ПОЭЗИЯДАҒЫ СӨЗ БЕЙНЕЛІЛІГІ

Пән: Әдебиет
Жұмыс түрі: Дипломдық жұмыс
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 59 бет
Таңдаулыға:

КІРІСПЕ

Диплом жұмысының өзекті мәселелері: тіл кестесі мен өлең өрнегінен поэзияның, сөз өнерінің ұлттық сипат-ерекшеліктері әсіресе айқын көрінеді. Қазақ халқының әдебиеті ХХ ғасырдың бас кезіне дейін негізінен поэзия, өлең сөз шеңберінде өркендеп келгенін еске алсақ, поэзияның ұлттық түрі мен тіл ерекшеліктерін зерттеудің қазақ әдебиетініңғасырлар бойы қалыптасқан өзгешеліктерін танып-білуде қазіргі заман әдебиетіндегі ұлттық дәстүр мәселесін анықтауда қаншалықты зор мән бар екенін түсіну қиын емес.

Қазақ өлеңінің сөз кестесін, өлең сөздің суреттілігін, бейнелілік сипат-қасиеттерін ауыспалы, астарлы мағына туғызатын бейнелі сөздерге көбірек назар аудардым. Өлең тілін осы жағынан алып қарастыру поэзиямыздың, әдебиетіміздің сөзді түрлендіріп, мағынасын өзгертіп, кеңейтіп пайдалану жағынан шексіз мол мүмкіншілік ашып көрсету мақсатынан туады. Сонымен бірге сөздің тұра мағынасын ұғу оңайырақ та, ал оның поэзиядағы, көркем әдебиеттегі өзгеріп, толысқан жаңаланған мағынасын, тереңдеген мазмұнын, сан алуан бейнелілік, суреттілік ерекшеліктерін толық түсініп білу әлдеқайда қиынырақ. Бейнелі сөздерден қазақ тілінің ұлттық бітім-тұлғасы, өзгешеліктері де молырақ сезіледі. Қазақтың өлең тілін, әдеби тілін әрі қарай дамыту, байыту мәселелерін дұрыс талдап шешу үшін осы өзгешеліктерді жан-жақты зерттеудің мәні зор.

Ғылыми жаңашылдығы және практикалық маңызы: қазақ поэзиясының тақырыптық, жанрлық-көркемдік құндылықтарын Аққұштап Бақтыгерееваның лирикасына негіздей отырып зерттелді. Бұл жұмыстың жаңашылдығы Аққұштап Бақтыгерееваның өлеңдеріндегі терең мағынаны тану, ақын лирикасының тақырыптық түрлерін зерделеу, поэзиясның жанрлық-көркемдік құндылықтарын ашылуында.

Диплом жұмысының мақсаты мен міндеттері: жұмыстың басты мақсаты қазақ поэзиясының тақырыптық, жанырлық-көркемдік құндылықтарын Аққұштап Бақтыгерееваның лирикасына негіздей отырып ашу; қазақ поэзиясындағы дәстүр мен жаңашылдық, шеберлік, ұлағат, өнеге мектебінің қыр-сыры; Аққұштап Бақтыгереева поэзиясының идеялық-жанрлық және көркемдік-бейнелілік ерекшелігін, эстетикалық қуатын айқындап, қазақ әдебиетінде алар орнын қарастыру.

Осынау мақсаттардан шығу үшін төмендегідей міндеттерді шешу көзделеді:

Аққұштап Бақтыгереева поэзиясына дәстүр, өнеге болған рухани дуниеге саралау жүргізу;
Аққұштап лирикасының идеялық-тақырыптық, көркемдік-эстетикалық ерекшеліктерін жанр контексінде қарастыру;
Аққұштап Бақтыгереева өлеңдерінің жанрлық табиғатын, ішкі жанрлық түрлерін анықтау;
Ақын лирикасының поэтикалық және тілдік бейнелік қуатын саралау;
Аққұштап шығармаларындағы пәлсапалық сарынның философиялық лириканың қалыптасуын қарастыру;

Зерттеу объектісінің теориялық және әдіснамалық негізі: зерттеу жұмысындағы қазақ әдебиеті тарихын оқытуда сондай-ақ орта мектептердің жоғарғы сыныптарында, гимназия, лицейлерде, қазақ тілі мен әдебиеті пәнін тереңдетіп оқытатын арнайы мектептерге оқулықтар, оқу құралдарын, көмекші құралдар жазу барысында пайдалануға болады.

