БАТЫС ЕУРОПА ЕЛДЕРІ

Жоспар
Кіріспе

1 Августиннің ілімі
2 Дунс Скот
3 Араб және түркітілдес философия

Құлиеленушілік қоғам күйреп, оның орнына Батыс Европа елдерінің қай-қайсысында да феодалдық қоғамдық қатынастар қалыптасып, христьян дінінің кең етек алып, тарауна байланысты «шіркеу әкейлері» мен «пұтқа табынушылар» философиясының арасындағы мәмлеге келмесе күрестің өрбу деңгейіне байланысты ортағасырлық философияны негізгі үш кезеңге бқліп қарастырады. Біздің заманымыздың II ғасырына бастап, алғашқы христьяндық ойшылдардың ілімдерін жиынтықтап, кейін алолегетикалық (қорғау) деп аталып кеткен діни-философиялық бағыт пайда болады.Негізгі өкілдері: Юсин Мученик (100-167 ж.ж.), Тациан (2 ғ. Екінші жартысы), Тертуллиан Квинг Септимий Флоренс (160-222ж.ж.) т.б. Олар өз ілімдерінде христиан дініежелгі грек философиясы сияқты жалпы адамзат алдында тұрған маңызды да күрделі мәселелерді көтеріп, оларға ежелгі грек философтарынан гөрі тереңірек, ауқымды және ұғымдырақ жауп береді, сондықтпан да оларды христиан дініне сенбейтін билеушілер мен ғалымдардың сынауы негізсіз деген пікірді басшылыққа ала отырып, жаңа грек философиясынның орнына басатын христиандық діни-философия жасауға бар күштерін салды. Барлық нақтылықтың денесі бар. Құдай—нақтылық. Демек,құдайдыңда денесі бар. Жалпы нақтылықтың уақыттық бастамасы жоқ(Тертуллиан). Осы тұрғыдан апологеттер платоншылар мен гносиктердің тән және жан туралы ілімдерін сынға да алады. Апологеттердің христиан дінінің өнегелілік қағидаларының артықшылығын ескере отырып, оны мемлекеттік дінге айналдыру қажет деген идеясы, құдайдың мәні мен табиғаты, әлемнің жаратылуы, адам табиғаты және өмір сүру мақсаты туралы көтерген мәселелері ортағасырлық философияның келесі сатысы—патристика, схоластика кезеңдерінде өз көріністерін тапты.

Пән: Философия
Жұмыс түрі: Материал
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 11 бет
Таңдаулыға:

БАТЫС ЕУРОПА ЕЛДЕРІ

Құлиеленушілік қоғам күйреп, оның орнына Батыс Европа елдерінің қай-
қайсысында да феодалдық қоғамдық қатынастар қалыптасып, христьян дінінің
кең етек алып, тарауна байланысты шіркеу әкейлері мен пұтқа табынушылар
философиясының арасындағы мәмлеге келмесе күрестің өрбу деңгейіне
байланысты ортағасырлық философияны негізгі үш кезеңге бқліп қарастырады.
Біздің заманымыздың II ғасырына бастап, алғашқы христьяндық ойшылдардың
ілімдерін жиынтықтап, кейін алолегетикалық (қорғау) деп аталып кеткен діни-
философиялық бағыт пайда болады.Негізгі өкілдері: Юсин Мученик (100-167
ж.ж.), Тациан (2 ғ. Екінші жартысы), Тертуллиан Квинг Септимий Флоренс (160-
222ж.ж.) т.б. Олар өз ілімдерінде христиан дініежелгі грек философиясы
сияқты жалпы адамзат алдында тұрған маңызды да күрделі мәселелерді көтеріп,
оларға ежелгі грек философтарынан гөрі тереңірек, ауқымды және ұғымдырақ
жауп береді, сондықтпан да оларды христиан дініне сенбейтін билеушілер мен
ғалымдардың сынауы негізсіз деген пікірді басшылыққа ала отырып, жаңа грек
философиясынның орнына басатын христиандық діни-философия жасауға бар
күштерін салды. Барлық нақтылықтың денесі бар. Құдай—нақтылық.
