат пен еріткіш арасындағы арақатынас әртүрлі болуы мүмкін. Еріткіш мөлшері дәрілік затты толық ерітуге жететін болуы керек. Көзге тамызатын дәрілер үшін 5,0-20,0 ерітінді, тері асты инъекциялары үшін бір инъекцияға 1,0-20,0; тамырға енгізу үшін заттың фармакологиялық қасиеттерніне байланысты 5,0-2000,0, ал сыртқы ағзаларға қолдану үшін 10,0 гарммнан бірнеше литрге дейін беріледі. Ерітінділер әртүрлі түсті болуы мүмкін және шөгіндісі боллмауы шарт. Сыртқы ағзаларға қолданылатын және ішкізуге арналған ерітінділер міндетті түрде стерильденеді.
Дәрілер технологиясы – бұл дәріні белгілі бір қалыпқа келтіре отырып дәрілік препаратқа айналдыруын теориялық негіздері мен өндірістік процестері жайлы ғылым. Дәрілер технологиясы фармацевтикалық ғылымдардың құрамды бөлімі. Дәрілердің технологиясының маңызы өте зор, өйкені дәрігерлердің емдеу құралдарының 90% дәрілік препараттан тұрады.

1. Б.А.Сағындықова, Р.А.Анарбаева «Дәрілердің дәріханалық технологиясы»
2. Интернет желісі
3. Краснюк И.И. «Фармацевтикалық технология»

Пән: Медицина
Жұмыс түрі: Реферат
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 15 бет
Таңдаулыға:

ҚАЗАҚСТАН РЕСПУБЛИКАСЫНЫҢ АУЫЛ ШАРУАШЫЛЫҒЫ МИНИСТРЛІГІ
ҚАЗАҚ ҰЛТТЫҚ АГРАРЛЫҚ УНИВЕРСИТЕТІ

Биологиялық қауіпсіздік кафедрасы

РЕФЕРАТ
Тақырыбы: Ерітінділерді дайындау технологиясы

Орындаған: Пернеқұл Мәдина
ВМ - 206 топ
Тексерген: Тұржігітова Шырын

Алматы 2016 жыл
Жоспар:
І. Кіріспе
1. Ерітінділер, еріткіштер дегеніміз не? Ерітінділер туралы жалпы ұғым.
2. Ерітінділердің бөлінуі. Олардың қасиеттері.
3. Ерітінділердің физикалық және химиялық теориясы.
ІІ. Негізгі бөлім
0.1. Идеалды ерітінділер. Рауль заңы.
0.2. Ерітінділер түрлері.
0.3. Сулы ерітінділерді дайындау технологиясы
0.4. Бейсу ерітінділерді дайындау технологиясы
ІІІ. Қорытынды
IV. Дереккөздер

