Философия дәрістер

Пән: Философия
Жұмыс түрі: Материал
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 32 бет
Таңдаулыға:

1-дәріс.

Философия, оның пәні мен қоғамдық өмірдегі ролі.

Философия құрылымы, салалары мен қызметтері.

Дүниеге көзқарас және оның тарихи типтері.

Ғылыми таным философиясы пәні.

Философия - табиғат, қоғам мен адам санасының ең жалпы даму заңдары туралы ғылым және қоғамдық санасының бір түрі, көзқарастың теорияның негізі, философиялық пәндер жүйесі, адамның рухани дүниесінің қалыптасуына ықпал жасайтын ілім.

Дүниеге қөзқарас дегеніміз қоршаған орта, бүкіл әлем, тұтас дүние, ондағы адамның орны, тіршіліктің мән мағынасы туралы қөзқарастардың, пікірлер мен түсініктердің жүйеленген жиынтығы. Дүнинге көзқарас сезімнен, нанымнан, танымнан тұрады. Оның құрамына білім, сенімдер мен нанымдар, құндылықтар мен ережелер, эмоционалды - еріктік компоненттер кіреді.

Дүниеге қөзқарастың үш тарихи типтері бар: миф, дін және философия.

Миф - бұл адамзаттың рухани мәдениетінің ең көне формасы, дүние, табиғат және адам жайында біртұтас түсінік болып табылады, өйткені онда сыртқы дүние мен адам, ой мен сезім, білім мен көркем бейне, зат пен идея, объективтік және субъективтік дүниелер арасында айқын шекара болмайды.

Діни дүниеге көзқарастың негізгі ерекшелігі - тылсым күшке, яғни Құдайға деген сенім болып табылады.

Философия - дүниеге көзқарастың рационалды, теориялық деңгейі болып табылады.

Философия (б. з. б. 6-5 ғасырлар) Үндістанда, Қытайда, Грекияда пайда болды. Бұл терминды алғаш қолданған антик философы, математигі Пифагор еді. Ол оны "даналыққа құштарық" деп түсінді. Бұл сөздің тіркесіндегі "құштарлық" белгілі бір нәрсеге таңдануды, өзіңнен жоғары тұрған сезіміңмен мойындауды және басқа осындай әсерлі білдірумен қатар, "өзге" үшін "өзіңді ұмыту", "өзіңнен бас тарту" сезімін де аңғартады. Аристотельдің пікірінше "философия таң қалудан" басталса, Декарттың ойы бойынша "философия күмәнданудан" басталады. Қалай дегенде екеуі де философияны адамды ойға, танымға жетелейтін даналық ретінде қарастырған. Осылай зерделеудің нәтижесінен мынадай түйін келіп шығады. Философия - адамның өзінің шеңберінен шығуға мүмкіндік беретін рухани форма. Сонымен философияны даналық түсінігімен байланыстырар болсақ, онда бұл соңғы ұғым "білімнің жоғары синтезі", белгілі бір нәрсе туралы "толық жетілген білім" деген мағынаны білдіреді. Демек, философия осындай білімге деген құштарлық, ал бұл даналықтың нысаны - менің өзімнен тыс табиғат және адамзат әлемі, сонымен қатар өзім және феномен ретінде білімнің өзі. Философияның бастапқы негіздері мифология, дін және алғашқы ғылымдарда (математика, физика, астрономия, медицина) жатыр. Оның ерекшеліктері:

Оның негізгі зерттеу нысаны - адам, оның әлемде алатын орны және оған деген қатынасы.

Ол, дүние құрылымының бастапқы негіздерін қарастырады. Дүние оның мәні, мазмұны қандай деген танымдық сұрақтарға жауап іздейді.

Философиялық өмірдің, жаңа фактілердің әсерімен өзгереді, ал оның таным әдістері ақыл - ой мен интуиция (мифте - сезім, қиял болса, дінде - сенім және сезім) .

Философияның негізгі бөлімдері:

* онтология - болмыс туралы ілім;

* гнесеология - таным туралы ілім;

* философия тарихи - философиялық ой пікірлердің дамуы туралы ілім;

* әлеуметтік философия - қоғам өмірінің болмысы туралы ілім;

* этика - әдептілік мәселелерін зерттейтін ілім;

* эстетика - әсемдік пен сұлулық туралы ілім;

* антропология - адам мәселесін зерттейтін ілім;

* аксиология - құндылықтар табиғатын зерттейтін ілім;

* логика - адамның ойлау процесін зерттейтін ілім.

