Бірыңғай мүшелердің дамуы

Жұмыс түрі: Курстық жұмыс
Тегін: Антиплагиат
Көлемі: 57 бет
Таңдаулыға:

Мазмұны

Кіріспе

1 БӨЛІМ. ҚАЗАҚ ТІЛІ САБАҚТАРЫНДА БІРЫҢҒАЙ МҮШЕЛЕР

1. 1 Бірыңғай мүшелердің дамуы

1. 2 Бірыңғай мүшелердің байланысы

2 БӨЛІМ. БІРЫҢҒАЙ ТҰРЛАУЛЫ ЖӘНЕ ТҰРЛАУСЫЗ МҮШЕЛЕР

2. 1 Бірыңғай бастауыштар

2. 2 Бірыңғай баяндауыштар

2. 3 Бірыңғай анықтауыштар

2. 4 Бірыңғай толықтауыштар

2. 5 Бірыңғай пысықтауыштар

3 БӨЛІМ. ҚАЗАҚ ТІЛІ САБАҚТАРЫНДА БІРЫҢҒАЙ МҮШЕЛЕРДІҢ ДАМУ ЖОЛДАРЫ ЖӘНЕ ОНЫ ЖЕТІЛДІРУ

3. 1 Бірыңғай мүшелердің әдебиет тілдің стилдік тармақтарында қолданылуы

3. 2 Бірыңғай мүшелердің көркем әдебиетте қолданылуын зерттеу

Қорытынды

Пайдаланылған әдебиеттер

Кіріспе

Тақырыптың өзектілігі.

Бір сөйлем мүшесі бірыңғай болып тізбектеліп басқа бір мүшеге қатысты болу арқылы сөйлем ықшамдалып айтылады. Ол үшін бірнеше бірыңғай бастауыштың бір баяндауышы, бірнеше бірыңғай баяндауыштың бір бастауышы т. с. с. болуы мүмкін. Сол арқылы сөйлемнің іргесі кеңіп, ой айқындала, саралана түседі.

Бірыңғай мүшелер өз ара салаласа байланысады да, сол тобымен сөйлемдегі басқа мүшелерден дауысталу жағынан оқшауланып, бәрі жиналып бөлек бір топ құрап тұрады. Сөйтіп, сөйлемде синтаксиситік қызметі бірдей, көбінесе өз ара тұлғалас сөйлем мүшелері бірыңғай мүшелер болады.

Тілдің ең басты, бір тұтас ұйысқан бөлшегі -сөйлем. Сөйлем- тілдің қоғамдық қызметі. Пікір алысудың ойды білдірудің, негізгі тұлғасы. Ол қашанан бері синтаксистик зертеудің басты объектісі болып есептеледі. Сөйлем кісінің ойын айту мақсатына лайық құралатындықтан, сөз, сөз тіркестері ойдың бөлшекті элеметтері есебінде сөйлем құрамына енеді. Олар сөйлем құраудың синтаксистік материалы болатындықтан, синтаксис зерттеудің де басты объектісінің бірі болып табылады.

Сөйлемнің басты сипаттамалары мыналар: сөйлем біршама тиянақты ойды, предикаттық қатынасты біолдіреді. Сөйлемнің айтылу интонациясы болады, сөйлем жеке сһзден, сөз тіркестерінен құралады.

Синтаксис жөніндегі ғылым бірнеше саладан құралады, оның сала-салаға бөлінуі тілдің синтаксистік құрылысының дара тетіктерінің, бөлшектерінің ыңғайына, оларды зерттеп тану мақсатына бағынышты .

Сөйлемді құрайтын грамматикалық формаларды олардың өзара қарым-қатынасын, сөйлемдердің грамматикалық түрлерін жай сөйлем синтаксисі зерттейді.

Жай сөйлем - өзіне тән семантикалық құрылымы бар, коммунативтік міндет атқаратын, бір предикңативтің бірліктен тұратын сөйлем. Жай сөйлемнің ерекшеліктерін танытатын белгілер оның синтаксистік, семантикалық құрылымы сөздердің орын тәртібі мен интоноция болып табылады.

