Қарыз капиталы өнеркәсіп капиталының оқшауланған бір бөлігі

Жұмыс түрі: Курстық жұмыс
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 28 бет
Таңдаулыға:

ЖОСПАРЫ

КІРІСПЕІ ТАРАУ Рыноктық экономикадағы кредит (несие) қатынастарының
ерекшеліктері

1.1Қарыз капиталының қорлануы
1.2 Қазақстандағы рыноктық несие жүйесі қатынастарының қалыптасуы
1.3 Кредит (несие) жүйесінен пайда алу ерекшеліктері

ІІ ТАРАУ несие сұраныс пен ұсынысты дамыту формасы ретінде

2.1 Несиесі ұғымы, мәні және түрлері
2.2 Несиені дамыту мәселелері

ІІІ ТАРАУ Қазақстан Республикасындағы несиені жетілдіру жолдары

3.1 Халықтың өмір сүру деңгейін арттыруда кредиттік қатынастардың атқаратын
рөлі
3.2 Қазақстан экономикасындағы кредит (несие) саясаты: нәтижелер,
басымдықтар және міндеттер

ҚОРЫТЫНДЫ

ПАЙДАЛАНЫЛҒАН ӘДЕБИЕТТЕР ТІЗІМІ

КІРІСПЕ

Елімізде жүргізілген экономикалық реформа банк істерінің дамуында жаңа
кезеңдер мен міндеттер ашты. Қазақстандық және шетелдік банктер қызметін
тәжірибе негізінде зерттегенде ғана аталған міндеттерді шешуге мүмкіндік
туады. Бүгінгі таңда Қазақстанның банк саласы, экономика секторында
серпінді дамып келе жатқан бірден-бір сала. Біздің республикамызда екі
деңгейдегі банктік жүйе жұмыс істейді. Қазақстандағы орталық банк ретіндегі
Қазақстан Республикасының Ұлттық банкі жоғары деңгейдегі Банк болса, ал
коммерциялық банктер екінші деңгейдегі банктер болып саналады. Соңғы
аталғаны бұрындары қатаң реттелініп келсе, қазір жеке, үлкен өзіндік орны
бар және банктер арасында күшейе түскен бәсекелестік жағдайында қызмет
етуде. Дәл бүгінгі кездері Қазақстан экономикасында туындап отырған
мәселелер дағдарысты жағдайлар мен инфляциялық үдерістерді жеңуге
байланысты банк жүйесін одан әрі дамыту мен жетілдірудің үлкен тәжірибелік
мәні бар.
Қазіргі заманғы банктер қызметтеріне банк операцияларының ең озық
техникасын қолдана отырып, кең ауқымда қызмет жасайды, қызмет көрсетудің
жоғарғы деңгейде болуын қамтамасыз етеді. Банктердің ең басты экономикалық
қызметі – кредиттер (несиелер) беру. Банктер несиелер беру қызметін
қаншалықты жоғары деңгейде іске асырса, олардың қызметін пайдалушы
клиенттердің де экономикалық жағдайы көбінесе соған байланысты болады.
Ұйымдар мен кәсіпорындар үшін несие алу – өндірісті жақсартуға,
инвестициялар мен жұмыс орнын арттыруға ынталандырады. Ал халық үшін қажет
кезде тауарлар сатып алу мен қызмет көрсетулерді пайдалана отырып, өмір
сүру деңгейін жақсарту деген сөз.
Соңғы кездері барлық коммерциялық банктердің пайымдауынша халықпен,
яғни тұтынушыларымен жұмыс істеу үлкен басымдыққа ие. Банктерде жеке
тұлғаларға несиелер беру көлемі жыл сайын арта түсуде. Халықтың ақшалай
табысының шектеулілігі жеке тұлғалардың несие алуына сұранысты кеңейте
түсуге мүмкіндік береді, сөйтіп сатып алынатын тауарлар мен қызмет көрсету
көлемін де ұлғайтады. Сол үшін ол мемлекет тарапынан экономикалық
конъюнктураның қолайсыз кезеңдерінде белсенді әлеуметтік саясат жүргізу
және сұранысты қолдау үшін пайдаланылуы мүмкін.
Аталған тақырыптың өзектілігі, оның ғылыми жаңалығы мен тәжірибелік
мәнділігі курстық жұмыстың тақырыбы ретінде таңдауға себепші болды. Қазіргі
уақытта тұтыну несиесін беру өсе түсуде, сондықтан да оны жан-жақты зерттеу
мен оны жүргізудің ерекшеліктері аса маңызды мәселеге айналуда.
Қазақстандық коммерциялық банктер тізбесінде халыққа көрсетілетін қызметтер
әзірше онша мәнді орын алып отырған жоқ, әрі банктерге алдағы уақытта
операциялар түрлерінің саны мен сапасын арттыра түсу міндеті жүктеледі.
Аталған жұмыстың мақсаты Қазақстан Республикасындағы тұтыну несиесін
берудің дамуын қарау мен талдау. Халық арасында несие берудің бұл түрі
кеңінен таралып өсе түсуде, себебі халықтың отандық банктерге деген сенімі
арта түсуде, сонымен қатар банктердің өз ішінде де сенімі ұлғая түсті. Жеке
тұлғаларға несие беру рыногында екінші деңгейдегі банктер арасында қатаң
бәсекелестік жүруде, жеке клиент тартымды бола түсуде, себебі, еліміздің
экономикалық жағдайы қалпына түсе бастады, клиенттердің табысы арта түсті
әрі тұрақтана бастады.

