Қазақстан Республикасындағы мүлік салығы және оның жетілдірудің ерекшеліктері

Пән: Салық
Жұмыс түрі: Дипломдық жұмыс
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 60 бет
Таңдаулыға:

Кіріспе

Мүлік салығы - Қазақстан Республикасының аумағында меншік, шаруашылық жүргізу немесе оралымды басқару құқығында салық салу объектісі бар заңды тұлғалар, жеке кәсіпкерлер және жеке тұлғалар төлейтін салық түрі болып келеді. Мүлік салғы жергілікті бюджетке түсетін, меншікке салынатын салықтың бір түрі ретінде қарастырылады. Бұл салықтың жергілікті бюджет кірістерін қалыптастырып, аймақтарды дамытуда маңызы зор.

Еліміздің егемендік алуымен бірге туындаған қоғамдық қатынастар жүйесінің өзгеруі, азаматтық құқықтық ортаның өзгеруі ел экономикасына өз салқынын тигізбей кеткен жоқ. Бұл жағдай ел экономикасы негіздерінің бірі болып табылатын салық жүйесінің дамуына да өз әсерін тигізді.

Алайда, ұлттық экономиканың өркендеуімен бірге, бүгінде жылжымайтын мүлік нарығының жедел қарқынмен дамуы салық жүйесінде мүлікке салық салу жүйесін қайта қарап, оны жетілдіруді талап етеді.

Соңғы уақытта елімізде құрылыстың қарқынды дамуы, жылжымайтын мүлікке, оның ішінде жерге деген сұраныстың өсуі, оның нарықтық құнын шарықтауға жеткізді, әйтсе де салық жүйесінде олардан түсетін түсімдердің өзгеріссіз қалуы бұл салықтарды жетілдірудің қажеттігін білдіреді. Әлемдегі көптеген экономист ғалымдардың еңбектерінде салық тақырыбы, оның маңыздылығы, қоғамның дамуындағы рөлі, экономикадағы алатын орны кең және терең зерттелген. Сонымен бірге тажірибесіне негіз болған ғылыми зерттеулер жарияланып жүр.

Қазіргі қолданыстағы салық жүйесінде салық ауыртпалығы негізінен заңды және жеке тұлғалардың табыстарына көбірек түсуде. Бұған табыс салықтарынан түсетін түсімдердің мүлік салықтарынан түскен түсім мөлшерінен бірнеше есе жоғары болуы дәлел. Мұндай айқын құрылымдық үйлеспеушілік өндірісті дамытуға қажетті алғы шарттарды жасауға кедергі келтіріп, дәулетті мүлік иелерін фискалды ауыртпалықтан босатуға негіз болып отыр.

Сол себепті бүгінгі күні бюджеттің кіріс көзінің басым бөлігін құрап отырған, экономика салаларының табысына салынатын шектен тыс салық ауыртпалығының бір бөлігін осы уақытқа дейін салық жүйесімен мүлде ескерілмей келген мүліктен түсетін кіріс түрлеріне аударған жөн.

Мүліктің басқа объектілерге (табыс және қосылған құнмен) қарағандағы ерекшелігі, ол салық салудың барынша тұрақты объектілерінің бірі болып табылады. Сонымен бірге мүлікке салық салу осы мүлікті барынша тиімді пайдалануға ынталандырады әрі мүлікті салық салудан жасыру тіптен мүмкін емес.

Сондай-ақ мүліктік салықтарды жергілікті деңгейде қолдану салықтың негізгі функциялары - фискалдық, реттеушілік және бақылау қызметтерін айтарлықтай дәрежеде көтеруге мүмкіндік береді. Мүлікке салық салу өткен кезеңдерде жасалған капитализацияланған табысқа салық салу объектілерін қоса, табысқа салық салуға толықтауыш қызметін атқарады.

