Саяси партиялар мен қоғмдық-саяси қозғалыстар

Пән: Саясаттану
Жұмыс түрі: Реферат
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 10 бет
Таңдаулыға:

Жоспары.

І. Кіріспе.
ІІ. Негізгі бөлім
А) Саяси партиялар мен қоғмдық-саяси қозғалыстар.
Ә) Саяси партиялардың пайда болуы және қызметтері.
Б) Саяси партиялардың жіктелуі
В) Қазакстандағы көппартиялықтың қалыптасуы.
Г) Қоғамдық-саяси ұйымдар мен қозғалыстар.
ІІІ. Қорытынды.

Саяси партиялар және қоғамдық қозғалыстар.
Саяси жүйеге мемлекетпен қатар саяси партиялар да кіреді. "Партия" деген
сөз латын тілінен шыққан, бөлу, бөлшек деген мағынаны білдіреді.
Тарихқа белгілі алғашқы саяси партиялар Ежелгі Грецияда пайда болды.
Олардың мүшелері аз, тұрақтылығы шамалы, жөнді ұйымдаспаған шағын топтар
болатын. Олар, негізінен, құл иеленушілердің әр түрлі ағымдарының
мүдделерін қорғады. Мұндай партиялар феодалдық қоғамда да болды. Бірақ
шексіз әкімшілік билеген дәуірде олардың айтарлықтай маңызы болмады.
Еңбекші топтар болса экономикалық бытыраңқылық пен рухани езгінің астында
еді. Сондықтан олардың саяси партиялар құруға мүмкіндіктері жоқ болатын.
олардың.мүддесін ара-тұра билеуші топтың алдыңғы қатарлы мүшелері қорғады.
Қазіргі біздің түсінігіміздегідей саяси партиялар Еуропада XIX ғ. екінші
жартысыңда пайда бола бастады. Бұған сол кезде болған буржуазиялық
революциялар тікелей ықпал етті. Мемлекеттік биліктің ұйымдастырылу түрі
және жүзеге асырылуы ретінде парламенттер мен парламентаризм дүниеге келді.
Жалпыға бірдей сайлау құқығының енгізілуі бұқара халыктың саясатқа қатысу
аясын одан әрі кеңейте түсті. Жұмысшы табының ұйымшылдығы күшейді. Олар
парламентте өз мүдделерін қорғайтын көпшілік партияларды құра бастады.
Саясатқа көптеген адамдар тартылып, әлеуметгік қайшылықтар шиеленіседі.
Осыған байланысты саяси партиялардың рөлі одан әрі өсті. Олар саясаттың
негізгі субъектісіне айналды.
Бірақ саяси партиялар бірден көпшілік партия бола қалған жоқ. Оның ұзақ
тарихы бар. Мысалы, немістің көрнекті саясаттанушысы Макс Вебер саяси
партиялардың дамуында мынадай кезеңдерді атап көрсетгі:
1) аристократиялық үйірмелер; 2} саяси клубтар; 3) көпшілік
партиялар.
Саяси клубтардың аристократиялық үйірмелерден айырмашылығы — олар ең
алдымен буржуазияның мүддесін білдірді. (Ал аристократиялық үйірмелер жер
иелерінің мақсатын қорғаған болатын). Олардың тұрақты идеологиялық
байланыстары мен дамыған ұйымы болды. Мұның бәрі оларға қоғамдық жұмысты
кең өрістетуіне мүмкіндік туғызды.
Ал көпшілік партиялардың саяси клубтардан ерекшелігі — олар жұмысын тек
сайлау кезіңде ғана емес, сонымен катар әдеттегі, дағдылы уақытта да
көпшілікке ықпал етуге тырысты. Өз қатарына барынша көбірек адамдарды
тартты. Өздерінің үгіт-насихат жұмысыңда саяси ағартушылық, үгіт, тәрбие,
медени қызмет т. с. с. саяси әсер етудің бай мүмкіндіктерін пайдаланды.
Дегенмен, көрсетілген үш кезеңді толығымен Ұлыбританияның екі партиясы
ғана басынан кешірді. Олар либералдық (виги) және консервативтік (тори)
партиялары. Ал қазір өмір сүріп отырған партиялардың кебінің даму жолы
қысқа. Олардың біразы екі сатысынан өтсе, біразы бірден көпшілік партия
болып қалыптасты.