Өндірістік капитал мен сауда капиталы қатарында қарыз капиталы да
оқшауланады. Оның басты қайнар көзі - өндірістік капитал айналымы
процесінде уақытша босаған ақша қаражаттары, яғни амортизациялық қор,
бөлінбеген пайда және т.б. Сонымен бірге кәсіпорындар мен объектілер
масштабының кеңеюі кәсіпкерлерден капиталды авансыландыру үшін капитал
салымының мөлшерін көбейтуді талап етеді. Экономиканың көп тармақтылығында
іс жүзінде көптеген жағдайлар туындап отырады. Кейбір капиталистерге
қосымша қаражат қажет болса, ал басқа капиталистерде ондай қаражат қоры
жеткілікті болады.
Капиталистер мен буржуазиялық қоғамның ақшалы кредиторлардың белгілі
бір уақытқа дейін бос қалған ақша қорлары банктерде жинақталады және
өнеркәсіп капиталистеріне белгілі бір мерзімге пайыз алу үшін қарызға
беріледі. Қарыз капиталы өнеркәсіп капиталының оқшауланған бір бөлігі; оны
меншік иесі пайдаланушыға қарызға береді және пайыз алады. Осының барлығын
капиталист-банкирлердің ерекше тобы басқарады.
Өнеркәсіп немесе сауда капиталистері банкирден қарыз алғаннан кейін
оны қайтаруға міндетті, сонымен қатар әдетте тауарды сатып алу-сату сияқты
оны пайдаланғаны үшін ақы төлеуге де міндетті. Осылайша капитал ерекше
түрдегі тауарға айналады. Қарыз капиталының тауар ретіндегі бағасы – пайыз
болып саналады. Мысалы, 1000 доллар жылдығы 5% болғанда, аталған капиталдың
бір жыл ішіндегі пайдалану бағасы 50 долларды құрайды. Баға - өзіміз біліп
отырғандай құнның ақшалай белгіленуі. Бұл жағдайда капитал құны 1000
доллар, ал бағасы бар болғаны 50 доллар ғана. Пайыз – бұл тауар капиталдың
нақты құнын көрсете алмайтын өзіндік сипаты бар баға. Пайыз нарқы қарыз
капиталына сұраныс пен ұсыныстың арақатынасына қарай белгіленеді.
Қарыз капиталына қарыз пайызының қатынасы қарыз пайызының мөлшерін
құрады. Пайыз пайданың орташа мөлшерінің бір бөлігін құрайды және одан
төмен болуы да мүмкін, олай болмаса капиталиске қарыз алудың ешқандай
мағынасы болмайды. Шындығында, тарихта қарыз пайызының нарқы төтенше
жағдайларға байланысты пайданың орташа мөлшерінен асып кеткен кездер де
болғаны рас.
Кәсіпкер қарыз капиталын пайдалана отырып, түскен пайданы толық
иемдене алмайды, өйткені оның тиісті бөлігін қарыз пайызы түрінде қайтаруы
тиіс. Нәтижесінде пайда екіге бөлінеді: кәсіпкер пайдасы және пайыз.
Бұл кезде бір ғана капиталдың екіге жарылуы байқалады: қарыз беруші
капиталистің қолында ол меншік капиталы ретінде, пайдаланушы капиталистің
(өнеркәсіп немесе саудагердің) қолында – қызмет капиталы ретінде жұмсалады.
Қарыз капиталы мамандандырылған капиталистік кәсіпорындарда банктерде де
ғана шоғырланатындықтан, олардың басқа капиталистік фирмалар сияқты бір
ғана мақсаты бар – ол пайда алу.
Банк пайдасы – қарызға берілген ақшаның пайыз деңгейінің айырмашылығы
есебінен және төленетін салымдар есебінен құралады. Банктің меншік
капиталына жатқызылатын пайда – банк пайдасының нормаларын құрайды.
Қазіргі заманғы капиталистік өндіріс несиенің дамыған жүйесін айналып
өте алмайды. Одан экономиканың барлық салаларындағы капиталистер көмек
сұрайды.
Осы кезде банк қарызына төленетін пайыз деңгейі де капитал салымы
мөлшерінің қысқаруына немесе өсуіне ықпал етеді. Сондықтан да өзі де
банктен аса ірі қарыз алушы болып табылатын қазіргі заманғы буржуазиялық
мемлекетте қарыз пайызының нормасы қалыптасуының стихиялы механизміне
көптеп араласуда. Мемлекет пайыз нормасы қозғалысына (белгілі шектеулерде)
реттеуші ретінде әсер етеді.
Кредит халықаралық экономикалық қатынастарда де кең таралуда. Мұнда
қарыз беру шарттары ірі монополистік бірлестіктер мен империалистік
мемлекеттердің тез арада мәмілеге келмейтін серіктестеріне қысым көрсету
қаруы ретінде қызмет етеді. Дамыған капиталистік елдер, ең алдымен АҚШ,
несиелік тежеуді басқа елдермен сауда жүргізу ісін шектеу шарттарын қолдау
үшін пайдаланады.
Қазіргі кезде ірі корпорацияларға ірі кредиторлар керек болып отыр.
Банк капиталының жинақталуы көбейе бастады. Ұсақ банктердің орнына банктік
монополиялар келді. Ірі банктердің дамуы өнеркәсіп капиталының
орталықтандырылуы мен жинақталуының белсенді факторы болып есептелінеді.
Ұсақ кәсіпорындарды жою және ірі корпорациялардың бірігуі, іс жүзінде, яғни
банктердің қатысуынсыз мүмкін болмайды. Банктік несие ұдайы өндірісті
қаржыландыруда, яғни ақша капиталын өсіру және құру процесінде капиталистік
кәсіпорынға қажетті өндірісті кеңейту және үздіксіз қайта жаңғыртуда
маңызды мәнге ие болады.
Қазіргі заманғы банктердің көпшілігі әмбебап кредиттік кешендерге
айналады. Олар тек ірі корпорациялармен ғана іс жүргізіп қоймайды, сонымен