Синтаксистік құрылым тұрғысынан алып қарағанда, жай сөйлем бір сөзден де, екі не одан да көп сөзден тұрады. Жай сөйлемдер қос сыңарлы болып та, жеке сыңарлы болып та келе береді. Қай түрі болғанда да, сөйлемнің тұрлаулы мүшелерінің атқаратын қызметі өте зор. Сөйлемнің негізгі болып табылатын баяндауыш қимыл - әрекетті, қозғалысты, қалыпты білдіреді де, бастауыш сол қимыл - әрекеттің, қозғалыстың иесін танытады. Жай сөйлем қос сыңарлы болғанда тұрлаулы мүшенің екеуі де қатынасады.

Жай сөйлем құрамында тұрлаулы, тұрлаусыз мүшелер бірыңғай да келеді. Негізінен сөйлемдегі бірыңғай мүшелер туралы ұғым мектеп граматикасынан белгілі Бірыңғай деп граматикалық қызметі жағынан граматикалық формасы жағынан, граматикалық байланыс жағынан ыңғайлас келген мүшелерді айтамыз. Бірыңғай мүшелі сөйлемдер - күрделі ойды, бірнеше сөйлемдісалыстырып білдірудің амалы. Оларды құрмалас сөйлемнің функциялас сыңары деп те атауға болады.

Құрмалас сөйлем мен бірыңғай мүшелі жай сөйлемнің айырмасы құрлысында. Құрмалас сөйлемге компонент ретінде жай сөйлемдер қатысады, әр компоненттің құрамында дара бастауыш, баяндауышы болады. Бірыңғай баяндауыштар бір бастауышқа қатысты, сондықтан бұл құрамдағы конструкция жай сөйлем қатарына жатады.

Бірыңғай мүшелі сөйлемнің өзіне тән ерекшеліктері мен тілдегі қызметін айқындау жұмысымыздың өзектілігін танытады.

Тақырыптың зерттелу деңгейі.

Бірыңғай мүшелер, олардың сөйлем ішінде қолданылу ерекшеліктері мен Бірыңғай мүшелі жай сөйлемдер мәселесі қазақ тіл білімі ғылымында қарастырылып, тілші ғалымдар пікір айтқан. Атап айтар болсақ, «Қазақ тілінің граматикасы» (Синтаксис) мен «Қазақ тілі энцеклопедиясында», М. Балақаев, Т. Қордабаев, А. Әбілқаев, Р. Әмір т. б. ғалымдардың ғылыми еңбектерінде кеңінен қарастырылып, сөз болған.

Курстық жұмыстың мақсаты - қазақ тілі сабақтарында бірыңғай мүшелердің даму жолдары және оны жетілдіру жолдарын қарастыру;

Курстық жұмыстың құрылымы.

Кіріспе, негізгі бөлім үш тараудан тұрады. Соңында қорытынды, пайдаланылған әдебиеттер тізімі беріледі.

1 БӨЛІМ. ҚАЗАҚ ТІЛІ САБАҚТАРЫНДА БІРЫҢҒАЙ МҮШЕЛЕР

1. 1 Бірыңғай мүшелердің дамуы

Тілдік категориялардың басқа да түрлері сияқты, сөйлемнің бірыңғай мүшелерінің де өзіне тән қалыптасу, даму тарихы бар.

Қазіргі қазақ тіліндегі сөйлемнің бірыңғай мүшелері - тіліміздің грамматикалық құрылысында ертеден келе жатқан синтаксистік құбылыс. Бұған көне түркі жазба ескерткіштерінде кездесетін деректер айқын айғақ бола алады. Мысалы, Орхон-Енисей жазуларында сөйлемнің тұрлаулы да, тұрлаусыз мүшелері де бірыңғай түрде кездеседі:

Бірыңғай бастауыштар: Табғач, оғуа, қытан бу үчегү қабысыр.

Бірыңғай баяндауыштар: Біз сүнүстіміз, санчдымыз. Түрк будун елті, алқынты, йоқ болты.

Бірыңғай толықтауыштар: Ебін, барқын бұадым. Оғлын, йотазын йылқысын, барқын анта алтым.

Бірыңғай анықтауыштар: Сарығ алтун, өруң күмүш, қыз кудуә, егритебі, ағы бұнсуә келтүрі.

