Жұматай Жақыпбаев шығармашылығының көркемдік ерекшеліктері
КІРІСПЕ ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... 4
І САН ҚЫРЛЫ АҚЫН ШЫҒАРМАШЫЛЫҒЫ
1.1 Ж.Жақыпбаевтың шығармашылық өмірбаяны ... ... ... ... ... ... ... .6
ІІ ЖЫР ҚАҒАНЫ ЖҰМАТАЙ ЖАҚЫПБАЕВ
2.1 Ж.Жақыпбаев поэзиясының идеялық.көркемдік ерекшелігі ... ...15
2.2 Ақын тіліндегі оралымдар, авторлық қолданыстар ... ... ... ... .37
ҚОРЫТЫНДЫ ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... 59
ҚОЛДАНЫЛҒАН ӘДЕБИЕТТЕР ТІЗІМІ ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...62
І САН ҚЫРЛЫ АҚЫН ШЫҒАРМАШЫЛЫҒЫ
1.1 Ж.Жақыпбаевтың шығармашылық өмірбаяны ... ... ... ... ... ... ... .6
ІІ ЖЫР ҚАҒАНЫ ЖҰМАТАЙ ЖАҚЫПБАЕВ
2.1 Ж.Жақыпбаев поэзиясының идеялық.көркемдік ерекшелігі ... ...15
2.2 Ақын тіліндегі оралымдар, авторлық қолданыстар ... ... ... ... .37
ҚОРЫТЫНДЫ ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... 59
ҚОЛДАНЫЛҒАН ӘДЕБИЕТТЕР ТІЗІМІ ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...62
Зерттеудің көкейкестілігі. Кез-келген ақынның суреткерлік шеберлігін, тілін зерттеу түптеп келгенде сол ақынның өз дәуірінде дарабоз дүлдүл қатарында болғаны мойындау.
Қазақ халқы ықылым заманнан бері ақындық қасиетке бай келіп, ақындарға кенде болмаған. Тіпті, сонау түркі дәуірінде тасқа таңбаланып, қалдырылған жазбалардың өзі поэзия үлгісінде жазылуы да көп нәрсені аңғартса керек. Ал, біздің тоқталып отырған ақынымыз Ж.Жақыпбаев – болмысы мен ақындық мінезі өзгеден ерек суреткер.Ж.Жақыпбаев поэзиясы тарихқа желі тартар тереңдігімен, түйдек-түйдек философиялық ойларға бай данышпандылығымен, өткір тілімен, ой ұшқырлығымен, шығыстық нәзік лирика ұшқынымен, оқымыстылығымен тамсандырып, бас игізеді. Саналы ғұмырын поэзия көгінде қалықтауға арнаған ақын тірісінде лайықты бағасын ала алмаса да, бүгінде өз биігінен орын тепті. Бұл еңбекте ақын шығармашылығын талдап, тілдік ерекшелігін айқындауға арналады.
Ж.Жақыпбаевтың бүгінде қолымызда бары үш-ақ кітабы. Том- томдық кітаптары баспа есігінен төгіліп жатса да, берері күмәнді ақындар бар да, бір шумағына тұтас роман-яэпопея жүгін арқалатқан ақындар бар. Жұматай солардың соңғысының қатарында.
Айтыс ақыны, Жұматай Жақыпбаевтың замандасы Есенқұл Жақыпбек «Тазқара құстың тағдыры» атты кітабында қаламгер жайлы былайша тебіренеді: «..Өлең үшін ғана өмір сүріп, өлең үшін өліп кеткен бір ақынды көзім көрді. Ол – Жұматай Жақыпбаев! Ғашық жүрегінің ғазалдарын ғана жазып өтті Жұма-ағаң. Басқа нәрсеге бас ауыртқан жоқ. Және тамтұмдап, дәмдеп қана жазды. Дәндеп жазған жоқ. Өзін-өзі көрсетуге асыққан жоқ. Сонымен өзін-өзі сыйлата білді. Ал, қазіргілер өзін-өзі сыйлату үшін түрлі пендешілікке барып жүр» [27,7].
Белгілі ақын Темірхан Медетбек «Толғауы тоқсан дүние» еңбегінде ақын жайлы былайша пікір білдірген: «Мен уақыттың, заманның ақынымын. Менің шығармашылығымның көзге көрінбейтін тетік, бұрандалары уақыт пен заманның тетік, бұрандаларымен үздіксіз айналысқа түсіп тұрады. Ол бір жұмбақ механизм. Ал Жұматай табиғатпен тікелей байланысты ақын еді. Дәлірек айтсам, ол табиғаттың, бас әріпсіз-ақ, қарапайым ғана жазылатын жусан, ажырық, раң сияқты жұматай деп аталатын өсімдігі болатын. Дала өсімдігі. Өкінішке орай, қалада жүрді. Дала өсімдігі қалада өмір сүре алмайды ғой. Ол қаланың лас ауасынан, запыран суынан өлді...» [28,17].
Қазақ халқы ықылым заманнан бері ақындық қасиетке бай келіп, ақындарға кенде болмаған. Тіпті, сонау түркі дәуірінде тасқа таңбаланып, қалдырылған жазбалардың өзі поэзия үлгісінде жазылуы да көп нәрсені аңғартса керек. Ал, біздің тоқталып отырған ақынымыз Ж.Жақыпбаев – болмысы мен ақындық мінезі өзгеден ерек суреткер.Ж.Жақыпбаев поэзиясы тарихқа желі тартар тереңдігімен, түйдек-түйдек философиялық ойларға бай данышпандылығымен, өткір тілімен, ой ұшқырлығымен, шығыстық нәзік лирика ұшқынымен, оқымыстылығымен тамсандырып, бас игізеді. Саналы ғұмырын поэзия көгінде қалықтауға арнаған ақын тірісінде лайықты бағасын ала алмаса да, бүгінде өз биігінен орын тепті. Бұл еңбекте ақын шығармашылығын талдап, тілдік ерекшелігін айқындауға арналады.
Ж.Жақыпбаевтың бүгінде қолымызда бары үш-ақ кітабы. Том- томдық кітаптары баспа есігінен төгіліп жатса да, берері күмәнді ақындар бар да, бір шумағына тұтас роман-яэпопея жүгін арқалатқан ақындар бар. Жұматай солардың соңғысының қатарында.
Айтыс ақыны, Жұматай Жақыпбаевтың замандасы Есенқұл Жақыпбек «Тазқара құстың тағдыры» атты кітабында қаламгер жайлы былайша тебіренеді: «..Өлең үшін ғана өмір сүріп, өлең үшін өліп кеткен бір ақынды көзім көрді. Ол – Жұматай Жақыпбаев! Ғашық жүрегінің ғазалдарын ғана жазып өтті Жұма-ағаң. Басқа нәрсеге бас ауыртқан жоқ. Және тамтұмдап, дәмдеп қана жазды. Дәндеп жазған жоқ. Өзін-өзі көрсетуге асыққан жоқ. Сонымен өзін-өзі сыйлата білді. Ал, қазіргілер өзін-өзі сыйлату үшін түрлі пендешілікке барып жүр» [27,7].
Белгілі ақын Темірхан Медетбек «Толғауы тоқсан дүние» еңбегінде ақын жайлы былайша пікір білдірген: «Мен уақыттың, заманның ақынымын. Менің шығармашылығымның көзге көрінбейтін тетік, бұрандалары уақыт пен заманның тетік, бұрандаларымен үздіксіз айналысқа түсіп тұрады. Ол бір жұмбақ механизм. Ал Жұматай табиғатпен тікелей байланысты ақын еді. Дәлірек айтсам, ол табиғаттың, бас әріпсіз-ақ, қарапайым ғана жазылатын жусан, ажырық, раң сияқты жұматай деп аталатын өсімдігі болатын. Дала өсімдігі. Өкінішке орай, қалада жүрді. Дала өсімдігі қалада өмір сүре алмайды ғой. Ол қаланың лас ауасынан, запыран суынан өлді...» [28,17].
1. Ж.Жақыпбаев. Кенежирен. Алматы – 2005ж, Раритет.
2. З.Елғондинова. Менің ертегім. Алматы – 2005ж
3. З.Ахметов. Поэзия шыңы – даналық
4. Ә.Тәжібаев. Өмір және поэзия Алматы – 1960ж
5. С.Иманасов. Жұматай. Парасат журналы, 2007ж, N10
6. Х.Жүкел. Жас қазақ, 2006ж,
7. Жыр жұлдызы Жұматай. Шымкент келбеті – 2005 ж. № 27
8. Ә.Қодар. Дәуір биігіндегі жаңашыл ақын. Руханият – 2005 ж.
9. Ш.Елеукенов. М.Жұмабаев. Алматы – 1990 ж.
10. З.Қабдолов. Сөз өнері. Алматы – 2007 ж.
11. Қ.Өмірәлиев. ХV – ХІХ ғасырлардағы қазақ поэзиясының тілі. Алматы – 1976 ж.
12. Қ.Жұмалиев. Әдебиет теориясы. Алматы – 1970 ж.
13. Б.Кәрібаева. Қазіргі қазақ лирикасының поэтикасы. Алматы–1988 ж.
14. Ш.Елеукенов. Әдебиет және ұлт тағдыры. Алматы – 1990 ж.
15. Әдебиеттану терминдер сөздігі. Құрастырғандар З.Ахметов, Т.Шаңбаев. А., Ана тілі, 1969ж.
16. Дүйсенов М. Ақын мұраты. А., Жазушы, 1967ж.
17. Ергөбек Қ. Арыстар мен ағыстар. Әдебиеттану:Сын әлемі. Алматы – Қазығұрт, 2003ж.
18. Ергөбек Қ. Арыстар мен ағыстар. Шеберлік шеберханасы. Алматы –Фолиант, 2004 ж.
19. Ергөбек Қ. Арыстар: Жазушы шеберханасы (Сәбит Мұқанов). Алматы– ҚАЗақпарат, 2002 ж.
20. Қаратаев М, Нұртазин Т, Қирабаев С. Қазақ совет әдебиеті. Алматы - Жазушы, 1985 ж.
21. Қирабаев С. Кеңес дәуіріндегі қазақ әдебиеті. Алматы - Білім, 2003 ж.
22. Қазақ әдебиеті: Энцклопедия. Алматы - Білік., 1999 ж.
23. Стиль сыры. Жинақ. (Редакциясын басқарған М. Н. Қаратаев). Алматы- Ғылым, 1974 ж.
24. Уақыт және қаламгер: Әдеби–сын мақалалар.(Құрастырған Ғ.Доскенов). Алматы – Жазушы, 1990 ж.
25. Ысқақұлы Д. Сынталқы. Алматы - Сөздік – Словарь, 2005 ж.
26. Ысқақов Д. Сын сымбаты. Алматы - Жазушы 2000 ж.
27. Есенқұл Жақыпбек «Тазқара құстың тағдыры». Алматы, 2003.
28. Темірхан Медетбек «Толғауы тоқсан дүние» Астана, 2008.
29. Қазақ әдебиеті. Энциклопедия. Алматы: Білік, 1999. – 780 б.
30. Нұрғали Р. Әдебиет теориясы. Астана, 2003.
2. З.Елғондинова. Менің ертегім. Алматы – 2005ж
3. З.Ахметов. Поэзия шыңы – даналық
4. Ә.Тәжібаев. Өмір және поэзия Алматы – 1960ж
5. С.Иманасов. Жұматай. Парасат журналы, 2007ж, N10
6. Х.Жүкел. Жас қазақ, 2006ж,
7. Жыр жұлдызы Жұматай. Шымкент келбеті – 2005 ж. № 27
8. Ә.Қодар. Дәуір биігіндегі жаңашыл ақын. Руханият – 2005 ж.
9. Ш.Елеукенов. М.Жұмабаев. Алматы – 1990 ж.
10. З.Қабдолов. Сөз өнері. Алматы – 2007 ж.
11. Қ.Өмірәлиев. ХV – ХІХ ғасырлардағы қазақ поэзиясының тілі. Алматы – 1976 ж.
12. Қ.Жұмалиев. Әдебиет теориясы. Алматы – 1970 ж.
13. Б.Кәрібаева. Қазіргі қазақ лирикасының поэтикасы. Алматы–1988 ж.
14. Ш.Елеукенов. Әдебиет және ұлт тағдыры. Алматы – 1990 ж.
15. Әдебиеттану терминдер сөздігі. Құрастырғандар З.Ахметов, Т.Шаңбаев. А., Ана тілі, 1969ж.
16. Дүйсенов М. Ақын мұраты. А., Жазушы, 1967ж.
17. Ергөбек Қ. Арыстар мен ағыстар. Әдебиеттану:Сын әлемі. Алматы – Қазығұрт, 2003ж.
18. Ергөбек Қ. Арыстар мен ағыстар. Шеберлік шеберханасы. Алматы –Фолиант, 2004 ж.
19. Ергөбек Қ. Арыстар: Жазушы шеберханасы (Сәбит Мұқанов). Алматы– ҚАЗақпарат, 2002 ж.
20. Қаратаев М, Нұртазин Т, Қирабаев С. Қазақ совет әдебиеті. Алматы - Жазушы, 1985 ж.
21. Қирабаев С. Кеңес дәуіріндегі қазақ әдебиеті. Алматы - Білім, 2003 ж.
22. Қазақ әдебиеті: Энцклопедия. Алматы - Білік., 1999 ж.
23. Стиль сыры. Жинақ. (Редакциясын басқарған М. Н. Қаратаев). Алматы- Ғылым, 1974 ж.
24. Уақыт және қаламгер: Әдеби–сын мақалалар.(Құрастырған Ғ.Доскенов). Алматы – Жазушы, 1990 ж.
25. Ысқақұлы Д. Сынталқы. Алматы - Сөздік – Словарь, 2005 ж.
26. Ысқақов Д. Сын сымбаты. Алматы - Жазушы 2000 ж.
27. Есенқұл Жақыпбек «Тазқара құстың тағдыры». Алматы, 2003.
28. Темірхан Медетбек «Толғауы тоқсан дүние» Астана, 2008.
29. Қазақ әдебиеті. Энциклопедия. Алматы: Білік, 1999. – 780 б.
30. Нұрғали Р. Әдебиет теориясы. Астана, 2003.
ДИПЛОМ ЖҰМЫСЫ
Тақырыбы: Жұматай Жақыпбаев шығармашылығының көркемдік ерекшеліктері.
МАЗМҰНЫ
КІРІСПЕ ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..
... ... ... ... ... ... ... ... ... 4
І САН ҚЫРЛЫ Ақын шығармашылығы
1.1 Ж.Жақыпбаевтың шығармашылық өмірбаяны ... ... ... ... ... ... .. ...6
ІІ ЖЫР ҚАҒАНЫ ЖҰМАТАЙ ЖАҚЫПБАЕВ
2.1 Ж.Жақыпбаев поэзиясының идеялық-көркемдік ерекшелігі ... ...15
2.2 Ақын тіліндегі оралымдар, авторлық қолданыстар ... ... ... ... .37
Қорытынды ... ... ... ... ... ... .. ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..
... ... ... ... ... ... .59
Қолданылған әдебиеттер тізімі ... ... ... ... ... ... ... . ... ... ... ..62
КІРІСПЕ
Зерттеудің көкейкестілігі. Кез-келген ақынның суреткерлік
шеберлігін, тілін зерттеу түптеп келгенде сол ақынның өз дәуірінде дарабоз
дүлдүл қатарында болғаны мойындау.
Қазақ халқы ықылым заманнан бері ақындық қасиетке бай келіп,
ақындарға кенде болмаған. Тіпті, сонау түркі дәуірінде тасқа таңбаланып,
қалдырылған жазбалардың өзі поэзия үлгісінде жазылуы да көп нәрсені
аңғартса керек. Ал, біздің тоқталып отырған ақынымыз Ж.Жақыпбаев – болмысы
мен ақындық мінезі өзгеден ерек суреткер.Ж.Жақыпбаев поэзиясы тарихқа желі
тартар тереңдігімен, түйдек-түйдек философиялық ойларға бай
данышпандылығымен, өткір тілімен, ой ұшқырлығымен, шығыстық нәзік лирика
ұшқынымен, оқымыстылығымен тамсандырып, бас игізеді. Саналы ғұмырын поэзия
көгінде қалықтауға арнаған ақын тірісінде лайықты бағасын ала алмаса да,
бүгінде өз биігінен орын тепті. Бұл еңбекте ақын шығармашылығын талдап,
тілдік ерекшелігін айқындауға арналады.