бірге жеке салымшылармен де жұмыс істейді. Бұл өз кезегінде әмбебап қаржы
дүкендеріне айналады, соның арқасында көп миллиардтаған мәмілелер жасалып,
ондаған, жүздеген кәсіпорындардың, мың-мыңдаған жеке клиенттердің шоттары
төленеді. Банктер тауар сатып алуға да ақша төлейді, сөйтіп материалдық қор
айналымын жеделдетуге ықпал етеді.
Банктердің ұсақ қарыз алушыларға менмендіктен қарайтын уақыты өтіп
кетті. Қазіргі кезде ол үлкен рынок. Тұтыну несиесі бойынша өте жоғары
пайыз төленеді. Бұл тұрғыда басы артық қарыз капиталы ақша айналымы
капиталында қарыз капиталының қорлануына әсер етеді. Ал қарыз капиталының
қорлануы дегеніміз тегі қарызға арналған ақша ретінде ақша жиналып қалуы
болады. Ақшаның капиталға шын айналуынан бұл процестің үлкен айырмасы бар;
бұл өзі ақшаның тек капиталға айналуына болатындай формада қорлануы. Бірақ
бұл қорланудың шын қорланудан зор айырмасы бар. Қарыз капиталының қорлануы
осындай шын қорланудан тәуелсіз, бірақ сонымен қосарласа жүретін
жағдайлардың әсерімен ұлғаятыны себепті циклдің белгілі бір фазаларында
әрқашан ақша капиталының артылуы орын тебуге тиіс, ал кредиттің дамуына
қарай бұл артылу көбейе түседі. Демек осы артылумен бірге өндіріс процесін
оның капиталистік шегінен шығара ұлғайту қажеттігі де күшейе түсуге тиіс,
яғни шамадан тыс сауда, асыра өндіру, басы артық несие пайда болады.
Сонымен қатар бұл сөзсіз кері қозғалыс туғызатын формада жүзеге асады.
Бізге қарыз капиталы жөнінде тағы бірнеше ескерту жасау қалып отыр.
Бір ғана ақшаның өзі қарыз капиталы ретінде қаншалықты жиі кездесуі,
жоғарыда айтып өткеніміздей түгелінен мынаған байланысты:
1) олардың сату немесе төлем процесінде тауар құнын қаншалықты жиі
шығаруына, сөйтіп капиталды ауыстыруына және бұдан әрі олардың табысты
қаншалықты жиі шығаруына байланысты. Олардың шығарылған құн ретінде,
капитал немесе табыс ретінде болсын, оның бәрібір басқаның қолына
қаншалықты жиі өтуі, бұл өзі тегінде, шын айналымның мөлшері мен санына
байланысты болса керек;
2) бұл төлемді үнемдеуге және кредит ісінің дамуы мен ұйымдастырылуына
байланысты;
3) ақырында кредиттердің өзара жалғасуы мен қимылының шапшаңдығына
байланысты, мұның арқасында ақша бір жерде салым түрінде жиналып қалса,
дереу жылт етіп екінші бір жерден қарыз түрінде тағы шыға келеді.
Егер тіпті қарыз капиталының өмір сүру формасы ылғи шын ақша, алтын
немесе күміс формасы – заттары құн өлшемі болатын тауарлар формасында
болады деп жорамалдасақ, тіпті соның өзінде де бұл ақша капиталының едәуір
бөлігі сөз жоқ, жалған бөлік болады, яғни құнның белгілері тәріздес бір
нәрсе, құнның жай титулы болады. Ақша капиталдың ауыспалы айналымында
қызмет атқарып отырса, ол белгілі кезеңінде ақша капиталын құрайтын
болғанымен, алайда қарыз ақша капиталына айналмайды, қайта не өндіргіш
капиталдың элементтеріне айырбасталады немесе табысты жүзеге асырғанда
айналыс қаржысы ретінде сол элементтермен төленеді, демек, олар өз иесі
үшін тағы қарыз капиталына айнала алмайды. Ақша қарыз капиталына айналса
және сол бір ақша сомасының өзі қайта-қайта қарыз капиталы болып отырса,
мұндайда ол тек бір пунктте тек металл ақша ретінде өмір сүретіні, басқа
пункттерінің бәрінде ол капиталға деген талаптар формасында ғана өмір
сүретіні айқын. Жорамалымыз бойынша, бұл талаптардың қорлануы шын
қорланудан туады, яғни тауар капиталының және т.б. құны ақшаға айналуынан
туады; солай бола тұрса да бұл талаптардың немесе құн титулдарының
қорлануы, өз күйінде алсақ, оны туғызатын шын қорланудан да, ақшаны қарызға
беру арқылы болатын болашақ қорланудан да (өндірістің жаңа процесінен)
басқаша қорлану.
Prime facie (әуелде) қарыз капиталы әрқашан ақша формасында, ал кейін
ақшаға деген талаптар ретінде өмір сүреді, өйткені әуел баста қарыз
капиталы өмір сүрген түріндегі ақша енді шын ақша формасында қарыз алушының
қолына көшкен. Кредитор үшін қарыз капиталы ақша алу құқығына, меншік
титулына айналады. Егер дамыған несие жүйесіндегі жалпы түрін қарастыратын
болсақ, жай ақша мейлі ол шығарылған капитал немесе шығарылған табыс па,
жоқ па, бұған қарамастан, бір ғана қарыз актісі арқасында, депозитке
айналдыру арқасында қарыз капиталына айналады. Салымшы үшін салым – ақша
капиталы. Алайда банкирдің қолында ол тек осы капитал иесінің кассасында
жату орнына банкирдің кассасында қозғалыссыз жатқан потенциал ақша капиталы
болады. Шатасу, міне, осы жерде бой көрсетеді, банкир тарапынан төлем
талабы ретіндегі салым да, банкирдің қолындағы депозитке салынған ақша да,
бұлардың екеуі де ақша деп есептеледі. Банкир Туэлс 1857 жылы банк
комиссиясына берген жауабында мынадай мысал келтіреді: Мен өз ісімді 10000