Бірінші саяси көпшілік партия болып 1861 ж. Англияда либералдық партия
құрылды. Сонымен қатар мұндай партиялардың дамуына жұмысшы қозғалысы да зор
әсер етті. Жұмысшылардың өзіндік жарғысы, кең тараған жергілікті ұйымдары
бар, жазба түрде мүшелік жарна төлейтін, мерзімімен съездер өткізетін
партиялары ұйымдасады. Бірінші көпшілік жұмысшы партиясы болып 1863 ж.
Жалпы Германияның Жұмысшы Одағы (Ф. Лассальдың басшылығымен) құрылды. XIX
ғ. Аяғына қарай Батыс Еуропа елдерінде түгелге жақын көпшілік партиялар
пайда болды. Мұңдай партиялар басқа континенттерде де құрыла бастады.
Американың белгілі саясаттанушысы Дж. Ла Паломбараның ойынша партиялар
мынадай 4 белгімен сипатталады; 1) партия белгілі бір идеологияны қорғайды
немесе кем дегенде адамды, дүниені ерекше көре біледі; 2) партия —
адамдарды жергілікті ұйымнан бастап, халықаралық дәрежеге дейін саясаттың
әр түрлі деңгейінде әжептәуір ұзақ біріктіретін ұйым; 3) партияның мақсаты
— билікті қолға алып, жүзеге асыру (көбінесе ол коалициялық жолмен
жасалады); 4) әр партия өзіне халықтың дауыс беруінен бастап, мүше болуына
дейінгі колдауын кдмтамасыз еткісі келеді.
Саяси партия тапты немесе әлеуметгік топты ұйымдастыра-дьі, олардың
саяси сауаттылығьш арттырады, жұмысына ұйым-шылдық және мақсаттылык сипат
береді. Оның белгілі бір идео-логиясы болады. Ол идеология саясаттын басты
принциптерін белгілеуге, саяси партияның ұйымдық құрылысы мен практикалық
іс-әрекетін анықтауға негіз болады. Олар партияның бағдарламалары мен
жарғыларында айкьшдалады.
Саяси жүйеде паргиялар үлкен әлеуметтік жіктердің (топ-тардың,
таптардың, бірлестіктердің) мүддесін көздейді. Партиялардың өмір сүруінің
өзі сол жіктеудің арасында дау-жанжалдардың тууы мен оларды шешу
қажеттігінен шығады.
Сонымен, партия деп метекеттік билікті қолеа алуға немесе билік
жүргізуге қатынасуға багытталған, ортақ мүдде, бір идеология негізінде
құралған адамдардың ерікті одағын айтады. Партиялар сайлауға, мемлекеттік
органдар құруға, мемлекеттік маңызды шешімдер қабылдауға және оларды іс
жүзіне асыруға белсене қатынасады.
Саяси партияларды жіктеп, жүйелеудің көптеген белгілері мен өлшемдері
бар. Мысалы, институциондық тәсіл партияларды топтастырғанда ұйымдастыру
ерекшелігін басшылыққа алады, либералдық дәстүр идеологиялық байланыстардың
сипатына басты назар аударады, марксистер болса таптық белгілеріне айрықша
мән береді.
Бұл мәселені терең зерттеген саясаттанушылардың бірі француз ғалымы М.
Дюверже XX. Ғасырдың 50 жылдарында сайлаушылар мен белсеңділер санына
байланысты партиялық кадрлық жане бұқаралық деп екіге бөледі (Оларды
ұйымдық қалыптасқан және ұйымдық қалыптаспаған деп те атайды). Кадрлық деп
қатарында сайлаушылардың 10%-інен кемі ғана болатын, мүше саны аз партияны
айтады. Бірақ ол ұйымдастырылуымен және тәртібімен көзге түседі. Оның әрбір
мүшесінің партия билеті болады, мүшелік жарналарын уақтылы төлейді,
жарғысында қаралған тәртіпті мүлтіксіз орыңдайды. Мысалы, оған Австрия
халық партиясы, Англия консерваторлар партиясы, ГФР-дің Христиандық-
демократиялық одағы, Жапония либералдық-демократиялық партиясы, Француз
коммунистік партиясы, Швеция орталық партиясы жатады. Бұқаралық партияда
оны үнемі сақтап дауыс беретін сайлаушылары, мүшелері, белсенділері көп
болады. Бірақ олардың ресми мүшелері болмайды. Партбилет алып, мүшелік
жарна төлемейді. Мысалы, мұндайларға АҚШ-тың республикалық және
демократиялық партиялары, Англия лейбористер партиясы т. т.
