Классикалық неміс философиясы жайында

Пән: Философия
Жұмыс түрі: Материал
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 8 бет
Таңдаулыға:

Классикалық неміс философиясы
XVIII ғасырдың аяғы - XIX ғасырдың бірінші жартысы неміс топырағында
да философия кеңінен дамыған ерекше кезең болды. Ол кезенді Ф. Энгельс
классикалық неміс философиясы деп атады. Ол кезенді бастап берген И. Кант
(1724-1804) болса, оны Л. Фейербах (1804-1872) философиясы аяқтады, ал
шырқау шегі Г. Гегель (1770-1831) философиясы еді. Ол кезеңнің өкілдері
болғандар: И. Фихте (1762-1841), Ф. Шеллинг (1775-1854). Байқап
отырғанымыздай, философтар да ғалымдар сияқты, басқа да мәдениет өткілдері
секілді тарихта, жоғарыда айтылғандай, топтанып, кезеңдес болып
кездеседі. Ол тегін емес. Әрине, себепкер — объективтік жағдай.
Философтар да тарихи қажеттіліктен дүниеге келді. Соның бір дәлелі —
классикалық неміс философиясы. XV1I-XVIII ғасырлардағы ағылшын,
француз жағдайларымен салыстырғанда, XIX ғасырдағы Германия әлі нағыз
орта ғасырлық, феодалдық ел болатынды. Революциялық жағдай бұл кезде
әлі туындамаған еді. Сондықтан неміс философтары жалпы философиялық
мәселелермен айналысты. Олар дворяндар емес, жай кала халқынан (бюргер)
шықты. Сондай-ақ, өз заманының білімді адамдары қатарында болды. Неміс
философтарының бәрі де (Л. Фейербахтан басқалары) университеттерде
профессорлық қызмет атқарды. И. Кант Кеннигсберг, Гегель Берлин
университетінің ректорлары болды. Шеллинг король IV Фридрих-Вильгельмге
құпия кеңесші, әрі оның досы болған, Фихте де ректорлық қызмет атқарған.
Сейтіп неміс философтары аристократиялық тапқа қызмет етті. Германияның
пруссиялық-юнкерлік жолмен дамуына себепкер болды. Тарих, олардың
пікірінше, абсолюттік рухтың өзін-өзі табуы болып табылады. Германияда
үстемдік құрған феодалдық-абсолютгік құрылысты олар ең жоғары рухани
күш — жаратушының, қалауы деп түсінді. Мемлекет дегеніміз, Гегельдің
пікірінше, Құдайдың әлемді кезіп жүруі. Тек Л. Фейербах олардан оқшау
тұрды. Ол 1828 жылы Эрланген университетіне оқытушылық жұмысқа орналасты.
Бірақ екі жыл өтпей-ақ ол оқытушылық жұмыстан куылды. Өйткені, ол бүркеме
атпен "Өлім және өлместік туралы ойлар" деген кітабын жазып шығарды. Онда
ол жеке өлместікті, о дүние болады дегенді материалистік тұрғыдан жоққа
шығарды. Сол үшін ол зардап шегіп, өмірінің қалған кезін деревняда
қиындық пен жоқтықта өткізді. Иммануил Канттың өмірі екі кезеңге: —сынға
дейінгі кезең (1770) мен сын кезеңі деп бөлінеді. Сынға дейінгі И.Кант
дүние өзінен-өзі табиғи пайда болды деген пікірге тоқтады. Онда ол
өзінің "Аспанның жаппай табиғи тарихы мен теориясы" (1755) деген
кітабында метафизиканың тұйық шеңберін бірінші болып бұзып, планеталардың
алғаша газға ұқсас түмандардың қоюланып, катаюынан, ездігінен, ешқандай
сыртқы күштің әсерінсіз пайда болғанын шамалады. Бүл Н. Коперниктен кейінгі
ғылымға қосылған үлкен үлес еді. "Сын" кезеңінде ол "Таза ақылға сын"
(1781), "Практикалық ақылға сын" (1788) деген еңбектерін жазды. И. Кант
дүниені өздігінен, біздің санамыздан тыс өмір сүретін "өзіндік зат" (вещь в
себе) және "біздік зат" (вещь для нас) деп екіге бөлді. Ол дүниенің
танымдылығын мойындамай, жоққа шығарды. Дүниені тануға болмайды деген
агностиктік ұйғарымға келді. Ол — сонымен қатар субъективтік идеалист,
дуалист. 1783 жылы И. Кант "Прологомендер" ("Кіріспе") деген еңбегін
жазды. Онда ол өзінің философиядағы теориялық бастамаларын анықтады. Ол
философиялық категориялар тәжірибеден тыс, оған дейін адам басында таза
идея күйінде пайда болады деп жазды. Олардың 12 түрін атап көрсетті. Олар:
бірлік, көптік, бүтіндік, нақтылық, терістеу, т.б. Дінге тек сену қажет,
ол философиядағы ғылым мен теория мәселесі емес деген қорытыңды
жасады. Мәселен, Құдайды барлық тәжірибе арқылы дәлелдей алмаймыз, оған
тек илану керек. И. Канттың ақылға сыятын бір пікірі — антиномия, былайша
айтқанда, санада қарсыластық бар дегені. Айтқанын нақтылай келіп, ол әрбір
ойдың кері түрі бар деді. Мәселен, дүние уақыт жағынан да, кеңістік
жағынан да шекті. Екінші ой — олар кай жағынан алғанда да шексіз. Немесе
дүниенің пайда болған мерзімі жоқ, бүған карама-карсы пікір: дүниенің пайда
болған мерзімі бар. Немесе әрбір күрделі зат кдрапайым бөлшектерден түрады.
