Алаш Орда (1917—1920)

Жоспар
Кіріспе

1 Алаш Орда құрылтайы
2 Сыртқы істері
3 Алаш Орда тізімі
4 Сыртқы сілтемелер

Құрылтайдың күн тәртібіне 10 мәселе қойылды. Олардың ішіндегі ең негізгілері: қазақ-қырғыз автономиясын жариялау, милиция һәм Ұлт кеңесі (Үкімет) құру мәселелері болды.
Құрылтай делегаттары Уақытша үкімет құлатылғаннан кейін қазақтардың өмір сүруінің өзін күрделендіріп жіберген анархия (тәртіпсіздік) жағдайында елді аман сақтау үшін, «уақытша Ұлт Кеңесі» түріндегі берік билік құру, оған «Алаш Орда» деген атау беру (төрағасы Ә. Бөкейханов, Ұлт Кеңесі құрамына 25 адам кірді), сондай-ақ милиция жасақтау туралы қаулы қабылдады. Алаш астанасы — Семей (кейін Алаш-қала атауын алды) қаласы еді.
Бұл туралы кейіннен Ә. Бөкейханов (1919 ж. ақпанның 11) былай деп мәлімдейді: «съездің бұл шешімі қазақтар мекендеген территорияда анархияны болдырмау, өлкеде большевизмнің дамуына (яғни қазақтар үшін жат-таптық жіктелу) жол бермеу мүдделерінен туындады…».
Сол кезде Ресейде орын алған жағдайда қазақтардың жарияланған автономиясын жүзеге асыру мүмкін емес еді. Кезекте бостандықтың жауы — большевизммен күрес тұрды.

Пән: Қазақстан тарихы
Жұмыс түрі: Материал
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 14 бет
Таңдаулыға:

Алаш Орда (1917—1920) — Ақпан мен Қазан төңкерістері соң 1917 ж.
желтоқсанның 13 құрылған қазақ-қырғыз Алаш аутономиясының үкіметі.

Мазмұны
[жасыр]
1 Алаш Орда құрылтайы
2 Сыртқы істері
3 Алаш Орда тізімі
4 Сыртқы сілтемелер

[өңдеу] Алаш Орда құрылтайы

1917 ж. желтоқсанның 5—13 Орынборда 2-ші бүкіл қазақ-қырғыз құрылтайы
өткізілді.
Құрылтайдың күн тәртібіне 10 мәселе қойылды. Олардың ішіндегі ең
негізгілері: қазақ-қырғыз автономиясын жариялау, милиция һәм Ұлт кеңесі
(Үкімет) құру мәселелері болды.
Құрылтай делегаттары Уақытша үкімет құлатылғаннан кейін қазақтардың өмір
сүруінің өзін күрделендіріп жіберген анархия (тәртіпсіздік) жағдайында елді
аман сақтау үшін, уақытша Ұлт Кеңесі түріндегі берік билік құру, оған
Алаш Орда деген атау беру (төрағасы Ә. Бөкейханов, Ұлт Кеңесі құрамына 25
адам кірді), сондай-ақ милиция жасақтау туралы қаулы қабылдады. Алаш
астанасы — Семей (кейін Алаш-қала атауын алды) қаласы еді.
Бұл туралы кейіннен Ә. Бөкейханов (1919 ж. ақпанның 11) былай деп
мәлімдейді: съездің бұл шешімі қазақтар мекендеген территорияда анархияны
болдырмау, өлкеде большевизмнің дамуына (яғни қазақтар үшін жат-таптық
жіктелу) жол бермеу мүдделерінен туындады....
Сол кезде Ресейде орын алған жағдайда қазақтардың жарияланған автономиясын
жүзеге асыру мүмкін емес еді. Кезекте бостандықтың жауы — большевизммен
күрес тұрды.
Өздерінің қолға алған шараларын іске асыру жолында Алашорда үкіметіне
Кеңестерге қарсы жақпен бірігуге тура келді. Өйткені Кеңес үкіметі кеңестік
негіздегі автономияларды ғана қолдап, көтермелесе, ал ақтардың Алаш
автономиясына көзқарасы басқаша болды. Соңғыларының қолдауына сүйене
отырып, қазақ халқы, дәлірек айтқанда Ә.Бөкейханов бастаған зиялылар тобы
белгілі бір деңгейде дербестікке жетуге болады деп санады. Бұл жолдағы
күрес оқиғалары төмендегідей өрбіді.

