Табу және эвфемизмдер: қазақ тіліндегі тарихи қалыптасуы мен қызметі

Пән: Мәдениеттану
Жұмыс түрі: Материал
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 3 бет
Таңдаулыға:

ТАБУ ЖӨНЕ ЭФЕМИЗМДЕР

Мифтік ескі наным бойынша атын тура айтуга тыйым салын-ған сөздер тіл білімінде табу деп аталады. Қараңғылык пен дін-шілдік құрып тұрған өткен замандарда адам баласы өмірді жете таиьш білмеу салдарынан, зат пен оның атауының арасында табиги байланыс бар деп жансақ түсінушілік болған Адамзат өзі тудырган кейбір создерді күндслікті түрмыст өз атымен атамаи, баскаша атауға можбүр болган. Мұндай тыйым салынган сөздер дүние жүзіндегі халыклардың көпшілігінде кез- деседі. Бүл әдет түрік халиқгарыныц тарихында кең тараған Қазак халкының революцияга дейінгі тұрмылсында да бұл сияқ- ты соқыр сенім біркыдыру өмір сүріп келгсндігі аян. Осындай тарихи оқиғаның нактылы бір айғағы (көрінісі) ретінде мынадай бір аныз әңгімені келтіруге болады.

Аталардың аты

Баяғыда Аюбай, Түлкібай, Итбан деген үш ағайынды адам өмір сүріпті. Булардың отырган ауылы терең сайдың ішінде екен Қүндердің бір күнінде ағайынды ақсақалдар үйде әңгіме дүкен құрып отырады Бір кездс ауылдың иттсрі жабыльш үріп шулап коя береді. ‘Төрдегі аксакалдардың бірі босаға жақта күйбеңдеп жүрген келінге:- Шырагым, иттер неге үріп кетті, байқап келші, - деп жүмсайды. Келін жүгіре басып далаға шықса ауылдың арт жағында үлкен бір аю түлкіні куалап барады екен де, итт ер соган үріпті. Үйге қайта енбек болган келін кенет “Япыр-ау, мұныц бәрі аталардыц аты гой, калай айтсам ексн деп кысыла-кысыла ішке енеді - Иә, балам, иттер неге үріл деп сүрайды ақсақалдың бірі. Сасқалақтаган келін:--Ауыл сыртындағы аршалы бстте атакем тэкемді зыттыра куып бара жатыр екен, осы ауылдагы жэкемдердң бәрі соларға қараи үріп жүр, - депгі (“Қазақстан әйелдері”, 1967, № 7, 27-бет) .

Қазақтыц ескі әдет-ғұрпы бойынша келін болып түскел қыз күйеуінің туған-туыстары өз атымен атамайтын болган. Солар-. дыц әрқайсысына лайықтап (жолына, жасының үлкен-кішіі қарай) өз тұсынаи басқадай ат коюға мәжбүр еткен. Мәс кызга қарп көз, бикеш, шырайлым, еркежан десе, ұлға кекілдім, айдарлым, түлымдым, шырақ, тетелес, мырза жігіт, төре мырза ага, би ага делінген. Егер аты дөрекілеу болса, иттеріс деп те атаған. Сол тәрізді ата-ене, абысын-ажын, кайын аға қайын жұрт, нагашы, жиен-жиеншарларга дейін шетінеи ат қойып шығатып болган. Қелін ат қойғанда кездейсоқ түрде емес ат қоятын адамдардыц мінез-құлқыи, тұр-тұрпатып, өнер-талабын жан-жакты текссріп, түрлі касиеттеріне қарай сәйкестен діріп атаған. Мәселен, тете емес кайнысын т етелес деп атамаған тұлым қоймаган қайнысын тұлымдым демеген. Жасы үлкен адамдардың аттары басқа зат атауларымен аттас болып келсе, онда келін оларға да басқаша жаца ат ойлап табатын болған. Мәселен, Жылкыбан болса мінгіш деп, Қойшыбай болса - аз бан дсп, Бүркітбай болса - үлкен құс деп, Тышқанбай болса- қаптесер деп, Қарабай болса - баран деп, Ақберген болса- шаңкан деп атайтын болған. Ауылды жерде әлі күнге дейіи ескі салт-сананың сарқыншақтары жасы мосқал тартқан адамдардың арасынан там-тұмдап болса да кездесіп қалады. Бұлар қазір кедесе калса, ескі ырым, діни ұғым бойынша емес, халықтын ⁶ зтикалык, эстетикалық калыптаскан көне нормасы түрінде жұм-салады. ¥ят сактап, сыпайыгершілік білдіру иба, рәсім ретінде қолданылады. Демек, табудың бұл түрініц мән-мағынасы түбірі-° мен өзгерген, көнеріп, бір жола күнделікті колданыстан шыққан леуге болады. . _

Казак тіліндеп табудың ендіп бір түрлері табиғаттыц дүлей күшімен, адамды опат қылатын ауру аттары мен каскүнем жырт-қыш ан-жондіктермен тікелей байланысты шыққан. Мәселен, ре-волюцияға дейінгі казақ аулында жай түсті десек, “адамға кыр-сығы тиюі мүмкін” деген наным бойынша, оны жасыл деп атай-тын болған. Шешек ауруының атын атасақ, “жұғады”, “жабыса-ды” деген сенімге байланысты шешек ауруының атын тура ата-май, әулие, қорасан, мейман, қонақ, деп өзгеше атаран. Қасқырды қ аскыр деп атасак, естіп қойып, “малымызға шабады” деп қорқып, оны итқүс, қара қүлақ, серек құлақ, ұлыма деп атайтын еді. Жыланды да жылан десек, “келіп шағады” деп үрейленіп, оның түйме, қамшы, үзын қүрт деп айтқызған. Ұры алган, жо-ғалған малды ұ рланды десек, “мүлдем табылмай кетуі мүмкін” деген сеніммен қолды болды деп айт дейтін. Мал сауылып бітті егеннің орнына мал байыды, кун батты дегеннін орнына күн айыды, жиналган адамдар кетейік, қайтайық дегенніц орнына к өбейейік деп айтуды әдетке айналдырған еді. Соның нәтиже-сінде осы ұғымдарға катысты бірнеше синонимдер пайда болған. Бұлар белгілі контексте әр түрлі стильдік мән тудырады.

Бір затты, қубылысты өз атымен тура атамай, басқаша атау мен атау тек табумен ғана байланысты емес. Сөздің ұғымы дөре-кілеу қолайсыздау, көңілге тиетіндеу болып келген жагдайда а тілде бір сөз бір сөзбен алмастырыл^ береді. Мұндай жағдайда магынасы тұрпайы сөздің орнына сол ұғымды жұмсартып, еңілдетіи жеткізетін сыпайы, жұмсақ сөздер келіп басады. Мұн-дай құбылыс тіл біліыінде эвфемизм деи аталынды. Эвфемтм табу сияқты үрейленуден туған соқыр сенімге негізделмейді, сыпайыгершілік пен әдептілікке негізделеді. Демек, қазіргі кездегі қолданылып жүрген эвфемизмдер өскелең халқымыздың бү-гінгі таңдагы қалыптасқан этикалық және эстетикалық норма-фыныц күнделікті керіністері деп есептеледі. Сондықтан табу мен эвфемизмдерді бір-бірімен шатыстыруға болмайды. Екеуі екі түрлі мақсаттан шыққан.

Қазақ тілінде эвфемизм тәсілімен сөз алмастырудың мына- ^аи дай олдары бар:

... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.