Кіріспе
Ерітінділер - инъекцияға, ішуге сыртқа қолдануға арналған, бір немесе бірнеше дәрілік заттарды еріту арқылы алынған сұйық дәрілік түрі.
Ерітінділер құрамына және қолдану тәсіліне қарай әртүрлі болады. Бұл тарауда ең алдымен нағыз ерітінділер қаралады. Нағыз ерітінділер бөлшектерінің диаметрі 1 ни-ден төмен, еріген заттары молекулаға немесе ионға дейін ыдыраған сұйық дисперсті жүйе. Нағыз ерітінділер бір фазалы, гомогенді жүйелер. Олар мөлдір, ультрафильтрден еркін өтетін және біртектілігін ұзақ уақыт аралығында сақтайтын сұйықтықтар.
Нағыз ерітінділер еріген зат пен еріткіш арасындағы байланыстың беріктігімен сипатталады.
Сулы ерітінділер салмақ - көлемдік тәсілмен дайындалады, яғни, дәрілік заттардың жазылған мөлшері салмақ бойынша (гармм), еріткіш - дистилденген су- көлемі бойынша (л) алынады.
Ерітінді негізгі әсер етуші (Basis) және форма түзгіш заттардан, яғни еріткіштен (Constituens) тұрады. Қарапайым ерітінді бір ғана ерітілген препараттан, ал күрделілер бірнеше ингридиенттерден тұрады.
Еріткіш есебінде әдетте дистильденген су (Aqua destillata), этил спирті (Spiritus acthylicus), глицерин (Glicerinum), вазелин майы (oleum Vaselinum) және де басқа сұйықтар мен майлар қолданылады.
Ерігіш зат пен еріткіш арасындағы арақатынас әртүрлі болуы мүмкін. Еріткіш мөлшері дәрілік затты толық ерітуге жететін болуы керек. Көзге тамызатын дәрілер үшін 5,0-20,0 ерітінді, тері асты инъекциялары үшін бір инъекцияға 1,0-20,0; тамырға енгізу үшін заттың фармакологиялық қасиеттерніне байланысты 5,0-2000,0, ал сыртқы ағзаларға қолдану үшін 10,0 гарммнан бірнеше литрге дейін беріледі. Ерітінділер әртүрлі түсті болуы мүмкін және шөгіндісі боллмауы шарт. Сыртқы ағзаларға қолданылатын және ішкізуге арналған ерітінділер міндетті түрде стерильденеді.
Дәрілер технологиясы - бұл дәріні белгілі бір қалыпқа келтіре отырып дәрілік препаратқа айналдыруын теориялық негіздері мен өндірістік процестері жайлы ғылым. Дәрілер технологиясы фармацевтикалық ғылымдардың құрамды бөлімі. Дәрілердің технологиясының маңызы өте зор, өйкені дәрігерлердің емдеу құралдарының 90% дәрілік препараттан тұрады.
Заттардың агрегаттық күйлеріне байланысты ерітінділер былай бөлінеді:
Газ күйіндегі ерітінділер қатарына: газдар қоспасы - ауа, тұман, мұнай бетіндегі газ күйіндегі көмірсутектер қоспасын жатқызуға болады.
Сұйық ерітінділер - сұйық бойында еріген қатты, сұйық, газ заттары, теңіз, мұхит сулары, бензин, керосин, бояулар және т.б. дүниеліктер.
Қатты ерітінділер түрі - құймалар (болат, шойын) түрлі минералдар.
Табиғатта таза зат өте сирек кездеседі, көбісі қоспа, ерітінді түрінде ұшырасады.
Жан - жануарлар, өсімдік дүниеліктерінде орын алатын биохимиялық, физикалық және химиялық құбылыстар сұйық ерітінді түрінде өтеді.
Сұйық ерітінділер - еріткіш бір немесе бірнеше затты еріту арқылы алынатын болғандықтан, бұлардың түзілу табиғатын талдау барысында екі түрлі көзқарас бар - физикалық және химиялық.
Ерітінділер

Қанықпаған Қаныққан Аса қаныққан

Қанықпаған ерітінді - еріген заттың жаңа мөлшерін әлі еріте алатын ерітінді.
Қанық ерітінді - белгілі бір температурада затты одан әрі еріте алмайтын ерітінді.
Аса қанық ерітінді - сол температурадағы ерігіштігіне сәйкес еруге тиісті мөлшерден артық затты еріген күйде ұстай алатын ерітінді. Аса қанық ерітінді тұрақсыз, еріген заттың аз мөлшерін ғана ерітіндіге салса, артық еріген зат тез кристалданады.
Сұйық ерітінді - еріген зат аз ерітінді.
Қою ерітінді - еріген зат көп ерітінді.
Концентрленген ерітінді - өте қою ерітінділер.

Кей заттар ерігенде олардың молекуласы иондарға ыдырайды, яғни диссоциацияланады. Электр тогын өткізетін болғандықтан, ондай заттардың ерітінділерін электролит ерітінділері деп атайды. Оған көптеген қышқылдар мен негіздер, әсіресе, тұздардың ерітінділері жатады. Керісінше, ерігенде молекулалары иондарға ыдырамайтын, сондықтан электр тогын өткізбейтін заттардың ерітінділері бейэлектролиттердің ерітінділері деп аталады. Ерітінділердің бетіндегі бу қысымы және оның қату температурасы таза еріткіштікке қарағанда төмендеу, ал қайнау температурасы жоғарылау болады. Сонымен қатар ерітінділерде осмос қысымы байқалады. Ерітінділердің бұл қасиеттерінің барлығы тек еріген заттың молекулалар санына ғана тәуелді. Олардың өзгерістері Вант-Гофф және Рауль заңдарымен сипатталады. Мысалы, ацетонның кез келген эфирдің немесе спирттің судағы концентрациялары бірдей ерітінділерінің осмос және бу қысымдарының салыстырмалы төмендеулері, қату температураларының төмендеуі, ал қайнау температураларының жоғарылауы бірдей болады. Бұдан кейбір ғалымдар: Ерітінді түзілгенде еріткіш пен еріген зат арасында ешқандай әрекеттесулер болмайды, олар тек араласады - деген қорытындыға келген. Сондықтан бұл қасиеттер ерітінділердің физикалық теориясына тәжірибелік негіз болған.