ПОЭЗИЯДАҒЫ СӨЗ БЕЙНЕЛІЛІГІ

1. 1 Поэзия - жүректің сөзі

«Поэзия, менімен егіз бе едің!»

М. Мақатаев

Поэзия- ұлы әлем, тылсым күш. Мұңайғанның жүзіне күлкі сыйлатқан, бейқам көңілді тұңғиық ойға шомдырған, ғашық көңілдердің асық жүректерін бір арнаға тоғыстырған не құдірет? . . . Әрине, ол-поэзия.

«Поэзия - жүректің сөзі. Бір жүректен шыққан шымыр сөз кем дегенде жүз жүректе бұғып жатқан бұла сезімнің бұлықсып бас көтеруіне түрткі болады. «Ұйықтап жатқан жүректі ән оятар» деген ұлғатты сөздің өлеңге де толық қатысы бар. Жүректегі сезімді оятқан өлең тегін өнер болмаса керек. Өлеңнің өнегесі сол, ол адамдық сезімді ғана оятып қоймайды, оны адамзаттық асқақ сезімнің дәрежесіне дейін көтереді. Азаматтық асқар сезімнің шыңы ұлттық сезім де өлең арқылы оянып рухани күш алады»[1], -дейді сыншы С. Әшімбаев.

Қазақ халқының поэзиясы барлық рухани-мәдени қазынаның ішіндегі тарихы тереңнен келе жатқан, бағалысы болып табылады. Прозалық жанрдан бұрын халықтың дәстүр-салтына, өмір-тіршілік жағдайына орай көп ғасырлар бойы поэзия жетекші өнер саласы болып келді.

«Поэзия-өнердің асыл тегі. Өзге өнердің бәрінің өзін біреуде қолданатын құралының мүмкіндігіне қарай творчестволық әрекеті азды-көпті болса да қысымнан, тар өрісті боп келеді. Поэзия адамның еркін тілімен берілгендіктен, онда үн де, сурет те және пайымды, айқын айтылған түсінік те болмақ. Сондықтан өзге өнердің барлық элементтері поэзияда бар, сөйтіп, ол әлдебір өнердегі жеке-жеке тәсілдердің барлығын бірінен-бірін бөлектемей, бірден пайдаланатын секілді.

Поэзия тұтас өнер соның ұйытқысы болып табылады және оның барлық жағын қамти отырып, бүкіл өзгешеліктерін айқын, анық түрде бойына жинақтады» [2], - дейді В. Г. Белинский. Шындығында да, өлең сөз қазақ халқының өмір, тіршілік, табиғат, адамдардың қарым-қатынасы, елдік салт-дәстүр, батырлық өнеге мен тәлім-тәрбие туралы жинақталған көркем таным дүниесінің көрінісі десек қателеспейміз. Одан халықтың сыншылдық-эстетикалық, философиялық-этикалық дүниетанымы көрінеді.

Өте ерте қалыптасқан жанр ретінде поэзияның прозадан айырмашылығы бірінші кезекте түр тұрғысынан ерекшеленеді. Сондықтан біздің қазіргі түсінігімізде поэзия, проза ұғымдары бұл туындылардың жазылу сипатын бірден айқындайтын көрсеткіш болып танылады. Әрине, поэзия мен прозаның айырмашылығын мұнымен шектеуге болмайды. Асылында, поэзия ең көркем прозаның сапалық ерекшелін анықтайтын басты белгілердің бірі екені талас туғызбайды. Тұтас алып қарағанда, поэзиялық шығармаға сезім-әсер байлығы айрықша тән болып, сол бағытта жазылса, ал прозалық шығармаларда оқиғаны баяндау, бейнелеу жағы басым келеді. Поэзияның көркемдік ерекшеліктері сыртқы ұсақ белгілер емес. Оның жанрлық-көркемдік тұрғыдан даралануында поэтикалық бейнелеу құралдарын қолдану өзгешіліктері, сөздің, тілдің ырғақтық, интонациялық байлығын кеңінен пайдалану тәрізді елеулі ерекшеліктер алдыңғы кезекте көрінеді. Сол себепті өлең-жырларда, дастан-поэмаларда өмір құбылыстарын терең эмоциялық-сезімталдықпен қабылдап, соған сәйкес әсерлі, тартымды көркем етіп бейнелеу басты принципке айналады. Алайда, поэзияда адамның ой-сезімі сырттай көркемделіп, сұлулап айтылады деу ағаттық болар еді. Көркемділік, бейнелілік әдебиеттегі, өнердің басқа салаларындағы ойлау жүйесіне, сезім дүниесіне тән қасиет. Поэзия ұғымы тарихи жағынан алғанда өте ерте қалыптасқан. Өйткені, қай халықтың әдебиетінде де поэзия ерте заманнан өркендеген.