Демек,құдайдыңда денесі бар. Жалпы нақтылықтың уақыттық бастамасы
жоқ(Тертуллиан). Осы тұрғыдан апологеттер платоншылар мен гносиктердің тән
және жан туралы ілімдерін сынға да алады. Апологеттердің христиан дінінің
өнегелілік қағидаларының артықшылығын ескере отырып, оны мемлекеттік дінге
айналдыру қажет деген идеясы, құдайдың мәні мен табиғаты, әлемнің
жаратылуы, адам табиғаты және өмір сүру мақсаты туралы көтерген мәселелері
ортағасырлық философияның келесі сатысы—патристика, схоластика кезеңдерінде
өз көріністерін тапты.
Патристика (patep—әке) деп шіркеу әкейлерінің діни философиялық
ілімдерін айтады (III-VI ғғ.) Негізгі өкілдері: Климент Александрийский,
Амворский, Майландский (340-397 ғ.),Августин Блаженный (354-430 ғғ.)
т.б.III-IV ғасырдажүйеленген бұл діни ілімде алғашқыда Христостың табиғаты
туралы лікірлер (құдайлық,немесе адамдық табиғаты туралы), ал 323 ж.
Император ұлы Констатин христиандық мемлекеттік дін ретінде қабылдағаннан
кейін, саяси-шіркеулік мәселелер алдыңғы шепке шығып, шіркеу әкейлерінің
көзқарастарында өз көріністерін тапты. Мысалы, Августиннің көтерген басты
мәселесі хрисиан дінінің артықшылығын дәлелдеу арқылы, шіркеудің жанды
билеуге құқықтығы және ол—аспан мен жер арасын байланыстырушы деген сияқты
идеяларды дәлелдеу үшін манихеялық, скептицизмдік және неоплатанизм
қағидаларын басшылыққа алды. Оны осы ілімдердің кейбір элементтерін сақтай
отырып, христиан дінінің жаңа бағытын қалыптастырғаны үшін, кейін
августинизм деп аталып кеткен ағымның негізін қалаушы деп мойындады.
Негізгі еңбектері: “Құдай қаласы туралы”т.б.
Августиннің ілімі бойынша, адам дүниеге келмей тұрып т.б. оның іс-
әрекеттері, қылықтары құдайдың ерік-жігерімен белгіленіп қойған. Ол белгі
игілікке (жазықсыз болса да) бағытталған болуы мүмкін. Құдай әлемді
жаратқанда, барлық заттардың түрлерінің бастамасын енгізіп, әрі қарай
өздері дамитындай мүмкіндік береді. Адамзат тарихы да осы заңдылыққа
бағынады. Тарихтың даму негізінде адам санасының өзіне сенімділігі(бұл
сенімнің негізгі құдай) мен құдайға деген сүйіспеншіліктің таңымдық күші
жатыр. Осы түсінікті басшылыққа ала отырып,Августин адамзат тарихы
бір-біріне қарсы екі патшалықтың күресінің нәтижесі деп тұжырымдайды. Олар
құдайға қарсы, күнделікті өмірдің қызығын күйттейтіндермен құдайдың
патшалығы арасындағы күрес. Августин құдай патшасылығы дегенде жердегі оның
өкілі-рим шәркеуін айтады. Шіркеу құдай патшалығы атынан сөйлейтін
болғандықтан, оған жердегі пенделердің де бағынулары керек.
Августинизм теологиялық-философиялық бағыт ретінде Батыс Европа
елдерінде XII ғасырға дейін үстемдік етті, кейін христиандық
аристотелизмнің негізін қалаушы ұлы Алберт пен Фома Аквиинскийдің
ілімдерімен ығыстырылды.
