Әлеуметтік психология саласындағы жетекшіліктің мәселесі

Пән: Психология
Жұмыс түрі: Курстық жұмыс
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 25 бет
Таңдаулыға:

Қазақстан Республикасының Білім және Ғылым министрлігі

кафедрасы

Курстық жұмыс

Тақырыбы:
Әлеуметтік психология саласындағы жетекшіліктің мәселесі

Орындаған: топ студенті
Тексерген: оқытушы

Орал-2013
Мазмұны

Кіріспе ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...3

І. Әлеуметтік психология саласындағы жетекшіліктің мәселесі
1.1. Әлеуметтік ой дамуының негізгі тарихи
кезеңдері ... ... ... ... ... ... .. ... ... ... ... .5
1.2. Әлеуметтік ойдың негізгі бағыттарының
сипаттамасы ... ... ... ... ... ... ... ... ... 8

II. Жетекші басқарушылық қызметтің субьектісі ретінде
2.1. Көшбасшылық және
жетекшілік ... ... ... ... ... ... . ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..
... .15
2.1. Тиімді жетекшінің басқару
стилі ... ... ... ... ... ... ... .. ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..
21
2.3. Басқарушылық қызметтегі іскерлік қарым –
қатынас ... ... ... ... ... ... ... ... ... .24