Ерітінділердің физикалық теориясы XIX ғасырдың екінші жартысында қалыптасты. Ол теорияның негізін салушылар С. Аррениус пен Я - Вант-Гофф болды. Бұл теория еру процесі жай физикалық қоспа ретінде, еритін заттардың ұсақ бөлшектері еріткіш көлемін-де біркелкі таралған, олардың араларында ешбір әрекет бол-майтын орта сияқты ұғымда қарастырылады. Олай болса, бұл теория еритін зат пен еріткіш араларында ешбір химиялық әрекет жүрмейді деген пікірді теріске шығармайды. Жалпы физикалық теория ерітінділердің, қайнау температурасының жоғарлауы, қату температурасының төмендеуі, будың қысымы, осмостық қысым сияқты касиеттеріне сүйенді.Бұл шамалар ерітінділердің концентрациясына тәуелді де, еріген заттың табиғатына тәуелсіз. Сондықтан да бұл теория бойынша ерітінділер еріген заттардың күйі газ күйіндегі ерітінділер секілді болып келетін молекулалардың бірыңғай қоспасы.
Ерітінділердің химиялық теориясының негізін калаушы Д. И. Менделеев болды. Бертін келе, бұл теорияға И. А. Каблуков, Н. С. Курнаков сияқты әйгілі совет ғалымдары елеулі үлес қосып, оны жаңа деңгейге көтерді. Бұл теорияны бірінші тұжырымдаған Д. И. Менделеев күкірт кышқылының, этил спиртінің және басқа да қосылыстардың судағы ерітінділерін нақты, жан-жақты зерттеді. Мұның нәтижесінде ол, ерітіндідегі компоненттер арасында, яғни еріген зат пен еріткіш арасында химиялық әрекеттер жүреді деген қорытынды шығарды. Мысалы, Менделеев күкірт қышқылының ерітінділерінде бірнеше гидраттардың түзілетінін анықтады. Ол сондай-ақ, еріткіш пен еритін зат молекулаларының арасындағы байланыс негізінен сутектік байланыс арқылы немесе ондағы қосылыстар құрамына енетін полюсті молекулалар араларындағы өзара электростатистикалық әрекеттесу салдарынан болатынын анықтады.

4.1 . Идеалды ерітінділер. Рауль заңы.
Идеал ерітінді. Рауль заңы. Кез елген заттаы еріткенде еріткіш буының қысымы төмендейтінін көптеген тәжірибе көрсетті. Осы негізде ерітінді құрамы мен бу қысымының төмендеуі араларындағы байланысты Ф. Рауль ашқан. Оған дейінгі дейінгі оқымыстылар тек кышқылдар мен негіздердің, судағы ерітінділерін ғана зерттеп, онда кездесетін диссоциация сияқты, әлі табиғаты толық айқын емес кұбылыстарға келгенде, оны түсіндіре алмады. 1882 жылы Рауль отыздан астам органикалық қосылыстың судағы әр түрлі концентрациялы ерітінділерін зерттеп, олардың қату температураларын анықтайды. Қандай қосылыс болмасын, олардың бір молін 1 литр еріткішке (суда) еріткенде, осы ерітінділердің бәрінің қатаю температуралары бір шамаға, дәлірек айтқанда 1,85°С-қа төмендейтінін байқайды. Бұл заңдылық еріген заттың табиғатына тәуелсіз болды. Ол судың орнына бензолды алып, оны да бір мольден бірнеше органикалық қосылыстарды ерітеді. Мұнда да құрылысы мен табиғатына тәуелсіз бірдей көлемдегі бензол бірдей мольдегі органикалық қосылыстарды еріткенде ерітінділердің қату температуралары бір шамаға ғана төмендеген. Мысалы: Рауль тәжірибесіндегі ерітінділердің бәрі де 5,2°С-та қатқан, ал таза бензол 5,5°С-та кристалданады. Сосын, Рауль 1886 жылы қату температурасынан кейін сусыз ерітінділердің бу қысымын анықтауға ауысады. Бұл, 1887 жылғы ғылыми баспада жарияланған тәжірибе нәтижесінде табылған.
Ал, егер Р°А -- берілген температурадағы будын таза еріткіш үстіндегі (бетіндегі) қысымы десек, ал РА -- осы температурадағы еріткіш буының ерітінді бетіндегі кысымы. Онда Рд -- РА айырма-сы бу қысымының төмендеуіне тең.
(Р°А -- РА)РОА -- қатынасы берілген ерітінді үшін бу ... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.