Жұмыс өзектілігі Қазақстанның дүниежүзілік шаруашылыққа итеграциялануымен байланысты біздің елде мүлікке салық салуды өзгерту мен жетілдіру қажеттілігі мен салық жүйесін халықаралық нормаларға сәйкес келтіру болып табылады.

Дипломдық жұмыс мақсаты - мүлік салығын зерттеу негізінде Қазақстандағы мүлікке салық салу бойынша ұсыныстар жасау мен салық салудың даму перспективаларын анықтау.

Мақсатты жүзеге асыру мынадай міндеттерді шешуді талап етеді:

Мүлік салығының пайда болу алғышарттарын қарастыру;
Мүлік салығының экономикалық мәнін анықтау;
Мүлік салығын шетел тәжірибесінде қолану ерешеліктерін қарау;
Мүлік салығын есептеу механизмі және төлеу тәртібімен танысу;
Бюджет кірістерін қалыптастырудағы мүлік салығының орнын анықтау;
Шымкент қаласы Абай ауданы бойынша мүлік салығының түсуіне талдау;
Қазақстан Республикасында мүлік салығын есептеудегі негізгі проблемаларды анықтау;
Жергілікті бюджетті қалыптастырудағы мүлік салығын жетілдіру жолдарын қарастыру.

Дипломдық жұмыста жүргізілген зерттеу мүлік салығы тұрғысындағы салық заңдылығын жетілдіруге бағытталған ұсыныстарды шетелдік тәжірибемен байланыстыра отырып өңдеуге мүмкіндік береді,

Дипломдық жұмыстың теориялық және әдіснамалық негізі Қазақстан Респуликасы Салық Кодексі, Азаматтық Кодекс тағы басқа заңдар мен нормативтік құқықтық актілер мен әлемдік экономика ғылымының классиктерінің, ресей және қазақстандық ғалым-экономистер мен мамандар еңбектері қарастырылып отырған мәселеге байланысты әр түрлі нысандағы есептілік мәліметтері қолданылған.

Дипломдық жұмыстың объектісі ҚР-ның салық жүйесіндегі мүлік салығы, оның ішінде Шымкент қаласы Абай ауданы бойынша салық комитетінің мүлік салығы түсімі. Алға қойылған мақсаттарға жету барысында ҚР мемлекеттік бюджетінің, сондай-ақ Шымкент қаласы Абай ауданының салық комитеті бойынша салықтық түсімдердің жылдық, тоқсандық есептіліктері және жедел ақпараттары, сонымен бірге осы қарастырылып отырған мәселеге тиесілі шеңберіндегі арнайы материалдарға, жалпы экономикалық және құқықтық әдебиеттерге жүгініп негізделінген.

1 Мүлікке салынатын салықтың теориялық аспектілері

1. 1 Мүлік салығының пайда болу алғышарттары

Салық салудың қарапайым әрі тарихи ерте нысаны тікелей салықтар, яғни салық төлеушінің табысы не мүлкінен тікелей өндіріп алынатын салықтар болған.

Жалпы алғашқы салықтардың пайда болуының күнiн анықтау мүмкiн емес. Салықтардың прототипi адамзат қоғамымен басқарудың ең алғашқы формаларымен бiрге пайда болған. Алғашқы қауымдастықтың өзiнде, қоршаған ортаның қатаң шарттарына амалсыз бейiмделуге, сыртқы жаудан қорғау үшін, сонымен қатар асаршылық жағдайна азық- тұлiк қоғамдық запастарын сақтау үшін, бiрнеше адамдардың қолдауын түсiнген.
Осыдан келiп, мынаны айтуға болады, салықтардың алғашқы пайда болуына қоғамның осы немесе басқа да қызығушылықтардың қанағаттандырылуының ұжымдық тұтынуы болды. Байлар өздерiн адал әрi байыту үшін кедейлерден салықтарды ұстайтынын ұмытпау керек. Бұл түрде салықтар ұзақ уақыт бойы әрекет еттi және де қоғам бұны объективтi қажеттiлiк ретiнде түсiндi.