Қорытынды ... ... ... ... ... ... .. ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...28
Қолданылған әдебиеттер
тізімі ... ... ... ... ... ... ... . ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..
... ... ...30
Кіріспе
Әлеуметтік психология отбасының, ұжымның, таптың, ұлттың, тағы да басқа
адамдардың тұрған жеріне, кәсібіне, қоғамдағы алатын орнына қарай
жіктелетін топтарының психологиясын зерттейді. Әлеуметтік психология
қоғамда болып жатқан саяси-әлеуметтік құбылыстардың сырын түсінуге, олардан
қорытынды шығарып, қоғамның даму бағытын айқындауға, ірі топтарды және
тұтас қоғамды басқаруға, бағыттарды, шараларды айқындай отырып, оны
стратегиялы дұрыс жолға салып отыруға көмектеседі. Сондықтан ғалымдар бұл
ғылымның болашағы зор, XXI ғасырда жетекші орындарға шығады деп есептейді.
Әлеуметтік психологияның негізгі бөлімдеріне мыналар жатады:
➢ әлеуметтік топтардың психологиялық мінездемесі;
➢ тұлға психологиясы;
➢ ақпарат алмасу заңдылықтары және бірлескен қызмет үстіндегі
адамдардың өзара әрекеттесуі;
➢ түрлі қауымдастықтарда қалыптасатын тұлғааралық өзара қатынастар.
Әлеуметтік психология өзге ғылымдармен — социологиямен, педагогикамен,
философиямен, саясаттанумен, мәдениеттанумен тығыз байланыста болады.
Социология қоғамның, топтың және жеке адамның құндылықтары мен
нормаларының сипатын қарастырса, әлеуметтік психология сол адамдар өмір
сүретін микро және макроортаның әсерін ескере отырып, олардың қалыптасуының
нақты механизмдерін және тұлғаның дара ерекшеліктерін зерттейді. Егер
социология тұлғаның әлеуметтік белсенділігінің түпкілікті қайнарларын
ашатын болса, онда әлеуметтік психология олардың пайда болу жолдары мен
заңдылықтарын қарастырады, белсенділікті мейлінше толық іске асырудың
жағдайларын жасауға көмектеседі. Социология түрлі адамдар топтары мен
қауымдастықтарының ішіндегі тұлғааралық байланыстардың әлеуметтік мәнін
ашады. Ал әлеуметтік психологияны жеке адамның немесе жеке топтың
қызметінен ол мәннің калай және қандай формаларда көрініс беруі, тұлғалық
сапалықтардың қалыптасуына қалай әсер ететіні қызықтырады.
Әлеуметтік психологияның философия құрамында ұзаққа созылған даму
тарихы бар; Батыста XVIII ғасырдағы ағартушылық кезеңде оған көбірек көңіл
бөліне бастады.
XIX ғасырдың аяғы мен XX ғасырдың басында әлеуметтік психология жеке
ғылым саласы ретінде орнықты.
XX ғасырдың 20-жылдарынан бастап әлеуметтік психология АҚШ, Англия,
Германия, Франция, Жапония сияқты дамыған елдердегі психология ғылымының
жетекші бағытына айналды.
Әлеуметтік психология бұрынғы Кеңес Одағында да көп көңіл бөлінген.
Кеңес билігі тұсында бұл ғылым жетекші салаға айналды. Кеңестік әлеуметтік
психологтардың зерттеулерінде тұлға және ұжым мәселелері Батыстағыдай топ
динамикасы заңдылықтарынан өзгеше бағдарда алынып, ерекше теориялық
құрылғыда қарастырылды. Ұлттардың және өзге ірі әлеуметтік топтардың
психологиясы зерттелді. Олардың арасында Қазақстандық ғалымдардың да үлесі
болды.
І. Әлеуметтік психология саласындағы жетекшіліктің мәселесі
1.1. Әлеуметтік ой дамуының негізгі тарихи кезеңдері
Қоғамдық өмірде әлеуметтік мәселелерді талдау талпыныстары ерте кезден
басталса да, әлеуметтану жеке ғылыми пән негізінде 19 ғасырдың 30-шы
жылдары ғана қалыптасты. Осыған қарамастан, қоғам жөнінде белгілі
көріністер көптеген ғасырлар тоғысында дамып келді.
Әлеуметтанудың алғышарттары қоғамның өзіндік әлеуметтік үрдістері
жөнінде объективті ғылыми білім алу сұранысынан белгіленеді. Әлеуметтанудың
түп-тамыры жалпы өркениеттің табиғатын айқындайды. Бұл әлемдік нарықтың
біртіндеп қалыптасуы, ұқсас саяси құрылымның пайда болуы мен әр түрлі
мәдениет өзара байланысының қалыптасу үрдісі белгіленеді. Білім мен тұтас
әлеуметтік әлемді біліп, тану қоғам жөнінде ерекше ғылымды талап етті.
Әлеуметтану тарихын бірқатар кезеңдерге бөледі.
Бірінші кезең Ежелгі әлем қоғамы жөнінде әлеуметтік білімдердің
қалыптасуын мен дамуын қамтиды. (миф пен эпос: шындықтың айқын көрінісі
ретінде; Ежелгі Греция мен Ежелгі Римдегі әлеуметтік және саяси оқытулар).