[өңдеу] Сыртқы істері

Алаш Орданың ақтармен бұл бағыттағы алғашқы байланысы, 1918 жылы 8-ақпанда
большевиктер тұтқындаған Сібір облыстық Думасының орнына құрылған Уақытша
Сібір үкіметімен болды. Алаш Орда жетекшілері атаман Дутовпен, Самардағы
Құрылтай жиналысы мүшелері Комитетімен (Комуч), Омбыдағы Уақытша Сібір
үкіметімен де байланыс жасады. Басталып кеткен азамат соғысы Алаш Орданың
ұстанар бағытында айқындауды қажет етті. Сөйтіп, қазақ аутономиясы өлкеде
әлеуметтік-саяси негізі жоқ Кеңес үкіметіне қарсы күреске шығып, ақтарға
қосылуға мәжбүр болды.
Уақытша Сібір үкіметі бастан-ақ қазақтарға ұлыдержавалық пиғыл танытты.
Олар Алаш қайраткерлерінің ел ішіндегі беделін өздерінің мақсаттарын жүзеге
асыруға мәселен, қажет кездерде әскер күшін жасақтау, соғыстың бүкіл
салмағын халық мойнына арту т.б. жағдайларға пайдалануды көздеді. Бұл
үкімет Алашорданың белгілі бір үкімет органы ретінде дербес, белсенді
әрекет жасауына келісе қоймады. Архив деректері, Сібір үкіметінің мүддесін
жүзеге асырушы эмиссарларға Алашорданың батыл қарсылық білдіріп отырғанын
көрсетеді. Мұның соңы қазақ автономиясының өзін ресми тану туралы
мәлімдемесін, Сібір үкіметінің нағыз сепаратизмнің белгісі деп
айыптауымен аяқталды.
Бұдан кейін Алашорда Бүкілресейлік биліктен үміткер тағы бір үкімет —
Самарадағы құрылтай жиналысы мүшелері комитеті (Комучпен) қарым-қатынаста
болды. 1918 жылы 8 маусымда өмірге келген негізінен эсерлер басқарған бұл
үкімет, демократиялық принциптерге беріктігін бірден-ақ байқатты. Бұл
олардың Алашордаға көзқарасынан-ақ байқалады. Тамыз айында Комуч құрылып
жатқан басқа үкіметтердің қатарында Алаш Орданы да мойындайтындығын
мәлімдеді. Комитет құрамына — Ә. Бөкейханов, А. Байтұрсынов, Ж. және Х.
Досмұхамедовтер, А. Бірімжанов, М. Тынышбаев, М. Шоқай және т.б. кірді.
Бірақ бұл табыс та ұзаққа бармады.
Оппозициялық күштерді біріктіру мақсатында Комуч ұйымдастыруымен 1918
жылдың 8-23 қыркүйегінде Уфа кеңесі өтеді. Кеңеске жоғарыда аталған
қайраткерлер қатынасты. Бұратана халықтар атынан сөйлеген Ә. Бөкейханов
өздерінің сепаратизмнен аулақ екендігін, демократиялық-федеративтік
Ресеймен біртұтас екендігін айтты.
Кеңес жүріп жатқан кезде 11-қыркүйекте Ә. Бөкейхановтың төрағалығымен Х.
және Ж. Досмұхамедовтер, М. Тынышбаев, У. Танашев, Ә. Ермеков, А.
Бірімжанов қатысқан Алашорданың төтенше мәжілісі өтеді. Онда қазақ
автономиясын Алашорданың бір өзі басқаратыны, ал бұрынырақта (18-мамырда)
батыс Қазақстандағы саяси жағдайға байланысты уақытша құрылған Ойыл уәлаяты
таратылатыны шешілді. Оның онына жол қатынасы нашарлығымен соғыс жағдайы
себебінен Алашорданың батыс бөлімшесі құрылды. Бұл болашақта шақырылатын