Философияның негізгі қызметтері:

1. Гуманистік - адамның өз өмірінің мәнін түсінуге, табиғат пен қоғамдаөз орнын табуға, имандылыққа, адамгершілік қатынастарға жетелейді.

2. Гносеологиялық - адамдардың білімдерін топтастыра, жинақтай отырып, тереңдете түседі де, арнайы ұғымдар, категориялар арқылы дүниеге толық, тұтас, жүйелік көзқарас қалыптастырады.

3. Аксиологиялық - адамды этикалық және моральдық, адамгершілік тұрғыдан дамытады, адам санасында белгілі бір құндылықтар бағдарларын қалыптастырып, құндылық ережелерімен идеалдарын табуға мүмкіндік береді.

4. Әлеуметтік - философия қоғам дамуын талдай отырып, қоғам дамуының жалпы және спецификалық заңдылықтарын ашады. Социумнің дамуын сараптай отырып, оның даму бағытын болжамдайды.

5. Тәрбиелеуші - мәдениетті материалды-рухани феномен ретіндеқарастырып, адамның өзінің жеке мәдениетін қалыптастырады.

6. Методологиялық - философия жалпы басқа ғылымдар үшін жалпы ғылыми және жеке методологиялық негіз болып табылады.

7. Дүниетанымдық - адамға қоршаған ортада бағдар жасауына, оны өзгертуіне көмек беретін ғылым. Дүниетаным ғылым жетістіктері негізінде қалыптасады, бірақ ол сонымен қатар қоғамның тарихи тәжірибесіне, оның мәдениетіне сүйенеді, әлеуметтік дамудың жеткен деңгейі мен өмір сүру тәртібін бейнелейді.

Тарихқа жүгінетін болсақ, онда философия мен арнайы ғылыми мен арнайы ғылыми білімнің арақатынасында үш кезеңді аңғаруға болады:

1) ежелгілердің алғашқы білімдерінің жиынтығы философия немесе табиғат философиясы деп аталды; бұл алғашқы білім ғылым бастамаларын да, философия бастамаларын да қамтыды.

2) білімдердің мамандануы, яғни жеке нақты ғылымдардың қалыптасып, біртұтас жиыннан бөлініпшыға бастауы, әсіресе XVI-XVIII ғасырларда жылдам жүрді.

3) Бірқатар ғылымдардың теориялық тарауларының қалыптасып, олардың біртіндеп интеграциялануы. XIX ғасырдан басталған үшінші кезең одан әрі жалғасуда. Соңғы кезеңде бұрынғы дерексіз философиялық формада ғана қарастырылып келген көптеген теориялық міндеттерді енді ғылым өз міндетіне алды. Философия қайта ғылыми білімдерді жалпылаудың негізінде шешуі тиіс екендігі барған сайын дәлелдене түсті. Ал бұл философияның ғылымилық сипатын арттыра түсті.

Философия пайда болған кезден-ақ дүниеге көзқарас ретінде қалыптасты, оның дамуы мына кезеңдермен сипатталады:

1. Шығыс философиясы - сыни көзқарас ретінде б. з. б. VIII-VI ғасырларда Үндістан, Қытайда қалыптасты. Дүниетанымда қоғам даму нәтижесінде прогрессивтік, атеистік, консервативтік, мистикалық бағыттар дүниеге келді.

2. Антикалық философия - мифология және жаңадан дамып келе жатқан ғылыми болжамдарға негізделген бағыт.

3. Орта ғасыр. Дінге байланысты болды, оны ақыл - оймен дәлелдеуге тырысты.

4. Қайта өрлеу дәуірі - XIY ғасырдың ортасы- XYII ғасырдың басы. Ғылыми түсініктер мен эстетикалық ой- пікірдің әсеріарқылы дамыды.

5. Жаңа дәуір философиясы - жаратылыстану ғылымына сүйеніп, адам тағдырын, оның ішкі дүнйесін зерттеуді алға қойды.

6. Философия барлық ғылымдардың әдістемесі ретіндегі рөлін сақтап қалды. Гегель философиясының негізінде, XIX-XX ғасырларда марксизмде философия пәні туралы төмендегі түсінік қалыптасты.

2 дәріс.