Екінші кезең ортағасыр мен Қайта өрлеу дәуіріндегі әлеуметтік білімнің
дамуын қамтиды (Таным формасы мен дүниетаным жүйесінің өзгерісі. Августин
Блаженный Теософиясы. Қайта өрлеу дәуіріндегі қоғам жөнінде әлеуметтік
білімдер мен ойлар. Н.Макиавелли, Ж.Боден, Т.Гоббс және т.б. әлеуметтік
ойларының қалыптасуы).
Үшінші кезең 17-18 ғасырдағы адам мен қоғам жөнінде әлеуметтік
білімдер. Жаратылыстану құқығы мен қоғамдық келісім концепциясы.
Ш.Монтескье, Ж-Ж. Руссо және т.б. әлеуметтік концепциялары. Консерватизм
мен либерализм ұғымдары.
Әлеуметтік тарихтың төртінші кезеңі 19 -20 ғасырды қамтиды. Адам
жөнінде ғылым. Огюст Конт әлеуметтануы. Эмпирикалық социологиялық
зерттеулердің қарқынды дамуы. Әлеуметтану позитивизмінде методологиялық
бағыттың басымдылығы. Конт заманынан бастап, қоғам жөнінде білімнің жеке
саласы ретінде академикалық әлеуметтану кезеңі басталады. Түрлі ғылыми
мектептер қалыптасады: натурализм, эволюционизм, органицизм, социал-
дарвинизм және т.б. 19 ғ. аяғы мен 20 г. басы әлеуметтануда натурализмның
терең дағдарысымен байланысты, бұл қызығушылықтың әлеуметтік әрекет пен
өзара әрекет мәселелеріне ауысуын, түсінуші әлеуметтану әдістері мен тұлға
әлеуметтану концепциясының құрастыруымен байланысты болды (М.Вебер,
Э.Дюркгейм және т.б.). 20 ғасырдың 20-80жылдар аралығында әлеуметтануда
қазіргі негізгі бағыттардың қалыптасуы, қарқынды салалық жіктеліс пен
зерттеу әдістерінің жетілу үрдісі жүрді. 80-шы жылдардан бастап әлеуметтану
дамуында жаңа қазіргі кезең басталады.
Әлеуметтану түсінігі 1832 жылы ғылыми айналымға 19 ғасырдың француз
ойшылы Огюст Контпен (1798-1857) алғаш рет қолданылды). Ол қоғамдық өмір
құбылыстарын тарихи және жүйелік аспектілерінде біліп тануа талпыныс
жасады. Конт негізгі еңбектеріне алтытомдық Позитивты философия
курсы(1830-1842), Позитивты саясаттың жүйесі, немесе адамзат дінін
орнататын трактат (1851-1854) және т.б. Конт пікірінше, әлеуметтану
жаратылыстану ғылымына сай, әлеуметтік құбылыстарды эмпирикалық және
аналитикалық түрде зерттеу және фактілер негізделу қажеттілігін түсіндірді.
Бұл әлеуметтанудың ауызша, абстрактылы талдаудан алшақтап, позитивты,
яғни қоғамдық өмір мәселелерін қолайлы шешу қабілеті деп тұжырымдады. Конт
әлеуметтануды әлеуметтік статика мен әлеуметтік динамикаға ажыратады.
Әлеуметтік статика қоғамды олардың элементтерінің тұтастығы мен тепе-
теңдігі жағдайы ретінде зерттейді және негізгі заңы ретінде әлеуметтік
гармония заңың қолданады. Әлеуметтік статиканың міндеті – отбасы, адам,
өмір шарттарын зерттеу. Әлеуметтік динамика қоғам дамуының жетекші күшін
айқындайды. Конт мазмұндауында мұндай күштерге; экономикалық табиғи
шарттар, климат, географиялық орта, сондай-ақ адам санасы, ойы, көз-
қарастары жатады. Әлеуметтік статика, өмір сүру заңдарын қарастырса,
әлеуметтік динамика қоғам өзгерісінің кезеңдерін мен заңдарын сипаттайды.
Конт қоғам тарихын үш кезеңге бөлді: теологиялық, метафизикалық және
позитивтік.
Теологилық кезеңді Конт қоғам дамуының белгілі кезеңі 17-18 ғасырға
дейін созылған деп дәйектеді. Сол кезеңде идеялық сипаттағы негізгі үстем
күш дін болды. Бұл кезеңде адамзат санасы құбылыстардың не бастапқы не
соңғы себебін табуға тырысады. Адам санасы абсолюттік білімге тырысады.
Екінші кезең – метафизикалық. Қоғамда абстракция, метафизикалық
концепциялар үстемдік етеді. Бұған Конт материалистік философия мен
революциялық қағидаларды жатқызады. Бұл концепцияларды сынға алып, ол
марксизмнің, әсіресе таптық күрес жөніндегі көз-қарастарымен келіспеді.
Үшінші кезең – позитивистік. Конт тұжырымы бойынша, қоғам үшін ең
лайықты кезен деп сипаттады. Бұл діни, философиялық тұжырымдамалардан
алшақтап, эмпиризм, физикализм, позитивизм принциптер негізінде қоғамның
барлық салаларын қарастырады. Эмпиризм – дүние жөнінде нақты ақиқат дерегі
ретінде тәжірибе болып табылады. Позитивизм – пәніне нақты фактілер ғана
жатқызылады. Физикализм – бұл физика ғылымы тұрғысында қарастырылатын,
ғылыми түсініктер. Осымен Конт әлеуметтануды жаратылыстану ғылымдары,
әсірессе физика үлгісі бойынша бағыттады.