Салықтардың өзі пайда болғаннан бастап қазірге дейін даму барысында бірнеше кезеңнен өткен. Олармен бірге салық теориялары да дамыған.

Салықтардың пайда болып, салық салу жүйесінің қалыптасуындағы ерте заманнан орта ғасырға дейінгі бірінші кезең кездейсоқ сипатқа ие болды. Алымдар, негізінде натуралды формада жүйесіз төлемдер ретінде болды. Тауар - ақша қатынастарының дамуына қарай алымдар біртіндеп ақшалай формаға ие бола бастады. Қаржы ғылымының негіздері тек XV ғасырда пайда болды. Неополитандық қаржыгер Д. Карафа бюджет негізін мемлекетке тиесілі домендер (жер, орман, заттық құқықтар, капитал) құрауы керек деген [1] .

Жалпы салықтардың iшiнде мүлiк салығының алатын орны ерекше. Мүлiк салығы толығымен дерлiк жергiлiктi бюджетке барып түседi. Мүлiк салығы нақтылай тiкелей салықтардың қатарына жатады. Мүлiк салығының сомасы салық төлеушiнiң табыс көлемiне қарай емес, мүлкiнiң қарқына қарай анықталады.

Мүлікке салық Рим империясы кезінің өзінде белгілі болды. Европада ол орта ғасырдың соңына дейін салық салудың негізі формасы ретінде қарастырылды. Оған жер учаскелеріндегі меншік және ақшалай меншік жатты.

Рим провинцияларында ең негiзгi табыс көзi мүлік және жер салығы болды. Оның орташа ставкасы жер учаскесi табысының оннан бiр бөлiгiн құрады. Басқа да құндылықтарға салық салынатын қозғалмайтын мүлiк, тiрi инвентарь (iрi қара мал, сондай-ақ құлдар), құндылықта.

ХVII ғасырдың екінші жартысында Ұлы Моғол мемлекетінде бүкіл жердің иесі падишах болып есептелді. Осыған сәйкес елдің бүкіл жарамды жерлердің бәріне салық салынып, ол мемлекет қазынасына құйылатын. Сондай-ақ джагир, заминдар, инам және уакф деп аталған әртүрлі феодалдық жеке меншіктегі үйлер де болды.

Джагир - әскери қызметі үшін жеке меншікке берілген үй, оларды иеленуші әскери қызметкерлерді джагирдарлар деп атады. Аурангзеб падишах тұсында джагирдарлар саны көбейіп, олар падишахтың негізгі тірегіне айналды.

Заминдар - оның иелері заминдарлар, яғни заминдарлар өз иелігін мұраға қалдыра алатын еді. Заминдарлардың тегі көбінесе үнді ақсүйектері, ал джагидарлардың негізі мұсылмандардан құрылатын еді. Ал инам - мұсылман дінбасыларының меншігіндегі үйлер. Олар салықтан босатылды. Уакф - діни орындардың, яғни мешіттер, медреселер, діни мектептер. Оларға да салық салынбады.

ХIХ ғасырдың басында Араб елдерінде қызметшілерге жалақы орнына жер бөлініп берілген. Олар жеке меншік жерлер, мешіт-медреселер иеленетін жерлер, қауымдық жерлерге бөлінетін. Алым-салықтардың бір бөлігін феодалдар түрік сұлтандарына өткізетін. Өз тарапынан түскен табыстың 1/3-ін сұлтан қазынасына жіберіп, қалғанын өз пайдасына жұмсайтын. Ішіп-жеуге құныққан феодалдар мен әкімдер шаруашылықты дамытуға мән берген жоқ.

ХVIII ғасырда Ресейде І Петр патшалық құрған уақытында үнемі алдында үлкен мәселе - армияны ұстауға, қарулы күшке, флот құруға, соғыс жүргізуге, мемлекеттік аппараты ұстауға қайдан ақша табу керек деген мәселе болды.