Өткен ғасырдың 60-80 - жылдарындағы қазақ поэзиясы мазмұн, түр, дәстүр, жаңашылдық жағынан толысып, кемеліне келген поэзия болды. Сол жылдары қазақ әдебиетіндегі сыншылары сын мақалаларынан жекелеген ақын-жазушылардың көркемдік ізденістерін саралауға, сол арқылы әдеби процестің беталысын пайымдауға негіздеді. Абай, М. Мақатаев, Ө. Нұрғалиев, О. Сүлейменов, Қ. Мырзалиев, Т. Бердияров, М. Шаханов, Ж. Әбдірашев сынды қазақ өлеңін жаңа сапалық биікке көтерген, өзіндік таным-өлең өрнегімен дараланған қазақ поэзиясының бірегей тұлғалары туралы жазылған мақалалары парасат-пайымының кеңдігімен, талдау тереңдігімен дараланады.

«Поэзия деген сөзде, бұған берілетін ұғымда қандай тамаша көрік, әсемдік, қанша сүйкімділік бар десеңізші! Таза әсемдіктің, көріктіліктің өзін поэзиямен теңеу де тегін емес. Тамаша сұлу табиғат көркін - рауандап келе жатқан әсем таңды, күн батардағы шұғылалы шапақты, айнадай жарқыраған шалқар көл мен мөлдір өзенді немесе теңіздің ақ бас айдынын, асқан сұлу, көрікті, сүйкімді әйелді, немесе гүл-шешек атқан бау-бақшаны көргенде біз көбінесе «неткен поэзия еді мынау!» деп сүйсіне, қайран қала айқайлап жіберетінімізді өзіміз де аңғармай қаламыз ғой. Азат еңбектің құлдық еңбектен артықшылығын бадырайта көрсетіп, баса айту үшін біз әдетте «еңбек поэзиясы» деген сөз тіркесін қолданамыз. Ол тұрсын, кейде тіпті бүкіл бір халық туралы ақын халық екен деп теңеу айтамыз, сөйтіп бұл халықтың ақындық келбетін айтып қана қоймай, оның рухани әсемдігін, табиғатқа, өнерге деген сүйіспеншілігін атап көрсетеміз» [3], - дейді ғалым

М. Қаратаев.

Поэзияның анықтамасын әр ақын, әдебиеттанушы ғалым өзінше түйсініп, тарата айтып, жалғастыра беруі мүмкін. Шындығында, поэзия - кең ұғым. Оны тар өлшеммен танып, қасаң қағидаға салып, шектеуге көнбейді. Екі пікірде де ортақ үндестік бар. Бірі ой мен сезімнің образға айналған көркемдік жарасымы десе, екіншісі әсемділік, көріктілікке балайды.

Қазақ поэзиясының көрнекті тұлғалары М. Мақатаев, Қ. Мырзалиев,

Ө. Нұрғалиев поэзиясынан Абай шығармашылығымен рухани байланысты байқау қиын емес. Қазақ өлеңінің даму биігін, тіл шеберлігінің классикалық үлгісін ұлы ақын туындыларымен сабақтастығын өлең жолдарынан байқалады. Жоғарыда аталған ақындардың поэзиялары адам өміріндегі, оның рухани дүниесін қалыптастырудағы орнын тамаша тіркестер арқылы береді.