Алтун шуңа, йаш кейікті арыт ығлат- ұлғат, удачына барсым адырылу барды, йыта.

Бірыңғай пысықтауыштар: Күн иеме, түн иеме йелу бардымыз [1] .

Мысалдарда көрсетілгендей, ескі жазу нұсқаларында да қазіргі тіліміздегі сөйлемнің тұрлаулы, тұрлаусыз мүшелері тегіс бірыңғай болып кездеседі, бірақ олар осы күнгідей жиі кездеспейді.

Бұлардың ішінде адам аттары, жер, су, ру аттарының санамалап көп аталуына байланысты сөйлемнің басқа да мүшелеріне қарағанда, әсіресе, бірыңғай бастауыштар мен бірыңғай толықтауыштар көбірек қолданылған.

Ал құрамы жағынан бұл жазулардағы бірыңғай мүшелер, көбінесе, бір сөзден жасалған дара болып келеді, казіргі тіліміздегідей жай сөйлемнің құрамын ұлғайтып, көлемін кеңейтіп күрделендіру сирек кездеседі.

Ескі жазбаларда сөйлемді күрделендіріп құрудан гөрі дара, жеке айту әдісі басым болғандығы зерттеуші ғалымдардың еңбектерінде көрсетілген: «Көне замандағы тілдерде, тіпті қарапайым халық тілінде де сөйлемдерді белгілі грамматикалық, стильдік жүйелі тілдермен құрмаластырып, ұластырып айтудан гөрі, жай сөйлемді дара, жеке айту дағдысы күшті болған. Керісінше, бірнеше сөйлемдерді, шумақты сөз тіркестерін ұластырып, қиюластырып күрделендіру әдеби тілге тән» [2] .

Бұл жағдайды Н. Т. Сауранбаев та айтқан еді: «Заман өткен сайын адам баласының қоғамдық, шаруашылық, мәдени тұрмысының бір басқыштан екінші басқышқа көшіп отыруына байланысты тілдің синтаксистік құрылысы да бірте-бірте дамып отырады. Неғұрлым қоғамның алыс уақыттағы дәуірлеріне терең бойлай берсек, тілдің құрылысының да соншалық жабайы болатынын көреміз. Сол сияқты неғұрлым осы заманға жақындаған сайын тіл құрылысының қиындығын, жаңаланғанын көреміз» [3] .

Орхон-Енисей жазба ескерткіштері тілінде кездесетін бірыңғай мүшелердегі және бір ерекшелік - қазіргі тіліміздегі бірыңғай мүшелерді көбінесе тұлғалас болғандықтан шұбалаңқы етпей, ықшамды етіп айту үшін морфологиялық көрсеткіштер мен көмекші сөздер бірыңғай мүшелердің бәріне ортақ етіліп, бір-ақ рет ең соңғысына ғана жалғанса, ал ескі жазуларда көрісінше, мұндай грамматикалық тұлғалар мен көмекші сөздер бірыңғайлардың әрқайсысына жеке-жеке жалғанып келуі жиі кездеседі.

Сіз еліме, кунчуйума, оғланыма, будунума- сізіме алтмыш йашымда адырылтым. (Сізден, елімен, ханымнан, ұлымнан, халқымнан, алпыс жасымда айырылдым, яғни қайтыс болдым) .

Қадашыма, кешірме, азақ (лығ) атыма, йыта қара будыныма адырылтым, йыта екен.

(Жолдасымнан, белбеуімнен, аяқты атымнан, қасірет шегіп, қара халқымнан айырылдым, қайтыс болдым, қасірет шегемін) .

Кейбір ғалымдардың айтуына қарағанда, тіл дамуының көнерек заманында сөйлем құрамындағы сөздерді, сол сияқты жай сөйлемдерді бір-бірімен байланыстыратын, қазіргі дәнекерлер, тәсілдер болмаған. Сөздер бір-бірімен көбінесе тұрған орындарына, мағыналарының жақындығына қарай қабыса байланысқан. Бірыңғай мүшелер арасы интонация арқылы да байланысады. Бірыңғай мүшелер арасындағы интонация тарихи жағынан алғанда жалғаулықты шылаулардан анағұрлым көне және оның қолданылу, жұмсалу өрісі жалғаулықтардан анағұрлым кең.