Екіншісі, дүниеде карапайым зат мүлде жоқ. Тағы да бір пікір: дүниені
түсінуге себептілік жеткіліксіз. Екіншісі — дүниеде бәрі де себепті,
байланысты болады. Дүние - мәнді, дүние - мәнсіз, т.б. И.Канттың осы
антиномиясы Гегельдің қарама-қарсылықтардың бірлігі мен күресі деген
заңдылықты ашуына үлкен ықпал жасады. Иоганн Готлиб Фихте (1762-1814) -
И. Канттың ерекше кезең болды. Ол кезенді Ф. Энгельс классикалық неміс
философиясы деп атады. Ол кезеңді бастап берген И. Кант (1724-1804) болса,
оны Л. Фейербах (1804-1872) философиясы аяқтады, ал шарқау шегі Г. Гегель
(1770-1831) философиясы еді. Ол кезеңнің өкілдері болғандар: И. Фихте (1762-
1841), Ф. Шеллинг (1775-1854). Байқап отырғанымыздай, философтар да
ғалымдар сияқгы, басқа да мәдениет өткілдері секілді тарихта, жоғарыда
айтылғандай, топтанып, кезеңдес болып кездеседі. Ол тегін емес.
Әрине, себепкер — объективтік жағдай. Философтар да тарихи қажеттіліктен
дүниеге келді. Соның бір дәлелі — классикалық неміс философиясы. XVII-XVІІI
ғасырлардағы ағылшын, француз жағдайларымен салыстырғанда, XIX
ғасырдағы Германия әлі нағыз орта ғасырлық, феодалдық ел болатынды.
Революциялық жағдай бұл кезде әлі туындамаған еді. Сондықтан неміс
философтары жалпы философиялық мәселелермен айналысты. Олар дворяндар емес,
жай қала халқынан (бюргер) шықты. Сондай-ақ, өз заманының білімді
адамдары қатарында болды. Неміс философтарының бәрі де (Л. Фейербахтан
басқалары) университеттерде профессорлық қызмет атқарды. И. Кант
Кеннигсберг, Гегель Берлин университетінің ректорлары болды. Шеллинг
король IV Фридрих-Вильгельмге құпия кеңесші, әрі оның досы болған, Фихте де
ректорлық қызмет атқарған. Сөйтіп неміс философтары аристократиялық тапқа
қызмет етті. Германияның пруссиялық-юнкерлік жолмен дамуына себепкер
болды. Тарих, олардың пікірінше, абсолюттік рухтың өзін-өзі табуы болып
табылады. Германияда үстем-дік қүрған феодалдық-абсолюттік құрылысты
олар ең жоғары рухани күш — жаратушынын, қалауы деп түсінді. Мемлекет
дегеніміз, Гегельдің пікірінше, Құдайдың, әлемді кезіп жүруі. Тек Л.
Фейербах олардан оқшау тұрды. Ол 1828 жылы Эрланген университетіне
оқытушылық жұмысқа орналасты. Бірақ екі жыл өтпей-ақ ол оқытушылық жұмыстан
қуылды. Өйткені, ол бүркеме атпен "Өлім және өлместік туралы ойлар" деген
кітабын жазып шығарды. Онда ол жеке өлместікті, о дүние болады дегенді
материалистік тұрғыдан жоққа шығарды. Сол үшін ол зардап шегіп, өмірінің
қалған кезін деревняда надындық пен жоқтықта өткізді. Иммануил Канттың
өмірі екі кезеңге: — сынға дейінгі кезең (1770) мен сын кезеңі деп
бөлінеді. Сынға дейінгі И.Кант дүние өзінен-өзі табиғи пайда болды
деген пікірге тоқтады. Онда ол өзінің "Аспанның жаппай табиғи тарихы мен
теориясы" (1755) деген кітабында метафизиканың тұйық шеңберін бірінші
болып бұзып, планеталардың алғаша газға ұқсас тұмандардың қоюланып,
қатаюынан, өздігінен, ешқандай сыртқы күш-тің өсерінсіз пайда болғанын
шамалады. Бұл Н. Коперниктен кейінгі ғылымға қосылған үлкен үлес еді. "Сын"
кезеңінде ол "Таза ақылға сын" (1781), "Практикалық ақылға сын" (1788)
деген еңбектерін жазды. И. Кант дүниені өздігінен, біздің санамыздан
тыс өмір сүретін "өзіндік зат" (вещь в себе) және "біздік зат" (вещь для
нас) деп екіге бөлді. Ол дүниенің танымдылығын мойындамай, жоққа шығарды.
Дүниені тануға болмайды деген агностиктік ұйғарымға келді. Ол — сонымен
қатар субъективтік идеалист, дуалист. 1783 жылы И. Кант
"Прологомендер" ("Кіріспе") деген еңбегін жазды. Онда ол өзінің
философиядағы теориялық бастамаларын анықтады. Ол философиялық қатегориялар
тәжірибеден тыс, оған дейін адам басында таза идея күйінде пайда ... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.