Әлеуметтану қоғам дамуын табиғат заңдарынан ажыратылмайтын, универсалды
заңдарды қарастыруға бағытталады. Өз ғылыми жаңалықтарын ол төрт әдіс
арқылы іске асырады: бақылау, эксперимент, салыстырмалы және тарихи әдіс.
Әлеуметтанудың кейінгі дамуына Конт еңбектерінің маңызы зор болды.
Қазіргі батыс әлеуметтанушылар Контты әлеуметтанудың әкесі деп бағалайды.
Конт еңбектерінде нақты эмпирикалық зерттеулерге көшу алғышартын
қалыптастырды.
1.2. Әлеуметтік ойдың негізгі бағыттарының сипаттамасы
19ғ. аяғы мен 20ғ. басында әлеуметтік ойдың негізгі бағыттарының
сипаттамасына тоқталайық.
19ғ. аяғы мен 20ғ. басындағы батыс әлеуметтануының биорганикалық
мектебі қоғамның дамуын табиғи ағза аналогы ретінде қарастыруы және
әлеуметтік өмірді биологиялық заңдылықтар негізінде түсіндіруге талпыныс
жасаған бағыт. Оның негізгі өкілдері Г. Спенсер, Л.Гумплович, А.Гобино және
т.б.
Биорганикалық мектеп өкілдері, әлеуметтанудың негізін салушылардан
гөрі, қоғам ағза деп дәйектеді және қоғам мен ағза арасындағы жаңа
ұқсастықтарды іздеумен айналысты. Олардың ойынша, мысалы, сауданың
қоғамдағы қызметі, ағзадағы қанайналым қызметімен тең келеді, ал үкімет
қызметі бас миы қызметіне ұштастырылады.
Герберт Спенсер (1820-1903), ағылшын философы мен әлеуметтанушы-
позитивисты әлеуметтануда натуралистік бағыттың көрнекті өкілі болып келді.
Ол қоғамды биологиялық ағза аналогиясында қарастырды. Спенсердің әлеуметтік
оқулары органикалық теориялар отауына ие болды. Ол бойынша қоғам жанды
дамушы ағза ретінде оның негізгі құрамдас бөліктерінің өзара әрекет дамуы
негізінде қарастырылады. Қоғам функциялары тірі ағза функцияларымен ұқсас
келеді. Спенсердің Әлеуметтану негіздері басты еңбегінде, қоғамды
зерттеуде эволюциялық-тарихи тәсіл құрылымдық-функционалдық және жүйелік
ұштас келеді. Әлеуметтік ағза үш басты жүйеден тұрады: реттеуші, өмір
үшін қажет шарттарын қалыптастыру және үлестіруші.
Спенсер қоғамның екі түрін ажыратты: әскери және өндірістік. Олардың
әрқайсысында өмір сүру күрес құралдары әртүрлі келеді. Қоғамның бірінші
түрі әскери қайшылықтарға бағытталса, ал екіншісі өндірістік бәсекеге, яғни
жігер, күш, қабілеттер негізінде жеңіске жетеді. Осындай күрес түрі қоғам
үшін қолайлы, себебі бұл қоғамның интеллектуальды және моральды деңгейінің
өсуіне әкеледі. Конт сияқты, Спенсер әлеуметтік дамудың органикалық
үрдісіне күштеп араласу талпыныстарын, мысалы, революцияны жағымсыз
бағалады. Социализмнің қарсыласушысы ретінде, Спенсер бұл жүйе
бюрократиялық аппараттың өсуіне әкеледі деп дәйектеді. Бір уақытта ол
теңдік жақтасы болып, тұлғаның құқық еркіндігі мен заң алдындағы теңдігімен
түсіндірді. Спенсердің әлеуметтік қағидасы функционализм және құрылымдық
функционализм сияқты батыс мектептердің қалыптасуына елеулі әсерін тигізді.
Әлеуметтануда натуралистік бағытқа жаратылыстану ғылымдарының таным
құралдары мен әдістеріне сүйенетін, концепциялар жатады. 19ғ. мен 20ғ.
басында батыс әлеуметтануда натурализімнің екі негізгі түрі қалыптасты:
социал-биологизм және әлеуметтік механицизм. Механицизм жақтастары қоғамдық
өмір мен адам тәртібін физика ғылымдарында таралған заңдылықтар негізінде
түсіндіруге тырысты.
Бірінші кезекке қандай да табиғи факторлар немесе әлеуметтік дамудың
қозғаушы күштерін, кейде белгілі жаратылыстану ғылымдарының әдістемелік
үлгілерін белгілеуі натуралистік мектептердің жіктелуіне негіз болды.
Осылай биорганикалық мектеп әлеуметтік тұтастық құрылымына назар аударса,
нәсілдік-антропологиялық – адамның биологиялық табиғатының, оның нәсілдік
қасиеттері мен генотипінің қоғамдық өмірге ықпалын, ал социал-дарвинизм –
өмір сүру үшін күрес пен тұқым қуалаушылық, географиялық мектеп –
географиялық сала мен кеңістігінде адамдардың орналасуы.
Әлеумет – дарвинизмнің негізгі идеясы бұл барлық табиғаттағы қозғалыс
күшін адамның қозғалыс күшімен байланыстыру болды. 19ғ II жартысы 20ғ
басында пайда болған антропологиялық мектептің негізгі бағыттары
төмендегідей болаты:
а) әлеуметтік өмір мен мәдениет антропологиялық қозғалыс факторының
нәтижесі;