Ж.Жақыпбаевтың бүгінде қолымызда бары үш-ақ кітабы.
Том- томдық кітаптары баспа есігінен төгіліп жатса да, берері күмәнді
ақындар бар да, бір шумағына тұтас роман-яэпопея жүгін арқалатқан ақындар
бар. Жұматай солардың соңғысының қатарында.
Айтыс ақыны, Жұматай Жақыпбаевтың замандасы Есенқұл Жақыпбек
Тазқара құстың тағдыры атты кітабында қаламгер жайлы былайша
тебіренеді: ..Өлең үшін ғана өмір сүріп, өлең үшін өліп кеткен бір ақынды
көзім көрді. Ол – Жұматай Жақыпбаев! Ғашық жүрегінің ғазалдарын ғана жазып
өтті Жұма-ағаң. Басқа нәрсеге бас ауыртқан жоқ. Және тамтұмдап, дәмдеп қана
жазды. Дәндеп жазған жоқ. Өзін-өзі көрсетуге асыққан жоқ. Сонымен өзін-өзі
сыйлата білді. Ал, қазіргілер өзін-өзі сыйлату үшін түрлі пендешілікке
барып жүр [27,7].
Белгілі ақын Темірхан Медетбек Толғауы тоқсан дүние еңбегінде
ақын жайлы былайша пікір білдірген: Мен уақыттың, заманның ақынымын.
Менің шығармашылығымның көзге көрінбейтін тетік, бұрандалары уақыт пен
заманның тетік, бұрандаларымен үздіксіз айналысқа түсіп тұрады. Ол бір
жұмбақ механизм. Ал Жұматай табиғатпен тікелей байланысты ақын еді. Дәлірек
айтсам, ол табиғаттың, бас әріпсіз-ақ, қарапайым ғана жазылатын жусан,
ажырық, раң сияқты жұматай деп аталатын өсімдігі болатын. Дала өсімдігі.
Өкінішке орай, қалада жүрді. Дала өсімдігі қалада өмір сүре алмайды ғой. Ол
қаланың лас ауасынан, запыран суынан өлді... [28,17].
Жұматай поэзиясының өне бойында сәби жүрегінен тарағандай шынайы сезім
лебі, кіндік кесіп, кір жуған жерге деген ыстық ықылас, өткір юмор, сатира,
шығыстық, нәзирагөйлік сарын, сал-серіліктің де ұшқынын жазбай тануға
болады.
Осы кезеңге дейін Ж.Жақыпбаевтың шығармашылығы әдебиетшілер мен
зерттеушілердің, сыншы, ғалымдардың баспасөз бетінде жариялаған
мақалаларында, бірнеше ғалымдардың ғылыми жинақтарында талданған.
Қазақ әдебиетіндегі поэзия жанрының қарыштап дамып, өсуіне үлес қосқан
Ж.Жақыпбаев поэзиясын зерттеп, жүйелеп, шығармашылық еңбегін ғылыми негізде
жүйелеу.
Тақырыбы: Ж.Жақыпбаев шығармашылығының көркемдік ерекшеліктері.
Диплом жұмысының мақсаты мен міндеті: Ж.Жақыпбаевтың поэзиясының тілін,
көркемдік ерекшелігін, көтерген тақырыптарының өзектілігін айқындау мақсат
етіледі.Осы мақсатты орындау үшін мынадай міндеттер іске асырылады.
- Ақын жары З.Елғондинованың Менің ертегім эссе- естелігіне сүйене
отырып Ж.Жақыпбаевтың шығармашылық өмірбаянын жасау;
- Ақын шығармаларының идеялық-көркемдік ерекшелігіне талдау жүргізу;
- Шығыстық поэзия үлгісі мен ақын поэзиясының үндестігін анықтау;
- Ақын поэзиясындағы ұлттық рух, дәстүр сабақтастығын айқындау;
- Жұматай Жақыпбаевпен тұстас өзге ақындар шығармашылығымен
салыстыру, ерекшелігін көрсету.
Зерттеу объектісі: Ж.Жақыпбаев қаламынан туған лирикалық өлеңдер,
поэмалары.
Диплом жұмысының теориялық және практикалық маңыздылығы:Диплом
жұмысында қамтылған материалдар мен жүйелі түрде топтастырылған, ғылыми
тұрғыда тұжырымдалған қорытынды ой-пікірлерді қосымша мәлімет, әдеби
теориялық талдау ретінде пайдалануға болады.
Зерттеудің әдіснамасы: жүйелеу, топтау, салыстыру, жинақтау талдау,
бақылау.
Жұмыстың зерттелуі: Диплом жұмысын жазу барысында негізгі теориялық
әдебиеттерден басқа Ж.Жақыпбаевтың шығармалар жинағы, ақын шығармашылығына,
поэзияға қатысты зерттеулер, монографиялар және әр кезеңде, әртүрлі
баспасөз беттерінде ақын өмірі мен шығармашылығы туралы жазылған мақалалар,
естеліктер қарастырылады.
Жұмыстың құрылымы: жұмыс кіріспеден, екі тараудан, қорытындыдан,
пайдаланылған әдебиеттер тізімінен тұрады.
1 Ақын шығармашылығы
1.1 Ж.Жақыпбаевтың шығармашылық өмірбаяны
Жұматай (Жұмағұл –Шора) Сағадиұлы Жақыпбаев – қазақ өлеңінің
төрінде ерекше орны бар аса дарынды тұлға. Ж. Жақыпбаев 1945 жылы
бірінші қаңтарда Талдықорған облысы, Талдықорған ауданы, Ешкіөлмес ауылында
дүниеге келген. Еңбек жолын Абай атындағы кітапхананың меңгерушісі болып
бастаған. 1967 жылы Әл-фараби атындағы Қазақ мемлекеттік ұлттық
университетінің филология факультетін бітірген. Одан кейін Талдықорған
облыстық Октябрь туы газетінде, облыстық радиода және Жалын баспасының
музыка, поэзия бөлімінде қызмет істеген. 1980-85 жылдары Жалын
альманағында поэзия бөлімінің редакторы, Қазақстан Жазушылар одағында әдеби
кеңесші болды. Арғымақ ақын 1990 жылы қырық бес жасында дүниеден
озған.
Қалмаймын деп мына өмір көшінен,
Жастай зерек ғажайып күй кешіп ем.
Жан адамнан жасқанбай һәм жасымай,
Құнанбаев Оспан құсап өсіп ем, –
деп өзі жырлағандай, өмірден өткенше иттен де қалған, құстан да қалған
көңілін күймен әлдилеп, кеудесін жан адамға бастырмай, асқақ еңсесін
төмен түсірмеген, асыл жырға адалдығынан айнымаған [ 1,5].
Ж.Жақыпбаевтың шығармашылық өмірі жайындағы құнды деректерді талай жыл
ыстық-суыққа бір күйіп, бір тоңған аяулы жары, ақын, журналист Зайда
Елғондинованың Менің ертегім естелік-эссесінен мол ұшыратамыз. Ақын
шығармашылығын, өмір бұралаңын әңгіме еткенде де осы еңбекке баса назар
аударатынымыз да сондықтан.
Жұматай Жақыпбаев – болмысы бөлек, ерекше ақын. Өлең өлкесі
қаншалықты өзгеше келсе, өмір өткелі де ғажайып, сұлу. Мен қасқа маңдай,
бота көз жігітпін ғой. Біз қара шапанбыз, жалпы руымыз Мырза. Төренің
қызынан туғанбыз. Әкем Сағади өмір бойы болыс болды. Ауылдық кеңестің
бастығы дегенім ғой. Біздің үйде қазыны ит жейтін. Мен туғалы ас та төк
молшылық болды. Әкем бала кезінен еркелетіп өсірді. Тіпті әкемнің маған
деген мейірімін туған бауырлары да қызғанатын. Әкемнің әкесі Жақыпбай елге
сыйлы болыс болған. Жақыпбайдың інісі Шалғынбай батыр болған. Сенің
Тоқсанбай атаңа ұқсап, жау қайырған. Жақыпбай би тек төрелермен құда
болған. Тұқымдарымен сұлу да сымбатты, ірі екен. Ал қыздары тана көз хас
сұлудың өзі болғандығы сонша, хан да, қара да құда түскен [ 2,19].
Ақын сөзінен балалық шағының уайым-мұңсыз, таршылықсыз өткенін, белді,
беделді ақсүйек ұрпағы екенін, ата-ана алақанының мейірімін сіңіріп, уайым
көрмей есейгенін аңғарамыз.
Бәлкім, сондықтан болар, уақыт тасқыны ақын мінезіне серілік қасиетті
бірге дарытқан. Жүйрікті ерттей мініп, қыраны томағасынан қомағайлана
қарап, құмай тазысы абалана үрмесе де, өлеңінен серілік дәстүрдің ұшқынын
анық, айқын аңғаратынымыз бар. Кейде сол серілігі серік болмай, жарға
жығып, ақын маңдайына таяқ болып тиіп, тағдырын тәлкекке салған сәттер де
аз емес. Мені бір әйел өзінше жақсы көрді. Менен бала сүйді. Балалы болып
алған соң, мені өзінің жеке меншігі санап бүкіл болмысымды өзгертіп, өзіне
лайықтап саз балшықтан сезімсіз, түйсіксіз Жұматайды қайта жасап алғысы
келді. Содан менің мойныма атша мініп, ауыздықтамақ болғанда, мен оны
иығымнан лақтырып жібердім. Ол шаң қауып құлады. Бірақ одан ешбір қорытынды
шығармады. Маған өшіге түсті. Қолымдағы қаламымды қағып түсірді. Жұмысқа
барсам, терезеден сығалап қарап тұратын. Ләйләға арнап өлең жаздың деп
өлеңдерімді өртеп жіберді. Мен одан енді қашатын болдым. Жерге кірсең,
шашыңнан жұлып шығарамын, аспанға ұшсаң аяғыңнан тартып түсіремін, – деп
қыр соңымнан қалмады. Жұмыстан шығартты. Істер айлам болмай, әке-шешемнің
қолтығына тығылып ем, тамағыма у салып бермек болып оны әкем біліп қойып,
Балам, сенің ажалың әйеліңнен болайын деп тұр екен, бұл үйден кет,– деді
маған. Қайда кетем? –деп едім. Орта құмға кет, қой бақ – деді. Ал шешем
байғұс шырылдап жүр: Шатырға тығып қоялық, қой бақпай-ақ қойсын,–
деп[2,30].
Рас. Ақын жаны, жаратылысы тым нәзік келеді. Кейде, көптің байыбына
жетпей, жылтырағанға жармаса кететіні де бар. Сол үшін ақын басына әңгір
таяқ ойнап, салы суға кетеді. Ақын да пенде. Қате кетіп, шалыс басуға құқы
да бар. Десек те, қателік жасау – қылмыс емес, оны түзетуге, қорытынды
жасауға талпынбау – қылмыс. Ж. Жақыпбаев қателігі – серілік салдары.
Ертеде етек жайған серіліктің кейінгі заман шегіне сыймай, күні өткенінің
көрінісі бұл.
Ақиық ақын поэзиясы жайында сөз қозғағанда, үкілеп, ғұмыр бойы
әспеттеген Ләйләсі турасында айтпай кету – күнәнің ауыры. Ләйлә – Жұматай
Жақыпбаевтың музасы ғана емес, жер басып, төс керіп жүруіне негіз – ауасы
секілді. Ләйләсіз ақынды, ақынсыз Ләйләні елестету мүмкін емес. Олар –
тұтас организм, бөлінбес галактика. Менің ылғи да атылып өлгім келетін.
Жан-дүниемнің кірлеп, қорланғаны сонша, өмір сүру деген ойыншықтай көрінді.
Жан ауруы бір жағынан, жүйке ауруы бір жағынан, Сағидың баласы оқудан
шығып, қоңыз теріп қайтып келіпті, – деген елдің сөзі бір жағынан менің
ақыл-есімді қамшылай берді. Бір күні әкем шақырып алып, Балам, жайлауда
той болады екен, барып көңіліңді көтеріп қайт, – деді. Көкпар тартып жүріп
үйдей тастан ат секіртіп, Жұматай ажалсыз атандым. Қайда барсам да өлсем
деген бір ой қыр соңымнан қалмады. Жайлаудан етекке түскенім сол еді,
танауы желбіреген қарындасым жүгіріп келді:
– Аға, Ләйлә келді, Ләйлә,– деп.
– Балапанның қызы келіпті Мәскеуден, – деп көршідегі апам шешеме
сыбырлап жатыр. Сөйткенше болмай, қара Волга біздің үйдің жанынан
зу ете қалды. Менің өне бойымды тоқ соққандай болды. Мен жалт
қарадым, Ләйлә көңілсіздеу машинаның артында отыр екен. Мен
топталып тұрған кісілердің ортасына тығыла түстім. Бұғып қалдым,
тақыр басымды сипап мұңайып тұрдым. Оның сұлу дидары, нұрлы жанары
мені қайтадан өмірге оралтты,– деп Жұматай махаббаттың құдіретін
мойындай келе Ләйләмен алғашқы таныстығын былай баян етеді:
...Менімен бала жасынан бір партада отырған Аманбол деген досым
бар. Сол бірінші кластан бастап, оныншы класқа дейін есепті менен
көшіретін. Оныншы класты бітіріп әркім әр жаққа аттанды.
– Жұмеке, Талдықорғандағы мал дәрігерлік техникумға оқуға түссем деп едім,–
деп ол желкесін қасыды.
– Немене, Алешка, сенің орныңа кіріп, емтихан тапсырайын ба?
– Жоқ, Жұмеке. Менімен бірге техникумға оқуға түссеңші,– деді ол қиылып.
Сөйтіп бір топ жігіт сол жылы күзде мал дәрігерлік техникумға оқуға
түсті. Келесі көктемде, жатақханада жиі-жиі бас қосулар, би кештері болып
тұрды. Ж.Жақыпбаев би билеуді онша сүймеген. Сондай кештердің біріне
барып, ішім пысып, шеткерілеу тұрғанда, есіктен бір аққұба, қара көзді,
әдемі қыз кірді. Соңында сіңлілері ме, кішірек бір топ қыз бар. Қыз кірген
бойда шағын би алаңын көзімен шолып өтті де, ақын тұрған жаққа жалт қарады.
Екеуінің көзі ұшырасып қалды. Өне бойынан тоқ соққандай дір етті. Аяғын
санап басып, қыз жақындаған сайын жүрегі атша тулады. Өмірінде әйел
баласының алдында толқығаны бірінші рет болатын. Көзі оттай жанып, тіп-тік
денесін шалқақ ұстап келіп қыз биге шақырды. Жұматай Жақыпбаев би
білмейтін еді, орнынан қозғалмай жымиып тұра берді. Тосылып қалған қыз
бетіне жалт қарады. Мұндай ғажап жанарды да бірінші рет көрген ақын толқи
берді. Өкпелегені ме, әлде кіналағаны ма белгісіз, бетіне тесіле қараған
ол, жалт бұрылды да, қасындағы кішкене қыздарға:
– Если он не будет моим, я не буду жить!– деп шыға жөнелді...
Ертеңіне өзі жек көретін би кешіне тағы да барды. Ләйлә енді қасына
жоламады. Анадайдан ұрланып қарап тұрды. Би біткенше ешкіммен билемеді.
Тағы да ұйқысыз түнді бастан кешірді. Таңға жуық Ләйләға арналған алғашқы
өлең қағазға түсті:
Қасы да керік, қара алмас көзді, ай қабақ,
Мойнына жұқа алқызыл шарф байлап ап.
Алаулап жүзің аса бір асқақ нұрменен,
Алыстан тұрдың көзқарасыңмен аймалап.
Қарадың солай, қарадың солай, обал не,
Қарамадың ба, жоқ әлде?
(Осы өлеңді оқып болды да, ақын терең күрсінді. Бір қызығы, ақын
барлық өлеңдерін дерлік жатқа білетін.)
Бір күні Ләйлә би кештеріне келмеді. Ай күтті, апта күтті, жоқ.
Артынан Мәскеуге кетіпті деп естіді [2,139 ].
Міне, осы мезеттен бастап, бір-біріне тіпті ұқсамайтын кесек-кесек
шумақтар дүние есігін айқара аша бастады. Мұң, қуаныш, қайғы, сағыныш -
әр шумақтың өне бойын әрлендіріп, көркемдігін еселей түсті.