Ал Орхон-Енисей жазуы ескерткіштерінің тілінде бірыңғай мүшелердің жалғаулық арқылы байланысқан түрлеріне қарағанда, жалғаулықсыз, яғни мағыналары бір-біріне жақын сөздердің өзара іргелесіп, тіркесіп келген түрлерін жиі кездестіреміз:

Ер ердедім, адақы, егечіме, ана, егмеч, егет йерілтім. (Ерлігімнен, атамнан, анамнан, әйелімнен, күңімнен жеріндім, айырылдым, яғни қайтыс болдым) .

Қадашым, күнім, йыта, адырылтым сізіме, өз күмүш будунум, йыта, адырылтым.

(Жолдасым, туғаным, әттеген-ай, айырылдым, (қайтыс болдым) сізден, өзімнің күміс халқымнан, қайғы шегіп, айырылдым) .

Ечуміз апамыз Бумын қаған төрт булуңығ қымыс йығмыс йаймыс, басмыс ол қан йоқ болтунда кесре ел йітміс ычғынмыс қачышмыс.

(Ағамыз, атамыз Бумын қаған дүниенің төрт бұрышын қысты, жықты, жеңді, басты. Ол хан кейіннен жоқ болғанда ел құрыды, тарап кетті, қашып кетті . . . ) [4] .

Сондай-ақ, сирек те болса бірыңғайлардың жалғаулықтар арқылы байланысып келетін түрлері де кездеседі. Оның өзінде де қазіргі тіліміздегі бірыңғай мүшелерді байланыстыру үшін жұмсалып жүрген жалғаулық шылаулардың бәрі бірдей емес, кейбіреулері ғана ұшырасады. Мысалы, «Да/де» жалғаулығын осы күнгі қалпында ескі орхон жазуларынан ұшыратуға болады:

Анта кісіре інісі қаған болмыс арінч, оғлы та қаған болмыс арінч. Ығыр а іч қағанлық да қылтым.

Ал қарсылықты жалғаулықтардың ескі жазбалар тілінде кездеспейтінін, осындай мағынаны сөйлемдердің лексикалық мағынасының ара салмағынан байқауға болатындығын Р. Әміров аталған еңбегінде айтқан еді.

Сонымен, көне түркі жазу ңұсқаларында кездесетін сөйлемнің бірыңғай мүшелерінің құрамын қазіргі тіліміздегімен бірдей тепе-тең деп қарауға болмайды.

Бұл категорияның қазіргі неше алуан түрлері-бәрі бірдей белгілі бір мезгілде бірден пайда бола қалмағаны, олар тілдің өзіндік ішкі даму заңына лайықты бірте-бірте қалыптасып жетілгені белгілі.

Қазіргі әдеби тілімізде кездесетін сөйлемнің бірыңғай мүшелері былай тұрсын, ең көне деп есептелетін ертегілерді, халық дастандарында кездесетін бірыңғай мүшелердің өзі де алғашқы түрімен салыстырғанда дамудың талай өткелдерінен өткен, жетілген түрі деп қаралуы керек.

Бірыңғай мүшелердің одан әрі дамып, жиі қолданыс табуына 15-18ғ. қазақ жазбаларының тілі дәлел. Сол дәуірдегі жазбалар тілінің синтаксисін зерттеген ғалым Т. Р. Қордабаев «Тарихи синтаксис мәселелері» атты еңбегінде «Жамиғат тауарихтың» және «Шежіре түріктің» синтаксистік құрылысына тоқтала келе, онда сөйлем мүшелерінің барлық түрі де бірыңғай мүшелер адам, жер, су, ру аттары сияқты кілең зат есімдер жиі қолданылатынын атап көрсетеді:

Жалайыр, татар, ойрат, меркіт уа шақы андин башқа бағзы қауымдар мағұл ішінде ерділер.

Ұйғыр, қыпчақ, Қарлұқ, Қалач, Ағачар, Оғузның ағаларының ұрұғы Орхон, уа Көрхан, уа Көзхан аның аға-ұғланлары оғуз білән бірге ермес ерділер.