Бүкілресейлік Құрылтай жиналысы қарсаңында, бірауыздан құрылған автономия
бар екенін Кеңеске қатысушыларға көрсету болатын.
23-қыркүйектегі Кеңестің соңғы күнінде Уақытша Бүкілресейлік үкімет —
Директория жарияланды. Бірақ бұл Директория өзі жойылардан аз ғана бұрын 4-
қарашада шыққан бұйрығымен, бөлінбейтін Ресейді қалпына келтіру үшін барлық
облыстық үкіметтермен бірге Алашорданың орталық үкіметін таратып, оның
облыстық, уездік ұйымдарын ғана қалдырды. Орнына мәдени-тұрмыстық
мүдделерді басқаратын Бас Уәкілдік қызметін енгізді.
Бас Уәкілдік мәселесі 18-қарашада Омбыдағы төңкеріс нәтижесінде өзін
Жоғары Билеуші деп жариялаған адмирал Колчак кезінде қаралды. Николайдың
заманы мен тәртібі келген уақытта да қазақ зиялылары көздеген мақсатынан
таймады.
Колчак үкіметі Бас уәкілдің міндеті туралы Ережені талқылап, оған керекті
материал жинау үшін қазақ даласына өз өкілдерін жіберді. 2-мамырда Семейге
келген Ішкі Істер Министрлігінің өкілі Г. Малахов, аталған мекеменің
Алашорда тағдыры туралы жоспарын бір топ қазақ интеллигенттеріне
таныстырады.
1919 жылы 6-мамырда А. Бірімжанов, М. Тынышбаев, Р. Мәрсеков, А.
Қозбағаров, С. Дүйсембинов, Х. Ғаббасов өлкені басқару туралы жаңа Ережеге
өз көзқарастарын білдіріп, Ішкі Істер министрлігінің Бұратаналар бөліміне
Семейден хат жолдайды. Онда ұлттық-территориялық автономия құру туралы
шешім қабылдаған ІІ жалпықазақ сьезі, 1917 жылдың өн бойында өткен облыстық
сьездердің қорытындысы болғанын, сол съезд шешіміне қарай қажетті
жағдайларда әрекет жасағандарын (Ресей мемлекетін қалпына келтіру үшін
Кеңес үкіметіне қарсы ортақ күреске қосылғандарын) сондықтан да қазіргі
ауыр жағдайда Ресей мемлекетін қалпына келтіруге кедергі келтірмес үшін
ұлттық мүддені қоя тұрып, Уақытша Бүкілресейлік Өкіметтің 1918 жылғы 4-
қарашадағы бұйрығына көніп отырғандарын, бірақ бұл жарлықтағы қазақ өлкесін
басқаратын арнайы органның құрылуы туралы ереженің кешігуі, қазақ халқын
алаңдатып тұрғаны айтылды.
Одан әрі хатта, бұл мәселені шешуді жолсапарға өз өкілдерін жіберу арқылы
емес, Омбыдағы үкіметпен келіссөз жүргізіп жатқан Алашорда өкілдері
пікіріне жүгіну жолымен шешу дұрыс болатыны ескертілді. Сондай-ақ, хат
иелері қазақ халқын басқару туралы Малахов әкелген жоспар-жобаға байланысты
өздерінің мынадай ұсыныстарын да көрсетті:
1) Бас уәкілдік туралы. Алаш автономиясын құрайтын қазақ облыстарын
басқаратын Бас уәкілдік жекелеген бір министрлік өкілдігі болмауы керек, ол
қазақ халқын ұлттық басқару органы болуы тиіс. Сондықтан Бас уәкілдік Ішкі
Істер министріне тәуелсіз болып, тек Министрлер Кеңесіне ғана бағынуы
керек. Сонымен қатар Бас уәкілдіктің жанында жолдастарымен (орынбасар)