Ж. Жақыпбаев, сөз жоқ, тума талант. Ал талантты тынымсыз іздену арқылы
шыңдай түспесе, су астында тот тұнған темірдей мүсәпір күй кешіп, жауыннан
соңғы алаудай жоғалары тағы бар. Жұматай Жақыпбаевтың шығармашылық ғұмыры
да оқы, оқы және оқы қағидасымен өлшенді. Бұл қасиет ақын қанына туа
біткендей. Оны өзі де аңғаратыны анық. Естелік-эсседегі Зайда апамызбен
Жұматай ақынның диалогынан мұны аңғару қиын емес:
– ...философияны терең білмеген адам ақын болып жарытпайды.Жалпы, мені
түсінгің келсе, көп оқы, әсіресе, классиктерді, шетел әдебиетін оқы.
Орыстың ұлы ақындары туралы замандастары жазған естеліктерді оқы.
– Сен өзіңді ұлылар қатарына жатқызасың ба?
– Иә, – деді ол ешбір қысылмастан.
Рас, Жұматай ұлы. Жұматай өзінше ұлы. Оны Абай, Пушкин я Лермонтовтың
қатарында қарау әбестік. Ол – оқымыстылығымен, түйдек-түйдек философиялық
ойларымен, нәзік лирикасымен ұлы. Десек те, жоқшылық шекпені Жұматайға да
еріксіз маталып, шырмайды. Алайда, ақын рухы түспей, болашаққа тұнық көзбен
қарайды:
Мен таң-тамаша қалдым, оған бір, өзіме бір қараймын. Біздің
кедейшілік жайлап алған үйімізге бір қараймын.
– Сен ұлымын дейсің, ә? Ұлы адамның тұрағы зәулім сарай болуы керек те,
серігі сұлу қыз болу керек. Ол керемет атақты да даңқты болуы керек. Сенде
оның үшеуі де жоқ. Жапырайған жаман пәтерде отырсың, айта берсең, істеп
жүрген қызметің де уақытша. Ал қасыңдағы серігің мен де оңып тұрғаным жоқ.
Не сұлу емеспін, не ақылды емеспін.
– Айтқаныңа қосылмаймын, Зайда. Хан қайда отырса да, оның отырған жері
қасиетті болуға тиіс. Мен ұлымын, ханмын. Мен сүйген әйел сұлу болмаса да
сұлу, себебі ол менің ханымым. Ал адам берген атақ пен даңқтың қабырғасын
ұрмаймын да мен. Маған атақты да, даңқты да құдайдың өзі берген, – деді ол
шімірікпестен [ 2,140].
Иә, тек өр ақынның маңдайына ғана біткен бір беткейлік осындай-ақ
болар. Күнге ғана күнбағыс болып бұрылған ақын тірі пендеге бас иіп,
бетін еденге сүйгізбек емес. Дараларға ғана бітетін сара мінез жыр
жампозының ерекшелігін екшеп тұрса да, шынайы өмірде, нақтыласақ, ақын өмір
сүрген дәуірде біреуге кіріптарлық танытпай асқаққа өрлеу мүмкін емес-тін.
Сондықтан болар, ақын өмірінің тұла бойында таршылыққа көп ұшырап,
дұшпандарының тырнағына көп ілікті, мертікті. Тек рухы жасымады. Өлеңі де
өр, асқақ қалпында қалды, илікпеді. Арқалы ақын аға сәйгүлік-жырдың тізгіні
қолына тиісімен бірден жалына жармасты. Көкке шапшыса бірге көтерілді,
ентігін басса, қара жерге тік тұра табанын тіреді. Бәрібір байыз таппады.
Сөйтсе де, тізгінді күштеп қақпады. Өзін де, өлең образына айналған
Кенежиренін де баптаған үстіне баптай берді. Бәрібір көңілі тояттамады. Осы
күні көбіміздің аузымызда жүрген әйгілі айшықты жыр жолдары да сол шақта
туса керек:
Бір күлермін ғарыш жаққа кетерде,
Көп кещеге қай бетіммен кектенем.
Бізге бақтың қолы бүгін жетер ме,
Мұқағали, Төлегенге жетпеген?
Қаны қара қазандай қаншалықты сақыр-сұқыр қайнаса да, өлеңнен өзге ешбір
дүниені көз алдына елестете алмайтындығын бек білді және бұған имандай
ұйыды. Намысқа суарылған наркескендей күй кешіп жүріп, өзімен өзі алысты.
Алыстағыны да, жақындағыны да жанына медет тұтпады.
Адамзаттың арғы-бергі тарихында тура осы жолмен жүрген таланттылар аз
кездеспеген. Керек десеңіз, көздеген осындай мұраты үшін жалғанның
жарығымен де қоштасқан.
Кебенекпен жүргенді керексізге жорыма,
Айтқаныңды қосайын ақыл-естің қорына.
Майданнан соң иесін әзер тапқан ордендей,
Ақындарға абырой оралады соңыра.
Жастарды әрдайым қамқорлығына алып жүретін Тұманбай Молдағалиев:
Жұматай! Сен қазақтың болашақ ұлы ақындарының бірісің! – десе, мұңайғанда
маңдайынан сипай білген Олжас Сүлейменов: Жуматай – истинный и даже редкий
поэт! – деп үлкен баға берген. Өзара сырлас, көп ретте тағдырлас та болған
Асқар Сүлейменов: Оның өлеңдері табиғи бітімі, концепциялық айшықты ойы
жағынан да ұлттық поэзиямыздың айтулы олжасы, оқшау құбылысы. Әр шығармасы
шыңыраудан су шығарғандай көрінеді”, – деп таңданысын жасыра алмаған.
Рухани игіліктің аспаннан өздігінен жауа бермейтіндігі белгілі.
Жұматай Жақыпбаевтың қазақ поэзиясындағы ерекше құбылыс екендігі әлдеқашан
айтылған. Ақынның көрсем, білсем, ұқсам деп түнді-түнге, таңды-таңға
жалғаған бозторғайдай тынымсыз шырылдаған жүрегі өлеңдерінен сезіледі.
Қалмаймын деп мынау өмір көшінен,
Жастай зерек, ғажайып күй кешіп ем.
Жан адамнан жасқанбай
Һәм жасымай,
Құнанбаев Оспан құсап өсіп ем!
Оқымаған кітабы, тауыспаған ілімі жоқ Жұматай Жақыпбаев әлемдік ақыл-
ойдың толғақты жолын көктей шолып қана қоймады, жан-дүниесімен ұғына білді.
Сөйтіп, ол танымның сезімдік, түйсіктік және логикалық сатыларын бастан
кешіріп барып, өзінің толымды философиялық тоқтамына қазық қақты.
Күледі ел маған. “Күледі жақсы соң күлген”,
Еркек боп тусам, ерітсем дедім тоңды үнмен.
Әдебиет деген әлемге қажет шаруаның
Археологы да, геологы да болдым мен.
Шартараптарға шашатын кейін даңқы нұр,
(Шарапатың мені де келіп шарпығыр).
Киімі алтын кісіні емес, сені іздеп,
Сені іздеп жүрмін, сері мінезді Алтын ұл! –
деген үзеңгі үзердей тебіренісіне таңқаласыз.
Оның ақын ретіндегі феномені де осы жерде байқалады. Жүрегінің байтақ
терезесіне барынша мол кеңістікті ақ-қарасы, бар-жоғымен қатар түсіре
білуінде. Соны миының мың градустық пешінде бабына келтіре балқытып,
маржанын тере алғандығында. Сезім сергектігі интонацияның нәзік пернелеріне
дем беріп, екінің бірінің назарына іліге қоймас шуақтарға малынды, қайсыбір
мың жыл міз қақпай тұрған тас қақпалар алынды. Тектілік тегеуріні,
жаратылыстың жанартауы деп, асылы осыны айтсақ керек. Және бір үлгіге зер
салыңыз:
Қашаған құсап құйғытқан қия жермен де,
Таптатты ма екен табынан жинай келгенде.
Асыққан малшы атынан түспей терген бе?
Тоғайдай қалың таңқурай жатыр тапталып,
Тұғылда мынау тұяқтар басып, қатталып.
Жапырақ ашсаң – жаутаңдай қарап дірілмен,
Алқызыл жақұт ауызға жұмсақ білінген.
Сәулеңнен ішкен сілекейше ішке жүгірген,
Қор қызының бұтаққа шыққан ерніндей,
Тұғылда тұрып таңқурай жұтып көрдің бе, ей?!
Ақын өлеңге тақырып табудан ешбір таршылық көрмеген. Қай тақырыптың
қолтығынан алса да жолы ашылып, сапары жалғасып кете барған. Ана тақырыбына
өлең шығармаған ақын болмайтын да шығар. Әйтсе де, Жұматайдың мейірбан да
көпшіл, құрметті де текті анасын жыр шумақтары мейлінше мөлдірете көз
алдыңызға әкеледі. Ешқашан жүздеспесең де бала кезден маңдайыңнан өбіп
жүргендей сезінесің өзіңді. Шіркін, дейсің, адамзаттың бәрі аналарын
ақындардай қадірлеп, құрметке бөлеп, көкке көтерсе ғой!
Мұң-қайғы мойытпады әсте мені,
Дейтұғын ұлың да бір қас төре еді.
Әкем жоқ, сен аурусың, соны ойласам,
Көзіме екі тарам жас келеді.
Ол өзі тіршілік еткен заман мен уақыттың қамшы салдырмас тамыршысы
бола білді. Ардың сөзін, ақиқаттың өзін айтты. Тақырыптарының сан алуан
болып келетіндігі де сондықтан. Табанын тілгілеген тау-тас, бояуы ой
тұнығына шомылдырған мың бір гүл, қатпарлы қоғам, ел-жұрт, санаңа сәуле
ұялатар кәрі тарих және сол сияқты жалғасып кете барар арналардың қай-
қайсысының да Жұматай Жақыпбаев үшін өгейлігі жоқ. Әр өлеңнен өзін көрді,
қабырғалы қазағын аңғарды. Табиғатты бүкіл жаратылысымен ұғынды. Қызылды-
жасылды гүлдерді жанындай жақсы көрді, сан түрлі құстардың көп дауысты
үнінің сиқырына елтіді, көк балауса шалғынның жұпар иісі кеудесін кернеді.
Жүйткітіп жирен атпен күліп өткен,
Таниды мені таудың гүлі көктен, –
десе, сөзсіз сенесіз.Осылайша оның тақырып таңдай білудегі даралығы
даналыққа бастады. Өз дәуірінің кең тынысты ақынына айналдырды.
Қай тақырыпқа қалам сілтесе де құлай берілді, жаңа туған айдай керілді.
Бірде өзегін өрт шала күрсінді, енді бірде сәл нәрседен шаттанып, қырандай
сілкінді. Өлең шіркін – өсекші жұртқа жаяр...” – деп хакім Абайдай. Құпия
сақтамады. Эстетикалық және философиялық кредосынан танбады. Сол себепті
де, оқырмандары оның поэзиясынан өлең жасаушыны емес, замананы қашаушыны,
жақсылықты қадап-қадап атаушыны көреді. Мұны ақынның бір бақыты деп
ұққайсыз.
Ақындар кеткен заман ба, өлеңші келіп,
Осынша сұп-сұр боламыз неден шіреніп?
Қадамын жұрттың баққандар қай жерден шыққан,
Біз, қазақ, ақын халықпыз демеуші ме едік?..
Адуын ақын өлеңдерін әлдене өзегін өртегенде ғана жазды. Сия кеппестен
алақайлап басылымдарға ала жүгірмеді. Сөз қадірін өз қадірім деп ұғынды.
Бал тамған тіліміздің бақшасарайында басқаларға қарағанда көп кідірді.
Көңіл төріне көп кесте тоқыды. Айдын шалқар тіл теңізінің ешкімнің түсіне
де кірмеген тұңғиық тереңдеріне бойлады. Тіл жауһарынан алқа тақты. Оған
төмендегі бояулы мол шумақты айтайық.
Сумақтай зарлап, көмейіне зілді үн кеп,
Ұлардай шулап, барысша зілді гүрілдеп,
Қаһарлы өзен жаман мінезін сездірсе,
Қалтырап шетен, қайың да тұрар дірілдеп.
Поэзиядан өзге дүниелердің бәрін екінші кезекке ысырған ол өлеңді
жалғыз ғана жансерігіне балады. Сонымен ғана жүздесті, сонымен ғана
келешегіне із кесті. Бойына дамыл таптырмаған да, ойына қанат қақтырған да
сол еді! Сарыжұрты – Сарноқай төрінен ақсұңқар баласын Алатаудың асқарына
самғатып ұшырған да сол еді! Ақын кез келген талантты ақынның халық
байлығы, ел қазынасы екендігін терең сезінді. Әр кезекті өлеңін бұ
жалғанда соңғы шумақтарын төгіп отырғандай жанына әбден жанып барып
шығарды. Серіппелі садақтың қылдан ескен арынды адырнасындай қуатты,
омыраулы ойларын кірпіш қалағандай құтты орнына қондыра білді. Сондықтан
да, Поэзия атты өлеңіндегі:
Сен барсың, бар болса егер жерде күнгей,
Күнгейдің гүлдерінің еңбегіндей.
Барсың сен!
Сенем саған филиппиндік
Хиллерге арулардың сенгеніндей.
Күн кешкен сөзін ұғар елсіз де Абай,
Сол арай – шөлсіз де арай,
Көлсіз де арай.
Ақындар құрып кетсін... Бірақ әлем
Білмеймін күн кешеді Сенсіз қалай?! –
деген тоқтамына құлай берілесіз.
Сағындым сені, ағатай, түсімде көрдім,
Қызғалдақтардың қаптаған ішінде көрдім.
Кететініңді, өмірден өтетініңді,
Білмеймін, бұрын қалайша түсінбегенмін.
Бұл жүректі шымырлатар шұғыла шумақтарға қандай да бір түсініктеме
берудің өзі артық. Дарынды ақын Маралтай Райымбеков баласының есімін
Жұматай деп атаса, өзін өмірде бірде бір рет көрмесе де, қазақ жерінің
түкпір-түкпірінде оған арнап тебірене өлең жазғандар қаншама?!
Жұматай Жақыпбаев не деген сан қырлы талант десеңізші! Ақын, күйші,
суретші, әнші, математик, философ, композитор, аудармашы, боксшы, термеші,
жыршы, суырыпсалма ақын, тарихшы... Құдай-ау, мұның бәрі бір басына қалай
ғана сыйып тұрған!
Тарихшы демекші, ол тарихты білуді өз ұлтыңды сүю деп ұққан. Көне
замандардан жеткен қатпар-қатпар ғибратты әңгіме-шежірелерді
көнекөздеріңізден де, тіпті қайсыбір кәсіби тарихшыларыңыздан да артық
білетін.
Ақын шығармалары күрделі. Соны да соқталы тұстары басым. Бірақ, бұл
оның кемшілігі емес, артықшылығы. Осы ретте Ахмет Байтұрсыновтың мына бір
ойлары көкейімізге оралады: ... Абай сөздері жалпы адамның түсінуіне ауыр
екендігі рас. Бірақ, ол ауырлық Абайдың айта алмағандығынан болған кемшілік
емес, оқушылардың түсінерлік дәрежеге жете алмағанынан болатын кемшілік.
Ғажап! Өзгелерден ерек туған ақынның бір артықшылығы, бір бақыты да осындай
күрделі ойларында шығар!
Алаштың ардақты перзенті, арлы ақыны Жұматай Жақыпбаев шабыт аймалаған
бір шағында былай деген:
Арттыра берсін білгеннің қадірін өлең,
Әлкей айтса жанының әміріменен.
Богдыхан қызын беретін
Үйсіндер кеше
Елге таң ірі ұланын Тәңірі деген!
ІІ ЖЫР ҚАҒАНЫ ЖҰМАТАЙ ЖАҚЫПБАЕВ
Ж.Жақыпбаев поэзиясының идеялық-көркемдік ерекшелігі.
Жұматай Жақыпбаевтың қаламынан туған дүние аз емес. Бірақ,
сөз патшасына шынайы берілген жыр періштесі шығармашылық өнерді биік
талғамның әділ таразысына тартып, ұлы Абайша өнер шашпақты мұрат
тұтты. Сондықтан да жыр бәсіресіне тұстастарынан ертерек ер салғанмен,
ол үш жарым мүшел ғұмырында Саратан (1979ж), Ләйлә (1981ж), Шұғынық
гүл төркіні (1984ж) секілді үш-ақ кітабын шығарды [1,5].