Сөйтіп, бұл кездегі жазуларда, Т. Р. Қордабаевтың сөзімен айтқанда, «Сөйлем мүшелерінің көпшілігі, әсіресе, бастауыш, толықтауыш, мекен пысықтауыш, бұлардан гөрі сирегірек баяндауыш пен аңықтауыш мүшелер бірыңғай түрде кездеседі. Барлық түрі дерлік негізінде, жалғаулықтар арқылы байланысады. » [5]

Өлеңдері тәрізді прозасында да бірыңғай мүшелерді жиі қолдану - Абай стиліне тән тәсілдердің бірі, мысалы:

Оның діні, құдайы, халқы, жұрты, білім - ұяты, ары, жақыны - бәрі мал.

Әрберден соң сыртымызға шықты, жауластық, дауластық, партияластық [ІІ. 159] .

Ішпек, жемек, кимек, күлмек, көңіл көтермек, құшпақ, сүймек, мал жимақ, мансап іздемек, пайдалы болмақ, алданбастық - бұл нәрселердің бәрінің өлшеуі бір [ІІ. 159] .

Синтаксис саласында Абай прозасының текстерінде көзге түсетін ерекшеліктерді сөйлем қанша ұзын болса да, ондағы сөйлем конструкциясы дұрыс құрылып, ой желісі немесе бірыңғай элементтер тәртібі қатаң сақталған. Бұл - сөз жоқ, проза стилін қалыптастырудағы Абайдың табысы да, үлесі де, өзіне тән стилі де.

Абай прозасында ұйқасып немесе бірдей тұлғаға қойылып, не болмаса сөз саны бірдейлестіріліп келтірілген параллель бірыңғай мүшелер, тіркестер, жеке сөйлемдер жиі кездеседі. Мысалы: Ол мал көбейсе . . . сұлуды жайлап, жүйрікті байлап отырмақ; Қыстауы тарлық қылса, арызы жеткендік, сыйы өткендік [ІІ. 159] . Енді мұндай иман сақтауға қырықпас жүрек, айнымас көңіл, босанбас буын керек екен.

Ұлы ақынның әдеби творчествосы осы туралы жазған басқа да еңбектердің ішінде Абай қолданған жеке сөздер мен кейбір көркемдеу тәсілдерін және грамматика саласындағы бірқатар ерекшеліктерін талдап көрсетіп келеді.

Ертедегі жазба ескерткіштерінің сипатына қарай адам, жер, су, ру аттарының көбірек аталуына байланысты бірыңғай бастауыштар мен біріңғай толықтауыштар жиі, ал баяндауыш пен анықтауыштар біріңғай түрінде сирек кездессе, Абай шығармаларында сөйлемнің барлық мүшелері де бірыңғайласып жиі жұмсалады. Реалист ақын оларды көріктеу, көркемдеу құралы етумен қатар, затты, құбылысты дәл, анық, жан - жақты сипат - қасиеттерімен толық қамту арқылы нақышты сурет жолдарын құрастырады, әсіресе Абайдың «Аттың сыны», жыл мезгілдеріне арналған өлеңдері сондайға құралған. Солардан кейбір үзінділер келтірейік:

Шоқпардай кекілі бар, қамыс құлақ,

Қой мойынды, қоян жақ, бөкен қабақ.

Ауыз омыртқа шығыңқы, майда жалды,

Ой желке, үңірейген болса сағақ.

Адамның не заттың, не табиғат құбылыстарының өзгеше белгілерін көрсету, олардың бейнесін оқушылардың көз алдына елестету, ой-қиялына әсер ету үшін қолданылатын көркем сөздердің бір түрі эпитет арқылы суреттейді. Өмір картинасын немесе портрет жасау үшін эпитет, әсіресе күрделі эпитеттер көп қолданылады. Бір жолда бір ғана эпитет емес, бірнеше бірыңғай мүшелер, бірнеше эпитеттер қатар келген.

. . . Сабырсыз, арсыз, еріншек,

Көрсе қызар, жалмауыз,

Сорлы қазақ сол үшін,

Алты бақан ала ауыз.

Өзін-өзі күндейді,

Жақынын жалған міндейді,

Ол - арсыздық белгісі.

Ұятсынбай, ойланбай,

Қой дегенге тіл алмай,

Іс қылмай ма ол кісі?