Ежелгі дәуірлердегі философия, ғылыми танымның бастаулары. Антика дүниесіндегі философия және ғылым бастауларының пайда болуы.

Шығыстың әлемді философиялық тұрғыдан байыптаудағы және тәжірибелік қолданбалы білімдердегі жетістіктері

«Антика философиясы» деген термин мың жылдан аса тарихы бар грек-рим философиясын білдіреді. «Антик» сөзінің латын тілінен аударғанда «көне» деген мағынаны білдіретінін ескерсек, бұл жалпы философиялық ой дамуының бастапқы кезеңін аңғартар еді. Алайда, қалыптасқан дәстүр бойынша антик дәуірі тек батыстың көне заманын білдіріп, осы грек-рим әлеміне қатысты айтылады. Ал, хронологиялық шеңберіне келер болсақ, антик философиясы өзінің бастауын б. з. д. 7-6 ғасырдан алып, ал оның аяқталуы б. з. 529 жылы император Юстинианның барлық христиандық емес философиялық мектептерді ресми түрде жаптырған датасымен байланыстырылады. А. С. Богомоловтың айтуынша оның ішіндегі үш ірі кезеңді айқындауға болады: антик философиясының қалыптасуы немесе Сократпен аяқталатын ерте классика (б. з. д. 7-5 ғ. ) ; классикалық грек философиясы (б. з. д. 4 ғ. ) ; эллиндік-римдік философия (б. з. д. 3 ғ. - б. з. 5 ғ. ) . Ал Дж. Реале мен Д. Антисери антик философиясы дамуының төмендегідей жетілдірілген жүйесін ұсынады:

Б. з. д. 6 және 5 ғасырлар аралығын қамтитын физис және космос мәселелерімен айналысқан натуралистік кезең. Мұның өкілдері қатарына иониялықтар, пифагоршылдар, элеаттар, физик-плюралистер және физик-эклектиктер жатады.
Адам болмысының мәнін айқындаумен тұңғыш айналысқан гуманистік кезең. Бұл кезеңнің басты өкілдері - софистер және Сократ.
Сезімнен тыс әлемнің ашылуы және негізгі философиялық мәселелерді органикалық түрде қарастырған Платон мен Аристотельдің үлкен синтезі кезеңі.
А. Македонский жорықтары дәуіріндегі эллиндік мектептер мен пұтқа табынушылық заманы соңына дейін - кинизм, эпикурейзм, стоицизм, скептизизм, эклектицизм бағыттары кезеңі.
Антиктік пұтқа табынушылық дүниетаным ойының діни дәуірі - неоплатонизм және оның модификацияларының жандану кезеңі.
Христиандық ойдың қалыптасуы және грек философиясының категориялары тұрғысында жаңа дін догмаларын рационалды қалыптастыру кезеңі.

Антик философиясында ерекше орынды софистер (Протагор, Горгий, т. б. ) алады. Әдетте, оларды теориялық тұрғыда тұрлаусыз, ақиқатқа жету жолындағы шынайылықтың орнына жеке мүддені ойлаушылар деп және тағы да басқа күнәлармен айыптайды. Шындығында софистика б. з. д. 5 ғасырдың екінші жартысындағы Грекия өміріне объективті әлеуметтік, экономикалық, мәдени дамудың алғышарттарымен келген феномен болып табылады. Софистер өз заманының талабын дұрыс ұғып, оған форма мен дауыс береді. «Адам - бар нәрсенің өлшемі» деген Протагор аксиомасындағы релятивизм мен прагматизм Горгий нигилизміне ұласқанымен қатар, сөз өзінің шынайылығынан гөрі нандыру мен сендірудің құралы дегенге саятын теориялық жаңалыққа да әкеледі. Сондықтан б. з. д. 5 ғасырдағы Грекияда риторика немесе сендіру өнері «мемлекет қайраткерінің қолындағы нағыз штурвалға» айналды.

Антикалық философияның қалыптасуы мен өзіндік сипаты.
Сократқа дейінгі философиялық кезең - Милет мектебі, Гераклит, Атомистік мектеп, Элей мектебі.
Софистер және Сократ ілімі.
Платонның объективті идеализмі.
Аристотел философиялық ілімі.
Эллинистік дәуір философиясы.