ә) көршілік қауым өзара интеллектуальдық, шығармашылық және басқада
жағдайларда бір- бірімен тең емес;
б) көпшілік қауым байланысқан жалпы физика- антропологиялық белгілер
әлеуметтік- тарихи процестердің негізгі субъектісі болып табылады;
в) адамның әлеуметтік тәртібі немесе қозғалысы бұл биологиялық
үрдістермен байланысты.
Демографиялық мектеп (өкілдері М. Ковалевский, К. Джини, Дж. Браунли)
халық тығыздығы мен мөлшерінің әртүрлі әлеуметтік -мәдени құбылыстарға
ықпалын зерттеуге көніл бөлді. Өмір үдістерінің статистикалық зерттеулері
(туу, өлу, неке, ажырас және т.б.) арнайы халық әлеуметтануын белгілейді.
Тығыздық биологиялық факторлары мен халықтың мөлшері әлеуметтік
ұйымдастырудың, саяси құрылыстың, идеологияның сәттері мен сәтсіздігін
айқындау – бұл әлеуметтік мектептің негізгі оқытуын құрайды.
Географиялық мектеп өкілдері: Э. Реклю, Ж. Ратцель, Л. Мечников ойынша,
өмірлік кеңістік мемлекеттің саясатын белгілей алады. Бұл мектеп
әлеуметтану үшін құнарлы ойлар әкелді, географиялық ортаның және оның бөлек
компоненттерінің (климат, ландшафт және т.б) айрықша рөлі.
Психологиялық мектеп (Л.Уорд, Ф. Гиддингс, Г. Тард, Г. Лебон, Ч. Кули).
Әлеуметтануда психологизм әлеуметтік үрдістерді адамдардың психологиялық
қасиеттері негізінде түсіндіріледі.
Психологиялық әлеуметтану бағытының 19ғ. соңында пайда болуы,
психология жетістіктерімен, әсіресе тәжірибе саласында байланысты болды.
Биологиялық тұрғыда әлеуметтік құбылыстарға мағлұматтардың қанағатсыздығы,
адам тәртібі мотивациясының психологиялық механизміне әлеуметтік ойдың
қызығушылығының өсуіне әкелді.
Психологиялық бағыт күрделі құрылымға ие болды. Онда психологиялық
эволюционизм (өкілдері Л.Уорд пен Ф. Гиддингс), топтық психологиялық
(француз социологы Гюстов Лебон), еліктеу психологиялық (француз социологы
Габриэль Тард) және интеракционизм(тұлғааралық өзара әрекетін зерттейтін
бағыт) қағидалары ажыратылады.
Лестер Уордт оқытуларында психологиялық күштер, адамның ұжымдық
жағдайында әрекет ететін әлеуметтік күштер концепциясында сипатталады.
Алғашқы әлеуметтік күштер – бұл келесі тілектер: аштық, шөл, жыныс
сұраныстары. Олардың негізінде қосымша әлеуметтік күштер – интеллектуалды,
моральды, эстетикалық. Әлеуметтік күштің бастысы интеллект болып табылады.
Уордтың әлеуметтану дамуына тигізген қадамының мәні, белсенді сипаттағы
әлеуметтік эволюциясында жетекші роль адам психологиясы ойнайды. Уорд
американ әлеуметтану ассоциациясының негізін қалаушысы және оның бірінші
президенты (1906-1908ж.).
Ф. Гиддингс (Негізгі әлеуметтану жұмысы).Әлеуметтік үрдістерді
түсіндіруде объективты сипаттамаларды емес, субъективті, әсіресе жетекші
орынды ынтымақтастық сезімі алады. Бұл белгіні ол таптарды жіктеу негізіне
қолданды.
Гюстав Лебон топтық психология идеясын құрастырды. Онда ол адамдар
тобы, сезімдері ортақ және белгілі жетекшінің соңынан игеруге дайын бұқара
немесе тобыр түсінігімен жалпыланған. Тобырда адам өзінің жеке санасың
жоғалтып, тобыр адамына айналады.
Келесі әлеуметтанушы Г.Тард негізгі әлеуметтік үрдіс еліктеу деп
санады. Тардтың еліктеу қағидасы тұлғааралық және топтық өзара әрекет
саласына таралады. Әлеуметтанудың негізгі әдістері ретінде Тард
археологиялық және статистикалық әдістерді белгіледі. Бірінші тарихи
құжаттарды талдауда қолданса, екінші әдіс қылмыс мәселелерінің әлеуметтік-
статистикалық зерттеуінде қолданылады.