фунт стерлингпен бастаймын. 5000 фунт стерлингке тауар сатып аламын да оны
қоймама жөнелтемін. Қалған 5000 фунт стерлингті керек болуына қарай
пайдалану үшін салым ретінде банкирге өткіземін. Әйтсе де онан 5000 фунт
стерлинг салым немесе ақша түрінде тұрғанына қарамастан мен бүкіл соманы өз
капиталым деп санаймын (4528). Осыдан келіп мынадай қызық айтыс туады:
4531. Демек, сіз 5000 фунт стерлингті банкнот түрінде басқа біреуге
бердіңіз ғой? - Ия – 4532. сонда әлгі басқа біреудің 5000 фунт стерлинг
салымы болады ғой? – Солай, әрине. – 4533. Алайда сіздің де 5000 фунт
стерлинг салымыңыз бар ғой? - Әбден дұрыс. – 4534. Оның ақшалай 5000ф.с.,
бар, сізде де ақшалай 5000ф.с. болғаны ғой? Солай. – 4535. Бірақ, сайып
келгенде бұл тек ақша ғана ғой? – Жоқ. - Бұл жерде шатасу ішінара мынандай
себептен болады: депозитке 5000ф.с. салған А оған деп талаптар жазып бере
алады, бұл ақша дәл өз қолында тұрғандай емін-еркін билік етеді. Бұл
мағынада әлгі ақша ол үшін потенциал ақша ретінде қызмет атқарады.
Бірақ ол әлгі ақшаны әрбір пайдаланған сайын салымының сомасын pro
tanto (тиісінше) кемітіп отырады. Егер оның берген ақшасы жаңадан қарызға
беріліп қойылғаннан кейін банктен шын ақша алса онда оған өзінің ақшасынан
емес, банкке басқа біреу салған ақшасынан төленеді. Егер ол В-ға борышын өз
банкіне чек жазып төлесе, ал В бұл чекті өз банкиріне салса салымшы А-ның
банкирінің де, салымшы В-ның банкирінің де чегі бар болып шығады, сөйтіп
екі банкир тек қана чек алмасатын болады, мұнда А салған ақша, ақша
қызметін екі рет орындайды: біріншіден, А салған ақшаны алған адамның
қолында және екіншіден, А-ның өз қолында орындады. Тағы бір қызметті борыш
ақшаның араласуынсыз жапқаны болады. Бұл жерде салым ақша ретінде екі рет
атап айтқанда, бір рет шын ақша ретінде және екінші рет – ақша алуға деген
құқық ретінде қызмет атқарады. Ақша алуға деген құқық борыш талаптарын
өзара жабу жолымен ғана ақша орнына жүре алады.
Дағдарыс дәуірлерінде қарыз капиталына деген сұраныс, сонымен бірге
пайыз нарқы да өзінің шырқау шегіне жетеді; пайда нормасы, онымен бірге
өнеркәсіп капиталына деген сұраныс та нөлге дейін дерлік төмендейді. Мұндай
уақытта әркім несиеге жармасады, мұны төлеуге бұрын қабылдаған
міндеттемесін орындауға бола істейді. Мұның керісінше, дағдарыстан кейінгі
жаңадан жандану дәуірінде қарыз капиталы сатып алу үшін және ақша капиталын
өндіргіш немесе сауда капиталына аудару үшін керек болады. Бұл кезде қарыз
капиталын не өнеркәсіп капиталисі немесе көпес керек етеді. Өнеркәсіп
капиталисі оны өндіріс құрал-жабдықтарына және жұмыс күшіне жұмсайды. Қарыз
капиталы өнеркәсіпшілер мен көпестер есебінен қабат қорланады.
Қарыз капиталының жинақталуы, шамадан тыс молаюы оның өзі өндіргіш
қорлануға қаншалықты қарама-қарсы қатынаста болуына қарай өндіргіш
қорланумен тек соншалықты байланысты болғанда ғана мүмкін екенін біз айтып
өттік. Мұның өзі өнеркәсіп циклінің екі фазасында, атап айтқанда
біріншіден, өнеркәсіп капиталы өзінің екі формасында - өндіргіш және тауар
капиталы формасында қысқаратын кезде, демек дағдарыстан кейінгі циклдің бас
кезінде болады; және екіншіден, оңалу басталған бірақ коммерциялық кредит
әлі банк кредитін аз қолданатын кезде болады. Бірінші жағдайда бұрын
өндіріс пен сауда да қолданылған ақша басы артық босаған қарыз капиталы
ретінде бой көрсетеді, екінші жағдайда ол өсе түскен мөлшерде, бірақ өте-
мөте төмен пайыз нарқымен қолдану табатын капитал ретінде бой көрсетеді;
өйткені енді ақшалы капиталиске өнеркәсіп және сауда капиталистері өктем
шарт қояды. Басы артық қарыз капиталы бірінші жағдайда өнеркәсіп
капиталының әрекетсіздігін көрсетеді, екінші жағдайда – коммерциялық
кредиттің банк кредитінен біршама тәуелсіздігін көрсетеді. Бұл тәуелсіздік
ақшаның қайта оралатынына, несие мерзімінің қысқалығына және істің дәнін өз
капиталымен жүргізушілікке негізделеді.
Біз қарыз капиталының қорлануы ешқандай шын қорланусыз, таза
техникалық тәсілдермен-ақ бола беретінін көрдік, ол тәсілдер – банк істерін
ұлғайту және шоғырландыру, жеке адамдарға тиісті төлем қаржыларының айналыс
резервін немесе резерв қорын үнемдеп пайдалану, осының нәтижесінде олар
үнемі қысқа мерзімге қарыз капиталына айналып отырады. Бұл қарыз капиталы,
сондықтан да ағымдағы капитал әрқашан қарыз капиталы формасын тек қысқа
мерзімге ғана сақтағанмен (дәл сол сияқты тек қысқа мерзімге ғана дисконт
операцияларына қызмет етеді), алайда ол мұның есесіне үнемі келіп те, кетіп
те отырады. Егер бәз біреу оны алушы болса, екінші біреу беруші болады.
Осылайша қарыз ақша капиталының аумағы іс жүзінде шын қорланудан мүлде
тәуелсіз өседі.