Гректердің антика философиясы б. э. б. VII-VI ғғ. пайда болды. Өзінің сипаты және мазмұнының бағыты, философиялық ойлау методтарының өзгешелігіне байланысты шығыс философиясынан өзгеше, тарихта алғаш рет қоршаған ортаны рационалды тануға тырысты. Антика философиясының дамуының 4 кезеңін атап көрсетуге болады:

1 кезең - Сократқа дейінгі кезең. Бұл кезеңнің орталық мәселесі космос, табиғат мәселесі болды.

2 кезең - классикалық кезең. Ол Сократ, Платон және Аристотель сияқты көрнекті философтардың шығармашылықтарымен сипатталады. Адам мәселесіне, оның мәніне және танымдық мүмкіндіктеріне негізгі көңіл бөлінді.

3 кезең - эллинистік кезең - бұл кезеңде көптеген философиялық бағыттар мен мектептер қалыптасты, олардың көпшілігі Плотон мен Аристотель философияларының ықпалымен пайда болған этикалық мектептер.

4 кезең - антикалық философияның дамуының соңы - бұл кезеңде грек демократиясы құлап, грек полистері Рим империясының қолына өткен кезі еді. Бұл кезде (І-ІІ ғғ. ) христиандық философия басталды.

2. Милет мектебі - Фалес , Анаксимандр, Анаксимен . Антикалық Грецияның ең алғашқы философиялық мектебі. Бұл мектептерде алғаш рет барлығының бастауы не, дүниенің субъстанциясы мәселесі қарастырылды. Дүниенің негізі ретінде олар белгілі бір материалды принципті алды. Олар интуитивті түрде әлемді материалды деп түсінді. Алғашқы грек мектептері стихиялы материализм бағытын ұсынды. Бұл мектептің негізгі принципиалды ойлары ретінде мыналарды айтуға болады: дүниені түсініп білу үшін табиғаттан тыс күштердің жаратқандығына сенімнен тыс, оны өзінде ұғыну керек, яғни оның негізі материалдық бастамалардан іздеу керек. Милет мектебі өкілдері гилозоистер болды, яғни материаның жанды екендігін айтып, әрбір заттың жаны болғандықтан қорзғалады, бұл олардың қоршаған ортадағылардың барлығы үнемі қозғалыста, өзгерісте болады деген қарапайым диалектикалық ойларынан туындаған.

Элей мектебінің өкілдерді - Ксенофан, Парменид, Зенон . Элей мектебінің өкілдері рационализмнің негізін қалаушылар болды, олар шынайылықтың ұғымдық бейнеленуін қарастырды. Олар ең алғаш таным процесінің сезімдіктен рационалдыққа өту екендігін анықтады, бірақ танымның бұл деңгейлерін бір-бірінен мәнділігіне қарай бөліп, оларды қарама-қарсы қойды. Ақыл бұл - «ақиқатқа бастайтын жол», яғни ол ғана ақиқат білімді береді, ал сезімдік таным «пікірді ғана тудырады». Білімді пікірге қарсы қойылған, яғни күнделікті қарапайым пікірлерге қарсы қойылған.

Элей мектебінің көрнекті өкілдері Парменид пен Зенон болмыс туралы мәселені жан-жақты талдады. Дүниені екіге болді бірі - сезімдік заттар дүниесі, екіншісі - сезімнен тыс дүние. Болмысты ойлау арқылы білуге, түсінуге, сырын ашуға болады. парминид : «болмыс бар, ал болмыс емес жоқ» - деп, «Ойлау мен болмыс бір» деп тұжырымдады. Болмысты өзгермейтін, қозғалмайтын процесс деп қарады.

Зенон болмыстың өзермейтін, қозғалмайтындығын түсіндіру үшін апорийлерін пайдаланды. Ол үшін төрт дәлелге сүйенді. 1-ші - қозғалыс ешбір ақиқатқа ие бола алмайды, өйткені қозғалушы дене өзінің нысанасына жету үшін алдамен жарты жолға жету керек, ал оған жету үшін оың жартысына жектуі керек, сөйтіп қайталана береді. 2-ші - қозғалысты сезімдік арқылы анықтау оңай болғанымен, ой арқылы, кеңістік пен уақыт арақатысында анықтау өте қиын. «Ахиллес пен тасбақа». 3-ші - «ұшып келе жатқан жебе тыныштықта тұр» қозғалыс пен тыныштық диалектикасын анықтау. 4-ші - қозғалыс барлық денеге тән бе? Осы мәселелері арқылы Зенон диалектиканы негіздеген.