Отыз кітабы жарық көрсе де, отбасы, ошақ қасынан алысқа аты
беймәлім қалам иелеріндей емес, қаламгер осы жыр жинақтарымен-ақ
қазақ поэзиясына жаңа серпін, өзгеше өрнек, соңы сапа алып келді.
Еліміздің ежелгі тарихын ерінбей- жалықпай өз бетімен іздене
оқыған шайырдың көптеген өлеңдерін ұғуға әдеби сауаты төмен
қаймана қазақтың қабілеті мен қарымы жете бермейді. Оның оқырманына
айналу үшін жай ғана поэзия жанкүйері болу жеткіліксіз, ойлы
оқымыстылық та қажет. Ақынның:
Бір ғажап сурет көрдім деп ертең мақтанам
Бөгеннің жері бөлектеп маған сақтаған.
Ер Қыпшақ Еділ Еуропада да көрмеген
Жалайыр Мұқылай Таңғұттардан да таппаған, –
тәрізді бірнеше мыңжылдықты қас-қағымда парақтап тастаған ой
тереңдігіне қалай таңғалмайсыз?!
Ақын творчествосы жайлы түйінді пайымдаулар жасау, ой қорыту
оңай емес. Жеке бір өлеңді алып баяндау, талдау онан да қиын. Өйткені өлең
деген басқадай жай, жадағай сөзбен айтып беруге көне қоймайды. Шынайы
шабыттан туған нағыз поэзиялық туындының мағыналық сыйымдылығы, көркемдік
әсері де өлшеусіз [3,30].
Ақынның Ғұндардың жүрегі атты өлеңі XX ғасырдың Гомері
атанған ұлы Жамбылдың Грузияға барғандағы бір қызықты сәтіне
арналған. Кеңестік дәуірдің тоқырау кезеңі деп аталатын жылдарында
туған осы бір ғажайып өлең Жұматай жырларының көкке қолын созған
биік шоқысындай көрінеді. Тоғыз ауыз өлеңнің тұла бойында тоқсанға
келген екейлік ғұндардың шалы Жамбылдың аты мүлдем ауызға
алынбайды да:
Вокзалға қарай бұл елді кім бөріктірді?
Көрікті елдің құшағын гүл көміп тұрды.
Бақтияр, Еділ киетін сусар бөрікпен,
Күржістанға керік қас ғұн келіп кірді.
Бірақ теңдесі жоқ суреткерлікпен сомдалған ұлы ақынның бұл
күндері аңызға айналған ерекше бейнесі көз алдына көлбеңдеп тұрып
алады.
Жұматай жырын түсіну үшін Шыбыл шалдың Жамбылға айтатын
әйгілі:
Екейде елу бақсы, сексен ақын,
Жаратып мінеді екен ерттеп атын.
Қобызы, домбырасы үнін қосып,
Гулейді жын ұрғандай кешке жақын, –
дейтін өлең жолдарын еске алып қана қою аз, яғни қытай
жылнамаларының тарихи жазбаларында хатталған шежірелік мәліметтерден
де хабардар болуға тиістісіз. Сонда ғана өлеңге өзек болып отырған
Күржістанға келіп кірген керік қас ғұн ежелгі екейдің (икюдің)
ұрпағы, XX ғасырдың алып жырауы Жамбыл екенін жазбай танисыз. Ал,
Ғұндардың жүрегі атты бұл өлеңнің қадір-қасиетін толық ұғындыру
үшін арнайы зерттеу жүргізу артық етпес. Сондықтан біз оған
тоқталып жатпай, ақын жырларына жақындай түсудің, оның білікті
оқырманына айналудың бір жолын мегзей кетуді ғана мақсат еттік.
Жұматайдың:
Арттыра берсін білгеннің қадірін өлең,
Марғұлан айтса, ақылы, сабырлы кенен,
Богдыхан қызын беретін Үйсіндер кеше
Едіге таң, ірі ұланын Тәңірі деген;
Немесе:
Ғашықтық тәмам, болды ма еркелік тәмам?
Қарардай әлем Сен құсап жиіркеніп маған.
Намыс пен мұңнан Мысырға халифа болған
Ұбақ Қыпшақтай ызадан өртеніп барам,–
дейтін өрнегі өзге шумақтары да таңғажайып тың теңеулерімен таңырқатып
қана қоймай, тағылымы терең тарих тұңғиығына қарай жетелеп, Абай
атамыз айта беретін білмекке құмарлығыңды оятады, сезіміңмен қатар
зердеңді де байытады. Жұматай Жақыпбаевты оқыған сайын таң қалдыра берер
татымды да тартымды, талант құдіретіне тәнті етер таңғажайып өлеңдер
тең-тең. Бұл – Жұматайдың бір ғана қыры. Ал оқымыстылығы өз алдына.
Тіпті, қолына боксшы қолғабын киіп, шаршы алаңда сынға түскен сәттері
де замандастарының есінде.
Ақын – Алланың ең нәзік жаратылысы. Өзгелер ұқпағанды түйсініп,
басқалар сезбегенді терең қабылдай білетін, жүрек қылдарын тек
ізгілікке шерткізетін де солар [4,26].
Сондықтан болар бәз біреулерден артық қайғырып артық мұңаятын,
көңілсіздік аралына жиі соқтығып, мертіккен кемедей күй кешетін
кездері де бар. Бұл – кемшілік емес, артықшылық. Осыған лайық адамның
басы – алланың добы десек, артық айтқандық емес. Әрине, ақынды қайғы-
мұңның идеалы, ал өзгелер мұңая білмес мұзжүрек деген ой тумауы
тиіс. Бірақ, ақын мұңы өзгерек:
Бір күлермін ғарыш жаққа кетерде,
Көп кещеге қай бетіммен кектенем?
Бізге бақтың қолы бүгін жетер ме
Мұқағали, Төлегенге жетпеген?
Мұң. Ғасырлар толқыны тарқата алмаған – махаббат мұңы.
Махаббаты қыз жүрегін таппаса, жігітке одан асар азап жоқ
(М.Горький) болса, таңданысқа орын жоқ.
Өтіп бара жатты өмір
Өзендейін тасыған.
Өтіп бара жатты өмір
Өлексемнің қасынан,–
деп кей сәттерде ақын үміт қылының үзіліп, сандалып, құрдымға
кеткеніне өкінгені сонша, өмірден баз кешкендей көңілді аңғартса,
бірде:
Іздеймін бір жоғымды
Іздеймін кеп сенделіп.
Қарманған сол қолымды
Алады бір қол келіп,–
деген нәзік үмітінің дәнекерленіп, бақыты менмұндалап тұрғандай
көрінгенімен, шолақ бақыт ақын жүрегін тасқа ұрады.
Табылған бұл жоғымнан
Төбем көкке жетеді.
Сол нәзік қол... қолымнан
Сусиды да кетеді.
Қуаныш қайта басылып, ақын жаны көкжиекпен ұштасқан шексіз
теңізді шарлаған шағаладай шарқ ұрады. Сірә, ұлы Абайдың:
Сап, сап, көңілім, сап, көңілім!...
...Өртенесің, жанасың,
Өз-өзіңнен бейнетке
Өз басыңды саласың,–
деген аталы нақылын көңіліне қондырмаса керек. Жоқ, олай, айтуға,
тіпті, қақымыз жоқ. Мүмкін, асау сезімін ақылға жеңдіргісі келген
шығар. Бірақ, махаббат дерті асқынып, тұсау бермес тағыдай құрық
салдырмаған болар, кім білсін? Тек қыспаққа алынған көңілден ғана
әсем жыр туады. Сондықтан Жұматай мұңы, ол тудырған жыр – оқырманға
азық, сарқылмас қуаныш.
Әрине, Жұматай Жақыпбаев – ерекше жаратылысымен дараланған
дүлдүл ақын. Қайрат жігері де жетерлік. Пессимизм тайғағына сұлай
берместен, ес жиып, болашаққа тұнық көзбен қарау қажеттілігін
түсінеді.
Ой кешсем де мұншама күн;
Емтиханнан бекер құлап.
Табиғаттың бір сабағын
Оқымаған екем бірақ.
Оқырмын мен өзге әлібін,
Ал мынаны ұғу бөлек.
Адам жаны өз мамырын,
Қайта оралтып тұру керек.
Шоқтығы биік оптимизм. Өмірдің сан-салалы белестерінен сан
сүрінсе де, жарқын болашаққа сенімін өшірмей, алысқа үмітпен
қарайды. Көңілдегі қаһарлы қыстан соң, жайдары көктемді оралту
қажеттігін ескертеді. Онсыз өмір мәнсіз де сәнсіз соқпаққа ұрынбақ.
Ақын – өз елінің жыршысы. Қай ақын болмасын, өз елін
шексіз сүю үшін, ең бірінші туған жеріне деген сүйіспеншілігі
шексіз болуы шарт. Жалқыдан жалпыға көшкенде ғана сезімдер өміршең
келмек. Отанға сүйіспеншілік те туған жердің жасыл шалғынын
жырлаудан бастау алмақ. Жұматай да кіндік кесіп, кір жуған
өлкесін өлең өрнегімен еркін әспеттеп, перзенттік махаббатын шебер
жеткізе білген. Туған жерге өлеңінде мынадай шумақтар бар:
Аршалыдан алты қанат үйлер кеп,
Бас үйткен де, шақырған ба көп елді?
Үнді үйреткен әбжыландай иреңдеп,
Ақ түтіндер көк түбіне жөнелді.
Ғажайып сурет! Ақын жүрегі туған жерінің әрбір тасын құмарлана
құшқысы келеді. Тіпті, үнді үйреткен жыландай ақ түтіндер де
сондай ыстық.
Туған жерім, әлемдегі ел түрлі
Таңдай қаға қарауы үшін мың сан күн.
Әспеттеуге, бейнелеуге көркіңді
Тілімнің бар акварелін жұмсармын,–
деп перзенттік парызына адал екендігін аңғартады. Осы ойын
Атамекен өлеңінде де дамыта түседі:
Өзені өлең айтқан таныс үнмен,
Бабамның тері тамып, қаны сіңген.
Түбінде әр тасының айқас өткен,
Өлкемнің шығарсам-ау дыбысын мен.
Сонымен қатар, осы тақырыпқа арналған Суықсайда, Арысқа
барғанда, Сарноқайға сәлемдеме т.б. әсем жырлары бар. Әсіресе
Сарноқайға сәлемдеме өлеңі өзгелермен салыстырғанда көркемдік
ерекшелігі жоғары туынды деуге болады . Негізінен жыр шайыры
оқымысты ақын. Сол себепті, оның өлеңдерін қаймана қазақ түсіне
бермеуі мүмкін. Тек тарих пен философиядан сусындап даралар ғана
мағынасына терең бойлай алатын өлеңдер аз емес. Бұл қасиет туған
жер тақырыбына арналған өлеңдерінде де аз емес:
Шыңдарында шынар да, қыран да көп,
Жер жүзінде көркі бар тұрар бөлек.
Аристотель: Адам да, табиғат та,–
Айтып кеткен, – көркем бір шығарма,– деп.
Жоғарыдағы шумақ қарапайым ғана мысал. Бәлкім баз біреулер
үшін Аристотель есімі таңсық емес те шығар. Бірақ, кітап бетіне
қарауға артық сағаты жоқ шопан, диқан үшін Аристотель есімі
экзотика іспетті.
Ақынның басты ерекшелігі де – өз білімі мен ақындық дарынын
ұштастыра білу қасиетінде. Жұматай көп біледі және білгенін өлең
шумақтарына еркін сыйғызып, көркемдік қасиетін арттыра түседі. Жұматай
өлеңдерінің өміршеңдігінің бір қыры осыдан болса керек.
Өзі өлсе де, аты өлмеген дарабоздарды ардақтап, санадан сандалтпау
әрбіріміздің қасиетті борышымыз. Өлсе орны қара жер емес, атойлай
соққан нұрлы жүректер болуы парыз. Ондай есімдер барлық халықтың
тарихында алтын әріптермен таңбаланған. Қазақ халқында да мұндай
есімдер аз емес. Кейінгі буын аға буынның ардақты есімдері мен
бағаналы еңбектерін ұлықтап, барынша қастерлеуде. Дәлелі ретінде
ескерткіштер соғып, митингілер мен мүшәйралар ұйымдастыруда. Ал ақындар
өлең жолдарымен өшпес өрнек оюда. Мұндай жандардың есімі ел есінде
мәңгі қалары анық. Ал ақынның өлеңдерінде өрілмек...
Жұматайдың бабалар даңқын дәріптеп, сағынышпен жырлаған бірнеше
өлеңі бар. Олар: Абайға, Батырдың сөзі, Махамбет әні және
Мұқағали.
Тобықтының езінен әбден қалжырап , Қайран елі, қазағын
қапастан шуаққа жетелеген һәкім Абайды Жұматай әрине, ұстаз тұтады.
Інілік назын білдіреді:
Сыр жайлы, басқа жайлы өзіңізбен
Келіп ем сұхбаттасып кетуге бір.
Абай –ұлы. Тарихта қайталанбас тума талант. Ақын Абайды сол
биіктен көрсетеді:
Өттіңіз, жаныңызды өрт кеулеген
Әр биікті Абайша ерттеуменен.
Ал мұнда ғалым болып жатырмыз біз,
Сіздің басқан әр ізді зерттеуменен.
Абай жөнінде мыңдаған ғылыми еңбектер, жүздеген кандидаттық,
докторлық диссертациялар қорғалса да, Абай әлемі толық ашылды деуге
болмайды. Себебі Абай мұрасы таусылатын кен емес. Күн сайын жаңа
қыры, беймәлім сыры ашылып отырған ұлы ақынды тану түбегейлі біткен
жоқ, енді өркенін жайып келеді. Абай мұрасы – сарқылмас қазына. Ж.
Жақыпбаевтың да айтпағы – осы.
Қабанбай батыр Қожағұлұлы (1691–1769ж.ж.) Абылай ханның бас батыры.
XVIII ғасырдағы Жоңғар шапқыншылығында қарсы күресті ұйымдастырушылардың
бірі. Орта жүз Қаракерей ішінде Байжігіт атасына жатады. 1758 жылы
Жоңғар хандығы жойылғанға дейінгі Абылай хандығының соғыстарының
барлығына қатынасып, ерекше ерлік көрсеткен. Жекпе-жек ұрыстарда
қалмақтың Өлжежырғыл, Далаңғара, Арсалаң батырларын өлтірген. Жүрегі
жаудан қайтпаған, алып күшті батырдың есімі жауға шапқан ерлердің
ұранына айналған. Тарихи шындық осындай. Көктен құт емес, найза мен
садақ жауған жаугершілік заманда нағыз елім деп еңіреген ерлер сыналмақ.
Талай ұрысқа араласып, құрыштай қатайған ерлердің бірегейі – Қабанбай.
Тарихтан белгілі, Қабанбай бірнеше жекпе-жекке түсіп, жау батырларын жер
құштырып, елге жеңіс сыйлап отырған. Жұматайдың Дарабоз Қабанбай батыр
өлеңі Қабанбайдың жекпе-жек алдындағы психологиялық күйін суреттейді.
Тынығып тұлпар, таң атып, таза суысын,
Таңертең қылыш сабына толып уысым.
Тағы да шығам тарылған қазақ жерінің
Бір уыс көде, бір ұрттам жалтыр суы үшін.
Бұл тек бір батырдың күйінен шыққан сөз емес, сол дәуірдегі сары
бала, қара қазан қамы үшін атқа қонған еркек кіндігінің көңіліндегі
толғаныс. Жұматай Қабанбай арқылы күллі ел көкейінде масайраған сөзді
айтқызады.
Жекпе-жек – жеңіс я жеңіліс. Сондықтан күллі ел үмітін арқалап,
қайыспау үшін қандай психологиялық соққыларды бастан өткеру керектігі
айтпаса да белгілі:
Бозамық көкке бозторғай шығар шырылдап,
Мойнында бұршақ молдалар жылар ыңылдап.
Желп етпей тулар, жер жүзі тынар сілтідей,
Тізгінін сүзбей тұлпарлар тұрар шыбындап.
Дүние бір сәтке тоқтап қалғандай. Бәледен аулақ,– дегендей
бозторғай да көкке көтеріле жөнелді. Қуалай соққан жел тынып, жалпылдақ
тулар да қозғалыссыз қалған. Тіпті, жануар екеш ат та әлдене күткендей
абыржулы. Бүкіл ғалам демін ішіне тартып тұр. Міне – сурет.