қоса, Кеңес құрылуы тиіс. 2) Жергілікті жерлердегі басқару туралы. Бұл
басқару ұлттық принципке негізделіп, облыстық әкімшілік және милиция
басқармасы қазақ ұлттық басқару органына бағынсын. Ол үшін облыс-уез,
болыстарда тікелей Бас уәкілдікке бағынатын ерекше органдар құрылуы қажет.
Біздегі земство түрінде ойлайтын, өзін-өзі басқару органдарына келсек,
қазіргі облыстық, уездік земстволар (барлық ұлтқа ортақ) сол күйінде қалып,
ал болыстық земстволар қазақ, орыс халқының әдет-ғұрып, салт-дәстүрлерінің
өзара айырмашылығы жер мен көктей болғандықтан, қазақтардікі орыс халқынан
бөлек болғаны жөн. Болыстардағы әкімшілік органы земство мекемелеріне
қосылып, оның міндеті земствоның бір мүшесіне жүктелсін. 3) Жекелеген
мәселелер туралы. Діни істермен айналысатын жоғары инстанция — Бас уәкілдік
жанындағы Кеңес болып, ол діни лауазымдары бар адамдармен толықтырылып
отырса. Орыс бодандығындағы қазақтардың, шекаралас шет мемлекеттермен
байланысы туралы істеріне қазақ ұлттық басқармасынан да адам қатыстырылуы
қажет деп санаймыз.
Колчактың қазақ даласын басқаратын Бас уәкілдік тағайындау туралы жаңа
Ережені жаңғыртқан әрекеті алайда жүзеге асқан жоқ. Мұның себебі, бір
жағынан күннен-күнге жеңіліске ұшырап жатқан Ақ Армиядағы сәтсіздіктер
болса, екінші жағынан ұлттық қозғалыстарға жауыға қарайтын орыс
үкіметтеріне тән қасиетті бойына сіңірген Колчак билігінің өзінен болды.
Алашорда сонымен бірге Кеңес үкіметімен байланыс жасауға тырысты. Халел
және Жанша Досмұхамедовтер Ленин, Сталинмен, сондай-ақ Халел Ғаббасов ұлт
ісі жөніндегі халық комиссары Сталинмен келіссөз жүргізді. Мұның нәтижесі —
аутономияның мәдени мұқтажына орталықтың көмегі, бүкілқазақтық құрылтайды
шақыру, өлкеде азаматтық бітімге келу туралы уәделер болды.
Алаш қайраткерлеріне Бүкілресейлік Орталық Атқару комитетінің 1919 жылғы 4
сәуірдегі және 1920 жылғы 15 сәуірдегі шешімімен амнистия жарияланса да,
Кеңес үкіметі күшіне мінгеннен кейін, олардың өткенін ешуақытта ұмыта да,
кешіре де алған жоқ. Түрлі әдіспен бүркеленген қудалау ақыры, Алаш
зиялыларын жаппай қырғынға ұшыратты. Бұл зобалаңнан аман қалған саусақпен
санарлық зиялы қазақ, өмірлерінің соңына дейін Мемлекеттік Қауіпсіздік
Комиеті назарынан тыс қалмады. Ал атылғандардың үрім-бұтақтары да
соңғыларының кебін киді.
Бұдан кейінгі Қазақстанның саяси тарихы бәрімізге белгілі. Алдымен 1920
жылы құрылған Қазақ Кеңестік Автономиялық социалистік республикасы,
кейіннен 1936 жылы Қазақ Кеңестік Социалистік республикасы болған тұсында
қазақтар отаршылдық қамытынан қол үзген жоқ. Қазақ халқы өз тілін, дінін,
әдет-ғұрпын, саяси санасын жоғалту алдында тұрды. Өз тілінен жеріген ұрпақ
пайда болды, мәңгүрттік пайда болды.