Ортағасырлық филослфияның схоластика деп аталған кезеңі Европа
тарихында Рим империясының күйреуінен бастап қайта өрлеу дәуіріне дейінгі
600-700 жылдай уақытты қамтиді. Бұл кезеңде егемендік алған көптеген Европа
елдеріне (Италия,Франция,Англия,Германия т.б.) феодалдық қарым-қатынастар
қалыптасып, христиан дінін қоғамдық өмірдің барлық салаларында өктемдіқ
көрсетіп,шіркеудің сауаттылықтың қолжазбалар сақтау ісінің ошағына айналған
мезгілі болатын. Осындай мемлекеттік билік қолдаған қатал діни үстемдік
жағдайында философия өзінің бар ақыл-ой, күшін христиан догматтарын
негіздеуге жұмсап, дін ілімінің күңіне айналқан-ды. Осы кезеңдегі
философиялық ілім “схластика”(мектептік ілім) деген атаққа ие болып,
негізгі үш кезеңнен өтті:
Балауса схоластика (IX-XIIғ.ғ.)Ғылым,философия,теологи я(дін ілімі) әлі бір-
бірімен біте қайнасып, ажырамаған, бірақ ақыл-ой әрекеттінің жемісі мен
құндылығын түсінуді, универсалилерге (жалпылық) байланысты пікірталас
негізіннде ақыл-ойға діни сенімнің үстемдігін жүргізуді және сол
үстемдіктің “заңдылығын” дәлелдеуді (Аристотелдің формалдық логикасы
тұрғысынан) өзіне мақсат қойған схоластикалық тәсіл қалыптасты. Негізгі
өкілдері: Анселем Кентерберийский, Иоанн Росцелин, Пиер Августин Аврелий
т.б.
Кемеліне жеткен схоластика(XIII ғ.) Аристотелдің еңбектері латын тілінд
болса да, көпшілік арасына тарап, ғылым мен философияның теологиядан
бөлініп (Ал-Фараби мен Ибн Руштың “екі ұдай ақиқат”теология негізіңде ),
философиялық-теологиялық , кең етек алған кезең болды. Негізгі өкілдері ұлы
Алберт, Фома Аквинский, Дунс Скот т.б.
Құлдырау кезеңі (XIV-XV). Шынайы ғылыми және философиялық ойлардың тез
қарқында дамуының арқасында теологияның тек бедел мен аттаққа табынған,
тәжірибеден, өмірден алшақ, керенаулық сарыны басым мистикалық ілімге
айналуына байланысты схоластика мүлде нәтижесіз тіл безеген ғылым-сымақ
ретінде қалыптасты.Негізгі өкілдері:Улям Оккам,Жан Буридан т.б.
Схоластикалық тәсілдің негізін қалаушы және қорғаушы француз
теолог-схолоты, философ Пиер Абеляр( 1079-1142 ж.) болды, Негізгі
еңбегі:”Бар және жоқ”.
Aбелярдың пікірінше, шынайы өмір сүретін-жалқылар,бірақ олардың өзара
ортақ қасиеттері болғандықтан,осы негізде әмбебап жалпы ұғымдар
қалыптасады. Әмбебап жалпылар( универсалилер) шын өмір сүреді,себебі ол
құдайдың ақыл-ойында бар. Сонымен қоса ол өзі жаратқан заттардың үлгісі
болып табылады.Олай болса,жалқыларды зерттеп, алған білім де,далпылардың
шын өмір сүретіндігіне деген сенім де, бір-біріне қайшы келмеулері керек.
Адамға ең керекті нәрсе оның іс-әрекеті емес, құдайға сенімі.
Абеляр осындай екі-ұшты пікірлері үшін номиналистер жағынан да,
реалистер жағынан да сынға түсті.