Бір-ақ секіріп шығам деп,

Бір-ақ ырғып түсем деп,

Мертігеді, жатады.

Ұрлықпен мал табам деп,

Егессе ауыл шабам деп,

Сүйтіп Құдай атады . . . [1. 66]

Адамның психологиясындағы өзгеріс, құбылыстарды суреттеуде қазақ әдебиетінің классигі Абайдың да сүйіп қолданғаны осы бірыңғай мүшелер арқылы тікелей суреттеу әдісі болды. Сөйлемнің бірыңғай мүшелері арқылы автор жансызға жан беріп, тілсізге тіл бітіреді, не қайғылы, не қуанышты оқиғаны суреттегенде, оған және табиғат қосылады да, оны бұрынғыдан да күшейте түседі. Шығармадағы оқиғаға табиғатты қатыстырып не қайғыртып, не қуантып суреттелген жерлер өте әдемі, оқушыны еріткендей әсерлі және күшті болып келеді. Міне, осылар сияқты жаратылыстың жансыз нәрселерін, тап жанды нәрселердей етіп суреттейді.

. . . Ақ киімді, денелі, ақ сақалды,

Соқыр, мылқау танымас тірі жанды.

Үсті-басы ақ қырау, түсі суық,

Басқан жері сықырлап, келіп қалды.

Дем алысы - үскірік, аяз бен қар,

Кәрі құдаң қыс келіп, әлек салды.

Ұшпадай бөркін киген оқшырайтып,

Аязбенен қызарып, ажарланды.

Бұлттай қасы жауып екі көзін,

Басын сіліксе, қар жайып, мазаңды алды.

Қысты суреттеген өлеңде, қысқа адам сияқты кейіп беріп, басқан жерін сықырлатып қоюда сөйлемнің бірыңғай мүшелері жәрдемін тигізіп тұрғанын байқаймыз. Қысты әуелі ақ сақалды шалша, ақ киім киіндіріп алмаса, оны дем алғызып, басқан жерін сықырлатып жүргізе алмас еді.

Міне, бұл өлеңдерінде біріңғай анықтауыштар арқылы бірде бәйге атты сынын суреттесе, бірде жылдың төрт мезгілінің бірі - қыстың тамаша көрінісін қарт адам бейнесінде келісті суреттейді, ал енді бірде адам бойындағы жағымсыз қасиетті да санамалап, саралап көрсетеді. Шығармаларында бірыңғай баяндауыштарды да жүйелі қолдау арқылы Абай іс - әрекетке, оқиғаға көтеріңкі, қозғалмалы сипат/динамичность/ береді:

Жазғытұры қалмайды қыстың сызы,

Масатыдай құлпырар жердің жүзі.

Жан-жануар, адамзат анталаса,

Ата-анадай елжірер күннің көзі.

Жаздың көркі енеді жыл құсымен,

Жайраңдасып жас күлер құрбысымен,

Көрден жаңа тұрғандай кемпір мен шал

Жалбаңдасар өзінің тұрғысымен.

Қырдағы ел ойдағы елмен араласып,

Күлімдесіп, көрісіп, құшақтасып,

Шаруа қуған жастардың мойны босап,

Сыбырласып, сырласып, мауқын басып.

Түйе боздап, қой қоздап - қорада шу,

Көбелекпен, құспенен сай да ду-ду.

Гүл мен ағаш майсып қарағанда,

Сыбдыр қағып бұраңдап ағады су [1. 120] .

Автор адамды, олардың амалын және басынан өткізген күйініш-сүйініштерін суреттеумен қатар, оқиғаның болған жағдайларын да суреттейді. Шығармаға табиғатты не сол оқиғаның болған жерлеріне жыл мезгілін қатыстырады.

. . . Қырдағы ел ойдағы елмен араласып,

Күлімдесіп, көрісіп, құшақтасып, . . . [1. 122]

. . . Қызарып, сұрланып,

Лүпілдеп жүрегі

Өзгеден ұрланып,

Өзді - өзі керегі . . . [1. 135]

Қазіргі қазақ әдеби тілі - сан салалы стильдік жүйелері дамып, қалыптасып жетілген бай тіл. Тілдегі бар әдіс - тәсілдер бұрынғының негізінде соңғы кезде жетіліп, қолдау іргесін кеңейтті, жұмсалу аясын молайтты.