Рыноктық экономикада несие-банк жүйесі маңызды рөл атқарады. Ол
арқылы кәсіпорындардың, ұйымдардың және халықтың ақшалай есеп айырысулары
мен төлемдері жүргізіледі, ол уақытша бос ақшалай қаражаттарды , халықтың
жинақтары мен табыстарын жұмылдырады және белсенді түрде жұмыс жасайтын
капиталға айналдырады, сондай-ақ түрлі несиелік, сақтандыру, делдалдық,
инвестициялық, сенім, кеңес беру және басқа да операцияларды орындайды.
Өндіріске қатысты алғанда екінші кезекте саналатын несие жүйесі оған
тұрақты және елеулі ықпал етеді. Ол бірнеше дүркін ақшалай қорлардың
ауқымын кеңейтіп, өндіріс тиімділігінің өсуін қолдай отырып, ақшалай
қаражаттардың бір саладан екіншісіне қайта құйылуын қамтамасыз етеді.
Несие жүйесінің рөлі мен маңызы келесі көрсеткіштермен сипатталады:
несиелік жұмсалымдардың жалпы көлемі, кәсіпорындар мен ұйымдардың негізгі
және айналым капиталын қалыптастыруға банктегі қарыздардың үлесі, жалпы
төлем айналымы және т.б.
АҚШ несиелік қатынастардың даму дәрежесі бойынша, шаруашылықтың
өндірістік және өндірістік емес сферасын банк сферасының қамтуы, несиелік
мекемелердің көп түрлілігі мен көп тараптылығы жағынан, қаржы капиталы
талаптарының қуаттылығы бойынша әлемнің басқа елдерін артта қалдырады.
Американдық несие жүйесінің ауқымы туралы кейбір мәліметтер төмендегідей
көрсеткіштерді беруі мүмкін. Несиелік мекемелер арқылы қолма-қолсыз ақша
жолымен жүзеге асырылатын жылдық төлем айналымының басым бөлігі 80-
жылдардың басында 60-65 трлн доллар сомасында бағаланған.
Американдық шаруашылықта пайдаланылатын ақшалай капиталдың орта
есеппен ¾ бөлігі несие жүйесі арқылы өтеді. Несиелік мекемелер арқылы
жұмылдырылған ақшалай қаражаттардың орташа жылдық саны 1989 жылы 700 млрд
долларды құраған.
Бірақ, несиелік қатынастар мазмұны тек қана ақшалай капиталды
жинақтап, оны заңды және жеке тұлғаларға уақытша пайдалануға берумен ғана
шектелмейді. Несиелеу процесінде ұлғаймалы ұдайы өндіріс айналымы үшін
төлем құралдарының қосымша массасы құралады. Төлем айналымының аса ауқымды
ағыны төлем төлеушілер мен мекемелер және соңғылары мен алушылар арасында
экономикалық қатынастарды қалыптастырумен қатар, несиелік қатынастар
мазмұнын толықтыра отырып, несие жүйесі арқылы өтеді.
Кредит (несие) жүйесінің елдегі ақша айналымын реттеудегі, заңды және
жеке тұлғаларға әртүрлі қызметтер көрсету барысындағы қалыптасатын
экономикалық қатынастарды да несиелік қатынастар мазмұнына жатқызуға
болады.
Кредиттік қатынастар екі жақты сипатқа ие және шаруашылық
субъектілері үшін де, сондай-ақ кредит жүйесінің мекемелері үшін де бірдей
қажет. Ақшаны несиелік мекемелерде сақтау – несиелік ресурстарды құруды
білдірсе, ал оларды экономика және халық қажеті үшін орналастыру – кредит
(несие) беруді білдіреді.
Екі жақты қатынас: шаруашылық ұйымдары мен кредит жүйесі, кредит
жүйесі мен халық, мемлекет пен кредит жүйесі, кредиттік мекемелер
әртүрлі елдердің кредиттік мекемелері арасында да болуы мүмкін.
Жоғарыда түсіндіргеніміздей, кредиттік қатынас негізінен ақшалай
формада кредит экономикалық санатының қызмет етуі барысында жүзеге
асырылады. Кредиттік қатынастардың сыртқы көрінісі кредит формасын
сипаттайды. Ол кредиттік қатынастардың мәнін және ұйымдастырылуын
синтездейді. Кредиттік қатынастар формасы мен мазмұны диалектикалық
бірлікте болады. Кредиттік қатынастар формасы олардың мазмұнына сәйкес
келуі және оның дамуын ынталандыруы тиіс. Өндірістік қатынастардың өзгерісі
кредиттік қатынастар мазмұны мен кредит формасының өзгеруіне әкеледі.
Кредит екі формада болады: тауарлық және ақшалай. Тауар несиесі
коммерциялық несиенің бірінші негізін білдіреді. Шаруашылық жүргізуші
субъектілердің бір-біріне қарыз беру барысында аталған несие формасында
ақшалай формада қайтарылады. Өйткені, алушы субъект несие беруші тауар
несиесін алғанын куәландыратын вексельді, сондай-ақ салынған мүлік туралы
парақты немесе басқалай құжаттарды береді. Бұл тұста кредиттік қатынастар
субъектілеріне – шаруашылық жүргізуші субъектісі мен банк жатады. Кредиттік
қатынастардың мазмұнындағы өзгерістер нәтижесінде тауар формасындағы несие
ақшалай формаға қайта ауысады. Сөйтіп, тауар формасы негізінде несиенің
ақшалай, ең бастысы банктік формасы пайда болып дамиды.
Кредиттік қатынастар мен несие формаларының және несиелк мекемелердің