Әрине, Қабанбай – әруақты батыр. Дегенмен, жоңғар батыры да осал емес:
Ескі тақ мінсе – есірік, басы айналар,
Қонтайшыға қылыштай өткір қайда бар?
Төрде емес көрде хор қызының төсегі,
Жамбасы жерге тиген соң көңілі жайланар.
Соған қарамастан намыс отын алаулатып, алты алаштың әруағы қолдап
Қабанбай жауын жер жастандырады.
Махамбет әні өлеңі де монолог түрінде жазылған. Жауынгер ақынның
Исатай қаза тапқаннан кейінгі халі суреттеледі. Бұхара халықты патша
өкіметіне, оның жергілікті өкілдері – хан-сұлтандарға қарсы ұйымдасқан
түрде қарулы көтеріліске ашық шақырған алғашқы қазақ ақынын Жұматай былай
сөйлетеді:
Қайран басым қайғысы, сесі де ерен,
Өзгелерден өзіңді есі көрем.
Қолға түссең, ең биік дарға асылып,
Қыл мойнынан қиялай кесілер ең.
Яғни ақын көңілін жалғыздық тұманы басқан. Әркім басын көтеріп
өмірінде, әлі жеткен жеріне апарады, – деп, қастандықпен қаза табарын
сезгендей-ақ болады.
Қорыта айтқанда, ақын поэзиясы – өмірінің айнасы іспетті.
Тағдырынан таяқ боп тиген ауыр соққылар мен тәтті түстей шырынды сәттердің
дені поэзияға ұласып, көркем тілмен өріліп келеді. Рас, жыр жампозы
серіліктің шекпенін киіп, өмірдің күйбеңіне өзге жұмыр бастылардай күйгісі
келмеді. Асқақ сүйгіш қырандай еркін көсіле қалықтағысы келді. Тек тұзақтай
шырмаған тіршілік дегеніне жетіп, көңілді құлдыратқан сәттерге толы болды.
Бір сөзбен айтсақ, Жұматай қысқа ғана сәтте қарапайым пенделер арасында
өзінің ертегі ғұмырын сүріп кеткен дара тұлға.
Ақын лирикасы сан қырлы. Бірде ақын мұң, қайғының жетегінде кетіп,
көңіл құлдырауына түссе, бірде асқақ пафоспен оптимистік өлеңдер туғызады.
Ал бір топ өлеңдері ащы мысқылмен көмкерілген. Әсіресе, иронияға толы
өлеңдерін ерекше айтуға тұрарлық. Ақын Талайды оқып, көріп... деп
басталатын өлеңінде:
Қайтарар жауап жаңа күшпенен
Жасардай ағам бір атақты ерлік:
Адольф Гитлер арақ ішпеген,
Ал содан қандай рахат көрдік, –
деп, ақаңа сіркесі де тойған ағасы өз кінәсін мойындамайды. Керісінше,
жоққа шығарып, бұлтартпас дәлелдермен өзін-өзі ақтауға тырысады. Ащы
тілді әйелі мұнысын қабылдамай, күйеуін түйреп өтеді:
Сөйлейді жеңгем: Түбінде сендер
Өз түптеріңе де жетесіңдер ғой.
Бір-екі күн сімірмесеңдер,
Гитлер болып кетесіңдер ме, ей?!
Әйелінен жеңілер ағасы жоқ. Ол да:
Шындық бар жерде болмайды мұңдық
Ішпеймін,– дейді ол, – жеңгенде шындық.
Күйеуін құрғақ сөзбен жеңе алмасын сезген жеңгесі амалсыз тоқтамға
келеді:
Ішпесең, ішпе! Ішірткі берме,
Ешкімді ішкіш қылмасаң болды!.
Жұматай жырларының ең шұғылалы беттері атын дастаннан алған, қап-
қара көзі, шашы бар, аққұба ән Ләйләға арналған топтамасы мен іштен туа
қасқа бас, молда мінсе, дұғасынан тастамас ала аяқ Кенежиренге қатысты
өлеңдері деп айтуға болады.Әдебиетке келгенде Данте Алигерьи қолдап,
Франческо Петрарка сүйеген балаң ақын қазақтың сал-серілік дәстүрінен де
көз жазбай, өз Ләйлісін әлем әдебиетіндегі аяулы бейнеге айналған Лаура
дәрежесіне жеткізіп, Кенежиренін Ақан серінің Құлагері секілді үкілейді
[5,17].
Махаббат, ғашықтықты әр ақын өзінше жырлайды:
Ғашықтық келсе, жеңер бойыңды алып,
Жүдетер безгек ауру сықылданып.
Тұла бой тоңар, суыр – үміт үзсе,
Дәмеленсе – өртенер күйіп-жанып.
(Абай)
Махаббат бір тәтті у,
Ішер жүрек, болар мас.
Дүниедегі у мен шу,
Мас жүректі оятпас.
(Мағжан)
Ғашықпын
Қайтіп оны жасыра алам
Бір алтын оның әрбір шашы маған
Сағынайын, таусыла сағынайын,
Сағынышқа жаралған ғашық адам.
(Мұқағали)
Ия, махаббат – өмірде тұрақты шындық, өнерде мәңгілік тақырып.
Адам адам болғалы, махаббаттың отына күйіп, суығына тоңбаған, сезімнен тыс
қалған жан жоқ шығар, сірә.
Махаббат – ұлы сезім. Ол бір ғасырдың ауқымында ғана жырланып, заман
өзгерісіне байланысты маңызын жояр тақырып деуге болмайды. Кезінде
Сәкендер жырлаған Советстанның бүгінгі таңда қаймағынан қағылуы,
керісінше, сол Сәкеннің махаббат тақырыбын қозғайтын Аққудың айырылуы әлі
күні актуалдығын жоймағаны бұған дәлел.
Мәңгі тақырып – махаббат – Жұматай Жақыпбаев лирикасының шыңы.
Ақынның жүрек толғанысынан туған Ләйләсына арнаған өлеңдер топтамасы бір
төбедей. Топтамадағы жеке өлеңдердің әрқайсысы соны тіркестерімен, ғажайып
көркемдігімен бір-бірінен дараланып тұрады. Ақын Ләйләға деген сезімі мен
сезімнен туған ... жалғасы
Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.
Тақырыбы: Жұматай Жақыпбаев шығармашылығының көркемдік ерекшеліктері.
МАЗМҰНЫ
КІРІСПЕ ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..
... ... ... ... ... ... ... ... ... 4
І САН ҚЫРЛЫ Ақын шығармашылығы
1.1 Ж.Жақыпбаевтың шығармашылық өмірбаяны ... ... ... ... ... ... .. ...6
ІІ ЖЫР ҚАҒАНЫ ЖҰМАТАЙ ЖАҚЫПБАЕВ
2.1 Ж.Жақыпбаев поэзиясының идеялық-көркемдік ерекшелігі ... ...15
2.2 Ақын тіліндегі оралымдар, авторлық қолданыстар ... ... ... ... .37
Қорытынды ... ... ... ... ... ... .. ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..
... ... ... ... ... ... .59
Қолданылған әдебиеттер тізімі ... ... ... ... ... ... ... . ... ... ... ..62
КІРІСПЕ
Зерттеудің көкейкестілігі. Кез-келген ақынның суреткерлік
шеберлігін, тілін зерттеу түптеп келгенде сол ақынның өз дәуірінде дарабоз
дүлдүл қатарында болғаны мойындау.
Қазақ халқы ықылым заманнан бері ақындық қасиетке бай келіп,
ақындарға кенде болмаған. Тіпті, сонау түркі дәуірінде тасқа таңбаланып,
қалдырылған жазбалардың өзі поэзия үлгісінде жазылуы да көп нәрсені
аңғартса керек. Ал, біздің тоқталып отырған ақынымыз Ж.Жақыпбаев – болмысы
мен ақындық мінезі өзгеден ерек суреткер.Ж.Жақыпбаев поэзиясы тарихқа желі
тартар тереңдігімен, түйдек-түйдек философиялық ойларға бай
данышпандылығымен, өткір тілімен, ой ұшқырлығымен, шығыстық нәзік лирика
ұшқынымен, оқымыстылығымен тамсандырып, бас игізеді. Саналы ғұмырын поэзия
көгінде қалықтауға арнаған ақын тірісінде лайықты бағасын ала алмаса да,
бүгінде өз биігінен орын тепті. Бұл еңбекте ақын шығармашылығын талдап,
тілдік ерекшелігін айқындауға арналады.
Ж.Жақыпбаевтың бүгінде қолымызда бары үш-ақ кітабы.
Том- томдық кітаптары баспа есігінен төгіліп жатса да, берері күмәнді
ақындар бар да, бір шумағына тұтас роман-яэпопея жүгін арқалатқан ақындар
бар. Жұматай солардың соңғысының қатарында.
Айтыс ақыны, Жұматай Жақыпбаевтың замандасы Есенқұл Жақыпбек
Тазқара құстың тағдыры атты кітабында қаламгер жайлы былайша
тебіренеді: ..Өлең үшін ғана өмір сүріп, өлең үшін өліп кеткен бір ақынды
көзім көрді. Ол – Жұматай Жақыпбаев! Ғашық жүрегінің ғазалдарын ғана жазып
өтті Жұма-ағаң. Басқа нәрсеге бас ауыртқан жоқ. Және тамтұмдап, дәмдеп қана
жазды. Дәндеп жазған жоқ. Өзін-өзі көрсетуге асыққан жоқ. Сонымен өзін-өзі
сыйлата білді. Ал, қазіргілер өзін-өзі сыйлату үшін түрлі пендешілікке
барып жүр [27,7].
Белгілі ақын Темірхан Медетбек Толғауы тоқсан дүние еңбегінде
ақын жайлы былайша пікір білдірген: Мен уақыттың, заманның ақынымын.
Менің шығармашылығымның көзге көрінбейтін тетік, бұрандалары уақыт пен
заманның тетік, бұрандаларымен үздіксіз айналысқа түсіп тұрады. Ол бір
жұмбақ механизм. Ал Жұматай табиғатпен тікелей байланысты ақын еді. Дәлірек
айтсам, ол табиғаттың, бас әріпсіз-ақ, қарапайым ғана жазылатын жусан,
ажырық, раң сияқты жұматай деп аталатын өсімдігі болатын. Дала өсімдігі.
Өкінішке орай, қалада жүрді. Дала өсімдігі қалада өмір сүре алмайды ғой. Ол
қаланың лас ауасынан, запыран суынан өлді... [28,17].
Жұматай поэзиясының өне бойында сәби жүрегінен тарағандай шынайы сезім
лебі, кіндік кесіп, кір жуған жерге деген ыстық ықылас, өткір юмор, сатира,
шығыстық, нәзирагөйлік сарын, сал-серіліктің де ұшқынын жазбай тануға
болады.
Осы кезеңге дейін Ж.Жақыпбаевтың шығармашылығы әдебиетшілер мен
зерттеушілердің, сыншы, ғалымдардың баспасөз бетінде жариялаған
мақалаларында, бірнеше ғалымдардың ғылыми жинақтарында талданған.
Қазақ әдебиетіндегі поэзия жанрының қарыштап дамып, өсуіне үлес қосқан
Ж.Жақыпбаев поэзиясын зерттеп, жүйелеп, шығармашылық еңбегін ғылыми негізде
жүйелеу.
Тақырыбы: Ж.Жақыпбаев шығармашылығының көркемдік ерекшеліктері.
Диплом жұмысының мақсаты мен міндеті: Ж.Жақыпбаевтың поэзиясының тілін,
көркемдік ерекшелігін, көтерген тақырыптарының өзектілігін айқындау мақсат
етіледі.Осы мақсатты орындау үшін мынадай міндеттер іске асырылады.
- Ақын жары З.Елғондинованың Менің ертегім эссе- естелігіне сүйене
отырып Ж.Жақыпбаевтың шығармашылық өмірбаянын жасау;
- Ақын шығармаларының идеялық-көркемдік ерекшелігіне талдау жүргізу;
- Шығыстық поэзия үлгісі мен ақын поэзиясының үндестігін анықтау;
- Ақын поэзиясындағы ұлттық рух, дәстүр сабақтастығын айқындау;
- Жұматай Жақыпбаевпен тұстас өзге ақындар шығармашылығымен
салыстыру, ерекшелігін көрсету.
Зерттеу объектісі: Ж.Жақыпбаев қаламынан туған лирикалық өлеңдер,
поэмалары.
Диплом жұмысының теориялық және практикалық маңыздылығы:Диплом
жұмысында қамтылған материалдар мен жүйелі түрде топтастырылған, ғылыми
тұрғыда тұжырымдалған қорытынды ой-пікірлерді қосымша мәлімет, әдеби
теориялық талдау ретінде пайдалануға болады.
Зерттеудің әдіснамасы: жүйелеу, топтау, салыстыру, жинақтау талдау,
бақылау.
Жұмыстың зерттелуі: Диплом жұмысын жазу барысында негізгі теориялық
әдебиеттерден басқа Ж.Жақыпбаевтың шығармалар жинағы, ақын шығармашылығына,
поэзияға қатысты зерттеулер, монографиялар және әр кезеңде, әртүрлі
баспасөз беттерінде ақын өмірі мен шығармашылығы туралы жазылған мақалалар,
естеліктер қарастырылады.
Жұмыстың құрылымы: жұмыс кіріспеден, екі тараудан, қорытындыдан,
пайдаланылған әдебиеттер тізімінен тұрады.
1 Ақын шығармашылығы
1.1 Ж.Жақыпбаевтың шығармашылық өмірбаяны
Жұматай (Жұмағұл –Шора) Сағадиұлы Жақыпбаев – қазақ өлеңінің
төрінде ерекше орны бар аса дарынды тұлға. Ж. Жақыпбаев 1945 жылы
бірінші қаңтарда Талдықорған облысы, Талдықорған ауданы, Ешкіөлмес ауылында
дүниеге келген. Еңбек жолын Абай атындағы кітапхананың меңгерушісі болып
бастаған. 1967 жылы Әл-фараби атындағы Қазақ мемлекеттік ұлттық
университетінің филология факультетін бітірген. Одан кейін Талдықорған
облыстық Октябрь туы газетінде, облыстық радиода және Жалын баспасының
музыка, поэзия бөлімінде қызмет істеген. 1980-85 жылдары Жалын
альманағында поэзия бөлімінің редакторы, Қазақстан Жазушылар одағында әдеби
кеңесші болды. Арғымақ ақын 1990 жылы қырық бес жасында дүниеден
озған.
Қалмаймын деп мына өмір көшінен,
Жастай зерек ғажайып күй кешіп ем.
Жан адамнан жасқанбай һәм жасымай,
Құнанбаев Оспан құсап өсіп ем, –
деп өзі жырлағандай, өмірден өткенше иттен де қалған, құстан да қалған
көңілін күймен әлдилеп, кеудесін жан адамға бастырмай, асқақ еңсесін
төмен түсірмеген, асыл жырға адалдығынан айнымаған [ 1,5].
Ж.Жақыпбаевтың шығармашылық өмірі жайындағы құнды деректерді талай жыл
ыстық-суыққа бір күйіп, бір тоңған аяулы жары, ақын, журналист Зайда
Елғондинованың Менің ертегім естелік-эссесінен мол ұшыратамыз. Ақын
шығармашылығын, өмір бұралаңын әңгіме еткенде де осы еңбекке баса назар
аударатынымыз да сондықтан.
Жұматай Жақыпбаев – болмысы бөлек, ерекше ақын. Өлең өлкесі
қаншалықты өзгеше келсе, өмір өткелі де ғажайып, сұлу. Мен қасқа маңдай,
бота көз жігітпін ғой. Біз қара шапанбыз, жалпы руымыз Мырза. Төренің
қызынан туғанбыз. Әкем Сағади өмір бойы болыс болды. Ауылдық кеңестің
бастығы дегенім ғой. Біздің үйде қазыны ит жейтін. Мен туғалы ас та төк
молшылық болды. Әкем бала кезінен еркелетіп өсірді. Тіпті әкемнің маған
деген мейірімін туған бауырлары да қызғанатын. Әкемнің әкесі Жақыпбай елге
сыйлы болыс болған. Жақыпбайдың інісі Шалғынбай батыр болған. Сенің
Тоқсанбай атаңа ұқсап, жау қайырған. Жақыпбай би тек төрелермен құда
болған. Тұқымдарымен сұлу да сымбатты, ірі екен. Ал қыздары тана көз хас
сұлудың өзі болғандығы сонша, хан да, қара да құда түскен [ 2,19].
