ЖАМБЫЛДЫҢ АЙКҮМІСПЕН АЙТЫСЫ

ЖАМБЫЛДЫҢ АЙКҮМІСПЕН АЙТЫСЫ
Жамбыл:
Әдейі ат терлетіп келдім тойға,
Айкүміс, әуелден-ақ болдың ойда.
Әуірі басылмаған албырт едім,
Асығыс айтқаныма кінә қойма!
Айкүміс:
Аптығып ә, дегеннен амандаспай,
Әдепті үйренбепсің, Жамбыл, жастай.
Асылға арсыдағы қол жетпей ме,
Ақылмен қыймылдасаң аспай-саспай?.
Жамбыл :
Айкүміс, асықпауға шамам бар ма?
Жасшылық ұрындырды талай жарға...
Сен үшін жатсам, тұрсам арманым көп,
Жем болып кете ме деп жамандарға.
Айкүміс:
Біле ме пенде шіркін өз кемісін,
Ел кезіп есер мінез сен де жүрсің...
Жаралған жат жұрттыққа ұрғашымыз,
Жарқыным, өкінбеші сен мен үшін!
Жамбыл:
Барарсың бір жаманға өзің қор боп
Отырсың қарқарадай әзір зор боп.
Көзіңе көк шыбынды үймелетер,
Көргенің өле-өлгенше ылғи сор боп.
Айкүміс:
Жамбыл-ау, күбінесің неге сонша?
Құтқарып қыз біткенді қалған жанша...
Қолдағы қаршығаңнан неге айрылдың
Тұтқасы дүниенің сенде болса?!
Ж а м б ы л:
Жалғанның сорлысы екен қыз бен жігіт,
Жүрмеген бірге ойнап, бірге күліп!
Арыны басылмаған арсыз көңіл,
Тағы да етіп отыр сізден үміт.
А й к ү м і с:
Жігітке көрінеді үміт жеңсік,
Жарымас ол мінезге көңіл көншіп?
Жарқыным, одан қайта қолқаңды айтшы,
Әр нені тере бермей, құр білгенсіп!..
Ж а м б ы л:
Түйме емес, тоғыз емес тілегенім,
Жұбатпас көңіліңді құр өлеңім.
Болмасаң сөзге қашақ, ішке тосаң,
Сырымды айттырмай-ақ білер едің...
А й к ү м і с:
Жамбыл-ау, жан екенсің сөзге сараң
Жақпады қай мінезім бүгін саған?
Дітіңді білтелемей, білдіре айтшы,
Саласың қандай қолқа тегі маған?
Ж а м б ы л:
Ауылым жайлап отыр Көксеңгірді,
Көз сүзіп сіздің жаққа еңсем құрды.
Қолыма бір ұстатсаң түсінерсің,
Томпайған төсіңдегі өртенгірді.
А й к ү м і с:
Жамбыл-ау, ұстатпаймын, кінә қойма,
Кетейін қайтып ардан мына тойда.
Жақсы сөз жан семіртер деген бар ғой,
Әдепті мінездерің жүрсін ойда...
Ж а м б ы л:
Айкүміс, амалым жоқ, қош ендеше,
Кетелік сыр білдірмей жат пендеше...
Атыңды, ақ жүзіңді ұмытпаспын,
Кеудемнен қашан менің от сөнгенше...