жиынтығы кең мағынадағы несие жүйесі ұғымын құрайды.
Ал, кредит жүйесі тар мағынасында – бұл несиелік есеп айырысу
қатынастарын ұйымдастырушы, елдегі ақша айналысын реттейтін және басқа да
қаржылай қызмет көрсететін несиелік мекемелер торабы болып табылады.
Басқаша айтқанда, кредит жүйесі банктік және басқа да мекемелердің
жиынтығын - несиелік операцияларды жүзеге асыру және олардың құқықтық
формаларын ұйымдастыруы арқылы сипатталады. Кредиттік қатынастарды
ұйымдастыруда: банктік және банктік емес институттар шеңберінде екі жүйені
бөліп қарастырады. Соған сәйкес кредит жүйесінің екі негізгі буыны
қалыптасады: банктік және мамандандырылған несие-қаржы мекемелері.
Бірлескен несие жүйесінің күрделі, көп буынды құрылымы болады.
Егерде, несиелік мекемелердің өз клиенттеріне көрсететін қызметтерінің
жіктелуін негізге алатын болсақ, онда қазіргі несие жүйесінің үш маңызды
элементін бөліп қарастыруға болады:
1) Орталық (эмиссиялық) банк;
2) Коммерциялық банктер;
3) Мамандандырылған несиелік мекемелер (сақтандыру, жинақ, ипотекалық,
сенімгерлік, және т.б.)
Кредит жүйесі ұғымы банк жүйесіне қарағанда кеңірек, яғни мұнда өзге
де кредиттік (несиелік) мекемелер қамтылады. Әр елдің өзіндік ерекшелігіне
қарай кредит немесе банк жүйесінің құрылымы қалыптасады.
Экономиканың маңызды атрибуттарының бірі – лайықты сипатта
ұйымдастырылған банк жүйесі болып табылады; оны кейде экономиканың жүрегі
деп те атайды. Орталықталықтандырылған жоспарлы экономикада ол бірыңғай
банк жүйесі ретінде, яғни мемлекеттің қаржы рыногындағы монополиясы
ретінде өмір сүрді. Мемлекеттік банк бір кездері орталық және коммерциялық
банктердің қызметін атқарды. Бір деңгейлі банк жүйесіндегі төлем құралдары
мен іс жүзіндегі басқа жеке банктер арасындағы төлем құралдарында ешқандай
бөлінушілік болған жоқ. Әрбір банктің өздеріне кредит және касса жоспары
бойынша лимитке сәйкес бөлінген төлем құралдарының жиынтық массасын
пайдалануға құқығы бар болатын. Осы лимит шегіне байланысты банктерде
өтемпаздық (өтімділік) мәселесі болған емес. Кредитті бөлген кезде пайыз
ставкалары есепке алынбайды, ал орталық банкі саясатының жанама құралдары
тіпті болған да емес.
Ұлттық банк дербес қызмет жасай алмады, ол тікелей мемлекетке тәуелді
болды, демек ақша – кредит саясатын өздігінен жүргізу мүмкіндігі де
болмады.
Дамыған мемлекеттер экономикасында банктердің екі деңгейлі жүйесі
қабылданған. Қазақстанда осындай жүйе КСРО тарамай тұрған кезде-ақ
қалыптаса бастады. 1987 жылы СОКП Орталық Комитеті мен КСРО-ның біріккен
қаулысы бойынша екі деңгейлі банк жүйесін құру туралы шешім қабылдады.
Кредит жүйесін жетілдіру туралы қабылданған шешімдерге қарамастан, бұл жүйе
керітартпалық күйде болды.
1988 жылы Одақтың Кооперация туралы Заңы қабылданғаннан кейін ғана
алғашқы кооперативтік банктер құрыла бастады. Кейіннен осы банктер банк
қызметі аясындағы рыноктық қатынастардың қалыптасуына негіз қалады. Осы
сәттен бастап Қазақстандағы банк жүйесінің дамуының алғашқы кезеңі басталды
деп есептелінеді. Кеңес Одағы бойынша осындай бірінші банк Шымкентте
ашылған Союз Банк болатын. Кооперативтік банк мәртебесі банктерге пайыз
ставкасы деңгейін, кредит беру шарттары мен мерзімін, мақсатын өздігінен
(дербес) шешулеріне зор ықпал етті. Ол банк қызметінің әртүрлі нысандарының
дамуына алған пайданы қолдануға, материалдық-техникалық базаларды күшейтуге
және тағы басқа мәселелерді шешуге мүмкіндік берді.
Одан кейінгі екі жыл еліміздің саяси және экономикалық дамуындағы
жеделдету істерімен ерекшеленеді. Экономика саясатын одан әрі дербес
нығайта түсуге ұмтылыс берген 1990 жылдың 10 қазанында Қазақстан
Республикасының егемендігі туралы қабылданған Декларацияны айтсақ
жеткілікті. Осы леппен 1990 жылдың желтоқсанында Қазақстанның Жоғарғы
Кеңесі Қазақстан КСР-дегі банктер және банк қызметі туралы Заң қабылдады.
Бұл заң Қазақстандағы банк жүйесі дамуының екінші кезеңіне жол ашты. Бұл
заң осыған дейін үстірт қабылданған көпшілігі мемлекеттік банктерден
құралған бұрынғы екі деңгейлі банктердің қызметін тоқтатты. Оның рыноктағы
нұсқасына ұқсас негіздері болып – жоғарғы деңгейдегі Қазақ КСР-нің
мемлекеттік банкі мен екінші деңгейдегі коммерциялық банктер және басқа да
кредит (несие) мекемелері қаланды.
Банктердің жеке капиталының салыстырмалы көрсеткіштерінің өте жоғары
