Иммунды жүйе

I.Кіріспе :
1.Иммунды жүйені зерттеу барысы .
II.Негізгі бөлім :
1.Иммунологияның ғылым ретінде дамуы .
2.Л.Пастердің профилақтикалық егу әдісін ғылыми негіздеу жұмысы.
3.И.И Мечниковтың, П. Эрлихтың , К.Ландштейнер жұмыстары.
4.946 жылғы П.Медавар, 1960жылғы Ф.Бернет еңбектері.
III..Қорытынды:
1.Иммунология жетістіктерін практикада қолдану.

Күрделі және көпкомпонетті болып келетін , организмді бөгде заттардан қорғайтын жүйесі – иммунды жүйе бір жарым ғасырдай зерттелініп келеді. Айта кететін бір жайт, иммунология даму тарихы білімнің біртіндеп жиналуымен ғана сипатталмайды. Тіпті, кейде қалыптасып қалған ұғымдарды мүлдем ауыстыруға келтіретін жаңалықтар шығып отырды. Оның бірі - өткен ғасырдың ортасында ашылған , организмге енген клеткаларға спецификалық түрде жауап беретін Т- және В- лимфоциттердің ашылуы. Бұл фундаменталды жаңалық арқасында клиникалық иммунологияға жаңа көзқарас қалыптасты , енді барлығы да судан анық көрінді, тек білімді тереңдете түсу ғана қалғандай болды. Алайда ғасырлар тоғысында рецептрлерді танушы жаңа белоктар тобы табылды, ол иммунды жүйенің жұмысы жайлы түсінікті тағы да өзгертті. Әрине ол өз кезегінде практикалық медицинаға өзінің маңызды жемістерін әкеледі,мәселен,организмнің инфекцияға қарсы тұру қабілетін жоғарылататын дәрілік заттарды дұрыс таңдауға және ауыр да қауіпті ауруларды емдеуге көмек етеді.
XIX ғасырдың екінші жартысында, Л.Пастер сібір жарасы, құтыру және тауық холерасына қарсы профилактикалық егу әдісінің ғылыми негізін құрған уақытта иммунды жүйені тек инфекцияға қарсы тұру ретінде түсінді. Иммунды механиздерін тануда маңызды қадамдар біріншіден, Нобель сыйлығының лауреататры – иммунитеттің клеткалық теориясын құрған және фагацитоздың қорғаныс рөлін ашқан И.И.Мечниковтің 1908 ж. және антиген түзілу теориясын ашқан П.Эрлихтің жағалықтарымен байланысты.бұл иммунитетің туа пайда болған және адаптивті (спецификалық) деп бөлудің негізі болды. Туа пайда болған иммунитет спецификалық емес деп саналған және ол макрофагтар және нейтрофильдердің көмегімен фагацитоз арқылы жүзеге асады және организмге инфекция түсе салысымен тез арада іске қосылады деп саналған. Оған қарама қарсы, спецификалық иммунитет организмде антидене және сондай спецификалық клеткалар түзілумен сипатталатын. Ол эффективтірек, бірақ кешірек түзіледі, себебі организмге антиген түскен сайын қайтадан оған қарсы антидене түзетін жаңа клеткалар пайда болады.
Бұдан біраз ертерек 1901 жылы К.Ландштейнер адам эритроциттерінің антигенің ашты.

F. Janeway C.A. // Quant. Biol. 1989. V.54. P.1-13. 2. Medzhitov R., Preston-Hurlburt P., Janeway C.A. // Nature. 1997. V.388. №6640. P.394-397.
3. Heine H., Lien E. // Int. Arch. Allergy Immunol. 2003. V.130. №3. P.180-191.
4. Myriam A., Fenton M.J. // Genome Biology. 2002. V.3. №1. P.3011-3026. 5. Werling D., Jungi