[өңдеу] Алаш Орда тізімі

Солдан оңға қарай: Ахмет Байтұрсынұлы, Әлихан Бөкейханұлы, Міржақып
Дулатұлы.
1. Бөкей Ордасынан — Танашев Уәлитхан (1887—1968), заңгер;
2. Орал облысынан — Досмұхамедов Халел (1883—1939), әскери дәрігер;
3. Ақмола облысынан — Тұрлыбаев Айдархан (1877—?, 1937 ж. тұтқындалған),
заңгер;
4. Торғай облысынан — Бірімжанов Ахмет (1871—1927), заңгер;
5. Семей облысынан — Ғаббасов Халел (1888—? 1931 ж. тұтқындалған), физик-
математик;
6. Жетісу облысынан — Аманжолов Садық (1889—1941) заңгер;
7. Сырдария облысынан — Шоқаев Мұстафа (1890—1941), заңгер.

Облыстардан тысқары:
8. Бөкейханов Әлихан (1866—1937) — Арқадан, экономист, Алаш орда үкіметінің
төрағасы;
9. Досмұхамедов Жанша (1887—?, 1930 жж. ұсталынған) — Орал облысынан,
заңгер;
10. Ермеков Әлімхан (1891—1970) — Қарқаралыдан, математик;
11. Тынышбаев Мұхаметжан (1879—1937) — Жетісу облысынан, инженер;
12. Құлманов Бақтыкерей (1859—1919) — Бөкей Ордасынан, шығыстанушы;
13. Ақбаев Жақып (1876—1931) — Арқадан, заңгер;
14. Мәметов Базарбай (1888—1946) — Жетісу облысы, Лепсіден, заңгер;
15. Әлжанов Отыншы (1873—1918) — Шығыс Қазақстаннан, ағартушы-мұғалім.

Мүшелікке кандидаттар:
1. Қашқынбаев Иса (1891—1948) — Текеден, дәрігер;
2. Жақыпбаев Нүсіпбек (1890—1932) — Жетісу облысынан, дәрігер;
3. Итбаев Ережеп (1873—?, 1930 жж. ұсталынған) — Шығыс Қазақстаннан,
заңгер;
4. Сабатаев Сатылған (1874—1921) — Жетісу облысынан, Қаскелеңнен;
5. Қасаболатов Есенғали (1889—1938) — Текеден, дәрігер;
6. Ниязов Батырқайыр (1872—1924) — Бөкей Ордасынан, заңгер;
7. Боштаев Мұқыш (1888—1921) — Баянауылдан, заңгер;
8. Жанайдаров Сейілбек (1884—1929) — Атбасардан, заңгер;
9. Нұралыханов Сәлімгерей (1878—?) — Бөкей Ордасынан, заңгер;
10. Алмасов Өмір (? —1922) — Торғайдан, халық мұғалімі;
11. Қадырбаев Сейдәзім (1885—1938) — Торғайдан, заңгер;
12. Кенжин Аспандияр (1887—1938) — Гурьевтен, халық мұғалімі;
13. Бекімов Молданияз (1882—?, 1930 жж. соң белгісіз) — Текеден, әскери
қызметкер;
14. Тұрмағамбетов Есен (? — ?) — Торғайдан;
15. Солтоноев Белек (құжаттарда — Жанеке, Жапеке) (1878—1938) — Жетісу
облысынан, қырғыз, мал дәрігері.

Алаш орданың оқу комиссиясының мүшелері:
1. Байтұрсынов Ахмет (1872—1937) — Торғайдан, Орынбор қазақ мұғалімдер
мектебін бітірген (1895);
2. Жұмабаев Мағжан (1893—1938) — Қызылжардан, Омбы оқытушылар семинариясын
бітірген (1917);
3. Омаров Елдес (1892—1937) — Қостанайдан, Орынбор мұғалімдер мектебін
бітірген (1911);
4. Сәрсенов Биахмет (1885—1921) — Шығыс Қазақстаннан, Семей мұғалімдер
семинариясын бітірген (1939);
5. Шонанов Телжан (1894—1938) — Ырғыздан, Орынбор қазақ мұғалімдер мектебін
бітірген (1916).
2007 – Алаш жылы аталса...