Үздіксіз өсу үстіндегі мемлекеттік шығынды жабу үшін қандай да болсын тәсілдер мен мүмкіндіктер іздеу керек болды. Халықтан тікелей салық алу жұмысы жүргізіліп, жанама төлем енгізілді (ол бюджеттік кірістердің 40%-ына жуығын құрады) . Помещиктердің басыбайлыларынан басқа барлық салық төлеуші адамдар салықтан бөлек әр жыл сайын мемлекетке 40 тиын алым төлеуге міндеттелді.

XIХ ғасырдың соңы ХХ ғасырдың басында адам қоғамында iрi қалалар үлкен рөл атқара бастады. Мәскеу қаласындағы 1890 - 1891 жж. салықтық түсiмдер барлық табыстардың 60 %-тiн қамтамасыз еттi. Ал егерде негiзгi кәсiпорындар мен қалалық ғимараттың алымдарын қосатын болсақ, онда ол барлық табыстың 70-75 % құрайды. Тiкелей салықтар барлық табыстың 57% құрады. Тiкелей салықтардың iшiндегi ең негiзгiсi қозғалмайтын мүлiкке салынатын салық болды. Айтылған кезең аралығында ол 9% ставка бойынша алынды. 1890 жылы салықтың бұл түрi 4, 14 млн. рубль тiкелей салықтардың iшiнен 2, 3 млн. рубль болды. Бұл өсiм салық ставкасының жоғарлауын немесе қозғалмайтын мүлiктiң тез өсуiне емес, Мәскеу қалалық басқармасындағы қозғалмайтын мүлiктi қайта бағалауға байланысты болды. Қозғалмайтын мүлiктi сатудан түсетiн салық 1890 жылы 7785 рубль болса, ал 1891 жылы 6340рубль болды, яғни үлес салмағы 0, 1%. 1900 жылы қозғалмайтын мүлiкке салынатын салық ставкасы заңмен бекiтiлген максимумға дейiн, яғни 10%- ке дейiн өстi. 1901 жылы ол 9 %- ке дейiн төмендедi. 1902 жылы 9, 5%- тi құрады, 1903 жылы қайтадан 10% көмiнде қалыптасты. 1890-1913жж. құрады, қозғалмайтын мүлiк құны екi есеге дейiн өстi.

Қазақстан аумағындағы салық және салық салу дамуының өзіндік теориясы бар. Жеке меншіктің пайда болуы мен жерді жеке меншікке иеленудің қалыптасуы туралы б. д. д I мыңжылдықтан сақталған материалдық (қабір, тиындар) және жазбаша түрдегі мәліметтер бар.

Қазақстанда ХVIII - ХІХ ғысырларда мүлікке салық - түтін салығы деп аталды.

Түрлі тарихи дәуірлерде отарланған халықты қанаудың басты құралы -

салық жүйесі болды. Түрлі алым-салықтар салу арқылы басыбайлы халықты қанау отаршылдар кеңінен қолданатын тәжірибе. Қазақ халқын отарлық қанау саясаты барысында патшалық Ресейдің салық жүйесі өз дамуының бірнеше кезеңдерінен өтті. Осы ретте, отаршыл өкіметтің мүддесіне сай құрылған.

Қазақстандағы салық жүйесін реттеудің кезекті сатысы - 1891 жылғы 25-наурызда қабылданған Ақмола, Семей, Жетісу, Орал және Торғай облыстарын басқару туралы ереже болды.

1891 жылғы Ереже бойынша қазақ халқына салынған алым-салықтар нақтыланды, олардың көлемі ұлғайтылды, салықты төлеушілердің санын есепке алу жүйесі, салықты жинау тәртібі жетілдірілді, салықтың жиналуына жауапты адамдардың өкілеттілігі, оларды өкімет тарапынан бақылау тетіктері күшейтілді.