Гераклит - оның ілімі бойынша барлығының түп негізі от; барлығы оттан пайда болады және оған қайта оралады. Оның шығармасы «Табиғат туралы», бірақ бұл еңбектің кейбір бөліктері ғана жеткен. Гераклитті «Қараңғы» деп атаған, бұлай деп аталуы оның идеяларының күрделілігінен болса керек.

Гераклит атымен диалектикалық көзқарастардың дамуын байланыстырады. Оның ілімінің орталық принципі панта рей («барлығы ағады») . Тіршілік ететінің бәрі бір күйден екінші күйге ауысады, бұл қарама-қайшылықтардың сәйкес келуінен болады. гераклит қарама-қайшылықтардың күресінің жалпылығы туралы айтты. «Соғыс - барлығының әкесі, патшасы: ол біреулерді құдай, біреулерді адам, біреулерді құл, ал кейбіреулерді ерікті етті». Соғыс, күрес арқасында қарама-қайшылықтар бірігеді, олардың арасында гармония орнығады. Осылайша, пайда болу мен жойылу, өмір мен өлім, болмыс пен бейболмыс - өзара байланыста болып, шартты түрде бір-біріне өтеді.

Гераклит адам жаны туралы былай тұжырымдады: ылғал мен от сияқты қайшылықтардың бірлігінен тұрады. Жанның көп мөлшерін от алып жатса, ондай жан ғажап және ақылды. Ал жанды су баса, онда жанның өлетіндігінің белгісі. «Құрғақ жан парасатты». «Жанның өлуі - ылғалға айналу».

Пифагор мектебі - негізін қалаған Пифагор ( б. з., б. 580-500 жж. ) антика философиясындағы идеализмге жол ашты, сандарға мистикалық қасиеттерді таңды. Пифагоршылар сан - табиғатты бейнелеуде бірінші принцип, сан - материя және әлемнің формасы. «Барлық заттар саннан пайда болды» Филолай былай деген: «Егер сандар болмаса ешнәрсе пайда болмас еді, санның құдіретін құдайлар мен перілердің әрекеттерінен, адамдардың ойы мен ісінен, қолөнер мен музыкадан байқау қиын емес» пифагоршыларда сан - көзге көріненін тастар немесе нүктелер түрінде болды, олардың сыртқы бейнесі пішін түрінде көрінеді. Тақ және жұп сандардың түрлі сапалары болады: жұп сандар төмен дәрежеде, ал тақ сандао жоғары дәрежедегі қасиетке ие. пифагоршылар әлемнің пайда болу концепциясын былай түсіндірді: барлығының бастамасы - бірлік, бірліктен сан құралады., сандардан нүктелер, нүктелерден сызық, сызықтан жазық дене, садан кейін көлемді денелер пайда болады. содан соң төр түрлі материалды элементтердің бар екендігі тұжырымдалды: жер, от, ауа, су. Пифагор материалды элементтерді түрлі дұрыс көпбұрыштармен байланыстырып түсіндірді: жер - куб формасының бөлшектерімен, от - тетраэдрлер формасының бөлшектерімен, ауа - октаэдрлермен, су икосаэдрлермен.

Атомистік мектеп - Эмпедокл, Анаксагор, Демокрит , Левкипп , Анаксагор «әмбебап қоспалар» принципі - қандай болмасын заттың «үкен» немесе «кіші» қасиеті салыстырмалы. әлемнің бөлшектері мен біртұтастығы, олардың арасындағы байланыс ғарыштағы қозғалысты анықтайды. Оларды қозғалысқа келтіретін күш - ақыл (грек нус) бұл күш мақсаттан келіп шықпайды, механикалық себеп-салдар. Ақыл - қозғалыстың қайнар көзі, екіншіден - ғарышты ұйымдастырады.

Демокрит (б. зб. 460-370 жж. ) заттар атомдардан тұрады, олар формасы, жағдайы, тәртібі арқылы ерекшеленеді, өзгермейтін сапалық жағынан біртекті. Қажеттілікті аса жоғары бағалап, кездейсоқтықты жоққа шығарды. Әлемде жаратылғанның бәрінің өз себебі бар, сондықтан ке-келген құбылыс қажетіліктен туындайды. Кездейсоқ, себепсіз оқиғалар адамдардың ойлап тапқандары, болып жатқанның шын мәнін түсінбегендіктен туындайды. Болып жатқанның шын мәнін ұғыну, анықтау танымның негізгі мақсаты.