өсуіне қарамастан кредит ресурстары рыногында белсенді операциялар жүргізу
үшін олардың саны жеткілікті болған жоқ. Сол себепті 1991 жылы Ұлттық банк
ресурстардың орталықтандырылған формасы – несиелік аукциондарды – рынокқа
қарай бөлуге көшуді пайдалана бастады. Оларды өткізудің қабылданған ортақ
тәртібі бойынша ықтимал қарыз алушы – сауда-саттық ұйымдастырушы Ұлттық
банкке - өздері алғысы келетін кредит көлемі мен пайыздық ставка деңгейі
көрсетілген өтінімін жібереді. Орталық банк алынған өтінімдерге қарай
аукциондарының жалпы сомасын, оларды беру мерзімін және сұраған несиенің ең
төменгі деңгейін белгілейді. Осыған орай қарызға сұралған несиелердің жалпы
сомасы Орталық банктің аукцион өткізуге бөлген қарыз сомасынан аспауы тиіс.
Несиелік аукциондар – ақша бақылауының құралы және несиелерді қайта
бөлісу мен кеңейту құралы ретінде кеңінен қолданылады. Несие аукциондары
ақша – несие реттеуінің жанама әдісіне көшу формасы ретінде банкаралық
несие рыногын дамытуға ықпал етеді. Бақылаудың осы рыноктық жолы бір
мезгілде қалаған несие көлемін ұстап тұру мен несие ресурстарын рыноктық
механизмдерінің көмегімен тиімді бөлуді қамтамасыз етеді және Орталық
банктің ақша - несие реттеуінде тәжірибе жинақтауына мүмкіндік береді.
Біздің елімізде несиелік аукциондарға Ұлттық банкте белгіленген
экномикалық нормативтерге сай келетін банктер ғана жіберіліп отырды. 1992
жылы осы нормативтерді бұзған 30 банк несие аукционына қатысу құқықтарынан
айырылды. Осындай қатал саясат ешқандай нәтиже берген жоқ. Мысалы, 1992
жылы Алматының коммерциялық банктеріне орталықтандырылған несие
ресурстарынан 3 ай мерзімге берілген 86 млрд сомның тек қана 8,8 млрд.
сомы ғана қайтарылды.
Ұлттық банк берген қарызының 10% ғана кері қайтарып ала алды.
Бұның барлығы банк операцияларын жүргізудің қарапайым ережелерінің
орындалмауынан болды. Коммерциялық банктерде орталықтандырылған несие
ресурстары есебінен берілген қарыздар жедел міндеттемелермен
ресімделмеген. Осы қарыздар есебінен банктер сақтандыру компанияларына
жарна төледі және несие үшін пайыз төледі. Осылайша, банктердің белгілі бір
бөлігі өздерінің барлық белсенді операцияларын орталықтандырылған несие
ресурстары есебінен жүзеге асырды. Банк жүйесіндегі дамыту шарасы бойынша
екінші деңгейдегі банктерді күшейтуде акционерлік несие беру көлемі
азайды.
Қолма-қол ақша айналымы аясындағы жағдай да оңай болған жоқ. 1992
жылдың қаңтарында бағаны босатқаннан кейін басталған әсіре инфляция
(гиперинфляция) бұл мәселені одан әрі ұлғайта түскені соншалықты, арнайы
шара қабылдауға тура келді. Қолма-қол ақша эмиссиясы 1992 жылы 140,9 млрд
сомды құрады, ал 1991 жылғы қолма-қол ақша эмиссиясы 8,6 млрд сомды құраған
еді. 1991 жылдың екінші жартысынан-ақ бағаның өсуі мен тауар тапшылығынан
қолма-қол ақша қажеттілігі туындады. Мұның өзі жылдың аяғына қарай
Қазақстанның барлық аумақтарында еңбекақы, зейнетақы және т.б. төлеуді
жаппай кешіктіруге әкеліп соқты. Осы қиын жағдайға байланысты 1992 жылы 13
ақпанда Қазақстан Республикасы Президентінің Халық шаруашылығын қолма-қол
ақшамен қамтамасыз етудің төтенше шаралары туралы Жарлығы қабылданды.
Еңбекақының 30% міндетті түрде банк салымына аудару шарасы енгізілді. Бір
мезгілде чек кітапшаларындағы чектерді айналымға ендіру Ережелері мен
Коммерциялық банктер чектерін Қазақстан Республикасы аумағында айналымға
ендіру Ережелері жасалып, бекітілді.
Қазақстанның несие-банк жүйесінің одан әрі дамуына 1993 жылдың сәуір
айында қабылданған Қазақстан Республикасының Ұлттық банкі туралы,
Қазақстан Республикасындағы банктер және банк қызметі туралы және
Қазақстан Республикасындағы валютаны реттеу туралы Заңдары орасан зор
ықпал етті.
Дәл осы жылы 15 қарашада ақша-несие саясатын өздігінен жүргізуге қарай
тағы бір маңызды қадам жасалды – Қазақстан өз валютасын алды. Бұл
Қазақстандағы банк жүйесін дамытудың үшінші кезеңінің басталуы еді.
Банктер туралы жаңа заңдар қабылданысымен және ұлттық валюта енуіне
байланысты экономикалық нормативтерді қатайту және банк жүйесін дамытуда
қосымша тексерудің тетігін жетілдіру жолы арқылы кеңейтуді жалғастыруда
жинаған тәжірибесі негізінде Қазақстанның Орталық банкіне оның ішкі және
сыртқы мәселелерімен айналысу мүмкіндігі туды.
1993 жылдың аяғында Қазақстандағы коммерциялық банктердің сан жағынан
өсуі 204-ке жетті.