Әдеби тілдің қолданысында грамматикалық категорияларды стильдік мақсатқа сай қолдану - адамның ой - өрісі, дүние тануын да кеңейтіп отырады. Мұндай зандылық бірыңғай мүшелердің қолдануы сипатынан да байқалады.

Көркем әдебиет стилінде бірыңғай мүшелі сөйлемдердің экспрессивтік рөлі тек оның мағынасымен, байланысу тәсілдерімен ғана емес, соңымен қатар олардың сонымен де байланысты келеді. Сөйлемде бірыңғайлар қатары: қос/екі/ мүшелі, үш мүшелі, көп мүшелі болып келеді. Көркем әдебиетте ең жиі қолданылатыны - екі мүшелі және үш мүшелі бірыңғайлар. Бұлар көбінесе - бір - бірінің мағынасын толықтыра, анықтай түсу үшін, кейде екі не одан да көп затты, ұғымды салыстыру үшін қолданылады:

Абай мен Ербол құс жайына, аңшылық жайына ауысқан соң, тату құрбы сияқтанып кетті. Ел жинақы боп, топталып көшпей, бытырап, ен жайылып келеді (М. Әуезов) .

Қос мүшелі, үш мүшелі бірыңғайлар (әсіресе етістікті баяндауыштардан жасалған түрі) істің барысын, динамикасын қысқа, дәл суреттеуде ұтымды келеді.

Осыны ойлағанда, Сүйіндік сескеніп, шошып кетті (М. Әуезов) .

Дала боран. Жел дүрілдейді, ысқырады (Б. Майлин) .

Автор ойын әсерлі, өткір етіп беру үшін кейде өзара мағыналас идиомалық тіркестерді де бірыңғай етіп береді.

Барлық Ырғызбай Дәркембайды содан бері көзге түрткі ғып, шетке қағып, қырына алып беретін. (М. Әуезов) .

Табиғатты суреттеу (пейзаж) кейде жаратылыстың көрінісін суреттейді, кейде кейіпкердің басында болған күйініш-сүйінішімен, сағынышымен байланысып келеді.

Жоғарыда Абай жаздың әдемі көрінісін суреттеумен қатар, салтанат түзеген бай ауылын және байлардың қолындағы жылқышылардың ауыр тұрмысын да көрсетеді. Реалист Ұлы ақын табиғатты суреттеумен қатар, бай мен кедей тұрмысының айырмасын да көрмей кете алмады.

Көркем шығарма тілі басқа әдеби тіл түрлерінен экспрессивті-эстетикалық сипатымен ерекшеленеді де ұлттық тіл мәдениетінің дамуына өз ықпалын тигізеді. Көбіне тілдік экспрессия адам сезімінің, мінезінің әр түрлі қырларын көрсетуге бағытталады:

Қызарып, сұрланып,

Лүпілдеп жүрегі

Өзгеден ұрланып,

Өзді-өзі керегі,

Екі ғашық құмарлы

Бір жолдан қайта алмай,

Жолықса ол зарлы,

Сөз жөндеп айта алмай

Аяңдап ақырын,

Жүрекпен алысып.

Сыбдырын, тықырын

Көңілмен танысып

Дем алыс ысынып,

Саусағы суынып,

Белгісіз қысылып,

Пішіні құбылып [1. 128] .

Бірыңғай көп мүшелі модельдердің қос мүшелі, үш мүшеліге қарағанда стильдік мәні ерекше. Бұлар арқылы ақын - жазушылар эпикалық, эмоциялық, юморлық мінездемелер беріп, портрет, табиғат көріністерін толық, жан - жақты, шегіне жеткізе суреттейді:

Жылтыр, қою қара қасы бар, ажарлы, үлкен қара көзді, қырлы кесек мұрынды және әдемі қиылған қысқа мұрты бар қара сұр жүзді Дәрмен Долговқа анық кавказ типінің бірін елестетеді. (М. Әуезов) .

... жалғасы

Сіз бұл жұмысты біздің қосымшамыз арқылы толығымен тегін көре аласыз.