Кез келген елді алға ілгерілететін – ұлттық идея. Тіпті бүгінгі әлем ұлт
пен мемлекет ұғымдары арасына теңдік белгісін қойып отырғаны жасырын емес.
Кеңестік түсінікте ұлттық идея әсіре ұлтшылдықпен теңестірілді. Бұл қай
тұрғыдан қарасақ та, ақылға сыйымсыз еді. Расында, қасаң да бұрқасынды
жылдары ұлттық идея дегеніміз – мемлекеттік, елдік мүдде идеясы деген
мағына беретіні ұмытылды.
Алаш идеясы қазақтың ұлттық идеясы болатын. Зиялылардың Алаш атауын таңдауы
да жайдан-жай емес-тін. Керегеміз – ағаш, ұранымыз – Алаш. Кереге –
мемлекет құрылысы, Алаш – идеология. Тоқтам осы-тын. Алаш – жаңа түрдегі
елдігіміздің, байырғы айбарымыздың рәмізі еді.
Егер сол тұстағы қайраткерлеріміздің көздегені жүзеге асқанда, қазір біздің
еліміздің қосалқы аты Алаш (Алаш Орда, Алаш үкіметі, Алаш Республикасы)
болатындығына иманымыз кәміл. Осы ретте бәзбіреулер сонда олар қазақ
атынан жеріген бе? деп сұрақ қоюы мүмкін. Бұған әрине, жеріген жоқ деп
жауап береміз.
Есімізге олардың:
Арғы атам – ер түрік
Біз – қазақ еліміз, – деген әнұраны түседі. Сонымен бірге зиялылар:
Азаматы Алаштың,
Аттанатын күн туды.
Тұлпар мініп, ту ұстап,
Баптанатын күн туды,
деген жоқ па?!
Осыған қарағанда, Алаш ұғымында рухтық, асқақтық, өрлік мағына бар.
XX ғасырда қазақтың азаматтық тарихындағы ең ұлы идея қайсы десе, Алаш
идеясы деп жауап берер едік. Бүгінгі тәуелсіздігіміздің іргетасы – осы
идея.
Алаш идеясындағы қайраткерлердің жемісті еңбек жылдары – ақыл һәм жүрек
айбатымен күрескен кезеңі 1907 жылдан 1937 жылға дейінгі 30 жылдай уақытты
қамтиды. Тағдыр мен тарих оларға осындай мерзімді ғана қиыпты. Одан кейінгі
жайы белгілі: айдалды, атылды, ресми тарихтан, ел жадынан аты өшірілді.
Қазір жұрт парламентаризм деген ұғымды жақсы біледі. 1907 жылы Ресей
патшасы әлхамдулла, алты миллионға (А.Байтұрсынұлы сөзі) жеткен қазақ
секілді ұлттарды сайлау және сайлану құқынан айырды. Зиялылардың табанды
күресі осы шақтан басталды.
Петербор, Омбы, Ташкент, Семей тәрізді шаһарлар XX ғасыр басындағы
монархиялық билікке бас көтерген алаштық күрестің шыңдалу мектебі болды.
Ұлт лидерлері (серкелері) шықты: Әлихан Бөкейхан, Мұстафа Шоқай, Барлыбек
Сырттан, Ахмет Байтұрсынұлы, Халел Досмұхамедұлы, Жаһанша Досмұхамедұлы,
Міржақып Дулатұлы, Халел Ғаббасұлы, Мұхамеджан Тынышпайұлы. Алаш
зиялыларының алдыңғы толқыны болып есептелетін осынау тұлғалардың әрбірі,
бүгінгі тілмен айтсақ, мемлекет басқаруға қабілетті Президенттей еді.
Сөйте тұра жүзден жүйрік, мыңнан тұлпар дегендей, бұлардың көшбасшысы
Әлихан Бөкейхан болатын. Әлиханнан қалған мынадай тағылымды сөз бар: Түген
деген хан, пәлен деген би, батыр өткен, ерлігі, еңбегі көп деп мақтанамыз.
Олар сондай болса, қазақ неге сорлы? Біздің кемшілігіміз – әркім тарих
арқалатқан жүкті белгілі жерге апармай, соңындағыларға тастап кететіндігі.
Ә.Бөкейхандар, міне, өзі айтқан жүкті қияға қарай көтеріп шықты. Өзінен
кейінгі бір буынды тәрбиелеп өсірді. Бұл буынның қатарында М.Жұмабайұлы,
С.Садуақасұлы, Қ.Кемеңгерұлы, Ж.Аймауытұлы, Б.Күлейұлы, М.Әуезов, т.б. бар
еді.
1907-1919 жылдар аралығында артынан ерген елді ояту үшін Алаш зиялылары
газет-журнал шығарып, кітаптар жариялады.
Таза саяси күресте жүргендер Ресейдегі түрлі партияларға кіріп, сол арқылы
халқына бостандық әпергісі келді. Бұл – ізденіс дәуірі еді. Ресейлік
шындықта қазақ мемлекетін қалпына келтірудің жолы іздестірілді. Бұл ретте
Қапқаз, фин, Еділ бойы зиялыларымен кеңескен кездер аз болмады. Бәрі де
алғашқы этап – федеративтік ... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.