Аймақтық дағдарыс синдромы немесе араб дауылы

2010 жылдың соңы мен 2011 жылдың бірінші жартысында наразылық, билікке қарсылық дауылы барлық араб елдерін Тунис, Египет, Алжир, Марокко, Иордания, Ирак, Судан, Ливан, Бахрейн, Ливияны бірінен соң бірін жаппай сипап өтті. Солтүстік Африка мен Таяу Шығыс¬та көктемде белсенді сипат алған наразылық қазір «араб көктемі» деп аталуда[1]. Алғашында Тунисте басталып, одан Египетте жалғасқан толқу араб елдерін кезекпе кезек шарпыды. Бірінде үкіметке қарсылық-наразылық, шеру түрінде өтсе, келесілерінде – үздіксіз бас көтеруге, қарулы қақтығысқа, соғысқа ұласты. Билікке қарсылық Кувейт пен Сауд Арабиясының шығыс аудандарын да қамтыды. Бұл бас көтерулерде бәрінде ортақ – бұл елдерде ұлттық лидерлерінің сая¬си аренадан кету талабын қоюы.

Араб әлемін қамтыған жаппай әлеуметтік қарсылықтың туу себебінің терең қордаланған ішкі және сыртқы сипаты бар екені анық. Билікке қарсы бас көтерудің жалпы ұқсастықтары мен жалпы заңдылықтары ортақ болғанымен әрбір елдің діни, әлеуметтік-экономикалық, саяси ахуалына және өзіне тән тарихи даму үрдісіне сәйкес шешімін таппаған шиеленіскен проблемалары өзегін жарып сыртқа шықты.
Өкіметке қарсы жаппай бұқаралық сипат алған нарзылықтың ішкі себебі жоғарыда аталған араб елдерінде әлеуметтік-экономикалық проблемалардың шиеленісуімен, халықтың кедей топтарының тұрмыс жағдайының нашарлауы, жастардың едәуір бөлігінің келешекке деген мақсат-мұратының күңгірттенуі, ең бастысы нақты билікке сенімінің жоғалуымен байланысты еді. Әрине, бұл арада ішкі және сыртқы күштер тікелей араласатын саяси ойынның негізге алатын субъектісі – аймақтағы діни қауымдар, кландық топтар мен ру-тайпалық бөл¬шек¬тенуі, этникалық топқа жатуы (қарым-қатынас ті¬лі мен мәдени мұрасы) екендігін де теріске шығаруға болмайды.
Аймақтық араб дағдарысына талдау жасағанда қандай элементтер шешуі рөл атқарды және саяси эволюция қандай сипат алуы мүмкін. Сонымен қатар, араб дауылы кездейсоқ па, оның экспортталуы, басқа елдерде ұқсас форма қайталануы мүмкін бе деген де өз ара байланысты заңды сұрақ туады [2].
Араб елдерінде революцияның тууына және оның тез арада қанат жаюына әр түрлі баға беріліп, түсіндірілді. Сарапшылар халықтың тұрмыс жағдайы төмен кедей елдерде билікке қарсы бас көтеруді әлеуметтік-экономикалық себептермен түсіндіргенімен, даму деңгейі жоғары, қалыпты даму жағдайындағы Бахрейн, Тунис, Ливия, Сауд Арабиясы, Кувейттегі наразылықты түсіндіруде қайшылықты көзқарас қалыптасты.
Тунисте 2004-2009 жылдар аралығында жан басына шаққанда табыс 3,5 мың. тунис динарынан (бұл 2,7 мың доллар) 5 мың тунис динарына (3,9 мың долларға) дейін өсті. Халықтың тұрмыс жағдайы жақсарды. Бүкіл халықтың 60 пайыз құраған орта таптың тұтынуы 83 пайызға жетсе, олардың 80 пайызының жеке тұрғын үйлері және 21 пайыздың автомобильдері болды. Ал, мұнай өндіруші Ливия қалыптасқан дәстүр бойынша жыл басында, дәл көтерлістің алдында халыққа ақшалай, өнеркәсіп заттарымен дотация берді және автомобиль алу үшін тегін сертификаттар да берді [3]. Әлеу¬меттік-экономикалық жағдайы жақсы және баяу болса да көтеріліп келе жатқан елдерде билікке ішін ара наразылық болғанымен айқын қарсылық тумауы мүмкін еді. Бірақ, олай болмады.
Сондықтан, сарапшылар араб дауылын туғызған басты және жанама себептерді іздеді. Оны кездейсоқ болған жоқ деп санады. Олар: сыртқы фактордың ықпалы, яғни әлемнің жаһандану үрдісі, Батыс және Шығыс Еуропадағы саяси-әлеуметтік өзгерістер, халықаралық экономикалық дағдарыс, Интернет және басқа да электронды жүйе арқылы ақпараттар мен идеяларға қол жеткізуі, әлемдегі өзгерістермен таныс болуы. Бұл да халық наразылығының басталуына, араб елдеріндегі ұрпақтар арасындағы қайшылықтың, тайталастың тууына әкелді.