Поэзия - қасиетті ұғым. Ол - адамның ішкі сезімінің тіл жетпес тылсымында жатқан әсем әлемі. Жеке адамның ешкімге айтпас құпия қастерлі ішкі сыры. Поэзия тек қана ішкі дүние ғана емес, адам жанының алаулаған алтын жалыны. Поэзия - тарихтан да, тіпті философиядан да жоғары екенін бағзы заманнан-ақ ұлы Аристотель айтып бергені мәлім. Поэзия - әлемнің жыршысы, ақылдың айнасы, халық мұңы, өнердің шыңы.
Ғабит Мүсірепов айтқандай: «Біреудің бағы - тілінде, Біреудің бағы -уысында»-демекші осы аталған бақтар бұйырған поэзия ауылындағы карагөз нәзік жандылар туралы сөз қозғамақшымыз. Тарихқа жүгінсек ғасырлар бойы әйелдер мен қыздардың негізінен поэзияның объектісі болып келгеніне куә боламыз. Қазақ әдебиетінде әйелдердің түрлі себептермен XX ғасырдың ортасына таман ақындар ауылына кәсіби тұрғыда бет бұрып, өз сөздерін айта бастағаны анық. Жалпы зерттеу мәліметтерге сүйенсек, өткен ғасырдың басынан ешкімді айта алмай отырмыз. Ал соғыстан бұрын- Мария Хәкімжанова, соғыс жылдары- Зияш Қалауова, 60-жылдар да Тұрсынхан Әбдірахманова, поэзия шолпаны Фариза Оңғарсынова, поэзия аққуы Марфуға Айтқожина, Аққұштап Бақтыгереева және де Қанипа Бұғыбаева, 70-жылдары поэзия ханшайымы аталған Күлаш Ахметова мен Ханбибі Есенқараева, 80-жылдары- Шәмшия Жұбатова, Гүлнар Салықбаева, Баян Бекетова, 90- жылдары- Роза Қараева мен Жанат Әскербекқызы, Жанна Елеусіз, XXI ғасыр тудырған жас ақындар- Назира Бердалы, Танакөз Толқынқызы, Анар Шамшадиева, Айгүл Сейілова. Құралай Омар. Индира Керева… секілді тізімдермен бүгінгі күні толығуда.

«Поэзия - болмыстың берекесі мен мерекесі, күтпеген сәтімізде сирек соғар өмірдің рақаты, поэзия - үміт сезімі, жүрек өрімі, ашынған құмарлық сезімнің бораны мен толқыны, шексіз махаббат, тәтті қамығу, ләззат таба егілу, көз жасына көмілу, шегі жоққа тарыса да ынтық ата ұмтылуы, өмір бақи айнымас, еш мезгілде тояттамас құмарлық, барлығын да құшағыма алсам деу, барлығына біріксем, біте қайнассам деу, ол жүрегімізді бүкіл әлем ырғағымен бірге соқтырар пафос. Бүкіл әлем, гүлдер, бояулар, дыбыстар бар жаратылыс, барлық өмір - поэзия дүниесі. Осы құбылыстарға құпия қуат, оларға тіршілік, ойнақы өмір беретін сырлар поэзияның тетігі мен жаны. Поэзия - әлемдік өмірдің қан тамырының соғуы, сол өмірдің қаны мен оты, жарығы мен күні»[2, 25 б. ], - деп бағалаған екен ұлы сыншы В. Г. Белинский.

Поэзия - өлең үлгісіндегі әдеби туындылар. Поэзия сөздің ырғақтық құрылысына, ұйқасына негізделеді. Поэзия ұғымы өлеңмен жазылған шығармаларды көркем прозадан ажырату үшін қолданылады. Поэзия мен прозаныңайырмасы тек сыртқы белгісіне қарап анықталмайды. Поэзиялық шығармаға сезім күйі, әсерлілік тән, ал прозалық туындыларда баяндау, бейнелеу жағы басым келеді. Поэзияның көркемдік сипаты мен бейнелеу құралдарын, тілдің ырғақтық, интонация байлығын қолдануында елеулі өзгешеліктер бар. Поэзиялық шығармаларға тән айрықша қасиет - өмір құбылыстарын терең эмоциялық сезімталдықпен қабылдап, соған сәйкес әсерлі, тартымды көркем бейнелеу. Алайда поэзияда адамның ой-сезімі әдейі сырттай көркемделмейді, әдебиет пен өнердің басқа салаларындағы көркемдік, бейнелілік ойлау жүйесіне, сезім дүниесіне тән. Ой-сезімнің бейнелілігі шығарманың көркем пішініндегі әр алуан өзгешеліктердің тууына негіз болады. Поэзия ұғымы тарихи тұрғыдан ерте қалыптасқан. Қай халықтың әдебиетін алсақ та, поэзиясы ерте заманнан дамып өркендеген. Сөз өнеріндегі ертегі-аңыздар қара сөз түрінде келгенімен, поэзиямен жалғас туындады, ал көркем проза кейін қалыптасты. Сөз өнерін поэзия мен прозаға бөліп қарауданыың мәні зор. Орыс әдебиеттанушысы В. Г. Белинский: «Поэзия - тұтас өнер, онда үн де, сурет те, айқын айтылған пайымды түсінік те бар. Ол бар өнердің ерекшелігін бойына жиып, бүкілінің ұйытқысы болады»[2], дей келе поэзияны тегі мен түріне қарай лирикалық, эпикалық, драмалық жанрларға жіктеді. А. Байтұрсынов “Әдебиет танытқышында” атап көрсеткен дарынды сөз үлгісіндегі толғау түрі поэзия ұғымына сәйкес келеді. Зерттеуші еңбегінде толғаудың мазмұнына қойылатын ішкі және сыртқы шарттарды белгілейді:

а) шын көңілден шыққан сырлы;

ә) былғаныш пікірден таза.

б) терең күйден хабар беретін, терең із қалдыратын болуы керек.
Сыртқы шарттары:

а) көңіл күйінің бейне бір билеуі тәрізді, күй мен би үйлесімдігі;

ә) қысқа;

б) әуезді болуы тиіс.

Байтұрсынов “Қазақтың бас ақыны” атты мақаласында классик поэзия үлгісін Абай шығармаларынан көретіндігін айтады. Қазақ әдебиеті ХІХ ғасырға дейін негізінен поэзия үлгісінде дамып өркендеді. Халық поэзиясы түрлі жанрларды қамтыды: өлең, эпостық жырлар, дастандар, т. б. Поэзия тарихи-әдеби процестің дамуына орай өркендеп, жаңа сипат-қасиеттермен толығып отырды. Қазақ поэзиясында Абайдан кейінгі дәуірдеШ. Құдайбердіұлы, С. Торайғыров, Байтұрсынов, М. Дулатов, М. Жұмабаев, С. Сейфуллин, І. Жансүгіров, т. б. қаламгерлер сөз өнерін жаңа мазмұн мен образдық жүйе, көркемдік бояу-нақыштармен байыта түсті. Қазақ поэзиясында лириканың көптеген жаңа үлгілері қалыптасты, публицистикалық поэма секілді жанрлық түрлер кеңінен орын алды

1. 2 Аққұштап Бақтыгереева лирикасының тақырыптық түрлері

Ақ ерке Ақжайықтан қанат қағып ұшып шығып, бүгінде бүтін қазақ поэзиясы айдынының ақ шағаласы атанған Ақұштап Бақтыгерееваның есімі өлең сүйер қауымға жақсы таныс. Жүрек тебірентер жырлары оқырманның көңіл пернесін басып, адалдық, пәктік, іңкәрлік, сүйіспеншілік, патриоттық сезімдерге жетелеп, сарғайған сағыныштың ауылын аралатып, жүректің назды үнімен, көңілдің сазды әуенімен өзге бір әлемге жетелейді. Ақын толғанған, күй ақтарып, сыр шерткен тақырыбы сан түрлі. Сыршыл ақын жан дүниесіндегі тылсым сезімді бүкпесіз ашып, толқытқан ойларын оқырманға жолдайды. Тұңғиығына үңілгендердің рухани дүниесімен астасып, сезім қылын шертеді. Ақұштап ақын дүниенің барлық құбылысын өлең етіп ұйқастыра бермейді. Ол тек өзінің кішкене жүрегін дір еткізген нәрсені сезеді, көреді. Сол сезімі өлең болып өріледі. Ақын өлеңдері жанры жағынан лирикаға құрылған. Лирика көбіне өлеңмен жазылады, сюжетке көп бара бермейді. Оқиғадан гөрі отты сезім маңына, бас-аяғы тұжырымды бірер философиялық ой маңына жинақталады. Лирика тілсіз түйсіктерге сөз береді, оларды тар кеуденің қыспағынан көркемдік өмірдің таза самалына алып шығады да, ерекше өмір сүргізеді. Лириканың бас қаһарманы - ақынның өзі. Мұның эстетикалық қасиеті де, тәрбиелік күші де айрықша үлкен. Себебі, бұл арада өлеңді жазған адам оқыған адамға айналып, ақын мен оқырманның көңіл-күйлері бір-біріне ұштасып, бірігіп, біте қайнасып кетеді. Бар адамды бір адамның (ақынның) «қуанышымен қуантып, қайғысымен қайғыртар, шаттығына бөлеп, үмітімен тыныстатар, құлағымен есіттіріп, тілімен сөйлер…» (Белинский) лирика дегеніңіз осы ғой!