Чарльз Кулидың (1864-1929) интеракционизм оқуларында тұлға мен қоғам
қарама-қарсылығында олардың өзара байланысы мен өзара әрекетіне орын
береді. Ч.Кули әлеуметтану қағидасына бірінші топ және қосымша қоғамдық
институт түсініктерін енгізді. Бірінші топты тұрақты қатынас ұсталатын,
қызығушылық, ілтипат, түсінушілікпен сипатталатын адамдар құрайды (жанұя,
бригада, студенттік топ, балалар ұжымы). Қосымша қоғамдық институттфр
(сынып, ұлт, партия және т.б) қоғамның әлеуметтік құрылымын құрайды.
Әлеуметанудағы психологиялық бағыт тұлғаның, әлеуметтік топтардың,
қоғамның нақты мәселелерін зерттеуге мүмкіндік берді.
Жиырмасыншы ғасырдың басында әлеуметтік ойдың дамуына француз ғалымы Э.
Дюркгейм (1858- 1917) мен неміс зерттеушісі М.Вебермен терең ықпал етілді.
Дюркгейм (басты еңбектері- қоғамдық еңбек бөлінісі жөнінде,
Әлеуметтік тәсел ережелері) жаңа әлеуметтік ойды құрастырды. Оның мәні
қоғамды әлеуметтік фактілер жиынтығынан қалыптасқан, әлеуметтік шындық
ретінде қарастырды. Осы фактілерді зерттеу әлеуметтану пәнін құрайды.
Әлеуметтік фактілерді статистикалы түрде зерттеу ұсынды. Әлеуметтік
фактілерге ол ұжымдық әдеттерді, дәстүр, тәртіп ережелерді жатқызды.
Дюркгейм пікірі бойынша, барлық адам көріністері тәртіп үлгілерінде
құралады: жалпы елес, жалпы бағалау, жалпы сезімдер мен әрекеттер. Оның
ойынша, бұның бәрі ұжымдық таным. Дюркгеймнің орасан зор еңбегі қоғамды
құнды-норма жүйесі ретінде белгілеуі жатады. Әлеуметтік тәртіп үнемі
қандайда бір тәртіп ережелерімен реттеледі. Анатомия концепциясына
негізделіп, ол өзін-өзі өлтіру құбылысын зерттеді. Зерттеу нәтижесі
негізінде келесі қорытындыларға келді, дағдарыс немесе айқынды өзгерістер
кезінде өзін-өзін өлтіру деңгейі әдеттегіден елеулі өседі.