Христиандық діни ілімді Аристотелді философмясымен байланыстырған,
шіркеудің алғашқы схоластикалық ұстазы, ал 1879 жылдан бастап калолик
шіркеуінің шешімімен осы шіркеудің ресми теолг-философы деп жариялаған Фома
Аквинский 1225-26 жылы туып 1274 жылы қайтыс болды.Негізгі
еңбегі:”Теологияның жиынтығы” т.б. Ол Аристотелдің іліміне сүйене отырып,
белсеңді форма( реттілік принципі ) мен тұрақсыз және қалыптаспаған
материяның( болмыстың әлсіз түрі ) арасындағы байланысты түсіндіру арқылы
Иисус Христостың бойындағы құдайлық (идеялдық) және адамдық (материалдық)
қасиеттерін теориялық жолмен негіздеуге тырысады.Құдайдың арқасында
қосылған алғашқы бастамалар –форма мен материя-жеке заттар әлемін тудырады.
Адамның өзі де жан (түр қалыптастыратын принцип) мен дененің
қосындысын пайда болған. Жан таза форма ретінде күйрену, жоғалуы мүмкін
емес.Бірақ ол жерде тіршілік пайда болғанға дейін жеке өмір сүрмеген,оны
құдай жаратқан.
Рух пен материяның табиғаты туралы пікірталас жалқылар мен
жалпылардың(универсалилер) табиғаты жөніндегі тартысқа айналды.Фома
Аквинский Аристотелдің жалпы ұғымдар жалқылардың түр қалыптастыратын
принципі ретінде жеке өмір сүреді деген іліміне сүйене отырып,
универсалилер ақыл-ойдың жемісі болғанымен, санадан тыс, құдайдың ойында
орын алғандықтан, өз алдына жеке-дара тіршілік етеді дей келіп,Ибн-Сина
сияқты универсалилердің үш түрлі өмір сүретіндігін көрсетеді.Олар:1.зат
пайда болғанға дейін –құдайдың ойында, адамдардың ақыл-ойында-сол заттардың
ұғымы, абстракциялық ойдың нәтижесі ретінде.
Заттардың мәні олардың түпнегізі-құдайдың бойындағы жалпы идеялар
брлғандығтан адамдардың мақсаты- соларды діни сенім арқылы білуге ұмтылу.Ал
философия болса, ол да діни догмалардың дұрыстығын,ақиқаттығын өзіне
тиесілі бар беделімен дәлелдеуін керек.
Аквинскийдің пікірінше, дін құдайдың табиғатын түсіндіретін ілім,
сондықтан шіркеу оны уағыздаушы ретінде азаматтық қоғамнан жоғары
тұрады.Демек, өкімет билігі құұдайдан.Жердегі тіршілік о дүниедегі болашақ
рухани (діни) билікке бағынуы керек.Рухани билікті жүргізетін, аспанда
–Христос, жерде Рим папасы. Аквинскийдің ілімі XIX ғасырдың аяғында
қалыптаскан қазіргі кездегі философияда өзіндік орын алып отырған
неотомимзнің теориялық және идеологиялық арқауы болып отыр.
Дунс Скот ( 1268-1308) шотланд схоласты,Аквинскийдің іліміне қарсы
сын айтып, құдайдың да,адамның да ақыл-ойы оның ерік-жігеріне тәуелді,
сондықтан да құдайдың жігері не істеймін десе де абсолютті ерікті, ал оның
қалағанын ңстегенің өзі-игілік.Құдай жігерінің арқасында әлемді жеке
заттарды жаратқан. Ол тек жаратушы ғана емес, сонымен бірге сол заттардың
рухани түпнегізі. Осындай рух адамда да бар. Адамның рухы (жаны) мәңгі, ал
оның денесі кеңістік пен уақытта шектеулі.Рухтың негізгі мақсаты-танып
білу.Адамдар сезімдік түйсіністер арұылы заттардың қасиет сипаттарын
таныса, ақыл-ой арқылы осы алынған деректер негізінде жалпылықтың
(универсали) мәнін түсінуге ұмтылады.Жалпы ұғымдар таза ... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.