1891 жылғы Ереженің басты «жаңалығы» - ол түтін салығы көлемінің өсірілуі болды. Далалық облыстардың көшпелі халқын қазына кірісінің пайдасына әрбір шаңырақтан және оны ауыстыратын кез-келген тұруға арналған үй-жайлардан - киіз үйден, үйден, жеркепеден, жертөледен 4 сом есебімен есептелетін түтін салығын төлеуді міндеттеді. Осы бапқа қосымшада: белгілі-бір «қожайынның» жазғы және қысқы тұрғын үйі бір шаңырақ «болып есептеледі» деген ескерту берілген. Жалпы, көшпелі халыққа салынатын алымның негізгі түрі болған түтін салығының мөлшерін өзгертуді патша өкіметі бұрыннан-ақ 1891 жылғы Ереже және салық саясатындағы өзгерістер жоспарлады.

Осы кезден бастап Қазақстанның бүкіл аумағында салық - «түтін салығы » енгізілді. Ол жыл сайын бір рет әр үй басынан ақшалай алынып тұрды. Орынбор және Батыс Сібір генерал-губернаторлығындағы қазақтар 3 сомнан, ал Түркістан генерал-губернаторлығындағы қазақтар 2 сом 75 тиыннан төлеп келді. Мал санағы 3 жылда бір рет өткізілді. Малдың санын жасырғандарға салық есе көп салынды. Түтін салығын төлеуде, басқа да міндетті борыштарды өтеуде Кіші жүздің қайтыс болған ханы Шерғазы Айшуақұлының отбасы мүшелеріне жеңілдік жасалды. Жеңілдіктер 1844 жылы хан Кенесары Қасымұлының әскери жасақтарының қолынан қаза тапқан қазақтарға да берілді.

1868 жылғы Уақытша Ереже бойынша жылына 3 сом болып белгіленген түтін салығының көлемі 1891 жылға дейін бірнеше рет өсірілді. Бұған орталық та және жергілікті отаршыл өкімет органдары да мүдделі болды. Бұл жөнінде Орынбор өлкесінің шенеуніктері де ашық мәлімдеп отырды. Мәселен, Орал әскери губернаторы князь Голицын 1878 жылы генерал-губернаторға: «Орал облысының барлық уезд бастықтары түтін салығын 3 рубльден 5 рубльге көтеру қырғыздар үшін ешқандай қысымшылық туғызбайтынын және олардың тұрмыс жағдайына ешқандай зиянды ықпалын тигізбейтінін бір ауыздан мәлімдеп отыр. Мен өз тарапымнан, Орал облысындағы басқару құрылымын жан-жақты зерттеп шығып, әкімшілікті, сот пен тергеу бөлімінің құрамын күшейту және кейбір қызметтердің жалақысын ұлғайту қажет деп таптым. Көбейтілген салықтың белгілі-бір бөлігі әкімшілік және сот мекемелерінің қазіргі құрамын жақсартуға жұмсалса деген тілек білдіремін. Мұндай жағдайда мемлекеттік қазына ешқандай шығынға ұшырамайды, керісінше, өзінің кірісін едәуір ұлғайтады» деп жазды.

Өлкеде түтін салығының жаңа мөлшері тек 1886 жылы бекітілді. Осы 1886 жылғы Ереже салық жүйесінің отаршылдық бағытын нығайта түсті. Бұған дейін патша өкіметі алым көлемін бірте-бірте көбейтіп, бірқатар үстеме шаралар жүргізген болатын. 1882 жылы Жетісу облысында бастапқы «үлес» 1 сом 25 тиынға көбейтілді. Алайда қазақ шаруашылықтарына 1879- 1880 жылдардағы жұт келтірген зор зиян себепті 4 сомдық міндеткерлікті кейінірек, Түркістан өлкесінде 1886 жылғы 8-желтоқсаннан, далалық облыстарда 1887 жылғы 1-қаңтардан бастап енгізу ұйғарылды. Осылайша, 4 сом мөлшеріндегі түтін салығы 1891 жылға дейін-ақ енгізіліп қойған еді.