60 жылдардың аяғыңда жоғарыда аты аталған Ла Паломбараның көрсеткен екі
партиясынан басқа әмбебап партиялар (универсалдық немесе сайлаушылар
партиясы) деген үшінші түрін бөліп шығарды. Олардың ерекшелігі — партияның
мүше санын емес, сайлаушылар санын көбейтуге тырысуда. Онда әлеуметтік,
этникалық, діңи және т. б. өзгешеліктеріне мән берілмейді. Мұндай
партиялардың саны соңғы жылдары Еуропа мен Аме-рика елдерінде тез етек
алуда.
XX ғасырдың басында Қазақстанның экономикалык, саяси және әлеуметтік
жағдайы ауырлап кетті. Ресейдің отаршылдық езгісі күшейе берді, одан қоныс
аударған қоныс аударушылар қазақтың шұрайлы жерлерін тартып алуын көбейтті,
халықтың жағдайы төмеңдей түсті. Сондықтан қазақтың зиялылары тығырықтан
шығудың жолын іздеді. Алғашында олар үміттерін Ресейдің кадет партиясына
артты. 1905 жылдың желтоқсанында Орал қаласында А. Бөкейхановтың бастауымен
Қазақстанның 5 облысының делегаттар съезі шақырылды. Онда кадет
партиясының бөлімі (филиалы) құрылып, сол партияның бағдарламасын
қабылдады. Бірақ кадеттер болсын, Уақытша үкімет болсын 1917 жылдың ақпан
революциясынан кейін де біздің өңіріміздегі ұлттык, аграрлық және т.б.
мәселелерді шешуге, тырыспады. Ал қазақтардың өзін-өзі билеуі немесе
автономиясы туралы сөз де қозғалмады. Осының бәрі А. Бөкейхановты кадет
партиясынан шығып, жаңа Алаш партиясын құруға мәжбүр етті. Ол туралы
Қазақ газетінің 1917 жылғы 256-санында арнайы мақала шықты.
Бірінші бүкіл қазақтық съезд Орынборда 1917 ж. шілденің 21—26 арасында
өтті. Күн тәртібінде 14 мәселе қаралды. Бірақ делегаттар басты назарды
ұлтгық автономия, жер, Құрылтай жиналысын дайындау және Қазақтың саяси
партиясын құру мәсерелеріне аударды.
1917 жылы 21 қазаңда Қазақ газетінде Алаш партиясы бағдарламасының
жобасы басылып шықты. Оның ең маңызды баптарына мыналар жатады: Ресей
демократиялық федеративтік республика, ал оған кіретін мемлекеттер тәуелсіз
болуы керек; Ресей республикасыңда діңіне, шыққан тегіне, жынысына қарамай
бәрі де тең; онда тендік, жеке адамның дербес кұқылығы, баспасөз, одақтар
еркіндігі қолданылады; дің мемлекеттен бөлінеді, барлық діңдер тең,
қазақтардың өзіндік муфтияты болуы керек; билік пен сот әр халықтың
ерекшелігіне сай құрылуы, би мен қазы жергілікті халықтың тілін білуі тиіс,
барлық оқу орындарында ақысыз білім және ол барлық адамдардың игілігі болуы
керек және басқалар.
1917 жылы желтоқсан айының бас кезінде Орынборда екінші ; жалпықазақтың
съезі шақырылды. Онда Алашорда үкіметі құрылды. Басшысы болып А. Бөкейханов
сайланды. Бірақ ол үкіметтің өмірі қысқа болды да, мақсатына жете алмады.
1918 жылы қарашада Алашорда үкіметі кеңестік әскерлердің күшімен
талалқандалды, Алаш партиясының басшылары мен мүшелері репрессияға
ұшырады.
Алаш партиясы жөніңде ғалымдар арасында екітүрлі көзқарас бар.
Біреулері (В. Григорьев, П. Пахмурный, А. Сармурзин) бұрынғы коммунистік
идеологияның тұрғысынан оны буржуазиялық-ұлтшыл партия ретінде қарайды.
Екіншілері (М. Қозыбаев, М. Қойгелдиев) оны ұлттық -демократиялық партия
деп санайды. Шынында да, алаштықтар капитализмді құру немесе тек таза
ұлттық мемлекетті орнатуды өздеріне бағдарламалық мұрат етіп қойған жоқ.
Олар саяси еркіндікті аңсады, өркениетті ... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.