Неміс социологы М. Вебер де әлеуметтанудың дамуына елеулі үлес қосты.
К.Маркстың отандасы Дюркгейм мен бір уақытта өмір сүруіне қарамастан, көз-
қарастарымен елеулі ажыратылды. Дюркгейм мен Маркс жетекшілікті қоғамға
бағыттаса, Вебер жеке адамға және қоғамның даму себебіне әлеуметтік
құндылықтарды жатқызды. Вебер бойынша, тек жеке адам ғана қызығушылықтарға,
мақсат пен танымға ие болады. Ғылыми айналымға рациональдылық, идеалды
тип түсініктерін еңгізді.
Вебер социологиясының негізі болып идеалді түрлер жөнінде ілім болды.
Идеалді түр – бұл объективті эмпирикалық ақиқатты емес, ойлаудың нәтижесін,
ғалымның іс-әрекетін бейнелейтін теориялық конструкциясын айқындады.
Идеалды түр – бұл зерттеуші-социологтың нақты материал танып, білудегі
жүйелеу әдісі. Идеальды түрлер 2 түрге бөлінеді: тарихи (тарихты
бейнелейді), социологиялық (ғалыммен жасалады).
Оның идеалды түрлер жөніндегі ілімі түсінетін социологияның негізі
болып табылады. Әлеуметтанудың пәні болып адамның және әлеуметтік топтардың
әрекетін зерттеу саналады. Әлеуметтанушы адамның әрекетін қызықтыратын сол,
адамдар өздерінің іс-қимылдарына белгілі бір мән береді. Мұндай мәндік
әрекеттерді зерттеу түсінетін социологияның пәні болып табылады.
Вебердің маңызды идеясы бұл елеулі экономикалық тиімділікті алуға
бағытталған рационалдықтың, рационалды әрекет идеясы. Бұл тенденция
қоғамдық өмірдің барлық саласын қамтиды. Ал бұл рационалдықтың капиталистік
қоғамда ең шығанағы – бюрократия, қоғамды бюрократияландыруға бағытталған
тенденция саналады.
Батыс социологиясының дамуында сонымен қатар, веберлік дін әлеуметтенуы
үлкен рөл ойнады. Оның пәні болып батыс еуропалық капитализмнің құрылуында
протестанттық шаруашылық этиканы зерттеу болады.
Түсінетін социологияның идеяларына неміс социологы Георг Зиммельдің
(1858-1918) ойлары жақын болды. Ол әлеуметтік әдістерді қолданылатын
табиғат жөнінде ғылымдардың, қоғам жөнінде ғылымдардың ерекшелігін
айғақтады. Әлеуметтік ғылымдардың методологиясы ретінде Зиммель таным пәнін
зерттеуде түсініспеушілікті, яғни сезімталдықты бекітті.
ХХ ғасыр басында Батыс Еуропа мен АҚШ-та социологияның дамуы
эмпирикалық социологияның күрт өсуімен ерекшеленді. Бұл дегеніміз – арнаулы
әдістерді қолданумен өмірдің нақты факторларын жинау мен анализіне
бағытталған әлеуметтік зерттеулер жиынтығы. Бұл үрдіс, ең алдымен, қоғамның
тез және қарама-қайшы әлеуметтік-экономикалық дамуының шарттарымен
белгіленеді, әсіресе, американдық. Эмпирикалық социологияның тарихи көздері
ХІХ ғасырдың ерте эмпирикалық зерттеулерінде жатыр, әлеуметтік статистика
мен әлеуметтік гигиенаның мағлұматтары мен әдістерінде белгіленеді.
Статистиканың А.Кетле, Ч.Бут, А.Левенштайн сияқты ғалымдары бұл зертеулерді
эмпирикалық әлеуметтанудың арсеналына кейін кірген әдістерді пайдалану
арқылы өткізді. Бұл әдістерге: құжаттар анализі, анкеталық сұрау,
енгізілген бақылау.
II. Жетекші басқарушылық қызметтің субьектісі ретінде
2.1. Көшбасшылық және жетекшілік
Лидерлік дегеніміз - бұл басқарушының басқа адамдардың іс-әрекетіне
әсер етіп оларды өзінің соңынан нақты мақсаттарды көздей отырып алып жүру
құралы.
Топтық жиынтығында лидерліктің негізгі үш түрі бар. Олар келесідей-
1. Іскерлік лидер
2. Эмоционалды лидерлік
3. Информационалды лидерлік
Бұл лидерліктің үшеуіде қолданылса онда бұндай лидерлік ең жақсы болып
саналады. Алайда мұндай функционалды лидер өте кезек кездеседі. Бірақ
мұндай түрлерінде тек екі түрі кездеседі. Олар Эмоционалды ... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.