Ақын сөзінен балалық шағының уайым-мұңсыз, таршылықсыз өткенін, белді,
беделді ақсүйек ұрпағы екенін, ата-ана алақанының мейірімін сіңіріп, уайым
көрмей есейгенін аңғарамыз.
Бәлкім, сондықтан болар, уақыт тасқыны ақын мінезіне серілік қасиетті
бірге дарытқан. Жүйрікті ерттей мініп, қыраны томағасынан қомағайлана
қарап, құмай тазысы абалана үрмесе де, өлеңінен серілік дәстүрдің ұшқынын
анық, айқын аңғаратынымыз бар. Кейде сол серілігі серік болмай, жарға
жығып, ақын маңдайына таяқ болып тиіп, тағдырын тәлкекке салған сәттер де
аз емес. Мені бір әйел өзінше жақсы көрді. Менен бала сүйді. Балалы болып
алған соң, мені өзінің жеке меншігі санап бүкіл болмысымды өзгертіп, өзіне
лайықтап саз балшықтан сезімсіз, түйсіксіз Жұматайды қайта жасап алғысы
келді. Содан менің мойныма атша мініп, ауыздықтамақ болғанда, мен оны
иығымнан лақтырып жібердім. Ол шаң қауып құлады. Бірақ одан ешбір қорытынды
шығармады. Маған өшіге түсті. Қолымдағы қаламымды қағып түсірді. Жұмысқа
барсам, терезеден сығалап қарап тұратын. Ләйләға арнап өлең жаздың деп
өлеңдерімді өртеп жіберді. Мен одан енді қашатын болдым. Жерге кірсең,
шашыңнан жұлып шығарамын, аспанға ұшсаң аяғыңнан тартып түсіремін, – деп
қыр соңымнан қалмады. Жұмыстан шығартты. Істер айлам болмай, әке-шешемнің
қолтығына тығылып ем, тамағыма у салып бермек болып оны әкем біліп қойып,
Балам, сенің ажалың әйеліңнен болайын деп тұр екен, бұл үйден кет,– деді
маған. Қайда кетем? –деп едім. Орта құмға кет, қой бақ – деді. Ал шешем
байғұс шырылдап жүр: Шатырға тығып қоялық, қой бақпай-ақ қойсын,–
деп[2,30].
Рас. Ақын жаны, жаратылысы тым нәзік келеді. Кейде, көптің байыбына
жетпей, жылтырағанға жармаса кететіні де бар. Сол үшін ақын басына әңгір
таяқ ойнап, салы суға кетеді. Ақын да пенде. Қате кетіп, шалыс басуға құқы
да бар. Десек те, қателік жасау – қылмыс емес, оны түзетуге, қорытынды
жасауға талпынбау – қылмыс. Ж. Жақыпбаев қателігі – серілік салдары.
Ертеде етек жайған серіліктің кейінгі заман шегіне сыймай, күні өткенінің
көрінісі бұл.
Ақиық ақын поэзиясы жайында сөз қозғағанда, үкілеп, ғұмыр бойы
әспеттеген Ләйләсі турасында айтпай кету – күнәнің ауыры. Ләйлә – Жұматай
Жақыпбаевтың музасы ғана емес, жер басып, төс керіп жүруіне негіз – ауасы
секілді. Ләйләсіз ақынды, ақынсыз Ләйләні елестету мүмкін емес. Олар –
тұтас организм, бөлінбес галактика. Менің ылғи да атылып өлгім келетін.
Жан-дүниемнің кірлеп, қорланғаны сонша, өмір сүру деген ойыншықтай көрінді.
Жан ауруы бір жағынан, жүйке ауруы бір жағынан, Сағидың баласы оқудан
шығып, қоңыз теріп қайтып келіпті, – деген елдің сөзі бір жағынан менің
ақыл-есімді қамшылай берді. Бір күні әкем шақырып алып, Балам, жайлауда
той болады екен, барып көңіліңді көтеріп қайт, – деді. Көкпар тартып жүріп
үйдей тастан ат секіртіп, Жұматай ажалсыз атандым. Қайда барсам да өлсем
деген бір ой қыр соңымнан қалмады. Жайлаудан етекке түскенім сол еді,
танауы желбіреген қарындасым жүгіріп келді:
– Аға, Ләйлә келді, Ләйлә,– деп.
– Балапанның қызы келіпті Мәскеуден, – деп көршідегі апам шешеме
сыбырлап жатыр. Сөйткенше болмай, қара Волга біздің үйдің жанынан
зу ете қалды. Менің өне бойымды тоқ соққандай болды. Мен жалт
қарадым, Ләйлә көңілсіздеу машинаның артында отыр екен. Мен
топталып тұрған кісілердің ортасына тығыла түстім. Бұғып қалдым,
тақыр басымды сипап мұңайып тұрдым. Оның сұлу дидары, нұрлы жанары
мені қайтадан өмірге оралтты,– деп Жұматай махаббаттың құдіретін
мойындай келе Ләйләмен алғашқы таныстығын былай баян етеді:
...Менімен бала жасынан бір партада отырған Аманбол деген досым
бар. Сол бірінші кластан бастап, оныншы класқа дейін есепті менен
көшіретін. Оныншы класты бітіріп әркім әр жаққа аттанды.
– Жұмеке, Талдықорғандағы мал дәрігерлік техникумға оқуға түссем деп едім,–
деп ол желкесін қасыды.
– Немене, Алешка, сенің орныңа кіріп, емтихан тапсырайын ба?
– Жоқ, Жұмеке. Менімен бірге техникумға оқуға түссеңші,– деді ол қиылып.
Сөйтіп бір топ жігіт сол жылы күзде мал дәрігерлік техникумға оқуға
түсті. Келесі көктемде, жатақханада жиі-жиі бас қосулар, би кештері болып
тұрды. Ж.Жақыпбаев би билеуді онша сүймеген. Сондай кештердің біріне
барып, ішім пысып, шеткерілеу тұрғанда, есіктен бір аққұба, қара көзді,
әдемі қыз кірді. Соңында сіңлілері ме, кішірек бір топ қыз бар. Қыз кірген
бойда шағын би алаңын көзімен шолып өтті де, ақын тұрған жаққа жалт қарады.
Екеуінің көзі ұшырасып қалды. Өне бойынан тоқ соққандай дір етті. Аяғын
санап басып, қыз жақындаған сайын жүрегі атша тулады. Өмірінде әйел
баласының алдында толқығаны бірінші рет болатын. Көзі оттай жанып, тіп-тік
денесін шалқақ ұстап келіп қыз биге шақырды. Жұматай Жақыпбаев би
білмейтін еді, орнынан қозғалмай жымиып тұра берді. Тосылып қалған қыз
бетіне жалт қарады. Мұндай ғажап жанарды да бірінші рет көрген ақын толқи
берді. Өкпелегені ме, әлде кіналағаны ма белгісіз, бетіне тесіле қараған
ол, жалт бұрылды да, қасындағы кішкене қыздарға:
– Если он не будет моим, я не буду жить!– деп шыға жөнелді...
Ертеңіне өзі жек көретін би кешіне тағы да барды. Ләйлә енді қасына
жоламады. Анадайдан ұрланып қарап тұрды. Би біткенше ешкіммен билемеді.
Тағы да ұйқысыз түнді бастан кешірді. Таңға жуық Ләйләға арналған алғашқы
өлең қағазға түсті:
Қасы да керік, қара алмас көзді, ай қабақ,
Мойнына жұқа алқызыл шарф байлап ап.
Алаулап жүзің аса бір асқақ нұрменен,
Алыстан тұрдың көзқарасыңмен аймалап.
Қарадың солай, қарадың солай, обал не,
Қарамадың ба, жоқ әлде?
(Осы өлеңді оқып болды да, ақын терең күрсінді. Бір қызығы, ақын
барлық өлеңдерін дерлік жатқа білетін.)
Бір күні Ләйлә би кештеріне келмеді. Ай күтті, апта күтті, жоқ.
Артынан Мәскеуге кетіпті деп естіді [2,139 ].
Міне, осы мезеттен бастап, бір-біріне тіпті ұқсамайтын кесек-кесек
шумақтар дүние есігін айқара аша бастады. Мұң, қуаныш, қайғы, сағыныш -
әр шумақтың өне бойын әрлендіріп, көркемдігін еселей түсті.
Ж. Жақыпбаев, сөз жоқ, тума талант. Ал талантты тынымсыз іздену арқылы
шыңдай түспесе, су астында тот тұнған темірдей мүсәпір күй кешіп, жауыннан
соңғы алаудай жоғалары тағы бар. Жұматай Жақыпбаевтың шығармашылық ғұмыры
да оқы, оқы және оқы қағидасымен өлшенді. Бұл қасиет ақын қанына туа
біткендей. Оны өзі де аңғаратыны анық. Естелік-эсседегі Зайда апамызбен
Жұматай ақынның диалогынан мұны аңғару қиын емес:
– ...философияны терең білмеген адам ақын болып жарытпайды.Жалпы, мені
түсінгің келсе, көп оқы, әсіресе, классиктерді, шетел әдебиетін оқы.
Орыстың ұлы ақындары туралы замандастары жазған естеліктерді оқы.
– Сен өзіңді ұлылар қатарына жатқызасың ба?
– Иә, – деді ол ешбір қысылмастан.
Рас, Жұматай ұлы. Жұматай өзінше ұлы. Оны Абай, Пушкин я Лермонтовтың
қатарында қарау әбестік. Ол – оқымыстылығымен, түйдек-түйдек философиялық
ойларымен, нәзік лирикасымен ұлы. Десек те, жоқшылық шекпені Жұматайға да
еріксіз маталып, шырмайды. Алайда, ақын рухы түспей, болашаққа тұнық көзбен
қарайды:
Мен таң-тамаша қалдым, оған бір, өзіме бір қараймын. Біздің
кедейшілік жайлап алған үйімізге бір қараймын.
– Сен ұлымын дейсің, ә? Ұлы адамның тұрағы зәулім сарай болуы керек те,
серігі сұлу қыз болу керек. Ол керемет атақты да даңқты болуы керек. Сенде
оның үшеуі де жоқ. Жапырайған жаман пәтерде отырсың, айта берсең, істеп
жүрген қызметің де уақытша. Ал қасыңдағы серігің мен де оңып тұрғаным жоқ.
Не сұлу емеспін, не ақылды емеспін.
– Айтқаныңа қосылмаймын, Зайда. Хан қайда отырса да, оның отырған жері
қасиетті болуға тиіс. Мен ұлымын, ханмын. Мен сүйген әйел сұлу болмаса да
сұлу, себебі ол менің ханымым. Ал адам берген атақ пен даңқтың қабырғасын
ұрмаймын да мен. Маған атақты да, даңқты да құдайдың өзі берген, – деді ол
шімірікпестен [ 2,140].
Иә, тек өр ақынның маңдайына ғана біткен бір беткейлік осындай-ақ
болар. Күнге ғана күнбағыс болып бұрылған ақын тірі пендеге бас иіп,
бетін еденге сүйгізбек емес. Дараларға ғана бітетін сара мінез жыр
жампозының ерекшелігін екшеп тұрса да, шынайы өмірде, нақтыласақ, ақын өмір
сүрген дәуірде біреуге кіріптарлық танытпай асқаққа өрлеу мүмкін емес-тін.
Сондықтан болар, ақын өмірінің тұла бойында таршылыққа көп ұшырап,
дұшпандарының тырнағына көп ілікті, мертікті. Тек рухы жасымады. Өлеңі де
өр, асқақ қалпында қалды, илікпеді. Арқалы ақын аға сәйгүлік-жырдың тізгіні
қолына тиісімен бірден жалына жармасты. Көкке шапшыса бірге көтерілді,
ентігін басса, қара жерге тік тұра табанын тіреді. Бәрібір байыз таппады.
Сөйтсе де, тізгінді күштеп қақпады. Өзін де, өлең образына айналған
Кенежиренін де баптаған үстіне баптай берді. Бәрібір көңілі тояттамады. Осы
күні көбіміздің аузымызда жүрген әйгілі айшықты жыр жолдары да сол шақта
туса керек:
Бір күлермін ғарыш жаққа кетерде,
Көп кещеге қай бетіммен кектенем.
Бізге бақтың қолы бүгін жетер ме,
Мұқағали, Төлегенге жетпеген?
Қаны қара қазандай қаншалықты сақыр-сұқыр қайнаса да, өлеңнен өзге ешбір
дүниені көз алдына елестете алмайтындығын бек білді және бұған имандай
ұйыды. Намысқа суарылған наркескендей күй кешіп жүріп, өзімен өзі алысты.
Алыстағыны да, жақындағыны да жанына медет тұтпады.
Адамзаттың арғы-бергі тарихында тура осы жолмен жүрген таланттылар аз
кездеспеген. Керек десеңіз, көздеген осындай мұраты үшін жалғанның
жарығымен де қоштасқан.
Кебенекпен жүргенді керексізге жорыма,
Айтқаныңды қосайын ақыл-естің қорына.
Майданнан соң иесін әзер тапқан ордендей,
Ақындарға абырой оралады соңыра.
Жастарды әрдайым қамқорлығына алып жүретін Тұманбай Молдағалиев:
Жұматай! Сен қазақтың болашақ ұлы ақындарының бірісің! – десе, мұңайғанда
маңдайынан сипай білген Олжас Сүлейменов: Жуматай – истинный и даже редкий
поэт! – деп үлкен баға берген. Өзара сырлас, көп ретте тағдырлас та болған
Асқар Сүлейменов: Оның өлеңдері табиғи бітімі, концепциялық айшықты ойы
жағынан да ұлттық поэзиямыздың айтулы олжасы, оқшау құбылысы. Әр шығармасы
шыңыраудан су шығарғандай көрінеді”, – деп таңданысын жасыра алмаған.
Рухани игіліктің аспаннан өздігінен жауа бермейтіндігі белгілі.
Жұматай Жақыпбаевтың қазақ поэзиясындағы ерекше құбылыс екендігі әлдеқашан
айтылған. Ақынның көрсем, білсем, ұқсам деп түнді-түнге, таңды-таңға
жалғаған бозторғайдай тынымсыз шырылдаған жүрегі өлеңдерінен сезіледі.
Қалмаймын деп мынау өмір көшінен,
Жастай зерек, ғажайып күй кешіп ем.
Жан адамнан жасқанбай
Һәм жасымай,
Құнанбаев Оспан құсап өсіп ем!
Оқымаған кітабы, тауыспаған ілімі жоқ Жұматай Жақыпбаев әлемдік ақыл-
ойдың толғақты жолын көктей шолып қана қоймады, жан-дүниесімен ұғына білді.
Сөйтіп, ол танымның сезімдік, түйсіктік және логикалық сатыларын бастан
кешіріп барып, өзінің толымды философиялық тоқтамына қазық қақты.
Күледі ел маған. “Күледі жақсы соң күлген”,
Еркек боп тусам, ерітсем дедім тоңды үнмен.
Әдебиет деген әлемге қажет шаруаның
Археологы да, геологы да болдым мен.
Шартараптарға шашатын кейін даңқы нұр,
(Шарапатың мені де келіп шарпығыр).
Киімі алтын кісіні емес, сені іздеп,
Сені іздеп жүрмін, сері мінезді Алтын ұл! –
деген үзеңгі үзердей тебіренісіне таңқаласыз.
Оның ақын ретіндегі феномені де осы жерде байқалады. Жүрегінің байтақ
терезесіне барынша мол кеңістікті ақ-қарасы, бар-жоғымен қатар түсіре
білуінде. Соны миының мың градустық пешінде бабына келтіре балқытып,
маржанын тере алғандығында. Сезім сергектігі интонацияның нәзік пернелеріне
дем беріп, екінің бірінің назарына іліге қоймас шуақтарға малынды, қайсыбір
мың жыл міз қақпай тұрған тас қақпалар алынды. Тектілік тегеуріні,
жаратылыстың жанартауы деп, асылы осыны айтсақ керек. Және бір үлгіге зер
салыңыз:
Қашаған құсап құйғытқан қия жермен де,
Таптатты ма екен табынан жинай келгенде.
Асыққан малшы атынан түспей терген бе?