1891 жылғы шаңырақ санының санағы үш жылда бір рет жүргізіліп отырды. Бұл орайда, көшпелі халықтың шаңырақ санын дұрыс есепке алуға үлкен көңіл бөлінді. Ол үшін арнайы статистикалық органдар құрылды.

Әр шаңырақтың көшіп-қонуын тұрақты түрде бақылау болыс басқарушылары мен ауыл старшындарына міндеттелді. Шаңырақ санын жасырып, теріс көрсеткен болыс басқарушылары облыстық басқарманың қаулысы бойынша шаңырақтан салық алу кезінде әрбір жасарылған шаңырақтан «алынатын» алымның екі есе сомасын өндіріп алумен жазаланды.

Сонымен бірге, Қазақстан тұрғындарына заттай және ақшалай земстволық міндеткерліктер жүктелді. Бұл міндеткерліктер негізінен төрт далалық облыстың қазақ халқына қатысты болды. Ереже Император маңындағылар кабинетінің жерінде орналасқан қазақтарға қолданылмады. Құлынды даласында (Ертіс пен Обь арасында), Алтай таулы аймағында көшіп жүретін қазақтар жер пайдаланғаны үшін Кабинеттің пайдасына 6 сом 50 тиын сомасында, қалғандары - мемлекеттік қазына пайдасына 1 сом 50 тиын түтін салығын төледі.

Әрбір шаңырақтан алынатын түтін салығын ауыл старшындары жинады; өз кезегінде, олар алынған қаражатты болыс басқарушысына берді. Қаражат одан әрі уездік казначейлікке немесе оны алмастыратын мекемеге тапсырылды.

Осылайша, 1891 жылғы Ереже өлкеде құрылған отаршылдық салық жүйесін одан әрі күшейте түсті. Ал, қазақ халқына қатысты Ереже баптарының қатаң сақталуы бұл басқа мәселе болды. Өйткені, алым- салықтар үнемі белгіленген мөлшерден артық алынып отырды. Осы жағдай қазақ халқына қосымша ауыртпалықтар әкелді. Жаңа міндетті борыштар мен алым-салық түрлерінің еселеп енгізілуі қазақтардың материалдық жағдайын нашарлатып жіберді. Түтін салығы бұрынғы 1 сом 50 тиыннан 3 сомға бір-ақ көтерілді. Болыстарды, ауыл старшындарын, сондай-ақ олардың толып жатқан шабармандарын ұстауға жұмсалатын қаржы да халықтан жыл сайын қосымша жинап алынды. Әр түрлі қажеттерге жұмсау үшін « қара шығын » деп аталатын қосымша салықта салынды. Бұдан түскен қаржы жол салуға, оны жөндеуге, көпір, мешіт, мектеп, аурухана салуға жұмсалды.

ХІХ ғасырдың 20-30-жылдарында алым-салықтын мынадай тәтрібін орнатты. Халықтан киім-кешек, қару-жарақ, ат әбзелдерін жинау қолға алынды. Салық жинауда халықтың жағдайы жеке-жеке ескерілді. Меншігінде малы 40 бастан аспайтындар алым-салықтан босатылды. 40-тан 100 басқа дейін малы барлар бір малдан, ал 100 бастан артық малының әрбір 40 басына бір малдан төлеп тұратын болып белгіленді.
ХІХ ғасырдың 60-жылдарынан бастап патша үкіметі Қазақстанның аумағына шаруаларды қоныс аудара бастады. Шаруалар өздерімен бірге егіншілік мәдениетін, сондай-ақ жаңа еңбек құралдарын ала келді. Осыған байланысты бау-бақша және омарта шарушылығы пайда болып, едәуір дамыды. Жергілікті қазақ халқы мен қоныс аударып келген шаруалар арасында тұрақты шаруашылық қатынастары қалыптасты.