Ақ Жайықтың ақ шағаласы - Аққұштап Бақтыгереева есімі бүкіл алаш жұртына танымал. Ақын өмірге келген кез - соғыс аяқталып, ел ес жия бастаған уақыт. Ақын жас кезінен табиғатқа құштар болды. Ақ Жайықтың жағасында өзі құралпы балалармен асыр салып ойнады. Қыр қызғалдағын терді, жусанын иіскеді. Желменен жарысып жүгірді. Көлдерді таласа кешті.

Ақын қыз кішкентайынан әже тәрбиесін көрді. Әжесі өте ақылды, текті адам еді. Әкесі көп сөйлемейтін кісі екен. Соғысқа барып, мүгедек болып оралады. Анасы болса, қарапайым үй тірлігімен айналысып, күйеуін, енесін сыйлаумен жүріпті.

Ақындық - Алланың берген айрықша сыйы десек те, қасиетті өлеңге әркім әртүрлі жолмен келеді. Біреудің ең алғашқы өлеңі туған жерінің әсем табиғатына арналса, біреуді өмірден көрген қиыншылығы ақын қылады дегендей. Ал Аққұштапты ақын қылған әкесі. Дәл солай! 1941 жылы сұрапыл соғысқа 1943 жылы қан майданынан аман-есен оралған әкесі 1945 жылы Аққұштап дүниеге келгенде, қалайша қуанбады дейсіз. Әкесінің аңсап көрген аппақ қызы «Әкемнің көзқарасы есімнен кетпейді». «Әттең-ай, неге ұл боп тумадың екен» деп қарайтын сияқты еді маған. Кішкентайымнан басымнан сипаса да, маңдайымнан иіскесе де «Қап, әттеген-ай, сен неге қыз бала болып тудың екен?» деп өкінетін сияқты көрінетін. Сондай бір өкінішті мен кішкентайымнан әкемнің көзінен сезінетінмін. Мүмкін, олай өкінбеген болар, бірақ маған солай көрінді. Соғысқа дейін екі ұл бала көрген әкем, неге екенін білмеймін, ұл балаларына дәл маған сияқты көңіл құсы ауып еміренген жоқ. Мені кішкентайымнан атқа да, арбаға да мінгізді, қамшысын да, делбесін де ұстатты. Ұлша киіндірді. Ұлша жүргізіп-тұрғызды. Бойжеткен шағымда да біреу-міреу «қыз бала» десе, тас-талқан болып ренжитін дейді. Ақұштап ақын. Содан қыз болғанына намыстанған Ақұштапқа «Ұл болғанға не істейді, көп бала әкесінің атын өлтірмейді, жарайды, мен қыз болсам да» «Ақұштап Бақтыгереева» деген есімді ақ қағазға өмірі кетпейтіндей қара сиямен жазайын, тасқа мәңгі басып қалдырайын» деген ой келеді. Осылайша ең алғашқы өлеңін әкесіне арнады. Намыстан қалам алады. Әкесі қызының тасқа басылған алғашқы өлеңдерін оқып көріп, 55 жасында қайтыс болып кетеді[4] .

Алматыдағы Қазақ Мемлекеттік қыздар педагогикалық институтының филология факультетін тәмамдайды. Ақын қыз Алматы қаласында жүрсе де, ауылын, оның тыныс-тіршілігін үнемі есіне алып отырады. Құрбыларына хат жазып, ауыл хабарын алып отырады. Ауылдың орманы, тауы, көлдері көз алдынан көлбеңдеп кетеді. Даласының нөсер-жауынын, боранын, айқау дауылын, Жайықтың ерке сылдырын сағынатын.

Ақынға Жайық өзенінің ағыны, бұлқынысы әсер береді. «Өзен қандай болса, менде сондаймын» деп өзіне мінездеме береді. Ақын қыз өзінің туған жеріне келгенде, даласымен көп сырласатын еді. Бұрынғы замандағы қыздардың өмірі көз алдына келетін: малға сатылған қазақ қызы . . . тойда сыңсып өлең айтқыз . . . ғашықтар аңызына айналған қыздары . . . жауға найза алып, қол бастаған батыр қыздар . . .

... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.