Жұмбақтар: Мүбәрак Жаманбалинов

Ағаштың бүрін
Талшық қып жүрмін.
Қар астын үңгіп
Үй қылған...

Жүргенде – байпаң,
Тұрғанда – маңғаз,
Кеудесі қайқаң,
Мен болам паң...

Өзім судан өнемін,
Суға салсаң, өлемін.

Өзгеге «киін» деймін,
Өзім киінбеймін.

Бір алаша төселген,
Екі ауылды жалғайды.
Өмірінде еш адам
Оны жинай алмайды.

Алыстан «Айдын көл» дейсің,
Жақын барсаң, көрмейсің.

Ну орманда құйғытады,
Көтеріп ап қу бұтаны.

Тарағым бар –
Таранбаймын.
Орағым бар –
Ора алмаймын.
Сақалым бар, ал бірақ
Мен ақсақал бола алмаймын.

Күн-күн сайын жыртылдық,
Өміріміз бір күндік.

Құлаш-құлаш ішегім бар,
Қатпар-қатпар белім бар,
Төрде маған орын бар,
Жаз күніндей демім бар.

Өзінен аузы үлкен,
Аузынан да
Тістеген азығы үлкен.

Екі темір шананы
Кезек мініп барады.

Қуатым мол,
Бірақ жайбасармын.
Қорегім сол –
Май асайын.

Қамшыласаң, жүрмеймін,
Мініп алып тебінсең,
Кідіруді білмеймін.

Сапта тұрған солдаттар
Басын сыммен жалғатқан.

Қабырғада қиық тұр,
Жер жүзі оған сыйып тұр.

Құйрығы да үзілді,
Дауысы да бұзылды.

Көзін түртіп, көтерсең,
Тіл табысып кетесің.

Жатыр бәрі қатарда
Толтырып бір қораны.
Мылтықтарын атарда,
Басын бір-бір соғады.

Өмір бойы түренін
Өңгеріп ап жүреді.
Жерді жыртып күн ұзын
Түк сеппейді, қызығы.

улары жоқ, –
Көлдері бар.
Үйлері жоқ, –
Елдері бар.
Тастары жоқ, –
Таулары бар.
Қарбыздай-ақ
Аумағы бар.

– Белімнен қыс! – дейді,
Қыссаң, тістейді.

Қарны тойса,
Бұға алмайды.
Қарны ашса,
Тұра алмайды.

Зыр жүгірген шегенің
Ізін қуып келемін.
Сол із менің өзімнің
Сырымды айтып береді.

Қос құлақты, жүз тісті,
Жүзінен бір-ақ із түсті.