Тоғайдай қалың таңқурай жатыр тапталып,
Тұғылда мынау тұяқтар басып, қатталып.
Жапырақ ашсаң – жаутаңдай қарап дірілмен,
Алқызыл жақұт ауызға жұмсақ білінген.
Сәулеңнен ішкен сілекейше ішке жүгірген,
Қор қызының бұтаққа шыққан ерніндей,
Тұғылда тұрып таңқурай жұтып көрдің бе, ей?!
Ақын өлеңге тақырып табудан ешбір таршылық көрмеген. Қай тақырыптың
қолтығынан алса да жолы ашылып, сапары жалғасып кете барған. Ана тақырыбына
өлең шығармаған ақын болмайтын да шығар. Әйтсе де, Жұматайдың мейірбан да
көпшіл, құрметті де текті анасын жыр шумақтары мейлінше мөлдірете көз
алдыңызға әкеледі. Ешқашан жүздеспесең де бала кезден маңдайыңнан өбіп
жүргендей сезінесің өзіңді. Шіркін, дейсің, адамзаттың бәрі аналарын
ақындардай қадірлеп, құрметке бөлеп, көкке көтерсе ғой!
Мұң-қайғы мойытпады әсте мені,
Дейтұғын ұлың да бір қас төре еді.
Әкем жоқ, сен аурусың, соны ойласам,
Көзіме екі тарам жас келеді.
Ол өзі тіршілік еткен заман мен уақыттың қамшы салдырмас тамыршысы
бола білді. Ардың сөзін, ақиқаттың өзін айтты. Тақырыптарының сан алуан
болып келетіндігі де сондықтан. Табанын тілгілеген тау-тас, бояуы ой
тұнығына шомылдырған мың бір гүл, қатпарлы қоғам, ел-жұрт, санаңа сәуле
ұялатар кәрі тарих және сол сияқты жалғасып кете барар арналардың қай-
қайсысының да Жұматай Жақыпбаев үшін өгейлігі жоқ. Әр өлеңнен өзін көрді,
қабырғалы қазағын аңғарды. Табиғатты бүкіл жаратылысымен ұғынды. Қызылды-
жасылды гүлдерді жанындай жақсы көрді, сан түрлі құстардың көп дауысты
үнінің сиқырына елтіді, көк балауса шалғынның жұпар иісі кеудесін кернеді.
Жүйткітіп жирен атпен күліп өткен,
Таниды мені таудың гүлі көктен, –
десе, сөзсіз сенесіз.Осылайша оның тақырып таңдай білудегі даралығы
даналыққа бастады. Өз дәуірінің кең тынысты ақынына айналдырды.
Қай тақырыпқа қалам сілтесе де құлай берілді, жаңа туған айдай керілді.
Бірде өзегін өрт шала күрсінді, енді бірде сәл нәрседен шаттанып, қырандай
сілкінді. Өлең шіркін – өсекші жұртқа жаяр...” – деп хакім Абайдай. Құпия
сақтамады. Эстетикалық және философиялық кредосынан танбады. Сол себепті
де, оқырмандары оның поэзиясынан өлең жасаушыны емес, замананы қашаушыны,
жақсылықты қадап-қадап атаушыны көреді. Мұны ақынның бір бақыты деп
ұққайсыз.
Ақындар кеткен заман ба, өлеңші келіп,
Осынша сұп-сұр боламыз неден шіреніп?
Қадамын жұрттың баққандар қай жерден шыққан,
Біз, қазақ, ақын халықпыз демеуші ме едік?..
Адуын ақын өлеңдерін әлдене өзегін өртегенде ғана жазды. Сия кеппестен
алақайлап басылымдарға ала жүгірмеді. Сөз қадірін өз қадірім деп ұғынды.
Бал тамған тіліміздің бақшасарайында басқаларға қарағанда көп кідірді.
Көңіл төріне көп кесте тоқыды. Айдын шалқар тіл теңізінің ешкімнің түсіне
де кірмеген тұңғиық тереңдеріне бойлады. Тіл жауһарынан алқа тақты. Оған
төмендегі бояулы мол шумақты айтайық.
Сумақтай зарлап, көмейіне зілді үн кеп,
Ұлардай шулап, барысша зілді гүрілдеп,
Қаһарлы өзен жаман мінезін сездірсе,
Қалтырап шетен, қайың да тұрар дірілдеп.
Поэзиядан өзге дүниелердің бәрін екінші кезекке ысырған ол өлеңді
жалғыз ғана жансерігіне балады. Сонымен ғана жүздесті, сонымен ғана
келешегіне із кесті. Бойына дамыл таптырмаған да, ойына қанат қақтырған да
сол еді! Сарыжұрты – Сарноқай төрінен ақсұңқар баласын Алатаудың асқарына
самғатып ұшырған да сол еді! Ақын кез келген талантты ақынның халық
байлығы, ел қазынасы екендігін терең сезінді. Әр кезекті өлеңін бұ
жалғанда соңғы шумақтарын төгіп отырғандай жанына әбден жанып барып
шығарды. Серіппелі садақтың қылдан ескен арынды адырнасындай қуатты,
омыраулы ойларын кірпіш қалағандай құтты орнына қондыра білді. Сондықтан
да, Поэзия атты өлеңіндегі:
Сен барсың, бар болса егер жерде күнгей,
Күнгейдің гүлдерінің еңбегіндей.
Барсың сен!
Сенем саған филиппиндік
Хиллерге арулардың сенгеніндей.
Күн кешкен сөзін ұғар елсіз де Абай,
Сол арай – шөлсіз де арай,
Көлсіз де арай.
Ақындар құрып кетсін... Бірақ әлем
Білмеймін күн кешеді Сенсіз қалай?! –
деген тоқтамына құлай берілесіз.
Сағындым сені, ағатай, түсімде көрдім,
Қызғалдақтардың қаптаған ішінде көрдім.
Кететініңді, өмірден өтетініңді,
Білмеймін, бұрын қалайша түсінбегенмін.
Бұл жүректі шымырлатар шұғыла шумақтарға қандай да бір түсініктеме
берудің өзі артық. Дарынды ақын Маралтай Райымбеков баласының есімін
Жұматай деп атаса, өзін өмірде бірде бір рет көрмесе де, қазақ жерінің
түкпір-түкпірінде оған арнап тебірене өлең жазғандар қаншама?!
Жұматай Жақыпбаев не деген сан қырлы талант десеңізші! Ақын, күйші,
суретші, әнші, математик, философ, композитор, аудармашы, боксшы, термеші,
жыршы, суырыпсалма ақын, тарихшы... Құдай-ау, мұның бәрі бір басына қалай
ғана сыйып тұрған!
Тарихшы демекші, ол тарихты білуді өз ұлтыңды сүю деп ұққан. Көне
замандардан жеткен қатпар-қатпар ғибратты әңгіме-шежірелерді
көнекөздеріңізден де, тіпті қайсыбір кәсіби тарихшыларыңыздан да артық
білетін.
Ақын шығармалары күрделі. Соны да соқталы тұстары басым. Бірақ, бұл
оның кемшілігі емес, артықшылығы. Осы ретте Ахмет Байтұрсыновтың мына бір
ойлары көкейімізге оралады: ... Абай сөздері жалпы адамның түсінуіне ауыр
екендігі рас. Бірақ, ол ауырлық Абайдың айта алмағандығынан болған кемшілік
емес, оқушылардың түсінерлік дәрежеге жете алмағанынан болатын кемшілік.
Ғажап! Өзгелерден ерек туған ақынның бір артықшылығы, бір бақыты да осындай
күрделі ойларында шығар!
Алаштың ардақты перзенті, арлы ақыны Жұматай Жақыпбаев шабыт аймалаған
бір шағында былай деген:
Арттыра берсін білгеннің қадірін өлең,
Әлкей айтса жанының әміріменен.
Богдыхан қызын беретін
Үйсіндер кеше
Елге таң ірі ұланын Тәңірі деген!
ІІ ЖЫР ҚАҒАНЫ ЖҰМАТАЙ ЖАҚЫПБАЕВ
Ж.Жақыпбаев поэзиясының идеялық-көркемдік ерекшелігі.
Жұматай Жақыпбаевтың қаламынан туған дүние аз емес. Бірақ,
сөз патшасына шынайы берілген жыр періштесі шығармашылық өнерді биік
талғамның әділ таразысына тартып, ұлы Абайша өнер шашпақты мұрат
тұтты. Сондықтан да жыр бәсіресіне тұстастарынан ертерек ер салғанмен,
ол үш жарым мүшел ғұмырында Саратан (1979ж), Ләйлә (1981ж), Шұғынық
гүл төркіні (1984ж) секілді үш-ақ кітабын шығарды [1,5].
Отыз кітабы жарық көрсе де, отбасы, ошақ қасынан алысқа аты
беймәлім қалам иелеріндей емес, қаламгер осы жыр жинақтарымен-ақ
қазақ поэзиясына жаңа серпін, өзгеше өрнек, соңы сапа алып келді.
Еліміздің ежелгі тарихын ерінбей- жалықпай өз бетімен іздене
оқыған шайырдың көптеген өлеңдерін ұғуға әдеби сауаты төмен
қаймана қазақтың қабілеті мен қарымы жете бермейді. Оның оқырманына
айналу үшін жай ғана поэзия жанкүйері болу жеткіліксіз, ойлы
оқымыстылық та қажет. Ақынның:
Бір ғажап сурет көрдім деп ертең мақтанам
Бөгеннің жері бөлектеп маған сақтаған.
Ер Қыпшақ Еділ Еуропада да көрмеген
Жалайыр Мұқылай Таңғұттардан да таппаған, –
тәрізді бірнеше мыңжылдықты қас-қағымда парақтап тастаған ой
тереңдігіне қалай таңғалмайсыз?!
Ақын творчествосы жайлы түйінді пайымдаулар жасау, ой қорыту
оңай емес. Жеке бір өлеңді алып баяндау, талдау онан да қиын. Өйткені өлең
деген басқадай жай, жадағай сөзбен айтып беруге көне қоймайды. Шынайы
шабыттан туған нағыз поэзиялық туындының мағыналық сыйымдылығы, көркемдік
әсері де өлшеусіз [3,30].
Ақынның Ғұндардың жүрегі атты өлеңі XX ғасырдың Гомері
атанған ұлы Жамбылдың Грузияға барғандағы бір қызықты сәтіне
арналған. Кеңестік дәуірдің тоқырау кезеңі деп аталатын жылдарында
туған осы бір ғажайып өлең Жұматай жырларының көкке қолын созған
биік шоқысындай көрінеді. Тоғыз ауыз өлеңнің тұла бойында тоқсанға
келген екейлік ғұндардың шалы Жамбылдың аты мүлдем ауызға
алынбайды да:
Вокзалға қарай бұл елді кім бөріктірді?
Көрікті елдің құшағын гүл көміп тұрды.
Бақтияр, Еділ киетін сусар бөрікпен,
Күржістанға керік қас ғұн келіп кірді.
Бірақ теңдесі жоқ суреткерлікпен сомдалған ұлы ақынның бұл
күндері аңызға айналған ерекше бейнесі көз алдына көлбеңдеп тұрып
алады.
Жұматай жырын түсіну үшін Шыбыл шалдың Жамбылға айтатын
әйгілі:
Екейде елу бақсы, сексен ақын,
Жаратып мінеді екен ерттеп атын.
Қобызы, домбырасы үнін қосып,
Гулейді жын ұрғандай кешке жақын, –
дейтін өлең жолдарын еске алып қана қою аз, яғни қытай
жылнамаларының тарихи жазбаларында хатталған шежірелік мәліметтерден
де хабардар болуға тиістісіз. Сонда ғана өлеңге өзек болып отырған
Күржістанға келіп кірген керік қас ғұн ежелгі екейдің (икюдің)
ұрпағы, XX ғасырдың алып жырауы Жамбыл екенін жазбай танисыз. Ал,
Ғұндардың жүрегі атты бұл өлеңнің қадір-қасиетін толық ұғындыру
үшін арнайы зерттеу жүргізу артық етпес. Сондықтан біз оған
тоқталып жатпай, ақын жырларына жақындай түсудің, оның білікті
оқырманына айналудың бір жолын мегзей кетуді ғана мақсат еттік.
Жұматайдың:
Арттыра берсін білгеннің қадірін өлең,
Марғұлан айтса, ақылы, сабырлы кенен,
Богдыхан қызын беретін Үйсіндер кеше
Едіге таң, ірі ұланын Тәңірі деген;
Немесе:
Ғашықтық тәмам, болды ма еркелік тәмам?
Қарардай әлем Сен құсап жиіркеніп маған.
Намыс пен мұңнан Мысырға халифа болған
Ұбақ Қыпшақтай ызадан өртеніп барам,–
дейтін өрнегі өзге шумақтары да таңғажайып тың теңеулерімен таңырқатып
қана қоймай, тағылымы терең тарих тұңғиығына қарай жетелеп, Абай
атамыз айта беретін білмекке құмарлығыңды оятады, сезіміңмен қатар
зердеңді де байытады. Жұматай Жақыпбаевты оқыған сайын таң қалдыра берер
татымды да тартымды, талант құдіретіне тәнті етер таңғажайып өлеңдер
тең-тең. Бұл – Жұматайдың бір ғана қыры. Ал оқымыстылығы өз алдына.
Тіпті, қолына боксшы қолғабын киіп, шаршы алаңда сынға түскен сәттері
де замандастарының есінде.
Ақын – Алланың ең нәзік жаратылысы. Өзгелер ұқпағанды түйсініп,
басқалар сезбегенді терең қабылдай білетін, жүрек қылдарын тек
ізгілікке шерткізетін де солар [4,26].
Сондықтан болар бәз біреулерден артық қайғырып артық мұңаятын,
көңілсіздік аралына жиі соқтығып, мертіккен кемедей күй кешетін
кездері де бар. Бұл – кемшілік емес, артықшылық. Осыған лайық адамның
басы – алланың добы десек, артық айтқандық емес. Әрине, ақынды қайғы-
мұңның идеалы, ал өзгелер мұңая білмес мұзжүрек деген ой тумауы
тиіс. Бірақ, ақын мұңы өзгерек:
Бір күлермін ғарыш жаққа кетерде,
Көп кещеге қай бетіммен кектенем?
Бізге бақтың қолы бүгін жетер ме
Мұқағали, Төлегенге жетпеген?
Мұң. Ғасырлар толқыны тарқата алмаған – махаббат мұңы.
Махаббаты қыз жүрегін таппаса, жігітке одан асар азап жоқ
(М.Горький) болса, таңданысқа орын жоқ.
Өтіп бара жатты өмір
Өзендейін тасыған.
Өтіп бара жатты өмір
Өлексемнің қасынан,–
деп кей сәттерде ақын үміт қылының үзіліп, сандалып, құрдымға
кеткеніне өкінгені сонша, өмірден баз кешкендей көңілді аңғартса,
бірде:
Іздеймін бір жоғымды
Іздеймін кеп сенделіп.
Қарманған сол қолымды
Алады бір қол келіп,–
деген нәзік үмітінің дәнекерленіп, бақыты менмұндалап тұрғандай
көрінгенімен, шолақ бақыт ақын жүрегін тасқа ұрады.
Табылған бұл жоғымнан
Төбем көкке жетеді.
Сол нәзік қол... қолымнан
Сусиды да кетеді.
Қуаныш қайта басылып, ақын жаны көкжиекпен ұштасқан шексіз
теңізді шарлаған шағаладай шарқ ұрады. Сірә, ұлы Абайдың:
Сап, сап, көңілім, сап, көңілім!...
...Өртенесің, жанасың,
Өз-өзіңнен бейнетке
Өз басыңды саласың,–
деген аталы нақылын көңіліне қондырмаса керек. Жоқ, олай, айтуға,
тіпті, қақымыз жоқ. Мүмкін, асау сезімін ақылға жеңдіргісі келген
шығар. Бірақ, махаббат дерті асқынып, тұсау бермес тағыдай құрық
салдырмаған болар, кім білсін? Тек қыспаққа алынған көңілден ғана
әсем жыр туады. Сондықтан Жұматай мұңы, ол тудырған жыр – оқырманға
азық, сарқылмас қуаныш.
Әрине, Жұматай Жақыпбаев – ерекше жаратылысымен дараланған
дүлдүл ақын. Қайрат жігері де жетерлік. Пессимизм тайғағына сұлай
берместен, ес жиып, болашаққа тұнық көзбен қарау қажеттілігін
түсінеді.