Банктер саны
1 – Кесте

Жылы Банктер саны
1991 70
1993 204
1996 101
1999 72
2002 44
2003 36

Кестеден көріп отырғанымыздай, банктердің саны 1993 жылдан бастап азая
түсуде. Банк жүйесін реформалау нәтижесінде тұрақсыз және әлсіз дамыған
банктер толық жойылды немесе ірі банктерге еншілес банк болып өзара
бірікті.
Соңғы кездері Қазақстанда қазіргі талаптарға белгілі дәрежеде сай
келетін екі деңгейлік банк жүйесі құрылды. Ұлттық банктің рөлі өлшеусіз
өсті. Ұлттық банктің экономикалық шындыққа сәйкес жүргізген ақша-несие
саясатының нәтижесінде әсіре инфляция тоқтатылды: 1993 жылғы 2153%, 1998
жылы 1,9% дейін төмендеді. Әлемдік тәжірибе көрсеткеніндей ұзақ мерзімдік
жоспар бойынша ақша құнының тұрақтылығы халықты жұмыспен қамтуда және
экономикалық өсуде шешуші мәнге ие болады.
Осы жылдар ішінде Ұлттық банк арқылы банк жүйесін реформалаудың
бірнеше қысқа мерзімдік бағдарламалары жүзеге асырылды, банктерді қайта
қаржыландыру механизміне елеулі өзгерістер енді. 1995 жылдан бастап
орталықтандырылған қор есебінен директивалық несиелер беру ісі тоқтатылды
және Ұлттық банктің экономиканы несиелендіруі басқа екінші деңгейдегі
банктерге көшірілді. Бұл шешім екінші деңгейдегі банктердегі өтімділікті
қолдау, сонымен қатар ақша-несие және валютаны реттеу мақсатында
қабылданды.
1995-2003 жылдар ішінде банк жүйесі біршама өзгерістерді басынан
өткерді. 1996 жылдың желтоқсан айында Ұлттық банк екінші деңгейдегі
банктердің халықаралық стандарттарға көшуі туралы Ережені бекітті. Екінші
деңгейдегі банктер халықаралық стандарттарға көшу жүйесі – олар жасаған
қайта капиталандыру және жеке кэоффициенттер жоспары негізінде банктің
бәсекелестік қабілетін көтеруді қамтамасыз ететін бара-бар деңгейдегі
нәтижеге жету үшін жасалынды. 1998 жылы бұл бағдарламаға 60 банк қатысса,
жыл аяғына қарай тиісті талаптарды орындай алмағандықтан олардың саны 50-ге
дейін төмендеді.
Банк жүйесін күшейтуде банкаралық ақша рыногының дамуы біршама рөл
атқарды, олар банктерге өздерінің қысқа мерзімді өтімділігін
қанағаттандыруға немесе уақытша босаған ресурстарын сатуға мүмкіндік
береді. Еліміздің қаржы нарығында шетел капиталы бар банктердің қызмет
көрсетуі қызмет сапасын көтеруге анағұрлым әсер етті. Алайда, екінші
деңгейдегі банктер үшін өздерінің қаражатын мемлекеттік бағалы қағаздар мен
шетелдің валюта операцияларына салу әлдеқайда жеңіл, әрі кепілдікпен табыс
түсіруі тәуекелдікті талап етпейді. Бірақ нақты секторды несиелендіру,
бағалы қағаздар пайдасына қарағанда әлдеқайда қомақты табыс әкелетіні анық.
Соңғы 5 жыл ішінде жүргізілген зерттеу бойынша ұзақ мерзімді несиелердің
өсу үрдісі ерекше сипаттан көрінді. Оған Ұлттық банктің банк капиталындағы
мемлекет үлесін азайтуы мен банктерді ашуға, лицензия беруге және банктерді
ішкі бақылауға қатаң талап қою туралы қабылдаған шарасы көп ықпал етті.
Банк жүйесін сауықтырудың осындай саясаты банктерді капиталдандыру
деңгейін біршама жоғарылатты, ал жеткіліксіз дамыған банктерді жою процесі
жеделдей түсті. Еліміздегі төлем жүйесінің жетілдірілуі банк қызметінің
сапасын жақсарту мен дамытуға елеулі ... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.