Ресей мемлекеті қоныс аударып келген шаруаларға олардың жаңа жерлерге жайғасуы үшін көмектесіп тұрды. Оларға көшіп келген бойда үй сайын 185 сомнан ақшалай қарыз берілді. Сонымен қатар оларға егін үшін тұқым, азық-түлік сатып алуғу қаржы бөлінді. Шаруалардың үй-жай салып алуына көмек ретінде ағаш материалдары тегін таратылды.

Әр отбасыға норма бойынша 200-ге дейін құрылыстық бөрене және 50 сырғауыл берілді, мәселен монша салып алуға деп 20 бөрене берілді. Сатқан кезде шикі кірпіштен тұрғызылған үйлердің бағасы 200 сом, ал ағаш үйлердің бағасы 400 сом тұрды.

Қазақстанның тәуелсіз мемлекет ретіндегі жаңа салық жүйесінің қалыптасуы әлеуметтік және психологиялық қолайсыз жағдайларда өтті. Салық заңдарында көптеген түпкілікті анықталмаған жағдайлар болды, тәжірибе Қазақстанда болмаған терең теориялық зерттемелердің қажеттілігін көрсетті.

Аралас экономиканың алғашқы белгілерінің пайда болуымен, 80-ші жылдары басталған нарықтық қатынастарға көшу, экономиканың барлық сфералары мен салаларына, оның ішінде салық салу жүйесіне де өзгерістер әкелді.

Қазақстанда ұлттық салық жүйесінің қалыптасуының 5 кезеңін бөліп көрсетуге болады [2] .

1. Өтпелі кезең (1991-1994жж. ) - салықтардың белгілі бір түрлері және олардың мемлекеттік бюджетті жинақтау мен инфляциянын алдын алуға элементтері тәріздес түрлі құралдарды пайдалану арқылы ұлттық салық жүйесін қалыптастыруымен сипатталады. 1991 жылғы 25 желтоқсандағы «Салықтар туралы» заңның негізгі баптары салықтарды тәртіпке салу, жылына 2000%-ға жеткен инфляцияны төмендету және макроэкономикалық тұрақтылыққа жетуге бағытталған.

1991 жылғы 9 шілдедегі Қазақ КСР Президентінің «ҚазКСР мемлекеттік салық қызметін құру туралы» Жарлығымен КазКСР- ның басты мемлекеттік салық инспекциясы құрылды. 16 жалпымемлекеттік 10 жалпыға бірдей міндетті жергілікті салықтар мен алымдар және 17 жергілікті салықтар мен алымдар түрін қарастыратын салық жөніндегі заң актілер пакеті қабылданды. Заңды тұлғалардың мүлкіне салық жалпымемлекеттік салықтардың ішінде заңды ұйымдардың мүлкіне салық ретінде қарастырылды. Жеке тұлғалардың мүлкіне салық жалпыға бірдей міндетті жергілікті салықтар мен алымдарға кіріп, жеке адамдардың мүлкіне салынатын салық деп аталды.

2. Қалыптасу кезеңі (1995-1998жж. ) - салықтар жалпымемлекеттік, жергілікті салықтар мен алымдар болып бөлінді. Барлық салықтар саны 11-ге дейін қысқартылды.

Салық реформасының екінші кезеңінінің мақсаты: салық ауыртпалығын азайту; салық түрлерін азайту; Қазақстанның салық жүйесін әлемдік стандарттарға жақындату. Бұл мақсатты жүзеге асыруға Президентіміздің жарғысымен 1995 жылы 24 сәуірде шыққан «Салық дәне бюджетке төленетін басқа да міндетті төлемдер туралы» заңы жауап берді.

... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.