Ой кешсем де мұншама күн;
Емтиханнан бекер құлап.
Табиғаттың бір сабағын
Оқымаған екем бірақ.
Оқырмын мен өзге әлібін,
Ал мынаны ұғу бөлек.
Адам жаны өз мамырын,
Қайта оралтып тұру керек.
Шоқтығы биік оптимизм. Өмірдің сан-салалы белестерінен сан
сүрінсе де, жарқын болашаққа сенімін өшірмей, алысқа үмітпен
қарайды. Көңілдегі қаһарлы қыстан соң, жайдары көктемді оралту
қажеттігін ескертеді. Онсыз өмір мәнсіз де сәнсіз соқпаққа ұрынбақ.
Ақын – өз елінің жыршысы. Қай ақын болмасын, өз елін
шексіз сүю үшін, ең бірінші туған жеріне деген сүйіспеншілігі
шексіз болуы шарт. Жалқыдан жалпыға көшкенде ғана сезімдер өміршең
келмек. Отанға сүйіспеншілік те туған жердің жасыл шалғынын
жырлаудан бастау алмақ. Жұматай да кіндік кесіп, кір жуған
өлкесін өлең өрнегімен еркін әспеттеп, перзенттік махаббатын шебер
жеткізе білген. Туған жерге өлеңінде мынадай шумақтар бар:
Аршалыдан алты қанат үйлер кеп,
Бас үйткен де, шақырған ба көп елді?
Үнді үйреткен әбжыландай иреңдеп,
Ақ түтіндер көк түбіне жөнелді.
Ғажайып сурет! Ақын жүрегі туған жерінің әрбір тасын құмарлана
құшқысы келеді. Тіпті, үнді үйреткен жыландай ақ түтіндер де
сондай ыстық.
Туған жерім, әлемдегі ел түрлі
Таңдай қаға қарауы үшін мың сан күн.
Әспеттеуге, бейнелеуге көркіңді
Тілімнің бар акварелін жұмсармын,–
деп перзенттік парызына адал екендігін аңғартады. Осы ойын
Атамекен өлеңінде де дамыта түседі:
Өзені өлең айтқан таныс үнмен,
Бабамның тері тамып, қаны сіңген.
Түбінде әр тасының айқас өткен,
Өлкемнің шығарсам-ау дыбысын мен.
Сонымен қатар, осы тақырыпқа арналған Суықсайда, Арысқа
барғанда, Сарноқайға сәлемдеме т.б. әсем жырлары бар. Әсіресе
Сарноқайға сәлемдеме өлеңі өзгелермен салыстырғанда көркемдік
ерекшелігі жоғары туынды деуге болады . Негізінен жыр шайыры
оқымысты ақын. Сол себепті, оның өлеңдерін қаймана қазақ түсіне
бермеуі мүмкін. Тек тарих пен философиядан сусындап даралар ғана
мағынасына терең бойлай алатын өлеңдер аз емес. Бұл қасиет туған
жер тақырыбына арналған өлеңдерінде де аз емес:
Шыңдарында шынар да, қыран да көп,
Жер жүзінде көркі бар тұрар бөлек.
Аристотель: Адам да, табиғат та,–
Айтып кеткен, – көркем бір шығарма,– деп.
Жоғарыдағы шумақ қарапайым ғана мысал. Бәлкім баз біреулер
үшін Аристотель есімі таңсық емес те шығар. Бірақ, кітап бетіне
қарауға артық сағаты жоқ шопан, диқан үшін Аристотель есімі
экзотика іспетті.
Ақынның басты ерекшелігі де – өз білімі мен ақындық дарынын
ұштастыра білу қасиетінде. Жұматай көп біледі және білгенін өлең
шумақтарына еркін сыйғызып, көркемдік қасиетін арттыра түседі. Жұматай
өлеңдерінің өміршеңдігінің бір қыры осыдан болса керек.
Өзі өлсе де, аты өлмеген дарабоздарды ардақтап, санадан сандалтпау
әрбіріміздің қасиетті борышымыз. Өлсе орны қара жер емес, атойлай
соққан нұрлы жүректер болуы парыз. Ондай есімдер барлық халықтың
тарихында алтын әріптермен таңбаланған. Қазақ халқында да мұндай
есімдер аз емес. Кейінгі буын аға буынның ардақты есімдері мен
бағаналы еңбектерін ұлықтап, барынша қастерлеуде. Дәлелі ретінде
ескерткіштер соғып, митингілер мен мүшәйралар ұйымдастыруда. Ал ақындар
өлең жолдарымен өшпес өрнек оюда. Мұндай жандардың есімі ел есінде
мәңгі қалары анық. Ал ақынның өлеңдерінде өрілмек...
Жұматайдың бабалар даңқын дәріптеп, сағынышпен жырлаған бірнеше
өлеңі бар. Олар: Абайға, Батырдың сөзі, Махамбет әні және
Мұқағали.
Тобықтының езінен әбден қалжырап , Қайран елі, қазағын
қапастан шуаққа жетелеген һәкім Абайды Жұматай әрине, ұстаз тұтады.
Інілік назын білдіреді:
Сыр жайлы, басқа жайлы өзіңізбен
Келіп ем сұхбаттасып кетуге бір.
Абай –ұлы. Тарихта қайталанбас тума талант. Ақын Абайды сол
биіктен көрсетеді:
Өттіңіз, жаныңызды өрт кеулеген
Әр биікті Абайша ерттеуменен.
Ал мұнда ғалым болып жатырмыз біз,
Сіздің басқан әр ізді зерттеуменен.
Абай жөнінде мыңдаған ғылыми еңбектер, жүздеген кандидаттық,
докторлық диссертациялар қорғалса да, Абай әлемі толық ашылды деуге
болмайды. Себебі Абай мұрасы таусылатын кен емес. Күн сайын жаңа
қыры, беймәлім сыры ашылып отырған ұлы ақынды тану түбегейлі біткен
жоқ, енді өркенін жайып келеді. Абай мұрасы – сарқылмас қазына. Ж.
Жақыпбаевтың да айтпағы – осы.
Қабанбай батыр Қожағұлұлы (1691–1769ж.ж.) Абылай ханның бас батыры.
XVIII ғасырдағы Жоңғар шапқыншылығында қарсы күресті ұйымдастырушылардың
бірі. Орта жүз Қаракерей ішінде Байжігіт атасына жатады. 1758 жылы
Жоңғар хандығы жойылғанға дейінгі Абылай хандығының соғыстарының
барлығына қатынасып, ерекше ерлік көрсеткен. Жекпе-жек ұрыстарда
қалмақтың Өлжежырғыл, Далаңғара, Арсалаң батырларын өлтірген. Жүрегі
жаудан қайтпаған, алып күшті батырдың есімі жауға шапқан ерлердің
ұранына айналған. Тарихи шындық осындай. Көктен құт емес, найза мен
садақ жауған жаугершілік заманда нағыз елім деп еңіреген ерлер сыналмақ.
Талай ұрысқа араласып, құрыштай қатайған ерлердің бірегейі – Қабанбай.
Тарихтан белгілі, Қабанбай бірнеше жекпе-жекке түсіп, жау батырларын жер
құштырып, елге жеңіс сыйлап отырған. Жұматайдың Дарабоз Қабанбай батыр
өлеңі Қабанбайдың жекпе-жек алдындағы психологиялық күйін суреттейді.
Тынығып тұлпар, таң атып, таза суысын,
Таңертең қылыш сабына толып уысым.
Тағы да шығам тарылған қазақ жерінің
Бір уыс көде, бір ұрттам жалтыр суы үшін.
Бұл тек бір батырдың күйінен шыққан сөз емес, сол дәуірдегі сары
бала, қара қазан қамы үшін атқа қонған еркек кіндігінің көңіліндегі
толғаныс. Жұматай Қабанбай арқылы күллі ел көкейінде масайраған сөзді
айтқызады.
Жекпе-жек – жеңіс я жеңіліс. Сондықтан күллі ел үмітін арқалап,
қайыспау үшін қандай психологиялық соққыларды бастан өткеру керектігі
айтпаса да белгілі:
Бозамық көкке бозторғай шығар шырылдап,
Мойнында бұршақ молдалар жылар ыңылдап.
Желп етпей тулар, жер жүзі тынар сілтідей,
Тізгінін сүзбей тұлпарлар тұрар шыбындап.
Дүние бір сәтке тоқтап қалғандай. Бәледен аулақ,– дегендей
бозторғай да көкке көтеріле жөнелді. Қуалай соққан жел тынып, жалпылдақ
тулар да қозғалыссыз қалған. Тіпті, жануар екеш ат та әлдене күткендей
абыржулы. Бүкіл ғалам демін ішіне тартып тұр. Міне – сурет.
Әрине, Қабанбай – әруақты батыр. Дегенмен, жоңғар батыры да осал емес:
Ескі тақ мінсе – есірік, басы айналар,
Қонтайшыға қылыштай өткір қайда бар?
Төрде емес көрде хор қызының төсегі,
Жамбасы жерге тиген соң көңілі жайланар.
Соған қарамастан намыс отын алаулатып, алты алаштың әруағы қолдап
Қабанбай жауын жер жастандырады.
Махамбет әні өлеңі де монолог түрінде жазылған. Жауынгер ақынның
Исатай қаза тапқаннан кейінгі халі суреттеледі. Бұхара халықты патша
өкіметіне, оның жергілікті өкілдері – хан-сұлтандарға қарсы ұйымдасқан
түрде қарулы көтеріліске ашық шақырған алғашқы қазақ ақынын Жұматай былай
сөйлетеді:
Қайран басым қайғысы, сесі де ерен,
Өзгелерден өзіңді есі көрем.
Қолға түссең, ең биік дарға асылып,
Қыл мойнынан қиялай кесілер ең.
Яғни ақын көңілін жалғыздық тұманы басқан. Әркім басын көтеріп
өмірінде, әлі жеткен жеріне апарады, – деп, қастандықпен қаза табарын
сезгендей-ақ болады.
Қорыта айтқанда, ақын поэзиясы – өмірінің айнасы іспетті.
Тағдырынан таяқ боп тиген ауыр соққылар мен тәтті түстей шырынды сәттердің
дені поэзияға ұласып, көркем тілмен өріліп келеді. Рас, жыр жампозы
серіліктің шекпенін киіп, өмірдің күйбеңіне өзге жұмыр бастылардай күйгісі
келмеді. Асқақ сүйгіш қырандай еркін көсіле қалықтағысы келді. Тек тұзақтай
шырмаған тіршілік дегеніне жетіп, көңілді құлдыратқан сәттерге толы болды.
Бір сөзбен айтсақ, Жұматай қысқа ғана сәтте қарапайым пенделер арасында
өзінің ертегі ғұмырын сүріп кеткен дара тұлға.
Ақын лирикасы сан қырлы. Бірде ақын мұң, қайғының жетегінде кетіп,
көңіл құлдырауына түссе, бірде асқақ пафоспен оптимистік өлеңдер туғызады.
Ал бір топ өлеңдері ащы мысқылмен көмкерілген. Әсіресе, иронияға толы
өлеңдерін ерекше айтуға тұрарлық. Ақын Талайды оқып, көріп... деп
басталатын өлеңінде:
Қайтарар жауап жаңа күшпенен
Жасардай ағам бір атақты ерлік:
Адольф Гитлер арақ ішпеген,
Ал содан қандай рахат көрдік, –
деп, ақаңа сіркесі де тойған ағасы өз кінәсін мойындамайды. Керісінше,
жоққа шығарып, бұлтартпас дәлелдермен өзін-өзі ақтауға тырысады. Ащы
тілді әйелі мұнысын қабылдамай, күйеуін түйреп өтеді:
Сөйлейді жеңгем: Түбінде сендер
Өз түптеріңе де жетесіңдер ғой.
Бір-екі күн сімірмесеңдер,
Гитлер болып кетесіңдер ме, ей?!
Әйелінен жеңілер ағасы жоқ. Ол да:
Шындық бар жерде болмайды мұңдық
Ішпеймін,– дейді ол, – жеңгенде шындық.
Күйеуін құрғақ сөзбен жеңе алмасын сезген жеңгесі амалсыз тоқтамға
келеді:
Ішпесең, ішпе! Ішірткі берме,
Ешкімді ішкіш қылмасаң болды!.
Жұматай жырларының ең шұғылалы беттері атын дастаннан алған, қап-
қара көзі, шашы бар, аққұба ән Ләйләға арналған топтамасы мен іштен туа
қасқа бас, молда мінсе, дұғасынан тастамас ала аяқ Кенежиренге қатысты
өлеңдері деп айтуға болады.Әдебиетке келгенде Данте Алигерьи қолдап,
Франческо Петрарка сүйеген балаң ақын қазақтың сал-серілік дәстүрінен де
көз жазбай, өз Ләйлісін әлем әдебиетіндегі аяулы бейнеге айналған Лаура
дәрежесіне жеткізіп, Кенежиренін Ақан серінің Құлагері секілді үкілейді
[5,17].
Махаббат, ғашықтықты әр ақын өзінше жырлайды:
Ғашықтық келсе, жеңер бойыңды алып,
Жүдетер безгек ауру сықылданып.
Тұла бой тоңар, суыр – үміт үзсе,
Дәмеленсе – өртенер күйіп-жанып.
(Абай)
Махаббат бір тәтті у,
Ішер жүрек, болар мас.
Дүниедегі у мен шу,
Мас жүректі оятпас.
(Мағжан)
Ғашықпын
Қайтіп оны жасыра алам
Бір алтын оның әрбір шашы маған
Сағынайын, таусыла сағынайын,
Сағынышқа жаралған ғашық адам.
(Мұқағали)
Ия, махаббат – өмірде тұрақты шындық, өнерде мәңгілік тақырып.
Адам адам болғалы, махаббаттың отына күйіп, суығына тоңбаған, сезімнен тыс
қалған жан жоқ шығар, сірә.
Махаббат – ұлы сезім. Ол бір ғасырдың ауқымында ғана жырланып, заман
өзгерісіне байланысты маңызын жояр тақырып деуге болмайды. Кезінде
Сәкендер жырлаған Советстанның бүгінгі таңда қаймағынан қағылуы,
керісінше, сол Сәкеннің махаббат тақырыбын қозғайтын Аққудың айырылуы әлі
күні актуалдығын жоймағаны бұған дәлел.
Мәңгі тақырып – махаббат – Жұматай Жақыпбаев лирикасының шыңы.
Ақынның жүрек толғанысынан туған Ләйләсына арнаған өлеңдер топтамасы бір
төбедей. Топтамадағы жеке өлеңдердің әрқайсысы соны тіркестерімен, ғажайып
көркемдігімен бір-бірінен дараланып тұрады. Ақын Ләйләға деген сезімі мен
сезімнен туған ... жалғасы
Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.
Ұқсас жұмыстар
Пәндер
- Іс жүргізу
- Автоматтандыру, Техника
- Алғашқы әскери дайындық
- Астрономия
- Ауыл шаруашылығы
- Банк ісі
- Бизнесті бағалау
- Биология
- Бухгалтерлік іс
- Валеология
- Ветеринария
- География
- Геология, Геофизика, Геодезия
- Дін
- Ет, сүт, шарап өнімдері
- Жалпы тарих
- Жер кадастрі, Жылжымайтын мүлік
- Журналистика
- Информатика
- Кеден ісі
- Маркетинг
- Математика, Геометрия
- Медицина
- Мемлекеттік басқару
- Менеджмент
- Мұнай, Газ
- Мұрағат ісі
- Мәдениеттану
- ОБЖ (Основы безопасности жизнедеятельности)
- Педагогика
- Полиграфия
- Психология
- Салық
- Саясаттану
- Сақтандыру
- Сертификаттау, стандарттау
- Социология, Демография
- Спорт
- Статистика
- Тілтану, Филология
- Тарихи тұлғалар
- Тау-кен ісі
- Транспорт
- Туризм
- Физика
- Философия
- Халықаралық қатынастар
- Химия
- Экология, Қоршаған ортаны қорғау
- Экономика
- Экономикалық география
- Электротехника
- Қазақстан тарихы
- Қаржы
- Құрылыс
- Құқық, Криминалистика
- Әдебиет
- Өнер, музыка
- Өнеркәсіп, Өндіріс
Қазақ тілінде жазылған рефераттар, курстық жұмыстар, дипломдық жұмыстар бойынша біздің қор #1 болып табылады.
Ақпарат
Қосымша
Email: info@stud.kz