3. Софисттер - б. з. б. V ғ. Көне Грецияда пайда болған ақылы ұстаздар, олар философия, риторика (шешендік өнер), и эристикға (пікір таластыру өнеріне) үйретті. .

Софистер бір мектептің өкілдері болған жоқ, керісінше бір-бірімен бақталас болды, оларды тек кәсіптері ғана емес, философиялық тұжырымдамаларының пәні мен әдлдісі біріктірді. Олардың қарастырған негізгі сұрағы: дүние мен білімнің арақатысы мәселесі болды. Софистер оъективті ақиқат жоқ, ол орынға, уақытқа, адамның өзіне байланысты, яғни ақиқат - субъективті. Сонымен қатар әлем танылмайды. Олар алғашқа агностиктер болды. Ақиқаттың салыстырмалығы адамгершілік заңдарының да - салыстырмалы екендігін көрсетеді. Софистерді былай бөледі:

Аға буын софистер - Протагор, Горгий, Продик, Гиппий, Ксениад және кіші буын софистер - Алкидам, Фразимах, Критий және т. б. .

Сократ (б. з. б. 469-399 жж. ) жасында мүсіншілікпен айналысқан, кейін философ, қоғам қайраткері. Сократ софистер бастап бірақ аяқтай алмай кеткен адам туралы ілімге ерекше назар аударды. Таным мен философияның негізгі мәселесі адам болуы керек. Негізгі принципі «Өзіңді өзің таны» . Екінші қағидасы «менің білетінім - менің ештеме білмейтінің, ал басқалар мұны да білмейді».

Сократ философиясның негізгі тақырыбы - этика. Адам жаны «Мен танушымын» деген бағыттағы және ол парасатты және адамгершілікті. Адамның мәні оның жанында, «жан -тәнді құраушы». Сократ жандағы ұжданның маңызын ерекше көрсетті, «ішкі дауыс» ретінде «даймонион» деп атады және ол ақиқатқа жетудің негізі болып табылады.

Материалды дүниені тануға байланысты агностик болған, оны толығымен тануға болмайды, бірақ адам жанын тануға болады, бұл философияның пәні болып табылады. Слкрат философиясының негізгі мақсаты адам әрекетінің адамгершілік негіздерін ашатын философиялық әдісін табу.

Философия тарихында Сокракттың адамды тану және рухани дүниесін ашу үшін пайдаланған әдісі өте бағалы, ол маевтика деп аталады. Онымен ол ойлау процесіндегі индуктивті әдістің ашылуына жол ашты, анықтаушы ұғымдарды тудыруда ерекше құнды. Сократ қортынды жасау өнеріне үйретті , ол жалпы ұғымдарға дұрыс анықтама бере білуге көмектеседі. Ол әңгімелесу формасында өтілді, шәкірттері білетін ұғымдарының анықтамасын жасауға үйренді. Сонымен, Сократ оларды логикаға үйретті. Сократа ілімі ертедегі Грек жеріндегі этикалық мектептердің пайда болуына ықпал етті. Мысалы, олар: Гедондық мектеп Аристипп, Эпикур мектебі - Эпикур, Киникалық мектеп Антисфен, Стоиктер мектебі - Сенека, Марк Аврелий, Мегар мектебі, Платона академиясы - Платон

4. Сократтың дана шәкірті, ізбасары, оның философиялық ілімін жүйелеуші Платон (б. з. б. 427-347 ж. ж. ) атақты және аса ауқатты жанұядан шыққан . Шығармашылық жолы үш кезеңнен тұрады. 1-ші кезеңі - Сократ шәкірті, оның идеясын насихатаушы. 2-ші кезең - Сократ ықпалынан бірте-бірте босанып шығып өз жүйесін негіздеуге ұмтылған кезеңі. 3-ші кезең - философиялық жүйесі толығымен анықталып, объективті идеализмі толығымен қаланды. Оның философиялық мұралары «Сократа апологиясы», «Заңдар» трактатары, хаттары мен эпиграммларынан басқа, ол 34 еңбегін диалог формасында жазған: «Софист», «Парменид», «Мемлекет» және т. б.

3 дәріс.

Батысеуропалық ортағасыр схоластикалық философияның ғылыми білімнің дамуына қосқан үлесі.

Орта ғасырдағы Мұсылман философиясы ғылыми танымның дамуындағы тарихи бастамалары.

... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.