Жұмбақтар: Құрманбай Толыбаев

Арқырап бұлағы,
Гүрілдеп тұрады.
Сырты – жаз, іші – қыс,
Кеппейді қырауы.

Ешкім де жемейді,
Тәтті екен демейді.
Сарғайып піседі,
Үзіліп түседі.

Соңыңнан қалмайды,
Тоқтасаң, тоқтайды.
Үйге іздеп бармайды,
Тығылсаң таппайды.

Алдым да әр түрінен жібек жіптің,
Аспанға әшекейлеп кесте тіктім.

Жанған отты кештегі
Үрлесем де өшпеді.

Топырақ жемей жата алмайды,
Тас шайнап та қақалмайды.

Жер астына түседі,
Сап-сары боп піседі.

Жайқалады өріліп шашы жасыл,
Топыраққа көміліп басы жатыр.

Сөзі дана, үні жоқ,
Сөйлемейді, тілі жоқ.
Қолыңа алсаң – шешен,
Ақылы асқан көсем.

Жұдырықтай қызыл шар,
Тілді үйірген шырын бал.

Қолымнан әңгелегім түсіп кетті,
Шарықтап, аспанға өрлеп ұшып кетті.

Тастамайды басынан ақ қалпағын
Жауын сүртіп тұрады батқан шаңын.

Таң қаласың өзің де,
Теңіз де емес, көл де емес.
Толқып жатқан кезінде
Теңізіңнен кем де емес.

Ойнамақ боп еркелеп,
Әдейілеп ерте кеп,
Гүлге қонды қалықтап,
Кіп-кішкентай вертолет.

Қар дейін десем,
Қап-қатты.
Тас дейін десем,
Тәп-тәтті.

Қумайды ол көбелек,
Тауды шарлап, жебелеп,
Аралайды орманды
Ұста құсап керемет.
Күні бойы тынбайды,
Әр ағашты шегелеп.

Ақ қарда тек тұрмадым,
Қос тақтаймен зырладым.